Franz Kafka - (We are as forlorn as children lost in the woods...)

"We are as forlorn as children lost in the woods. When you stand in front of me and look at me, what do you know of the griefs that are in me and what do I know of yours. And if I were to cast myself down before you and weep and tell you, what more would you know about me than you know about Hell when someone tells you it is hot and dreadful? For that reason alone we human beings ought to stand before one another as reverently, as reflectively, as lovingly, as we would before the entrance to Hell"

Franz Kafka





"Estamos abandonados como niños extraviados en el bosque. Cuando permaneces ante mí y me miras, qué sabes tú de los dolores que hay en mí y qué sé yo de los que hay en ti. Y si yo me arrojara a tus pies y llorara y te contara, qué sabrías más de mí que del infierno, si alguien te hubiese dicho que allí hace calor y es un lugar espantoso. Sólo por eso los seres humanos deberíamos mostrarnos entre nosotros tan respetuosos, tan pensativos y amantes como si estuviéramos ante las puertas del infierno."

Franz Kafka





"Abbandonati siamo come bambini smarriti nel bosco. Quando mi stai davanti e mi guardi, che ne sai tu dei dolori che sono dentro di me e che ne so io dei tuoi? E se mi gettassi a terra davanti a te e piangessi e parlassi, che ne sapresti di me più che dell’inferno quando qualcuno ti viene a dire che è tutto fuoco e spaventevole? Soltanto per questo noi uomini dovremmo stare l’uno davanti all’altro rispettosi, pensosi, pieni d’amore, come davanti all’ingresso dell’Inferno."

Franz Kafka





"Ormanda yolunu yitirmiş çocuklar gibi terk edilmişlik içerisindeyiz. Önümde durup bana baktığında, ne sen benim içimdeki acıları anlayabiliyorsun, ne de ben seninkileri. Ve senin önünde kendimi yere atsam, ağlasam ve anlatsam bile, biri sana cehennemi sıcak ve korkunçtur diye anlattığında cehennem hakkında ne bilebilirsen, benim hakkımda da ancak o kadarını bilebilirsin. Bu yüzden bile biz insanlar cehennemin kapısının önündeymişiz gibi birbirimizin karşısında o kadar saygılı, o kadar düsünceli, o kadar sevgiyle durmamız gerek."

Franz Kafka

Photo by Remo Daut

Gabriela Mistral - (Tres árboles)

TRES ÁRBOLES

Tres árboles caídos
quedaron a la orilla del sendero.
El leñador los olvidó, y conversan
apretados de amor, como tres ciegos.

El sol de ocaso pone
su sangre viva en los hendidos leños
¡y se llevan los vientos la fragancia
de su costado abierto!

Uno, torcido, tiende
su brazo inmenso y de follaje trémulo
hacia otro, y sus heridas
como dos ojos son, llenos de ruego.

El leñador los olvidó. La noche
vendrá. Estaré con ellos.
Recibiré en mi corazón sus mansas
resinas. Me serán como de fuego.
Y mudos y ceñidos,
nos halle el día en un montón de duelo.

Gabriela Mistral





THEREE TRESS

Three fallen trees
lie by the wayside.
The woodcutter forgot them, and they're talking,
busy with love, like three blind men.

The setting sun spills out
its bright blood on the split branches,
and the wind bears the fragrance
of the open flanks.

One, twisted, holds out
its huge arm with trembling leaves
towards another, and its wounds
are like two eyes, full of pleading.

The woodcutter forgot them. Night
comes on. I'll stay with them.
I'll take into my heart their meek
resins. They'll be my warmth.
And day will find us in a grieving heap,
silent, clinging to another.

Gabriela Mistral

Translated by Ursula K. Le Guin





ÜÇ AĞAÇ

Üç devrilmiş ağaç
patika kenarında kalakalmış
unutmuş oduncu; söyleşiyorlar
üç kör gibi, aşkla sarmaş dolaş.

Veriyor kıpkızıl güneş
sıcacık kanını budaklı odunlara
ve apaçık bağrından
kokular karışıyor rüzgara

Biri kıvrık, sarılmış ötekine, uzatıyor
kocaman kolunu, titrek yapraklarını,
ve üstündeki yaralar
yalvarıp duran iki göz sanki.

Unutmuş onları oduncu
Gidip birlikte olacağım, bu gece.
Tatlı reçineleri sokacağım içime.
Onlar ısıtacak bedenimi.
Ve suskun ve sarmaş dolaş bulacak bizi
Güneş, bir yığın acılar içinde.

Çeviri: Yıldız Canpolat

The Three Trees, 1643, by Rembrandt

Romiosini VI / Yannis Ritsos

"You grasp the hand. It's your own, brine-damp.
The sea's your own. When you uproot a hair from the head of silence
the milk of the fig tree drips bitter. Wherever you are, the sky sees you."

Yannis Ritsos - (Romiosini VI)

Translated by Philip Pastras and George Pilitsis





Other english translation:

"You take hold of the land. It is yours. Damp with brine.
Yours is the sea. When you uproot a hair from the head of silence
the fig tree drips with bitter milk. Wherever you may be, the sun sees you."

Yannis Ritsos - (Romiosini VI)

Translated from the Greek by Kimon Friar






"tut elimden. bu el senin. deniz suyuyla beslenmiş
bu deniz senin. acı özsuyu damlıyor incir dalından
nerede olursan ol, gökyüzü seni görüyor
sen bir tel saç koparırken sessizliğin başından"

Yannis Ritsos - (Romiosini VI)

Çeviri: Cevat Çapan

Irena, 1959, by Antanas Sutkus

Interchanges / Yannis Ritsos

Interchanges

They took the plough to the field,
they brought the field into the house—
an endless interchange shaped
the meaning of things.

The woman changed places with the swallow,
she sat in the swallow’s nest on the roof and warbled.
The swallow sat at the woman’s loom and wove
stars, birds, flowers, fishing boats, and fish.

If only you knew how beautiful your mouth is
you would kiss me on the eyes that I might not see you.

Yannis Ritsos





Değişmeler

Pulluğu tarlaya götürdüler,
Tarlayı eve getirdiler-
Bitmeyen bir değiş tokuş başlamıştı
Eşyanın anlamını belirleyen.

Kadın kırlangıçlarla yer değiştirdi,
saçaktaki kırlangıç yuvasına oturdu ve şakıdı.
Kırlangıç kadının gergefinin başına geçti
ve yıldızlar, kuşlar, çiçekler ve yelkenliler işledi.

Ağzının ne kadar güzel olduğunu bilseydin
görmeyeyim diye gözlerimi öperdin.

Yannis Ritsos

Çeviri: Cevat Çapan

Untitled, 1960s, by Akira Sato

Agonia / Cesare Pavese

AGONIA

Girerò per le strade finché non sarò stanca morta
saprò vivere sola e fissare negli occhi
ogni volto che passa e restare la stessa.
Questo fresco che sale a cercarmi le vene
è un risveglio che mai nel mattino ho provato
così vero: soltanto, mi sento più forte
che il mio corpo, e un tremore più freddo
accompagna il mattino.

Son lontani i mattini che avevo vent'anni.
E domani, ventuno: domani uscirò per le strade,
ne ricordo ogni sasso e le striscie di cielo.
Da domani la gente riprende a vedermi
e sarò ritta in piedi e potrò soffermarmi
e specchiarmi in vetrine. I mattini di un tempo,
ero giovane e non lo sapevo, e nemmeno sapevo
di esser io che passavo-una donna, padrona
di se stessa. La magra bambina che fui
si è svegliata da un pianto durato per anni
ora è come quel pianto non fosse mai stato.

E desidero solo colori. I colori non piangono,
sono come un risveglio: domani i colori
torneranno. Ciascuna uscirà per la strada,
ogni corpo un colore-perfino i bambini.
Questo corpo vestito di rosso leggero
dopo tanto pallore riavrà la sua vita.
Sentirò intorno a me scivolare gli sguardi
e saprò d'esser io: gettando un'occhiata,
mi vedrò tra la gente. Ogni nuovo mattino,
uscirò per le strade cercando i colori.

Cesare Pavese - (Lavorare stanca / 1936)





AGONY

I’ll wander around the streets until I’m dead tired
I’ll learn to live alone and look every passing face
square in the eye and still stay what I am.
This coolness rising in me and reaching for my veins
is a morning waking I’ve never felt before,
never so real. Except I feel stronger
than my body, and this morning’s shiver is colder than ever.

The mornings I had when I was twenty seem long ago.
And tomorrow, twenty-one: tomorrow I’ll walk down the streets
I remember ever cobble and the shafts of sunlight.
Starting tomorrow people will begin to see me
and I’ll walk straight and stop for a while
and inspect myself in the windows. There were mornings once
when I was young and didn’t know it. I didn’t even know
the person passing was me—a woman, her own
mistress. The skinny little girl I used to be
was wakened by a wail of grief that lasted for years:
now it’s as though that grief had never been.

And all I want is colors. Colors don’t cry,
they’re like a waking up. Tomorrow the colors
will all come back. Every woman will walk down the street,
every body will be a color—even the children.
This body of mine will wear light red
will live again after all those colorless years.
I’ll feel the glances of men go gliding around me
and I’ll know I’m me: just a look and I’ll see
I’m there, like other people. In the cool of the mornings
I’ll step out in the streets, I’ll go looking for colors.

Cesare Pavese - (Hard Labor / 1936)





AGONY

I'll wander the streets till I'm dead tired,
I'll learn to live alone and look each passing face
straight in the eye and still be what I am.
This coolness ascending in me, searching through my veins,
is an awakening each morning that I've never felt
so real except that I feel stronger
than my body, and a colder shiver comes each morning now.

The mornings I had at twenty are now far: away.
And tomorrow, twenty-one: tomorrow I'll go out in tile streets
I remember every stone, and the layers of the sky.
From tomorrow people will start seeing me,
I'll walk straight, and perhaps I'll pause
to see myself in windows. There were mornings once
when I was young and didn't know it, didn't even know
that who was passing by was me  a woman, mistress
of herself. The scrawny girl I used to be
was awakened by a weeping that went on for years.
Now it's as if that grieving never was.

And all I want are colours. Colours don't weep,
they're like an awakening: tomorrow colours
will return. Every woman will go out into the street,
each body a colour  even the children.
And this body of mine, dressed after so much paleness
in a frivolous red, will repossess its life.
I'll feel glances slide over me
and I'll know I'm me: a sidelong look
and I'll see I'm there, among people. Each new morning
I'll go out into the streets and look for colours.

Cesare Pavese - (Hard Labor / 1936)

Translated by Duncan Bush





AGONIA

Andaré por las calles hasta caer exhausta;
sabré vivir sola y retener en mis ojos
cualquier rostro que pase y seguir siendo la misma.
Este frescor que asciende a buscarme las venas
en un despertar que jamás había sentido tan verdadero
por la mañana: sólo que hoy me noto más fuerte
que mi cuerpo y que un temblor más frío acompaña la mañana.

Lejos están las mañanas de mis veinte años.
Y mañana, veintiuno: mañana saldrá a la calle,
me acuerdo de todas sus piedras y de las franjas de cielo.
Desde mañana la gente me verá nuevamente
caminando erguida y podré irme parando
y verme reflejada en los escaparates.
En las mañanas de antaño,
yo era joven y no lo sabía, ni tan sólo sabía
que era yo mismo quien pasaba – una mujer dueña
de sí misma. La delgada chiquilla que fui
ha despertado de un llanto perdurado por años:
ahora es como si aquel llanto nunca hubiese existido.

Y tan sólo deseo colores. Los colores no lloran,
son como un despertar: mañana volverán
los colores. Las mujeres saldrán a la calle,
cada cuerpo, un color – e incluso, los niños.
Este cuerpo vestido de color rojo claro,
tras tanta palidez, recobrará la vida.
Sentiré en torno a mí deslizarse miradas
y sabré ser yo misma: con una simpoe ojeada,
me veré entre la gente. Cada nueva mañana,
saldré a la calle en busca de colores.

Cesare Pavese - (Trabajar cansa / 1936)

Traducción de Carles José i Solsora

Recogido en "Cesare Pavese – Poesías Completas"

Edición de Italo Calvino





ACI

Sokaklarda dolaşacağım yorgunluktan tükenene dek
yalnız yaşamayı bileceğim ve geçen her yüzün
gözlerine gözlerimi dikmeyi ve aynı kalmayı.
Damarlarımda beni aramaya çıkan bu serinlik
sabahları hiç böylesine gerçek olarak yaşamadığım bir
uyanış: Yalnızca, kendimi bedenimden daha güçlü duyuyorum
ve sabahıma daha soğuk bir titreme eşlik ediyor.

Yirmi yaşında olduğum sabahlar uzak.
Ve yarın, yirmi bir: yarın sokaklara çıkacağım,
her taşı ve göğün çizgilerini anımsıyorum.
Yarından sonra insanlar beni yeniden görmeye başlayacak
ve ayağa dikilmiş olacağım ve durup
vitrinlerde kendime bakabileceğim. Bir zamanların sabahları
gençtim ve bunu bilmiyordum, geçenin ben olduğumu
bile bilmiyordum- bir kadın, kendi kendisinin
efendisi. Bir zamanlar ki zayıf çocuk
yıllar süren bir ağlayıştan uyandı:
şimdi sanki o ağlayış hiç olmamış gibi.

Ve yalnızca renkleri algılıyorum. Renkler ağlamıyor,
bir uyanış gibi: yarın renkler
dönecek. Her kadın sokağa çıkacak,
her beden bir renk- çocuklar bile.
Açık kırmızı giyinmiş bu beden
onca solgunluktan sonra kendi hayatına yeniden kavuşacak.
Çevremde bakışların kaydığını hissedeceğim
ve kendim olduğumu bileceğim: bir bakış fırlatarak
kendimi insanlar arasında göreceğim: Her yeni günle
yollara çıkacağım renkleri arayarak.

Cesare Pavese - (Çalışmak Yorar / 1936)

Çeviri: Kemal Atakay

Photo by Ted Croner

H. F. Peters - (Kızkardeşim, Karım)

"... Fenitschka'daki 'Yoz Bir Serüven' adlı ikinci öykü dikkate değer. Birinciden daha az özyaşamsaldır belki, ama Lou'nun kafasındaki sorunun niteliğine ışık tutar. Konu mazoşist bir aşktır. Sanatkâr ruhlu bir genç kız olan kahraman, uzun sürmüş bir serüvenin ondaki sevgi yetisini yok ettiği inancındadır; çünkü "Hayatımız, deneyimlerimizden veya bilinçli olarak yaptıklarımızdan çok, anlaşılmaz ve denetimimiz dışındaki birtakım sinirsel algıların etkisi altıntadır". İlk çocukluk anılarından biri, dadısının kocası tarafından dövüldüğünü görmektir.

'Kocası onun kafasına vururken, gözlerinde aşk dolu bir alçalma ifadesi ile ona baktığını gördüm.' Kafasının derinlerine kazınmıştır bu görüntü. Kadınların duyabileceği o kölece mutluluğun anılarını canlandırır içinde. Kendini tümüyle bir erkeğin egemenliğine teslim etmek bir saplantı haline gelir. Oysa nişanlısı ona nezaket ve saygıyla davranmaktadır; onun nasıl bir tutkuyla kıvrandığını anlaması olanaksızdır. Genç kız, düşkırıklığı içinde, nişanlısından ayrılır. Böyle bir aşkın onu doyurmayacağını sezmiştir. Onun özlemi, Klinger'in 'Zaman'ın Ün'ü Yokedişi’ gravüründe resmettiği hayvansı boyun eğiştir; gravürde, yüzünde sert bir kararlılık okunan zırhlı genç, önünde yüzükoyun yatan kadının üstüne basmaktadır."

H. F. Peters - (Kızkardeşim, Karım)

Max Klinger, German, (1857 - 1920)
Time and Fame (Zeit und Ruhm),
from the portfolio On Death II
(Vom Tode II), 1898 Memorial Art Gallery

G. / John Berger

"There is a look which can come into the eyes of a woman (and into the eyes of a man, but very rarely) which is without pride or apology, which makes no demand, which promises no adventure. As an expression, signalled by the eyes, it can be intercepted by another; but it is not addressed, in the usual sense of the word, to another: it takes no account of the receiver. It is not a look which can enter into the eyes of a child for children are too ignorant of themselves: nor into the eyes of most men for they are too wary: nor into the eyes of animals because they are unaware of the passing of time. By way of such a look romantic poets thought they saw a path leading straight to a woman’s soul. But this is to treat it as though it were transparent, whereas in fact it is the least transparent thing in the world. It is a look which declares itself to be itself; it is like no other look. If it is comparable with anything, it is comparable with the colour of a flower. It is like heliotrope declaring itself blue. In company such looks are quickly extinguished for they encourage neither discourse nor exchange. They constitute social absence."

John Berger - (G.)





"Hay una mirada que puede asomar en los ojos de una mujer (y en los de un hombre, pero muy raramente) que no encierra niorgullo ni disculpa, que no pide nada, que no promete aventura alguna. Esta expresión de los ojos puede ser interceptada por otro, pero no se dirige, en el sentido más común de la palabra, a otro: no tiene en cuenta al receptor. No es una mirada que pueda aparecer en los ojos de un niño porque los niños no tienen conciencia de sí mismos; tampoco en los de la mayoría delos hombres porque son demasiado cautelosos; ni tampoco en los de los animales porque no son conscientes del paso deltiempo. Los poetas románticos veían en esa mirada un camino que los llevaba directamente al alma de una mujer. Pero esosignificaba tratarla como si fuera transparente, cuando de hecho no hay nada menos transparente en el mundo. Es una miradaque se declara a sí misma como es; no se parece a ninguna otra. De poderse comparar con algo, es comparable con el color deuna flor. Es como un girasol que resultara ser azul. En compañía de otros, esta mirada se apaga pronto porque no anima ni a laconversación ni al intercambio. Constituye una ausencia social."

John Berger - (G.)

Traducción de Pilar Vázquez Álvarez





"Bazen, bir kadının gözlerine bir bakış yerleşir; ne gurur vardır bu bakışta ne alttan alma, ne bir talep ne de bir serüven vaadi. Gözlerin verdiği bir işaret olduğundan, bir başka bakışla kesişebilir; gelgelelim sözcüğün gündelik anlamıyla ille de bir başkasına yöneltilmemiştir; kimin üstüne alınacağı umurunda değildir. Bir çocuğun gözlerine yerleşecek bir bakış değildir bu; çünkü çocuklar kendilerini gereğince tanımazlar; erkeklerin çoğunun gözlerine de yerleşemez; çünkü erkeklerin çoğu açıkgözlülük taslar; hayvanların gözlerine de yerleşemez; çünkü hayvanlar, zamanın geçişinden habersizdirler. Romantik şairler, bu tür bir bakışta kadının ruhuna giden kestirme yolu gördüklerine inanırlardı. Ama böyle bir yaklaşım, bakışın saydam olduğu izlenimini veriyor; oysa aslında dünyada ondan daha az saydam bir şey yok. Kendini kendi olarak ortaya süren bir bakış bu, başka bakışlara benzemiyor. İlle de bir şeye benzetmek gerekirse bir çiçeğin rengine benzetilebilir. Kendi mavisini söyleyen bir güneş çiçeği gibi. Toplulukta bu tür bakışlar çabucak solar; çünkü ne söyleşilere ortam hazırlarlar ne de alışverişlere. Toplumsal yoklamada kaçaktırlar."

John Berger - (G. / Metis Yaynları)

Çeviri: Tomris Uyar

Photo by Maria Grazia Galatà

The Sonnets to Orpheus / Rainer Maria Rilke

Oh you tender ones, there are times when you should
Enter into that breath which was not intended for you,
Let Him part Himself on your cheeks, -
How he trembles behind you, comes together again.

Oh you blessed ones, oh you redeemed, you
Who are the wellspring of the heart.
Bows for arrows, and hitters of the mark,
Your smiles shine forth forever, eased by tears.

Do not fear to suffer; - cares sink back
Into the earth again from their heaviness;
Heavy are the mountains, heavy are the seas.

The trees which you planted as a child
Have long since grown too heavy; you do not deceive them.
But the winds... but the spaces...

Rainer Maria Rilke - (The Sonnets to Orpheus)

Translated by Robert Temple





Oh vosotros, los tiernos, entrad alguna vez
en el aliento que os ignora,
dejad que en vuestras mejillas se divida,
tiembla detrás de vosotros, unido de nuevo.

Oh vosotros dichosos, oh vosotros salvados,
que parecéis el principio de los corazones.
Arcos de flechas y metas de flechas,
más eterna brilla entre lágrimas vuestra sonrisa.

No os dé miedo sufrir, la gravedad
al peso de la tierra devolvedla;
pesados son los montes, pesados son los mares.

Hasta los que de niños plantasteis, los árboles,
se hicieron hace tiempo muy pesados; no podríais llevarlo.
Pero los aires... Pero los espacios...

Rainer Maria Rilke - (Sonetos a Orfeo)

Versió d’Eustaquio Barjau. Cátedra, Madrid 1990

http://ramoncarrete.blogspot.com.tr/2011/07/rilke-sonets-orfeu-i-iv.html





AH siz narin insanlar, dalın arada sırada
bu soluğa, sizi umursamayan aslında,
bırakın bölünsün her iki yanağınıza,
arkanızda titreşir ve birleşir yeniden.

Ah siz sevgi dolu olanlar, hiç yara almamışlar
yüreklerin başlangıcı görünür size.
Oklara ait yay ve okların varacağı yer,
gülümsemeniz sonsuzca parlar yaşlar içinde.

Korkmayın acı çekmekten, ağır şeyler,
sizi geri gönderir Dünya'nın ağırlığına;
ağırdır dağlar, ağırdır denizler.

Hatta çocukken diktiğiniz ağaçlar
çoktan ağırlaşmışlar; taşıyamazsınız onları.
Ama havalar... ama boş mekanlar...

Rainer Maria Rilke - (Orpheus'a Soneler)

Çeviri: Yüksel Özoğuz

Orpheus death, 1893, by Jean Delville