La Casada Infiel / Federico García Lorca

LA CASADA INFIEL

(a Lydia Cabrera y a su negrita)

Y que yo me la llevé al río
creyendo que era mozuela,
pero tenía marido.

Fue la noche de Santiago
y casi por compromiso.
Se apagaron los faroles
y se encendieron los grillos.
En las últimas esquinas
toqué sus pechos dormidos,
y se me abrieron de pronto
como ramos de jacintos.
El almidón de su enagua
me sonaba en el oído,
como una pieza de seda
rasgada por diez cuchillos.
Sin luz de plata en sus copas
los árboles han crecido,
y un horizonte de perros
ladra muy lejos del río.

Pasadas las zarzamoras,
los juncos y los espinos,
bajo su mata de pelo
hice un hoyo sobre el limo.
Yo me quité la corbata.
Ella se quitó el vestido.
Yo el cinturón con revólver.
Ella sus cuatro corpiños.
Ni nardos ni caracolas
tienen el cutis tan fino,
ni los cristales con luna
relumbran con ese brillo.
Sus muslos se me escapaban
como peces sorprendidos,
la mitad llenos de lumbre,
la mitad llenos de frío.
Aquella noche corrí
el mejor de los caminos,
montado en potra de nácar
sin bridas y sin estribos.
No quiero decir, por hombre,
las cosas que ella me dijo.
La luz del entendimiento
me hace ser muy comedido.
Sucia de besos y arena
yo me la llevé del río.
Con el aire se batían
las espadas de los lirios.

Me porté como quien soy.
Como un gitano legítimo.
Le regalé un costurero
grande de raso pajizo,
y no quise enamorarme
porque teniendo marido
me dijo que era mozuela
cuando la llevaba al río.

Federico García Lorca - (Romancero Gitano, 1928)





THE UNFAITHFUL WIFE

... so I walked her down to the river.
I was really the first, she said
forgetting the fact of a husband.
On the night of the patron of Spain
I was merely trying to oblige.
As the streetlamps all went black and
crickets came afire.
When we reached the end of the sidewalk
I touched her breasts: sleeping.
They blossomed for me promptly,
no hyacinth so sweet.
The slip she wore, starched cotton,
hissed in my ear excitement.
As a piece of silk would, ripped to
ribbons by ten knives.
No silver catching the branches,
the trees loomed enormous.
And a skyline of hounds yowling
very far from the shore.

Passing the blackberry bushes,
passing the reeds and the bracken,
under her cover of hair I
scooped a hole in the clay.
I unfastened my necktie.
She unfastened her skirt.
I, my belt and revolver.
She, her petticoats - four.
Neither camellia, seashell
such delight to the finger.
Never a moon on water
shone as she did then.

Her thighs in my clutch, elusive
as bass you catch bare-handed.
Half, they were fire and splendor;
chilly as winter, half.
That night I went riding
the finest of all our journeys,
fast on a filly of pearl, that
never knew stirrup or curb!
I'm man enough not to be breathing
certain words she uttered.
I'm a clean straight-thinking fellow
with a decent tongue in love.
She was slubbered with kisses and sand
when I took her home from the river.
The air was a melee of sabers:
lilies raged at the wind.

I behaved like the man I am:
hundred-percent gypsy.
And presented her with a saffron
satiny case, de luxe.
But for falling in love? - not me!
She with a husband, yet
to say I was really the first
as I walked her down to the river!

Federico García Lorca - (Gypsy Ballads, 1928)

Translation by John Frederick Nims





THE UNFAITHFUL WIFE (Other translation)

So I took her to the river
thinking she was virgin,
but it seems she had a husband.
It was the night of Saint Iago,
and it almost was a duty.
The lamps went out,
the crickets lit up.
By the last street corners
I touched her sleeping breasts,
and they suddenly had opened
like the hyacinth petals.
The starch
of her slip crackled
in my ears like silk fragments
ripped apart by ten daggers.
The tree crowns
free of silver light are larger,
and a horizon, of dogs, howls
far away from the river.

Past the hawthorns,
the reeds, and the brambles,
below her dome of hair
I made a hollow in the sand.
I took off my tie.
She took of a garment.
I my belt with my revolver.
She four bodices.
Creamy tuberoses
or shells are not as smooth as
her skin was, or, in the moonlight,
crystals shining brilliantly.

Her thighs slipped from me
like fish that are startled,
one half full of fire,
one half full of coldness.
That night I galloped
on the best of roadways,
on a mare of nacre,
without stirrups, without bridle.
As a man I cannot tell you
the things she said to me.
The light of understanding
has made me most discreet.
Smeared with sand and kisses,
I took her from the river.
The blades of the lilies
were fighting with the air.

I behaved as what I am,
as a true gypsy.
I gave her a sewing basket,
big, with straw-coloured satin.
I did not want to love her,
for though she had a husband,
she said she was a virgin
when I took her to the river.

Federico García Lorca - (Gypsy Ballads, 1928)

Translation by A. S. Kline





LA MOGLIE INFEDELE

E io la portai al fiume
credendo che era ragazza,
e invece aveva marito.
Fu la notte di San Giacomo
e quasi per un impegno.
Si spegnevano i lampioni
e si accendevano i grilli.
Toccai alle ultime svolte
i suoi seni addormentati,
e si aprirono di colpo
come rami di giacinto.
L'amido della sottana
mi frusciava nelle orecchie,
come una pezza di seta
rotta da dieci coltelli.
Senza argento sulle cime
gli alberi sono cresciuti
e un orizzonte di cani
latra lontano dal fiume.
Superati i biancospini,
i rovi di more e i vinchi,
sotto la sua chioma sciolta
feci una buca nel limo.
lo mi tolsi la cravatta.
E lei si tolse il vestito.
lo la cinta e la pistola.
E lei quattro corpettini.
Né i nardi né le conchiglie
hanno la pelle più fine,
né i cristalli con la luna
splendono con quel brillio.
Le sue cosce mi sfuggivano
come pesci spaventati,
la metà pieni di fuoco,
la metà pieni di freddo.
Quella notte io percorsi
il migliore dei cammini,
su una candida puledra
senza staffe e senza briglie.
Non voglio dire, da uomo,
le cose che lei mi disse.
La luce della ragione
mi rende molto discreto.
Sporca di baci e di sabbia,
io la pottai via dal fiume.
Si battevano col vento
le sciabole dei giaggioli.
Agili da quello che sono.
Come un gitano legittimo.
Un cesto di raso giallo
le donai per il cucito,
e non volli innamorarmi
perché avendo già marito
mi disse che era ragazza
quando la portavo al fiume.

Federico García Lorca - (Ballate gitane, 1928)





AYAĞI KARINCALI

Yalnız bir kadın sanmıştım önce
Oysa kocasını aldatan biri
Irmağın orda buluştuk
Gece, Santiago gecesi,
Işıklar sönüp birer birer
Yanmaya durunca ateşböcekleri.
Son birikintisinde şehrin
Dokundum uykulu memelerine
Türkülü çiçeklerin dalları gibi
Göğsü gözlerime açılıverdi.
Ve on iki hançerin bir kerede
Yırttığı ipek gibi sinirli
Hışırtısı kulaklarımda
Kolalanmış eteklerinin.
Işıksız tepeleri ağaçların
Yollar boyunca kocaman kocaman
Ve ufuk köpeklerin ufku
Irmaktan ötelere havlıyordu.
Ne varsa üstünde atlayıp geçtik
Böğürtlenler, dikenler, karaçalılar.
Saçındaki topuzun yere yatınca
Yumuşak toprakta açtığı çukur,
Ben boyunbağımı attığım zaman
Çözüşü onun da düğmelerini,
Sıra silahlı kemerime gelince
Sıyrılışı giysilerinden art arda,
Sümbüllerin mi, kurbağaların mı
Olamaz hiçbirinin böyle bir teni,
Ne de billurun ayışığında
Sunabildiği var bu ışıltıyı
Kalçaları altımda kaçışıyordu
Hani ürkmüş balıklar gibi
Bir yanı tutuşmuş, ateş çemberi
Bir yanı buza kesmiş, sepserin,
O gece dörtnala gördüm kendimi
Sedeften, küçük bir taya binmişim
Gördüm, ne dizgin ne de üzengi
At koşturuşlarımın en güzelini.
Neler anlattı sevişirken
Ama söyleyemem erkeğim ben
Hem böyle ağzı sıkı görünmemi
Aydınlık akıl da istiyor zaten.
Öpüşlere, toz toprağa bulanmış
Uzaklaştık kıyının ordan
Süsenler silahlarını ayarlıyordu
Gecenin esintilerine karşı.
Dürüst bir çingene olarak
Üstüme düşeni yaptım ben de
Koca bir dikiş sepetini
Armağan ettim ayrılırken,
Ama kuşkusuz sürekli bir aşkı
Aklımın ucuna bile getirmemiştim,
Çünkü hâlâ, evli değilim, diyordu
Kocasına bunu, bunu yapıp da
Yürüdüğümüzde ırmağa doğru.

Federico García Lorca - (Çingene Baladları, 1928)

Çeviri: Cemal Süreya

Lella, France, 1949, by Édouard Boubat

Estate / Cesare Pavese

ESTATE

C'è un giardino chiaro, fra mura basse,
di erba secca e di luce, che cuoce adagio
la sua terra. È una luce che sa di mare.
Tu respiri quell'erba. Tocchi i capelli
e ne scuoti il ricordo.

Ho veduto cadere
molti frutti, dolci, su un'erba che so,
con un tonfo. Cosí trasalisci tu pure
al sussulto del sangue. Tu muovi il capo
come intorno accadesse un prodigio d'aria
e il prodigio sei tu. C'è un sapore uguale
nei tuoi occhi e nel caldo ricordo.

Ascolti.
La parole che ascolti ti toccano appena.
Hai nel viso calmo un pensiero chiaro
che ti finge alle spalle la luce del mare.
Hai nel viso un silenzio che preme il cuore
con un tonfo, e ne stilla una pena antica
come il succo dei frutti caduti allora.

Cesare Pavese - (Lavorare Stanca)





SUMMER

There is a bright garden between low walls,
with dry grass and with light slowly baking
its earth. A radiance with the flavor of the sea.
You breathe that grass. You touch your hair,
shaking off its memory.

I have seeen
the ripe fruit fall on familiar grass,
with a dull sound. So you too start
at the leap of your blood. You turn your head
as if a marvel of air took place around you
and the marvel is you. The same savor
is in your eyes and in the warm memory.

You listen.
The words that you hear scarcely touch you.
On your calm face is a bright thought
that dissembles the sea's radiance at your back.
Your face has a silence that strikes the heart
with a dull sound, pressing from it ancient sorrows
like the juice of fruit just fallen.

Cesare Pavese - (Hard Labor)

Translated by Norman T. Di Giovanni





VERANO

Hay un jardín claro, entre bajos muros,
con yerba seca y luz que quema despacio
la tierra. Es una luz que sabe del mar.
Tú respiras esa hierba. Tocas los cabellos
y en ellos se agita el recuerdo.

He visto caer
muchos y dulces frutos sobre una hierba que conozco,
como un cuerpo en el agua. Así también tú
te sobresaltaste con un vuelco del corazón. Mueves la cabeza
como si alrededor sucediese un prodigio en el aire,
y el prodigio eres tú. Hay un sabor igual
en tus ojos y en el cálido recuerdo.

Escucha.
Las palabras que escuchas apenas te afectan.
En tu rostro apacible hay un claro pensamiento
que hace imaginar en tus hombros la luz del mar.
Hay en tu rostro un silencio que oprime el corazón
con el rumos de una caída y en él destila una pena antigua
como el jugo de los frutos caídos entonces.

Cesare Pavese - (Trabajar cansa)

Traducción de Horacio Armani





YAZ

Açık bir bahçe var, alçak duvarlar arasında,
kuru otlardan ve ışıktan, toprağını
pişiren yavaş yavaş. Deniz kokan bir ışık.
Sen bu otları içine çekiyorsun. Saçlara dokunup
anıyı silkeliyorsun onlardan.

Düştüğünü gördüm
birçok meyvenin, tatlı, bildiğim bir ot üzerine,
yumuşak bir düşüşle. Sen de böyle irkiliyorsun
kanın sıçrayışına. Başını sallıyorsun,
sanki havada bir mucize oluyormuş gibi
ve mucize sensin. Aynı tat var
gözlerinde ve sıcak anıda.

Dinliyorsun.
Dinlediğin sözcükler ancak dokunuyor sana.
Sakin yüzünde açık bir düşünce var
omuzlarını sanki deniz ışığıyla saran.
Yüzünde yüreğini bir meyve düşüşüyle sıkıştıran
sessizlik var, eski bir acıyı damıtıyor ondan
o zamanlar düşen meyvelerin özü gibi.

Cesare Pavese - (Çalışmak Yorar adlı kitabından)

Çeviri: Kemal Atakay

Cesare Pavese

Eduardo Galeano - (Las venas abiertas de América Latina)

"Para quienes conciben la historia como una competencia, el atraso y la miseria de América Latina no son otra cosa que el resultado de su fracaso. Perdimos; otros ganaron. Pero ocurre que quienes ganaron, ganaron gracias a que nosotros perdimos: la historia del subdesarrollo de América Latina integra, como se ha dicho, la historia del desarrollo del capitalismo mundial. Nuestra derrota estuvo siempre implícita en la victoria ajena; nuestra riqueza ha generado siempre nuestra pobreza para alimentar la prosperidad de otros: los imperios y sus caporales nativos. En la alquimia colonial y neocolonial, el oro se transfigura en chatarra, y los alimentos se convierten en veneno."

Eduardo Galeano - (Las venas abiertas de América Latina)





"For those who see history as a competition, Latin America's backwardness and poverty are merely the result of its failure. We lost; others won. But the winners happen to have won thanks to our losing: the history of Latin America's underdevelopment is, as someone has said, an integral part of the history of world capitalism's development. Our defeat was always implicit in the victory of others; our wealth has always generated our poverty by nourishing the prosperity of others-the empires and their native overseers. In the colonial and neocolonial alchemy, gold changes into scrap metal and food into poison."

Eduardo Galeano - (Open Veins of Latin America)

Translated by Cedric Belfrage

Foreword by Isabel Allende





"Tarihi bir yarışma olarak kabul edenlerin gözünde Latin Amerika’nın gecikmişliği ve yoksulluğu, başarısızlığının sonucudur: Biz kaybetmişizdir, başkaları kazanmıştır. Ne var ki başkaları sırf biz kaybettiğimiz için kazanmış durumdadır: Latin Amerika’nın azgelişmişliğinin tarihi, belirtildiği gibi evrensel kapitalizmin gelişiminin tarihine bağlıdır. Bizim yenilgimiz daima yabancıların zımni koşulu olagelmiştir. Zenginliğimiz de daima yoksulluğumuzu doğuragelmiştir; dış imparatorlukların ve onların içerdeki yerli bekçilerinin refahını arttırmak üzere. Sömürgeciliğin ve yeni sömürgeciliğin simyasında altın tenekeye, besinler zehre dönüşür."

Eduardo Galeano - (Latin Amerika’nın Kesik Damarları)

Çeviren: Atillâ Tokatlı-Roza Hakmen, Aralık 2014 Sel Yayıncılık

El escritor Eduardo Galeano. Foto: José María Abarca

Eduardo Galeano - (Los hijos de los días)

EL CAMINO ES EL DESTINO

Había sido copiosa la bebedera, diciendo adiós al año que pronto se iría, y andaba yo perdido en las calles de Cádiz.

Pregunté por dónde se iba al mercado. Un viejo desprendió su espalda de la pared y muy desganadamente me respondió, señalando nada:

—Tú haz lo que la calle te diga.

La calle me dijo, y yo llegué.

Algunos miles de años antes, Noé había navegado sin brújula, ni velas, ni timón.

El arca se dejó ir, por donde el viento le dijo, y se salvó del diluvio.

Eduardo Galeano - (Los hijos de los días)





THE ROAD IS DESTINY

The drinking was copious when we bid good-bye to the departing year, and I got lost in the streets of Cádiz.

I asked how I could get to the market. An old man peeled his back off the wall and very grudgingly replied, pointing nowhere:

"You do whatever the street tells you."

The street told me and I made it home.

A few thousand years before, Noah navigated without compass or sails or even a rudder.

His ark drifted wherever the wind bade him, and he was saved from the flood.

Eduardo Galeano - (Children of the Days)

Translated by Mark Fried





YOL KADERDİR

Çok yakında gidecek olan yıla elveda derken içkiyi biraz fazla kaçırmıştım ve Cádiz sokaklarında nereye gittiğimi bilmeden yürüyordum.

Pazar yerine nasıl gidildiğini sordum. Bir ihtiyar, sırtını yasladığı duvardan kurtardı ve çok isteksiz bir biçimde, hiçbir tarafı işaret etmeden bana yanıtladı:

- ‘Sokağın sana dediğini yap.’

Sokak bana söyledi ve ben de vardım.

Nuh, birkaç bin yıl önce pusulasız, yelkensiz ve dümensiz bir yolculuk yapmıştı.

Gemi, rüzgârın söylediği yöne doğru kendini bıraktı ve tufandan kurtuldu.

Eduardo Galeano - (Ve Günler Yürümeye Başladı)

Çeviren: Süleyman Doğru, Sel Yayıncılık, 2012

Desde mi ventana

Un día despues de una gran lluvia veraniega
salió el sol con la fuerza que suele ser habitual
en Cádiz y usaba como espejo
sus calles todavía mojadas.

http://lololabort.tumblr.com

La Muerte de Artemio Cruz / Carlos Fuentes

"No podrás cerrar tus oídos, simular una sordera ficticia; dejar de tocar algo, así sea el aire, con tus dedos, imaginar una insensibilidad absoluta; detener el paso continuo de la saliva por la lengua y el paladar, superar el sabor de ti mismo; impedir la respiración trabajosa que seguirá llenando de vida tus pulmones, tu sangre, escoger una muerte parcial. Siempre verás, siempre tocarás, siempre gustarás, siempre olerás, siempre escucharás."

Carlos Fuentes - (La Muerte de Artemio Cruz)





"You cannot close your ears to create deafness; you cannot cease touching, even if you touch only the air; you cannot imagine a complete loss of all sensation, nor can you stop the trickle of saliva across your tongue and palate, nor can you escape smell, nor can you stop the laboring rise and fall of your chest that gives life to your lungs and blood: you cannot seek a tentative and partial death, you will always see, always touch, taste, smell, hear."

Carlos Fuentes - (The Death of Artemio Cruz)





"Sağır olmak için kulaklarını kapatamazsın, dokunduğun yalnızca hava bile olsa dokunma duyuna son veremezsin, her türlü duyumun yok olacağını düşünemezsin, ne tükürüğünün damağına bulaşmasını engelleyebilirsin, ne kokulardan kaçabilirsin, ne de ciğerlerine ve kanına can katan göğsündeki inip kalkışı durdurabilirsin, acaba nasıl olacak diye yarı ölmeyi deneyemezsin. Her zaman görecek, hep dokunacak, tadacak, koklayacak ve duyacaksın."

Carlos Fuentes - (Artemio Cruz'un Ölümü)

Çeviri: Seçkin Selvi

Julio Castellanos, 1946,
by Lola Álvarez Bravo

Women / İlhan Berk

WOMEN

They stand there and chat near the breakwater,
Their voices force the birds to take flight, leaves to shed.
Women of who knows which eras.

There are times when the world comes to a standstill
Some day together we had pressed flowers to dry
In a scrapbook.

Women are something like that
Who knows when, where, suddenly,
It turns out we have lived a voice
they had left with us.

İlhan Berk (18 November 1918 – 28 August 2008) Turkish poet.

Translated from Turkish by Talât Sait Halman





KADINLAR

Mendireğin orda durmuşlar konuşuyorlar,
Sesleri kuşlar kaldırıyor, yapraklar döküyor.
Kadınları kim bilir hangi zamanların.

Hani bazen durur gibi olur ya dünya
Çiçekler kurutmuşuzdur bir gün birlikte
Bir defterde:
Öyle bir şeydir işte kadınlar
Kim bilir ne zaman, nerde, birden,
Yaşamışızdır bir sesi,
yanımıza bıraktıkları.

İlhan Berk

Pier to me, by Toor Anatoly

Il Vino Triste / Cesare Pavese

IL VINO TRISTE

La fatica è sedersi senza farsi notare.
Tutto il resto poi viene da sé. Tre sorsate
e ritorna la voglia di pensarci da solo.
Si spalanca uno sfondo di lontani ronzii,
ogni cosa si sperde, e diventa un miracolo
esser nato e guardare il bicchiere. Il lavoro
(l’uomo solo non può non pensare al lavoro)
ridiventa l’antico destino che è bello soffrire
per poterci pensare. Poi gli occhi si fissano
a mezz’aria, dolenti, come fossero ciechi.

Se quest’uomo si rialza e va a casa a dormire,
pare un cieco che ha perso la strada. Chiunque
può sbucare da un angolo e pestarlo di colpi.
Può sbucare una donna e distendersi in strada,
bella e giovane, sotto un altr’uomo, gemendo
come un tempo una donna gemeva con lui.
Ma quest’uomo non vede. Va a casa a dormire
e la vita non è che un ronzio di silenzio.

A spogliarlo, quest’uomo, si trovano membra sfinite
e del pelo brutale, qua e là. Chi direbbe
che in quest’uomo trascorrono tiepide vene
dove un tempo la vita bruciava? Nessuno
crederebbe che un tempo una donna abbia fatto carezze
su quel corpo e baciato quel corpo, che trema,
e bagnato di lacrime, adesso che l’uomo
giunto a casa a dormire, non riesce, ma geme.

Cesare Pavese - (Poesie del disamore / 1934 - 1938)





SAD WINE (II)

The hard thing’s to sit without being noticed.
Everything else will come easy. Three sips
and the impulse returns to sit thinking alone.
Against the buzzing backdrop of noise
everything fades, and it’s suddenly a miracle
to be born and to stare at the glass. And work
(a man who’s alone can’t not think of work)
becomes again the old fate that suffering’s good
for focusing thought. And soon the eyes fix
on nothing particular, grieved, as if blind.

If this man gets up and goes home to sleep,
he’ll look like a blind man that’s lost. Anyone
could jump out of nowhere to brutally beat him.
A woman—beautiful, young—might appear,
and lie under a man in the street, and moan,
the way a woman once moaned under him.
But this man doesn’t see. He heads home to sleep
and life becomes nothing but the buzzing of silence.

Undressing this man you’d find a body that’s wasted
and, here and there, patches of fur. Who’d think,
to look at this man, that life once burned
in his lukewarm veins? No one would guess
that there was a woman, once, who gently touched
that body, who kissed that body, which shakes,
and wet it with tears, now that the man,
having come home to sleep, can’t sleep, only moan.

Cesare Pavese - (Poems of Disaffection / 1934 - 1938)

Translated By Geoffrey Brock





EL VINO TRISTE (segunda versión)*

Lo difícil es sentarse sin hacerse notar.
Lo demás viene por sí mismo. Tres tragos
y regresan las ganas de pensarlo a solas.
Se abre un fondo de zumbidos distantes,
toda cosa se pierde y resulta un milagro
haber nacido y mirar el vaso. El trabajo
(el hombre solo no puede no pensar en el trabajo)
vuelve a ser el antiguo destino de que es bello sufrir
para poder pensarlo. Después, los ojos miran
al vacío, dolientes, como agujeros ciegos.

Si este hombre se levanta y va a dormir a su casa,
parece un ciego que perdió el camino. Cualquiera
puede salir de una esquina y molerlo a golpes.
Puede surgir una mujer y tenderse en la calle,
joven y hermosa, bajo otro hombre, gimiendo
como en otro tiempo una mujer gemía con él.
Pero este hombre no mira. Se va a su casa a dormir
y la vida no es más que un zumbido de silencio.

Desvestido, este hombre mostraría miembros extenuados
y una cabellera brutal, alborotada. ¿Quién diría
que a este hombre lo recorren tibias venas
donde un tiempo la vida quemaba? Ninguno
creería que en otros tiempos una mujer acarició
ese cuerpo y lo besó, ese cuerpo tembloroso,
empapado de lágrimas, ahora que el hombre,
en su casa, intenta dormir sin lograrlo y gime.

Cesare Pavese - (Poemas del desamor / 1934 - 1938)

Traducción de Guillermo Fernández





HÜZÜNLÜ ŞARAP (2)

Zor olanı, fark edilmeden oturmak.
Gerisi kendiliğinden geliyor. Üç yudumla
geri dönüyor, tek başına düşünme arzusu.
İyice uzaklaşıyor uzak uğultular,
her şey yitiyor ve bir mucizeye dönüşüyor
doğmuş olmak, bardağa bakmak. İş
(yalnız insan işi düşünmezlik edemez)
düşünebilmek için severek katlandığımız
eski yazgı oluyor yeniden. Sonra gözler,
körmüşçesine sızlayan, havanın ortasına dikiliyor.

Bu adam kalkıp, yatmaya eve gitse,
yolunu yitirmiş bir körü andırır. Birisi
bir köşeden çıkıverip, dövebilir onu.
Birden bir kadın belirip, sokağa uzanabilir,
güzel ve genç, bir başka erkeğin altında, inleyerek,
bir zamanlar bir kadının onunla inlediği gibi.
Ama bu adam görmez. Yatmaya eve gider
ve yaşam sessizliğin uğultusundan başka bir şey değildir.

Bu adamı soysanız, bitkin kollar bitkin bacaklar
bulursunuz, birkaç çirkin, seyrek tüy. Kim derdi ki,
bir zamanlar yaşamın alevlendirdiği
bu adamda ılık damarlar dolaşmaktadır? Kim inanır,
artık o uyumak için eve gelip, uyuyamadığında, inlediğinde,
bir zamanlar şu bedeni bir kadının okşadığına,
titreyen, gözyaşlarıyla ıslanmış o bedeni öptüğüne?

Cesare Pavese - (Sevgisizlik Şiirleri'nden / 1934 - 1938)

Çeviri: Kemal Atakay

Photo by Alena Goncharova

Les yeux d'Elsa / Louis Aragon

"Tes yeux sont si profonds qu'en me penchant pour boire
J'ai vu tous les soleils y venir se mirer
S'y jeter à mourir tous les désespérés
Tes yeux sont si profonds que j'y perds la mémoire"

Louis Aragon - (Les yeux d'Elsa)





"Your eyes are so deep that leaning down to drink
To them I saw all sun mirrored suns repair
All desperate souls hurled deathward from their brink
Your eyes are so deep my memory is lost there"

Louis Aragon - (Elsa's Eyes)

Translation from the French by William Jay Smith





"Tus ojos son tan profundos que inclinándome para beber
he visto todos los soles ir allí a reflejarse
arrojarse en ellos para morir todos los desesperados
tus ojos son tan profundos que en ellos pierdo la memoria"

Louis Aragon - (Los ojos de Elsa)





"I tuoi occhi sono così profondi che chinandomici per vedere
Ho visto tutti i soli venircisi a mirare
(...)
I tuoi occhi sono così profondi che ne ho perso la memoria"

Louis Aragon - (Gli occhi d'Elsa)





"Öyle derin ki gözlerin içmeye eğildim de
Bütün güneşleri pırıl pırıl orada gördüm
Orada bütün ümitsizleri bekleyen ölüm
Öyle derin ki herşeyi unuttum içlerinde"

Louis Aragon - (Elsa'nın Gözleri)

Çeviri: Orhan Veli Kanık

Alice

Abitudini / Cesare Pavese

ABITUDINI

Sull'asfalto del viale la luna fa un lago
silenzioso e l'amico ricorda altri tempi.
Gli bastava in quei tempi un incontro improvviso
e non era piú solo. Guardando la luna,
respirava la notte. Ma più fresco l'odore
della donna incontrata, della breve avventura
per le scale malcerte. La stanza tranquilla
e la rapida voglia di viverci sempre,
gli riempivano il cuore. Poi, sotto la luna,
a gran passi intontiti tornava, contento.

A quei tempi era un grande compagno di sé.
Si svegliava al mattino e saltava dal letto,
ritrovando il suo corpo e i suoi vecchi pensieri.
Gli piaceva uscir fuori prendendo la pioggia
o anche il sole, godeva a guardare le strade,
a parlare con gente improvvisa. Credeva
di saper cominciare cambiando mestiere
fino all'ultimo giorno, ogni nuovo mattino.
Dopo grandi fatiche sedeva fumando.
Il piacere piú forte era starsene solo.

E' invecchiato l'amico e vorrebbe una casa
che gli fosse più cara, e uscir fuori la notte
e fermarsi sul viale a guardare la luna,
ma trovare al ritorno una donna sommessa,
una donna tranquilla, in attesa paziente.
E' invecchiato l'amico e non basta piú a sé.
I passanti son sempre gli stessi; la pioggia
e anche il sole, gli stessi; e il mattino, un deserto.
Faticare non vale la pena. E uscir fuori alla luna,
se nessuno l'aspetti, non vale la pena.

Cesare Pavese





HABITS

On the asphalt of the avenue the moon makes
a quiet lake and my friend remembers other times.
A spontaneous encounter used to be enough for him
and he was no longer alone. Looking at the moon,
he breathed in the night. But the freshest scent
was of a woman encountered, the brief adventure
on unsure steps. The quiet room
and a fleeting desire to live there forever
filled his heart. Then, under the moon,
he returned with long strides, dazed and satisfied.

At that time he was his own great companion.
He woke in the morning and jumped from bed
finding his own body and his old thoughts.
He liked to go out under the rain
or the sun, he enjoyed watching the streets,
and talking to people spontaneously. He believed
he could always change his metier
up to the last day, each new morning.
After great exertions he sat smoking.
His greatest pleasure was to be alone.

My friend has aged and now wants a house
that he could cherish, and leave at night,
and stop on the avenue to look at the moon,
but find on his return a subdued woman,
a quiet woman, patiently waiting.
My friend has aged and is no longer content with himself.
The passersby are always the same; the rain
and the sun, the same; and morning’s a desert.
To exert is no longer worth it. And going out under the moon,
when no one’s waiting for him, is no longer worth it.

Cesare Pavese

Translated by Linh Dinh





HABITS (Other English translation)

On the asphalt the moon makes a lake
so silent my friend remembers other times
It was enough one of those times to have a chance affair
and no longer be alone. Gazing at the moon
he breathed in the night. But even more, the scent
of a woman he met, a brief affair,
up the uncertain stairs. The quiet room
and a sudden desire to live forever -
this filled his heart. Then under the moonlight,
with slow steps, dazed, he returned, content.

In those days he was a great friend to himself.
He woke in the morning and leapt from bed
finding his body and his old thoughts.
It was a pleasure to walk outside in the rain
or the sunlight, a delight to gaze down the street
and talk to people he'd choose to meet. he believed
he could change his profession
at the end of the day, and begin each morning anew.
When he was very tired he'd sit down to smoke.
His biggest pleasure was to sit alone.

He's grown old, this friend, and would like a house
that he could hold dear, and he?d leave to go out at night
and stop in the road to gaze at the moon,
and find on returning a soft woman,
a quiet woman, and waiting patiently.
He's grown old, and no longer a friend to himself.
The passersby are always the same, the rain
and also the sun, the same; and morning, a desert.
Working makes no sense. To go outside to the moon,
if no one is watching, there?s no sense to that either.

Cesare Pavese

Translated by Richard Jackson





COSTUMBRES

Sobre el asfalto de la avenida la luna forma un lago
silencioso y el amigo recuerda otros tiempos.
Entonces le bastaba un encuentro imprevisto
para ya no estar solo. Mirando la luna
respiraba la noche. Pero más fresco era el olor
de la mujer encontrada, de la breve aventura
bajo escaleras inciertas. El cuarto tranquilo
y el pronto deseo de vivir siempre allí
colmaban su corazón. Luego, bajo la luna,
volvía contento, con grandes pasos atolondrados.

Entonces era un gran compañero de sí mismo.
Despertaba temprano y saltaba del lecho
reencontrando su cuerpo y sus viejos pensamientos.
Le gustaba salir a mojarse en la lluvia
o andar bajo el sol; gozaba mirando las calles,
conversando con gente fortuita. Creía
poder comenzar en cualquier oficio
cada nuevo día, cada nueva mañana.
Después de tantas fatigas se sentaba a fumar.
Su más grande placer era quedarse a solas.

Envejeció el amigo y quisiera una casa
que le fuera más grata; salir por la noche
y quedarse en la avenida mirando la luna,
pero hallando al volver una mujer sumisa,
una mujer tranquila, paciente en su espera.
Envejeció el amigo y ya no se basta a sí mismo.
Los transeúntes son siempre los mismos; la lluvia
y el sol son siempre los mismos; la mañana un desierto.
Trabajar no vale la pena. Y salir a la luna,
si nadie lo aguarda, tampoco vale la pena.

Cesare Pavese





ALIŞKANLIKLAR

Ağaçlıklı yolun asfaltında sessiz bir göl
oluşturuyor ay ve arkadaşım başka zamanları anımsıyor
O zamanlar beklenmedik bir karşılaşma yeterdi ona
yalnız değildi artık. Aya bakarak
geceyi solurdu. Ama karşılaştığı kadının
titrek merdivenlerde yaşadığı kısa maceranın
kokusu daha taze. Sakin oda
ile ansızın beliren hep orada yaşama arzusu
doldururdu yüreğini. Sonra mehtapta
uzun yorgun adımlarla memnun geri dönerdi

O zamanlar kendisiyle çok iyi arkadaştı
Sabah uyanır yataktan atlardı
bedenini ve eski düşüncelerini yeniden bularak
Dışarı çıkmaktan hoşlanırdı yağmura bırakarak kendisini
ya da güneşe yıldızlara bakmaktan
apansız beliren insanlarla konuşmaktan zevk alırdı
Baştan başlamayı bildiğine inanırdı son güne dek
her yeni günle birlikte mesleğini değiştirerek
Büyük yorgunlukların ardindan oturup sigara içerdi
En büyük zevki yalnız kalmaktı

Dostum yaşlandı daha çok seveceği
bir ev istiyor bir gece dışarı çıkmak
ve ağaçlıklı yolda durup aya bakmak
ancak geri döndüğünde sessiz bir kadın bulmak
sakin bir kadın sabırla bekleyen

Dostum yaşlandı ve kendine yetmiyor artık
Geçenler hep aynı yağmurla
güneş aynı ve sabah bir çöl
Yorulmaya değmiyor. Ve mehtapta dışarı çıkmak
bekleyenin yoksa değmiyor.

Cesare Pavese

Çeviri: Kemal Atakay

Avenue de l’Observatoire, Paris 14e, circa 1932-1934,
by Brassaï

Die Aufzeichnungen des Malte Laurids Brigge / Rainer Maria Rilke

"Die Angst, daß ein kleiner Wollfaden, der auf dem Saum der Decke heraussteht, hart sei, hart und scharf wie eine stählerne Nadel; die Angst, daß dieser kleine Knopf meines Nachthemdes größer sei als mein Kopf, groß und schwer; die Angst, daß dieses Krümchen Brot, das jetzt von meinem Bette fällt, gläsern und zerschlagen unten ankommen würde, und die drückende Sorge, daß damit eigentlich alles zerbrochen sei, alles für immer; die Angst, daß der Streifen Rand eines aufgerissenen Briefes etwas Verbotenes sei, das niemand sehen dürfe, etwas unbeschreiblich Kostbares, für das keine Stelle in der Stube sicher genug sei; die Angst, daß ich, wenn ich einschliefe, das Stück Kohle verschlucken würde, das vor dem Ofen liegt; die Angst, daß irgendeine Zahl in meinem Gehirn zu wachsen beginnt, bis sie nicht mehr Raum hat in mir; die Angst, daß das Granit sei, worauf ich liege, grauer Granit; die Angst, daß ich schreien könnte und daß man vor meiner Türe zusammenliefe und sie schließlich aufbräche, die Angst, daß ich mich verraten könnte und alles das sagen, wovor ich mich fürchte, und die Angst, daß ich nichts sagen könnte, weil alles unsagbar ist,—und die anderen Ängste... die Ängste.

Ich habe um meine Kindheit gebeten, und sie ist wiedergekommen, und ich fühle, daß sie immer noch so schwer ist wie damals und daß es nichts genützt hat, älter zu werden."

Rainer Maria Rilke - (Die Aufzeichnungen des Malte Laurids Brigge, 1910)





"The fear that a small woolen thread sticking out of the hem of my blanket may be hard, hard and sharp as a steel needle; the fear that this little button on my night-shirt may be bigger than my head, bigger and heavier; the fear that the breadcrumb which just dropped off my bed may turn into glass, and shatter when it hits the floor, and the sickening worry that when it does, everything will be broken, for ever; the fear that the ragged edge of a letter which was torn open may be something forbidden, which no one ought to see, something indescribably precious, for which no place in the room is safe enough; the fear that if I fell asleep I might swallow the piece of coal lying in front of the stove; the fear that some number may begin to grow in my brain until there is no more room for it inside me; the fear that I may be lying on granite, on gray granite; the fear that I may start screaming, and people will come running to my door and finally force it open, the fear that I might betray myself and tell everything I dread, and the fear that I might not be able to say anything, because everything is unsayable,—and the other fears... the fears.

I prayed to rediscover my childhood, and it has come back, and I feel that it is just as difficult as it used to be, and that growing older has served no purpose at all."

Rainer Maria Rilke - (The Notebooks of Malte Laurids Brigge, 1910)

Translated by Stephen Mitchell





"El miedo de que un pequeño hilo de lana que sale del ribete del cobertor sea duro, duro y penetrante como una aguja de acero; el miedo de que este pequeño botón de mi camisa de dormir sea más grande que mi cabeza, grande y pesado; el miedo de que esta miga de pan, que ahora cae de mi lecho, sea de vidrio y se haga astillas cuando toque el suelo; y la agobiante inquietud de que en realidad se ha de romper todo, todo para siempre; el miedo de que ese borde de una carta abierta sea algo prohibido, que na die debe ver, algo indescriptiblemente precioso para lo cual ningún lugar de la habitación resulta completamente seguro; el miedo de tragarme, mientras estoy dormido, un trozo de carbón de la estufa; el miedo de que una cifra cualquiera comience a crecer en mi cerebro hasta no ha llar en mí espacio para su expansión; el miedo de que sea de granito el lugar donde estoy acostado, de granito gris; el miedo de que se me escape un grito y todos se agolpen ante mi puerta y terminen derribándola; el miedo de llegar a traicionarme, de contar todo aquello de que tengo miedo, y el miedo de no poder decir nada porque todo es tan incierto; y los otros miedos...

He rezado para volver a encontrar mi infancia, y ha vuelto, y siento que aún está dura como antes, y que no me ha servido de nada envejecer."

Rainer María Rilke - (Los cuadernos de Malte Laurids Brigge, 1910)





"L’angoscia che un piccolo filo di lana che sbuca dall’orlo della coperta sia duro, duro e aguzzo come un ago d’acciaio; l’angoscia che questo bottoncino della mia camicia da notte sia più grosso della mia testa, grosso e pesante; l’angoscia che questa briciola di pane, che ora cade dal mio letto, divenga di vetro e vada in frantumi, e il pensiero opprimente che con questo si infranga tutto, tutto per sempre; l’angoscia che questo lembo di busta stracciata sia qualcosa di proibito che nessuno deve vedere, qualcosa di indicibilmente prezioso, per cui non vi è nella camera un posto abbastanza sicuro; l’angoscia di inghiottire, mentre mi addormento, il pezzo di carbone che sta davanti alla stufa; l’angoscia che qualsiasi numero cominci a crescere nel mio cervello, fino a non trovar più spazio in me; l’angoscia che io stia giacendo sul granito, granito grigio; l’angoscia che io possa gridare e che si raduni gente dinanzi alla porta e che alla fine l’abbattano, l’angoscia che io possa tradirmi e dire tutto ciò che temo, e l’angoscia che io non riesca a dire nulla, poiché tutto è indicibile, e le altre angosce... le angosce.

Ho pregato per avere la mia infanzia, ed essa è tornata, e sento che è ancor sempre dura come un tempo e che non è servito a nulla invecchiare."

Rainer María Rilke - (I quaderni di Malte Laurids Brigge, 1910)

Traduzione di Furio Jesi





"Yorgan kenarından çıkmış küçük bir yün ipliğinin sert, sert ve bir çelik gibi sivri olduğu korkusu; geceliğimdeki şu ufacık düğmenin başımdan büyük ve ağır olduğu korkusu; şimdi yatağımdan düşen şu ekmek kırıntısının yerde cam gibi kırılacağı korkusu ve böylelikle her şeyin, her şeyin sonsuza kadar parçalanacağı telaşı; açılmış bir mektup zarfının yırtık kenarı, kimsenin görmemesi gereken gizli bir şeydir; o kadar değerlidir ki, odanın neresinde saklanırsa saklansın, emniyette olamaz korkusu; uyursam, sobanın önündeki bir kömür parçasını yutarım korkusu; rastgele bir sayının, kafamda, boş yer bırakmayacak şekilde büyümeye başlayacağı korkusu; üzerinde yattığım şeyin granit, gri granit olduğu korkusu; bağırabilirim, kapıma üşüşürler, derken kapıyı kırarlar korkusu; kendimi açığa vururum da korktuğum şeylerin hepsini söylerim korkusu ve hepsi de söylenmeyecek şeyler olduğu için hiçbir şey söyleyemem korkusu ve öbür korkular... korkular.

Çocukluğum için Tanrı'ya yakardım, işte geri geldi çocukluğum ve öyle hissediyorum ki, çocukluk, eskiden nasılsa yine öyle ağır ve hiçbir şeye yaramamış yaşlanmak."

Rainer Maria Rilke - (Malte Laurids Brigge'nin Notları / Can Yayınları, 2006)

Çeviri: Behçet Necatigil

Photo by Alena Goncharova

Sinfonia / Turgut Uyar

SINFONIA

La tua voce viene a me per prima
Se non c’è via d’uscita penso solo a te
Bella e gioiosa spiga matura
Poi arrivano giorni di sabato
Poi arrivano cieli a liberarmi
Se solo piovesse su noi due

L’avrò detto quaranta volte, lo ripeto
In guerra e in pace, sulla terra o fra le onde
Nella cattiva o nella buona sorte
Il tempo mio e il tuo sono così distanti.
Ci siamo mai tenuti le mani?
Non una lacrima verseremmo alla fame.

Tranquillo, come accarezzato da una colomba
Se tu mi sei accanto, lo voglia o no
Eccoci in larghe piazze nei pomeriggi
Tre mari uno sull’altro, tre volte platani.

Se tu mi sei accanto, lo voglia o no
Ecco venirmi alla mente ruscelli lontani.

Non che a volte non ricordi
Il calore di donne straniere
Ma lo sa dio, a che serve nasconderlo
è con te che voglio invecchiare...

Turgut Uyar - (Poeta turco)

Turgut Uyar (1927-1985) è stato uno degli esponenti principali del Secondo Nuovo, la corrente poetica degli anni Cinquanta e Sessanta del Novecento. Una delle principali caratteristiche della sua poetica è l’uso di una lingua quotidiana, molto vicina al parlato, per comporre poesie che non scadono mai nel banale, tutt’altro: in Turgut Uyar la poesia dona nuovi volti e moltiplica le sfaccettature del parlato.

https://defterpoesiaturca.wordpress.com/2014/12/20/turgut-uyar-sinfonia-senfoni/





SENFONİ

Önce sesin gelir aklıma
Çaresiz kaldıkça hep seni düşünürüm
Güzel olan, dolgun başaklardaki sarışın sevinçli
Sonra cumartesi günleri gelir
Sonra gökyüzü gelir hemen kurtulurum
Bir yağmur yağsa da, beraber ıslansak.

Kırk kere söyledim bir daha söylerim
Savaşta ve barışta, karada ve denizde,
Düşkünlükte ve esenlikte
Zamanımız apayrı bize göre
Yanyana olduk mu elele
Aç kalsak ağlamayız biliyorum.

İçim güvercinleri okşamış gibi rahat
Sen yanımdayken ister istemez
Geniş meydanlarda akşam üstleri
Üstüste üç kere deniz, üç kere çınarlar.

Sen yanımdayken ister istemez
Uzak ırmakları hatırlıyorum.

Arasıra düşmüyor değil aklıma
Yabancı kadınların sıcaklığı
Ama Allah bilir ya, ne saklıyayım
Yanında ihtiyarlamak istiyorum...

Turgut Uyar

Firenze, 1970, by Mario De Biasi

Artificial Paradises / Charles Baudelaire

"Le femme est l'être qui projette la plus grande ombre ou la plus grande lumière dans nos rêves. La femme est fatalement suggestive; elle vit d'une autre vie que la sienne propre; elle vit spirituellement dans les imaginations qu'elle hante et qu'elle féconde."

Charles Baudelaire - (Les Paradis artificiels / 1860)





"Woman is the one being made to project the greatest shadow or the greatest light over our dreams. Woman is fatally suggestive; she lives with another life than her proper one; she lives spiritually in the imaginations that she haunts and fertilises."

Charles Baudelaire - (Artificial Paradises / 1860)





"La mujer es el ser que proyecta la mayor sombra o la mayor luz en nuestros sueños; vive de una vida distinta a la suya propia; vive espiritualmente en las imaginaciones que atormenta y que fecunda."

Charles Baudelaire - (Los paraísos artificiales / 1860)





"La donna sia l'essere che proietta l'ombra più grande o la luce più grande nei nostri sogni. La donna è fatalmente suggestiva; lei vive di un'altra vita, oltre alla propria; vive spiritualmente nelle fantasie che lei stessa ossessiona e feconda."

Charles Baudelaire - (I paradisi artificiali / 1860)





"Kadın, bizim düşlerimize en büyük gölgeyi düşüren veya en büyük ışığı yansıtan varlıktır. Kadın, oldum olası esinleyicidir; kendi yaşamından ayrı bir yaşamı daha vardır; içinde yuvalanıp döllendirdiği imgelemlerde, kendine özgü ruhsal bir yaşamı sürdürür durur."

Charles Baudelaire - (Yapma Cennetler / 1860)

Çeviri: Yakup Şahan (Telos Yayınları)

Untitled (Embryon), 1993, by Nana Watanabe

Ero matta in mezzo ai matti ... / Alda Merini

"Ero matta in mezzo ai matti. I matti erano matti nel profondo, alcuni molto intelligenti. Sono nate lì le mie più belle amicizie. I matti son simpatici, non come i dementi, che sono tutti fuori, nel mondo. I dementi li ho incontrati dopo, quando sono uscita."

Alda Merini





"Delilerin ortasında bir deliydim. Delilerin bazıları aslında çok zekiydi, ama içten içe deliydiler. Orada doğdu benim en güzel arkadaşlıklarım. Çılgınların aksine, deliler sempatiktir. Çılgınların hepsi dışarıda, dünyada. Çılgınlar ile daha sonra karşılaştım. Dışarı çıktıktan sonra."

Alda Merini

Çeviri: Sercan Leylek

Alda Merini

Prima di venire / Alda Merini

PRIMA DE VENIRE

Prima di venire
Portami tre rose rosse
Prima di venire
Portami un grosso ditale
Perché devo ricucirmi il cuore
E portami una lunga pazienza
Grande come un telo d'amore
Prima di venire
Dai un calcio al muro di fronte
Perché li dentro c'è la spia
Che ha guardato in faccia il mio amore
Prima di venire
Socchiudi piano la porta
E se io sto piangendo
Chiama i violini migliori
Prima di venire
Dimmi che sei già andato via
Perché io mi spaventerei
E prima di andare via
Smetti di salutarmi
Perché a lungo io non vivrei.

Alda Merini - (Clinica dell'abbandono, 2004)





ANTES DE VENIR

Antes de venir
tráeme tres rosas rojas
antes de venir
tráeme un gran dedal
porque debo recoserme el corazón
y tráeme una larga paciencia
grande como una tela de amor
antes de venir
da una patada al muro del frente
porque ahí dentro está la espía
que ha mirado en la cara a mi amor
antes de venir
cierra despacio la puerta
y si yo estoy llorando
llama a los mejores violines
antes de venir
dime que ya te has ido
porque yo me asustaría
y antes de irte
deja de saludarme
porque yo no viviré mucho.

Alda Merini - (Clínica del abandono, 2004)

Traducción de Delfina Muschietti





GELMEDEN ÖNCE

Gelmeden önce
Bana kırmızı üç gül getir.
Gelmeden önce
Bana kocaman bir yüksük getir.
Çünkü kalbimi yeniden dikmem gerek.
Ve bana büyük bir sabır getir.
Devasa bir aşk pankartı gibi.
Gelmeden önce
Evin önündeki duvara bir tekme at
Çünkü içeride aşkımın yüzüne bakan bir casus var.
Gelmeden önce
Kapıyı hafifçe çek
Ve beni ağlarken bulacaksın.
En iyi kemancıları çağır
Gelmeden önce.
Bana aslında çoktan gittiğini söyle,
Çünkü gideceksin diye korkarım.
Ve gitmeden önce
Beni selamlamaktan vazgeç.
Çünkü bundan böyle yaşayamam.

Alda Merini

Çeviri: Sercan Leylek

Foto di Maria Grazia Galatà © 2014
(Tutti i diritti risevati)

Te amo por ceja / Julio Cortázar

POEMA

Te amo por ceja, por cabello, te debato en corredores
blanquísimos donde se juegan las fuentes de la luz,
te discuto a cada nombre, te arranco con delicadeza de cicatriz,
voy poniéndote en el pelo cenizas de relámpago
y cintas que dormían en la lluvia.
No quiero que tengas una forma, que seas
precisamente lo que viene detrás de tu mano,
porque el agua, considera el agua, y los leones
cuando se disuelven en el azúcar de la fábula,
y los gestos, esa arquitectura de la nada,
encendiendo sus lámparas a mitad del encuentro.
Todo mañana es la pizarra donde te invento y te dibujo,
pronto a borrarte, así no eres, ni tampoco
con ese pelo lacio, esa sonrisa.
Busco tu suma, el borde de la copa donde el vino
es también la luna y el espejo,
busco esa línea que hace temblar a un hombre
en una galería de museo.
Además te quiero, y hace tiempo y frío.

Julio Cortázar





POEM

I love you by eyebrow, by hair, I debate you in white corridors
where light sources play,
I discuss you in every name, I rip you apart with scar-like kindness,
I’m putting in your hair lightning ash
and strings that slept in rain.
I don’t want you to have a form, to be
precisely what comes after your hand,
because water, consider water and lions
when they disolve in the sugar of fables,
and gestures, that arquitecture from nothing,
igniting their lamps halfway to meeting.
Every morning is the board where I invent you and draw you,
quick to erase you, so you won’t be, not even
with that straight hair, that smile.
I search your sum, the edge of the cup where wine
is also moon and mirror,
I search that line that makes a man tremble
inside a museum.
Furthermore I love you, and the weather’s nice and cold.

Julio Cortázar





POESIA

Ti amo per le ciglia, per i capelli, ti dibatto nei corridoi
bianchissimi dove si giocano le fonti delle luci,
ti discuto a ogni nome, ti svello con delicatezza di cicatrice,
ti vado mettendo sulla testa ceneri di lampo e nastri
che nella pioggia dormivano.
Non voglio che tu abbia una forma, che tu sia
precisamente ciò che viene dietro la tua mano,
perché l’acqua, considera l’acqua, e i leoni quando si
dissolvono nello zucchero della favola,
e i gesti, questa architettura del nulla,
che accendono le loro lampade a metà dell’incontro.
Tutta mattina è la lavagna dove ti invento e ti disegno,
pronto a cancellarti, così non sei, neppure con questi
capelli lisciati, questo sorriso.
Cerco la tua somma, il bordo della coppa
dove il vino è anche la luna e lo specchio,
cerco questa linea che fa tremare un uomo in una galleria di museo.
Per di più ti amo, e fa tempo e freddo.

Julio Cortázar





ŞİİR

Kaşından seviyorum seni, saçının telinden, seni tartışıyorum
ışık çeşmelerinin oynaştığı bembeyaz koridorlarda,
seni ele alıyorum her isimde, yaranın içinden özenle temizliyorum seni
saçlarına şimşek külleri takıyorum boyuna,
yağmurda uyuyan kurdeleler.
Bir biçimin olsun istemiyorum, tam olarak elinin
ardından gelen şey ol istiyorum,
çünkü su, suyu düşün, sonra aslanları
masalın şekerinde yumuşayan halleriyle,
ve beden dilini, hiçlikten doğan o mimariyi,
kavuşmanın ortasında ışıkları yakışını.
Bütün bir yarın, bir karatahta
seni keşfeder, seni çizerim onda,
sonra siliveririm seni ve artık yoksun, o uzun düz saçların
ve o gülümsemen de yok seninle orda.
Özünü arıyorum, şarabın aya ve aynaya da
dönüşebildiği o kadehin eğrisini,
bir müze salonunda bir adamın içini
titreten o hatları arıyorum.
Üstelik seni seviyorum ve zaman ve soğuk sürüyor.

Julio Cortázar

Çeviri: Bülent Kale

Morning, photo by Gabor Balogh

Ti aspetto / Alda Merini

TI ASPETTO

Ti aspetto e ogni giorno
mi spengo poco per volta
e ho dimenticato il tuo volto.
Mi chiedono se la mia disperazione
sia pari alla tua assenza
no, è qualcosa di più:
è un gesto di morte fissa
che non ti so regalare.

Alda Merini





I WAIT FOR YOU

I wait for you and every day
I turn off bit by bit
and I forgot your face.
They ask me if my despair
is equal to your absence
no, it’s something more:
is an act of staring death
that I do not know how to give to you.

Alda Merini





TE ESPERO

Te espero y cada día
me consumo despacio
y me he olvidado de tu rostro.
Me preguntan si mi desesperación
es igual a tu ausencia
no, es algo más:
es un gesto de muerte fija
que no sé regalarte.

Alda Merini





SENİ BEKLİYORUM

Seni bekliyorum ve her gün
Kendimi biraz daha söndürüyorum.
Senin yüzünü unuttum.
Bana, umutsuzluğum yokluğuna denk mi diye soruyorlar.
Hayır, daha da fazlası:
Benim umutsuzluğum
Sana nasıl hediye edeceğimi bilemediğim
Kadim bir ölüm hareketi.

Alda Merini

Çeviri: Sercan Leylek

Photo by Alena Goncharova

Das Stunden-Buch / Rainer Maria Rilke

"Die Zeit ist wie ein welker Rand
an einem Buchenblatt.
Sie ist das glänzende Gewand,
das Gott verworfen hat,
als Er, der immer Tiefe war,
ermüdete des Flugs
und sich verbarg vor jedem Jahr,
bis ihm sein wurzelhaftes Haar
durch alle Dinge wuchs."

Rainer Maria Rilke - (Das Stunden-Buch)





"Time is like the withered edge
of a beech leaf's dying,
the effulgent coat of gleam and glare
discarded in fatigue
by God, essence of the deep,
flight-weary to the quick.
Hiding himself at each new spring,
he waited for this root-like hair
to grow in all things."

Rainer Maria Rilke - (The Book of Hours)

Translated by Susan Ranson

http://www.camden-house.com/store/viewItem.asp?idProduct=11612





"El tiempo es como el borde marchitado
de una hoja de libro.
Es el fúlgido manto
que Dios ha -rechazado.
cuando él, que siempre fue profundidad,
se fatigó del vuelo
y se escondió delante de cada año.
hasta que el pelo, como de raíces
a través de las cosas, le creció."

Rainer Maria Rilke - (El libro de las horas)

http://www.biblioteca.org.ar/libros/133627.pdf





"Il tempo è come l’orlo secco
d’una foglia di faggio.
E’ la splendida veste
che Dio scagliò lontano
quando, eterno abisso,
si stancò di volare
e si nascose agli anni
finché, come radici, spuntarono
in ogni cosa i suoi capelli."

Rainer Maria Rilke - (Il libro d’ore)





"Zaman solgun kenarı gibidir
bir kayın yaprağının.
Parlayan giysidir,
yadsıyıp attığı Tanrı'nın,
O, ki daima derinlikti,
Uçmaktan yorulduğu an
ve her yıldan gizlendiği,
onun köksel saçı her şeyi
delip uzadığı zaman."

Rainer Maria Rilke - (Keşiş Yaşamı Üzerine / Dualar Kitabı)

Çeviri: Yüksel Pazarkaya

Beech Leaves by Andrew Pacheco

Forugh Farrojzad - (Muero por ti)

MUERO POR TI

Muero por ti
Y eras mi vida

Conmigo caminabas
Cantabas en mí
Cuando erraba por las calles
Caminabas conmigo
En mí cantabas

Invitabas a la mañana de la ventana
A los gorriones enamorados en los álamos
Cuando la noche se repetía
Cuando la noche no encontraba su fin
Abrías de par en par la ventana de la mañana
A los gorriones enamorados en los álamos

Con tu lámpara venías a nuestro callejón
Venías con tu lámpara
Cuando los niños se habían ido
Cuando las flores de las acacias dormían
Y yo estaba sola ante el espejo
Venías con tu lámpara

Me dabas tus manos
Me dabas tus ojos
Me dabas tu afecto
Y cuando tenía hambre
Me dabas tu vida
Tenías la generosidad de la luz

Recogías tulipanes para adornar mis cabellos
Cuando se estremecían de desnudez
Recogías tulipanes

Cuando no tenía nada qué decir
Apretabas tu cara
Contra la angustia de mis senos
Escuchabas gemir el flujo de mi sangre
Y mi amor agonizante

Escuchabas
Pero ya no me veías.

Forugh Farrojzad - (Teherán, Irán, 1935-Teherán, Irán, 1964). Poetisa, Irán / iraní.

Traducción de Nazanín Amirian

http://www.airesdelibertad.com/t24907-forugh-farrojzad





BEN SENDEN ÖLÜRDÜM

ben senden ölürdüm
oysa sen benim yaşamımdın

sen benimle giderdin
sen bende okurdun
ben caddeleri
başıboş dolaşırken
sen benimle giderdin
sen bende okurdun

sen, ulu çınarlar ortasından sevdalı serçeleri
pencerenin gün ışımasına çağırırdın
gece yinelendiğinde
gece bitmediğinde sen
ulu çınarlar ortasından, sevdalı serçeleri
pencerenin gün ışımasına çağırırdın..

sen ışıklarınla gelirdin sokağımıza
sen ışıklarınla gelirdin
çocuklar gidince
ve akasya başakları uyuyunca
ve ben aynada yalnız kalınca
sen ışıklarınla gelirdin..

sen ellerini bağışlardın
sen gözlerini bağışlardın
sen sevecenliğini bağışlardın
ben açken sen
hayatını bağışlardın
ışık misali bonkördün

sen laleleri toplardın
ve örterdin saçlarımı
saçlarım kendi çıplaklığında titrediğinde
sen laleleri toplardın

sen yanaklarını yaslardın
memelerimin acısına
ve ben
söylemeye başka bir şey bulamadığımda
sen yanaklarını yaslardın
memelerimin acısına
ve dinlerdin
ağlayarak akan kanımı

ve ağlayarak ölen aşkımı

sen dinlerdin
görmezdin beni ancak..

Füruğ Ferruhzad

Çeviri: Haşim Hüsrevşahi

Photo by Paolo Del Frate

Alba / Pier Paolo Pasolini

ALBA

O petto destato
dal nuovo giorno!
O letto tiepido
bagnato di lacrime!

Un'altra luce
mi desta a piangere
i giorni che volano
via come le ombre.

Pier Paolo Pasolini - (L'usignolo della Chiesa Cattolica)





ALBA

¡Oh pecho despierto
del nuevo sol!
¡Oh mi caliente lecho
bañado de lágrimas!

Con otra luz
me despierto a llorar
los días que pasan volando
como sombras.

Pier Paolo Pasolini - (El ruiseñor de la Iglesia católica)





ŞAFAK

ey yeni güne uyanan göğüs
ey gözyaşlarıyla ıslanmış ılık yatak
bir başka ışık beni ağlamam için uyandırıyor
gölgeler gibi uçup gidiyor günler

Pier Paolo Pasolini - (Katolik Kilisesinin Bülbülü)

Pier Paolo Pasolini