Barbara / Jacques Prévert

BARBARA

Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest ce jour-là
Et tu marchais souriante
Épanouie ravie ruisselante
Sous la pluie
Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest
Et je t'ai croisée rue de Siam
Tu souriais
Et moi je souriais de même
Rappelle-toi Barbara
Toi que je ne connaissais pas
Toi qui ne me connaissais pas
Rappelle-toi
Rappelle-toi quand même ce jour-là
N'oublie pas
Un homme sous un porche s'abritait
Et il a crié ton nom
Barbara
Et tu as couru vers lui sous la pluie
Ruisselante ravie épanouie
Et tu t'es jetée dans ses bras
Rappelle-toi cela Barbara
Et ne m'en veux pas si je te tutoie
Je dis tu à tous ceux que j'aime
Même si je ne les ai vus qu'une seule fois
Je dis tu à tous ceux qui s'aiment
Même si je ne les connais pas
Rappelle-toi Barbara
N'oublie pas
Cette pluie sage et heureuse
Sur ton visage heureux
Sur cette ville heureuse
Cette pluie sur la mer
Sur l'arsenal
Sur le bateau d'Ouessant
Oh Barbara
Quelle connerie la guerre
Qu'es-tu devenue maintenant
Sous cette pluie de fer
De feu d'acier de sang
Et celui qui te serrait dans ses bras
Amoureusement
Est-il mort disparu ou bien encore vivant
Oh Barbara
Il pleut sans cesse sur Brest
Comme il pleuvait avant
Mais ce n'est plus pareil et tout est abimé
C'est une pluie de deuil terrible et désolée
Ce n'est même plus l'orage
De fer d'acier de sang
Tout simplement des nuages
Qui crèvent comme des chiens
Des chiens qui disparaissent
Au fil de l'eau sur Brest
Et vont pourrir au loin
Au loin très loin de Brest
Dont il ne reste rien.

Jacques Prévert





BARBARA

Remember Barbara
It rained all day on Brest that day
And you walked smiling
Flushed enraptured streaming-wet
In the rain
Remember Barbara
It rained all day on Brest that day
And I ran into you in Siam Street
You were smiling
And I smiled too
Remember Barbara
You whom I didn't know
You who didn't know me
Remember
Remember that day still
Don't forget
A man was taking cover on a porch
And he cried your name
Barbara
And you ran to him in the rain
Streaming-wet enraptured flushed
And you threw yourself in his arms
Remember that Barbara
And don't be mad if I speak familiarly
I speak familiarly to everyone I love
Even if I've seen them only once
I speak familiarly to all who are in love
Even if I don't know them
Remember Barbara
Don't forget
That good and happy rain
On your happy face
On that happy town
That rain upon the sea
Upon the arsenal
Upon the Ushant boat
Oh Barbara
What shitstupidity the war
Now what's become of you
Under this iron rain
Of fire and steel and blood
And he who held you in his arms
Amorously
Is he dead and gone or still so much alive
Oh Barbara
It's rained all day on Brest today
As it was raining before
But it isn't the same anymore
And everything is wrecked
It's a rain of mourning terrible and desolate
Nor is it still a storm
Of iron and steel and blood
But simply clouds
That die like dogs
Dogs that disappear
In the downpour drowning Brest
And float away to rot
A long way off
A long long way from Brest
Of which there's nothing left.

Jacques Prévert

Translation © Lawrence Ferlinghetti





Para Bárbara

Acuérdate Bárbara
Llovía sin cesar en Brest aquél día
Y marchabas sonriente
Dichosa embelesada empapada
Bajo la lluvia

Acuérdate Bárbara
Llovía sin cesar en Brest
Y me crucé contigo en la calle de Siam
Sonreías
Y yo también sonreía

Acuérdate Bárbara
Tú a quién yo no conocía
Tú que no me conocías
Acuérdate
Acuérdate pese a todo aquél día
No lo olvides

Un hombre se cobijaba en un portal
Y gritó tu nombre
Bárbara
Y corriste hacia él bajo la lluvia
Empapada embelesada dichosa
Y te echaste en sus brazos

Acuérdate de eso Bárbara
Y no te ofendas si te tuteo
Yo tuteo a todos los que amo
Aunque los haya visto sólo una vez
Tuteo a todos los que se aman
Aunque no los conozca

Acuérdate Bárbara
No olvides
Esa lluvia buena y feliz
Sobre tu rostro feliz
Sobre esa ciudad feliz
Esa lluvia sobre el mar
Sobre el arsenal
Sobre el banco d'Ouessant

Oh Bárbara
Menuda estupidez la guerra
Qué has llegado a ser ahora
Bajo esta lluvia de hierro
De fuego de acero de sangre
Y el hombre aquel que te estrechaba entre sus brazos
Amorosamente
Quizás ha muerto o desaparecido o vive todavía

Oh Bárbara
Llueve sin cesar en Brest
Como solía llover en otro tiempo
Pero no es lo mismo y todo está estropeado
Es lluvia desconsolada de duelo espantoso
Ni siquiera es ya tormenta
De hierro de acero de sangre
Simplemente nubes
Que revientan como perros
Perros que desaparecen
En el remanso de Brest
Y van a pudrirse lejos
Lejos muy lejos de Brest
Donde ya no queda nada.

Jacques Prévert

De "Paroles"
Versión de C. Deplois





BARBARA

Ricordati Barbara
Pioveva senza tregua quel giorno su Brest
E tu camminavi sorridente
Raggiante rapita grondante, sotto la pioggia
Ricordati Barbara
Pioveva senza tregua su Brest
E t'ho incontrata in rue de Siam
E tu sorridevi, e sorridevo anche io
Ricordati Barbara
Tu che io non conoscevo
Tu che non mi conoscevi
Ricordati, ricordati comunque di quel giorno
Non dimenticare
Un uomo si riparava sotto un portico
E ha gridato il tuo nome
Barbara
E tu sei corsa incontro a lui sotto la pioggia
Grondante rapita raggiante
Gettandoti tra le sue braccia
Ricordati di questo Barbara
E non volermene se ti do del tu
Io do del tu a tutti quelli che amo
Anche se non li ho visti che una sola volta
Io do del tu a tutti quelli che si amano
Anche se non li conosco
Ricordati Barbara, non dimenticare
Questa pioggia buona e felice
Sul tuo viso felice
Su questa città felice
Questa pioggia sul mare, sull'arsenale
Sul battello d' Ouessant
Oh barbara, che cazzata la guerra
E cosa sei diventata adesso
Sotto questa pioggia di ferro
Di fuoco acciaio e sangue
E lui che ti stringeva fra le braccia
Amorosamente
È forse morto disperso o invece vive ancora
Oh Barbara
Piove senza tregua su Brest
Come pioveva prima
Ma non è più cosi e tutto si è guastato
È una pioggia di morte desolata e crudele
Non è nemmeno più bufera
Di ferro acciaio sangue
Ma solamente nuvole
Che schiattano come cani
Come cani che spariscono
Seguendo la corrente su Brest
E scappano lontano a imputridire
Lontano lontano da Brest
Dove non c'è più niente.

Jacques Prévert





BARBARA

Anımsa Barbara
Yağmurlar yağıyordu o gün Brest'e durmadan
Sen gülerek geçiyordun
Şaşkın hayran sırılsıklam
Yağan yağmurlar altında
Anımsa Barbara

Yağmurlar yağıyordu Brest'e durmadan
Seninle karşılaştım Siam sokağında
Sen gülümsüyordun
Ben de
Hatırla Barbara
Seni tanımıyordum
Sen de beni
Anımsa
Anımsa azıcık n'olur o günü
Unutma
Kapına sığınan adamı
Adını ünleyen
B a r b a r a

Koşup gelmiştin yağmurlar altında
Şaşkın hayran sırılsıklam
Atılmıştın kollarına
Anımsa Barbara
Sen diyorum sana kızma bana
Bir kez görsem de onları
Sen diyorum bütün sevişenlere
Tanımasam da

Anımsa Barbara
Unutma
O yumuşak mutlu yağmur
Senin mutlu yüzüne
Bu mutlu kentte
Bu yağmur denizler üstünde
Tersaneler üstünde
Quessant  gemilerinin üstünde

Ah Barbara
Ne aptal savaş
N'oldun ya şimdi sen
Kurşun sağnakları altında
Kandan ateşten çelikten
Ya o adam n'oldu
Kucaklıyan seviyle
Öldü mü kaldı mı

Ah Barbara
Yağmurlar yağıyor Brest'e durmadan
Yağardı önceleri yağmurlar ya
Şimdi bitmiş ne varsa
Bu yağmurlar ayrılık yağmurlarıdır
Artık ne o fırtınalar
Kandan çelikten ateşten
Yalnız bulutlar şimdi
İtler gibi ölen
Gözden yiten itler
Brest'e sular boyunca
Uzaklarda çürüyüp giden
Uzaklarda Brest'e çook uzak
Hiçbir şey kalmıyan Brest'den.

Jacques Prévert

Çeviren: Abdullah Rıza Ergüven

A rainy afternoon

I Never Lost As Much But Twice / Emily Dickinson

I Never Lost As Much But Twice

I never lost as much but twice
And that was in the sod.
Twice have I stood a beggar
Before the door of God!

Angels, twice descending,
Reimbursed my store.
Burglar, banker, father,
I am poor once more!

Emily Dickinson





Salvo dos veces nunca perdí tanto

Salvo dos veces nunca perdí tanto
y fue en el césped.
Dos veces, a la puerta
de Dios, fui una mendiga.

Y dos veces vinieron los ángeles
y me devolvieron lo mío.
¡Banquero, Ladrón, Padre!
¡Otra vez estoy en la inopia!

Emily Dickinson





Non persi mai tanto se non due volte

Non persi mai tanto se non due volte -
E fu nell'erbosa zolla.
Due volte sono rimasta a mendicare
Davanti alla porta di Dio!

Angeli - due volte discendendo
Ripianarono la mia provvista -
Ladro! Banchiere - Padre!
Sono povera ancora una volta!

Emily Dickinson

Traduzione di Giuseppe Ierolli





Hiç Bu Kadar Kaybetmedim

İki kereden fazla hiç kaybetmedim,
Çimin altındaydı bu.
İki kere durdum dilenci gibi
Tanrı’nın kapısında!

İki kere gökten inen melekler
Ödediler parasını dükkanımın.
Hırsız, banker, baba,
Yoksulum bir kere daha!

Emily Dickinson

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

Unknown photographer

Song / Allen Ginsberg

SONG

The weight of the world
is love.
Under the burden
of solitude,
under the burden
of dissatisfaction

the weight,
the weight we carry
is love.

Who can deny?
In dreams
it touches
the body,
in thought
constructs
a miracle,
in imagination
anguishes
till born
in human—
looks out of the heart
burning with purity—
for the burden of life
is love,

but we carry the weight
wearily,
and so must rest
in the arms of love
at last,
must rest in the arms
of love.

No rest
without love,
no sleep
without dreams
of love—
be mad or chill
obsessed with angels
or machines,
the final wish
is love
—cannot be bitter,
cannot deny,
cannot withhold
if denied:

the weight is too heavy

—must give
for no return
as thought
is given
in solitude
in all the excellence
of its excess.

The warm bodies
shine together
in the darkness,
the hand moves
to the center
of the flesh,
the skin trembles
in happiness
and the soul comes
joyful to the eye—

yes, yes,
that's what
I wanted,
I always wanted,
I always wanted,
to return
to the body
where I was born.

Allen Ginsberg





CANCIÓN

El peso del mundo
            es el amor.
Debajo de la carga
            de la soledad,
debajo de la carga
            de la insatisfacción

            el peso,
el peso que llevamos
            es el amor.

¿Quién lo puede negar?
            En sueños
toca
            el cuerpo,
en los pensamientos
            construye
un milagro,
            en la imaginación
se angustia
            hasta nacer
humano-

mira desde el corazón
            ardiendo de pureza-
porque el peso del mundo
            es el amor,

pero llevamos la carga
con agotamiento,
y así es que debemos descansar
en los brazos del amor
al fin,
debemos descansar en los brazos
            del amor.

No hay descanso
            sin amor,
no hay sueño
            sin sueños
de amor-
            estés loco o tiritando
obsesionado con ángeles
            o máquinas,
el último deseo
            es amor
-no puede ser amargo,
            no puede negarse,
no lo podemos retener
            si se niega:

su carga es demasiado pesada

            -debe dar
sin recibir
            como el pensamiento
se da
            en soledad
con toda la excelencia
            de su exceso.

Los cuerpos cálidos
            brillan juntos
en la oscuridad,
            la mano se mueve
al centro
            de la carne,
la piel tiembla
            de felicidad
y el alma viene
            alegre al ojo-

sí, sí,
            eso es
lo que quería,
lo que siempre quise,
lo que siempre quise,
            regresar
al cuerpo
            en donde nací.

(San José, 1954)

Allen Ginsberg

Versión de Tom Maver





CANCIÓN

El peso del mundo
es amor.
Bajo el fardo
de soledad,
bajo el fardo
de insatisfacción
el peso,
el peso que llevamos
es amor.
¿Quién puede negarlo?
En sueños
tienta
al cuerpo,
en mente
hace
el milagro,
en la imaginación
angustia
hasta nacer
en lo humano –
del corazón se asoma
ardiendo con pureza-
pues el fardo de la vida
es amor,
pero cargamos el peso
con fatiga,
y es preciso reposar
en los brazos del amor
por fin,
debemos reposar en los brazos
del amor.
No hay sosiego
sin amor,
no se duerme
sin sueños
de amor –
sea frío o demencial
obsesionado con ángeles
o máquinas,
el deseo final
es amor
- no puede ser amargo,
no puede negarse,
no puede impedirse
negándolo:
el peso es muy grande,
- debe darse
para no volver
como el pensamiento
hay que darlo
en soledad
con toda la excelencia
de su exceso.
Los cálidos cuerpos
brillan juntos
en la oscuridad
la mano avanza
hacia el centro
de la carne,
la piel tiembla
de felicidad
y el alma llena de placer
llega hasta el ojo –
sí, sí,
eso es lo que
yo quise,
siempre quise,
siempre quise,
regresar
al cuerpo
donde nací.

Allen Ginsberg

Traducción: Marcos Ricardo Barnatán





CHANSON

Le poids du monde
            est amour.
Sous le fardeau
           de solitude,
sous le fardeau
            d'insatisfaction


            le poids,
le poids que nous portons
            est amour.

Qui peut nier ?
            Rêvé
il touche
            le corps,
pensé
            construit
un miracle,
            imaginé
angoisse
            jusqu'à naissance
 dans l'humain -
     
regarde par le coeur
            brûlant de pureté -
car le fardeau de vie
            est amour,

mais nous portons le poids
            avec lassitude
et devons ainsi reposer
dans les bras de l'amour
            à la fin,
reposer dans les bras
            de l'amour.

Nul repos
            sans amour,
nul sommeil
            sans rêves
d'amour -
            soyez fou ou glacé
obsédé d'anges
            ou de machines,
le voeu dernier
            est amour
- ne peut être aigri
            ne peut dénier
ne peut s'abstenir
            si dénié :

le poids est trop lourd

            - doit donner
sans retour
            comme la pensée
est donnée
            en solitude
dans toute l'excellence
            de son excès.

Les corps chauds
            brillent ensemble
dans l'obscurité,
            la main s'avance
vers le centre
            de la chair,
la peau tremble
            de bonheur
et l'âme vient
            joyeuse à l’œil -
         
oui, oui,
            c'est ça
 que je voulais,
           que j'ai toujours voulu,
j'ai toujours voulu,
            retourner
au corps
            où je suis né.

Allen Ginsberg





CANZONE

Il peso del mondo
è amore.
Sotto il fardello
di solitudine
sotto il fardello
dell'insoddisfazione
il peso,
il peso che portiamo
è amore.

Chi può negarlo?
In sogno
ci tocca
il corpo,
nel pensiero
costruisce
un miracolo,
nell'immaginazione
s'angoscia
fino a nascer
nell'umano

s'affaccia dal cuore
ardente di purezza -
poiché il fardello della vita
è amore,
ma noi il peso lo portiamo
stancamente,
e dobbiam trovar riposo
tra le braccia dell'amore
infine,
trovar riposo tra le braccia
dell'amore.

Non c'è riposo
senza amore,
né sonno
senza sogni
d'amore
sia matto o gelido
ossessionato dagli angeli
o macchine,
il desiderio finale
è amore
non può essere amaro
non può negare,
non può negarsi
se negato:
il peso è troppo

deve dare
senza nulla in cambio
così come il pensiero
si dà
in solitudine
con tutta la bravura
del suo eccesso.

I corpi caldi
splendono insieme
al buio
la mano si muove
verso il centro
della carne,
la pelle trema
di felicità
e l'anima viene
gioiosa fino agli occhi

sì, sì,
questo è quel
che volevo,
ho sempre voluto,
ho sempre voluto,
tornare
al corpo
dove sono nato.

Allen Ginsberg





ŞARKI

Dünyanın ağırlığı
aşktır.

Yalnızlığın yükü
altında,
Hoşnutsuzluğun yükü
altında,
o ağırlık
taşıdımız o ağırlık
aşktır.

Kim öyle değil diyebilir?
Düşlerde
o ağrılık sürtünür
bedene,
düşüncelerde
bir mucize
yaratır,
hayalinde
kıvranır
insan olup
doğuncaya dek-
saydamlıkla yanıp tutuşan
yüreğinden bakınır-
çünkü yaşamın yükü
aşktır,

ama biz taşırız onu
yorgun argın,
dinlenmek zorundayız
artık
aşkın kucağında,
dinlenmeliyiz
kolları arasında aşkın.

Dinlenmek olmaz
aşk olmadan;
uyku yoktur
görülmezse
aşk rüyaları-
çıldırsan da, üşüsen de
kafandan çıkmasa da
meleklerle makineler,
son dilek
aşktır
-acı olamaz o,
inkar edemez
kendini tutamaz
inkar edilirse:

Öyle ağırdır ki yükü.
-vermek zorundadır
çünkü düşünceler gibi
geri çevrilemez de
verilir
yalnızlıkta
ölçüsüzlüğünün
mükemmelliğinde.

Sımsıcak gövdeler
birlikte ışıldılar
karanlığın içinde,
el uzanır
bedenin
tam ortasına,
ten ürperir

mutlulukla
ve can sevinçle belirir
göze-

evet, evet
işte buydu
beni istediğim,
hep isterdim bunu,
hep istedim bunu,
dönmek istedim
içinde doğduğum
bedene.

Allen Ginsberg

Close relations#8, by Olga Komarova

Mis libros / Jorge Luis Borges

MIS LIBROS

Mis libros (que no saben que yo existo)
son tan parte de mí como este rostro
de sienes grises y de grises ojos
que vanamente busco en los cristales
y que recorro con la mano cóncava.
No sin alguna lógica amargura
pienso que las palabras esenciales
que me expresan están en esas hojas
que no saben quién soy, no en las que he escrito.
Mejor así. Las voces de los muertos
me dirán para siempre.

Jorge Luis Borges - (La rosa profunda, 1975)





MY BOOKS

My books (which do not know that I exist)
Are as much a part of me as this visage
With its gray hair at the temples and gray eyes
That look for vanity in glass surfaces
And wonderingly run my curved hand over.
And not without some logical bitterness
It occurs to me that the essential words
That most express me are not in my own writings,
But in these books that don’t know who I am.
Better that way. The voices of the dead
Will utter me forever.

Jorge Luis Borges





KİTAPLARIM

Kitaplarım (benim varlığımdan habersiz)
Şu yüzüm gibi tıpkı, benden bir parça,
Şakaklarına kır düşmüş, gözü dumanlı
Boşuna arayıp durduğum camda aynada
Ve avucumu çukurlaştırıp sıvazladığım.
Haksız da sayılmam düşünürken acıyla
Beni dile getiren en can alıcı
Sözcüklerin bu sayfalarda oluşunu,
Benim yazdıklarımda olmak yerine.
Böylesi daha iyi. Ölülerin sesleri
Sonsuza dek konuşacak benimle.

Jorge Luis Borges

Çeviren: Ayşe Nihal Akbulut

Jorge Luis Borges in his library,
1968, by Sara Facio

Oda a la bella desnuda / Pablo Neruda

ODA A LA BELLA DESNUDA

Con casto corazón, con ojos
puros,
te celebro, belleza,
reteniendo la sangre
para que surja y siga
la línea, tu contorno,
para
que te acuestes a mi oda
como en tierra de bosques o de espuma,
en aroma terrestre
o en música marina.

Bella desnuda,
igual
tus pies arqueados
por un antiguo golpe
de viento o del sonido
que tus orejas,
caracolas mínimas
del espléndido mar americano.
Iguales son tus pechos
de paralela plenitud, colmados
por la luz de la vida.
Iguales son
volando
tus párpados de trigo
que descubren
o cierran
dos países profundos en tus ojos.

La línea que tu espalda
ha dividido
en pálidas regiones
se pierde y surge
en dos tersas mitades
de manzana,
y sigue separando tu hermosura
en dos columnas
de oro quemado, de alabastro fino,
a perderse en tus pies como en dos uvas,
desde donde otra vez arde y se eleva
el árbol doble de tu simetría,
fuego florido, candelabro abierto,
turgente fruta erguida
sobre el pacto del mar y de la tierra.

Tu cuerpo, en qué materia,
ágata, cuarzo, trigo,
se plasmó, fue subiendo
como el pan se levanta
de la temperatura
y señaló colinas
plateadas,
valles de un solo pétalo, dulzuras
de profundo terciopelo,
hasta quedar cuajada
la fina y firme forma femenina?

No sólo es luz que cae
sobre el mundo
lo que alarga en tu cuerpo
su nieve sofocada,
sino que se desprende
de ti la claridad como si fueras
encendida por dentro.

Debajo de tu piel vive la luna.

(1954)

Pablo Neruda





ODE TO A NAKED BEAUTY

With chaste heart, and pure
eyes
I celebrate you, my beauty,
restraining my blood
so that the line
surges and follows
your contour,
and you bed yourself in my verse,
as in woodland, or wave-spume:
earth's perfume,
sea's music.

Nakedly beautiful,
whether it is your feet, arching
at a primal touch
of sound or breeze,
or your ears,
tiny spiral shells
from the splendour of America's oceans.
Your breasts also,
of equal fullness, overflowing
with the living light
and, yes,
winged
your eyelids of silken corn
that disclose
or enclose
the deep twin landscapes of your eyes.

The line of your back
separating you
falls away into paler regions
then surges
to the smooth hemispheres
of an apple,
and goes splitting
your loveliness
into two pillars
of burnt gold, pure alabaster,
to be lost in the twin clusters of your feet,
from which, once more, lifts and takes fire
the double tree of your symmetry:
flower of fire, open circle of candles,
swollen fruit raised
over the meeting of earth and ocean.

Your body - from what substances
agate, quartz, ears of wheat,
did it flow, was it gathered,
rising like bread
in the warmth,
and signalling hills
silvered,
valleys of a single petal, sweetnesses
of velvet depth,
until the pure, fine, form of woman
thickened
and rested there?

It is not so much light that falls
over the world
extended by your body
its suffocating snow,
as brightness, pouring itself out of you,
as if you were
burning inside.

Under your skin the moon is alive.

(1954)

Pablo Neruda





ODE TO A BEAUTIFUL NUDE

With a chaste heart,
with pure eyes,
I celebrate your beauty
holding the leash of blood
so that it might leap out
and trace your outline
Where
you lie down in my Ode
as in a land of forests, or in surf:
in aromatic loam
or in sea music

Beautiful nude
equally beautiful
your feet
arched by primeval tap
of wind or sound;
your ears
small shells
of the splendid American sea;
your breasts
of level plentitude full-
filled by living light;
your flying
eyelids of wheat
revealing
or enclosing
the two deep countries of your eyes.

The line your shoulders
have divided
into pale regions
loses itself and blends
into the compact halves
of an apple,
continues separating
your beauty down
into two columns
of burnished gold, fine alabaster,
to sink into the two grapes of your feet,
where your twin symmetrical tree
burns again and rises:
flowering fire, open chandelier,
a swelling fruit
over the pact of sea and earth .

From what materials--
agate, quartz, wheat--
did your body come together,
swelling like baking bread
to signal silvered
hills,
the cleavage of one petal,
sweet fruits of a deep velvet,
until alone remained,
astonished,
the fine and firm feminine form?

It is not only light that falls
over the world,
spreading inside your body
its suffocated snow,
so much is clarity
taking its leave of you
as if you were
on fire within.

The moon lives in the lining of your skin.

(1954)

Pablo Neruda

Translated by Nathaniel Tarn





ODE ALLA BELLA NUDA

Con casto cuore, con occhi
puri,
ti celebro, bellezza,
trattenendo il sangue
perché sorga e segua
la linea, il tuo contorno,
perché
tu entri nella mia ode
come in terra di boschi o in schiuma:
in aroma terrestre
o in musica marina.

Bella nuda,
uguali i tuoi piedi arcuati
per un antico colpo
di vento e del suono
che tu origliasti,
chiocciole minime
dello splendido mare americano.
Uguali sono i tuoi petti
di parallela pienezza, ripieni
delle luce della vita,
uguali
volano
le tue palpebre di frumento
che scoprono
e nascondono
due paesi profondi nei tuoi occhi.

La linea che la tua schiena
ha diviso
in pallide regioni
si perde e sorge
in due limpide metà
di mela
e continua
separando
la tua bellezza
in due colonne
di oro bruciato, di alabastro fino,
a perdersi nei tuoi piedi come in due uve,
da dove nuovamente arde e si eleva
l'albero doppio della tua simmetria,
fuoco florido, candelabro aperto,
turgida frutta alzata
sopra il patto del mare e della terra.

Il tuo corpo, in quale materia,
agata, quarzo, frumento,
si plasmò, crebbe
come del pane si alza
la temperatura,
e segnalò colline
argentate,
valli di un solo petalo, dolcezze
di profondo velluto,
fino a rimanere cagliata
la fine e ferma forma femminile?

Non soltanto è luce che cade
sopra il mondo
quella che allunga sul tuo corpo
la sua neve soffocata,
finché si stacca
da te la chiarezza come se fosse
incendiata da dentro.

Sotto la tua pelle vive la luna.

(1954)

Pablo Neruda





"Temiz bir kalple
Saf gözlerle
Güzelliğini övüyorum
Kandan tasma elimde
Sıçrayıp bedenine
Sürülür siye
Orman ya da dalga köpüğünde
Uzanır gibi uzanıyorsun şiirimde.
Kokulu toprakta ya da denizin müziğinde."

Pablo Neruda - (Şiir kısmi)

The Palm, 2001, by Sylvie Blum

Eis-me em mim absorto / Fernando Pessoa

Eis-me em mim absorto

Eis-me em mim absorto
Sem o conhecer
Bóio no mar morto
Do meu próprio ser.

Sinto-me pesar
No meu sentir-me água...
Eis-me a balancear
Minha vida-mágoa.

Barco sem ter velas...
De quilha virada...
O céu com estrelas
É frio como espada.

E eu sou vento e céu...
Sou o barco e o mar...
Só que não sou eu...
Quero-o ignorar.

Fernando Pessoa - (Poesia lírica)





Absorto e incierto

Absorto e incierto
y sin conocer,
floto en el mar muerto
de mi propio ser

Me siento pesar
porque agua me siento...
Te veo oscilar,
vida-descontento...

De velas privado...
La quilla virada...
El cielo estrellado
Frío como espada.

Soy cielo y soy viento...
Soy barco y soy mar...
Que no soy yo siento...
Lo quiero ignorar.

Fernando Pessoa - (Cancionero)





DALGIN VE ÖTESİZ

Dalgın ve ötesiz berisiz
Ve de tanımaksızın
Yüzüyorum ölü denizinde
Kendi varlığımın.

Suyu hissettiğimden
Hissediyorum sıkıntıyı...
Görüyorum seni, ey çalkantı,
Hayat-huzursuzluk...

Bana has yelkenler ki...
Çark etmiş dümeni...
İnsan sureti gibi soğuk
Yıldızlı bir gökyüzü.

Gökyüzüyüm ben, rüzgârım...
Gemiyim ve denizim...
Hissediyorum ki ben değilim...
Yadsımak isterim onu.

(Fragmanlar)

Fernando Pessoa

Çeviri: Adnan Özer

Untitled, Lisbon, Portugal, 1957-74, by Eduardo Gageiro

La cifra / Jorge Luis Borges

LA CIFRA

La amistad silenciosa de la luna
(cito mal a Virgilio) te acompaña
desde aquella perdida hoy en el tiempo
noche o atardecer en que tus vagos
ojos la descifraron para siempre
en un jardín o un patio que son polvo.
¿Para siempre? Yo sé que alguien, un día,
podrá decirte verdaderamente:
No volverás a ver la clara luna,
Has agotado ya la inalterable
suma de veces que te da el destino.
Inútil abrir todas las ventanas
del mundo. Es tarde. No darás con ella.
Vivimos descubriendo y olvidando
esa dulce costumbre de la noche.
Hay que mirarla bien. Puede ser la última.

(1981)

Jorge Luis Borges





THE SUM

The silent friendliness of the moon
(misquoting Virgil) accompanies you
since that one night or evening lost
in time now, on which your restless
eyes first deciphered her forever
in a garden or patio turned to dust.
Forever? I know someone, someday
will be able to tell you truthfully:
You’ll never see the bright moon again,
You’ve now achieved the unalterable
sum of moments granted you by fate.
Useless to open every window
in the world. Too late. You’ll not find her.
We live discovering and forgetting
that sweet familiarity of the night.
Take a long look. It might be the last.

(1981)

Jorge Luis Borges

Translation by A. S. Kline





AY

Sessiz arkadaşlığı ayın
(kötü alıntılıyorum Vergilius'u) eşlik ediyor sana,
dalgın gözlerinin bugün toza dönüşmüş
bir bahçe ya da avluda onu son kez çözümlediği
-zamanın derinliğinde yitip gitmiş- o akşam
ya da geceden bu yana. Son kez mi?
Biliyorum, biri çıkıp şöyle diyebilir
günün birinde sana, tam da gerçeği söyleyerek:
Parlak ayı görmeyeceksin artık, tükettin
yazgının sana bağışladığı fırsatların toplamını.
Tüm pencerelerini açsan da dünyanın, boşuna.
çok geç artık. Onu bulamayacaksın bir daha.
Yaşamımız boyunca keşfeder ve unuturuz
o alışılmış güzelliğini gecenin. Biliriz,
göktedir hep ay. Oysa iyi bakmak gerekir ona.
Kim bilir, belki de sonuncusudur!

(1981)

Jorge Luis Borges

Unknown photographer

River View / Birhan Keskin

RIVER VIEW

Let the wind stay ripped, in this insane dream
what does truth matter anyway.
Let’s lie down, sleep, wake, get up
Like two dry-roasted nuts in this insane dream
Isn’t love, after all,
A little mercy locked up somewhere,
After all, isn’t the world a crystal lie
Let it mature
Come look I’ll show you
a river view from the hill.

Birhan Keskin - (Turkish poet.)

Translated by George Messo





NEHİR MANZARASI

Bırak sökük kalsın rüzgâr, bu zırdeli düşün içinde
gerçeğin ne anlamı var.
Biz bu zırdeli düşün içinde kavrulmuş kurumuş iki fıstık gibi
Yatalım uyuyalım uyanalım kalkalım
Değil mi ki, bir yere kilitlenmiş
Bir küçük iyiliktir aşk,
Değil mi ki, billurdan bir yalan dünya
Bırak ersin o tamama
Gel bak tepeden bir nehir manzarası
göstereceğim sana.

Birhan Keskin

Photo by David Dubnitskiy

To a Stranger / Walt Whitman

TO A STRANGER

Passing stranger! you do not know how longingly I look upon you,
You must be he I was seeking, or she I was seeking, (it comes to
    me as of a dream,)
I have somewhere surely lived a life of joy with you,
All is recall’d as we flit by each other, fluid, affectionate, chaste,
    matured,
You grew up with me, were a boy with me or a girl with me,
I ate with you and slept with you, your body has become not
    yours only nor left my body mine only,
You give me the pleasure of your eyes, face, flesh, as we pass, you
    take of my beard, breast, hands, in return,
I am not to speak to you, I am to think of you when I sit alone or
    wake at night alone,
I am to wait, I do not doubt I am to meet you again,
I am to see to it that I do not lose you.

Walt Whitman





A UN DESCONOCIDO

¡Desconocido que pasas! No sabes con cúanto ardor te contemplo,
Debes ser el que busco, o la que busco (esto me viene como en sueños),
Seguramente he vivido contigo en alguna parte una vida de gozo,
Todo se evoca al deslizarnos el uno cerca del otro, fluidos, afectuosos,
    castos, maduros,
Tú creciste conmigo, fuiste un muchacho conmigo o una muchacha conmigo,
He comido contigo y he dormido contigo, tu cuerpo ha dejado de ser sólo
    tuyo y ha impedido que mi cuerpo sea sólo mío,
Tú me das el placer de tus ojos, de tu rostro, de tu carne, al pasar;
    tú me tocas la barba, el pecho, las manos, en cambio,
No debo hablarte, debo pensar en ti cuando esté sentado solo o
    me despierte solo en la noche,
Debo esperar, no dudo que te encontraré otra vez,
Debo cuidar de no perderte.

Walt Whitman





A UNO SCONOSCIUTO

Sconosciuto che passi! tu non sai con che desiderio ti guardo,
Devi essere colui che cercavo, o colei che cercavo (mi arriva come un sogno),
Sicuramente ho vissuto con te in qualche luogo una vita di gioia,
Tutto ritorna, fluido, affettuoso, casto, maturo, mentre
passiamo veloci uno vicino all'altro,
Sei cresciuto con me, con me sei stato ragazzo o giovanetta,
Ho mangiato e dormito con te, il tuo corpo non è più
solo tuo né ha lasciato il mio corpo solo mio,
Mi dai il piacere dei tuoi occhi, del tuo viso, della tua
carne, passando, in cambio prendi la mia barba, il
mio petto, le mie mani,
Non devo parlarti, devo pensare a te quando siedo in
disparte o mi sveglio di notte, tutto solo,
Devo aspettare, perché t'incontrerò di nuovo, non hodubbi,
Devo vedere come non perderti più.

Walt Whitman





BİR YABANCIYA

Yoldan geçen yabancı! sana nasıl istekle baktığımı bilemezsin,
Sen aradığım erkeksin, ya da aradığım kadın, (sanki bir düş görüyorum.)
Bir yerde, tatlı bir yaşam geçirmiş olacağız seninle,
Her şeyi hatırlıyorum, hepsi yeniden canlanıyor gözümde, yanyana
    yürüyoruz, akıcı, sevgi dolu, içi dışı tertemiz, olgun,
Benimle büyüdün sen, küçük bir oğlan, ya da küçük bir kızdın benimle,
Ben yemek yedim seninle, ben uyudum seninle, senin vücudun senin
    olarak kalmadı yalnızca, benim vücudumu benim olarak
    bırakmadı yalnızca,
Gözlerinin, yüzünün, etinin tadını veriyorsun bana, birlikte yürüyoruz,
    karşılığında sakalımın, göğsümün, ellerimin tadını alıyorsun,
Seninle konuşmasam da bir şey değişmiyor, tek başıma oturduğum,
    ya da gece tek başıma uyandığım zamanlar seni düşünüyorum,
Bekliyorum, seninle gene buluşacağız, kuşkum yok bundan,
Seni hiçbir zaman yitirmemeye bakıyorum.

Walt Whitman

Çeviri: Memet Fuat

Photo by David Dubnitskiy

Poetry / Nichita Stãnescu

POETRY

Poetry is the weeping eye
it is the weeping shoulder
the weeping eye of the shoulder
it is the weeping hand
the weeping eye of the hand
it is the weeping soul
the weeping eye of the heel.
Oh, you friends,
poetry is not a tear
it is the weeping itself
the weeping of an uninvented eye
the tear of the eye
of the one who must be beautiful
of the one who must be happy.

Nichita Stãnescu (1933-1983) Rumanian poet.

Translated by Thomas Carlson and Vasile Poenaru





LA POESIA

La poesía es el ojo que llora.
Es el hombro que llora,
el ojo del hombro que llora.
Es la mano que llora,
el ojo de la mano que llora.
Es la pica que llora,
es el ojo de la planta del pie que llora.
Oh, amigos míos,
la poesía no es la lágrima:
ella es el mismo llanto,
el llanto de un ojo no inventado,
la lágrima del ojo de aquel que debe ser hermoso,
la lágrima de aquel que debe ser feliz.

Nichita Stanescu (1933-1983) Poeta rumana.

De Las no palabras, 1969, en Antología poética. Edición bilingüe, Amargord, 2014.





ŞİİR

Ağlayan gözdür şiir
ağlayan omuzdur
omzun ağlayan gözüdür
ağlayan eldir
elin ağlayan gözüdür
ağlayan ruhtur
topuğun ağlayan gözüdür.
Ah dostlar,
şiir bir damla gözyaşı değildir
ağlamanın kendisidir fakat
farkedilmemiş gözün ağlayışıdır
en güzel olması gereken gözün
en mutlu olması gereken gözün
gözyaşlarıdır şiir.

Nichita Stãnescu (1933-1983) Romen şair.

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

Photo by Andrew Kaiser

Moonrise / Sylvia Plath

MOONRISE

Grub-white mulberries redden among leaves.
I’ll go out and sit in white like they do,
Doing nothing. July’s juice rounds their nubs.

This park is fleshed with idiot petals.
White catalpa flowers tower, topple,
Cast a round white shadow in their dying.

A pigeon rudders down. It’s fantail’s white
Vocation enough: opening, shutting
White petals, white fantails, ten white fingers.

Enough for fingernails to make half-moons
Redden in white palms no labor reddens.
White bruises toward color, else collapses.

Berries redden. A body of whiteness
Rots, and smells of rot under its headstone
Though the body walk out in clean linen.

I smell that whiteness here, beneath the stones
Where small ants roll their eggs, where grubs fatten.
Death may whiten in sun or out of it.

Death whitens in the egg and out of it.
I can see no color for this whiteness.
White: it is a complexion of the mind.

I tire, imagining white Niagaras
Build up from a rock root, as fountains build
Against the weighty image of their fall.

Lucina, bony mother, laboring
Among the socketed white stars, your face
Of candor pares white flesh to the white bone,

Who drag our ancient father at the heel,
White-bearded, weary. The berries purple
And bleed. The white stomach may ripen yet.

(1958)

Sylvia Plath





AYIN DOĞUŞU

Larva beyazı dutlar kızıllaşmış yapraklar arasında.
Dışarı çıkacağım ve onların yaptığı gibi beyazda oturacağım,
Bir şey yapmadan. Temmuz’un özsuyu tamamlar onların özlerini.

Budala taçyapraklarıyla iştahı açılmıştır bu parkın.
Beyaz kurtyemez ağacı çiçekleri yükselir, devrilir,
Fırlatır değirmi beyaz bir gölgeyi onların ölümünde.

Bir güvercin dönenip alçalır. Yelpaze kuyruğu beyazdır.
İşi gücü yeterlidir: açmak, kapamak
Beyaz taçyaprakları, beyaz yelpaze kuyrukları, on beyaz parmağı.

Yeterlidir tırnaklar için yarım aylar yapmak
Kızıllaşmış beyaz ayalarda, hiçbir çaba kızıllaşmaz.
Beyaz ezikler renge doğru giderler, yoksa çökerler.

Meyveler kızıllaşır. Beyazlıktan bir gövde
Çürür, ve kalır çürüyüş kokusu kendi mezartaşı altında
Beden çekip gitse bile temiz ketende.

Koklarım şu beyazlığı burada, küçük karıncaların
Yumurtalarını yuvarladığı, larvaların semirdiği, taşların altında.
Ölüm güneşin içinde veya dışında beyazlaşmalı.

Ölüm yumurtanın içinde veya dışında beyazlaşmalı.
Bu beyazlık için başka bir renk göremiyorum.
Beyaz: zihnin bir görünüşüdür bu.

Yorulurum, tasarımlarım beyaz Niagaraların
Bir kaya kökünden inşa edildiğini, tıpkı fıskıyelerin
Düşüşlerinin ağır imgesine aykırı inşa edilişi gibi.

Lucina, sıska anne, çabalar
Mafsallı beyaz yıldızların arasında, dürüst yüzünde
Beyaz et soyulur beyaz kemiğe doğru,

Ki sürükler kadim babamızı topuktan,
Beyaz sakallı, yorgun. Meyveler morlaşır
Ve kanar. Beyaz mide daha da olgunlaşmalı.

(1958)

Sylvia Plath

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

Unknown photographer

Recuerdo el mar / Pablo Neruda

RECUERDO EL MAR

Chileno, has ido al mar en este tiempo?
Anda en mi nombre, moja tus manos y levántalas
y yo desde otras tierras adoraré esas gotas
que caen desde el agua infinita en tu rostro.
Yo conozco, he vivido toda la costa mía,
el grueso mar del Norte, de los páramos, hasta
el peso tempestuoso de la espuma en las islas.
Recuerdo el mar, las costas agrietadas y férreas
de Coquimbo, las aguas altaneras de Tralca,
las solitarias olas del Sur, que me crearon.
Recuerdo en Puerto Montt o en las islas, de noche,
al volver por la playa, la embarcación que espera,
y nuestros pies dejaban en sus huellas el fuego,
las llamas misteriosas de un dios fosforescente.
Cada pisada era un reguero de fósforo.
íbamos escribiendo con estrellas la tierra.
Y en el mar resbalando la barca sacudía
un ramaje de fuego marino, de luciérnagas,
una ola innumerable de ojos que despertaban
una vez y volvían a dormir en su abismo.

Pablo Neruda

(XIII. Coral de año nuevo para la patria en tinieblas / Canto General)





I REMEMBER THE SEA

Chilean, have you gone to the sea at this time?
Walk in my name, wet your hands and lift them up
and I will worship those drops from other lands
that fall from the infinite water in your face.
I know, I have lived all my coast,
the thick North Sea, the moors,
the stormy weight of foam on the islands.
I remember the sea, the cracked and iron coasts
of Coquimbo, the haughty waters of Tralca,
the solitary waves of the South, which created me.
I remember in Puerto Montt or in the islands, at night,
to return by the beach, the boat that waits,
and our feet left in their tracks the fire,
the mysterious flames of a phosphorescent god.
Each step was a trickle of phosphorus.
We were writing the earth with stars.
And in the sea sliding the boat shook
a branch of marine fire, fireflies,
an innumerable wave of waking eyes
once and they went back to sleep in their abyss.

Pablo Neruda - (General Song)





RAMMENTO IL MARE

CILENO, sei andato al mare in questi tempi?
Vai laggiù a mio nome, bagnati le mani e sollevale,
e io da altre terre adorerò quelle gocce
che cadono dall'acqua infinita sul tuo viso.
Io conosco, ho vissuto tutta la mia costa,
il grave mare dei Nord, delle zone desertiche,
e persino il peso tempestoso della spuma sulle isole.
Rammento il mare, le coste screpolate e ferrigne
di Coquimbo, le acque altere di Tralca,
le solitarie onde del Sud, che m'hanno creato.
Ricordo a Puerto Montt o nelle isole, di notte,
quando tornavamo lungo la spiaggia, l'imbarcazione in attesa
e i nostri piedi lasciavano nelle orme il fuoco,
le fiamme misteriose di un dio fosforescente.
Ogni passo era un rigagnolo di fosforo.
Noi iscrivevamo di stelle la terra.
E scivolando sul mare la barca agitava
fronde di fuoco marino, di lucciole,
un'onda innumerevole d'occhi che a un tratto
si destavano e tornavano a dormire nei loro abissi.

Pablo Neruda

(XIII, Corale dell'anno nuovo per la patria in tenebre / Canto Generale)

http://www.antoniogiannotti.it/--1950---canto-generale.html





DENİZİ HATIRLARIM

Ey Şilili, deniz kıyısında bulundun mu yakın zamanlarda?
Git oraya benim adıma, ıslat ellerini ve kaldır yukarı;
yabancı ülkelerden tapacağım o sonsuz sudan
yüzüne düşen bu damlalara.
Biliyorum onu, bütün sahilim boyunca yaşayıp durdum,
Kuzey’in hırçın denizini bilirim, çorak tarlalardan
köpüğün fırtına ağırlıklı adalar civarında.
Denizi hatırlarım, Coquibo’nun çatlamış
ve demir grisi kıyılarını, Tralca’nın mağrur sularını,
Güney’in beni yaratan yalnız dalgalarını.
Puerto Montt’da ya da adalarda hatırlarım, geceleri,
sahile geri dönüşü ve bekleyen o kayığı,
ve ayaklarımız bıraktı ateşi izlere,
fosfor aydınlığı bir tanrısallığın mistik alazlarını.
Her bir adım fosfordan bir akıntıydı.
Yıldızla yazdık biz dünyayı.
Ve kayarak deniz üzerinde titredi kayık
deniz ateşinden bir dal budak, ateşböceğinden,
sayısız gözlerden bir dalga uyanan
her bir seferinde ve tekrar uyuyan kendi uçurumunda.

Pablo Neruda

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

[“Evrensel Şarkı”nın on üçüncü bölümü “Karanlıktaki Anayurduma Yeni Yıl İlahisi”nden]

Photo by Ana María Morales