Soneto VII / Pablo Neruda

SONETO VII

«Vendrás conmigo» —dije— sin que nadie supiera
dónde y cómo latía mi estado doloroso,
y para mí no había clavel ni barcarola,
nada sino una herida por el amor abierta.

Repetí: ven conmigo, como si me muriera,
y nadie vio en mi boca la luna que sangraba,
nadie vio aquella sangre que subía al silencio.
Oh amor ahora olvidemos la estrella con espinas!

Por eso cuando oí que tu voz repetía
«Vendrás conmigo» —fue como si desataras
dolor, amor, la furia del vino encarcelado

que desde su bodega sumergida subiera
y otra vez en mi boca sentí un sabor de llama,
de sangre y de claveles, de piedra y quemadura.

Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)





SONNET VII

"Come with me", I said, and no one knew
where, or how my pain throbbed,
no carnations or barcaroles for me,
only a wound that love had opened.

I said it again: "Come with me", as if I were dying,
and no one saw the moon that bled in my mouth
or the blood that rose into the silence.
O Love, now we can forget the star that has such thorns!

That is why, when I heard your voice repeat
"Come with me", it was as if you had let loose
the grief, the love, the fury of a cork-trapped wine

that geysers flooding from deep in its vault:
in my mouth I felt the taste of fire again,
of blood and carnations, of rock and scald.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by Stephen Tapscott





SONNET VII

J’ai dit : — « Tu viendras avec moi. » — Où : et comment
palpitait mon être dolent nul ne l’a su,
pour moi il n’était point d’oeillet, de barcarolle,
mais rien qu’une blessure ouverte par l’amour.

J’ai répété comme à la mort : viens avec moi,
et nul n’a vu saigner la lune dans ma bouche,
et nul n’a vu ce sang monter vers le silence.
Amour ne pensons plus aux ronces de l’étoile

Aussi quand j’entendis ta voix qui répétait
« Tu viendras avec moi » — je crus qu’elle lâchait
la douleur, l’amour, la fureur du vin captif

qui monterait du fond de sa cave inondée.
A nouveau ma bouche a senti, pierre et brûlure,
une saveur de flamme et d’oeillets et de sang.

Pablo Neruda - (La centaine d'amour, 1959)





SONETTO VII

" Verrai con me " - dissi - senza che nessuno sapesse
dove e come palpitava il mio stato doloroso,
per me non v'era garofano né barcarola,
null'altro che una ferita aperta dall'amore.

Ripetei: vieni con me, come se morissi,
e nessuno vide sulla mia bocca la luna che sanguinava,
nessuno vide quel sangue che saliva al silenzio.
Oh amore dimentichiamo ora le stelle con spine!

Ma quando udii che la tua voce ripeteva
" Verrai con me " - fu come se scatenassi
dolore, amore, la furia del vino incarcerato,

che dalla sua cantina sommersa salisse
'' e di nuovo nella mia bocca sentii un sapore di fiamma,
di sangue e di garofani, di pietra e bruciatura.

Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)





SONE VII

Gel benimle- demiştim- kimsenin ermediği
doruğa, bak nasıl ağrıyan yerim çarpıyor orda,
ne bir karanfil buldum, ne bir gemici şarkısı
orda, aşkın açtığı yaradan başka.

Söylemiştim bir daha: Gel benimle, ölürsem eğer
ağzımda kanayan ayı görmeli biri,
görmeli biri sessizliğe tırmanan kanı.
Gelince aşk unutabiliriz dikenli yıldızı!

Duyduğumda yankı veren sesini
"Gel benimle" diyen -boşanırcasına giden
acı, aşk, hapsolunmuş köpüğü şarabın

derinlerdeki fıçısından çıkarcasına,
tattım şöyle bir ve bir alev tadı hissettim ağzımda,
kan, karanfil, kaya ve yanık tadında.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviri: Adnan Özer

Blackv8 & Andromeda, 2007,
by Andreas H. Bitesnich