Abeja blanca zumbas —ebria de miel— en mi alma
y te tuerces en lentas espirales de humo.
Soy el desesperado, la palabra sin ecos,
el que lo perdió todo, y el que todo lo tuvo.
Última amarra, cruje en ti mi ansiedad última.
En mi tierra desierta eres la última rosa.
Ah silenciosa!
Cierra tus ojos profundos. Allí aletea la noche.
Ah desnuda tu cuerpo de estatua temerosa.
Tienes ojos profundos donde la noche alea.
Frescos brazos de flor y regazo de rosa.
Se parecen tus senos a los caracoles blancos.
Ha venido a dormirse en tu vientre una mariposa de sombra.
Ah silenciosa!
He aquí la soledad de donde estás ausente.
Llueve. El viento del mar caza errantes gaviotas.
El agua anda descalza por las calles mojadas.
De aquel árbol se quejan, como enfermos, las hojas.
Abeja blanca, ausente, aún zumbas en mi alma.
Revives en el tiempo, delgada y silenciosa.
Ah silenciosa!
Pablo Neruda
Veinte poemas de amor y una canción desesperada, (1924)
POEM 8
White bee, you buzz in my soul, drunk with honey,
and your flight winds in slow spirals of smoke.
I am the one without hope, the word without echoes,
he who lost everything and he who had everything.
Last hawser, in you creaks my last longing.
In my barren land you are the final rose.
Ah you who are silent!
Let your deep eyes close. There the night flutters.
Ah your body, a frightened statue, naked.
You have deep eyes in which the night flails.
Cool arms of flowers and a lap of rose.
Your breasts seem like white snails.
A butterfly of shadow has come to sleep on your belly.
Ah you who are silent!
Here is the solitude from which you are absent.
It is raining. The sea wind is hunting stray gulls.
The water walks barefoot in the wet streets.
From that tree the leaves complain as though they were sick.
White bee, even when you are gone you buzz in my soul
You live again in time, slender and silent.
Ah you who are silent!
Pablo Neruda
Twenty Love Poems and a Song of Despair, (1924)
POEME 8
Abeille blanche, ivre de miel, toi qui bourdonnes dans mon âme,
tu te tords en lentes spirales de fumée.
je suis le désespéré, la parole sans écho,
celui qui a tout eu, et qui a tout perdu.
Dernière amarre, en toi craque mon anxiété dernière.
En mon désert tu es la rose ultime.
Ah ! silencieuse !
Ferme tes yeux profonds. La nuit y prend son vol.
Ah! dénude ton corps de craintive statue.
Tu as des yeux profonds où la nuit bat des ailes.
Et de frais bras de fleur et un giron de rose.
Et tes seins sont pareils à des escargots blancs.
Un papillon de nuit dort posé sur ton ventre.
Ah! silencieuse !
Voici la solitude et tu en es absente.
Il pleut. Le vent de mer chasse d'errantes mouettes.
L'eau marche les pieds nus par les routes mouillées.
Et la feuille de l'arbre geint, comme un malade.
Abeille blanche, absente, en moi ton bourdon dure.
Tu revis dans le temps, mince et silencieuse.
Ah ! silencieuse !
Pablo Neruda
Vingt poèmes d'amour et une chanson désespérée, (1924)
BIANCA APE RONZI
Bianca ape ronzi, ebbra di miele, nella mia anima
e ti pieghi in lente spirali di fumo.
Sono il disperato, la parola senza eco,
colui che tutto perse, e colui che tutto ebbe.
Ultima gómena, scricchiola in te la mia ansietà ultima.
Nella mia terra deserta sei l'ultima rosa.
Ah silenziosa!
Chiudi i tuoi occhi profumati. Lì aleggia la notte.
Ah denuda il tuo corpo di statua timorosa.
Possiedi occhi profondi dove la notte aleggia.
Fresche braccia di fiore e grembo di rosa.
I tuoi seni rassomigliano alle conchiglie bianche.
Sul tuo ventre è venuta a dormire una farfalla d'ombra.
Ah silenziosa!
Ecco la solitudine da dove sei assente.
Piove. Il vento del mare caccia gabbiani erranti.
L'acqua va scalza per le strade bagnate.
Da quell'albero si lamentano, come infermi, le foglie.
Bianca ape, assente, ancora ronzi nella mia anima.
Rivivi nel tempo, sottile e silenziosa.
Ah silenziosa!
Pablo Neruda
Venti poesie d'amore e una canzone disperata, (1924)
BALLA SARHOŞ
Balla sarhoş vızıldayıp durursun, beyaz arı, ruhumda
ve bükülürsün dumandan ikircikli sarmallarda.
Umutsuzum ben, yankısı olmayan söz gibi,
her şeyini kaybeden gibi ve her şeye sahip olan.
Sen, son bağımsın benim, sende patlar son kaygım.
Issız toprağımda son gülsün sen.
Ah, suskunsun sen!
Kapat derin gözlerini. Orada çırpar gece kanatlarını.
Ah, göster bana çıplak bedenini, bu ürkek heykeli.
Derindir gecenin kanatlarıyla vurduğu gözlerin.
Çiçekler gibi serin kolların, bir gül gibi kasığın.
Memelerin beyaz salyangozları andırır.
Bir pervane uzanmış karnında dinlenmek için.
Ah, suskunsun sen!
Benimki şimdi bana bıraktığın o yalnızlıktır.
Yağmur yağıyor. Deniz rüzgârı avlıyor titrek martıları.
Yalınayak koşuyor su ıslak caddelerden.
Oradaki ağaçta inliyor yapraklar, hastalar gibi.
Beyaz arı, çok uzakta, hâlâ vızıldıyorsun ruhumda.
Yeniden doğuyorsun, zarif ve suskun.
Ah, suskunsun sen!
Pablo Neruda
Çeviri: İsmail Haydar Aksoy
"Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz Bir Şarkı"dan. (1924)
 |
| White nude by Robert Farber |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder