Soneto LVI / Pablo Neruda

SONETO LVI

Acostúmbrate a ver detrás de mí la sombra
y que tus manos salgan del rencor, transparentes,
como si en la mañana del mar fueran creadas:
la sal te dio, amor mío, proporción cristalina.

La envidia sufre, muere, se agota con mi canto.
Uno a uno agonizan sus tristes capitanes.
Yo digo amor, y el mundo se puebla de palomas.
Cada sílaba mía trae la primavera.

Entonces tú, florida, corazón, bienamada,
sobre mis ojos como los follajes del cielo
eres, y yo te miro recostada en la tierra.

Veo el sol trasmigrar racimos a tu rostro,
mirando hacia la altura reconozco tus pasos.
Matilde, bienamada, diadema, bienvenida!

Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor (1959)





SONNET LVI

Get used to seeing the shadow behind me, accept
that your hands will emerge clean from the rancor
as if they were made in the morning of the river.
My love, the salt gave you its crystalline proportions.

Envy suffers, expires, my songs exhaust it;
one by one its sad captains agonize and die.
I say love, and the world filis with doves.
Each syllable of mine makes the spring arrive.

Then there you are—in bloom, my heart, my dearest:
over my eyes like the leaves of the sky,
there you are. I look at you, lying on the earth.

I see the sun bring its buds to your face;
looking up at the heavens I recognize your steps.
O Matilde, my dearest, crown of glory: welcome!

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by Stephen Tapscott





SONETTO LVI

Abituati a vedere dietro di me l'ombra
e le tue mani escano dal rancore, trasparenti,
come se nel mattino del mare fossero create:
ti diede il sale, amor mio, proporzione cristallina.

L'invidia soffre, muore, finisce col mio canto.
A uno a uno agonizzano i suoi tristi capitani.
Io dico amore, e si popola il mondo di colombe.
Ogni mia sillaba reca la primavera.

Allora tu, fiorita, cuore, beneamata,
sopra i miei occhi come i fogliami del cielo
stai, e io t'osservo distesa sulla terra.

Vedo il sole trasmigrare grappoli al tuo volto,
guardando verso l'alto riconosco i tuoi passi.
Matilde, beneamata, diadema, benvenuta!

Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)





SONE LVI

Alış ardından karanlığı görmeye,
kederden çıkan saydam ellerinin ardından.
Deniz sabahlarının eserleridir onlar:
Tuz verdi seni, aşkım, pay olmuş billur.

Kıskançlık yanıyor derdine, ölüp tükeniyor şarkımla.
Toplanıyor başıma dünyanın dertleri birer birer.
Aşktan söz ediyorum: Güvercinlerin halkıdır dünya.
Her ıslığınla biraz daha yaklaşıyor bahar.

Ve sen çiçek demeti, bir yürek, can sevgili,
gözlerimdesin göğün yaprakları gibi,
bakıyorum sana uzanıp toprağa sırtüstü.

Güneşi görüyorum yüzüne göçmüş salkımlarda,
adımlarını buluyorum bakarak doruklara:
Matilde, tek sevdiğim, başımın tacı, hoş geldin!

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviri: Adnan Özer

Blackv8 & Andromeda, 2007, by Andreas H. Bitesnich