Suave es la bella como si música y madera,
ágata, telas, trigo, duraznos transparentes,
hubieran erigido la fugitiva estatua.
Hacia la ola dirige su contraria frescura.
El mar moja bruñidos pies copiados
a la forma recién trabajada en la arena
y es ahora su fuego femenino de rosa
una sola burbuja que el sol y el mar combaten.
Ay, que nada te toque sino la sal del frío!
Que ni el amor destruya la primavera intacta.
Hermosa, reverbero de la indeleble espuma,
deja que tus caderas impongan en el agua
una medida nueva de cisne o de nenúfar
y navegue tu estatua por el cristal eterno.
Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)
SONNET X
This beauty is soft—as if music and wood,
agate, cloth, wheat, peaches the light shines through
had made an ephemeral statue.
And now she sends her freshness out, against the waves.
The sea dabbles at those tanned feet, repeating
their shape, just imprinted in the sand.
And now she is the womanly fire of a rose,
the only bubble the sun and the sea contend against.
Oh, may nothing touch you but the chilly salt!
May not even love disturb that unbroken springtime!
Beautiful woman, echo of the endless foam,
may your statuesque hips in the water make
a new measure—a swan, a lily—, as you float
your form through that eternal crystal.
Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)
Translated by Stephen Tapscott
SONETTO X
Dolce è la bella come se musica e legno,
agata, tele, frumento, pesche trasparenti,
avessero eretto la statua fuggitiva.
Verso l'onda dirige la sua contraria freschezza.
Il mare bagna bruniti piedi copiati
alla forma appena lavorata nell'arena
e ora il suo fuoco femminile di rosa
è una sola bolla che il sole e il mare combattono.
Ahi, nulla ti tocchi se non il sale del freddo!
Che neppure l'amore distrugga la primavera intatta.
Bella, riverbero dell'indelebile schiuma,
lascia che i tuoi fianchi impongano nell'acqua
una misura nuova di cigno o di ninfea
e navighi la tua statua nel cristallo eterno.
Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)
SONE X
Ezgilerden, ağaçlardan alır doyumsuz güzelliğini
akik, ipek, buğday ve ışıltılı şeftaliler,
yaptılar konar göçer heykelini,
vurdu dalgalar vahşi esintini.
Deniz ıslatır cilalı ayaklarını,
biçimler kumda zahmetsizce.
Sırasıdır şimdi dişi gül ateşinin,
ayrılır bur köpük, kapışmasından denizle güneşin.
Ah, dokunmasın sana soğuğun tuzundan gayrısı!
Boynu bükük aşk, eldeğmemiş bahar bile.
Güzelsin, sönmez köpüğün yansısı,
kalçaların koyar da suya ağırlığını,
yeni biçim verirsin, kuğu gibi, nilüfer belki;
yüzdür gitsin sonsuz cam boyunca heykelini.
Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)
Çeviri: Adnan Özer
Nude in the sea, Camargue, 1962, by Lucien Clergue |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder