Beauté cruelle / Émile Nelligan

Beauté cruelle

Certe, il ne faut avoir qu'un amour en ce monde,

Un amour, rien qu'un seul, tout fantasque soit-il;

Et moi qui le recherche ainsi, noble et subtil,

Voilà qu'il m'est à l'âme une entaille profonde.

Elle est hautaine et belle, et moi timide et laid:

Je ne puis l'approcher qu'en des vapeurs de rêve.

Malheureux ! Plus je vais, et plus elle s'élève

Et dédaigne mon coeur pour en oeil qui lui plaît.

Voyez comme, pourtant, notre sort est étrange !

Si nous eussions tous deux fait de figure échange,

Comme elle m'eût aimé d'un amour sans pareil !

Et je l'eusse suivie, en vrai fou de Tolède,

Aux pays de la brume, aux landes du soleil,

Si le Ciel m'eût fait beau, et qu'il l'eût faite laide !

Émile Nelligan - (Amours d’élite)

Zalim Güzellik

Bu dünyada, kesinlikle, ancak bir aşkı olmalı insanın, 

Bir aşk, ne kadar huysuz olursa olsun, fazlası değil; 

Ve arıyorum onu ben böyle, ince ve asil, 

Açıldı bir yara ruhumda derin bir yara inanın.

O mağrur ve güzel, oysa ben mahcup ve çirkin: 

Yaklaşabiliyorum ancak bir düş sisi ardında. 

Ne yazık! Ne kadar ona uzansam, o daha yukarıda 

Hor görüyor kalbimi güzel bir çift göz için.

Ama gelin görün ki cilvesiyle kaderin! 

Değiştirmiş olsaydık yüzünü ikimizin 

Sevmiş olacaktı beni eşsiz bir aşkla nasıl da.

Düşerdim peşine gerçek bir Toledo delisi gibi, 

Puslu diyarlarda, güneşli topraklarda, 

Tanrı beni güzel onu çirkin yaratsa idi!

Émile Nelligan

Çeviren: Şevket Kadıoğlu

Photo by Spyro Zarifopoulos (Acros Photography)