Mikhail Lermontov / A Hero of Our Time

"Yes, such has been my lot since childhood. Everyone read signs of non-existent evil traits in my features. But since they were expected to be there, they did make their appearance. Because I was reserved, they said I was sly, so I grew reticent. I was keenly aware of good and evil, but instead of being indulged I was insulted and so I became spiteful. I was sulky while other children were merry and talkative, but though I felt superior to them I was considered inferior. So I grew envious. I was ready to love the whole world, but no one understood me, and I learned to hate. My cheerless youth passed in conflict with myself and society, and fearing ridicule I buried my finest feelings deep in my heart, and there they died. I spoke the truth, but nobody believed me, so I began to practice duplicity. Having come to know society and its mainsprings, I became versed in the art of living and saw how others were happy without that proficiency, enjoying for free the favors I had so painfully striven for. It was then that despair was born in my heart-not the despair that is cured with a pistol, but a cold, impotent desperation, concealed under a polite exterior and a good-natured smile. I became a moral cripple; I had lost one half of my soul, for it had shriveled, dried up and died, and I had cut it off and cast it away, while the other half stirred and lived, adapted to serve every comer. No one noticed this, because no one suspected there had been another half. Now, however, you have awakened memories of it in me, and what I have just done is to read its epitaph to you. Many regard all epitaphs as ridiculous, but I do not, particularly when I remember what rests beneath them. Of course, I am not asking you to share my opinion; if what I have said seems ridiculous to you, please laugh, though I warn you that it will not annoy me in the slightest."

Mikhail Lermontov - (A Hero of Our Time)





“Evet, çocukluğumdan beri kaderim budur zaten!” dedim. “Herkes, yüzümde kötü eğilimlerin belirtilerini arardı – aslında olmayan ama onlarca olması gereken eğilimleri: Sonunda dilekleri gerçekleşti. Alçakgönüllüydüm; beni hesaplılıkla suçluyorlardı: Sonunda hiç konuşmaz hale geldim. İyilikle kötülüğü ayırt edebiliyordum; anlamıyorlardı beni, herkes kırıyordu: Kin gütmeye başladım. İçime kapanık bir çocuktum, başkaları gibi şen, konuşkan değildim; onlardan üstün görüyordum kendimi ama herkes beni onlardan aşağı tutmakta sözbirliği etmişti: Kıskanç oldum. Bütün dünyayı sevmeye hazırdım; değerlendiren çıkmadı: Böylelikle de nefret etmeyi öğrendim. Renksiz gençliğimi, kendime ve dünyaya karşı giriştiğim savaşta tükettim. Alaya alınmaktan korktuğum için, en iyi duygularımı yüreğimin derinlerine gömdüm. Orada silinip gittiler. Hep doğru söyledim, inanılmadım. O zaman kandırmaya başladım. Kibarların dünyasını, toplumun işleyişini iyiden iyiye kavrayınca, hayat biliminde ustalık kazandım; başkalarının bu ustalığı kazanmadan nasıl mutluluğa ulaştıklarını gördüm; benim hiç yılmadan erişmeye çalıştığım önceliklerin tadını, onlar kendilerini hiç yormadan çıkarıyorlardı. O zaman içimi bir karamsarlık kapladı – tabanca kurşunuyla giderilecek türden bir karamsarlık değildi bu: Soğuk, çaresiz, sevimliliğin, iyi niyetli bir gülümsemenin altına gizlenen bir umutsuzluktu. Ruh yönünden sakat olmuştum. Ruhumun yarısı yoktu; solmuştu, uçmuştu, ölmüştü. Ben de o yarıyı kestim attım - oysa öteki yarı kımıldanıyordu, diriydi, herkesin hizmetindeydi. Kimse farkına varmadı bunun; çünkü bir zamanlar var olan öteki yarıdan haberleri yoktu; ama siz bir hatırayı uyandırdınız, ben de size bir kitabe okudum. Birçoklarına kitabeler gülünç gelir ama ben hiç de öyle düşünmem, hele onların altında nelerin gömülü olduğunu düşündüğüm zaman. Yine de sizden görüşlerime katılmanızı isteyemem; bu ani çıkışım size gülünç geliyorsa lütfen gülün: Açık söylüyorum, katiyen gücendirmez beni.”

Mihail Lermontov - (Zamanımızın Bir Kahramanı / Can Yayınları)

Çeviri: Ülkü Tamer

Mikhail Yuryevich Lermontov