Il pleure dans mon coeur / Paul Verlaine

Il pleure dans mon coeur

"Il pleut doucement sur la ville." Arthur Rimbaud

Il pleure dans mon coeur
Comme il pleut sur la ville.
Quelle est cette langueur
Qui pénêtre mon coeur?

O bruit doux de la pluie
Par terre et sur les toits!
Pour un coeur qui s’ennuie,
O le chant de la pluie!

Il pleure sans raison
Dans ce coeur qui s’écoeure.
Quoi! nulle trahison?
Ce deuil est sans raison.

C’est bien la pire peine
De ne savoir pourquoi,
Sans amour et sans haine,
Mon coeur a tant de peine.

Paul Verlaine





It rains in my heart

"It’s gently raining on the town." Arthur Rimbaud

It rains in my heart
As it rains on the town,
What languor so dark
That it soaks to my heart?

Oh sweet sound of the rain
On the earth and the roofs!
For the dull heart again,
Oh the song of the rain!

It rains for no reason
In this heart that lacks heart.
What? And no treason?
It’s grief without reason.

By far the worst pain,
Without hatred, or love,
Yet no way to explain
Why my heart feels such pain!

Paul Verlaine





It’s raining in my heart (second translation)

"It’s gently raining all over town." Arthur Rimbaud

It’s raining in my heart
Like the sky weeps all over town;
Why this lingering hurt
That penetrates my heart?

O the rain’s calm drip-drop
On the ground and over rooftops!
For a heart so befogged,
O the song of raindrops!

Tears rain without reason
In this disheartened heart of mine.
What! No lies, no treason?...
Grieving for no reason.

By far the worst of pains,
Unable to understand why,
Loveless, hateless the same,
My heart fills up with pain.

Paul Verlaine





Piange nel mio cuore

"Piove dolcemente sulla città." Arthur Rimbaud

Piange nel mio cuore
Come piove sulla città;
Cos'è questo languore
Che mi penetra il cuore?

O dolce brusìo della pioggia
Per terra e sopra i tetti!
Per un cuor che si annoia,
Oh il canto della pioggia!

Piange senza ragione
Nel cuore che si accora.
Come! Nessun tradimento!
Dolore senza ragione.

È la pena maggiore
Il non saper perché
Senz'odio e senza amore
Ha tanta pena il cuore!

Paul Verlaine





Llora en mi corazón

"Llueve dulcemente en la ciudad." Arthur Rimbaud

Llora en mi corazón
como llueve en la ciudad,
¿qué es realmente esta aflicción
que invade mi corazón?

Dulce ruido de la lluvia
en la tierra y en los techos.
¡A un corazón que se agobia
denle el canto de la lluvia!

Llora sin razones
en mi corazón despreciado.
¡Qué! ¿Acaso no hay traiciones?
Este luto sin razones.

Es sin duda el peor dolor
el de no saber por qué
ir sin amor y sin rencor,
¡pero lleno de dolor!

Paul Verlaine





YAŞ DOLAR YÜREĞİME

"Yağmur çiseliyor kente" Arthur Rimbaud

Yaş dolar yüreğime
Yağan yağmur misali.
Nedir bu usanç söyle
Yerleşen canevime?

Ey tatlı yağmur sesi
Damlar üstünde, yerde!
Bungun kalp hediyesi,
Ey yağmurun türküsü!

Sebepsiz dolduruşu
Tiksinti duyan kalbi,
İhanet değil, ne bu?
Sebepsiz bir kuruntu.

Odur en kötü tasa
Bilmemek niçin'ini.
Ne bir kin, ne bir sevdâ,
Kalbimde bunca cefâ.

Paul Verlaine

Çeviri: Ahmet Necdet





Yağmur Şarkısı

"Yağmur çiseliyor kente" Arthur Rimbaud

Kente yağan yağmurlar
Kalbimde kan ağlıyor
Bu nasıl hüzündür ki
Canevimi dağlıyor?

Ey hoş yankısı yağmurun
Çatılar üstünde, yerde!
Hüzün dolu yüreklerde
Tatlı şarkısı yağmurun!

Bu nefret dolu kalbimde
Bir nedensiz yasdır ağlar
İhanet mi desem? değil
İçimde bir kuruntu var.

Kuruntulardır en çetin
Acıları ömrümüzün,
Sevdadan ve kinden yoksun
Kalbimde dağlarca hüzün!

Paul Verlaine

Çeviri: Erdoğan Alkan

(Paul Verlaine, Yaşamı Sanatı ve Şiirleri, S. 123. Alaz Yayıncılık)

Photo by Drasa

Otra Canciòn / Federico García Lorca

OTRA CANCIÓN

¡El sueño se deshizo para siempre!
En la tarde lluviosa
mi corazón aprende
la tragedia otoñal
que los árboles llueven.

Y en la dulce tristeza
del paisaje que muere
mis voces se quebraron.

El sueño se deshizo para siempre.
¡Para siempre! ¡Dios mío!
Va cayendo la nieve
en el campo desierto
de mi vida,
y teme
la ilusión, que va lejos,
de helarse o de perderse.

¡Cómo me dice el agua
que el sueño se deshizo para siempre!
¿El sueño es infinito?
La niebla lo sostiene,
y la niebla es tan sólo
cansancio de la nieve.

Mi ritmo va contando
que el sueño se deshizo para siempre.
Y en la tarde brumosa
mi corazón aprende
la tragedia otoñal
que los árboles llueven.

1919 (Otoño)

Federico García Lorca / Libro de Poemas, 1921





ANOTHER SONG

The dream has dissolved forever!
In the rainy afternoon
my heart learns
the autumnal tragedy
that rains down from the trees.

And in the sweet sadness
of the dying landscape
my cries became hoarse.

The dream has dissolved forever.
Forever! O God!
The snow is falling
on the deserted field
of my life,
and my hopes,
which roam far, are afraid
of becoming frozen or lost.

How cleary the water tells me
that the dream has dissolved forever!
Is the dream infinite?
The mist sustains it.
and the mist is merely
the snow's weariness.

My rhythmic song is relating
that the dream has dissolved forever.
And in the foggy afternoon
my heart learns
the autumnal tragedy
that rains down from the trees.

1919 (Autumn)

Federico García Lorca

Book of Poems (Selection)/Libro de poemas (Selecci¢n): A Dual-Language Book

Edited and Translated by Stanley Appelbaum





ALTRA CANZONE

Il sogno è svanito per sempre!
Nella sera piovosa
il mio cuore impara
la tragedia autunnale
che cade dagli alberi.

Nella dolce tristezza
del paesaggio che muore
le mie voci si spezzarono.

Il sogno è svanito per sempre.
Per sempre! Dio mio!
Cade la neve
sulla campagna deserta
della mia vita
e teme l'illusione, che va lontano,
di perdersi o di gelare.

Mi dice l'acqua
che il sogno è svanito per sempre!
Il sogno è infinito?
La nebbia lo sostiene,
e la nebbia è solo
stanchezza della neve.

Il mio ritmo racconta
che il sogno è svanito per sempre!
E nella sera nebbiosa
il mio cuore conosce
la tragedia autunnale
che cade dagli alberi.

1919 (Autunno)

Federico García Lorca





BAŞKA ŞARKI

Düş bozulup gitmiş gelmemek üzre!
Yağmurlu akşam vakti
yüreğim öğreniyor
ağaçların döktüğü
güz trajedisini.

Tatlı üzüntüsünde
can veren görünümün
kırıldı seslenişim.

Düş bozulup gitmiş gelmemek üzre.
Gelmemek üzre! Tanrım!
Kar yağmaya başlıyor
ıpıssız düzlüğüne
ömrümün
ve uzaklara giden
hayal gücü korkuyor
donmak ve kaybolmaktan.

Ah, bana diyor ki su
düş bozulup gitmiş gelmemek üzre!
Ama düş sonsuz mudur?

Sistir onu koruyan
ve kar yorgunluğundan
başka şey değildir sis.

Anlatıyor ki ezgim
düş bozulup gitmiş gelmemek üzre.
Ve yağmurlu akşamda
yüreğim öğreniyor
ağaçların döktüğü
güz trajedisini.

1919 (Sonbahar)

Federico García Lorca / Tüm Şiirleri

Çeviri: Sait Maden, 1974, Cem Yayınları

Photo by Sergey Braga

Paulo Coelho / Onze Minutos

"Quem é capaz de sentir sabe que é possível ter prazer antes mesmo de tocar outra  pessoa. (...) Quem observa, e descobre a pessoa com quem sempre sonhou, sabe que a energia sexual acontece antes do próprio sexo. O maior prazer não é o sexo, é a paixão com que ele  é praticado. Quando esta paixão é intensa, o sexo vem para consumar a dança, mas ele  nunca é o ponto principal."

Paulo Coelho / Onze Minutos





"Anyone capable of feeling knows that it is possible to experience pleasure before even touching the other person. (...) Anyone who is observant, who discovers the person they have always dreamed of, knows that sexual energy comes into play before sex even takes place. The greatest pleasure isn't sex, but the passion with which it is practiced. When the passion is intense, then sex joins in to complete the dance, but it is never the principal aim."

Paulo Coelho / Eleven Minutes





"El que es capaz de sentir sabe que es posible tener placer incluso antes de tocar a la otra persona. (...) El que observa, y descubre a la persona con la que siempre ha soñado, sabe que la energía sexual sucede antes que el propio sexo. El mayor placer no es el sexo, es la pasión con la que se practica. Cuando esta pasión es intensa, el sexo viene a consumar la danza, pero nunca es el punto principal."

Paulo Coelho / Once minutos





"Hissetme yeteneğine sahip olanlar, ötekine dokunmadan bile zevk alınabileceğini bilirler. (...) Her zaman hayalini kurduğu insanı gözleyen ve keşfeden kişi, cinsel enerjinin cinsel ilişkiden önce geldiğini bilir. En büyük haz sekste değil, tutkunun dozundadır. Tutku sağlamsa seks de dansı tamamlar; ama işin özü kesinlikle o değildir."

Paulo Coelho / On Bir Dakika

Eternal love, 1991, by Cindy Marler

The Robber / Robert Walser

"He was always lone as a little lost lamb. People persecuted him to help him learn how to live. He gave such a vulnerable impression. He resembled the leaf that a little boy strikes down from its branch with a stick, because its singularity makes it conspicuous. In other words, he invited persecution."

Robert Walser - (The Robber)





"Estaba siempre solo como un pequeño corderito perdido. La gente lo perseguía para ayudarlo a aprender cómo vivir. Daba una impresión tan vulnerable. Se asemejaba a la hoja que un niño derriba de su rama con un palo porque su singularidad la hace llamar la atención. En otras palabras, él invitaba a la persecución."

Robert Walser - (El Ladrón)





"Daima küçük kayıp bir kuzu gibi yalnızdı. İnsanlar ona nasıl yaşayacağını öğrenme konusunda yardım ederek eziyet çektiriyorlardı. Çok korunmasız görünüyordu. Küçük bir oğlanın, tek başınalığı göze çarpmasına neden olduğu için sopayla yakalayıp dalından kopardığı bir yaprağa benziyordu. Başka bir deyişle, eziyeti davet ediyordu."

Robert Walser - (Haydut)

Robert Walser, 1890s

I would wish it on no one to be me ... / Robert Walser

"I would wish it on no one to be me.
Only I am capable of being myself.
To know so much, to have seen so much, and
To say nothing, just about nothing."

Robert Walser





"No desearía a nadie ser yo.
Sólo yo soy capaz de soportarme a mí mismo.
Saber tanto, haber visto tanto y,
Decir nada acerca de nada."

Robert Walser





"Je ne souhaiterais à personne d’être moi,
Moi seul suis capable de me supporter.
Savoir tant de choses, avoir vu tant de choses, et
Ne rien dire sur rien."

Robert Walser





"A nessuno auguro di essere io.
Soltanto io sono in grado di sopportarmi:
sapere così tanto ed aver visto così tanto e
così niente, così niente dire."

Robert Walser





"Kimseye dilemezdim ben olmayı.
Ancak ben katlanabilirim kendime.
Bu kadar bilmek, bu kadar görmek ve
Hiçbir şey hakkında, hiçbir şey söylememek."

Robert Walser

Çeviri şiir: Esen Tezel

Robert Walser, Switzerland, 1942,
by Carl Seelig

Søren Kierkegaard / The Sickness Unto Death

"Doubtless most men live with far too little consciousness of themselves to have a conception of what consistency is; that is to say, they do not exist qua spirit. Their lives (either with a certain childish and lovable naïveté or in sheer banality) consist in some act or another, some occurrence, this or that; and then they do something good, then in turn something wrong, and then it begins all over again; now they are in despair, for an afternoon, perhaps for three weeks, but then they are jovial again, and then again they are a whole day in despair. They take a hand in the game of life as it were, but they never have the experience of staking all upon one throw, never attain the conception of an infinite self-consistency. Therefore among themselves their talk is always about the particular, particular deeds, particular sins."

Søren Kierkegaard / The Sickness Unto Death, 1849





"İnsanların çoğu, sonucun ne olacağından kuşku duymayacak kadar fazla bilinçsiz yaşamaktalar; zihnin derin bağından yoksun yaşamları, ister çocukların sevimli saflıkları, ister budalalık söz konusu olsun, karışık olayların, bir parça eylemin, rastlantının bir dağınıklığından başka bir şey değildir; onları bazen iyilik yaparken, daha sonra kötülük yaparken ve her şeye yeniden başlarken görürüz; umutsuzlukları bazen bir öğle sonrası kadar sürer veya üç haftaya kadar uzanır ama bir kez daha işte neşelenirler ve bir daha bütün gün umutsuzluğa kapılırlar. Onlar için yaşam, içine girilen bir oyundan başka bir şey değildir; ama hiçbir zaman her şeyi, her şey için tehlikeye atamazlar, hiçbir zaman yaşamı sonsuz ve içedönük bir sonuç olarak tasarımlayamazlar. Aynı zamanda aralarında olayları sadece birbirinden ayrı olarak, şu veya bu iyi davranış, şu veya bu yanlış davranış şeklinde tartışırlar."

Soren Kierkegaard / Ölümcül Hastalık, 1849

Fransızcadan çeviren: M. Mukadder Yakupoğlu (Doğubatı Yayınları)

Man in rain, 1946, by Louis Faurer

Encuentro con Jorge Luis Borges / Jorge Luis Borges

"Para mí la muerte es una esperanza, la certidumbre irracional de ser abolido, borrado y olvidado. Cuando estoy triste pienso: ¿qué importa lo que le pasó a un escritor sudamericano del siglo XX; qué tengo que ver yo con todo eso? Uno piensa qué importa lo que me pasa ahora si mañana habré desaparecido y espero ser olvidado totalmente, yo creo que la muerte es eso. Pero quizás me equivoque y prosiga otra vida no menos interesante que ésta en otro plano, con distintas condiciones, y lo aceptaré también como he aceptado esta. Pero preferiría no acordarme de esta en la otra, ser más joven (risas)."

Jorge Luis Borges

Encuentro con Jorge Luis Borges el 12 de septiembre de 1984 invitado por el Profesor Titular de Filosofía Tomás Abraham y los profesores asociados Alejandro Rússovich y Enrique Marí, en el Aula Magna de la Facultad de Psicología de la UBA.





"For me death is a hope, the irrational certitude of being abolished, erased, and forgotten. When I’m sad, I think, What does it matter what happens to a twentieth-century South American writer? What do I have to do with all of this? You think it matters what happens to me now, if tomorrow I will have disappeared? I hope to be totally forgotten. I believe that this is death. Yet perhaps I’m wrong, and what follows is another life on another plane, no less interesting than this one, and I will accept that life too, just as I have accepted this one. But being younger, I would prefer not to remember this one in the other (laughter)."

Jorge Luis Borges

THE DESTINY OF BORGES: From an interview with Jorge Luis Borges, in Habitus 03, conducted in 1984 at the University of Buenos Aires by philosophy professors Tomas Abraham, Alejandro Russovich, and Enrique Man.

Translated from the Spanish by Jennifer Acker.





"Bana göre ölüm umuttur. Yok olmanın akıldışı kesinliğidir, silinmek ve unutulmaktır. Üzgün hissettiğim anlarda şöyle düşünüyorum: bir 20.yy Güney Amerikalı yazara ne olduğu ne fark eder ki? Tüm bunlarla ne yapmam gerekir? Şimdi bana ne olduğunun önemli olduğunu düşünüyordunuz, peki ya eğer yarın yok olacaksam? Tamamıyla unutulmayı umut ediyorum. Sadece unutulmanın ölüm olduğuna inanıyorum. Ancak, belki de yanılıyorumdur. Belki de bir başka gezegende, farklı şartlar altında bir başka yaşamımız olacaktır. Bu hayatımızdan daha sıkıcı olmayan. o yaşamı da kabulleneceğim. Tıpkı bu hayatı kabullendiğim gibi. Ancak diğer yaşamımda gençken, buradaki hayatımı unutmuş olmayı dilerim (gülüyor)."

Jorge Luis Borges

Jorge Luis Borges ile 1984 yılında Buenos Aires Üniversitesi Felsefe profesörleri ve Psikoloji bölümündeki öğrencileri tarafından gerçekleştirilen  söyleşi.

Kaynak: futuristika.org (31 Mayıs 2012)

Jorge Luis Borges, Buenos Aires, 1975-76,
by Willis Barnstone

Elegía / Federico García Lorca

"Tu cuerpo irá a la tumba
intacto de emociones.
Sobre la oscura tierra
brotará una alborada.
De tus ojos saldrán dos claveles sangrientos
y de tus senos, rosas como la nieve blancas.
Pero tu gran tristeza se irá con las estrellas,
como otra estrella digna de herirlas y eclipsarlas."

Federico García Lorca / Elegía





"Your body will go to the grave
untouched by strong emotions.
From the dark earth
an aubade will well up.
From your eyes will sprout two blood-red carnations,
and, from your breasts, roses white as snow.
But your great sorrow will depart with the stars
like another star worthy of wounding and eclipsing them."

Federico García Lorca / Elegy

Translated by Stanley Appelbaum





"Your body will go to the grave
intact of emotion.
A dawn song will break
over the dark earth.
From your eyes will grow two bloody carnations
and from your breasts, two snow-white roses.
But your sadness will go off to the stars
like another star worthy to wound and eclipse them."

Federico García Lorca / Elegy

Translated from the Spanish by Catherine Brown





"Il tuo corpo scenderà nella tomba
intatto di emozioni.
Sulla terra scura
spunterà l'alba.
Dai tuoi occhi sorgeranno due garofani sanguinanti
e dai tuoi seni rose bianche come neve.
Ma la tua grande tristezza se ne andrà con le stelle,
come un'altra stella degna di ferirle ed oscurarle."

Federico García Lorca / Elegia

Traduzioni di Elena Clementelli e Claudio Rendina

"Il tuo corpo scenderà nella tomba
intatto d’emozioni.
Sull’oscura terra
spunterà l’alba.
Dai tuoi occhi usciranno due garofani sanguinanti
e dai tuoi seni rose bianche come la neve.
Ma la tua grande tristezza se ne andrà con le stelle
come un’altra stella degna di ferirle e di eclissarle."

Federico García Lorca / Elegia





"Ton corps ira au tombeau
Intact d’émotions.
Sur la terre sombre
Poussera une aubade.
De tes yeux sortiront des œillets rouges,
De ton sein, des roses comme la neige blanches.
Mais ta grande tristesse ira vers les étoiles
Eclipsant et blessant tous les astres du ciel."

Federico García Lorca / Elegie





"Tenin mezara girecek
Telaş çırpıntı bilmeden
Kara toprağın üstünde
Fışkıracak yeni bir gün ışığı.
Gözlerinden çıkacak kırmızı karanfiller
Ve göğüslerinden güller, kar gibi beyaz.
Yıldızlara gidecek büyük acın, bir başka
Yıldız olup, hepsini üzmeye, karartmaya."

Federico García Lorca / Ağıt

Çeviri: Sait Maden

Photo by Masao Yamamoto

Dis... / René Char

Dis...

Dis ce que le feu hésite à dire
Soleil de l'air, clarté qui ose,
Et meurs de l'avoir dit pour tous.

René Char





Di...

Di lo que el fuego duda en decir,
Sol del aire, claridad que osa,
Y muere de haberlo dicho para todos.

René Char





Söyle...

Söyle ateşin söylemeye çekindiğini
Havanın güneşi, gözüpek aydınlık,
Ve öl, herkes adına söylediğin için.

René Char

Çeviri: Samih Rifat

Sleep. part 2, by Sergey Braga

Listen to Me Marlon (2015)

"Now let your mind drift back, way back in time to a time when you were very young, when you used to wake up in the morning, put on your clothes while everyone was sleeping, and walk down the sidewalk in Omaha and sit underneath that big elm tree. With the wind blowing the light, the shadow of leaves. It is like a wonderful, soft dream and that soft wind calling. That's a wind that you can trust. You are the memories. I've always in my life had a strong sense that I had to be free. I used to love to stand in the car and listen to the rails. It's an eccentric kind of rhythm. I arrived in New York with holes in my socks and holes in my mind. I remember getting drunk, lying down on the sidewalk and going to sleep. Nobody bothered me. I was always somebody who had an unquenchable curiosity about people. I liked to walk down the street and look at faces. I used to go to the corner of Broadway and 42nd Street in an Optimo cigar store. I would watch people for three seconds as they went by and try to analyze their personality by just that flick. The face can hide many things. And people are always hiding things. I was interested to guess the things that people did not know about themselves. What they feel, what they think, why they feel. How is it that we behave the way we do?"

Listen to Me Marlon (2015) - A quote from the movie.


"life's but a walking shadow, a poor player
that struts and frets his hour upon the stage
and then is heard no more: it is the tale
told by an idiot, full of sound and fury,
signifying nothing."

William Shakespeare - (Macbeth)





"Ahora deja que tu mente retroceda sin rumbo, atrás en el tiempo a un momento en el que eras muy joven, en el que te despertabas por la mañana, te ponías la ropa mientras los demás dormían, caminabas por la calle en Omaha y te sentabas bajo ese gran olmo. Con el viento soplando la luz, la sombra de las hojas. Es como un bonito y suave sueño y ese suave viento te llama. Es un viento en el que puedes confiar. Tú eres los recuerdos. Durante toda mi vida siempre he sentido que tenía que ser libre. De pie en ese tren era libre. Me gustaba ponerme de pie y escuchar los raíles. Es un tipo de ritmo excéntrico. Llegué a Nueva York con agujeros en los calcetines y también en la mente. Recuerdo que me emborraché, me tumbé en la acera y me iba a dormir. A nadie le importaba. Siempre he sido alguien con una insaciable curiosidad por la gente. Me gustaba caminar por las calles y mirar sus caras. Solía ir a la esquina de Broadway con la calle 42 a un estanco Optimo. Observaba a la gente durante tres segundos según pasaban e intentaba analizar su personalidad solo con ese vistazo. La cara puede esconder muchas cosas. Me interesaba adivinar las cosas que la gente no sabía sobre sí misma. Lo que sienten, lo que piensan, por qué lo sienten. ¿Por qué nos comportamos de la forma en que lo hacemos?"

Listen to Me Marlon "Escúchame Marlon" (2015) - Una cita de la película.


"La vida es una sombra que camina, un pobre actor
que en escena se arrebata y contonea
y nunca más se le oye. Es un cuento
que cuenta un idiota, lleno de ruido y de furia,
que no significa nada."

William Shakespeare - (Macbeth)





"Kendini hipnoz etme. Aklının geçmişe doğru yönelmesine izin ver. Zamanda geriye gitsin. Ufak olduğun zamanlara. Sabah uyanıp herkes uyurken üstünü giyerek Omaha'daki yolu yürüyüp koca karaağacın altına oturdun. Rüzgar, ışığı söndürüyor. Yaprakların gölgesi düşüyor. Muhteşem, narin bir rüya gibi. O narin rüzgarın sesi geliyor. Bu rüzgara güvenebilirsin. Sen, anılarınsın. Özgür olmam gerektiğini ömrüm boyunca güçlü şekilde hissettim. O trende dururken özgürdüm. Arabanın içinde durup rayları dinlemeyi severdim. Tuhaf bir ritmi var. New York'a geldiğimde çoraplarım ve aklım delikti. İçki içer, kaldırımda yatıp uyuyakalırdım. Kimse beni rahatsız etmezdi. İnsanlara karşı bastırılamayan bir merak duydum hep. Yolda yürür, insanların yüzlerine bakardım. Broadway'in ve 42. Cadde'nin köşesindeki Optimo tütüncüsüne giderdim. İnsanlar geçerken onları üç saniye kadar izleyerek o kısacık bakış ile kişiliklerini analiz etmeye uğraşırdım. Yüzler, pek çok şeyi saklayabilir. İnsanlar hep bir şeyler saklar. İnsanların kendileri hakkında bilmedikleri şeyleri tahmin etmek ilgimi çekerdi. Ne hissederler, ne düşünürler, neden böyle hissederler?"

Listen to Me Marlon (2015) - Filmden bir alıntı.


"gezinen bir gölgedir hayat, gariban bir aktör
sahnede bir ileri bir geri, saatini doldurur
ve sonra duyulmaz olur sesi, bir masaldır
gürültücü bir salağın anlattığı,
ki yoktur hiç bir anlamı."

William Shakespeare - (Macbeth)

Marlon Brando

Arrival / William Carlos Williams

ARRIVAL

And yet one arrives somehow,
finds himself loosening the hooks of
her dress
in a strange bedroom--
feels the autumn
dropping its silk and linen leaves
about her ankles.
The tawdry veined body emerges
twisted upon itself
like a winter wind...!

William Carlos Williams





LLEGADA

Y, sin embargo, de algún modo uno llega
y se descubre a sí mismo
desabrochándole el vestido
en un dormitorio ajeno--
Siente cómo el otoño
deja caer sus hojas de seda y lino
por sus tobillos.
¡El cuerpo presumido y venoso emerge
enroscado sobre sí mismo
como un viento invernal...!

William Carlos Williams

Traducción de Juan Miguel López Merino

Publicado en El Cultural de El País de Montevideo.





LLEGADA

Y sin embargo uno llega de algún modo,
se encuentra desabrochando los botones
de su vestido
en una habitación desconocida--
siente al otoño
gotear sus hojas de seda y lino
entre los tobillos de ella.
El cuerpo sórdidamente venoso emerge
retorcido sobre sí
¡como un viento invernal...!

William Carlos Williams





L'ARRIVO

E malgrado tutto qualcuno arriva in un modo o nell’altro,
si trova a perdere i ganci
del vestito di lei
in una strana camera da letto
sente l’autunno
far cadere la sua seta e le foglie di biancheria
dalle sue caviglie.
Il corpo dozzinale venoso emerge
attorcigliato su se’ stesso
come un vento d’inverno...!

William Carlos Williams





VARIŞ

Gene de nasılsa varır insan
varacağı yere
bakar ki kopçalarını açıyor
kadının üstündeki giysinin
garip bir yatak odasında--
hisseder sonbaharın ipek ve keten
yapraklarını
döktüğünü topuklarına.
Belirir o çelimsiz damarlı gövde
bir kış rüzgârı gibi
iki büklüm!

William Carlos Williams

Çeviri: Cevat Çapan

Inga Dauselt in "Plexus" n°29, November 1969

Green / Paul Verlaine

GREEN

Voici des fruits, des fleurs, des feuilles et des branches
Et puis voici mon coeur qui ne bat que pour vous.
Ne le déchirez pas avec vos deux mains blanches
Et qu'à vos yeux si beaux l'humble présent soit doux.

J'arrive tout couvert encore de rosée
Que le vent du matin vient glacer à mon front.
Souffrez que ma fatigue à vos pieds reposée
Rêve des chers instants qui la délasseront.

Sur votre jeune sein laissez rouler ma tête
Toute sonore encor de vos derniers baisers
Laissez-la s'apaiser de la bonne tempête
Et que je dorme un peu puisque vous reposez.

Paul Verlaine





GREEN

Here are the fruits, the flowers, the leaves, the wands,
Here my heart that beats only for your sighs.
Shatter them not with your snow-white hands,
Let my poor gifts be pleasing to your eyes.

I come to you, still covered with dew, you see,
Dew that the dawn wind froze here on my face.
Let my weariness lie down at your feet,
And dream of the dear moments that shed grace.

Let my head loll here on your young breast
Still ringing with your last kisses blessed,
Allow this departure of the great tempest,
And let me sleep now, a little, while you rest.

Paul Verlaine

Translated by A. S. Kline





GREEN

Te ofrezco entre racimos, verdes gajos y rosas,
mi corazón ingenuo que a tu bondad se humilla;
no quieran destrozarlo tus manos cariñosas,
tus ojos regocije mi dádiva sencilla.

en el jardín umbroso mi cuerpo fatigado
las auras matinales cubrieron de rocío;
como en la paz de un sueño se deslice a tu lado
el fugitivo instante que reposar ansío.

Cuando en mis sienes calme la divina tormenta,
reclinaré, jugando con tus bucles espesos,
sobre tu núbil seno mi frente soñolienta,
sonora con el ritmo de tus últimos besos.

Paul Verlaine

Traducción de Víctor M. Londoño





GREEN

Ecco qui frutti e fiori, ecco qui foglie e rami,
e poi ecco il mio cuore: batte solo per te.
Non straziarlo, ti prego, con le tue bianche mani
e sia l’umile dono dolce ai tuoi occhi belli.

Arrivo ancora tutto coperto di rugiada
che il vento del mattino mi ha gelato in fronte.
Lascia che io deponga la stanchezza ai tuoi piedi
e sogni i cari istanti che la ristoreranno.

Lascia che sul tuo seno si muova la mia testa
ancora risonante dei tuoi ultimi baci;
lascia, dopo la buona tempesta, che si acquieti,
e che io dorma un poco, visto che tu riposi.

Paul Verlaine

Traduzione di Alessandro Quattrone





GREEN

İşte yemişler, çiçekler, yapraklar ve dallar!
İşte kalbim, çarpıntısı yalnız senin için!
O bembeyaz ellerin kalbimi kırmasalar!
Bu küçük armağanı dilerim hoş göresin.

Ben geldim işte, çiğlerle bezenmiş olarak;
Alnımda seher yelinin dondurduğu çiğler,
Yorgunluğumu alsam ayak ucunda bırak!
Hayal etsem o tatlı demleri birer birer.

Bırak unutayım başımı taze göğsünde!
Hâlâ aklımda lezzeti son öpüşlerinin.
Hayırlı fırtınadan sonra sakin, asude
Uyusam biraz, madem uzanmış dinlenirsin.

Paul Verlaine

Çeviri: Cahit Sıtkı Tarancı

"Le Forme del Corpo (Body Shapes)", 1997,
by Rafael Navarro Garralaga

Allégeance / René Char

Allégeance

Dans les rues de la ville il y a mon amour. Peu importe où il va dans
le temps divisé. Il n'est plus mon amour, chacun peut lui parler. Il ne se
souvient plus; qui au juste l'aima?

Il cherche son pareil dans le voeu des regards. L'espace qu'il parcourt est
ma fidélité. Il dessine l'espoir et léger l'éconduit. Il est prépondérant sans
qu'il y prenne part.

Je vis au fond de lui comme une épave heureuse. A son insu, ma solitude
est son trésor. Dans le grand méridien où s'inscrit son essor, ma liberté le
creuse.

Dans les rues de la ville il y a mon amour. Peu importe où il va dans le
temps divisé. Il n'est plus mon amour, chacun peut lui parler. Il ne se
souvient plus; qui au juste l'aima et l'éclaire de loin pour qu'il ne tombe pas?

René Char





Allegiance

In the streets of the town goes my love. Small matter where she moves in
divided time. She is no longer my love, anyone may speak with her. She
remembers no longer: who exactly loved her?

She seeks her equal in glances, pledging. The space she traverses is my
faithfulness. She traces a hope and lightly dismisses it. She is dominant
without taking part.

I live in her depth, a joyous shipwreck. Without her knowing, my
solitude is her treasure. In the great meridian where her soaring is inscribed,
my freedom delves deep in her.

In the streets of the town goes my love. Small matter where she moves in
divided time. She is no longer my love, anyone may speak with her. She
remembers no longer: who exactly loved her, and lights her from afar, lest
she should fall?

René Char

Translated by Mary Ann Caws





Consuelo

Por las calles de la ciudad va mi amor. Poco importa
a dónde vaya en este roto tiempo. Ya no es mi amor: el
que quiera puede hablarle. Ya no se acuerda: ¿quién en
verdad le amó?

Mi amor busca su semejanza en la promesa de las
miradas. El espacio que recorre es mi fidelidad. Dibuja
la esperanza y en seguida la desprecia. Prevalece sin
tomar parte en ello.

Vivo en el fondo de él como un resto de felicidad.
Sin saberlo él, mi soledad es su tesoro. Es el gran meridiano
donde se inscribe su vuelo, mi libertad lo vacía.

Por las calles de la ciudad va mi amor. Poco importa
a dónde vaya en este roto tiempo. Ya no es mi
amor: el que quiera puede hablarle. Ya no se acuerda:
¿quién en verdad le amó y le ilumina de lejos para que
no caiga?

René Char





Sottomissione

Nelle strade della città c’è il mio amore. Poco importa dove va nel tempo
della separazione. Non è più il mio amore, chiunque può parlargli. Non si
ricorda più di chi nel modo giusto l’amò?

Egli cerca il suo simile nella brama degli sguardi. Lo spazio che percorre è
la mia fedeltà. Disegna la speranza e tenue la respinge. S’impone su tutto
senza prendervi parte.

Io vivo in fondo a lui come un felice relitto . A sua insaputa, la sua solitudine è
il mio tesoro. Nel gran meridiano ove s’inscrive il suo volo, la mia libertà lo
disvela.

Nelle strade della città c’è il mio amore. Poco importa dove va nel tempo
della separazione. Non è più il mio amore, chiunque può parlargli. Non si
ricorda più di chi nel modo giusto l’ amò e da lontano lo illumina affinché non
cada?

René Char





Bağlılık

Kentin sokaklarında sevgilim var benim. Nereye gittiği önemli
değil bölünmüş zamanın içinde. Artık sevgilim değil, herkes
onunla konuşabilir. Artık anımsamıyor, gerçekte kim sevmişti onu?

Bakışların dileğinde benzerini arıyor. Bağlılığımı yürüyor uçtan uca.
Umudun resmini çiziyor, sonra da hafif, uzaklaştırıyor onu.
Kendi istemese de ağır basıyor.

Mutlu bir batık gibi dibinde yaşıyorum onun. Yalnızlığım onun hazinesi,
o bilmese de. Atılımını çevreleyen büyük boylamda,
özgürlüğüm içten içe oyuyor onu.

Kentin sokaklarında sevgilim var benim. Nereye gittiği önemli
değil bölünmüş zamanın içinde. Artık sevgilim değil, herkes
onunla konuşabilir. Artık anımsamıyor, gerçekte kim sevmişti
onu ve kim aydınlatıyor uzaktan, düşmesin diye?

René Char

Çeviri: Samih Rifat

"Portrait d'un assassin" de Bernard-Roland, Paris, 1949,
by Raymond Voinquel

I am Vertical / Sylvia Plath

I am Vertical

But I would rather be horizontal.
I am not a tree with my root in the soil
Sucking up minerals and motherly love
So that each March I may gleam into leaf,
Nor am I the beauty of a garden bed
Attracting my share of Ahs and spectacularly painted,
Unknowing I must soon unpetal.
Compared with me, a tree is immortal
And a flower-head not tall, but more startling,
And I want the one's longevity and the other's daring.

Tonight, in the infinitesimal light of the stars,
The trees and the flowers have been strewing their cool odors.
I walk among them, but none of them are noticing.
Sometimes I think that when I am sleeping
I must most perfectly resemble them --
Thoughts gone dim.
It is more natural to me, lying down.
Then the sky and I are in open conversation,
And I shall be useful when I lie down finally:
Then the trees may touch me for once, and the flowers have time for me.

Sylvia Plath





Soy vertical

Mejor querría ser horizontal.
No soy un árbol con raíces hondas
en tierra, sorbiendo minerales y amor materno,
refloreciendo así de marzo en marzo,
reluciente, ni orgullo de parterre
blanco de admirativos gritos, muy repintado,
y a punto, ignaro, de perder sus pétalos.
Comparado conmigo es inmortal
el árbol, y las flores más audaces:
querría la edad del uno, la temeridad de las otras.

Esta noche, en luz infinitésima
de estrellas, árboles y flores
han esparcido su frescura aulente.
Yo entre ellos me paseo, no me ven, cuando duermo
a veces pienso que me les hermano
más que nunca: mi mente descaece.
Resulta más normal, echada. El cielo
y yo trabamos conversación abierta, así seré
más útil cuando por fin me una con la tierra.
Árbol y flor me tocarán, veránme.

Sylvia Plath

Traducción de Jesús Pardo





Io sono verticale

Ma preferirei essere orizzontale.
Non sono un albero con radici nel suolo
succhiante minerali e amore materno
così da poter brillare di foglie a ogni marzo,
né sono la beltà di un'aiuola
ultradipinta che susciti grida di meraviglia,
senza sapere che presto dovrò perdere i miei petali.
Confronto a me, un albero è immortale
e la cima di un fiore, non alta, ma più clamorosa:
dell'uno la lunga vita, dell'altra mi manca l'audacia.

Stasera, all'infinitesimo lume delle stelle,
alberi e fiori hanno sparso i loro freddi profumi.
Ci passo in mezzo ma nessuno di loro ne fa caso.
A volte io penso che mentre dormo
forse assomiglio a loro nel modo piu' perfetto -
con i miei pensieri andati in nebbia.
Stare sdraiata è per me piu' naturale.
Allora il cielo ed io siamo in aperto colloquio,
e sarò utile il giorno che resto sdraiata per sempre:
finalmente gli alberi mi toccheranno, i fiori avranno tempo per me.

Sylvia Plath





Je suis verticale

Mais je voudrais être horizontale.
Je ne suis pas un arbre dont les racines en terre
Absorbent les minéraux et l'amour maternel
Pour qu'à chaque mois de mars je brille de toutes mes feuilles,
Je ne suis pas non plus la beauté d'un massif
Suscitant des Oh et des Ah et grimée de couleurs vives,
Ignorant que bientôt je perdrai mes pétales.
Comparés à moi, un arbre est immortel
Et une fleur assez petite, mais plus saisissante,
Et il me manque la longévité de l'un, l'audace de l'autre.

Ce soir, dans la lumière infinitésimale des étoiles,
Les arbres et les fleurs ont répandu leur fraîche odeur.
Je marche parmi eux, mais aucun d'eux n'y prête attention.
Parfois je pense que lorsque je suis endormie
Je dois leur ressembler à la perfection -
Pensées devenues vagues.
Ce sera plus naturel pour moi, de reposer.

Alors le ciel et moi converserons à cœur ouvert,
Et je serai utile quand je reposerai définitivement :
Alors peut-être les arbres pourront-ils me toucher,
Et les fleurs m'accorder du temps.

Sylvia Plath

Traduit de l'anglais par Françoise Morvan et Valérie Rouzeau.

Editions Gallimard, collection Poésie, Paris, 1999.





Boyunayım

Ama enine olmayı tercih ederdim.
Ben kökünü toprağa batırmış bir ağaç değilim
Taşları ve o ana sevgisini emen
Bu yüzden büyüyemiyorum parlak yapraklara her nisan,
Bir çiçek tarhının güzelliği de olamadım ne yazik ki
Sanki özenle boyanmış ve kendi payına düşen hayranlarını kabul eder gibi,

Bu gece, yıldızların o sonsuz incelikte ışıkları altında,
Ağaçlarla çiçekler serin kokularını serperlerken havaya.
Aralarında yürüdüm, hiçbiri farkıma varmadan.
Uykuya dalmadan düşünürüm de bazen
Ben de onlar gibiyim aslında –
Düşüncelerim bulanır sonra.
Uzanıp yatmak, daha doğal geliyor bana.
Sınırı olmayan sohbet yürürlüğe girdiği zaman, gökle aramızda.
Ve son kez uzanıp yattığımda bir gün ben asıl o zaman yararlı olacağım:
O gün ağaçlar bana bir kez olsun dokunabilecek ve benimle ilgilenecek vakti olacak çiçeklerin

Sylvia Plath

Photo by Maria Grazia Galatà

El laberinto de la soledad / Octavio Paz

"La mujer siempre ha sido para el hombre "lo otro", su contrario y complemento. Si una parte de nuestro ser anhela fundirse a ella, otra, no menos imperiosamente, la aparta y excluye. La mujer es un objeto, alternativamente precioso o nocivo, mas siempre diferente. Al convertirla en objeto, en ser aparte y al someterla a todas las deformaciones que su interés, su vanidad, su angustia y su mismo amor le dictan, el hombre la convierte en instrumento. Medio para obtener el conocimiento y el placer, vía para alcanzar la supervivencia, la mujer es ídolo, diosa, madre, hechicera o musa, según muestra Simone de Beauvoir, pero jamás puede ser ella misma. De ahí que nuestras relaciones eróticas estén viciadas en su origen, manchadas en su raíz. Entre la mujer y nosotros se interpone un fantasma: el de su imagen, el de la imagen que nosotros nos hacemos de ella y con la que ella se reviste."

Octavio Paz / El laberinto de la soledad





"Woman has always been for man the "other," his opposite and compliment. If one part of our being longs to unite itself with her, another part - equally imperious - rejects and excludes her. Woman is an object, sometimes precious, sometimes harmful, but always different. By converting her into an object and by subjecting her to the deformations which his interests, his vanity, his anguish and his very love dictate, man changes her into an instrument, a means of obtaining understanding and pleasure, a way of achieving survival. Woman is an idol, a goddess, a mother, a witch or a muse, as Simone de Beauvior has said, but she can never be her own self. Thus our exotic relationships are vitiated at the outset, are poisoned at the root. A phantasm comes between us, and this phantasm is her image, the image we have made of her and in which she clothes herself."

Octavio Paz / The Labyrinth of Solitude





"Kadın, karşıtı ve bütünleyici olan “öteki” varlık için, yani erkek için yaratılmıştır. Varlığımızın bir parçası onunla birleşmek istese de ötekisi kadını iter, ondan kaçar. Kadın, bazen değerli bazen korkulan, ama bize her zaman başka gözüken bir nesnedir. Kadını, kendi çıkarlarının, güçsüzlüğünün, kaygı ve sevgisinin istediği yönde çarpıtan erkek, giderek kadını bir araç durumuna getirir: Anlayışlı, sevecen, doyurucu ve yaşatıcı, ama ne de olsa bir araç. Simone de Beauvoir’ın dediği gibi, “Kadın, bir sevgili, tanrıça, ana, cadı ya da derin bir düşünce olabilir ama hiç bir zaman kendisi olamaz.” Aşk ilişkilerimiz de, bu yüzden, daha en baştan çarpıtılmış, kökten yukarı doğru yozlaştırılmış olur. Kadınla aramızda yanıltıcı bir hayal vardır. Toplumca yaratıp kadına zorla benimsettiğimiz bu hayal, kadın imgesidir. Kadın da o imgeyi benimser, ona sarınıp bürünür, onunla var olur."

Octavio Paz / Yalnızlık Dolambacı

Nude, New York, 1950, by Erwin Blumenfeld

El laberinto de la soledad / Octavio Paz

"El lenguaje popular refleja esta dualidad al identificar a la soledad con la pena. Las penas de amor son penas de soledad. Comunión y soledad, deseo de amor, se oponen y complementan. Y el poder redentor de la soledad transparenta una oscura, pero viva, noción de culpa: el hombre solo "está dejado de la mano de Dios". La soledad es una pena, esto es, una condena y una expiación. Es un castigo, pero también una promesa del fin de nuestro exilio. Toda vida está habitada por esta dialéctica."

Octavio Paz / El laberinto de la soledad





"Popular language reflects this dualism by identifying solitude with suffering. The pangs of love are pangs of solitude. Communion and solitude are opposite and complementary. The redemptive power of solitude clarifies our obscure but vivid sense of guilt: the solitary man is “forsaken by the hand of God.” Solitude is both a sentence and an expiation. It is a punishment but it is also a promise  that our exile will end. All human life is pervaded by this dialectic."

Octavio Paz / The Labyrinth of Solitude





"Yalnızlıkla acıyı özdeşleyen halk dili işte bu ikilemi yansıtır. Aşk acısı yalnızlığın sancısıdır. Birlikte yalnızlık hem karşıt hem bütünleyici duygulardır. Yalnızlığın kurtarıcı gücü, içimizdeki o gizli suçluluk duygusunu açıklığa kavuşturur; yalnız insan 'Tanrı elinin itelediği' kişidir. Yalnızlık duygusu hem bir ceza hem bir arınmadır, bir sürgün cezası olduğu kadar sanki o sürgünden artık kurtulacağımızı duyuran bir durumdur. İnsan yaşamının tümü bu diyalektiğin etkisi altındadır."

Octavio Paz / Yalnızlık Dolambacı

Une colonne Morris dans le brouillard,
Avenue de l’Observatoire, 1934,
photo de Brassaï

Mikhail Lermontov / A Hero Of Our Time

"Women! Women! Who will understand them? Their smiles contradict their glances, their words promise and lure, while the sound of their voices drives us away. One minute they comprehend and divine our most secret thoughts, and the next, they do not understand the clearest hints."

Mikhail Lermontov / A Hero Of Our Time





"¡Mujeres! ¡Mujeres! ¿Quién los entenderá? Sus sonrisas contradicen sus vistazos, su promesa de las palabras y señuelo, mientras que el sonido de sus voces nos aleja. Un minuto comprenden y adivinan nuestros pensamientos más secretos, y el siguiente, no entienden las indirectas más claras."

Mijaíl Lérmontov / El héroe de nuestro tiempo





"Donne! Donne! Chi le capisce? I loro sorrisi contraddicono i loro sguardi, le loro parole promettono e adescano e il suono della loro voce allontana. Ora in un momento capiscono e intuiscono il nostro più segreto pensiero, ora non capiscono le più aperte allusioni."

Michail Jur'evic Lermontov / Un eroe dei nostri tempi





"Kadınlar! Kim anlar ki onları? Gülüşleri bakışlarıyla çelişir, sözleri umut verir, kandırır, öte yandan sesleri uzaklaştırır bizi. Bir an bakarsın, en gizli sırrımızı sezmişlerdir, bir an geçmez en belirgin ipuçlarından bir şey çıkaramazlar."

Mihail Lermontov / Zamanımızın Bir Kahramanı

Çeviri: Ülkü Tamer

Photograph of Maria Motherwell, "Marua", ca. 1941,
by Erwin Blumenfeld

Mikhail Lermontov / A Hero Of Our Time

"It is difficult to convince women of anything; you have to bring them to a point where they will convince their own selves. The sequence of proofs by which they overcome their prejudices, is very original: to learn their dialectic one must overturn in one’s mind all the school rules of logic."

Mikhail Lermontov / A Hero Of Our Time





"il est bien difficile de convaincre les femmes de quoi que ce soit ; il faut les amener à se convaincre elles-mêmes. L’arrangement des preuves avec lesquelles elles anéantissent leurs préjugés est très original ; pour comprendre leur dialectique, il faut renverser dans son esprit toutes les règles de la véritable logique."

Mikhail Iourievitch Lermontov / Un héros de notre temps





"Le donne difficile convincere Che altro, dovete portare loro in modo che essi stessi hanno convinto; ordine la prova che stanno distruggendo i loro pregiudizi, molto originale; per imparare la loro dialettica, è necessario ribaltare la sua mente in tutte le regole della scuola logica."

Michail Jur'evič Lermontov / Un eroe del nostro tempo





"Kadın kafasından daha çelişkili bir şey yoktur; kadınları herhangi bir şeye inandırmak güçtür. Onları öyle bir noktaya getirmelisiniz ki kendi kendilerini inandırsınlar. Onların önyargılarını çürütme usulleri de çok ilginçtir: Diyalektiklerini çözebilmek için bütün mantık kurallarını altüst etmeniz gerekir."

Mihail Lermontov / Zamanımızın Bir Kahramanı

Çeviri: Ülkü Tamer

Nude, 1950s, by André de Dienes

El laberinto de la soledad / Octavio Paz

"LA SOLEDAD, el sentirse y el saberse solo, desprendido del mundo y ajeno a sí mismo, separado de sí, no es característica exclusiva del mexicano. Todos los hombres, en algún momento de su vida, se sienten solos; y más: todos los hombres están solos. Vivir, es separarnos del que fuimos para internarnos en el que vamos a ser, futuro extraño siempre. La soledad es el fondo último de la condición humana. El hombre es el único ser que se siente solo y el único que es búsqueda de otro. Su naturaleza —si se puede hablar de naturaleza al referirse al hombre, el ser que, precisamente, se ha inventado a sí mismo al decirle "no" a la naturaleza— consiste en un aspirar a realizarse en otro. El hombre es nostalgia y búsqueda de comunión. Por eso cada vez que se siente a sí mismo se siente como carencia de otro, como soledad."

Octavio Paz / El laberinto de la soledad





"Solitude -- the feeling and knowledge that one is alone, alienated from the world and oneself -- is not an exclusively Mexican characteristic. All people, at some moment in their lives, feel themselves to be alone. And they are. To live is to be separated from what we were in order to approach what we are going to be in the mysterious future. Solitude is the profoundest fact of the human condition. Man is the only being who knows he is alone, and the only one who seeks out another. His nature -- if that word can be used in reference to man, who has "invented" himself by saying "No" to nature -- consists in his longing to realize himself in another. Man is nostalgia and a search for communion. Therefore, when he is aware of himself he is aware of his lack of another, that is, of his solitude."

Octavio Paz / The Labyrinth of Solitude





"Kişinin içinde yaşadığı dünyayı ve kendisine yabancılaşmış olduğunu bilmesi demek olan yalnızlık Meksikalılara özgü bir duygu değildir. Bütün insanlar yaşamlarının en az bir döneminde kendilerini yapayalnız bir kişi gibi duyumsarlar. Ve de gerçekten yalnızdırlar. Yaşamak, gizemli bir gelecekte varacağımız yere gitmek için geçmişte bulunduğumuz yerden yola koyulmak demektir. Yalnızlık, insan duygusunun en derindeki gerçeğidir. Yalnız olduğunu bilen ve bir başkasını arayan tek varlık insandır. Doğası gereği insan, kendi varlığını bir başkasında gerçekleştirme özlemi içinde ve doğaya “Hayır” diyerek yaşar – kendi kendini yaratan insanın bir “doğası”ndan söz etmemiz doğruysa eğer. İnsan özlemdir, kavuşmak için bir aranıştır. Bu yüzden, kendi varlığını tanır tanımaz kişi, bir eş ya da arkadaştan yoksun olduğunu anlar, yalnızlığının bilincine varır."

Octavio Paz / Yalnızlık Dolambacı

From the Portugal series, by Neal Slavin

Entfremdung / Ingeborg Bachmann

ENTFREMDUNG

In den Bäumen kann ich keine Bäume mehr sehen.
Die Äste haben nicht die Blätter, die sie in den Wind halten.
Die Früchte sind süß, aber ohne Liebe.
Sie sättigen nicht einmal.
Was soll nur werden?
Vor meinen Augen flieht der Wald,
vor meinem Ohr schließen die Vögel den Mund,
für mich wird keine Wiese zum Bett.
Ich bin satt vor der Zeit
und hungre nach ihr.
Was soll nur werden?

Auf den Bergen werden nachts die Feuer brennen.
Soll ich mich aufmachen, mich allem wieder nähern?

Ich kann in keinem Weg mehr einen Weg sehen.

Ingeborg Bachmann





ESTRANGEMENT

Among the trees I can see no trees.
The branches don’t have leaves to hold in the wind.
The fruits are sweet, but there is no love.
They don’t even satisfy.
Just what am I going to do?
The woods flee before my eyes.
The birds close their beaks in my ears.
No meadow becomes my bed.
I'm sated before it’s time
and hungry afterward.
Just what am I going to do?

In the mountains the fires will burn in the night.
Shall I set out, draw closer to them all again?

There’s no longer a way I can see a way.

(1948)

Ingeborg Bachmann

Translated by James Reidel





ESTRANGEMENT

Within the trees I no longer can see any trees.
The branches are bare of leaves, carried off by the wind.
The fruits are sweet, but empty of love.
They do not even satisfy.
What shall happen?
Before my eyes the forest flees,
bird song no longer reaching my ears,
and for me no pasture will become a bed.
I am full with time
yet hunger for it.
What shall happen?

Nightly upon the mountains the fires will burn.
Shall I prepare myself to draw near to them all again?

I can no longer see on any path a path.

Ingeborg Bachmann





"Dans les arbres je ne puis plus voir d'arbres
Les feuillles n'ont plus de branches qui les tiennent dans le vent.
Les fruits sont doux, mais sans amour.
Ils ne rassasient même pas.
Qu'adviendra-t-il ?
Devant mes yeux fuit la forêt,
à mon oreille les oiseaux ferment la bouche,
nulle prairie ne deviendra mon lit.
Rassasié du temps
j'ai faim de lui.
Qu'adviendra-t-il ?

Sur les montagnes brûleront les feux nocturnes.
Faut-il m'ouvrir, à nouveau m'approcher de tout ?

Je ne puis en aucun chemin voir un chemin."

Ingeborg Bachman

Traduit par Manuel Albano





DISTANCIAMIENTO

En los árboles ya no puedo ver los árboles.
Las ramas no tienen hojas para sostener en el viento.
Los frutos son dulces pero sin amor.
Ni siquiera sacian.
¿Y qué va a ser ahora?
Ante mis ojos el bosque huye,
ante mis ojos los pájaros cierran el pico,
ningún prado de lecho hay para mí.
Estoy saciada ante el tiempo
y hambrienta de él.
¿Y qué va a ser ahora?

De noche, en las montañas, quemarán los fuegos.
¿Debo emprender la marcha y aproximarme de nuevo a todo?

Ya en ningún camino puedo ver ningún camino?

Ingeborg Bachmann

Versión de Marco Antonio Campos





ESTRANEITÀ

Negli alberi non posso più vedere alberi.
I rami non hanno le foglie, che offrono al vento.
I frutti sono dolci, ma senza amore.
Non riescono nemmeno a saziare.
Che avverrà mai ?
Davanti ai miei occhi il bosco fugge,
davanti al mio orecchio gli uccelli serrano il becco,
per me nessun prato si fa giaciglio.
Sono sazia prima del tempo
eppure ho fame di esso.
Che avverrà mai?

Di notte sui monti arderanno i fuochi.
Devo dunque rimettermi in cammino, riaccostarmi a tutto?

In nessuna via riesco più a vedere una via.

Ingeborg Bachmann

(da Poesie, a cura di Maria Teresa Mandalari, Guanda, Parma 1992)





YABANCILAŞMA

Ağaçlarda göremiyorum artık ağaçları
Rüzgâra yelken açmıyor dalların yaprakları.
Tad var yemişlerde, ama tükenmiş sevgileri.
Doyurmuyorlar bile.
Ne olacak şimdi?

Orman kaçmakta gözlerimin önünde,
ağzı mühürlenmiş yakınımdaki kuşların,
döşeğim olabilecek çayır da kalmamış.
Doymuşum artık zamana
ve içimde zamana susamışlık.
Ne olacak şimdi?

Dağlarda ateşler yanacak gece bastığında.
yine davranıp yaklaşmalı mı her şeye?

Yollarda göremiyorum artık yolları.

Ingeborg Bachmann

Danielle in Boat, Beaufort, SC, 1996, by Rodney Smith

Yokluk / Erdinç Durukan

YOKLUK

Yavaşça ayır sayfaları
Yeni sözcükler bul
Gittiğimiz her hayal kentinde
Ben olayım sokağın, çıkmazın

Erdinç Durukan

Unknown photographer

Alice's Adventures in Wonderland / Lewis Carroll

"Would you tell me, please, which way I ought to go from here?"
"That depends a good deal on where you want to get to," said the Cat.
"I don't much care where" said Alice.
"Then it doesn't matter which way you go," said the Cat.
"Mas long as I get somewhere," Alice added as an explanation.
"Oh, you're sure to do that," said the Cat, "if you only walk long enough."

Lewis Carroll - (Alice's Adventures in Wonderland)





"«Mi vuoi dire, per favore, quale strada devo prendere per uscire di qui?»
«Dipende in gran parte da dove vuoi andare» rispose il Gatto.
«Non mi importa dove -» disse Alice.
«Allora non importa nemmeno quale strada prendi» replicò il Gatto.
«- purché io arrivi da qualche parte» aggiunse Alice come spiegazione.
«Ma da qualche parte ci arrivi di sicuro» disse il Gatto, «se vai sempre avanti senza fermarti.»"

Lewis Carroll – (Le avventure di Alice nel paese delle meraviglie)





- ¿Podrías decirme, por favor, qué camino debo seguir para salir de aquí?
- Esto depende en gran parte del sitio al que quieras llegar - dijo el Gato.
- No me importa mucho el sitio... -dijo Alicia.
- Entonces tampoco importa mucho el camino que tomes - dijo el Gato.
- ... siempre que llegue a alguna parte - añadió Alicia como explicación.
- ¡Oh, siempre llegarás a alguna parte - aseguró el Gato -, si caminas lo bastante!

Lewis Carroll - (Las aventuras de Alicia en el país de las maravillas)





- Voudriez-vous me dire, s'il vous plaît, par où je dois m'en aller d'ici ?
- Cela dépend beaucoup de l'endroit où tu veux aller.
- Peu importe l'endroit...
- En ce cas, peu importe la route que tu prendras.
- ... pourvu que j'arrive quelque part », ajouta Alice en guise d'explication.
- Oh, tu ne manqueras pas d'arriver quelque part, si tu marches assez longtemps.

Lewis Carroll - (Alice au pays des merveilles)





"Lütfen bana hangi yolu izlemem gerektiğini söyler misiniz?"
"Bu nereye gitmek istediğine göre değişir" dedi Kedi.
"Aslında nereye gittiğim pek umurumda değil" dedi Alice.
"O zaman hangi yolu izlersen izle, fark etmez" dedi Kedi.
"Bir yere varayım, yeter" diye tamamladı Alice sözünü.
"Ah, bundan kuşkun olmasın" dedi kedi, "eğer yeteri kadar yürürsen."

Lewis Carroll - (Alice Harikalar Diyarında)

La Famille série, by Alain Laboile

Η Πόλις / Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Η Πόλις

ΕίπεςΘα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή
κ' είν' η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις —
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης





THE CITY

You said, "I will go to another land, I will go to another sea.
Another city will be found, a better one than this.
Every effort of mine is a condemnation of fate;
and my heart is — like a corpse — buried.
How long will my mind remain in this wasteland.
Wherever I turn my eyes, wherever I may look
I see black ruins of my life here,
where I spent so many years destroying and wasting."

You will find no new lands, you will find no other seas.
The city will follow you. You will roam the same
streets. And you will age in the same neighborhoods;
and you will grow gray in these same houses.
Always you will arrive in this city. Do not hope for any other —
There is no ship for you, there is no road.
As you have destroyed your life here
in this little corner, you have ruined it in the entire world.

Constantine P. Cavafy

Translated by Lawrence Durrell - (The Alexandria Quartet)





LA CIUDAD

Dijiste:
"Iré a otro país, veré otras playas;
buscaré una ciudad mejor que ésta.
Todos mis esfuerzos son fracasos
y mi corazón, como muerto, está enterrado.
¿Por cuánto tiempo más estaré contemplando estos
despojos?
A donde vuelvo la mirada,
veo sólo las negras ruinas de mi vida,
aquí, donde tantos años pasé, destruí y perdí."

No encontrarás otro país ni otras playas,
llevarás por doquier y a cuestas tu ciudad;
caminarás las mismas calles,
envejecerás en los mismos suburbios,
encanecerás en las mismas casas.
Siempre llegarás a esta ciudad:
no esperes otra,
no hay barco ni camino para ti.
Al arruinar tu vida en esta parte de la tierra,
la has destrozado en todo el universo.

Constantino Cavafis

Traducción de Cayetano Cantú





La Città

Hai detto: "Per altre terre andrò, per altro mare.
Altra città, più amabile di questa, dove
ogni mio sforzo è votato al fallimento,
dove il mio cuore come un morto sta sepolto,
ci sarà pure. Fino a quando patirò questa mia inerzia?
Dei lunghi anni, se mi guardo attorno,
della mia vita consumata qui, non vedo
che nere macerie e solitudine e rovina".

Non troverai altro luogo non troverai altro mare.
La città ti verrà dietro. Andrai vagando
per le stesse strade. Invecchierai nello stesso quartiere.
Imbiancherai in queste stesse case. Sempre
farai capo a questa città. Altrove, non sperare,
non c’è nave non c’è strada per te.
Perché sciupando la tua vita in questo angolo discreto
tu l’hai sciupata su tutta la terra.

Konstantinos Petrou Kavafis





LA VILLE

Tu dis : «J'irais vers d'autres pays, vers d'autres rivages. Je finirais bien par trouver une autre ville, meilleure que celle-ci, où chacune de mes tentatives est condamnée d'avance, où mon cœur est enseveli comme un mort. Jusqu'à quand mon esprit restera-t-il dans ce marasme ? Où que je me tourne, où que je regarde, je vois ici les ruines de ma vie, cette vie que j'ai gâchée et gaspillée pendant tant d'années.»

Tu ne découvriras pas de nouveaux pays, tu ne découvriras pas de nouveaux rivages. La ville te suivra. Tu traîneras dans les mêmes quartiers, et tes cheveux blanchiront dans les mêmes maisons. Où que tu ailles, tu débarqueras dans cette même ville. Il n'existe pour toi ni bateau ni route qui puisse te conduire ailleurs. N'espère rien. Tu as gâché ta vie dans le monde entier, tout comme tu l'as gâchée dans ce petit coin de terre.

Constantin Cavafy

Traduction du grec de Marguerite Yourcenar et Constantin Dimaras, Editions Gallimard/Poésie, 1994, ISBN : 2070321754, page 93





ŞEHİR

"Bir başka ülkeye, bir başka denize giderim," dedin,
"bundan daha iyi başka şehir bulunur elbet.
Her çabam kaderin olumsuz bir yargısıyla karşı karşıya;
-bir ceset gibi- gömülü kalbim.
Aklım daha ne kadar kalacak bu çorak ülkede?
Yüzümü nereye çevirsem, nereye baksam,
kara yıkıntılarını görüyorum ömrümün,
boşuna bunca yıl tükettiğim ülkede."

Yeni bir ülke bulamazsın.
Bu şehir arkandan gelecektir. Sen gene aynı sokaklarda
dolaşacaksın. Aynı mahallede kocayacaksın;
aynı evlerde kır düşecek saçlarına.
Dönüp dolaşıp bu şehre geleceksin sonunda. Başka bir şey umma-
Bineceğin gemi yok, çıkacağın yol yok.
Ömrünü nasıl tükettiysen burada, bu köşecikte,
Öyle tükettin demektir bütün yeryüzünde de.

Konstantinos Kavafis

Çeviri: Cevat Çapan





KENT

"Başka diyarlara, başka denizlere giderim, dedin.
Bundan daha iyi bir kent vardır bir yerde nasıl olsa.
Sanki bir hükümle yazgılanmış bir çabam;
ve yüreğim sanki bir ceset gibi gömülmüş oraya.
Daha ne kadar çürüyüp yıkılacak böyle aklım?
Nereye çevirsem gözlerimi, nereye baksam burada
gördüğüm kara yıkıntılarıdır hayatımın yalnızca
yıllar yılı yıktığım ve heder ettiğim hayatımın."

Yeni ülkeler bulamayacaksın, bulamayacaksın yeni denizler.
Hep peşinde, izleyecek durmadan seni kent. Dolaşacaksın
aynı sokaklarda. Ve aynı mahallede yaşlanacaksın
ve burada, bu aynı evde ağaracak aklaşacak saçların.
Hep aynı kente varacaksın. Bir başka kent bekleme sakın,
ne bir gemi var, ne de bir yol sana.
Nasıl heder ettiysen hayatını bu köşecikte,
yıktın onu, işte yok ettin onu tüm yeryüzünde.

Konstantinos Kavafis

Çeviri: Herkül Millas ve Özdemir İnce

Dreamwalker, by Drasa

Jean Baudrillard / Cool Memories V

"The man who has lost his key in the dark and looks for it under the street light because that's the only place there's any chance of finding it. It is more or less the same as Nietzsche's parable about objects and mirrors (if you focus on the mirror, you lose sight of the objects; if you focus on the objects, you lose sight of the mirror). You can't have both at the same time. The difference is that, in the story of the mirrors, the objects are in the place where you are looking, but are simply substituted by the surface that necessarily reflects them, whereas in the story of the key, the object is being sought not where it is, but where it would be found if it were (though it isn't).

In the first case, knowledge finds its way around in the play of representation. In the other, there is a disjunction: on the one hand, an area of light; on the other, darkness at the place where the key was lost. Is it better to be under the street lamp and fully in the light or elsewhere with the unfindable key?"

Jean Baudrillard - (Cool Memories V)

Translated by Chris Turner





"Adam, anahtarını karanlıkta kaybediyor ve sokak lambasının ışığında arıyor, çünkü anahtarını bulabileceği tek yer orası. Nietzsche’nin nesneler ve aynayla ilgili söylediği meselenin hemen hemen aynısı: (eğer aynaya odaklanırsanız nesneleri gözden kaybedersiniz, eğer nesnelere odaklanırsanız aynayı gözden kaybedersiniz). Her ikisini aynı anda yakalamak imkansızdır.

İki mesel arasındaki fark şu: Aynaların tarihine göre nesneler görüldükleri söylenen yerdedirler ve onları yansıtmak zorunda olan yüzey, onların yerini almakla yetinmiştir; oysa anahtarların tarihine göre, nesne bulunduğu yerde değil, eğer orada olmuş olsaydı (ancak orada değildir) bulunacağı yerde aranır.

Birinci durumda, bilgi kendine tasarımın oyununda bir yol açmaktadır -diğer durumda ise, bölünme söz konusudur: Bir yanda, ışıklı bir bölge, diğer yanda anahtarın kaybolduğu gece vardır. Sokak lambasının parlak ışığı altında olmak mı iyidir, yoksa başka bir yerde, asla bulunamayacak anahtarla birlikte olmak mı?"

Jean Baudrillard - (Cool Anılar V)

Çeviri: Yaşar Avunç, Ayşegül Sönmezay (Ayrıntı Yayınları)

Tosbağa sokak, Beyoğlu, İstanbul, 1954, by Ara Güler

Mikhail Lermontov / A Hero of Our Time

"In simple hearts the feeling for the beauty and grandeur of nature is a hundred-fold stronger and more vivid than in us, ecstatic composers of narratives in words and on paper."

Mikhail Lermontov - (A Hero of Our Time)





"En los corazones sencillos, el sentimiento de la hermosura y majestad de la naturaleza es cientos de veces más vivo que en nosotros, los que narramos, admiramos, valiéndonos de la palabra y del papel."

Mijaíl Lérmontov - (Un héroe de nuestro tiempo)





"Tabiatın büyüklüğünün, güzelliğinin yarattığı duygu, basit kalplerde, bizim gibi, sözle olsun yazıyla olsun, coşkuyla hikayeler anlatan kişilerin kalplerinde olduğundan çok daha güçlüdür."

Mihail Lermontov - (Zamanımızın Bir Kahramanı)

Salar de Uyuni, Bolivia, 2012, by Woo Keon Park

Cierto cansancio / Pablo Neruda

CIERTO CANSANCIO

No quiero estar cansado solo,
quiero que te canses conmigo.

Cómo no sentirse cansado
de cierta ceniza que cae
en las ciudades en otoño,
algo que ya no quiere arder,
y que en los trajes se acumula
y poco a poco va cayendo
destiñendo los corazones.

Estoy cansado del mar duro
y de la tierra misteriosa.
Estoy cansado de las gallinas:
nunca supimos lo que piensan,
y nos miran con ojos secos
sin concedernos importancia.

Te invito a que de una vez
nos cansemos de tantas cosas;
de los malos aperitivos
y de la buena educación.

Cansémonos de no ir a Francia
cansémonos de por lo menos
uno o dos días en la semana
que siempre se llaman lo mismo
como los platos en la mesa,
y que nos levantan, a qué?
y que nos acuestan sin gloria.

Digamos la verdad al fin,
que nunca estuvimos de acuerdo
con estos días comparables
a las moscas y a los camellos.

He visto algunos monumentos
erigidos a los titanes,
a los burros de la energía.
Allí los tienen sin moverse
con sus espadas en la mano
sobre sus tristes caballos.
Estoy cansado de las estatuas.
No puedo más con tanta piedra.

Si seguimos así llenando
con los inmóviles el mundo,
cómo van a vivir los vivos?

Estoy cansado del recuerdo.

Quiero que el hombre cuando nazca
respire las flores desnudas,
la tierra fresca, el fuego puro,
no lo que todos respiraron.

Dejen tranquilos a los que nacen!
Dejen sitio para que vivan!
No les tengan todo pensado,
no les lean el mismo libro,
déjenlos descubrir la aurora
y ponerle nombre a sus besos.

Quiero que te canses conmigo
de todo lo que está bien hecho.
De todo lo que nos envejece.
De lo que tienen preparado
para fatigar a los otros.

Cansémonos de lo que mata
y de lo que no quiere morir.

Pablo Neruda - (Estravagario / Buenos Aires: Losada, 1958)





A CERTAIN WEARINESS

I don’t want to be tired alone,
I want you grow whit me.

How can we not be weary
of the king of fine ash
which falls on cities in autumn,
something which doesn’t quite burn,
which collects in jackets
and little by little settles,
discolouring the heart.

I’m tired of the harsh sea
and the mysterious earth.
I’m tired of the chickens –
we never know what they think,
and they look at us dry eyes
as though we were unimportant.

Let us for once – I invite you –
be tired of so many things,
of awful aperitifs,
of a good education.

Tired of not going to France,
tired of a least
one or two days in the week
which have always the same names
like dishes on the table,
and of getting up – what for? –
and going to be without glory.

Let us finally tell the truth:
we never thought much of
these days that are like
houseflies or camels.

I have seen some monuments
raised to titans,
to donkeys of industry.
They’re there, motionless,
with their swords in their hands
on their gloomy horses.
I’m tired of statues.
Enough of all that stone.

If we go on filling up
the world whit still things,
how can the living live?

I am tired of remembering.

I want men, when they’re born,
to breathe in naked flowers,
fresh soil, pure fire,
not just what everyone breathes.
Leave the newborn in peace!

Leave room for them to live!
Don’t think for them,
don’t read them the same book;
let them discover the dawn
and name their own kisses.

I want you to be weary with me
of all that is already well done,
of all that age us.
Of all that lies in wait
to wear out other people.

Let us be weary of what kills
and of what doesn’t want to die.

Pablo Neruda - (Extravagaria, 1958)

Translated by Alastair Reid





CERTA STANCHEZZA

Non voglio esser stanco solo,
voglio che ti stanchi con me.

Come non esser stanco
di certa cenere che cade
sulle città in autunno,
qualcosa che più non vuol ardere,
che s’accumula sui vestiti
e a poco a poco va cadendo
scolorando i cuori.

Son stanco del duro mare
E della terra misteriosa:
Son stanco delle galline:
mai abbiamo saputo cosa pensano,
e ci guardano con occhi asciutti
senza concederci importanza.

Ti invito perché finalmente
ci stanchiamo di tante cose,
dei cattivi aperitivi
e della buona educazione:

Stanchiamoci di non andare in Francia,
stanchiamoci perlomeno
d’uno o due giorni la settimana
che sempre si chiamano a un modo
come i piatti sulla tavola
e che ci destano,perché?
E che ci coricano senza gloria.

Diciamo alfine la verità
che mai siamo stati d’accordo
con questi giorni paragonabili
alle mosche e ai cammelli.

Ho visto i monumenti
innalzati ai titani,
agli asini dell’energia
Li tengono lì immobili
con le loro spade in mano
sopra quei tristi cavalli:
Sono stanco delle statue.
Non ne posso più di tanta pietra.

Se continuiamo a riempire così
con gli immobili il mondo,
come potranno vivere i vivi?

Sono stanco del ricordo.

Voglio che l’uomo quando nasce
respiri i fiori nudi,
la terra fresca,il fuoco puro,
non ciò che tutti respirano.

Lasciate tranquilli quelli che nascono!
Fate posto perché vivano!
Non gli fate trovare tutto pensato,
non gli leggete lo stesso libro,
lasciate che scoprano l’aurora
e che diano un nome ai loro baci.

Voglio che ti stanchi con me
Di tutto ciò che è ben fatto.
Di tutto ciò che ci invecchia.
Di ciò che han preparato
per affaticare gli altri.

Stanchiamoci di ciò che uccide
E di ciò che non vuol morire.

Pablo Neruda - (Estravagario / Buenos Aires: Losada, 1958)





TASTAMAM YORULMAK

Tek başıma yorulmak istemiyorum,
sen de benimle yorul istiyorum.

Nasıl yorulmaz insan
sonbaharda şehirlere
düşen o külden;
artık yanmak istemeyen şeyden,
giysilerde birikip
yürekleri soldurarak
yavaş yavaş düşenden?

Yoruldum hırçın denizden
gizemli topraktan yoruldum.
Yoruldum tavuklardan:
Hiç bilmeyiz ne düşünürler
ve hiç önem vermeden
kuru gözlerle bakarlar bize.

Yorulmaya çağırıyorum seni de
bir sürü şeyden ve bir kerede;
berbat aperatiflerden
ve iyi eğitimden.

Yorulalım Fransa’ya gitmemekten,
yorulalım en azından
bir iki gününden haftanın:
Masadaki tabaklar gibi
hep aynıdır adları
ve bizi uyandırırlar, niye?
Hiç keyifsiz uyuturlar yine.

Hadi, itiraf edelim artık
hiç anlaşamadık biz
sineklere ve develere
benzeyen bu günlerle.

Bir kaç heykel gördüm,
muktedirler için,
gayretkeş eşekler için dikilmiş.
Öylece duruyorlar, hiç hareketsiz,
ellerinde kılıçları
altlarında hüzünlü atları.
Anıtlardan yoruldum.
Daha dayanamam bu kadar taşa.

Eğer böyle hareketsizlerle
doldurmayı sürdürürsek dünyayı
nasıl yaşayacak yaşayanlar?

Hatırlamaktan yoruldum.

İstiyorum ki insan doğduğunda
çıplak çiçekler solusun,
taze toprak, saf ateş solusun;
herkesin soluduğunu değil.
Rahat bırakın yeni doğanları!

Yaşamaları için yer bırakın!
Onlar için düşünmeyin her şeyi,
aynı kitabı okumayın onlara
bırakın kendileri bulsun aydınlığı,
bırakın isim koysunlar öpmelerine.

Sen de benimle yorul istiyorum,
iyi yapılmış her şeyden.
Bizi yaşlandıran her şeyden.

Başkalarını bıktırmak için
hazırlanan şeylerden.

Yorulalım öldürenden
ve ölmek istemeyenden.

Pablo Neruda - (Kuruntular Kitabı, 1958)

Çeviri: Bülent Kale

Pablo Neruda y Matilde Urrutia