I sense a presence and open my eyes. It's totally dark. The fluorescent numbers on the alarm clock next to my bed show it's after three. I must've fallen asleep. In the faint light from the lamppost out in the garden I see her sitting there. As always she's at the desk, gazing at the painting on the wall. Motionless, head in her hands. And I'm lying in bed as before, trying hard not to breathe, eyes barely open, gazing at her silhouette. Outside the window the breeze from the sea is rustling the branches of the dogwood.
After a while, though, I sense that something's different. Something in the air that disturbs the perfect harmony of our little world. I strain to see through the gloom. What is it? The wind momentarily picks up, and the blood coursing through my veins begins to feel strangely thick and heavy. The dogwood branches draw a nervous maze on the windowpane. Finally it comes to me. The silhouette isn't that of the young girl. It looks a lot like her, almost an exact match. But it isn't exactly the same. Like a copy of a drawing laid over the real thing, some of the details are off. Her hairstyle is different, for one thing. And she has on different clothes. Her whole presence is different. Unconsciously I shake my head. It isn't the girl sitting there-it's someone else. Something's happening, something very important. I'm clutching my hands tightly beneath the covers, and my heart, unable to stand it anymore, starts pounding hard, beating out an unexpected, erratic rhythm.
As if that sound is the signal, the silhouette in the chair starts to move, slowly changing its angle like some massive ship changing course. She takes her head out of her hands and turns in my direction. With a start I realize it's Miss Saeki. I gulp and can't let my breath out. It's the Miss Saeki of the present. The real Miss Saeki. She looks at me for a while, quietly concentrating like when she's looking at the painting, and a thought hits me-the axis of time. Somewhere I don't know about, something weird is happening to time. Reality and dreams are all mixed up, like seawater and river water flowing together. I struggle to find the meaning behind it all, but nothing makes any sense.
Finally she gets to her feet and slowly comes toward me, holding herself as erect as always. She's barefoot, and the floorboards faintly creak as she walks. Silently she sits down on the edge of the bed, and remains still for a time. Her body has a definite density and weight. She has on a white silk blouse and a navy blue skirt that reaches to her knees. She reaches out and touches my head, her fingers groping through my short hair. Her hand is real, with real fingers touching me. She stands up again, and in the faint light shining in from outside-like it's the most natural thing to do-begins to undress. She's in no hurry, but she doesn't hesitate, either. In smooth, natural motions she unbuttons her blouse, slips out of her skirt, and steps out of her panties. Piece by piece her clothing falls to the floor, the soft fabric hardly making a sound. She's asleep, I realize. Her eyes are open but it's like she's sleepwalking.
Once she's naked she crawls into the narrow bed and wraps her pale arms around me. Her warm breath grazes my neck, her pubic hair pushing up against my thigh. She must think I'm her dead boyfriend from long ago, and that she's doing what they used to do here in this very room. Fast asleep, dreaming, she goes through the motions from long ago.
I figure I'd better wake her up. She's making a big mistake, and I have to let her know. This isn't a dream-it's real life. But everything's happening so fast, and I don't have the strength to resist. Thrown totally off balance, I feel like I'm being sucked into a time warp.
And you're sucked into a time warp.
Before you know it, her dream has wrapped itself around your mind. Gently, warmly, like amniotic fluid. Miss Saeki will take off your T-shirt, pull off your boxers. She'll kiss your neck over and over, then reach out and hold your penis, which is already porcelain-hard. Gently she wraps her hand around your balls, and wordlessly guides your fingers to her pubic hair. Her vagina is warm and wet. She kisses your chest, sucking your nipples. Your fingers are slowly sucked inside her.
Where does your responsibility begin here? Wiping away the nebula from your sight, you struggle to find where you really are. You're trying to find the direction of the flow, struggling to hold on to the axis of time. But you can't locate the borderline separating dream and reality. Or even the boundary between what's real and what's possible. All you're sure of is that you're in a delicate position. Delicate-and dangerous. You're pulled along, a part of it, unable to pin down the principles of prophecy, or of logic. Like when a river overflows, washing over a town, all road signs have sunk beneath the waves. And all you can see are the anonymous roofs of the sunken houses.
You're faceup, and Miss Saeki gets on top of you. She guides your rock-hard cock inside her. You're helpless-she's the one who's in charge. She bends and twists her waist as if tracing a picture with her body. Her straight hair falls on your shoulders and trembles noiselessly, like the branches of a willow. Little by little you're sucked down into the warm mud. The whole world turns warm, wet, indistinct, and all that exists is your rigid, glistening cock. You close your eyes and your own dream begins. It's hard to tell how much time is passing. The tide comes in, the moon rises. And soon you come. There's nothing you can do to stop it. You come over and over inside her. The warm walls inside her contract, gathering in your semen. All this while she's still asleep with her eyes wide open. She's in a different world, and that's where your seed goes-swallowed down into a place apart.
A long time passes. I can't move. Every part of me is paralyzed. Paralyzed, or else maybe I just don't feel like trying to move. She gets off and lies down beside me. After a while she gets up, tugs on her panties, pulls on her skirt, and buttons up her blouse. She gently reaches out again and tousles my hair. All this takes place without a word passing between us. She hasn't said a thing since she entered the room. The only sounds are the creak of the floorboards, the wind blowing ceaselessly outside. The room breathing out, the windowpane shivering. That's the chorus behind me.
Still asleep, she crosses the room and leaves. The door's open just a crack but she slips right out like a delicate, dreamy fish. Silently the door closes. I watch from the bed as she makes her exit, still unable to move. I can't even raise a finger. My lips are tightly sealed. Words are asleep in a corner of time.
Unable to move a muscle, I lie there straining to hear. I imagine I'll catch the roar of her Golf in the parking lot. But I never hear it, no matter how long I listen. The wind blows clouds over, then scatters them away. The branches of the dogwood quiver, and countless knives flash in the darkness. The window is my heart's window, the door my soul's door. I lie there awake until dawn, gazing at the empty chair.
Haruki Murakami ~ (Kafka on the Shore)
Me despierto al notar una presencia. Está oscuro. Las agujas fosforescentes del reloj, a la cabecera de la cama, señalan poco más de las tres. Debo de haberme dormido sin darme cuenta. A la tenue luz de los focos del jardín que penetra por la ventana la veo a ella. Como de costumbre, la niña está sentada frente a la mesa, contemplando el cuadro en la misma posición de siempre. Con el codo hincado en la mesa y la barbilla apoyada en la palma de la mano, inmóvil. Tendid en la cama, contengo la respiración, como de costumbre, contemplo su silueta con los ojos entreabiertos. Fuera, la brisa que llega del mar mece silenciosamente las ramas de los árboles.
Pronto me doy cuenta de que el aire contiene un elemento distinto a lo habitual. Algo extraño que turba levemente, aunque de modo decisivo, la armonía, que debería ser perfecta, de aquel pequeño mundo. Fijo la mirada en la penumbra. ¿Qué diablos es lo que ha cambiado? Por un instante, el viento de la noche sopla con más fuerza, la sangre que corre por mis venas empieza a adquirir un peso y un espesor extraños. Las ramas de los árboles del jardín dibujan un nervioso laberinto en el cristal de la ventana. Pronto lo descubro. Aquélla no es la silueta de la niña. Se le parece mucho. Casi podría decirse que es idéntica. Pero no es exactamente igual. Como si, al dibujo original, le hubieran superpuesto una copia ligeramente poco lograda, las diferencias van saltando, una tras otra, a mis ojos. El peinado es distinto, por ejemplo. Y también el vestido. Pero, sobre todo, su presencia es distinta. Me doy cuenta. Sacudo la cabeza con un gesto inconsciente. Allí hay alguien que no es la niña. ¿Qué está ocurriendo? Debe de tratarse de algo importante. Sin pensar, me aprieto las manos con fuerza dentro de la cama. Mi corazón, incapaz de resistir más, empieza a latir con un sonido duro y seco. Empieza a marcar un tiempo distinto.
Y, como si ese sonido fuera una señal, la silueta de la silla se pone en movimiento. El cuerpo cambia lentamente de ángulo, como un gran barco virando a golpe de timón. Aparta la barbilla de la palma de la mano, mira hacia donde yo me encuentro. Y descubro que se trata de la señora Saeki. Ni siquiera soy capaz de expulsar el aire que he aspirado. La que está aquí es la señora Saeki actual. En otras palabras, es la señora Saeki real. Ella permanece unos instantes mirándome. En silencio, con toda su atención, como cuando contemplaba el cuadro de Kafka en la orilla del mar. Pienso en el eje del tiempo. Quizá, sin saberlo yo, en algún lugar le ha sucedido algo extraño al tiempo. Y, en consecuencia, los sueños se confunden con la realidad. Igual que se mezcla el agua del río con el agua del mar. Me devano los sesos buscándole un sentido. Pero no le encuentro el sentido por ninguna parte.
Poco después, la señora Saeki se levanta y se me acerca despacio.
Con su manera de andar característica, erguida, con la espalda bien recta. No lleva zapatos. Va descalza. El entarimado cruje levemente bajo sus pies. Se sienta en silencio a los pies de la cama, permanece unos instantes allí, inmóvil. Su cuerpo posee una densidad y un p evidentes. La señora Saeki lleva una blusa blanca de seda y una falda de color azul marino hasta las rodillas. Alarga la mano, me acaricia pelo. Sus dedos juguetean con mis cortos cabellos. Sin duda, la más real. Los dedos son reales. Luego se pone en pie y, bañada por le pálida luz que llega del exterior, empieza a desnudarse, como si eso fuera lo más natural. No se apresura, pero tampoco vacila. Con movimientos suaves, llenos de naturalidad, se va desabrochando, uno a uno, los botones de la blusa, se quita la falda, se baja las bragas. Su ropa va deslizándose hacia el suelo por orden, en silencio. Las suaves prendas no hacen ningún ruido al caer. Está dormida. Lo sé. Tiene los ojos abiertos. Pero la señora Saeki está dormida. Y todas sus acciones las está realizando en sueños.
Una vez desnuda, se mete en la pequeña cama. Su blanco brazo rodea mi cuerpo. Siento su aliento cálido en el cuello. Siento cómo su vello púbico roza mis muslos. Posiblemente, la señora Saeki piense que soy su novio muerto hace años. Tal vez esté repitiendo las mismas acciones que realizaba, años atrás, en esta misma habitación. Con toda naturalidad, como si fuera lo más normal, dormida. En sueños.
Pienso que debo despertarla. Hacer que abra los ojos. Se está confundiendo. Debo decirle que aquí hay un gran error. Que esto no es un sueño. Que es el mundo real. Pero todo va demasiado rápido. No tengo fuerzas para detener el flujo de los acontecimientos. Me siento terriblemente confuso. Yo mismo estoy siendo engullido por esta distorsión temporal.
Y tú mismo estás siendo engullido por esta distorsión temporal. Sus sueños te envolverán antes de que te des cuenta. Te envolverán cálida y suavemente, como el líquido amniótico. La señora Saeki te quita la camiseta, los bóxers. Te besa una y otra vez en el cuello; después alarga la mano, toma tu pene. Tu pene ya está erecto, duro como la porcelana. Ella envuelve tus testículos con sus manos. Y, sin una palabra, conduce tu mano hasta su vello púbico. Su sexo está húmedo y cálido. Besa tu pecho. Te lame los pezones. Tus dedos van hundiéndose, despacio, dentro de, su cuerpo, como succionados.
¿Dónde diablos empieza tu responsabilidad? Mientras intentas despejar la nebulosa del campo visual de tu conciencia, intentas con todas tus fuerzas localizar tu posición actual. Intentas descubrir la dirección de la corriente. Intentas atrapar el verdadero eje del tiempo. Pero no logras hallar la línea que separa los sueños de la realidad. Ni siquiera encuentras la frontera entre los hechos reales y las posibilidades. Lo único que sabes es que, ahora, tú te encuentras en una posición delicada. En una posición delicada y, al mismo tiempo, peligrosa. Te están arrastrando hacia delante, sin haber llegado a dilucidar los principios de la profecía o su lógica. Igual que una ciudad que se encuentra junto a un río se ve inundada por la riada. Todos los caminos y postes indicadores se han quedado sumergidos bajo el agua. Lo único que se ve son los tejados anónimos de las casas.
Poco después, la señora Saeki se sube encima de ti, tú estás boca arriba. Abre las piernas, conduce tu pene erecto, duro como una piedra, hacia su interior. Tú no puedes elegir nada. Es ella quien elige. Su cintura se retuerce con profundos movimientos serpenteantes, como si trazara un dibujo con su cuerpo. Su pelo liso se derrama sobre tu hombro y tiembla, mudo, como las ramas del sauce. Sientes cómo un cálido lodo te va absorbiendo poco a poco. Este mundo es, en su totalidad, un magma cálido, húmedo, indistinto; tu pene, rígido y bruñido, es todo cuanto existe. Cierras los ojos, te sumerges en tu propio sueño. El paso del tiempo es terriblemente incierto. La marea avanza, la luna asciende en el cielo. Poco después eyaculas. Eyaculas con fuerza, una y otra vez, en su interior. Ella se contrae, recibe tu semen con dulzura. Con todo, sigue dormida. Con los ojos abiertos, duerme. Ella se encuentra en otro mundo. Tu semen está siendo engullido por un mundo distinto.
Ha transcurrido mucho tiempo. No puedo moverme. Todo mi cuerpo está paralizado por igual. Pero ni siquiera yo soy capaz de dilucidar si se trata de una verdadera parálisis o si lo que ocurre es que no siento ningún deseo de mover mi cuerpo. Ella se separa de mí, se tiende a mi lado en silencio. Luego se levanta, se pone las bragas, se abrocha los botones de la blusa. Alarga la mano con dulzura, vuelve a tocarme el pelo. Todo ello en silencio. Pensándolo bien, desde que ha aparecido no ha pronunciado ni una sola palabra. Lo único que llega a mis oídos es el leve crujido del entarimado, el susurro incesante del viento. El hálito que exhala la habitación, la leve vibración de los cristales de las ventanas. Ése es el único coro que hay a mis espaldas.
Dormida, cruza la habitación, se dispone a salir. Entreabre la puerta, se desliza por la estrecha rendija como un pequeño pez que se moviera en sueños. Cierra la puerta sin ruido. Desde la cama la veo salir. Sigo paralizado. No puedo mover ni un solo dedo. Mis labios están firmemente sellados. Las palabras duermen en un bache del tiempo.
Todavía sin poder moverme, aguzo el oído. Imagino que el ronroneo del motor del Volkswagen Golf de la señora Saeki llegará a mis oídos de un momento a otro desde el aparcamiento. Sin embargo, por más tiempo que espero, no oigo nada. Las nubes de la noche van desapareciendo arrastradas por el viento. Las ramas de los árboles se mecen levemente y una multitud de cuchillos brillan en la oscuridad. Esta ventana es la ventana de mi corazón, esta puerta es la puerta de mi corazón. Permanezco despierto en la misma postura hasta la mañana. Contemplando eternamente la silla vacía.
Haruki Murakami ~ (Kafka en la orilla)
Traducción del japonés de Lourdes Porta
Birilerinin varlığını hissedince uyandım. Etraf karanlıktı. Başucumdaki saate göre gecenin üçünü geçmişti. Farkında olmadan uyuyakalmıştım. Pencereden süzülen cılız bahçe ışığında onu gördüm. O kız her zamanki gibi masanın önünde, her zamanki haliyle oturmuş, duvardaki resme bakıyordu. Dirseği masada, eli çenesinde, hiç kımıldamadan. Ben de her zamanki gibi yatağın içinde nefesimi tutmaya çalışarak, gözlerim yarı açık onun siluetine bakıyordum. Pencerenin dışında, kızılcık ağacının dalları denizden esen rüzgârla hafif hafif salınıyordu.
Fakat biraz sonra, odanın içindeki havada her zamankiden farklı bir şeyler olduğunun farkına vardım. Farklı bir şey, mükemmel olması gereken o küçük dünyanın uyumunu hafifçe, ama belirleyici bir şekilde sarsıyordu. Karanlığın içinde tüm yoğunluğumla gözlerime yüklendim. Farklı olan neydi acaba? Bir an, gecenin rüzgârı şiddetlenince, damarlarımda dolaşan kanı tüm ağırlığıyla havalandırırmış gibi bir hisse kapıldım. Kızılcık ağacının dalları pencerede gizemli gölgeler bırakıyordu. Nihayet farkına vardım. Oradaki siluet, o genç kızın silueti değildi. Çok benziyordu. Aynısı diyebileceğim kadar. Fakat tamamen aynı değildi. Aralarında küçük bir nüans olan iki desenin üst üste konup da ışığa tutulunca anlaşılması gibi, yer yer ufacık da olsa farklılıklar vardı. Sözgelimi, saç şekli farklıydı. Giysisi farklıydı. Her şeyden öte, uyandırdığı hisler farklıydı. Bunu anlayabiliyordum. Elimde olmadan başımı iki yana salladım. Orada oturan o kız değildi. Bir şeyler oluyordu. Önemli bir şeyler ortaya çıkmak üzereydi. Farkına varmadan, yorganın içindeki ellerimi yumruk yapıp iyice sıktım. Sonra, kalbim artık dayanamamış gibi, kuru ve tok sesler çıkararak atmaya başladı. O sesler farklı bir zaman boyutunu dilimlemeye başlamıştı.
O seslerle birlikte koltukta oturan siluet hareket etti. Devasa bir geminin demir alırken yaptığı gibi, vücudunun açısını yavaşça döndürdü. Elini çenesinden çekerek yüzünü bana çevirdi. Siluetin şimdiki Saeki Hanım olduğunu anlamıştım artık. Bir süre öylece bana baktı. Sahilde Kafka resmine bakarken olduğu gibi, sakince ve benliğini yoğunlaştırarak. Bense zaman boyutunu düşünüyordum. Olasılıkla, benim anlayamayacağım bir şekilde zamanla ilgili bir şeyler olmuştu. O yüzden de gerçeklik ve rüya birbirine karışmıştı. Irmak suyunun deniz suyuna karışması gibi. Aklım orada olması gereken anlamı bulmaya çalışıyordu, ama hiçbir yere varamıyordu.
Sonra oturduğu yerden kalkıp yavaşça bana doğru geldi. Her zamanki gibi, o güzel duruşuyla yürüyerek. Ayakları çıplaktı. Adımlarını attıkça, zemin döşemesi hafif gıcırtılar çıkarıyordu. Yatağın kıyısına sakince oturup bir süre öylece kaldı. Vücudunun ağırlığı gerçekti. Saeki Hanım beyaz ipek bluz ve dizlerine kadar inen lacivert bir etek giymişti. Elini uzatıp saçlarıma dokundu. Parmakları kısa saçlarımın arasında dolaşıyordu. Elleri kesinlikle gerçekti. Gerçek parmaklar. Sonra ayağa kalkıp dışarıdan gelen cılız ışıkta, çok normal bir şey yapıyormuş gibi üstünü çıkarmaya başladı. Acele etmediği gibi, tereddüt de etmiyordu. Çok düzenli hareketlerle bluzunun düğmelerini tek tek açıp eteğini, sonra da iç çamaşırlarını çıkardı. Giysileri sırayla zemin döşemesinin üstüne düşüyordu. Yumuşak kumaşlardan ses de çıkmıyordu. Uyuyordu. Bunu anlayabiliyordum. Evet, gözleri açıktı. Fakat Saeki Hanım uyuyordu. Yaptığı her şeyi uykusunda yapıyordu.
Çırılçıplak soyununca, dar yatağın içine girdi. Beyaz kollarını vücuduma doladı. Ilık nefesini boynumda hissediyordum. Baldırımda apış arası tüylerinin dokunuşunu hissediyordum. Saeki Hanım büyük olasılıkla beni yıllar önce ölen sevgilisiyle karıştırıyordu ve yıllar önce olanları, aynı şekilde tekrarlamaya çalışıyordu. Tüm doğallığıyla ve uyur halde. Rüya görürken.
Saeki Hanım'ı bir şekilde uyandırmam gerektiğini düşünüyordum. Uyandırmalıydım. Her şeyi birbirine karıştırmıştı. Ortada büyük bir yanılgı olduğunu söylemeliydim. O an rüyada olmadığını, gerçek dünyada olduğunu. Fakat her şey çok hızlı ilerliyordu. O akışı durdurmaya yetecek gücüm yoktu. Kafam iyice karışmıştı ve ben kendim de zamanın girdabına çekiliyordum.
Üstelik sen kendin de zamanın girdabı içine çekiliyorsun.
Onun rüyası senin bilincini göz açıp kapayana kadar içine alıveriyor. Ana rahmi sıvısı gibi yumuşaklığı ve sıcaklığıyla sarıp sarmalıyor. Saeki Hanım üzerindeki tişörtü, sonra da boxer külotunu çıkarıyor. Meme uçlarını defalarca öptükten sonra, elini uzatıp penisini yakalıyor. Artık, porselen gibi sertleşmiş haldesin. Hayalarını usulca avcunun içine alıyor. Sonra tek kelime etmeden, elini tutup bacaklarının arasına koyuyor. Organı sıcak ve ıslak. Dudaklarını göğsüne yapıştırıyor. Meme uçlarını emiyor. Parmağın sanki emiliyormuş gibi, onun içinde kayboluyor.
Peki, nereden itibaren senin sorumluluğun başlıyor? Bilincini kapatan puslu havayı var gücünle dağıtmaya çalışarak, şu an bulunduğun konumda kalmaya çalışıyorsun. Akıntının hangi yöne gittiğini anlamaya çalışıyorsun. Doğru zamanı yakalamaya. Fakat rüya ve gerçeklik arasındaki sınır çizgisini bulamıyorsun. Olan ve olasılık arasındaki sınırı bile bulamıyorsun. Anlayabildiğin tek şey, şu an son derece hassas bir konumda olduğun. Hassas ve tehlikeli bir yerdesin. Sen, kehanetin prensibini ve mantığını tam olarak anlayamamış halde, akıntısına kapılıverdin. Irmak boyunda bir kasabanın sele kapılması gibi. O kasabadaki tüm yol işaretleri suyun altında kalmış. Görebildiğin tek şey evlerin anlamsız çatıları.
Sonra Saeki Hanım yüzü sana bakacak şekilde üstüne çıkıyor. Bacaklarını açarak, sertleşmiş penisine kendi içine giden yolu gösteriyor. Hiçbir şeyi seçebilecek durumda değilsin. Seçimleri o yapıyor. Bir desen çizermiş gibi derince, kalçalarını oynatmaya başlıyor. Düz saçları senin omuzlarının üstünde, söğüt dalları gibi sessizce salınıyor. Sanki yumuşak bir çamurun içine dalıp gidiyorsun. Dünya tamamen ılık, ıslanmış ve her şey birbirine karışmış. Orada belirgin tek şey, sertleşmiş penisin. Gözlerini kapatıp kendi rüyanı görmeye başlıyorsun. Zamanın akışı berraklığını yitiriyor. Dalgalar kabarıyor, ay yükseliyor. Sonu gelmeyecekmiş gibi boşalıyorsun. Elbette, buna engel olabilecek durumda değilsin. Onun içinde boşalmaya devam ediyorsun. O da kasılarak, senin menini tüm yumuşaklığıyla içinde hapsediyor. Yine de uykusundan uyanmış değil. Gözleri açık halde uyuyor. O başka bir dünyada. Senin menin de başka bir dünyaya akıyor.
Uzun bir zaman geçmişti. Hareket edemiyordum. Onulmaz bir uyuşukluğa kapılmıştım. Fakat bu gerçek bir uyuşma mıydı yoksa içimde hareket etme isteği oluşmuyor muydu, anlayamıyordum. Sonra o, benden ayrılarak, bir süre yanımda sessizce uzandı. Sonra kalkarak iç çamaşırlarını ve eteğini giyip bluzunun düğmelerini ilikledi. Giyinmesi tamamlandığında, elini uzatıp bir kez daha saçlarıma usulca dokundu. Her şey sessizlik içinde gerçekleşiyordu. Evet, odada onu gördüğüm andan itibaren bir kez bile konuşmamıştı. Duyabildiğim tek şey, zeminden gelen gıcırtılar ve durup dinlenmeden esen rüzgâr ve odanın nefes alışverişi gibi rüzgârda titreyen camların sesiydi. Yalnızca bunlardı, arkamda durup bana eşlik eden koro.
Uyur halde odayı kat edip çıkıp gitti. Odanın kapısını yalnızca aralayarak, o dar boşluktan rüya gören bir balık gibi kayarak çıktı. Kapı sessizce kapandı. Yattığım yerden çıkıp gidişini izledim. Uyuşukluğum hâlâ devam ediyordu. Tek bir parmağımı bile oynatamıyordum. Dudaklarım mühürlenmiş gibi, sımsıkı kapalıydı. Sözcükler, zamanın bir diliminde uykuya dalmışlardı.
Hareket edemediğim halde kulak kesildim. Otoparktan Saeki Hanım'ın VW Golf'ünün motor sesinin geleceği umarak. Ne kadar beklediysem de o ses gelmedi. Gecenin bulutları sürüklenerek gelip sonra aynı şekilde uzaklaşıyordu. Kızılcık ağacının dalları, karanlığın içinde binlerce bıçak parlayıp sönüyormuş gibi salınıyordu. Oradaki pencere benim yüreğimin penceresi, oradaki kapı da yüreğimin kapısı. O halde sabaha kadar uyanık kaldım. O boş koltuktan bir an bile gözlerimi ayırmadım.
Haruki Murakami ~ (Sahilde Kafka)
Japonca aslından çeviren: Hüseyin Can Erkin
 |
| Photo by Edgar Núñez |
