El laberinto de la soledad / Octavio Paz

"El lenguaje popular refleja esta dualidad al identificar a la soledad con la pena. Las penas de amor son penas de soledad. Comunión y soledad, deseo de amor, se oponen y complementan. Y el poder redentor de la soledad transparenta una oscura, pero viva, noción de culpa: el hombre solo "está dejado de la mano de Dios". La soledad es una pena, esto es, una condena y una expiación. Es un castigo, pero también una promesa del fin de nuestro exilio. Toda vida está habitada por esta dialéctica."

Octavio Paz / El laberinto de la soledad





"Popular language reflects this dualism by identifying solitude with suffering. The pangs of love are pangs of solitude. Communion and solitude are opposite and complementary. The redemptive power of solitude clarifies our obscure but vivid sense of guilt: the solitary man is “forsaken by the hand of God.” Solitude is both a sentence and an expiation. It is a punishment but it is also a promise  that our exile will end. All human life is pervaded by this dialectic."

Octavio Paz / The Labyrinth of Solitude





"Yalnızlıkla acıyı özdeşleyen halk dili işte bu ikilemi yansıtır. Aşk acısı yalnızlığın sancısıdır. Birlikte yalnızlık hem karşıt hem bütünleyici duygulardır. Yalnızlığın kurtarıcı gücü, içimizdeki o gizli suçluluk duygusunu açıklığa kavuşturur; yalnız insan 'Tanrı elinin itelediği' kişidir. Yalnızlık duygusu hem bir ceza hem bir arınmadır, bir sürgün cezası olduğu kadar sanki o sürgünden artık kurtulacağımızı duyuran bir durumdur. İnsan yaşamının tümü bu diyalektiğin etkisi altındadır."

Octavio Paz / Yalnızlık Dolambacı

Une colonne Morris dans le brouillard,
Avenue de l’Observatoire, 1934,
photo de Brassaï