The statuette was wearing a clinging dress, and the body showed through in every line and curve. The sculptor asked me to undress completely because he could not work otherwise. He seemed so absorbed by the statuette and looked at me so absently that I was able to undress and take the pose without hesitation. Although I was quite innocent at that time, he made me feel as if my body were no different than my face, as if I were the same as the statuette.
As Millard worked, he talked about his former life in Montparnasse, and the time passed quickly. I didn’t know if his stories were meant to affect my imagination, but he showed no signs of being interested in me. He enjoyed recreating the atmosphere of Montparnasse for his own sake. This is one of the stories he told me:
‘The wife of one of the modern painters was a nymphomaniac. She was tubercular, I believe. She had a chalk-white face, burning black eyes deeply sunk in her face, with eyelids painted green. She had a voluptuous figure, which she covered very sleekly in black satin. Her waist was small in proportion to the rest of her body. Around her waist she wore a huge Greek silver belt, about six inches wide, studded with stones. The belt was fascinating. It was like the belt of a slave. One felt that deep down she was a slave – to her sexual hunger. One felt that all one had to do was to grip the belt and open it for her to fall into one’s arms. It was very much like the chastity belt they showed in the Musée Cluny, which the crusaders were said to have put on their wives, a very wide silver belt with a hanging appendage that covered the sex and locked it up for the duration of their crusades. Someone told me the delightful story of a crusader who had put a chastity belt on his wife and left the key in care of his best friend in case of his death. He had barely ridden away a few miles when he saw his friend riding furiously after him, calling out, “You gave me the wrong key!”
‘Such were the feelings that the belt of Louise inspired in everyone. Seeing her arrive at a café, her hungry eyes looking us over, searching for a response, an invitation to sit down, we knew she was out on a hunt for the day. Her husband could not help knowing about this. He was a pitiful figure, always looking for her, being told by his friends that she was at another café and then another, where he would go, which gave her time to steal off to a hotel room with someone. Then everyone would try to let her know where her husband was looking for her. Finally, in desperation, he began to beg his best friends to take her, so that at least she would not fall into strangers’ hands.
‘He had a fear of strangers, of South Americans in particular, and of Negroes and Cubans. He had heard remarks about their extraordinary sexual powers and felt that, if his wife fell into their hands, she would never return to him. Louise, however, after having slept with all his best friends, finally did meet one of the strangers.
‘He was a Cuban, a tremendous brown man, extraordinarily handsome, with long, straight hair like a Hindu’s and beautifully full, noble features. He would practically live at the Dome until he found a woman he wanted. And then they would disappear for two or three days, locked up in a hotel room, and not reappear until they were both satiated. He believed in making such a thorough feast of a woman that neither one wanted to see the other again. Only when this was over would he be seen sitting in the café again, conversing brilliantly. He was, in addition, a remarkable fresco painter.
‘When he and Louise met, they immediately went off together. Antonio was powerfully fascinated by the whiteness of her skin, the abundance of her breasts, her slender waist, her long, straight, heavy blond hair. And she was fascinated by his head and powerful body, by his slowness and ease. Everything made him laugh. He gave one the feeling that the whole world was now shut out and only this sensual feast existed, that there would be no tomorrows, no meetings with anyone else – that there was only this room, this afternoon, this bed.
‘When she stood by the big iron bed, waiting, he said, “Keep your belt on.” And he began by slowly tearing her dress from around it. Calmly and with no effort, he tore it into shreds as if it were made of paper. Louise was trembling at the strength of his hands. She stood naked now except for the heavy silver belt. He loosened her hair over her shoulders. And only then did he bend her back on the bed and kiss her interminably, his hands over her breasts. She felt the painful weight both of the silver belt and of his hands pressing so hard on her naked flesh. Her sexual hunger was rising like madness to her head, blinding her. It was so urgent that she could not wait. She could not even wait until he undressed. But Antonio ignored her movements of impatience. He not only continued to kiss her as if he were drinking her whole mouth, tongue, breath, into his big dark mouth, but his hands mauled her, pressed deeply into her flesh, leaving marks and pain everywhere. She was moist and trembling, opening her legs and trying to climb over him. She tried to open his pants.
‘“There is time,” he said. “There is plenty of time. We are going to stay in this room for days. There is a lot of time for both of us.”
‘Then he turned away and got undressed. He had a golden-brown body, a penis as smooth as the rest of his body, big, firm as a polished wood baton. She fell on him and took it into her mouth. His fingers went everywhere, into her anus, into her sex; his tongue, into her mouth, into her ears. He bit at her nipples, he kissed and bit her belly. She was trying to satisfy her hunger by rubbing against his leg, but he would not let her. He bent her as if she were made of rubber, twisted her into every position. With his two strong hands he took whatever part of her he was hungry for and brought it up to his mouth like a morsel of food, not caring how the rest of her body fell into space. Just so, he took her ass between his two hands, held it to his mouth, and bit and kissed her. She begged, “Take me, Antonio, take me, I can’t wait!” He would not take her.
‘By this time the hunger in her womb was like a raging fire. She thought that it would drive her insane. Whatever she tried to do to bring herself to an orgasm, he defeated. If she even kissed him too long he would break away. As she moved, the big belt made a clinking sound, like the chain of a slave. She was now indeed the slave of this enormous brown man. He ruled like a king. Her pleasure was subordinated to his. She realized she could do nothing against his force and will. He demanded submission. Her desire died in her from sheer exhaustion. All the tautness left her body. She became as soft as cotton. Into this he delved with greater exultancy. His slave, his possession, a broken body, panting, malleable, growing softer under his fingers. His hands searched every nook of her body, leaving nothing untouched, kneading it, kneading it to suit his fancy, bending it to suit his mouth, his tongue, pressing it against his big shining white teeth, marking her as his.
‘For the first time, the hunger that had been on the surface of her skin like an irritation, retreated into a deeper part of her body. It retreated and accumulated, and it became a core of fire that waited to be exploded by his time and his rhythm. His touching was like a dance in which the bodies turned and deformed themselves into new shapes, new arrangements, new designs. Now they were cupped like twins, spoon-fashion, his penis against her ass, her breasts undulating like waves under his hands, painfully awake, aware, sensitive. Now he was crouching over her prone body like some great lion, as she placed her two fists under her ass to raise herself to his penis. He entered her for the first time and filled her as none other had, touching the very depths of the womb.
‘The honey was pouring from her. As he pushed, his penis made little sucking sounds. All the air was drawn from the womb, the way his penis filled it, and he swung in and out of the honey endlessly, touching the tip of the womb, but as soon as her breathing hastened, he would draw it out, all glistening, and take up another form of caress. He lay back on the bed, legs apart, his penis raised, and he made her sit upon it, swallow it up to the hilt, so that her pubic hair rubbed against his. As he held her, he made her dance circles around his penis. She would fall on him and rub her breasts against his chest, and seek his mouth, then straighten up again and resume her motions around the penis. Sometimes she raised herself a little so that she kept only the head of the penis in her sex, and she moved lightly, very lightly, just enough to keep it inside, touching the edges of her sex, which were red and swollen, and clasped the penis like a mouth. Then suddenly moving downwards, engulfing the whole penis, and gasping with the joy, she would fall over his body and seek his mouth again. His hands remained on her ass all the time, gripping her to force her movements so that she could not suddenly accelerate them and come.
‘He took her off the bed, laid her on the floor, on her hands and knees, and said, “Move.” She began to crawl about the room, her long blond hair half-covering her, her belt weighing her waist down. Then he knelt behind her and inserted his penis, his whole body over hers, also moving on its iron knees and long arms. After he had enjoyed her from behind, he slipped his head under her so that he could suckle at her luxuriant breasts, as if she were an animal, holding her in place with his hands and mouth. They were both panting and twisting, and only then did he lift her up, carry her to the bed, and put her legs around his shoulders. He took her violently and they shook and trembled as they came together. She fell away suddenly and sobbed hysterically. The orgasm had been so strong that she had thought she would go insane, with a hatred and a joy like nothing she had ever known. He was smiling; panting they lay back and fell asleep.’
Anaïs Nin - (Artists and Models / Delta of Venus)
Una mañana me llamaron de un estudio de Greenwich Village, donde un escultor daba comienzo a una estatuilla. Se llamaba Millard. Tenía ya un boceto de la figura que se proponía moldear, y para la fase siguiente necesitaba una modelo.
La estatuilla llevaba un vestido ajustado que dejaba ver cada línea y cada curva del cuerpo. El escultor me pidió que me desnudara completamente, pues su trabajo así lo requería. Parecía tan absorto por la estatuilla y me miraba con expresión tan ausente que fui capaz de desvestirme y posar sin dudarlo. Aunque por entonces yo era bastante inocente, me hizo sentir como si mi cuerpo no fuera distinto de mi rostro, como si yo fuera igual que la estatuilla.
Mientras Millard trabajaba, hablaba de su vida anterior en Montparnasse, y el tiempo transcurría con rapidez. No sé si con sus historias pretendía excitar mi imaginación, pero no dio señales de interesarse por mí. Gozaba recreando la atmósfera de Montparnasse para sí mismo. He aquí una de las historias que me contó.
"La esposa de un pintor moderno era ninfómana. Creo que estaba tuberculosa. Tenía una cara blanca como el yeso, ardientes ojos negros profundamente hundidos en su rostro, párpados pintados de verde. Poseía una voluptuosa figura, que cubría sugestivamente de raso negro. Su cintura era estrecha en relación al resto de su cuerpo. La rodeaba un cinturón griego de plata, de unos quince centímetros de anchura, con piedras incrustadas. Este cinturón era fascinante. Era como el cinturón de un esclavo. Uno sentía que, en lo profundo de su ser, ella era una esclava, una esclava de su apetito sexual, que abrir el cinturón era todo cuanto había que hacer para que se dejara caer en los brazos de cualquiera. Se parecía mucho al cinturón de castidad que, según se decía, los cruzados ponían a sus esposas. Había uno en el Musée Cluny: un cinturón de plata muy ancho con un accesorio colgante que cubría el sexo y lo dejaba cerrado mientras durasen las cruzadas. Alguien me contó la deliciosa historia del cruzado que colocó un cinturón de castidad a su esposa y dejó la llave al cuidado de su mejor amigo, por si él moría. Apenas había cabalgado unas millas, cuando vio a su amigo galopando furiosamente tras él y gritándole:
"¡Me has dado una llave equivocada!"
Tales eran los sentimientos que despertaba el cinturón de Louise en todos los hombres. Al verla entrar en el café, con sus ojos que nos miraban, hambrientos, buscando una respuesta, una invitación para sentarse, sabíamos que había salido en busca de la caza del día. También su marido lo sabía. Hacía un papel lamentable, siempre buscándola, y sus amigos le decían que estaba en otro y luego en otro café lo que le daba tiempo para encerrarse en una habitación de hotel con alguien. Entonces todo el mundo trataba de comunicarle que su marido estaba buscándola. Al fin, desesperado, empezó a pedir a sus mejores amigos que se acostaran con ella, para que al menos no cayera en manos extrañas.
Los extranjeros le inspiraban temor, sobre todo los sudamericanos, los negros y los cubanos. Había oído comentarios acerca de la extraordinaria capacidad sexual de estos hombres, y presentía que si su mujer caía en manos de uno de ellos nunca volvería a él. De todas formas, después de haberse acostado con todos sus amigos, Louise conoció a un extranjero.
Era un cubano, un hombretón moreno, extraordinariamente atractivo, con el pelo largo y lacio, a la manera de un hindú y con un rostro hermoso, pleno y noble. Vivía en el Dome hasta que encontraba a una mujer a la que deseaba.
Entonces desaparecía durante dos o tres días, se encerraba en la habitación de un hotel y no volvía a aparecer hasta que ambos estaban saciados. Hacía de la mujer una fiesta tan completa que no quería volverla a ver. Cuando todo había concluido, volvía a vérsele sentado en el café, conversando brillantemente. Además, era un notable pintor de frescos.
Cuando se encontraron Louise y él, Antonio quedó poderosamente fascinado por la blancura de aquella piel, la turgencia de los senos, el gentil talle y el largo, lacio y denso cabello rubio. Ella, por su parte, quedó prendada de su cabeza y su cuerpo vigoroso, de su lentitud y su soltura. Antonio se reía por cualquier cosa.
Daba la sensación de que prescindía del mundo entero y que sólo existía el goce sensual; que no habría un mañana ni más encuentros con nadie; que sólo contaba aquella habitación, aquella tarde, aquel lecho.
Ella permanecía de pie junto a la gran cama de hierro, aguardando. Antonio le dijo:
–Déjate puesto el cinturón.
Y empezó a arrancarle lentamente la ropa. Con calma, sin esfuerzo, la hizo jirones como si fuera de papel. Louise temblaba ante la fuerza de sus manos. Se quedó de pie, desnuda, pero con el pesado cinturón de plata. Antonio le soltó el cabello, que se derramó sobre sus hombros. Y sólo entonces le dobló la espalda sobre la cama y la besó interminablemente, con las manos sobre sus pechos. Ella sintió el doloroso peso del cinturón de plata y de las manos del hombre que apretaban con tanta fuerza su carne desnuda. Su hambre de sexo crecía como una locura hacia su cabeza, cegándola. Era tan urgente que no podía esperar. No podía esperar a que él se desvistiera. Pero Antonio ignoraba sus movimientos de impaciencia. No sólo continuó besándola como si se le estuviera bebiendo la boca, la lengua y la respiración, con su boca grande y negra, sino que sus manos la maltrataban, apretaban profundamente su carne, dejando marcas dolorosas en todas partes. Ella, húmeda y temblorosa, abría las piernas e intentaba montar sobre él y desabrocharle los pantalones.
–Hay tiempo –dijo Antonio–. Tenemos mucho tiempo. Vamos a quedarnos en esta habitación días enteros. Hay tiempo de sobra para los dos.
Se apartó y se desnudó. Tenía un cuerpo moreno dorado, y un pene tan suave como el resto de su persona; grande y firme como un bastón de madera pulida.
Ella se lanzó sobre el miembro y lo tomó en la boca. Los dedos de Antonio llegaban a todas partes, al ano y al sexo; su lengua, al interior de su boca y a sus orejas. Le mordió los pezones, le besó y le mordió el vientre. Ella trataba de satisfacer su apetito restregándose contra la pierna del hombre, pero él no se lo permitía. La doblaba como si fuera de goma, la forzaba a todas las posturas. Con sus dos fuertes manos tomaba de ella las partes que más le apetecían, y las acercaba a su boca como si se tratara de comida, sin tener en cuenta la posición del resto del cuerpo. De este modo tomó las nalgas entre sus manos, las levantó a la altura de su boca, las mordió y le besó el sexo.
–¡Tómame, Antonio –imploró ella–, no puedo esperar!
Pero él no la tomaba.
Para entonces, la ansiedad de sus entrañas era como un fuego rabioso. Pensó que iba a volverse loca. Fracasaba en todos sus intentos de provocarse el orgasmo. Si le besaba demasiado tiempo, él la rechazaba. Conforme se movía, el gran cinturón producía un sonido metálico, igual que la cadena de un esclavo. Y, en efecto era la esclava de aquel enorme hombre moreno. El mandaba, era el rey. El placer de la mujer estaba subordinado al suyo, y Louise comprendió que no podría hacer nada en contra de su fuerza y de su voluntad. Pedía sumisión. El deseo de Louise murió de puro agotamiento. Su cuerpo se liberó de toda tensión, y se volvió como de algodón. Cada vez más exultante, él gozaba de ello. Su esclava, su posesión, un cuerpo roto, jadeante, maleable, cada vez más suave bajo sus dedos. Sus manos perseguían todas las líneas de su cuerpo, sin dejar ningún rincón intacto, amasando, amasando según su fantasía, doblándolo para satisfacer su boca, apretándolo contra sus grandes dientes blancos y relucientes, marcándola.
Por vez primera, la ansiedad que había sido como una irritación en la superficie de su piel se replegó a una parte más profunda de su cuerpo. Se replegó, se acumuló y se transformó en un centro ígneo que aguardaba a que lo hicieran explotar el tiempo y el ritmo de él. Sus caricias eran como una danza en la que ambos cuerpos giraban y se deformaban adquiriendo nuevas formas, nuevas disposiciones, nuevos rasgos. Estaban acoplados como gemelos, él con su miembro contra el trasero de ella, ella con los senos como olas bajo las manos de él, dolorosamente despiertos, conscientes y sensibles. Luego él montaba a horcajadas, como un gran león, sobre el cuerpo de la mujer, que colocaba sus puños bajo sus nalgas para izarse hacia el pene. La penetró por primera vez y la llenó como ningún otro lo había conseguido, alcanzando las últimas profundidades de sus entrañas.
Ella vertía su miel. El miembro producía, al empujar, ruiditos de succión. Ya no quedaba aire en el sexo de ella; el miembro lo llenaba por completo y se agitaba interminablemente, dentro y fuera de la miel, hasta llegar a su fondo; pero en cuanto el jadeo de Louise se aceleraba, él retiraba su pene brillante de humedad y se dedicaba a otra forma de caricia. Echado boca arriba en la cama, con las piernas separadas y el miembro erecto, hizo que ella se sentara sobre él y se lo introdujo hasta la raíz, hasta que sus vellos se confundieron. Sosteniéndola, le hizo describir círculos en torno al pene. Ella cayó sobre él, apretó los senos contra su pecho y buscó su boca; luego se enderezó de nuevo y reanudó sus movimientos. A veces se erguía un poco, hasta que dentro de su sexo sólo quedaba la cabeza del miembro, y entonces se movía ligeramente, muy ligeramente, lo justo para mantenerlo dentro, rozando los labios de su vulva; que eran rojos y abultados y lo ceñían como una boca. Moviéndose de pronto hacia abajo, engullendo todo el pene y suspirando de gozo, cayó sobre el cuerpo de Antonio y buscó de nuevo su boca. Las manos del hombre permanecieron sobre las nalgas de Louise controlando sus movimientos para que no los acelerara súbitamente y alcanzara el orgasmo.
La arrojó de la cama, la puso a cuatro patas en el suelo y le dijo:
–Muévete.
Ella comenzó a gatear por la habitación, cubierta a medias por su largo cabello rubio, con su cinturón gravitando sobre su cintura. Antonio se arrodilló a su espalda y aplastó su miembro y todo su cuerpo contra el de ella, sin dejar de mover sus rodillas de hierro y sus largos brazos. Una vez la hubo gozado por detrás, deslizó la cabeza bajo la mujer para poder succionar sus senos lujuriantes, como si fuera un animal, sujetándola con las manos y la boca. Jadeaban y se agitaban; al cabo de un rato Antonio levantó a Louise, la transportó a la cama y colocó las piernas de ella en torno a sus hombros. La tomó con violencia, y entre convulsiones y temblores alcanzaron juntos el orgasmo. Louise se desplomó, sollozando histéricamente. El orgasmo había sido tan fuerte que estuvo a punto de volverse loca de frenesí y de gozo. El sonreía y jadeaba; se echaron y se durmieron."
Anaïs Nin - (Artistas y Modelos / Delta de Venus)
Bir sabah, bir heykeltraşın yeni bir heykele başladığı Greenwich Village'daki bir stüdyoya çağrıldım. Heykeltraşın adı Millard'dı. Istediği figürün taslağını çıkartmış, bir modele gereksinim duyduğu aşamaya gelmişti.
Heykel, vücuduna sıkı sıkıya yapışan bir elbise giyiyordu ve vücuttaki her hat ve kıvrım görünüyordu. Heykeltraş bütün giysilerini çıkartmamı söyledi; başka türlü çalışamazmış. Heykelle öyle meşgul görünüyordu ki, tereddüt etmeksizin soyunup pozunu alabildim. O zamanlar oldukça masum olsam da o da kendimi, sanki vücudumun yüzümden farkı yokmuş, sanki bir heykelmişirn gibi hissetmemi sağlıyordu.
Millard çalışırken Montparnasse'daki eski yaşantısından bahsetti ve zaman çabuk geçti. Hikayelerini benim imgelemimi etkilemek için mi anlattı bilmiyorum ama, benimle ilgilenirmiş gibi bir hali yoktu. Montparnasse'ın atmosferini eğlence olsun diye tekrar yaratmaktan hoşlanıyordu. Bana şu hikayeyi anlattı:
"Modern ressamlardan birinin karısı nemfomanyaktı. Bence veremliydi. Tebeşir beyazı bir yüzü, yüzünün derinlerine gömülmüş yanan kara gözleri vardı. Şehvetli vücudunu siyah saten giysilerle gevşekçe örterdi. Beli vücudunun diğer kısımlarına oranla inceydi. "Beline onbeş santimetre genişliğinde, taşlarla süslü kocaman gümüş bir Yunan kemeri takardı. Kemer büyüleyiciydi. Bir kölenin kemeri gibiydi. Alttan alta cinsel açlığına köle olduğu hissi verirdi. Kollarına atılması için bütün yapman gereken, gidip kemerini kavramak ve açmaktı sanki. Kemer Musee Cluny'de gösterilen bekaret kemerlerine çok benziyordu; hani Haçlı Savaşlarına katılanların eşlerine taktıkları söylenen, cinsel organı kapatan bir ilavesi olan ve savaş sırasında kilitlenen şu çok geniş gümüş kemerlerden. Eğlenceli bir hikaye anlatmışlardı. Savaşçının teki karısına bekaret kemeri takmış ve anahtarı da ölümü durumunda en yakın arkadaşına bırakmış. Ancak birkaç mil uzaklaşmış ki, bakmış arkadaşı, 'Yanlış anahtarı verdin!' diye bağırarak öfkeyle ardından at koşturuyor.
"İşte Louise'in kemeri herkese böyle duygular veriyordu. Bir kafeye geldiğinde, aç bakışlarını üzerimizde dolaştırdığını, bir yanıt, bir oturma daveti beklediğini görür, kendine bir av aradığını bilirdik. Bunu bilen kocasının elinden hiçbir şey gelmezdi. Acınası birisiydi, her zaman onu arardı. Gittiği kafe de karısının öteki kafede olduğunu, orada da başka bir kafe de olduğunu söylerdi arkadaşları. Böylece kadına birileriyle bir otel odasına gidecek zaman kalırdı. Sonra herkes kadına, kocasının kendisini nerede aradığını bildirmeye çalışırdı. En sonunda kocası umutsuzluk içinde, gidip kadınla birlikte olmaları için en yakın dostlarına yalvarmaya başladı, hiç olmazsa yabancı ellere düşmesindi.
"Yabancılardan, özellikle de Güney Amerikalılardan, Zencilerden ve ve Kübalılardan korkusu vardı. Onların olağanüstü cinsel güçlerine dair bir şeyler duymuştu ve karısının onların eline düşmesi durumunda hiç geri gelmeyeceğini düşünüyordu. Bununla birlikte Louise, kocasının en iyi arkadaşlarıyla yattıktan sonra, yabancılardan biriyle tanıştı.
"Adam Kübalıydı, kocaman kahverengi biriydi, bir Hintlininkine benzeyen uzun, düz ve güzelce örülmüş saçlarıyla aşırı yakışıklıydı, soylu yüz çizgileri vardı. İstediği bir kadın bulana dek hemen hemen bütün zamanını Dome'da geçiriyordu. Ve sonra kadınla birlikte bir otel odasına kapanıp, iki üç gün ortadan kaybolur ve her ikisi iyice de doyana dek gözükmezlerdi. Kadınla birlikte olmayı öyle mükemmel bir şölene çevirirdi ki ikisi de birbirlerini tekrar görmek istemezlerdi. Olay sona erince yine bir kafe de oturup, parlak konuşmalar yaparken görülürdü. Ayrıca önde gelen bir fresk ressamıydı.
"O ve Louise karşılaşır karşılaşmaz hemen birlikte çıkıp gittiler. Antonio onun cildinin beyazlığına, göğüslerinin bereketliliğine, ince beline, uzun düz, koyu sarı saçlarına kapılmıştı. O da, Antonio'nun kafasına ve güçlü vücuduna, yavaşlığına ve huzuruna kapılmıştı. Antonio'nun yaptığı her şey onu güldürüyordu. Antonio insana, şimdi bütün dünya çekip gitti ve yalnızca, tensel ziyafet var, yarın yok, başkalarıyla buluşmalar yok - yalnızca bu oda, bu öğleden sonra, bu yatak var, hissi veriyordu.
"Louise büyük demir yatağın yanında Antonio'yu beklerken Antonio, Kemerini tut," dedi. Ve yavaşça elbiselerini yırtmaya başladı. Sakin sakin, çaba harcamaksızın, sanki kağıttan yapılmışlarcasına ince şeritler halinde yırtıyordu. Louise onun elinin kuvvetinden titriyordu. Ağır gümüş kemeri saymazsak çıplak olarak ayakta duruyordu şimdi. Antonio, saçlarını omuzlarının üzerine yaydı. Ancak ondan sonra Louise'i sırtüstü yatağa yatırıp sonu gelmeyecekmiş gibi öptü, elleri göğüslerinin üzerindeydi. Hem gümüş kemerin hem de çıplak tenine sertçe bastıran ellerin acı veren ağırlığını hissediyordu Louise. Cinsel açlığı onu kör ederek delirtircesine artıyordu. Öylesine karşı konulmazdı ki bekleyemiyordu. Antonio'nun elbiselerini çıkarmasını bile bekleyemiyordu. Ama Antonio onun sabırsız hareketlerini görmezden geldi. O, yalnızca kadının bütün ağzını, dilini, nefesini kendi büyük kara ağzına doğru içercesine öpmeyi sürdürdü, ama elleri kadını incitiyor, tenine iyice bastırıyor, her tarafta iz ve acı bırakıyordu. Louise ıslanmıştı ve titriyordu. Bacaklarını açıp erkeğin üzerine çıkmaya çalışıyor, onun pantolonunu açmaya uğraşıyordu.
"Zaman var," dedi, "Bol zaman var. Günlerce bu odada kalacağız. İkimiz için de bol zaman var."
"Sonra döndü ve elbiselerini çıkardı. Vücudu altın kahverengisiydi, vücuduna yakışan bir penisi vardı, büyük ve parlatılmış bir baston kadar sert. Louise üzerine atıldı ve ağzına aldı. Antonio'nun parmakları şimdi her yerdeydi, arkasında, organında, dili ağzında, kulaklarında geziniyordu. Göğüs uçlarını ısırıyor, karnını öpüyor, ısırıyordu. Louise, Antonio'nun bacaklarına sürtünerek açlığını tatmin etmeye çalışıyordu, ama o bunu yapmasına izin vermiyordu. Lastikten yapılmışçasına onu kıvırıyor, her pozisyona sokuyordu. Güçlü elleriyle Louise'in neresine açlık çekiyorsa onu alıyor ve bir lokma yemekmişçesine ağzının hizasına kaldırıyordu, vücudunun geri kalan kısmının nereye düştüğüyle ilgilenmiyordu bile. Derken, kalçalarını ellerinin arasına aldı, ağzına doğru kaldırdı ve ısırdı, öptü. Louise yalvarıyordu, 'Gir içime Antonio, gir içime, bekleyemiyorum!' Ama Antonio girmedi.
"Bu zaman zarfında Louise'in dölyatağındaki açlık zaptedilmeyen bir yangın haline gelmişti. Antonio'nun onu deliliğe sürüklediğini düşünüyordu. Ne kadar orgazm olmaya çalıştıysa da Antonio hepsini engelledi. Onu uzun uzun öpmesine bile engel oluyordu. Hareket ettikçe büyük kemer, bir kölenin zinciri gibi şıngırdıyordu. Şimdi gerçekten de bu kocaman, kahverengi adamın kölesiydi. Bir kral gibi yönetiyordu onu. Zevki onun keyfine bağlıydı. Adamın gücüne ve arzusuna karşı hiçbir şey yapamayacağını fark ediyordu. Adam boyun eğmesini istiyordu. Arzusu keskin bir bitkinlik içinde ölmüştü. Vücudundaki bütün gerginlikler kaybolmuştu. Pamuk kadar yumuşaktı. Bunun üzerine erkek daha büyük bir coşkuyla araştırmaya başladı. Kölesi, malı, kırık bir vücut, parmaklarının altında nefes nefese, kolay işlenir ve gittikçe daha yumuşar olmuştu. Elleri kadının vücudunun her noktasını araştırıyor, dokunmadık yer bırakmıyor, onu fantezisine uygun biçimde yoğuruyor, ağzına, diline göre eğip büküyor, büyük, parlayan beyaz dişlerine bastırıyor, kendisinin kılıyordu.
"Bir öfke gibi teninin yüzeyinde olan açlık, ilk defa vücudunun daha derin bir kısmına çekilmişti. Çekilmiş ve birikmişti. Erkeğin zamanlaması ve ritmiyle patlamayı bekleyen ateşten bir çekirdek olmuştu. Antonio'nun dokunuşları, iki gövdenin kendilerini yeni biçimlere, yeni düzenlemelere, yeni modellere çevirdikleri ve deforme ettikleri bir dans gibiydi. İkizler gibi birbirlerine yapıştılar, kaşık usulü, penisi yine kalçalarında, göğüsleri ellerinin altında acı dolu bir şekilde uyarılmış, dimdik ve hassas, denizlerdeki dalgalar gibi dalgalanıyordu. Kadın iki elini yumruk yapıp kalçalarının arkasına koyarak kendisini erkeğin penisine doğru kaldırırken, o, şimdi büyük bir aslanmışçasına önünde yüzükoyun yatan kadının gövdesinin üzerine kapanmıştı. İlk defa içine giriyor ve kadını başka hiç kimsenin dolduramadığı kadar dolduruyor, dölyatağının en dibine dokunuyordu.
Louise'in her tarafından bal akıyordu sanki. İtince adamın penisi küçük emme sesleri çıkartıyordu. İçini iyice dolduruyor, dölyatağındaki bütün hava dışarı çıkıyor, erkek o bitimsiz balın içinde dışında sallanıp duruyordu; dölyatağının ucuna dokunuyor ama kadının soluk alış verişi hızlanır hızlanmaz kendisini dışarı çekiyor, her şey parlıyor ve başka bir kucaklaşma biçimi alıyorlardı. Antonio yatağa sırtüstü uzandı, bacaklarını ayırdı, penisi kalkıktı. Dibini içine alana dek Louise'i üzerine oturtuyor, onun kasık tüyleri kendisininkine karışıyordu. Antonio, bu pozisyonda, penisinin etrafında daireler çizdirdiği bir dans başlatmıştı. Louise onun üzerinde eğiliyor, göğüslerini adamın göğsüne sürtüyor ve ağzını arıyor, sonra yine doğruluyor ve penisin etrafındaki hareketine kaldığı yerden devam ediyordu. Bazen Louise kendisini biraz yukarı çekiyor, öyle ki yalnızca penisin başı içinde kalıyor, sonra yavaş, çok yavaşça hareket ediyor, kıpkırmızı ve şişmiş penisi organının kenarlarına dokunacak kadar içine alıyor ve penisi bir ağız gibi kavrıyordu. Sonra aniden aşağı doğru hareket edip, bütün penisi yutuyor ve zevk içinde nefes nefese kalıyor, Antonio'nun vücuduna eğiliyor, ve yine ağzını arıyordu. Bu sırada Antonio'nun elleri Louise'in kalçalarında kalıyor ve onları sıkı sıkı kavrayarak hareketine yön veriyor, hızlanıp gelmesini engelliyordu.
"Sonra Louise'i yataktan aldı, elleri ve dizleri üzerinde odanın tabanına bırakarak, 'Hareket et' dedi. Louise odada sürünmeye başladı , uzun sarı saçları onu yarı yarıya örtüyor, kemeri belinden aşağı sarkıyordu. Sonra Antonio arkasında diz çöküp penisini içine yerleştirerek, bütün gövdesiyle üzerine abandı, güçlü dizleri ve uzun kollan üzerinde hareket etmeye başladı. Arkasından yeteri kadar zevk aldıktan sonra, başını bereketli göğüslerini emecek şekilde Louise'in altına kaydırıp, sanki bir hayvanmışcasına, elleri ve ağzıyla kavradı onu. İkisi birden nefes nefese kalıp bükülüyorlardı. Ancak ondan sonra Antonio onu kaldırıp yatağa taşıdı ve bacaklarını omzuna yerleştirdi. Şiddetle içine girdi, sarsılıp birlikte gelmişçesine titrediler. Louise birden kötüleşti ve isterik çığlıklar atmaya başladı. O kadar güçlü orgazm oluyordu ki, bildiği hiçbir şeye benzemeyen nefret ve neşe içinde çıldıracağını düşündü. Antonio gülümsedi, nefes nefeseydi; sırtüstü uzanıp, uyuya kaldılar."
Anaïs Nin - (Sanatçılar ve Modeller / Venüs Üçgeni)
Çeviri: Mustafa Küpüşoğlu / Yumuşak G Yayınları
 |
| Photo by Robert Mapplethorpe |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder