Ülkü Tamer / Bring me

BRING ME

Let the summer end
Bring me a hot winter
Bring me an endless dream
To hug while sleeping

Don't say can roses bloom in the snow
Don't withhold your sun from me
Plant rain in my heart
Bring me a drop of water

Your love will feed me
As you hold my hand
Bring me a little bird
From the wing of a cloud

Ülkü Tamer - (Turkish poet)

Translated by Baki Yiğit





GETİR BANA

Varsın yaz biterse bitsin
Sıcak bir kış getir bana
Uykumda sarılmam için
Sonsuz bir düş getir bana

Karda gül açar mı deme
Güneşini esirgeme
Ek yağmuru yüreğime
Bir damla yaş getir bana

Besler beni senin sevdan
Elimi tuttuğun zaman
Bir bulutun kanadından
Küçük bir kuş getir bana

Ülkü Tamer

Photo by Ann Nevreva

Thirteen Ways of Looking at a Blackbird / Wallace Stevens

Thirteen Ways of Looking at a Blackbird

I
Among twenty snowy mountains,  
The only moving thing  
Was the eye of the blackbird.  

II
I was of three minds,  
Like a tree  
In which there are three blackbirds.  

III
The blackbird whirled in the autumn winds.  
It was a small part of the pantomime.  

IV
A man and a woman  
Are one.  
A man and a woman and a blackbird  
Are one.  

V
I do not know which to prefer,  
The beauty of inflections  
Or the beauty of innuendoes,  
The blackbird whistling  
Or just after.  

VI
Icicles filled the long window  
With barbaric glass.  
The shadow of the blackbird  
Crossed it, to and fro.  
The mood  
Traced in the shadow  
An indecipherable cause.  

VII
O thin men of Haddam,  
Why do you imagine golden birds?  
Do you not see how the blackbird  
Walks around the feet  
Of the women about you?  

VIII
I know noble accents  
And lucid, inescapable rhythms;  
But I know, too,  
That the blackbird is involved  
In what I know.  

IX
When the blackbird flew out of sight,  
It marked the edge  
Of one of many circles.  

X
At the sight of blackbirds  
Flying in a green light,  
Even the bawds of euphony  
Would cry out sharply.  

XI
He rode over Connecticut  
In a glass coach.  
Once, a fear pierced him,  
In that he mistook  
The shadow of his equipage  
For blackbirds.  

XII
The river is moving.  
The blackbird must be flying.  

XIII
It was evening all afternoon.  
It was snowing  
And it was going to snow.  
The blackbird sat  
In the cedar-limbs.

Wallace Stevens





Trece maneras de mirar un mirlo

I
Entre veinte cerros nevados
lo único que se movía
era el ojo de un mirlo.

II
Yo era de tres pareceres,
como un árbol
en el que hay tres mirlos.

III
En el viento de otoño giraba el mirlo.
Tenía un papel muy breve en la pantomima.

IV
Un hombre y una mujer
son uno.
Un hombre y una mujer y un mirlo
son uno.

V
Yo no sé si prefiero
la belleza de las inflexiones
o la belleza de las insinuaciones,
si el nido silbando
o después.

VI
El hielo cubría el ventanal
de cristales bárbaros.
La sombra del mirlo
lo cruzaba de un lado a otro.
La fantasía
trazaba en la sombra
una causa indescifrable.

VII
Oh, delgados hombres de Haddam,
¿por qué imagináis pájaros dorados?
¿No veis cómo el mirlo
anda entre los pies
de las mujeres que os rodean?

VIII
Conozco nobles acentos
e inevitables ritmos lúcidos;
pero también conozco
que el mirlo anda complicado
en lo que conozco.

IX
Cuando el mirlo se perdió de vista
señaló el límite
de un círculo entre otros muchos.

X
Al ver mirlos
volar en la luz verde,
hasta los charlatanes de la eufonía
gritarían agudamente.

XI
Viajaba por Connecticut
en un coche de cristal.
Una vez le entró el miedo,
por haber confundido
la sombra de su equipaje
con mirlos.

XII
El río se mueve.
Estará volando el mirlo.

XIII
Toda la tarde fue de noche.
Nevaba,
iba a seguir nevando.
El mirlo se detuvo
en la rama del cedro.

Wallace Stevens

Versión de Raúl Gustavo Aguirre





Treize manières de regarder un merle

I
Entre vingt pics neigeux,
Tout était immobile
Hormis pour l'œil d'un merle.

II
J'avais trois idées en tête,
Comme un arbre
Où sont juchés trois merles.

III
Le merle tourbillonnait dans les vents d'automne —
Une petite partie de la pantomime.

IV
Un homme et une femme
Sont un.
Un homme et une femme et un merle
Sont un.

V
Je ne sais ce que je préfère
De la beauté des inflexions,
De celle des sous-entendus.
Le merle sifflotant,
Ou juste après.

VI
Des glaçons garnissaient la fenêtre allongée
De verre barbare.
L'ombre du merle la traversait
De part en part.
On sentait,
Tracée dans cette ombre,
Une indéchiffrable cause.

VII
Ô vous, minces hommes d'Haddam,
Pourquoi aller imaginer
Des oiseaux d'or? Mais voyez donc:
Le merle marche entre les jambes
Des femmes qui sont près de vous.

VIII
Je sais de fort nobles accents,
Des rythmes clairs, inéchappables;
Mais je sais, aussi, que le merle
Fait partie de ce que je sais.

IX
Lorsque l'œil le perdit de vue,
Le merle en vol marqua le bord
De l'un des cercles innombrables.

X
Apercevant des merles
En vol dans un jour vert,
Jusqu'aux macs d'euphonie
Qui poussent de hauts cris.

XI
Il passait le Connecticut
Dans une berline de verre.
La peur une fois le saisit:
Il prit l'ombre de ses coursiers
Pour des merles.

XII
La rivière est en branle.
Le merle doit voler.

XIII
Tout l'après-midi, il fit soir.
Il neigeait
Et il allait neiger sous peu.
Le merle restait
Perché dans les branches du cèdre.

Wallace Stevens





Tredici maniere di guardare un merlo

I.
Fra venti monti nivei
L'unica cosa mobile
Era l'occhio del merlo.

II.
Ero di tre voleri,
Come un albero
Su cui stanno tre merli.

III.
Girò il merlo sui venti dell'autunno.
Fu breve parte della pantomima.

IV.
Un uomo ed una donna
Sono uno.
L'uomo e la donna e il merlo
Sono uno.

V.
Non so se preferire,
Bellezza di cadenze
O d'allusioni,
Il sibilo del merlo
O quel che segue.

VI.
Riempivano i ghiaccioli il finestrone
Di barbarico vetro,
Dove l'ombra del merlo
Trascorse e ritrascorse.
Scovò lo stato d'animo
Cagione indecifrabile
Nell'ombra.

VII.
O esigui uomini d'Haddam,
Perché vi figurate uccelli d'oro?
Non vedete che il merlo
Cammina intorno ai piedi delle donne
Che vi circondano?

VIII.
Io so nobili accenti
E ritmi luminosi e inevitabili:
Però noto m'è pure
Che il merlo è coinvolto
Nelle cose ch'io so.

IX.
Quando scomparve a volo,
Il merlo segnò il margine
D'uno di vari circoli.

X.
Alla vista dei merli
Volanti in verde luce,
Fin l'orgie d'eufonia
Davano un grido acuto.

XI.
Viaggiò per il Connecticut
In un cocchio di vetro.
Una volta lo strinse lo sgomento,
Quando prese in isbaglio
L'ombra del suo equipaggio
Per un volo di merli.

XII.
II fiume trasalisce:
Deve volare il merlo in questo istante.

XIII.
Fu vespero l'intero pomeriggio.
Nevicava,
Per nevicare ancora.
Ed il merlo s'assise
Fra le membra del cedro.

Wallace Stevens





Bir Karakuşa Bakmanın On Üç Yolu

I
Yirmi karlı dağın arasında
kımıldayan tek şey
karakuşun gözleri.

II
Üç aklım vardı,
bir ağaç gibi
üç karakuş’un tünediği.

III
Karakuş dönüp durdu sonbahar rüzgârında;
bir pandomimden küçük bir parça bu.

IV
Bir kadın ve bir adam
birdir.
Bir kadın, bir adam ve bir karakuş
birdir.

V
Bilemiyorum neyi seçmeli
çekim eklerinin inceliği ya da
üstü kapalı sözlerin güzelliği
karakuş fısıldıyor:
ya da sadece ardlarından geleni.

VI
Sarkıtlar, kırık camlar gibi
kaplıyor büyük pencereyi.
Bir aşağı bir yukarı geçiyor
karakuşun gölgesi.
Gölgesinden anlaşılıyor neşesi
Ama anlaşılmıyor nedeni.

VII
Haddam’ın* sıska adamları ah!
altın kuşlar düşlüyorsunuz, niye?
Görmüyor musunuz kadınlarınızın
ayakları arasında dolaşan karakuşu?

VIII
Soylu aksanlarla konuşabilirim
berrak, anlaşılır ritimlerle;
ama bilirim, karakuş
karışmıştır arasına
her şeyin bildiğim.

IX
Karakuş gözden kayboldu,
mimleyerek gökteki
çemberlerden birinin köşesini.

X
Yeşil ışıklarda süzülen
karakuşun görüntüsü-
ahenk kumkumaları bile
tiz bir çığlık atardı.

XI
Camdan bir at arabası ile
Connecticut’a giderken
korku iliğine işledi;
arabanın gölgesini
karakuş zannetmişti.

XII
Yer değiştiriyor ırmak.
Karakuş uçuyor olmalı.

XIII
İkindi boyunca sanki geceydi.
Kar yağıyordu
hiç dinmeyecekmiş gibi.
Karakuş kondu
sedir dallarına.

Wallace Stevens (1879 -1955)

(Bir Karakuşa Bakmanın On Üç yolu, Çeviren: Gökçenur Ç.
Yitik Ülke Yayınları, 1.basım, Haziran 2017)

*Ç.N: Aşağı Connecticut Nehri vadisinde yaklaşık 7000 nüfuslu bir kasaba.

Blackbird

The poem that took the place of a mountain / Wallace Stevens

THE POEM THAT TOOK THE PLACE OF A MOUNTAIN

There it was, word for word,
The poem that took the place of a mountain.

He breathed its oxygen,
Even when the book lay turned in the dust of his table.

It reminded him how he had needed
A place to go to in his own direction,

How he had recomposed the pines,
Shifted the rocks and picked his way among clouds,

For the outlook that would be right,
Where he would be complete in an unexplained completion:

The exact rock where his inexactnesses
Would discover, at last, the view toward which they had edged,

Where he could lie and, gazing down at the sea,
Recognize his unique and solitary home.

Wallace Stevens





El poema que ocupó el lugar de una montaña

Allí estaba, palabra tras palabra,
El poema que ocupó el lugar de una montaña.

Él aspiraba de su oxígeno,
Incluso cuando el libro yacía del revés sobre el polvo, en su mesa.

Le trajo a la memoria cómo necesitó
De algún lugar para seguir su rumbo,

Cómo llegó a recomponer los pinos,
A trasladar las rocas, abrir camino entre las nubes,

Para una perspectiva que sería perfecta,
Donde él se consumase en una inexplicable consunción:

La exacta roca en donde sus inexactitudes
Descubriesen, al fin, el panorama hacia el que había tendido,

Donde pudiese yacer y, contemplando el mar,
Reconocer su hogar, único y solitario.

Wallace Stevens





Le poème qui prit l'emplacement d'une montagne

Il était campé là, mot pour mot, le poème
Qui avait pris l'emplacement d'une montagne.

Même avec le livre retourné sur sa table
Dans la poussière, il en respirait l'oxygène.

Il lui rappelait la force de son besoin
D'un emplacement où aller selon son but,

Comment il y avait recomposé les pins,
Bougé les rocs, creusé sa voie parmi les nues,

À la recherche du juste panorama,
Dans lequel il atteindrait au complet de soi

Dans une complétion sans une explication:
Le roc exact duquel ses inexactitudes

Découvriraient, à la fin, la vue vers laquelle
Elles s'étaient insinuées, où il pourrait

S'étendre et, ses yeux fixés sur la mer au bas,
Reconnaître sa seule demeure esseulée.

Wallace Stevens





La poesia che prese il posto di una montagna

Era là, parola per parola,
la poesia che prese il posto di una montagna.

Egli ne respirava l’ossigeno,
perfino quando il libro stava rivoltato nella polvere del tavolo.

Gli ricordava come avesse avuto bisogno
di un luogo da raggiungere nella sua direzione,

come egli avesse ricomposto i pini,
spostando le rocce e trovato un sentiero fra le nuvole,

per giungere al punto d’osservazione giusto,
dove egli sarebbe stato completo di una completezza inspiegata:

la roccia esatta dove le di lui inesattezze
scoprissero, alla fine, la vista che erano andate guadagnando,

dove egli potesse coricarsi e, fissando in basso il mare,
riconoscere la sua unica e solitaria casa.

Wallace Stevens





La poesia che prese il posto di una montagna

Ecco, parola per parola,
La poesia che prese il posto di una montagna.

Egli ne inspirava l’ossigeno
Persino quando il libro era rivoltato sulla polvere del suo tavolo.

Gli ricordava di come aveva sentito il bisogno
Di un posto dove seguire una sua direzione,

Di come aveva riordinato i pini,
Spostato le pietre, e di com’era avanzato guardingo fra le nuvole,

Alla ricerca di un panorama appropriato,
Dove sentirsi perfetto in una compiutezza inspiegata:

La roccia ideale dove la sua inesattezza
Gli avrebbe infine dischiuso la vista verso la quale erano protesi,

Dove lui avrebbe potuto coricarsi e, guardando il mare in basso,
Avrebbe saputo riconoscere la sua casa, incomparabile e solitaria.

Wallace Stevens





DAĞIN YERİNE GEÇEN ŞİİR

Oradaydı işte, sözcük sözcük,
Dağın yerine geçen şiir.

Kitap, tozlu masada yattığı zaman bile
Şiirin havasını soludu adam.

Şiir, adama kendi yönüne gideceği bir yere
Ne kadar ihtiyacı olduğunu hatırlattı.

Çamları nasıl yeniden yarattığını,
Taşların yerini değiştirdiğini ve yolunu bulutların arasında seçtiğini

Doğru bakış açısı için,
Açıklanamaz bir tamamlanmayı tamamlayacağı yer:

Kesin bir taş, kendi kesinsizliğinde ve
Sonunda anlayacak, önünde uzanan bu keskin manzaranın.

Uzanıp denizi seyredeceği yer
Ve kabul edecek bu ıssızlığın tek evi olduğunu.

Wallace Stevens (1879 -1955)

(Bir Karakuşa Bakmanın On Üç yolu, Çeviren: Gökçenur Ç.
Yitik Ülke Yayınları, 1.basım, Haziran 2017)

Lost Lands by Gurbir Grewal

Marin Sorescu / Fountains in the sea

FOUNTAINS IN THE SEA

Water: no matter how much, there is still not enough.
Cunning life keeps asking for more and then a drop more.
Our ankles are weighted with lead, we delve under the wave.
We bend to our spades, we survive the force of the gusher.

Our bodies fountain with sweat in the deeps of the sea,
Our forehead aches and holds like a sunken prow.
We are out of breath, divining the heart of the geyser,
Constellations are bobbing like corks above on the swell.

Earth is a waterwheel, the buckets go up and go down,
But to keep the whole aqueous architecture standing its ground
We must make a ring with our bodies and dance out a round
On the dreamt eye of water, the dreamt eye of water, the dreamt eye of water.

Water: no matter how much, there is still not enough.
Come rain, come thunder, come deluged dams washed away,
Our thirst is unquenchable. A cloud in the water’s a siren.
We become two shades, deliquescent, drowning in song.

My love, under the tall sky of hope
Our love and our love alone
Keeps dowsing for water.
Sinking the well of each other, digging together.
Each one the other’s phantom limb in the sea.

Marin Sorescu (1936-1996) Romanian poet.

Translated by Seamus Heaney





DENİZDE FISKIYELER

Su su: ne kadar çok olsa da hiçbir zaman yetmeyen.
Arsız hayat doymak bilmez, sonra bir damla daha ister.
Ayaklar kurşun gibi ağır, dalarız dalgalara.
Elimizde kürekler, eğilir, aşarız taşkınları.

Ter fışkırır derimizden denizin diplerinde,
Alnımız sancılanır ve direnir batık bir pruva gibi.
Soluğumuz kesilir, bekleriz sıcak suların dipten fışkırmasını,
Tepemizde patlayan mantarlar gibi takım yıldızlar.

Dünya bir dönme dolap, kovalar iner çıkar,
Ama yıkılmasın diye bu sudan yapı
Halka olup durmadan dönmeli çevresinde.
Düşlenen gözünde suyun, düşlenen gözünde suyun.

Su su: ne kadar çok olsa da hiçbir zaman yetmeyen.
Yağsa yağmur, çaksa şimşek, sel götürse her şeyi,
Kanmak bilmez bu susuzluk, suda bir sirendir bulut.
Havadan emdiğimiz suyla eriyen iki gölgeyiz, şarkılarla boğulan.

Sevgilim, umudun gökkubbesi altında
Aşkımız ve yalnızca aşkımız
Toprağın altında su arayan bir çubuk,
Batarak kuyusuna birbirimizin, birlikte kazdığımız,
Birimiz öbürünün hayalet kolu kanadı denizin derinliğinde.

Marin Sorescu (1936-1996) Romanian poet.

Çeviren: Cevat Çapan

Photo by Kurt Chambers

La pace che sgorga dal cuore... / Alda Merini

La pace che sgorga dal cuore
e a volte diventa sangue,
il tuo amore
che a volte mi tocca
e poi diventa tragedia
la morte qui sulle mie spalle,
come un bambino pieno di fame
che chiede luce e cammina.
Far camminare un bimbo è cosa semplice,
tremendo è portare gli uomini
verso la pace,
essi accontentano la morte
per ogni dove,
come fosse una bocca da sfamare.
Ma tu maestro che ascolti
i palpiti di tanti soldati,
sai che le bocche della morte
sono di cartapesta,
più sinuosi dei dolci
le labbra intoccabili
della donna che t’ama.

Alda Merini





The peace that flows from the heart
And, at times, it becomes blood
Your love,
That. At times, touches me
And then it becomes tragedy
Death here on my shoulders
Like a child teeming with hunger
Who requests light and walks,
Strolling a little boy is a simple thing
It is unbearable to carry men
Towards peace
They please death
Anywhere
As if it were a mouth the feed
But your maestro who listen to
The heart beats of many soldiers
You know that there are many mouths of death
That are made of thin paper
More sinuous than confectionaries
The taboo lips
Of the woman who loves you

Alda Merini

Translated by Mme S.C. de Gathier





La paz que fluye del corazón
y a veces se convierte en sangre,
tu amor
que a veces me toca
y luego se convierte en tragedia,
la muerte aquí sobre mis hombros
como un niño lleno de hambre
pidiendo luz y caminando.
Hacer andar a un niño es cosa simple,
terrible es traer a los hombres
hacia la paz,
ellos satisfacen la muerte
por dondequiera,
como si fuera una boca para alimentar.
Pero tú maestro que escuchas
los latidos de muchos soldados,
sabes que el comienzo de la muerte
está hecho de papel,
y que más sinuosos que los dulces,
son los labios intocables
de la mujer que te ama.

Alda Merini

Traducción por Stefania Di Leo





Barış kalpten fışkırıverir
Ve bazen kana dönüşür.
Senin aşkın bazı zamanlar bana dokunur
Ve sonrasında felaketime dönüşür.
Ölüm işte burada,
Omuzlarımın üzerinde
Acıkmış bir çocuk gibi ışık istiyor ve yürüyor.
Bir bebeği yürütmek basit bir iştir,
İnsanları barışa taşımak beni korkutuyor.
Çünkü onlar gittikleri her yere ölümü taşıyorlar.
Beslenmesi gereken bir ağız sanki.
Ama sen,
Onlarca askerin kalp atışını dinleyen üstadım, beyim,
Biliyorsun ki ölümün ağızları kâğıt hamurundan yapılmış.
Seni seven kadının dokunulmaz dudakları
Tatlılardan bile daha yılankavi.

Alda Merini

Çeviri: Sercan Leylek

Blackv8 & Andromeda, 2007,
by Andreas H. Bitesnich

Io non ho bisogno di denaro... / Alda Merini

Io non ho bisogno di denaro
ho bisogno di sentimenti
di parole
di parole scelte sapientemente
di fiori detti pensieri
di rose dette presenze
di sogni che abitino gli alberi
di canzoni che facciano danzare le statue
di stelle che mormorino
all’orecchio degli amanti.
Ho bisogno di poesia
questa magia che brucia
la pesantezza delle parole
che risveglia le emozioni e dà colori nuovi.

Alda Merini





I don’t need money.
I need feelings,
words, wisely chosen words,
flowers called thoughts,
roses called presences
dreams that live in the trees,
songs that make the statues dance,
stars that whisper
in the lovers’ ear.
I need poetry,
this magic that burns
the heaviness of the words,
that awakens emotions and creates new colours.

Alda Merini





Je n'ai pas besoin d'argent.
J'ai besoin de sentiments,
de mots, de mots choisis avec soin,
de fleurs comme des pensées ,
de roses comme des présences,
de rêves perchés dans les arbres,
de chansons qui fassent danser les statues,
d'étoiles qui murmurent à l'oreille des amants.
J'ai besoin de poésie ,
cette magie qui allège le poids des mots,
qui réveille les émotions et donne des couleurs nouvelles.

Alda Merini





No necesito dinero.
Tengo necesidad de sentimientos
De palabras, palabras elegidas sabiamente
De flores llamadas pensamientos,
De rosas llamadas presencias
De los sueños que habitan los árboles,
De canciones que hacen bailar estatuas,
De estrellas que murmuran al oído de los amantes.
Necesito poesía
Este hechizo que quema el peso de las palabras
Que despierta emociones y da nuevos colores.

Alda Merini





Eu não preciso de dinheiro.
Preciso sentimentos
Palavras, palavras escolheu sabiamente
Flores chamados pensamentos,
Rosas chamados presenças
Sonhos que habitam as árvores,
Músicas dançantes que fazem estátuas,
Murmuração ouvido estrela de amantes.
Eu preciso de poesia
Esse feitiço que queima o peso das palavras
Que desperta emoções e dá novas cores.

Alda Merini





Ben paraya muhtaç değilim.
Hissiyata muhtacım.
Kelimelere,
Ustalıkla seçilmiş kelimelere,
Düşünceleri aktaran çiçeklere,
Buradayım diyen güllere,
Ağaçların yaşamasına imkân sağlayan rüyalara,
Heykelleri dans ettiren şarkılara,
Aşıkların kulaklarına mırıldanan
Yıldızlara ihtiyacım var.
Her kelimesi
Yeni bir duygu rengini uyandıran,
Sihri kelimelerin yükünü yakan
Şiire ihtiyacım var.

Alda Merini

Çeviri: Sercan Leylek

Les Amoureux Huile sur Toile, 1929,
par Marc Chagall

Luigi Pirandello / L'uomo dal fiore in bocca

"Se la morte, signor mio, fosse come uno di quegli insetti strani, schifosi, che qualcuno inopinatamente ci scopre addosso... Lei passa per via; un altro passante, all'improvviso, lo ferma e, cauto, con due dita protese le dice: «Scusi, permette? lei, egregio signore, ci ha la morte addosso ». E con quelle due dita protese, la piglia e butta via... Sarebbe magnifica! Ma la morte non è come uno di questi insetti schifosi."

Luigi Pirandello - (L'uomo dal fiore in bocca)





"If death, my dear sir, if death were some strange, filthy insect that just... settled on you, as it were, took you unawares, shall we say... You're walking along. All of a sudden a passerby stops you, and, with finger and thumb cautiously excented, says: "Excuse me, sir, excuse me, honored sir, but death has settled on you!" And with finger and thumb cautiously excented, he takes it and throws it in the gutter. Wouldn't that be wonderful? But death is not insect."

Luigi Pirandello - (The Man with the Flower in his Mouth)





"Si la muerte, señor fuera como uno de esos insectos extraños, repugnantes, que a veces descubre uno encima de sí… Va usted por la calle; un transeúnte lo para de improviso, y, con cautela, con los dedos extendidos, le dice: «¿Me permite, caballero? Lleva usted la muerte encima.» Y, con aquellos dos dedos extendidos, la pilla y la arroja… ¡Sería magnífico! Pero la muerte no es como esos insectos repugnantes."

Luigi Pirandello - (El hombre de la flor en la boca)





"Ölüm; garip, iğrenç, korkunç bir böcek olsa ve yoldan geçen birinin yakasına konsa. Siz de onu görseniz. Durup: “Afedersiniz, müsaade eder misiniz? Yolunuzu kestim; ama üzerinize ölüm konmuş” demez misiniz? Şöyle iki parmağınızı uzatıp onu fırlatıp atmaz mısınız? Ne mükemmel olurdu doğrusu... Fakat ölüm bir böcek değil..."

Luigi Pirandello - (Ağzı Çiçekli Adam)

Unknown photographer

El tigre / Pablo Neruda

EL TIGRE

Soy el tigre.
Te acecho entre las hojas
anchas como lingotes
de mineral mojado.

El río blanco crece
bajo la niebla. Llegas.

Desnuda te sumerges.
Espero.

Entonces en un salto
de fuego, sangre, dientes,
de un zarpazo derribo
tu pecho, tus caderas.

Bebo tu sangre, rompo
tus miembros uno a uno.

Y me quedo velando
por años en la selva
tus huesos, tu ceniza,
inmóvil, lejos
del odio y de la cólera,
desarmado en tu muerte,
cruzado por las lianas,
inmóvil en la lluvia,
centinela implacable
de mi amor asesino.

Pablo Neruda - (Los versos del capitán, 1952)





THE TIGER

I am the tiger.
I lie in wait for you among leaves
broad as ingots
of wet mineral.

The white river grows
beneath the fog. You come.

Naked you submerge.
I wait.

Then in a leap of fire, blood, teeth,
with a claw slash I tear away
your bosom, your hips.

I drink your blood, I break
your limbs one by one.

And I remain watching
for years in the forest
over your bones, your ashes,
motionless, far
from hatred and anger,
disarmed in your death,
crossed by lianas,
motionless in the rain,
relentless sentinel
of my murderous love.

Pablo Neruda - (The Captain's Verses, 1952)

Translated by Donald D. Walsh





LE TIGRE

Je suis le tigre.

Je te guette parmi les feuilles
aussi grandes que des lingots
de minerai mouillé.

Le fleuve blanc grandit
sous la brume.Te voici.

Tu plonges nue.
J’attends.

Alors d’un bond,
feu,sang et dents,
ma griffe abat
ta poitrine, tes hanches.
Je bois ton sang, je brise
tes membres, un à un.

Et je reste dans la forêt
à veiller durant des années
tes os, ta cendre,
immobile, à l’écart
de la haine et de la colère,
désarmé par ta mort,
traversé par les lianes,
immobile sous la pluie,
sentinelle implacable
de mon amour, cet assassin.

Pablo Neruda - (Les Vers du Capitaine, 1952)





LA TIGRE

Sono la tigre.
ti aspetto in agguato tra le foglie
larghe come lingotti
di minerale bagnato.

Il fiume bianco si gonfia
sotto la nebbia. Arrivi.
Nuda, ti immergi.
Aspetto.

Poi in un balzo
di fuoco, sangue, denti,
con un colpo d'artiglio abbatto
il tuo petto, i tuoi fianchi.

Bevo il tuo sangue, spezzo
le tue membra una ad una.

E rimango nascosta vegliando
per anni nella foresta
le tue ossa, la tua cenere,
immobile, lontano
dall'odio e dalla rabbia,
disarmata nella tua morte,
percorsa dalle liane,
immobile in mezzo alla pioggia,
sentinella implacabile
del mio amore assassino.

Pablo Neruda - (I Versi Del Capitano, 1952)

Traduzione di Ivana Cenci





KAPLAN

Kaplanım ben.
Külçeler gibi geniş
ıslak mineral yapraklar arasında
senin için pusudayım.

Aydınlık ırmak büyür
sisin altında. Gelirsin.

Çıplak dalarsın suya.
Beklerim.

Ateşten, kandan, dişlerden
bir sıçrayışla
yırtarım bir pençe vuruşuyla
bağrını, kalçalarını.

İçerim kanını, kırarım
tek tek kollarını bacaklarını.

Yıllar boyunca kemiklerini
ve külünü koruyacağım
yabanıl ormanda kalırım,
kımıldamadan,
nefretten ve öfkeden arınmış,
ölümünle silâhsızlandım,
sarmaşıklarla bağlandım,
yağmurda kımıltısızım,
ölüm saçan sevişmemin
amansız nöbetindeyim.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

("Kaptanın Dizeleri"nden, 1952)

Unknown photographer

Fazıl Hüsnü Dağlarca / Beacon

BEACON

Jutting far into the high seas, the promontory,
Cherished as the lazulite and silver light, smoulders.
A terrestrial love starts in the dark
While the beacon shines
Despite destiny on the boulders.

Clouds fuse in crepuscule dimensions.
From distant harbours fogs descend,
And sadness stirs in the darkness of fate.
Blazing and blinking, the beacon inquires:
Where in life do you stand, where in love do you stand?

If the heart cringes in the starlight,
Memories might recede and recoil.
Time may tread on without the soul's cargo
As the beacon has stood for ages
With patience on this same soil.

It witnessed sea battles and ancient pirates,
Caught the wind asleep and the waves in flight,
As blue and black as a single eye,
And vacant as the vast seas.
Ill-fated fishermen struggled in its sight.

In your hair a cool air smells of salt and death.
On your face a cyclone's flavours linger.
You stand weary and forlorn.
Suddenly flickering, quivering with joy,
Something, perhaps life, is now longer.

Dolourous as widows' indomitable desires,
Upon its prowess the gargantuan night lies.
Insane, taciturn and awake,
It craves from disaster the charity of end-all.
It is wise.

Our drunken vessels roll and sway.
The sleep of buried hurricanes is stirred.
Rocks stretch far like pelagic graves.
From the sea to heaven
The sailor's curse is heard.

Time vanishes and life abandons time.
From the galaxies descend no bulletins.
Heavy and tired with an ill omen,
When all men are thought to have ceased,
The beacon grins.

Fazıl Hüsnü Dağlarca

Translated by Talât Sait Halman

Fazıl Hüsnü Dağlarca (26 August 1914, Istanbul – 15 October 2008, Istanbul) was one of the most prolific Turkish poets of the Turkish Republic with more than 60 collections of his poems published as of 2007. He was a laureate of the Struga Poetry Evenings Golden Wreath Award.





DENİZ FENERİ

Uzanmış koca burun açık denize doğru,
Lacivert ve gri gecenin değerinde.
Karanlıkla başlar bir dünya sevgisi,
Deniz feneri parlar,
Talihe aldırmadan kayalar üzerinde.

Bulutlar birleşir alaca düzlüklerde,
Çöker uzak limanlardan bir sis.
Bir sıkıntı başlar karanlığında kaderin,
Bildirir, yanınca yanınca,
Ömrün neresindesiniz, aşkın neresindesiniz?

Yüreğin mi daralıyor, yıldız ışığında,
Bırak anılar gitsin biraz daha geri.
Ruhu götürmeden vakit yürüyebilir,
Düşün nasıl durmuş sabırla yüzlerce yıl,
Hep bu benekte bu deniz feneri.

Bak deniz savaşlarına, yaşlı korsanlara,
Uçan dalgalara, uyuyan rüzgâra bakmış,
Bir tek göz kadar kara ve mavi,
Enginle boş,
Kısmetsiz balıkçılara bakmış.

Saçlarında tuz kokan, ölü kokan bir serinlik,
Yüzünde bir fırtına tadı.
Durursun yorgun, umutsuz,
Birden bir daha yanıp söner, sevinçle titrersin,
Bir şey, belki de yaşaman uzadı.

Yaslıdır dulların ölçülmez özleminde,
Güçlüdür kocaman geceleri taşır.
Delidir, konuşmaz, uyumaz,
Sonrasızlığın iyiliğini bekler, kötü günlerden,
Akıllıdır.

Sarhoş gemilerimiz sallanır sallanır,
Gömülmüş kasırgaların uykusuyla belli,
Kayalar mezarlara benzer enginlerden,
Duyulur sudan göğe kadar,
"Ölüsü kandilli."

Vakit yok olur, zamandan boşalır varlık,
Düşmez burçlardan haber.
Bir uğursuzlukla ağır ve yorgun,
Bütün insanlar bitti sanırsınız,
Deniz feneri gülümser.

Fazıl Hüsnü Dağlarca

Photo by Michéle Poulain

Soneto XXXV / Pablo Neruda

SONETO XXXV

Tu mano fue volando de mis ojos al día.
Entró la luz como un rosal abierto.
Arena y cielo palpitaban como una
culminante colmena cortada en las turquesas.

Tu mano tocó sílabas que tintineaban, copas,
alcuzas con aceites amarillos,
corolas, manantiales y, sobre todo, amor,
amor: tu mano pura preservó las cucharas.

La tarde fue. La noche deslizó sigilosa
sobre el sueño del hombre su cápsula celeste.
Un triste olor salvaje soltó la madreselva.

Y tu mano volvió de su vuelo volando
a cerrar su plumaje que yo creí perdido
sobre mis ojos devorados por la sombra.

Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)





SONNET XXXV

Your hand flew from my eyes into the day.
The light arrived and opened like a rose garden.
Sand and sky throbbed like an ultímate
beehive carved in the turquoise.

Your hand touched syllables that rang like bells,
touched cups, barréis full of yellow oil,
flower petáis, fountains, and, above all, love,
Love: your puré hand guarded the ladles.

The afternoon . . . was. Quietly the night slid
over a man asleep, its celestial capsule.
Honeysuckle set loose its sad savage odor.

And then your hand fluttered, it flew back again:
it closed its wings, its feathers I had thought were
over my eyes the darkness had swallowed.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by Stephen Tapscott





SONNET XXXV

Ta lente main vola de mes yeux vers le jour
et la lumière entra comme un rosier ouvert.
Et le sable et le ciel souverains palpitaient
on eût dit un rucher taillé dans les turquoises.

Ta main a touché des syllabes qui tintaient,
des coupes et des burettes aux huiles jaunes,
des corolles, des sources et puis surtout, l’amour,
l’amour : ta pure main épargna les cuillères.

Et le soir s’en alla. Sur le sommeil de l’homme
la nuit glisse, en secret, sa capsule céleste.
Oh la triste odeur sauvage du chèvrefeuille !

Alors sur mes yeux que l’ombre avait dévorés
ta lente main volant de son vol referma
son plumage que je croyais avoir perdu.

Pablo Neruda - (La centaine d'amour, 1959)





SONETTO XXXV

La tua mano andò volando dai miei occhi al giorno.
La luce entrò come un roseto aperto.
Arena e cielo palpitavano come un
culminante alveare tagliato nel turchese.

La tua mano toccò sillabe che tintinnavano, coppe,
oliere, piene d'oli gialli,
corolle, fonti e, soprattutto, amore,
amore: la tua mano pura preservò i cucchiai,

La sera se n'andò. La notte fece scender con cautela
sopra il sonno dell'uomo la sua capsula celeste.
Un triste odor selvaggio sprigionò la madreselva.

E la tua mano tornò dal volo volando
a chiudere il suo piumaggio ch'io credetti perso
sopra i miei occhi divorati dall'ombra.

Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)





SONE XXXV

Uçarken ellerin gözlerimden güne doğru
ışık girdi çiçeklenmiş bir gül fidanı gibi.
Çırpınıyordu kum ve gökyüzü,
sanki turkuvazda yontulmuş bir arı kovanı yücelerde.

Ellerin çalardı heceleri tımbırdatarak,
bardakları, sarı yağ şişelerini,
taçları, kaynakları, aşkı, yani her şeyi,
aşk deyince; Saf ellerinin hoş tutması kaşıkları.

Geçip gitti akşam. Yalıyor şimdi gece
tanrısal çanağını erkeğin uykusunda.
Bir hüzünlü yaban koku salıyor hanımelleri!

İşte o zaman gölgelerin yuttuğu gözlerimin üstünde
gökte büyük bir maharetle uçan ellerin kapayıverdi
yitirdiğimi sandığım teleklerini.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviri: Adnan Özer

Hand with Rose, 1935, by Laure Albin-Guillot

Tu amico non piangerai la mia morte / Alda Merini

Tu amico non piangerai la mia morte

Tu amico non piangerai la mia morte,
per te sarò una pietra tombale
per te sarò un nulla distrutto,
tu non piangerai la mia morte
e forse ti darà anche sollievo
sapere che sotto la terra
cosparsa di venti improvvisi
giace un notturno poeta
che al mondo non era nessuno.

Alda Merini





My friend you will not cry over my death

My friend you will not cry over my death
For you I will be a tombstone
For you I will be a wrecked naught
You will not cry over my death
And perhaps you will be relieved
To know that under the earth
Sprinkled with sudden winds
Lies a nocturnal poet
Who was no one for the world.

Alda Merini

Translated into English by Rina Brundu, in Dublin, 29/10/2014





Sen arkadaşım, benim ölümüme ağlamayacaksın

Sen arkadaşım, benim ölümüme ağlamayacaksın.
Senin için bir mezar taşı olacağım.
Senin yokluğundan bihaber olduğun bir şey olacağım.
Sen benim ölümüme ağlamayacaksın.
Dünya için bir hiç olan bir mağrip* şairi
Ani rüzgârlara serpilmiş,
Toprak altında yatıyor olacak.
Sen belki de tüm bu olanları bileceksin
Başıma gelenleri bilmek senin içini ferahlatacak.

Alda Merini

Sercan Leylek

Not: * Notturno kelimesi, ‘akşam’ yerine, anlatımın derinliğini zenginleştirmek için Arapça’da akşam namazının kılındığı zaman anlamına gelen ‘mağrip’ kelimesine çevrilmiştir.

At mother's grave by Liiga Klavin

A volte Dio... / Alda Merini

A volte Dio
uccide gli amanti
perché non vuole
essere superato
in amore.

Alda Merini





Sometimes God
kills lovers
because he does not want
to be passed in love.

Alda Merini





A veces, Dios
mata a los amantes
porque no quiere
ser superado en amor.

Alda Merini





Kimi zaman Tanrı
öldürür aşıkları
çünkü istemez
aşk içinde
aşılmış olmayı.

Alda Merini

Çeviri: Nükhet Akgün Bordignon





Kimi zaman Tanrı
Aşıkları öldürür.
Çünkü kimsenin
Kendisinden fazla
sevilmesini istemez.

Alda Merini

Çeviri: Sercan Leylek

The Reconciliation of the Montagues and Capulets. 1853-55,
by Frederic Leighton

Soneto C / Pablo Neruda

SONETO C

En medio de la tierra apartaré
las esmeraldas para divisarte
y tú estarás copiando las espigas
con una pluma de agua mensajera.

Qué mundo! Qué profundo perejil!
Qué nave navegando en la dulzura!
Y tú tal vez y yo tal vez topacio!
Ya no habrá división en las campanas.

Ya no habrá sino todo el aire libre,
las manzanas llevadas por el viento,
el suculento libro en la enramada,

y allí donde respiran los claveles
fundaremos un traje que resista
la eternidad de un beso victorioso.

Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)





SONNET C

In the center of the earth I will push aside
the emeralds so that I can see you—
you like an amanuensis, with a pen
of water, copying the green sprigs of plants.

What a world! What deep parsley!
What a ship sailing through the sweetness!
And you, maybe—and me, maybe—a topaz.
There’ll be no more dissensions in the bells.

There won’t be anything but all the fresh air,
apples carried on the wind,
the succulent book in the woods:

and there where the carnations breathe, we will begin
to make ourselves a clothing, something to last
through the eternity of a victorious kiss.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by Stephen Tapscott





SONNET C

At the centre of the Earth I’ll split apart
the emeralds to catch a sight of you
and you’ll be copying down the ears of wheat
like a message-taking plume of water.

What a world! What depths of parsley!
What a sailboat sailing in the sweetness!
And you perhaps and I perhaps of topaz!
There’ll be no more dissonance in the bells.

There’ll be no more than the free air,
the apples taken by the wind,
the juicy volume in among the branches,

and there where the carnations breathe
we will start a garment to last out
the eternity of a victorious kiss.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by A. S. Kline





SONNET C

Au sein de la terre, j'écarterai
les émeraudes pour t'apercevoir
et toi d'une plume d'eau messagère
tu seras en train de copier l'épi.

Quel univers ! Quel stimulant persil !
Quel navire voguant sur la douceur !
Et toi peut-être et moi aussi topaze !
Toutes ensemble sonneront les cloches.

Il ne restera plus que tout l'air libre
avec la pomme emportée par le vent,
dans la ramée le livre succulent,

et au lieu où respirent les oeillets
nous fonderons un habit qui supporte
l'éternité d'un baiser victorieux.

Pablo Neruda - (La centaine d'amour, 1959)





SONETTO C

In mezzo alla terra scosterò
gli smeraldi per scorgerti
e tu starai copiando le spighe
con una penna d'acqua messaggera.

Che mondo! Che profondo prezzemolo!
Che nave navigante nella dolcezza!
E tu forse e io forse topazio!
Più non sarà divisione nelle campane.

Più non sarà che tutta l'aria libera,
le mele portate dal vento,
il succulento libro sulla pergola,

e lì dove respirano i garofani
fonderemo un vestito che resista
l’eternità di un bacio vittorioso.

Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)





SONE C

Zümrütlerini ayıklayacağım toprağın
seni daha iyi görebilmek için
ve sen suretini çıkaracaksın o tanelerin,
elinde suyun bize haber ulaştıran kalemi.

Yalan dünya! Ah, derinlikler yoncası!
Tatlı sularda yüzen gemi!
Bir yakut olsak da bu alemde
ayırmasa ikimizi çan sesleri.

Ne kalacak üstümüzde açık havadan başka,
rüzgarla taşınan elmalar,
özlü bir kitap o kameriyenin altında.

Gel, karanfillerin soluklandığı o yerde
sonsuzlukta dokunmuş solmaz bir öpücükten
bir elbise biçelim kendimize.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviri: Adnan Özer

Nino

Sonnet XLVI / William Shakespeare

SONNET XLVI

Mine eye and heart are at a mortal war,
How to divide the conquest of thy sight;
Mine eye my heart thy picture's sight would bar,
My heart mine eye the freedom of that right.
My heart doth plead that thou in him dost lie,
A closet never pierced with crystal eyes,
But the defendant doth that plea deny,
And says in him thy fair appearance lies.
To 'cide this title is impannelled
A quest of thoughts, all tenants to the heart;
And by their verdict is determined
The clear eye's moiety, and the dear heart's part:
     As thus: mine eye's due is thine outward part,
     And my heart's right, thine inward love of heart.

William Shakespeare





SONETO XLVI

Mis ojos y corazón están en mortal guerra
por cómo repartirse el botón de tu mirada;
mis ojos quisieran prohibirle al corazón ver tu imagen,
mi corazón impedirle a los ojos ejercer este derecho;

mi corazón alega que tú en él habitas,
alcoba nunca penetrada por cristalinos ojos;
pero la parte contraria negando este alegato,
dice que tu hermosa presencia es en ellos donde reside.

Para resolver este litigio se convoca un jurado
de pensamientos, inquilinos todps de tu corazón;
y su veredicto ha determinado la porción,
correspondiente a los transparentes ojos y a la del corazón:

así pues, a mis ojos tu exterior adeudas,
y al corazón, el íntimo amor del corazón.

William Shakespeare

Traducción de Alfredo Gómez Gil





SONETO XLVI

Mis ojos y mi corazón están en guerra mortal
por cómo repartirse la conquista de tu mirada;
mis ojos quisieran prohibir a mi corazón la vista
de tu imagen; mi corazón niega a mis ojos la
legitimidad de este derecho.
Mi corazón sostiene que tú habitas en él
pero los defensores rechazan esta alegación y
dicen que en ellos es donde reposa tu linda apariencia.

Para decidir este litigio se ha convocado un jurado de
pensamientos, todos terratenientes del corazón; y por su
veredicto se ha determinado la porción que corresponde
a los ojos transparentes y la parte del tierno corazón.

Así, pues: es deuda de mis ojos tu forma exterior,
y derecho de mi corazón el íntimo afecto de tu corazón.

William Shakespeare





SONNET XLVI

Mon cœur et mes yeux sont en lutte mortelle, pour partager la conquête
de ta vue : mes yeux voudraient refuser à mon cœur la vue de ton
portrait, mon cœur soutient que tu habites en lui, retraite que des
yeux de cristal n’ont jamais pénétrée, mais les défendants repoussent
cette prétention et disent que c’est en eux que se réfléchit ta belle
image. Pour décider cette question on a appelé un jury de pensées,
toutes habitantes du cœur, et d’après leur sentence la part des yeux
transparents, ainsi que la part du pauvre, est fixée comme il suit : ce
qui est dû à mes yeux, c’est l’extérieur de ton être, et le droit de mon
coeur, c’est l’amour intérieur de ton cœur.

William Shakespeare

Traduction Guizot





SONETTO XLVI

Il mio occhio e il mio cuore sono in guerra mortale
su come spartirsi le spoglie della tua vista:
l’occhio vorrebbe sbarrare al cuore la vista del tuo ritratto,
il cuore all’occhio il libero accesso a quel diritto;
il mio cuore argomenta che tu risiedi in lui,
scrigno mai penetrato da occhi cristallini;
ma il convenuto rifiuta tale argomento
e dice che in lui dimora il tuo bell’aspetto.
Per decidere su tale diritto viene insediata
una giurìa di pensieri, vassalli tutti del cuore,
e col loro verdetto risulta determinata
la porzione del chiaro occhio e la parte del caro cuore,
in questo modo: al mio occhio spetta la tua parte esteriore,
ed è diritto del mio cuore l’intimo amore del tuo.

William Shakespeare

Trad. di Alessandro Serpieri





SONE XLVI

Gözümle gönlüm ölümcül bir savaşta,
Yanaşmazlar görüntünü paylaşmaya;
Gözüm engeller gönlümün sana bakmasını,
Gönlümse elinden almak ister gözün hakkını.
Gönlüm hep yürekte olduğunu söyler, der:
Kapalı durur bir kutuda, göremez berrak gözler.
Fakat gözler bunu reddedip, kendini savunur,
Ve der ki: o güzelim görüntü bizde durur.
Karar verebilmek için kim yanlış kim doğru
Toplanır yürekte kiracı bir fikir kurulu,
Ve verirler onlar kararı, berrak gözün payını
Ve sevgili gönlün hakkını.
Gereği düşünüldü: dış görünümünü sevmek gözüme
Gönlündeki aşkı sevmek de gönlüme.

William Shakespeare (1564-1616)

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

Lidia Savoderova by Ivan Warhammer

La tierra / Pablo Neruda

LA TIERRA

La tierra verde se ha entregado
a todo lo amarillo, oro, cosechas,
terrones, hojas, grano,
pero cuando el otoño se levanta
con su estandarte extenso
eres tú la que veo,
es para mí tu cabellera
la que reparte las espigas.

Veo los monumentos
de antigua piedra rota,
pero si toco
la cicatriz de piedra
tu cuerpo me responde,
mis dedos reconocen
de pronto, estremecidos,
tu caliente dulzura.

Entre los héroes paso
recién condecorados
por la tierra y la pólvora
y detrás de ellos, muda,
con tus pequeños pasos,
eres o no eres?

Ayer, cuando sacaron
de raíz, para verlo,
el viejo árbol enano,
te vi salir mirándome
desde las torturadas
y sedientas raíces.

Y cuando viene el sueño
a extenderme y llevarme
a mi propio silencio
hay un gran viento blanco
que derriba mi sueño
y caen de él las hojas,
caen como cuchillos
sobre mí desangrándome.

Y cada herida tiene
la forma de tu boca.

Pablo Neruda - (Los versos del capitán, 1952)





THE EARTH

The green earth has yielded
to everything yellow, gold, harvests,
farms, leaves, grain,
but when autumn rises
with its spacious banner
it is you that I see,
for me it is your hair
that separates the tassels.

I see the monuments
of ancient broken stone,
but if I touch
the stone scar
your body responds to me,
my fingers recognize suddenly, shivering,
your warm sweetness.

I pass among the heroes
recently decorated
by the earth and the dust
and behind them, silent,
with your tiny steps, is it you or not you?
Yesterday, when they pulled up
by the roots, to have a look at it,
the old dwarf tree,
I saw you come out looking at me
from the tortured
and thirsty roots.

And when sleep comes
to stretch me out and take me
to my own silence
there is a great white wind
that destroys my sleep
and from it fall leaves,
they fall like knives
upon me, draining me of blood.

And each wound has
the shape of your mouth.

Pablo Neruda - (The Captain's Verses, 1952)

Translated by Donald D. Walsh





LA TERRA

La terra verde s'è abbandonata
a tutto il giallo, oro, messi,
zolle, foglie, frumento,
ma quando l'autunno si leva
col suo ampio stendardo
sei tu quella che vedo,
per me è la tua chioma
che riparte le spighe.

Vedo i monumenti
d'antica pietra spezzata,
ma se tocco
la cicatrice di pietra
il tuo corpo mi risponde,
le mie dita riconoscono
d'improvviso, turbate,
la tua calda dolcezza.

Passo tra gli eroi
appena decorati
dalla terra e dalla guerra
e dietro loro, muta,
coi tuoi piccoli passi,
sei o non sei?

Ieri quando estrassero
dall'imo, per vederlo,
il vecchio albero nano,
ti vidi uscire guardandomi
dalle torturate
e assetate radici.

E quando viene il sonno
a distendermi e portarmi
nel mio stesso silenzio,
c'è un gran vento bianco
che abbatte il mio sonno
e da esso cadono le foglie,
cadono come coltelli
su di me dissanguandomi.

E ogni ferita ha
la forma della tua bocca.

Pablo Neruda - (I Versi Del Capitano, 1952)





A TERRA

A terra verde rendeu
a tudo o amarelo, ouro, colheitas,
fazendas, folhas, grãos,
mas quando o outono sobe
com a sua bandeira espaçosa
é você que eu vejo,
para mim é o seu cabelo
que separa as borlas.

Eu vejo os monumentos
da antiga pedra quebrada,
mas se eu tocar
a cicatriz de pedra
seu corpo responde a mim,
meus dedos reconhecem repente, tremendo,
sua doçura quente.

Eu passar entre os heróis
recentemente decorado
pela terra ea poeira
e atrás deles, em silêncio,
com os seus pequenos passos, é você ou não você?
Ontem, quando puxado para cima
pelas raízes, ter um olhar para ele,
a velha árvore anã,
Eu vi você sair olhando para mim
do torturado
e raízes sede.

E quando o sono vem
para me esticar e me levar
ao meu próprio silêncio
há um grande vento branco
que destrói o meu sono
ea partir dela folhas da queda,
eles caem como facas
em cima de mim, drenando-me de sangue.

E cada ferida tem
a forma de sua boca.

Pablo Neruda - (Versos do Capitão, 1952)





TOPRAK

O yeşil toprak teslim oldu
sarı olan her şeye, altın ekinlere,
tarıma, yapraklara, taneye,
fakat muazzam sancaklarıyla
ayaklandığında güz,
sensin gördüğüm,
benim için uzun saçlarındır
başakları ayıran.

Bakarım ufalanmış
eski taşlardan anıtlara,
fakat dokunduğumda
taşın yarasına,
yanıtlar beni bedenin,
parmaklarım yeniden tanır
ansızın, titreyerek,
sıcak sızılarını senin.

Toprağın ve tozun madalyasıyla
yenilerde onurlandırılmış
kahramanların arasından yürürüm,
ve onların arkasında durur dilsizin biri
senin küçük adımlarınla,
sen misin o, yoksa sen değil misin?

Dün, görmek için kökleriyle
yukarı kaldırdıklarında
bodur ağacı,
gördüm geldiğini ve bana baktığını
işkence görmüş
ve susamış köklerden.

Yaymak ve ulaştırmak için
beni kendi sessizliğime
ve bastırdığında uyku,
uykumu mahveden
büyük beyaz bir rüzgâr vardır,
ve düşer yapraklar ondan,
düşer bıçaklar gibi
üzerime ve boşaltırlar kanımı.

Ve her bir yaramda
ağzının biçimi vardır.

Pablo Neruda (1904-1973)

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

("Kaptanın Dizeleri"nden, 1952)

Lidia Savoderova by Olga Polonina

После вьюги / Борис Пастернак

После вьюги

После угомонившейся вьюги
Наступает в округе покой.
Я прислушиваюсь на досуге
К голосам детворы за рекой.

Я наверна неправ, я ошибся,
Я ослеп, я лишился ума.
Белой женщиной метвой из нипса
Наземь падает навзничь зима.

Небо сверху любуется лепкой
Мертвых, крепко придавлеиных век.
Все в снегу, двор и каждая щепка
И на дереве каждый побег.

Лед реки, переезд и платформа,
Лес и рельсы и насыпь и ров
Отлились в безупречные формы
Без перовностей и без углов.

Ночыю, сном не успевши забыться,
В просветленьи вскочивши с софы,
Целый мир уложить на странице,
Уместиться в границах строфы.

Как изваяны пни и коряги
И кусты на речном дерегу,
Море крыш возвести на бумаге,
Целый мир, целыи город в снегу.

Борис Пастернак





AFTER THE STORM

The air is full of after-thunder freshness,
And everything rejoices and revives.
With the whole outburst of its purple clusters
The lilac drinks the air of paradise.

The gutters overflow; the change of weather
Makes all you see alive and new.
Meanwhile the shades of sky are growing lighter.
Beyond the blackest cloud the height is blue.

An artist’s hand with mastery still greater
Wipes dirt and dust off objects in his path.
Reality and life, the past and present,
Emerge transformed out of his colour-bath.

The memory of over half a life-time
Like swiftly passing thunder dies away.
The century is no more under wardship:
High time to have the future have its say.

It is not revolutions and upheavals
That clear the road to new and better days,
But revelations, lavishness and torments
Of someone’s soul, inspired and ablaze.

July 1958

Boris Pasternak

Translated by Lydia Pasternak Slater (Raduga publishers, Moscow).





DESPUES DE LA TORMENTA

Cuando después de la tormenta vuelve
A reinar la quietud, tiendo mi oído,
En los momentos de ocio, hacia las voces
De niños que se escuchan tras el río.

Me equivoco, sin duda, es un error,
Estoy ciego, he perdido la conciencia.
Como una mujer blanca, yerta, muerta, de yeso,
Se desploma de espaldas el invierno en la tierra.

Desde lo alto, el cielo contempla el torneado
De los párpados muertos, fuertemente apretados.
Sobre todo se extiende la nieve, sobre el leño
Y el huerto, sobre cada tierno brote en el árbol.

El río helado, el paso a nivel, los andenes,
Y los rieles, el bosque, el terraplén, la zanja,
Se han modelado en formas impecables,
Sin una sola arista, donde nada resalta.

De noche, cuando aún no te has dormido,
Saltando del sillón en un relámpago,
Apretar todo el mundo en una página,
Cobijarlo en un solo manojo de vocablos.

Como están esculpidos a la orilla del río
Los arbustos, los troncos y las ramas,
Así alzar la marea de techos sobre un pliego,
El mundo entero, la ciudad nevada.

Julio de 1958

Boris Pasternak

Versión de Pablo Anadón - (Alta Gracia, 9 de febrero, 2010)





DOPO IL TEMPORALE

E’ piena l’aria del temporale passato.
Tutto rivive, tutto respira come in paradiso.
Con tutta l’effusione dei grappoli lilla
La serenella assorbe un getto di frescura.

Tutto è vivo col mutamento del tempo.
La pioggia invade le grondaie dei tetti,
Ma sempre più chiari sono i passaggi del cielo,
E lo spazio dietro la nube nera è azzurro.

La mano di un pittore con più forza ancora
Da ogni cosa toglie polvere e sporcizia.
Dalle sue tinte trasfigurate emergono
La vita, la realtà e la vera storia.

Il ricordo di mezzo secolo fugge via
Come il temporale già passato.
Il secolo è uscito dalla sua tutela.
E’ ora di far largo alla nuova vita.

Non i traumi né i rivolgimenti
Sgombrano la strada al futuro,
Ma le rivelazioni, le tempeste, la prodigalità
Dell’anima infiammata di qualcuno.

Luglio 1958

Boris Pasternak





FIRTINADAN SONRA

Hava, gelip geçen fırtınayla dolu.
Canlandı her şey, ve bir cennet ferahlığında solmakta
Leylak, bir tazelik akımını çekmede içine
Her yana dağılmış mor salkımlarıyla

Hava değişimi diriltti her şeyi,
Doldurmada çatı oluklarını yağmur;
Fakat gitgide aydınlığa doğru değişmede gök
Kara bulutların ötesi masmavi

Sanatçının eli daha bir güvenle
Arındırmada her şeyi tozundan, kirinden;
Yaşam, gerçeklik ve olup bitenler
Yepyeni çıkmada onun atölyesinden

Yaşanmış yarım yüzyılın anıları
Gelip geçen fırtınayla tersine dönmede şimdi,
Yüzyılımız çıktı vesayetinden onun
Geleceğe yol açmanın zamanı geldi

Yeni yaşamın yolunu arındıracak olan
Artık sarsıntılar ve dönüşümler değildir;
Bir şeylerle alevlenmiş ruhun
İçtenliği, fırtınaları ve cömertliğidir…

Temmuz 1958

Boris Pasternak

Çeviri: Ataol Behramoğlu

Morning Sun After Storm by Gary Eason

Soneto LI / Pablo Neruda

SONETO LI

Tu risa pertenece a un árbol entreabierto
por un rayo, por un relámpago plateado
que desde el cielo cae quebrándose en la copa,
partiendo en dos el árbol con una sola espada.

Sólo en las tierras altas del follaje con nieve
nace una risa como la tuya, bienamante,
es la risa del aire desatado en la altura,
costumbres de araucaria, bienamada.

Cordillerana mía, chillaneja evidente,
corta con los cuchillos de tu risa la sombra,
la noche, la mañana, la miel del mediodía,

y que salten al cielo las aves del follaje
cuando como una luz derrochadora
rompe tu risa el árbol de la vida.

Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)





SONNET LI

Your laugh: it reminds me of a tree
fissured by a lightning streak, by a silver bolt
that drops from the sky, splitting the poli,
slicing the tree with its sword.

A laugh like yours I love is born
only in the foliage and snow of the highlands,
the air’s laugh that bursts loose in those altitudes,
dearest: the Araucanian tradition.

O my mountain woman, my clear Chillán volcano,
slash your laughter through the shadows,
the night, morning, honey of the noon:

birds of the foliage will leap in the air
when your laugh like an extravagant
light breaks through the tree of life.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by Stephen Tapscott





SONETTO LI

II tuo riso appartiene a un albero dischiuso
da un fulmine, da un lampo argenteo
che cade dal cielo spezzandosi sulla cima,
dividendo in due l'albero con una sola spada.

Solo sull'alte terre di fogliame con neve
nasce un riso come il tuo, beneamante,
è il riso dell'aria scatenata sull'altura,
costumi d'araucaria, beneamata.

Cordiglierana mia, chillaneja evidente,
taglia con i coltelli del tuo riso l'ombra,
la notte, la mattina, il miele del mezzogiorno,

e saltino al cielo gli uccelli del fogliame
quando come una luce prodiga
rompe il tuo riso l'albero della vita.

Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)





SONE LI

Işık hüzmesi var gülüşünde
yeni filiz vermiş bir ağacın, gümüşi bir yıldırımın
gökten kayıp dal uçlarında kırılışı,
tek bir kılıçla ağaçları ikiye bölen.

Seninki gibi gülüş bir tek karla doğar
çalılıklı yüksek tepelerde, tatlı aşkım,
gülüşüdür bu tepelerdeki özgür havanın,
huyudur çamgüzeli sevgilimin.

Sıradağlarım benim, Şili'nin öz kızı,
deşer karanlığı gülüşünün bıçakları,
geceyi, sabahı, öğlenin balını,

deşer de yükselir göğe gürlüğün kuşları
har vurup harman savuran bir ışık
kırdığında o hayat ağacı gülüşünü.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviri: Adnan Özer

Photo by David Dubnitskiy

Archibald MacLeish / Ars Poetica

ARS POETICA

A poem should be palpable and mute  
As a globed fruit,

Dumb
As old medallions to the thumb,

Silent as the sleeve-worn stone
Of casement ledges where the moss has grown—

A poem should be wordless  
As the flight of birds.

A poem should be motionless in time  
As the moon climbs,

Leaving, as the moon releases
Twig by twig the night-entangled trees,

Leaving, as the moon behind the winter leaves,  
Memory by memory the mind—

A poem should be motionless in time  
As the moon climbs.

A poem should be equal to:
Not true.

For all the history of grief
An empty doorway and a maple leaf.

For love
The leaning grasses and two lights above the sea—

A poem should not mean  
But be.

Archibald MacLeish





ARS POÉTICA

Un Poema debe ser palpable, y mudo
como una fruta redonda
sin voz
como viejos medallones contra el pulgar
silencioso como la piedra gastada por las mangas
en el alféizar donde ha crecido musgo;
un poema debe ser sin palabras
como vuelo de pájaros
un poema debe estar inmóvil en el tiempo
mientras la luna asciende
dejando, como la luna suelta
ramita tras ramita
los árboles enredados por la noche,
dejando, como la luna tras las hojas de invierno,
recuerdo por recuerdo la mente;
un poema debe estar inmóvil en el tiempo
mientras la luna asciende
un poema debe ser igual a:
no es cierto
por el amor
las hierbas inclinadas y dos luces sobre el mar:
un poema no debe significar
sino ser.

Archibald MacLeish





ARS POETICA

Una poesia dev'essere palpabile e muta
Come un frutto rotondo,

Silenziosa
Come antiche medaglie sotto il pollice,

Tacita come la pietra levigata dalle maniche
Sui davanzali dov'è cresciuto il muschio –

Una poesia dev'essere senza parole
Come il volo degli uccelli.

Una poesia dev'essere immota nel tempo
Come ascende la luna,

Lasciando, come la luna abbandona
Ramoscello per ramoscello gli alberi aggrovigliati alla notte,

Lasciando, come la luna dietro le foglie invernali,
Ricordo per ricordo la mente –

Una poesia dev'essere immota nel tempo
Come la luna sale.

Una poesia dev'essere uguale a:
Non una verità.

Per tutta la storia del dolore
Una foglia d'acero e un vuoto portone.

Per l’amore
Le erbe recline e due luci sul mare –

Una poesia non deve significare
Ma essere.

Archibald MacLeish





ŞİİR SANATI

Dokunabilir ve sessiz olmalı şiir
Yuvarlak bir meyve gibi,

Başparmağa bir şey söylemeyen
Eski madalyonlar gibi dilsiz,

Yosun tutmuş pencere pervazındaki
Aşınmış taş gibi suskun -

Kuşların uçuşu gibi
Sözsüz olmalı şiir.

Zamanda kımıltısız olmalı şiir
Ayın tırmanışı gibi,

Geceye takılan ağaçları dal dal
Özgür bırakır ya ay,

Kış yapraklarının gerisinde
Anı anı bellekte kalır ya -

Zamanda kımıltısız olmalı şiir
Ayın tırmanışı gibi.

Gerçeğe eşit olmalı şiir:
Gerçeğin kendisi değil.

Acının bütün tarihi çünkü
Boş bir eşik, bir akçaağaç yaprağı.

Çünkü aşk
Yan yana yatmış otlar ve denizin üstünde iki ışık -

Bir şey anlatmamalı şiir
Olmalı.

Archibald MacLeish

Çeviri: Cevat Çapan

Conscience by Hengki Lee