Viceversa / Mario Benedetti

VICEVERSA

Tengo miedo de verte
necesidad de verte
esperanza de verte
desazones de verte

tengo ganas de hallarte
preocupación de hallarte
certidumbre de hallarte
pobres dudas de hallarte

tengo urgencia de oírte
alegría de oírte
buena suerte de oírte
y temores de oírte

o sea
resumiendo
estoy jodido
             y radiante
quizá más lo primero
que lo segundo
y también
          viceversa.

Mario Benedetti





VICE VERSA

I have fear of seeing you
necessity of seeing you
hope of seeing you
uneases of seeing you.

I have willingness of finding you
worry of finding you
certainty of finding you
poor doubts of finding you.

I have urgency of hearing you
happiness of hearing you
good luck of hearing you
and fears of hearing you.

So to speak
summarizing
I am fucked
and radiant
perhaps more the former
than the last
and also
vice versa.

Mario Benedetti





TAM TERSİ

Seni görme korkum var
seni görme ihtiyacım
seni görme umudum
seni görme huzursuzluğum

seni bulma arzum var
seni bulma endişem
seni bulma inancım
seni bulma kuşkum

seni duyma aciliyetim var
seni duyma mutluluğum
seni duyma şansım
seni duyma kaygım

yani
anlayacağın
bir sönüyorum
               bir parlıyorum
belki birincisi daha çok
belki ikincisi
ya da ikisinin de
             tam tersi.

Mario Benedetti

Çeviri: Bülent Kale

Photo by Rene de Haan

Sobre la poesía / Julio Cortázar

Un amigo me dice: "Todo plan de alternar poemas con prosas es suicida, porque los poemas exigen una actitud, una concentración, incluso un enajenamiento por completo diferentes de la sintonía mental frente a la prosa, y de ahí que tu lector va a estar obligado a cambiar de voltaje a cada página y así es como se queman las bombitas". Puede ser, pero sigo tercamente convencido de que verso y prosa se potencian recíprocamente y que lecturas alternadas no las agreden ni derogan.

En el punto de vista de mi amigo sospecho una vez más esa seriedad que pretende situar la poesía en un pedestal privilegiado, y por culpa de la cual la mayoría de los lectores contemporáneos se alejan más y más de la poesía en verso, sin rechazar en cambio la que les llega en novelas y cuentos y canciones y películas y teatro, cosa que permite insinuar, a) que la poesía no ha perdido nada de su vigencia profunda pero que b) la aristocracia formal de la poesía en verso (y sobre todo la manera con que poetas y editores la embalan y presentan) provoca resistencia y rechazo por parte de muchos lectores tan sensibles a la poesía como cualquier otro.

Julio Cortázar - (de Salvo el Crepúsculo)





A friend tells me: ‘Any plan to alternate poems with prose is suicide, because poems demand an attitude, a concentration, even an alienation completely different from the mental attunement required for prose, so your readers will have to be switching voltage every other page and that’s how you burn out lightbulbs.’

Could be, but I carry on stubbornly convinced that poetry and prose reciprocally empower each other and that alternating readings won’t do any harm. In my friend’s point of view I detect once again that seriousness that tries to place poetry on a privileged pedestal, which is why most contemporary readers can’t get far enough away from poetry in verse, without on the other hand rejecting what reaches them in novels and stories and songs and movies and plays, a fact which suggest a) that poetry has lost none of its deep power but that b) the formal aristocracy of poetry in verse (and above all the way poets and publishers package and present it) provokes resistance and even rejection on the part of many readers otherwise as sensitive as anyone else to poetry.

(Julio Cortázar, from Save Twilight: Selected Poems, trans. Stephen Kessler, p. 25.)





Julio Cortázar: Şiir Üzerine

Bir dostum ‘şiirle düzyazıyı harmanlayarak sunmaya dair her türlü plan intihar demektir’ diyor bana ‘çünkü şiirler bir eylem talep ederler, bir yoğunluk, hatta düzyazı karşısındaki zihinsel ilişkiden tümüyle farklı bir yabancılaşma talep ederler; bu yüzden, eğer bunu denersen, okurun her sayfada voltaj değiştirmek zorunda kalacak ve sonunda kabloları yanacaktır.’

Olabilir, ama ben tüm inatçılığımla şiir ve düzyazının birbirlerini karşılıklı olarak güçlendirdiğine ve ne birbirlerinden bir şey eksilttiklerine ne de birbirlerine bir şey eklediklerine inanmayı sürdürüyorum. Arkadaşımın bakış açısını dinleyince, şiiri altında kaideyle ayrıcalıklı bir yere koymayı amaçlayan o ciddiyetten bir kez daha şüpheye düştüm:

O ciddiyet yüzünden günümüz okurlarının çoğu dizelerle yazılan şiirden her gün biraz daha uzaklaşıyorlar ama farklı olarak kendilerine romanlar, öyküler, şarkılar, filmler ve tiyatro oyunlarıyla ulaşan şiiri reddetmiyorlar, bu beni şu düşünceye sevk ediyor: a) şiir o derin geçerliliğinden hiç bir şey kaybetmedi ama b) dizelerle yazılan şiirin biçimsel aristokrasisi (özellikle şairlerin ve editörlerin onu ambalajlama ve sunma biçimi) şiire herkes kadar duyarlı pek çok okuru böylesi bir şiire karşı koymaya, hatta onu reddetmeye itiyor.

Julio Cortázar

Çeviri: Bülent Kale

Not: Cortázar’ın 1984 yılında, ölümünden üç ay sonra yayımlanan ‘Salvo el crepúsculo’  adlı kitabından. ‘Alacakaranlık Hariç’ manasına gelen bu ismi Cortázar büyük Japon şair Matsuo Basho’nun şu haikusundan devşirmiş: ‘Kimse geçmiyor / artık bu patikadan / alacakaranlık hariç’

Julio Cortázar

Soneto XLVII / Pablo Neruda

SONETO XLVII

Detrás de mí en la rama quiero verte.
Poco a poco te convertiste en fruto.
No te costó subir de las raíces
cantando con tu sílaba de savia.

Y aquí estarás primero en flor fragante,
en la estatua de un beso convertida,
hasta que sol y tierra, sangre y cielo,
te otorguen la delicia y la dulzura.

En la rama veré tu cabellera,
tu signo madurando en el follaje,
acercando las hojas a mi sed,

y llenará mi boca tu sustancia,
el beso que subió desde la tierra
con tu sangre de fruta enamorada.

Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)





SONNET XLVII

I want to look back and see you in the branches.
Little by little you turned into fruit.
It was easy for you to rise from the roots,
singing your syllable of sap.

Here you will be a fragrant flower first,
changed to the statuesque form of a kiss,
till the sun and the earth, blood and the sky, fulfill
their promises of sweetness and pleasure, in you.

There in the branches I will recognize your hair,
your image ripening in the leaves,
bringing the petáis nearer my thirst,

and my mouth will fill with the taste of you,
the kiss that rose from the earth
with your blood, the blood of a lover’s fruit.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by Stephen Tapscott





SONNET XLVII

Je me retourne et veux te voir, dans la ramée.
Voici que peu à peu tu es devenue fruit.
Il ne t’a rien coûté de surgir des racines
tu n’as eu qu’à chanter tes syllabes de sève.

Te voici tout d’abord une fleur odorante
qu’un seul baiser suffit à changer en statue,
jusqu’à ce que soleil et terre, sang et ciel
te reconnaissent le délice et la douceur.

Sur la branche je pourrai voir ta chevelure,
dans le feuillage c’est ton signe qui mûrit,
ce sont ses feuilles qui s’approchent de ma soif ;

et ta substance alors viendra remplir ma bouche,
ce sera le baiser qui montait de la terre
apporté par ton sang de fruit gonflé d’amour.

Pablo Neruda - (La centaine d'amour, 1959)





SONETTO XLVII

Dietro di me sul ramo voglio vederti.
A poco a poco ti trasformasti in frutto.
Non ti costò salir dalle radici
cantando con la tua sillaba di linfa.

E qui sarai dapprima in fior fragrante,
nella statua d'un bacio trasformata,
fino a che sole e terra, sangue e cielo,
ti daran la delizia e la dolcezza.

Vedrò sul ramo la tua capigliatura,
il tuo segno che matura nel fogliame,
che avvicina le foglie alla mia sete,

la mia bocca empirà la tua sostanza,
il bacio che ascese dalla terra
col tuo sangue di frutto innamorato.

Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)





SONE XLVII

Ardımsıra dallarda görmek isterim seni,
damla damla meyveye dönüştüğünü.
Zor değil çıkman kökler arasından
özsu hecelerinle şarkı söyleyerek.

Önce hoş bir çiçek kabul edecek seni burada,
bir heykel dönüştürücü öpücüğüyle,
güneş ve toprak, kan ve gökyüzü
güzelliğin ve tatlılığını tanıyıncaya.

Saçlarını göreceğim dallarda,
yapraklarda olgunlaşan belirtisini,
susuzluğuma sokulurken onlar.

Ve dolduracak ağzımı cevherin,
topraktan yükselen öpücüğün
aşkla olgunlaşmış meyveden kanınla.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviri: Adnan Özer

Photo by Andre Brito

Soneto VIII / Pablo Neruda

SONETO VIII

Si no fuera porque tus ojos tienen color de luna,
de día con arcilla, con trabajo, con fuego,
y aprisionada tienes la agilidad del aire,
si no fuera porque eres una semana de ámbar,

si no fuera porque eres el momento amarillo
en que el otoño sube por las enredaderas
y eres aún el pan que la luna fragante
elabora paseando su harina por el cielo,

oh, bienamada, yo no te amaría!
En tu abrazo yo abrazo lo que existe,
la arena, el tiempo, el árbol de la lluvia,

y todo vive para que yo viva:
sin ir tan lejos puedo verlo todo:
veo en tu vida todo lo viviente.

Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)





SONNET VIII

If your eyes were not the color of the moon,
of a day full of clay, and work, and fire,
if even held-in you did not move in agile grace like the air,
if you were not an amber week,

not the yellow moment
when autumn climbs up through the vines;
if you were not that bread the fragrant moon
kneads, sprinkling its flour across the sky,

oh, my dearest, I could not love you so!
But when I hold you I hold everything that is—
sand, time, the tree of the rain,

everything is alive so that I can be alive:
without moving I can see it all:
in your life I see everything that lives.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by Stephen Tapscott





SONNET VIII

Si ce n’était que tes yeux ont couleur de lune,
couleur de jour, avec argile, travail, feu,
si tu n’avais conquis l’agilité de l’air,
et si tu n’étais pas une semaine d’ambre,

si ce n’était que tu sais être l’heure jaune
où l’automne s’élève avec la vigne vierge
et que tu es le pain que la lune odorante
fabrique en promenant dans le ciel sa farine,

oh, ma bien-aimée, moi je ne t’aimerais pas !
Tout ce qui est, je l’embrasse dans ton baiser,
et le sable, et le temps, et l’arbre de la pluie,

tout ce qui est vivant vit pour que moi je vive :
à quoi bon m’éloigner puisque je peux tout voir :
tout ce qui est vivant, je le vois dans ta vie.

Pablo Neruda - (La centaine d'amour, 1959)





SONETTO VIII

Se non fosse perché i tuoi occhi hanno color di luna,
di giorno con argilla, con lavoro, con fuoco,
e tieni imprigionata l'agilità dell'aria,
se non fosse perché sei una settimana d'ambra,

se non fosse perché sei il momento giallo
in cui l'autunno sale su pei rampicanti
e anche sei il pane che la luna fragrante
elabora passeggiando la sua farina pel cielo,

oh, adorata, io non t'amerei!
Nel tuo abbraccio io abbraccio ciò ch'esiste,
l'arena, il tempo, l'albero della pioggia,

e tutto vive perché io viva:
senz'andare sì lungi posso veder tutto:
Vedo nella tua vita tutto ciò che vive.

Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)





SONE VIII

Gözlerin ayın rengini barındırmasaydı
ve balçıktan günleri, çalışmayı ve ateşi,
ve yakalayamadığın havanın esnekliğini,
kehribar olmasaydın bir hafta uzunluğunda,

ve sonbaharın boru çiçekleri arasında yükselen
o sarı an olmasaydın
ve uğraşarak gökteki unun arasında
pırıltısında ayın yaptığı ekmek de olmasaydın,

sevmezdim seni o zaman, ey çok sevdiğim!
Kollarında kucaklarım var olan her şeyi,
kumu, zamanı, yağmurun ağacını,

ve her şey yaşar ben yaşayayım diye:
mesafesiz görürüm her şeyi:
senin hayatında duyumsarım yaşayan her şeyi.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

Blackv8 & Andromeda, 2007,
by Andreas H. Bitesnich

Soneto VII / Pablo Neruda

SONETO VII

«Vendrás conmigo» —dije— sin que nadie supiera
dónde y cómo latía mi estado doloroso,
y para mí no había clavel ni barcarola,
nada sino una herida por el amor abierta.

Repetí: ven conmigo, como si me muriera,
y nadie vio en mi boca la luna que sangraba,
nadie vio aquella sangre que subía al silencio.
Oh amor ahora olvidemos la estrella con espinas!

Por eso cuando oí que tu voz repetía
«Vendrás conmigo» —fue como si desataras
dolor, amor, la furia del vino encarcelado

que desde su bodega sumergida subiera
y otra vez en mi boca sentí un sabor de llama,
de sangre y de claveles, de piedra y quemadura.

Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)





SONNET VII

"Come with me", I said, and no one knew
where, or how my pain throbbed,
no carnations or barcaroles for me,
only a wound that love had opened.

I said it again: "Come with me", as if I were dying,
and no one saw the moon that bled in my mouth
or the blood that rose into the silence.
O Love, now we can forget the star that has such thorns!

That is why, when I heard your voice repeat
"Come with me", it was as if you had let loose
the grief, the love, the fury of a cork-trapped wine

that geysers flooding from deep in its vault:
in my mouth I felt the taste of fire again,
of blood and carnations, of rock and scald.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by Stephen Tapscott





SONNET VII

J’ai dit : — « Tu viendras avec moi. » — Où : et comment
palpitait mon être dolent nul ne l’a su,
pour moi il n’était point d’oeillet, de barcarolle,
mais rien qu’une blessure ouverte par l’amour.

J’ai répété comme à la mort : viens avec moi,
et nul n’a vu saigner la lune dans ma bouche,
et nul n’a vu ce sang monter vers le silence.
Amour ne pensons plus aux ronces de l’étoile

Aussi quand j’entendis ta voix qui répétait
« Tu viendras avec moi » — je crus qu’elle lâchait
la douleur, l’amour, la fureur du vin captif

qui monterait du fond de sa cave inondée.
A nouveau ma bouche a senti, pierre et brûlure,
une saveur de flamme et d’oeillets et de sang.

Pablo Neruda - (La centaine d'amour, 1959)





SONETTO VII

" Verrai con me " - dissi - senza che nessuno sapesse
dove e come palpitava il mio stato doloroso,
per me non v'era garofano né barcarola,
null'altro che una ferita aperta dall'amore.

Ripetei: vieni con me, come se morissi,
e nessuno vide sulla mia bocca la luna che sanguinava,
nessuno vide quel sangue che saliva al silenzio.
Oh amore dimentichiamo ora le stelle con spine!

Ma quando udii che la tua voce ripeteva
" Verrai con me " - fu come se scatenassi
dolore, amore, la furia del vino incarcerato,

che dalla sua cantina sommersa salisse
'' e di nuovo nella mia bocca sentii un sapore di fiamma,
di sangue e di garofani, di pietra e bruciatura.

Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)





SONE VII

Gel benimle- demiştim- kimsenin ermediği
doruğa, bak nasıl ağrıyan yerim çarpıyor orda,
ne bir karanfil buldum, ne bir gemici şarkısı
orda, aşkın açtığı yaradan başka.

Söylemiştim bir daha: Gel benimle, ölürsem eğer
ağzımda kanayan ayı görmeli biri,
görmeli biri sessizliğe tırmanan kanı.
Gelince aşk unutabiliriz dikenli yıldızı!

Duyduğumda yankı veren sesini
"Gel benimle" diyen -boşanırcasına giden
acı, aşk, hapsolunmuş köpüğü şarabın

derinlerdeki fıçısından çıkarcasına,
tattım şöyle bir ve bir alev tadı hissettim ağzımda,
kan, karanfil, kaya ve yanık tadında.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviri: Adnan Özer

Blackv8 & Andromeda, 2007,
by Andreas H. Bitesnich

Poema 12 / Pablo Neruda

POEMA 12

Para mi corazón basta tu pecho,
para tu libertad bastan mis alas.
Desde mi boca llegará hasta el cielo
lo que estaba dormido sobre tu alma.

Es en ti la ilusión de cada día.
Llegas como el rocío a las corolas.
Socavas el horizonte con tu ausencia.
Eternamente en fuga como la ola.

He dicho que cantabas en el viento
como los pinos y como los mástiles.
Como ellos eres alta y taciturna.
Y entristeces de pronto, como un viaje.

Acogedora como un viejo camino.
Te pueblan ecos y voces nostálgicas.
Yo desperté y a veces emigran y huyen
pájaros que dormían en tu alma.

Pablo Neruda

Veinte poemas de amor y una canción desesperada (1924)





POEM 12

Your breast is enough for my heart,
and my wings for your freedom.
What was sleeping above your soul will rise
out of my mouth to heaven.

In you is the illusion of each day.
You arrive like the dew to the cupped flowers.
You undermine the horizon with your absence.
Eternally in flight like the wave.

I have said that you sang in the wind
like the pines and like the masts.
Like them you are tall and taciturn,
and you are sad, all at once, like a voyage.

You gather things to you like an old road.
You are peopled with echoes and nostalgic voices.
I awoke and at times birds fled and migrated
that had been sleeping in your soul.

Pablo Neruda

Twenty Love Poems and a Song of Despair, (1924)

Translated by W. S. Merwin





POEM 12

For my heart is enough your chest,
for your freedom is enough my wings.
From my mouth will reach to heaven,
it which was asleep on your soul.

The each day illusion is in you.
You arrive like the dew to the corollas.
You undercut the horizon with your absence.
Eternally in flight likes the wave.

I said that you sing in the wind
like the pines and like the masts.
Like them, you're tall and taciturn.
And you suddenly saddened, like a journey.

Comfortable as an old road.
You are populated by nostalgic echoes and voices.
I woke up and sometimes migrate and run away
birds that slept in your soul.

Pablo Neruda

Twenty Love Poems and a Song of Despair, (1924)





POEME 12

À mon cœur suffit ta poitrine,
Mes ailes pour ta liberté.
De ma bouche atteindra au ciel
Tout ce qui dormait sur ton âme.

En toi l’illusion quotidienne.
Tu viens, rosée sur les corolles.
Absente et creusant l’horizon
Tu t’enfuis, éternelle vague.

Je l’ai dit : tu chantais au vent
Comme les pins et les mâts des navires.
Tu es haute comme eux et comme eux taciturne.
Tu t’attristes soudain, comme fait un voyage.

Accueillante, pareille à un ancien chemin.
Des échos et des voix nostalgiques te peuplent.
À mon réveil parfois émigrent et s’en vont
Des oiseaux qui s’étaient endormis dans ton âme.

Pablo Neruda

Vingt poèmes d'amour et une chanson désespérée, (1924)





POESIA 12

Per il mio cuore basta il tuo petto,
per la tua libertà bastano le mie ali.
Dalla mia bocca arriverà fino al cielo,
ciò ch'era addormentato sulla tua anima.

In te è l'illusione di ogni giorno.
Giungi come la rugiada alle corolle.
Scavi l'orizzonte con la tua assenza.
Eternamente in fuga come l'onda.

Ho detto che cantavi nel vento
come i pini e come gli alberi di nave.
Com'essi sei alta e taciturna.
E ti rattristi d'improvviso, come un viaggio.

Accogliente come una vecchia strada.
Ti popolano echi e voci nostalgiche.
mi son svegliato e a volte emigrano e fuggono
uccelli che dormivano nella tua anima.

Pablo Neruda

Venti poesie d'amore e una canzone disperata, (1924)





XII.

Yüreğim için yeterli olan göğsünde senin,
özgürlüğün için yeterli olan kanatlarımda benim.
Senin ruhunda uyuklayan
yükselecek göğe ağzımdan.

Sende bulunmakta her günün yanılsaması.
Çiçeklerin taçlarına çiyin gelmesi gibi gelirsin.
Yokluğunla kazarsın ufkun altını.
Dalga gibi kaçıştasın sürekli.

Derdim ki, şakırdın rüzgârda,
çamlar ve direkler gibi.
Onlara benzersin, uzun ve sessiz.
Ve bir yolculuk misali, hüzünlendirirsin birden.

Eski bir yol gibi dostça korursun.
İçinde yaşar özlemin sesleri ve yankıları.
Uyanışımda habersizce göç eder zamanlara
ruhunda duran ve uyuyan kuşlar.

Pablo Neruda

"Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz Bir Şarkı"dan. (1924)

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy





ŞİİR 12

Yüreğime yeter, sen tek sineni aç sineme,
kanatlarım yeter, ikimizin özgürlüğüne.
Ruhunun derinliklerinde uyuyanlar
benim ağzımdan ulaşacaklar gökyüzüne.

Sendedir, sende belirir her günün hayali.
Bir çiy tanesi gibi inersin taç yapraklarına.
Ufkun altını oyuverirsin yalnızca yokluğunla.
Sonsuza dek firardasın zaten hep dalgalar gibi.

Rüzgarda kalsan şarkılar söylersin diyorum
çam ağaçları gibi, gemi direkleri gibi.
Onlar gibi incesin sen de, suskunsun.
Ve hüzünleniverirsin birden, yolculuklar gibi.

Ey beni eski bir yol gibi muhabbetle ağırlayan.
Sende yaşar yankılar, hatırlanası sesler.
Ben uyandım ama bazen ruhunda uyuyakalan
kuşlar kaçıverirler senden, bana göç ederler.

Pablo Neruda

"Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz Bir Şarkı"dan. (1924)

Unknown photographer

Do not go gentle into that good night / Dylan Thomas

DO NOT GO GENTLE INTO THAT GOOD NIGHT

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless, me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.

Dylan Thomas





NO ENTRES DÓCILMENTE EN ESA BUENA NOCHE

No entres dócilmente en esa buena noche,
Que al final del día debería la vejez arder y delirar;
Enfurécete, enfurécete ante la muerte de la luz.

Aunque los sabios entienden al final que la oscuridad es lo correcto,
Como a su verbo ningún rayo ha confiado vigor,
No entran dócilmente en esa buena noche.

Llorando los hombres buenos, al llegar la última ola
Por el brillo con que sus frágiles obras pudieron haber danzado en una verde bahía,
Se enfurecen, se enfurecen ante la muerte de la luz.

Y los locos, que al sol cogieron al vuelo en sus cantares,
Y advierten, demasiado tarde, la ofensa que le hacían,
No entran dócilmente en esa buena noche.

Y los hombres graves, que cerca de la muerte con la vista que se apaga
Ven que esos ojos ciegos pudieron brillar como meteoros y ser alegres,
Se enfurecen, se enfurecen ante la muerte de la luz.

Y tú, padre mio, allá en tu cima triste,
Maldíceme o bendíceme con tus fieras lágrimas, lo ruego.
No entres dócilmente en esa buena noche.
Enfurécete, enfurécete ante la muerte de la luz.

Dylan Thomas





N'ENTRE PAS SANS VIOLENCE DANS CETTE BONNE NUIT

N’entre pas sans violence dans cette bonne nuit,
Le vieil âge devrait brûler et s’emporter à la chute du jour ;
Rager, s’enrager contre la mort de la lumière.

Bien que les hommes sages à leur fin sachent que l’obscur est mérité,
Parce que leurs paroles n’ont fourché nul éclair ils
N’entrent pas sans violence dans cette bonne nuit.

Les hommes bons, passée la dernière vague, criant combien clairs
Leurs actes frêles auraient pu danser en un verre baie
Ragent, s’enragent contre la mort de la lumière.

Les hommes violents qui prient et chantèrent le soleil en plein vol,
Et apprenant, trop tard, qu’ils l’ont affligé dans sa course,
N’entrent pas sans violence dans cette bonne nuit.

Les hommes graves, près de mourir, qui voient de vue aveuglante
Que leurs yeux aveugles pourraient briller comme météores et s’égayer,
Ragent, s’enragent contre la mort de la lumière.

Et toi, mon père, ici sur la triste élévation
Maudis, bénis-moi à présent avec tes larmes violentes, je t’en prie.
N’entre pas sans violence dans cette bonne nuit.
Rage, enrage contre la mort de la lumière.

Dylan Thomas





NON ANDARTENE DOCILE IN QUELLA BUONA NOTTE

Non andartene docile in quella buona notte,
i vecchi dovrebbero bruciare e delirare al serrarsi del giorno;
infuria, infuria, contro il morire della luce.

Benché i saggi conoscano alla fine che la tenebra è giusta
perché dalle loro parole non diramarono fulmini
non se ne vanno docili in quella buona notte.

I probi, con l'ultima onda, gridando quanto splendide
le loro deboli gesta danzerebbero in una verde baia,
s'infuriano, s'infuriano contro il morire della luce.

Gli impulsivi che il sole presero al volo e cantarono,
troppo tardi imparando d'averne afflitto il cammino,
non se ne vanno docili in quella buona notte.

Gli austeri, prossimi alla morte, con cieca vista accorgendosi
che occhi spenti potevano brillare come meteore e gioire,
s'infuriano, s'infuriano contro il morire della luce.

E tu, padre mio, là sulla triste altura maledicimi,
benedicimi, ora, con le tue lacrime furiose, te ne prego.
Non andartene docile in quella buona notte.
Infuriati, infuriati contro il morire della luce.

Dylan Thomas





GİTME O GÜZEL GECEYE TATLILIKLA

Gitme o güzel geceye tatlılıkla
İhtiyarlık yanmalı ve saçmalamalı gün kapandığında;
Öfkelen, öfkelen ışığın ölmesinin karşısında.

Akıllı adamlar, bilmelerine rağmen karanlık uygundur sonlarında,
Sözleri şimşek çaktırmamış olduğu için onlar
Gitmezler o güzel geceye tatlılıkla.

İyi insanlar, son defa ellerini sallarlar, bağırarak ne kadar parlak
Dans edebileceğini güçsüz eylemlerinin yeşil bir koyda,
Öfkelenirler, öfkelenirler ışığın ölmesinin karşısında.

Vahşi insanlar güneşi uçarken yakalamış olan,
Ve öğrenen, çok geç, yas tuttuklarını ona yolunda,
Gitmezler o güzel geceye tatlılıkla.

Ağır hastalar, ölüme yakın, körleştiren görme gücüyle gören
Kör gözlerin gök taşları gibi alevlendiğini ve şen olmasını,
Öfkelenirler, öfkelenirler ışığın ölmesinin karşısında.

Ve sen, benim babam, orada hüzünlü dorukta,
Yalvarırım, lanet et, hayırdua et bana şimdi acımasız göz yaşlarınla.
Gitme o güzel geceye tatlılıkla.
Öfkelen, öfkelen ışığın ölmesinin karşısında.

Dylan Thomas

Çeviren: Vehbi Taşar

Unknown photographer