La amistad silenciosa de la luna
(cito mal a Virgilio) te acompaña
desde aquella perdida hoy en el tiempo
noche o atardecer en que tus vagos
ojos la descifraron para siempre
en un jardín o un patio que son polvo.
¿Para siempre? Yo sé que alguien, un día,
podrá decirte verdaderamente:
No volverás a ver la clara luna,
Has agotado ya la inalterable
suma de veces que te da el destino.
Inútil abrir todas las ventanas
del mundo. Es tarde. No darás con ella.
Vivimos descubriendo y olvidando
esa dulce costumbre de la noche.
Hay que mirarla bien. Puede ser la última.
(1981)
Jorge Luis Borges
THE SUM
The silent friendliness of the moon
(misquoting Virgil) accompanies you
since that one night or evening lost
in time now, on which your restless
eyes first deciphered her forever
in a garden or patio turned to dust.
Forever? I know someone, someday
will be able to tell you truthfully:
You’ll never see the bright moon again,
You’ve now achieved the unalterable
sum of moments granted you by fate.
Useless to open every window
in the world. Too late. You’ll not find her.
We live discovering and forgetting
that sweet familiarity of the night.
Take a long look. It might be the last.
(1981)
Jorge Luis Borges
Translation by A. S. Kline
AY
Sessiz arkadaşlığı ayın
(kötü alıntılıyorum Vergilius'u) eşlik ediyor sana,
dalgın gözlerinin bugün toza dönüşmüş
bir bahçe ya da avluda onu son kez çözümlediği
-zamanın derinliğinde yitip gitmiş- o akşam
ya da geceden bu yana. Son kez mi?
Biliyorum, biri çıkıp şöyle diyebilir
günün birinde sana, tam da gerçeği söyleyerek:
Parlak ayı görmeyeceksin artık, tükettin
yazgının sana bağışladığı fırsatların toplamını.
Tüm pencerelerini açsan da dünyanın, boşuna.
çok geç artık. Onu bulamayacaksın bir daha.
Yaşamımız boyunca keşfeder ve unuturuz
o alışılmış güzelliğini gecenin. Biliriz,
göktedir hep ay. Oysa iyi bakmak gerekir ona.
Kim bilir, belki de sonuncusudur!
(1981)
Jorge Luis Borges
 |
| Unknown photographer |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder