Agonia / Cesare Pavese

AGONIA

Girerò per le strade finché non sarò stanca morta
saprò vivere sola e fissare negli occhi
ogni volto che passa e restare la stessa.
Questo fresco che sale a cercarmi le vene
è un risveglio che mai nel mattino ho provato
così vero: soltanto, mi sento più forte
che il mio corpo, e un tremore più freddo
accompagna il mattino.

Son lontani i mattini che avevo vent'anni.
E domani, ventuno: domani uscirò per le strade,
ne ricordo ogni sasso e le striscie di cielo.
Da domani la gente riprende a vedermi
e sarò ritta in piedi e potrò soffermarmi
e specchiarmi in vetrine. I mattini di un tempo,
ero giovane e non lo sapevo, e nemmeno sapevo
di esser io che passavo-una donna, padrona
di se stessa. La magra bambina che fui
si è svegliata da un pianto durato per anni
ora è come quel pianto non fosse mai stato.

E desidero solo colori. I colori non piangono,
sono come un risveglio: domani i colori
torneranno. Ciascuna uscirà per la strada,
ogni corpo un colore-perfino i bambini.
Questo corpo vestito di rosso leggero
dopo tanto pallore riavrà la sua vita.
Sentirò intorno a me scivolare gli sguardi
e saprò d'esser io: gettando un'occhiata,
mi vedrò tra la gente. Ogni nuovo mattino,
uscirò per le strade cercando i colori.

Cesare Pavese - (Lavorare stanca / 1936)





AGONY

I’ll wander around the streets until I’m dead tired
I’ll learn to live alone and look every passing face
square in the eye and still stay what I am.
This coolness rising in me and reaching for my veins
is a morning waking I’ve never felt before,
never so real. Except I feel stronger
than my body, and this morning’s shiver is colder than ever.

The mornings I had when I was twenty seem long ago.
And tomorrow, twenty-one: tomorrow I’ll walk down the streets
I remember ever cobble and the shafts of sunlight.
Starting tomorrow people will begin to see me
and I’ll walk straight and stop for a while
and inspect myself in the windows. There were mornings once
when I was young and didn’t know it. I didn’t even know
the person passing was me—a woman, her own
mistress. The skinny little girl I used to be
was wakened by a wail of grief that lasted for years:
now it’s as though that grief had never been.

And all I want is colors. Colors don’t cry,
they’re like a waking up. Tomorrow the colors
will all come back. Every woman will walk down the street,
every body will be a color—even the children.
This body of mine will wear light red
will live again after all those colorless years.
I’ll feel the glances of men go gliding around me
and I’ll know I’m me: just a look and I’ll see
I’m there, like other people. In the cool of the mornings
I’ll step out in the streets, I’ll go looking for colors.

Cesare Pavese - (Hard Labor / 1936)





AGONY

I'll wander the streets till I'm dead tired,
I'll learn to live alone and look each passing face
straight in the eye and still be what I am.
This coolness ascending in me, searching through my veins,
is an awakening each morning that I've never felt
so real except that I feel stronger
than my body, and a colder shiver comes each morning now.

The mornings I had at twenty are now far: away.
And tomorrow, twenty-one: tomorrow I'll go out in tile streets
I remember every stone, and the layers of the sky.
From tomorrow people will start seeing me,
I'll walk straight, and perhaps I'll pause
to see myself in windows. There were mornings once
when I was young and didn't know it, didn't even know
that who was passing by was me  a woman, mistress
of herself. The scrawny girl I used to be
was awakened by a weeping that went on for years.
Now it's as if that grieving never was.

And all I want are colours. Colours don't weep,
they're like an awakening: tomorrow colours
will return. Every woman will go out into the street,
each body a colour  even the children.
And this body of mine, dressed after so much paleness
in a frivolous red, will repossess its life.
I'll feel glances slide over me
and I'll know I'm me: a sidelong look
and I'll see I'm there, among people. Each new morning
I'll go out into the streets and look for colours.

Cesare Pavese - (Hard Labor / 1936)

Translated by Duncan Bush





AGONIA

Andaré por las calles hasta caer exhausta;
sabré vivir sola y retener en mis ojos
cualquier rostro que pase y seguir siendo la misma.
Este frescor que asciende a buscarme las venas
en un despertar que jamás había sentido tan verdadero
por la mañana: sólo que hoy me noto más fuerte
que mi cuerpo y que un temblor más frío acompaña la mañana.

Lejos están las mañanas de mis veinte años.
Y mañana, veintiuno: mañana saldrá a la calle,
me acuerdo de todas sus piedras y de las franjas de cielo.
Desde mañana la gente me verá nuevamente
caminando erguida y podré irme parando
y verme reflejada en los escaparates.
En las mañanas de antaño,
yo era joven y no lo sabía, ni tan sólo sabía
que era yo mismo quien pasaba – una mujer dueña
de sí misma. La delgada chiquilla que fui
ha despertado de un llanto perdurado por años:
ahora es como si aquel llanto nunca hubiese existido.

Y tan sólo deseo colores. Los colores no lloran,
son como un despertar: mañana volverán
los colores. Las mujeres saldrán a la calle,
cada cuerpo, un color – e incluso, los niños.
Este cuerpo vestido de color rojo claro,
tras tanta palidez, recobrará la vida.
Sentiré en torno a mí deslizarse miradas
y sabré ser yo misma: con una simpoe ojeada,
me veré entre la gente. Cada nueva mañana,
saldré a la calle en busca de colores.

Cesare Pavese - (Trabajar cansa / 1936)

Traducción de Carles José i Solsora

Recogido en "Cesare Pavese – Poesías Completas"

Edición de Italo Calvino





ACI

Sokaklarda dolaşacağım yorgunluktan tükenene dek
yalnız yaşamayı bileceğim ve geçen her yüzün
gözlerine gözlerimi dikmeyi ve aynı kalmayı.
Damarlarımda beni aramaya çıkan bu serinlik
sabahları hiç böylesine gerçek olarak yaşamadığım bir
uyanış: Yalnızca, kendimi bedenimden daha güçlü duyuyorum
ve sabahıma daha soğuk bir titreme eşlik ediyor.

Yirmi yaşında olduğum sabahlar uzak.
Ve yarın, yirmi bir: yarın sokaklara çıkacağım,
her taşı ve göğün çizgilerini anımsıyorum.
Yarından sonra insanlar beni yeniden görmeye başlayacak
ve ayağa dikilmiş olacağım ve durup
vitrinlerde kendime bakabileceğim. Bir zamanların sabahları
gençtim ve bunu bilmiyordum, geçenin ben olduğumu
bile bilmiyordum- bir kadın, kendi kendisinin
efendisi. Bir zamanlar ki zayıf çocuk
yıllar süren bir ağlayıştan uyandı:
şimdi sanki o ağlayış hiç olmamış gibi.

Ve yalnızca renkleri algılıyorum. Renkler ağlamıyor,
bir uyanış gibi: yarın renkler
dönecek. Her kadın sokağa çıkacak,
her beden bir renk- çocuklar bile.
Açık kırmızı giyinmiş bu beden
onca solgunluktan sonra kendi hayatına yeniden kavuşacak.
Çevremde bakışların kaydığını hissedeceğim
ve kendim olduğumu bileceğim: bir bakış fırlatarak
kendimi insanlar arasında göreceğim: Her yeni günle
yollara çıkacağım renkleri arayarak.

Cesare Pavese - (Çalışmak Yorar / 1936)

Çeviri: Kemal Atakay

Photo by Ted Croner