Soneto III / Pablo Neruda

SONETO III

Áspero amor, violeta coronada de espinas,
matorral entre tantas pasiones erizado,
lanza de los dolores, corola de la cólera,
por qué caminos y cómo te dirigiste a mi alma?

Por qué precipitaste tu fuego doloroso,
de pronto, entre las hojas frías de mi camino?
Quién te enseñó los pasos que hasta mí te llevaron?
Qué flor, qué piedra, qué humo mostraron mi morada?

Lo cierto es que tembló la noche pavorosa,
el alba llenó todas las copas con su vino
y el sol estableció su presencia celeste,

mientras que el cruel amor me cercaba sin tregua
hasta que lacerándome con espadas y espinas
abrió en mi corazón un camino quemante.

Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)





SONNET III

Bitter love, a violet with its crown
of thorns in a thicket of spiky passions,
spear of sorrow, corolla of rage: how did you come
to conquer my soul? What via dolorosa brought you?

Why did you pour your tender fire
so quickly, over my life’s cool leaves?
Who pointed the way to you? What flower,
what rock, what smoke showed you where I live?

Because the earth shook—it did—, that awful night;
then dawn filled all the goblets with its wine;
the heavenly sun declared itself;

while inside, a ferocious love wound around
and around me—till it pierced me with its thorns, its sword,
slashing a seared road through my heart.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by Stephen Tapscott





SONETTO III

Aspro amore, viola coronata di spine,
cespuglio tra tante passioni irto,
lancia dei dolori, corolla della collera,
per che strade e come ti dirigesti alla mia anima?

Perché precipitasti il tuo fuoco doloroso,
d'improvviso, tra le foglie fredde della mia strada?
Chi t'insegnò i passi che fino a me ti portarono?
Quale fiore, pietra, fumo ti mostrarono la mia dimora?

Certo è che tremò la notte paurosa,
l'alba empì tutte le coppe del suo vino
e il sole stabilì la sua presenza celeste,

mentre crudele amore m'assediava senza tregua
finché lacerandomi con spade e spine
aprì nel mio cuore una strada bruciante.

Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)





SONE III

Amansız aşk, dikenler takınmış menekşe,
arzular çatağında bir top çalısın,
ağrıların kargısı, öfkenin tâcısın,
hangi yollardan geçip de vardın gönlüme?

Nasıl afete çevirdin böyle acılı ateşini,
aman vermeden, yolunun soğuk yaprakları arasında:
Kim öğretti seni bana getiren yürüyüşü?
Çiçek mi, taş mı, duman mı gösterdi sana evimi?

Bilirim nasıl da titremişti ürkünç gece,
şafak doldurmuştu bütün kadehleri şarabıyla
ve güneş o tanrısal saltanatını kurmuştu,

arasız sardığında beni acımasız aşk
kılıçlarıyla yaralayıp, dikenleriyle de
yanık bir yol açmıştı yüreğimde.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviri: Adnan Özer





SONE III

Amansız sevişme, menekşe renkli dikenli taç,
onca katı tutkunun arasındaki yabanıllık,
acının mızrağı, öfkenin çiçek sepeti,
nasıl, hangi yollardan gelirsin ruhuma?

Niçin fırlatırsın bana acı dolu ateşini bir çırpıda
soğuk yaprakların arasında giderken yolumda?
Sana kim öğretti bana ulaştıran adımları?
Hangi çiçekler, taşlar ve dumanlar gösterdi meskenimi?

Fakat bir şey kesin: bir titreyiş geçti ürküten gecenin içinden,
şafak doldurdu kadehleri şarapla
ve doğruldu güneş göksel yakınlığında,

bıçaklarla ve dikenlerle un ufak edene dek
ve yüreğime alazlı bir yol açana dek
kuşattı yüreğimi durmaksızın acımasız sevişme.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

Not this time by Stefan Beutler