Olvido / Octavio Paz

OLVIDO

Cierra los ojos y a oscuras piérdete
bajo el follaje rojo de tus párpados.

Húndete en esas espirales
del sonido que zumba y cae
y suena allá, remoto,
hacia el sitio del tímpano,
como una catarata ensordecida.

Hunde tu ser a oscuras,
anégate en tu piel,
y más, en tus entrañas;
que te deslumbre y ciegue
el hueso, lívida centella,
y entre simas y golfos de tiniebla
abra su azul penacho el fuego fatuo.

En esa sombra líquida del sueño
moja tu desnudez;
abandona tu forma, espuma
que no se sabe quién dejó en la orilla;
piérdete en ti, infinita,
en tu infinito ser,
mar que se pierde en otro mar:
olvídate y olvídame.

En ese olvido sin edad ni fondo
labios, besos, amor, todo, renace:
las estrellas son hijas de la noche.

Octavio Paz

Semillas para un himno (1943-1955) El girasol (1943-1948)





OBLIVION

Close your eyes and lose yourself in darkness
Beneath the red foliage of your lids.

Sink within those spirals
Of sound buzzing, falling,
Echoing there, remote,
Toward the place of drums,
Like a muted waterfall.

Submerge your being in the darkness,
Drown yourself in your flesh,
Even more, in your very heart.

In that liquid shade of sleep
Drench your nakedness;
Renounce your form, that lace of spume
Left on the shore by – whom?

Lose yourself, in your infinite self;
A sea merging with another sea:
Forget yourself, forget me.

In that oblivion, ageless and without bottom,
Lips, kisses, love, all things are reborn:
The stars are daughters of the night.

Octavio Paz





UNUTUŞ

Yum gözlerini, yitir kendini karanlıkta
gözkapaklarının kırmızı yaprakları altında.

Gömül vızıldayan sesin
düşen sesin halkalarına
ve uzaklarda yankılan
dilsiz bir çağlayan gibi,
davulların çalındığı yerde.

Bırak kendini karanlığa,
kendi etine gömül,
kendi yüreğine;
kemik, o mor şimşek,
kamaştırsın gözlerini, kör etsin,
mavi göğsünü göstersin akşam ışığı
körfezler ve gölgeli koyaklar arasında.

O sıvı karanlığında uykunun
ıslat çıplaklığını;
kıyıya kimbilir kimin bıraktığı
gövdeni, o köpük danteli unut.
Sonsuz kadın, yitir kendini
kendi benliğinin sonsuzluğunda,
bir başka denizle buluşan bir deniz gibi
unut kendini, beni unut.

Dudaklar, öpüşler, aşk, her şey yeniden doğar
o ölümsüz, o yalın unutuşta:
gecenin kızlarıdır yıldızlar.

Octavio Paz

Çeviri: Ülkü Tamer

Photo by Lucien Clergue