Noche del amor insomne / Federico García Lorca

Noche del amor insomne

Noche arriba los dos con luna llena,

yo me puse a llorar y tú reías.

Tu desdén era un dios, las quejas mías

momentos y palomas en cadena.

Noche abajo los dos. Cristal de pena,

llorabas tú por hondas lejanías.

Mi dolor era un grupo de agonías

sobre tu débil corazón de arena.

La aurora nos unió sobre la cama,

las bocas puestas sobre el chorro helado

de una sangre sin fin que se derrama.

Y el sol entró por el balcón cerrado

y el coral de la vida abrió su rama

sobre mi corazón amortajado.

Federico García Lorca

(Sonetos del amor oscuro, 1935-1936)

Night of Sleepless Love

The night above. We two. Full moon.

I started to weep, you laughed.

Your scorn was a god, my laments

moments and doves in a chain.

The night below. We two. Crystal of pain.

You wept over great distances.

My ache was a clutch of agonies

over your sickly heart of sand.

Dawn married us on the bed,

our mouths to the frozen spout

of unstaunched blood.

The sun came through the shuttered balcony

and the coral of life opened its branches

over my shrouded heart.

Federico García Lorca

(Sonnets of Dark Love, 1935-1936)

Translated by Martin Sorrell

Night of sleepless love

A full moon, the night above the two of us,
I began to cry and you were laughing.
Your disdain was a god; my complaints
were instants of time and doves in a chain.

The night beneath us. A crystal of pain,
you cried deep into the distance.
My sorrow gathered its suffering
above your fragile heart of sand.

Dawn united us on the bed,
mouths pressed to the freezing cold spurt
of endless blood spilling out.

And the sun entered through closed shutters
and the coral of light opened its branches
over my shrouded heart.

Federico García Lorca

(Sonnets of Dark Love, 1935-1936)

Translated by Paul Archer





Notte dell'amore insonne

Notte alta, noi due e la luna piena;
io che piangevo, mentre tu ridevi.
Un dio era il tuo scherno; i miei lamenti
attimi e colombe incatenate.

Notte bassa, noi due. Cristallo e pena,
piangevi tu in profonde lontananze.
La mia angoscia era un gruppo di agonie
sopra il tuo cuore debole di sabbia.

L'alba ci ricongiunse sopra il letto,
le bocche su quel gelido fluire
di un sangue che dilaga senza fine.

Penetrò il sole la veranda chiusa
e il corallo della vita aprì i suoi rami
sopra il mio cuore nel sudario avvolto.

Federico García Lorca

(Sonetti dell'amore oscuro, 1935-36. "Roma, Newton Compton 1988").

Traduzione di Claudio Rendina

БЕССОННАЯ НОЧЬ

Мы вплыли в ночь — и снова ни уступки,

ответный смех отчаянье встречало.

Твоё презренье было величаво,

моя обида — немощней голубки.

Мы выплыли, вдвоём в одной скорлупке.

Прощался с далью плач твой у причала.

И боль моя тебя не облегчала,

комочек сердца, жалостный и хрупкий.

Рассвет соединил нас, и с разгону

нас обдало студёной кровью талой,

разлитой по ночному небосклону.

И солнце ослепительное встало,

и снова жизнь коралловую крону

над мёртвым моим сердцем распластала.

Федерико Гарсиа Лорка

(Сонеты тёмной любви, 1935-1936)

Перевод Анатолия Гелескула

Uykusuz Aşkın Gecesi

Üstümüzdeydi gece, dolunay vardı,

sen gülmüştün ben başlayınca ağlamaya.

Bir tanrı gibi bakıyordun tepeden

Gözyaşlarım bir zincirdi güvercinlerden, anlardan.

Altımızdaydı gece. Acının kristali,

ağladın derin uzaklıklar boyunca.

Bir salkımdı acım cançekişmelerden

senin kırılgan kum yüreğinin üstünde.

Sürükledi yatağa ikimizi şafak,

dayadık ağzımızı buz kesmiş

bir kan fıskiyesine sonsuza akan.

Girdi güneş içeri kapalı balkondan

ve uzattı dalını yaşamın mercanı

kefenlenmiş yüreğimin üstüne.

Federico García Lorca

(Karanlık Aşk Soneleri, 1935-1936)

Çeviri: Erdal Alova

Unknown photographer