Darkness Spoken / Ingeborg Bachmann

DARKNESS SPOKEN

Like Orpheus I play
death on the strings of life,
and to the beauty of the Earth
and your eyes, which administer heaven,
I can only speak of darkness.

Don't forget that you also, suddenly,
on that morning when your camp
was still damp with dew, and a carnation
slept on your heart,
you saw the dark stream
race past you.

The string of silence
taut on the pulse of blood,
I grasped your beating heart.
Your curls were transformed
into the shadow hair of night,
black flakes of darkness
buried your face.

And I don't belong to you.
Both of us mourn now.

But like Orpheus I know
life on the side of death,
and the deepening blue
of your forever closed eye.

Ingeborg Bachmann





SOLO COSAS SOMBRÍAS

Como Orfeo, toco
en las cuerdas de la vida la muerte,
y ante la belleza de la tierra
y de tus ojos, que administran el cielo,
sólo sé decir cosas sombrías.

No olvides que también tú, de pronto,
aquella mañana, cuando tu lecho
todavía estaba húmedo de rocío y el clavel
dormía junto a tu corazón,
viste el río oscuro
pasar a tu lado.

La cuerda del silencio,
tensada sobre la ola de sangre,
puso manos en tu corazón sonante.
Transformado quedó tu rizo
en la cabellera de sombras de la noche,
los copos negros de las tinieblas
nevaron tu semblante.

Y mi lugar no está a tu lado.
Ahora nos lamentamos los dos.

Pero como Orfeo, sé
junto a las cuerdas de la muerte la vida,
y en mí reverbera el azulado
de tu ojo por siempre cerrado.

Ingeborg Bachmann

Versión de Arturo Parada





KARANLIK ŞARKILAR

ben de orpheus gibi çalıyorum şimdi
hayatın tellerinde ölümün ezgisini
ve yeryüzünün, bir de cennetin efendisi
gözlerinin güzelliğine söyleyebileceklerim
karanlık şarkılardır yalnızca

unutma, sen de ansızın, hani
o sabah, kurumamışken daha
döşeğin çiy yağmurlarından
karanfil henüz uyurken göğsünde
görmüştün o karanlık nehri
akıp giderken senin kıyılarından

gerip suskunluğun tellerini
akan kanının dalgalarına
ses veren yüreğine sarılmıştım
gecenin saçlarına dönüşüvermişti
bir tutam saçın gölgelerde
karanlığın o kömür rengi taneleri
kar gibi yağarken yüzüne

senin bir parçan değilim ne yazık ki
yakınmaktır şimdi tek yapabildiğimiz

orpheus gibi, ben de biliyorum artık
hayatın asla ayrılmadığını ölümden
şimdi ben, sonsuza kadar kapanmış
gözlerinin maviliklerinde yüzmekteyim

Ingeborg Bachmann

The lamentation of orpheus, 1896, by Alexandre Séon