En su llama mortal la luz te envuelve.
Absorta, pálida doliente, así situada
contra las viejas hélices del crepúsculo
que en torno a ti da vueltas.
Muda, mi amiga,
sola en lo solitario de esta hora de muertes
y llena de las vidas del fuego,
pura heredera del día destruido.
Del sol cae un racimo en tu vestido oscuro.
De la noche las grandes raíces
crecen de súbito desde tu alma,
y a lo exterior regresan las cosas en ti ocultas,
de modo que un pueblo pálido y azul
de ti recién nacido se alimenta.
Oh grandiosa y fecunda y magnética esclava
del círculo que en negro y dorado sucede:
erguida, trata y logra una creación tan viva
que sucumben sus flores, y llena es de tristeza.
Pablo Neruda
Veinte poemas de amor y una canción desesperada (1924)
POEM 2
The light wraps you in its mortal flame.
Abstracted pale mourner, standing that way
against the old propellers of the twighlight
that revolves around you.
Speechless, my friend,
alone in the loneliness of this hour of the dead
and filled with the lives of fire,
pure heir of the ruined day.
A bough of fruit falls from the sun on your dark garment.
The great roots of night
grow suddenly from your soul,
and the things that hide in you come out again
so that a blue and palled people
your newly born, takes nourishment.
Oh magnificent and fecund and magnetic slave
of the circle that moves in turn through black and gold:
rise, lead and possess a creation
so rich in life that its flowers perish
and it is full of sadness.
Pablo Neruda
Twenty Love Poems and a Song of Despair, (1924)
POEME 3
La lumière t’enrobe en sa flamme mortelle.
Et pensive, pâle et dolente, tu t’appuies
contre le crépuscule et ses vieilles hélices
tournant autour de toi.
Muette, mon amie,
à cette heure des morts seule en la solitude,
emplie du feu vivant,
du jour détruit pure héritière.
Sur le noir de ta robe une grappe du jour,
et de la nuit les immenses racines
ont poussé d’un seul coup à partir de ton âme,
ce qui se cache en toi s’en retourne au dehors.
Un peuple pâle et bleu ainsi s’en alimente
et c’est de toi qu’il vient de naître.
Ô grandiose et féconde et magnétique esclave
de ce cercle alternant le noir et le doré
dressée, tente et parfais ta vive création
jusqu’à la mort des fleurs. Qu’en elle tout soit triste.
Pablo Neruda
Vingt poèmes d'amour et une chanson désespérée, (1924)
POESIA 2
Nella sua fiamma mortale la luce ti avvolge.
Assorta, pallida, dolente, adagiata così
contro le antiche spirali del crepuscolo
che intorno a te gira.
Muta, amica mia,
sola nella solitudine di quest'ora di morte
e piena delle tante vite del fuoco,
erede pura del giorno distrutto.
Dal sole cade un grappolo sul tuo vestito scuro.
Le grandi radici della notte
crescono improvvise dalla tua anima,
e riaffiorano in superficie le cose in te celate,
così che un popolo pallido e azzurro
da te appena generato si nutre.
Oh solenne e feconda e magnetica schiava
del cerchio che in nero e oro succede:
fiera, cerca e trova una creazione tanto viva
che i suoi fiori soccombono, e di tristezza è piena.
Pablo Neruda
Venti poesie d'amore e una canzone disperata, (1924)
ŞİİR 2
Ölümlü aleviyle sarmalar ışık seni.
Dalgın, solgun ve hüzünle yatarsın orada
yatağın etrafında dönen
eski pervanelerine doğru alacakaranlığın.
Dilsizsin, ey sevgili,
bu ölüler zamanının yalnız kimsesizliğinde
dolarsın yaşayan ateşle
ve saflığında miras kalır bu ezilmiş gün.
Bak, güneş düşürür bir salkımını siyah entarine.
Şimdi birdenbire gecenin muazzam kökleri
büyür senin ruhundan,
ve açılır derin gizemin,
soluk ve mavi bir halk, senin yeni doğmuş halkın,
beslensin ve güçlensin diye.
Ah, şahane, varsıl ve alımlı kölesi
bu çemberin, kömür karası ve yaldızlı,
çiçekleri ölsün, ve hüzünle dolsun diye,
mağrurca kullanacak ve hoşlanacaksın bu canlı eserden.
Pablo Neruda
Çeviri: İsmail Haydar Aksoy
"Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz Bir Şarkı"dan. (1924)
 |
| Deeper and deeper by Dorota Górecka |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder