Soneto LXIX / Pablo Neruda

SONETO LXIX

Tal vez no ser es ser sin que tú seas,
sin que vayas cortando el mediodía
como una flor azul, sin que camines
más tarde por la niebla y los ladrillos,

sin esa luz que llevas en la mano
que tal vez otros no verán dorada,
que tal vez nadie supo que crecía
como el origen rojo de la rosa,

sin que seas, en fin, sin que vinieras
brusca, incitante, a conocer mi vida,
ráfaga de rosal, trigo del viento,

y desde entonces soy porque tú eres,
y desde entonces eres, soy y somos,
y por amor seré, serás, seremos.

Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)





SONNET LXIX

Maybe nothingness is to be without your presence,
without you moving, slicing the noon
like a blue flower, without you walking
later through the fog and the cobbles,

without the light you carry in your hand,
golden, which maybe others will not see,
which maybe no one knew was growing
like the red beginnings of a rose.

In short, without your presence: without your coming
suddenly, incitingly, to know my life,
gust of a rosebush, wheat of wind:

since then I am because you are,
since then you are, I am, we are,
and through love I will be, you will be, we’ll be.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by Stephen Tapscott





SONNET LXIX

Perhaps not to be is to be without your being,
without your going, that cuts noon light
like a blue flower, without your passing
later through fog and stones,

without the torch you lift in your hand
that others may not see as golden,
that perhaps no one believed blossomed
the glowing origin of the rose,

without, in the end, your being, your coming
suddenly, inspiringly, to know my life,
blaze of the rose-tree, wheat of the breeze:

and it follows that I am, because you are:
it follows from ‘you are’, that I am, and we:
and, because of love, you will, I will,
We will, come to be.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translation by A. S. Kline





SONETTO LXIX

Forse non essere è esser senza che tu sia,
senza che tu vada tagliando il mezzogiorno
come un fiore azzurro, senza che tu cammini
più tardi per la nebbia e i mattoni,

senza quella luce che tu rechi in mano
che forse altri non vedran dorata,
che forse nessuno seppe che cresceva
come l'origine rossa della rosa,

senza che tu sia, infine, senza che venissi
brusca, eccitante, a conoscer la mia vita,
raffica di roseto, frumento del vento,

e da allora sono perché tu sei,
e da allora sei, sono e siamo,
e per amore sarò, sarai, saremo.

Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)





SONE LXIX

Sen olmasaydın varlık diye bir şey olmazdı belki de,
öğleni kesip gidişin olmasaydı
bir mavi çiçek gibi, yürüyüp gitmeseydin
geç vakitler bulutlar ve tuğlalar üzerinden,

ellerde taşınan bu ışık olmasaydı
görmeyeceklerdi belki de başkaları yaldızı,
bilmezdi kimse belki de yeşermesini
güldeki asil bir kırmızılık gibi,

Sen olmadan, sonunda, sen gelmeden
hoyrat ve ateşli hayatıma karışmaya,
güllerden bir esinti, buğdayın rüzgarı,

sen varsın diye varım ben de,
Ben diyorsan, biz diyorsam, hep sen varsın diye,
aşk için varolacağım ben, sen de, biz de.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviri: Adnan Özer

Photo by David Dubnitskiy