"IN THE WEEDPATCH camp, on an evening when the long, barred clouds hung over the set sun and inflamed their edges, the Joad family lingered after their supper. Ma hesitated before she started to do the dishes.
“We got to do somepin,” she said. And she pointed at Winfield. “Look at ’im,” she said. And when they stared at the little boy, “He’s a-jerkin’ an’ a-twistin’ in his sleep. Lookut his color.” The members of the family looked at the earth again in shame. “Fried dough,” Ma said. “One month we been here. An’ Tom had five days’ work. An’ the rest of you scrabblin’ out ever’ day, an’ no work. An’ scairt to talk. An’ the money gone. You’re scairt to talk it out. Ever’ night you jus’ eat, an’ then you get wanderin’ away. Can’t bear to talk it out. Well, you got to. Rosasharn ain’t far from due, an’ lookut her color. You got to talk it out. Now don’t none of you get up till we figger somepin out. One day’ more grease an’ two days’flour, an’ ten potatoes. You set here an’ get busy!”
They looked at the ground. Pa cleaned his thick nails with his pocket knife. Uncle John picked at a splinter on the box he sat on. Tom pinched his lower lip and pulled it away from his teeth.
He released his lip and said softly, “We been a-lookin’, Ma. Been walkin’ out sence we can’t use the gas no more. Been goin’ in ever’ gate, walkin’ up to ever’ house, even when we knowed they wasn’t gonna be nothin’. Puts a weight on ya. Goin’ out lookin’ for somepin you know you ain’t gonna find.”
Ma said fiercely, “You ain’t got the right to get discouraged. This here fambly’s goin’ under. You jus’ ain’t got the right.”
Pa inspected his scraped nail. “We gotta go,” he said. “We didn’ wanta go. It’s nice here, an’ folks is nice here. We’re feared we’ll have to go live in one a them Hoovervilles.”
“Well, if we got to, we got to. First thing is, we got to eat.”"
John Steinbeck - (Chapter 26 / The Grapes of Wrath / 1939)
"En el campamento de Weedpatch, una noche en que hilachas de nubes largas colgaban sobre la puesta del sol, que incendiaba sus extremos, la familia Joad se entretuvo después de cenar. Madre vaciló antes de empezar a fregar los platos.
—Tenemos que hacer algo —dijo. Y señaló a Winfield—. Miradle —insistió. Y cuando miraron al niño—, tiembla y se retuerce en el sueño. Mirad qué color tiene —los miembros de la familia volvieron la vista a la tierra avergonzados—. Color de masa frita —dijo Madre—. Hemos estado aquí un mes. Tom ha trabajado cinco días y los demás habéis salido todos los días para no encontrar trabajo. Os da miedo hablar. Y no hay ya dinero. Tenéis miedo de decirlo. Todas las noches nada más cenar os vais por ahí. No podéis resistir el hablar. Pues tenéis que hacerlo. A Rosasharn no le queda mucho y mirad qué color tiene. Tenéis que hablar de ello. Que nadie se levante hasta que pensemos algo. Nos queda grasa para un día, harina para dos y diez patatas. Sentaos aquí y poneos a pensar.
Ellos miraban al suelo. Padre se limpió las recias uñas con la navaja. El tío John arrancó una astilla de la caja en la que estaba sentado. Tom se pellizcó el labio inferior y tiró de él apartándolo de los dientes. Soltó el labio y dijo suavemente:
—Hemos estado buscando, Madre. Hemos salido a pie desde que se nos acabó la gasolina. Hemos entrado por todos los portones, llegado a todas las casas, incluso cuando sabíamos que no habría nada. Uno acaba agobiándose cuando sale a buscar algo que sabe que no va a encontrar.
Madre contestó con fiereza: —No tenéis derecho a desanimaros. Esta familia se está yendo abajo. Y no tenéis derecho.
Padre se inspeccionó la uña limpia. —Tenemos que irnos —dijo—. No queríamos, se está bien aquí y la gente es amable. Tenemos miedo de tener que ir a vivir a uno de esos Hoovervilles.
—Bueno, si tenemos que hacerlo, lo haremos. Pero lo primero es que hay que comer."
John Steinbeck - (Capitulo 26 / Las uvas de la ira / 1939)
Traducción: María Coy Girón
(© Elaine A. Steinbeck Mclntosh & Otis Inc. © RBA Promociones Editoriales, S.L., Barcelona, 2001, por la presente edición.)
"Weedpatch kampında akşamdan sonra uzun, yol yol bulutlar, batmış güneşin tepesinde durup kenarlarını kızartırken, Joad ailesi de yemeklerini bitirmiş oturuyordu. Ana bulaşığa başlayıp başlamamakta kararsızdı.
'Bir şeyler yapmamız şart,' dedi. Parmağını Winfield'e doğru uzattı. 'Şuna bakın bir.' Hepsi küçük oğlancığa döndüklerinde Ana devam etti. 'Uykusunda sıçrayıp, devinip duruyor. Yüzünün rengine bakın.' Aile üyeleri yeniden utanç içinde yere baktılar. 'Kızarmış hamur,' dedi Ana. 'Tam bir aydır buradayız. Tom beş güncük çalışabildi. Geri kalanınız her gün dolaşıyor, iş miş yok. Konuşmaya korkuyorsunuz. Paralar bitti. Lafını etmeye ödünüz kopuyor. Her akşam oturup yiyor, sonra kalkıp gidiyorsunuz. Dayanamıyorsunuz konuşmaya. Oysa konuşmamız şart. Rozaşarn'ın vakti yaklaşıyor...onun da şu rengine bakın. Konuşmaya mecbursunuz. Bir çare bulununcaya kadar hiçbiriniz kalkayım demeyin yerinizden. Bir günlük yağımız, iki günlük unumuz, on tane de patatesimiz kaldı. Oturup kafayı çalıştırın bakalım şimdi!'
Hepsi yere baktılar. Baba çakısının ucuyla kalın tırnaklarını temizliyor, John Amca üzerinde oturduğu sandıktan kıymık koparıyordu. Tom altdudağını iki parmağıyla yakalamış, dişlerinden ayırmış, dışarıya doğru çekmişti.
Dudağını bıraktı, alçak sesle konuştu. 'Arıyoruz işte, Ana. Benzin harcayamaz hale geldiğimizden bu yana habire taban tepiyoruz. Her kapıyı vuruyor, her eve uğruyoruz. İş çıkmayacağını bilsek bile. İnsanı eziyor...bulamayacağını bildiğin bir şeyi hababam aramak.'
Ana öfkeyle, 'Cesaretinizi kaybetmeye hakkınız yok,' dedi. 'Bu aile gittikçe batıyor. Yok buna hakkınız.'
Baba kazıdığı tırnağını inceledi. 'Gitmemiz gerek,' dedi. 'Gitmek istememiştik. Burası çok güzel. Halkı da iyi. Buradan çıkıp da o Hooverville'lerin birinde yaşamak zorunda kalırız diye hep korkuyorduk.'
'Eh, gideceksek gideceğiz demektir. En önemlisi, karnımızı doyurmak.'"
John Steinbeck - (Bölüm 26 / Gazap Üzümleri / 1939)
Türkçesi: Belkıs Çorakçı
(Bilgi Yay., İstanbul, Birinci Basım, Aralık 1986, s. 314-315)
 |
| The Grapes of Wrath by John Steinbeck |
