Solitudine / Antonia Pozzi

Solitudine

Ho le braccia dolenti e illanguidite
per un'insulsa brama di avvinghiare
qualchecosa di vivo, che io senta
più piccolo di me. Vorrei rapire
d'un balzo e poi portarmi via, correndo,
un mio fardello, quando si fa sera;
avventarmi nel buio, per difenderlo,
come si lancia il mare sugli scogli;
lottar per lui, finché mi rimanesse
un brivido di vita; poi, cadere
nella più fonda notte, sulla strada,
sotto un tumido cielo inargentato
di luna e di betulle; ripiegarmi
su quella vita che mi stringo al petto –
e addormentarla – e anch'io dormire, infine...
No: sono sola. Sola mi rannicchio
sopra il mio magro corpo. Non m'accorgo
che, invece di una fronte indolenzita,
io sto baciando come una demente
la pelle tesa delle mie ginocchia.

Milano, 4 giugno 1929

Antonia Pozzi




Solitude

for A.M.C.

I have aching arms weakened

by an insipid desire to seize

something alive, that feels

smaller than me. I’d like to seize

my burden in one bound and carry it,

running, when it’s evening;

fling myself in the dark to defend it,

as the sea throws itself on the rocks;

to fight for him, as long as there remained in me

a shiver of life; then to fall

in the dead of the night on the road

under a swollen sky silvered

with moonlight and of birch; to curl myself

on that life that I hug to my chest—

and send it to sleep—and I sleep too, at last …

No: I’m alone. Alone I curl up

above my thin body. I don’t notice

that instead of a numb forehead

I am kissing like a madwoman

the tight skin of my knee.

Milan, 4 June 1929

Antonia Pozzi




Yalnızlık

Kollarımda sızı ve takatsizlik:
Saçma bir istek, kendimden küçükmüş gibi
hissettiğim, canlı bir şeyi
sıkıca tutmak uğruna. Akşam olunca, aniden
kaçırmak ve ardmdan da, koşar adım götürmek isterim,
ağır yüklerimden birini;
onu korumak uğruna, karanlığa hücum etmek
isterim, tıpkı kayalara vuran deniz gibi;
onun için savaşmak isterim, öyle ki bana
bir hayat ürpertisi kalsın; sonra düşmek isterim,
sokakta, en dipsiz gecede,
ay ve kayın ağaçlarıyla yaldızlı
nemli bir göğün altında; kıvrılıvermek
bağrıma bastığım bu hayata onu
uyutmak- ve kendim de uyumak isterim, en nihayet...
Yok: Yalnızım. Yalnız büzülüveriyorum
zayıf bedenimin üzerine. Fark etmiyorum,
sızlayan bir alın yerine, bir deli misali
dizlerimin gergin tenini öpmekte olduğumu.

Milano, 4 Haziran 1929

Antonia Pozzi

Çeviri: Meryem Mine Çilingiroğlu

Winter loneliness by Federica Erra (Italian photographer)