Oceano nox / Victor Hugo

Oceano nox

Oh ! combien de marins, combien de capitaines
Qui sont partis joyeux pour des courses lointaines,
Dans ce morne horizon se sont évanouis !
Combien ont disparu, dure et triste fortune !
Dans une mer sans fond, par une nuit sans lune,
Sous l'aveugle océan à jamais enfouis !

Combien de patrons morts avec leurs équipages !
L'ouragan de leur vie a pris toutes les pages
Et d'un souffle il a tout dispersé sur les flots !
Nul ne saura leur fin dans l'abîme plongée.
Chaque vague en passant d'un butin s'est chargée ;
L'une a saisi l'esquif, l'autre les matelots !

Nul ne sait votre sort, pauvres têtes perdues !
Vous roulez à travers les sombres étendues,
Heurtant de vos fronts morts des écueils inconnus.
Oh ! que de vieux parents, qui n'avaient plus qu'un rêve,
Sont morts en attendant tous les jours sur la grève
Ceux qui ne sont pas revenus !

On s'entretient de vous parfois dans les veillées.
Maint joyeux cercle, assis sur des ancres rouillées,
Mêle encor quelque temps vos noms d'ombre couverts
Aux rires, aux refrains, aux récits d'aventures,
Aux baisers qu'on dérobe à vos belles futures,
Tandis que vous dormez dans les goémons verts !

On demande : - Où sont-ils ? sont-ils rois dans quelque île ?
Nous ont-ils délaissés pour un bord plus fertile ? -
Puis votre souvenir même est enseveli.
Le corps se perd dans l'eau, le nom dans la mémoire.
Le temps, qui sur toute ombre en verse une plus noire,
Sur le sombre océan jette le sombre oubli.

Bientôt des yeux de tous votre ombre est disparue.
L'un n'a-t-il pas sa barque et l'autre sa charrue ?
Seules, durant ces nuits où l'orage est vainqueur,
Vos veuves aux fronts blancs, lasses de vous attendre,
Parlent encor de vous en remuant la cendre
De leur foyer et de leur coeur !

Et quand la tombe enfin a fermé leur paupière,
Rien ne sait plus vos noms, pas même une humble pierre
Dans l'étroit cimetière où l'écho nous répond,
Pas même un saule vert qui s'effeuille à l'automne,
Pas même la chanson naïve et monotone
Que chante un mendiant à l'angle d'un vieux pont !

Où sont-ils, les marins sombrés dans les nuits noires ?
O flots, que vous savez de lugubres histoires !
Flots profonds redoutés des mères à genoux !
Vous vous les racontez en montant les marées,
Et c'est ce qui vous fait ces voix désespérées
Que vous avez le soir quand vous venez vers nous!

(1837)

Victor Hugo





Night on the Ocean

How many captains and their sailors went
Blithely toward some distant continent
Beyond this bleak horizon, and were lost!
How many vanished--a cruel destiny!—
One moonless night in some unfathomed sea,
In whose blind depths forever they are tossed!

How many skippers perished with their crew!
Across the surge some blast of tempest blew,
And their lives' pages all were scattered then.
Plunged in the chasm—who will know their fate?
Each passing wave seized some part of the freight,
And this one took the skiff, and that the men.

No one can tell their doom, the poor lost heads
Rolling across those somber ocean beds,
Beating their dead brows in the unknown black.
How many parents, with one dream left, died
Awaiting daily at the harbor's side
     Those who did not come back!

At night people talk of you sometimes here,
Sitting in joyous groups on rusty gear;
Still, now and then, your shadowy names succeed
The songs and laughs and tales of foreign tides
And kisses stolen from your promised brides
While you are sleeping in the salt green weed.

“Why has so-and-so left us all this while?
Could he be king in some more prosperous isle?”
But then your memory vanishes away.
Bodies decay in seas, and names in minds.
Time adds to shadows shades of darker kinds:
Somber oblivion blends with somber spray.

Soon, from the eyes of all, your shade has passed.
One has a plow to tend, and one a mast.
Only, at night, when conquering tempests roll,
Your white-browed widows, weary with their waiting,
Still name you, stirring ash within the grating
       Of their hearth and their soul.

And when the grave has shut their eyelids too,
Not even a stone remains to speak of you
Within the narrow echoing cemetery,
Not even a willow dropping foliage,
Not even a beggar on some ancient bridge
Singing a drab and simple melody.

Where are the sailors swallowed by dark seas?
Waves feared by every mother on her knees,
Deep waves, what dreadful tales you could recite!
You tell them to us when you climb our shores,
And that is why you utter such wild roars
When you are coming to our verge at night.

(1837)

Victor Hugo

Selected Poems of Victor Hugo: A Bilingual Edition

Translated by E.H. Blackmore and A.M. Blackmore





Océano Nox

¡Ay!, ¡cuántos capitanes y cuántos marineros
que buscaron, alegres, distantes derroteros,
se eclipsaron un día tras el confín lejano!
Cuántos ¡ay!, se perdieron, dura y triste fortuna,
en este mar sin fondo, entre sombras sin luna,
y hoy duermen para siempre bajo el ciego oceano.

¡Cuántos pilotos muertos con sus tripulaciones!
La hojas de sus vidas robaron los tifones
y esparciolas un soplo en las ondas gigantes.
Nadie sabrá su muerte en este abismo amargo.
Al pasar, cada ola de un botín se hizo cargo:
una cogió  el esquife y otra los tripulantes.

Se ignora vuestra suerte, oh cabezas perdidas
que rodáis por las negras regiones escondidas
golpeando vuestras frentes contra escollos ignotos.
¡Cuántos padres vivían de un sueño solamente
y en las playas murieron esperando al ausente
que no regresó nunca de los mares remotos!

En las veladas hablan a veces de vosotros.
Sentados en las anclas, unos fuman y otros
enlazan vuestros nombres -ya de sombra cubierta-
a risas, a canciones, a historias divertidas,
o a los besos robados a vuestras prometidas,
¡mientras dormís vosotros entre las algas yertos!

Preguntan: «¿Dónde se hallan? ¿Triunfaron? ¿Son felices?
¿Nos dejaron por otros más fértiles países?»
Después, vuestro recuerdo mismo queda perdido.
Se traga el mar el cuerpo y el nombre la memoria.
Sombras sobre las sombras acumula la historia
y sobre el negro océano se extiende el negro olvido.

Pronto queda el recuerdo totalmente borrado.
¿No tiene uno su barca, no tiene otro su arado?
Tan sólo vuestras viudas, en noches de ciclones,
aún hablan de vosotros-ya de esperar cansadas-
moviendo así las tristes cenizas apagadas
de sus hogares muertos y de sus corazones.

Y cuando al fin la tumba los párpados les cierra,
nada os recuerda, nada, ni una piedra en la tierra
del cementerio aldeano donde el eco responde,
ni un ciprés amarillo que el otoño marchita,
ni la canción monótona que un mendigo musita
bajo un puente ya en ruinas que su dolor esconde.

¿En dónde están los náufragos de las noches oscuras?
¡Sabéis vosotras, ¡olas! , siniestras aventuras,
olas que en vano imploran las madres de rodillas!
¡Las contáis cuando avanza la marea ascendente
y esto es lo que os da aquella voz amarga y doliente
con que lloráis de noche golpeando en las orillas!

(1837)

Victor Hugo

Versión de Andrés Holguín





DENİZDE GECE (Oceano Nox)

Ah nice denizci, ah nice kaptan,
Sevinçle uzağa sefere çıkan,
Bu kasvet dolu ufukta kayboldu.
Kurbanı oldu kötü bir kaderin,
Aysız gecede, dipsiz bir denizin,
Karanlıklarına gömülü kaldı.

Kasırga, reisleri, tayfaları,
Bir kitabın dağılan sayfaları
Gibi savurdu dalgalar üstüne.
Hiç kimse bilmez sonları ne oldu,
Bu yağmadan her dalga bir şey çaldı,
Kimi bir denizci kimi bir tekne.

Yazık bu bahtsız, kayıp insanlara
Sürükleniyorlar karanlıklarda,
Kayalara çarpa çarpa başları.
Analar babalar her gün sahilde
Tek düşleri vardı, gözler denizde
Öldüler gerçekleşmeden düşleri.

Oturup paslı çapalar üstüne,
Sizi anar neşeli gençler gece,
Karışır karanlık isimleriniz
Öykülere, şarkılara, gülüşlere
Sevgiliden çalınan öpüşlere
Yeşil yosunlar içinde uyurken siz.

"Bir adanın kralı mı oldunuz?
Daha güzel bir vatan mı buldunuz?"
Sonra susulur, hatıranız yiter.
Beden suda yiter, adlar bellekte.
Zamanla daha da kararır gölge:
Karanlık sularda karanlık unutuş!

Silinir gözlerden şekliniz bile.
Kayığınız kimde sabanınız kimde?
Beklemekten bıkmış ak saçlı dullar,
Ocağın ve kalplerinin külünü,
Eşelerken, fırtınanın hükmünü
Sürdürdüğü geceler sizi anar.

Bir gün ölüm o gözleri örtünce,
Anmaz adınızı, anmaz hiç kimse.
O küçük yankılanan mezarlara,
Ne yeşil yaprağı düşer söğüdün,
Ne köprü başında bir dilencinin
Şarkısı duyulur, basit, tekdüze!

Nerde suyun yuttuğu denizciler?
Deniz! Sende ne acı öyküler var!
Uğunan analardan korkan dalga!
Bunları anlatır gelgitleriyle,
Bu yüzden akşam yaklaşırken bize
Haykırır, umutsuz, çığlık çığlığa!

(1837)

Victor Hugo

Çeviri: Tozan Alkan

Moonlit habor, 1850, by Petrus van Schendel. Dutch (1806 - 1870)

Encrucijada / Federico García Lorca

Encrucijada

Julio de 1920

¡Oh, qué dolor el tener
versos en la lejanía
de la pasión, y el cerebro
todo manchado de tinta!

¡Oh, qué dolor no tener
la fantástica camisa
del hombre feliz: la piel
-alfombra del sol- curtida.

(Alrededor de mis ojos
bandadas de letras giran.)

¡Oh, qué dolor el dolor
antiguo de la poesía,
este dolor pegajoso
tan lejos del agua limpia!

¡Oh, dolor de lamentarse
por sorber la vena lírica!
¡Oh, dolor de fuente ciega
y molino sin harina!

¡Oh, qué dolor no tener
dolor y pasar la vida,
sobre la hierba incolora
de la vereda indecisa!

¡Oh, el más profundo dolor,
el dolor de la alegría,
reja que nos abre surcos
donde el llanto fructifica!

(Por un monte de papel
asoma la luna fría.)
¡Oh dolor de la verdad!
¡Oh dolor de la mentira!

Federico García Lorca





Crossroads

July 1920

Oh, what grief to have
poetry in the far-off distance
of passion, and my brain
all ink-stained!

Oh, what grief not to have
the fantasy shirt
of the happy man: my skin-
the sun's carpet-tanned!

(All around my eyes
flocks of writing whirl.)

Oh, what grief, the ancient
grief of poetry,
that contagious grief
so far from clear water!

Oh, the grief of lamenting
because you have imbibed the lyric vein!
Oh, the grief, like that of an obstructed fountain
or a flourless mill!

Oh, what grief not to have
grief, and to spend your life
on the colorless grass
of the undecided path!

Oh, that deepest grief,
the grief of joy,
a plowshare that opens furrows for us
where weeping germinates!

(Over a mountain of paper
the cold moon shows its face.)
Oh, the grief of truth!
Oh, the grief of falsehood!

Federico García Lorca

Translated by Stanley Appelbaum





Yol Kavşağı

Temmuz 1920

Ne acıdır şiirin
tutkudan uzak düşüp
beynin lekelenmesi
mürekkeple büsbütün!

Ne acıdır büyülü
bir gömlek olmaması
mutlu kişide: esmer
-güneş halısı— deri!

(Dönüyor gözlerimde
fırdolayı birçok harf.)

Ne acıdır o eski
şiirin acısı, ah,
duru sudan çok uzak
ve yapışkan acı bu!

Dehayı içmek için
dövünmenin acısı!
Kör kaynağın acısı
ve unsuz değirmenin!

Ah, acıyı bilmeden
yaşamanın acısı
belirsiz bir yoldaki
renksiz otlar üstünde!

Sevincin acısı, ah,
acının en derini,
bol ağıt ürününe
karıklar açan saban!

(Bir kâğıt tepesinden
eğiliyor, soğuk ay.)
Ah, gerçeğin acısı,
yalanın acısı, ah!

Federico García Lorca

Çeviri: Sait Maden

The Crossroads Ahead

Yürek Yangını / Sándor Márai

"Arkadaşlık, anaların doğurduğu canlılar arasında olabilecek en yüce ilişkidir. İlginç olan, bu ilişkiyi hayvanların da biliyor olması. Hayvanlar arasında da arkadaşlık, fedakarlık ve yardımlaşma var. Tehlikede olan hemcinslerine yardıma gelen aslanlar, yaban horozları ve başka türlerde canlılar var; arada sırada kendi türü dışındaki hayvanlara nasıl yardım ettiklerini kendi gözlerimle gördüm. Canlılar karşılıklı yardımlaşıyor. Bu uğurda bazen zorluklara karşı mücadele veriyorlarsa da, her zaman her canlı topluluğunda güçlü ve yardımsever varlıklar bulunur. İnsanlar arasında o kadar çok örnek yok. Ya da daha doğrusu tek bir örnek bile yok. İnsanlar arasında oluyor gibi görünen tüm yakınlaşmalar, sonunda bencillik ve gurur bataklığında boğuluyor. Bazen iş arkadaşlığı ve yoldaşlık, arkadaşlık gibi görünebiliyor. Ortak ilgiler insanlar arasında dostluğa, arkadaşlığa benzeyen münasebetler yaratabiliyor. Ve yalnızlıktan kurtulmak için de insanlar, sonradan pişmanlık duyacakları ama bir süreliğine bir çeşit arkadaşlık gibi görünen samimiyetlere sürüklenmeyi tercih ediyorlar. Daha da ileri giderek arkadaşlığın bir görev olduğunu hayal ediyorlar. Tıpkı bir aşık gibi, arkadaş da duyguları için bir ödül beklemez. Karşılık istemez, arkadaş olarak seçtiği insanları sihirli bir ışığın içinde görmez, onun hatalarını görür ve onu tüm bu hatalarıyla kabul eder."

Sándor Márai ~ (Yürek Yangını)

Haute-Normandie. Seine-Maritime. Near Rouen, 1955,
by Henri Cartier-Bresson

Embers / Sándor Márai

"And without such ideal, would there be any point to life? And if a friend fails, because he is not a true friend, is one allowed to attack his character and his weaknesses? What is the value of a friendship in which one person loves the other for his virtue, his loyalty, his steadfastness? What is the value of a love that expects loyalty? Isn’t it our duty to accept the faithless friend as we do the faithful one who sacrifices himself? Is disinterest not the essence of every human relationship? That the more we give, the less we expect? And if a man gives someone his trust through all the years of his youth and stands ready to make sacrifices for him in manhood because of that blind, unconditional devotion, which is the highest thing any one person can offer another, only then to witness the faithlessness and base behavior of his friend, is he permitted to rise up in protest and demand vengeance? And if he does rise up and demand vengeance, having been deceived and abandoned, what does that say about the validity of his friendship in the first place?"

Sándor Márai ~ (Embers)





"Böyle bir düşünce olmasa yaşamın bir değeri, insan olmanın bir anlamı kalır mıydı? Ve eğer bir arkadaş gerçek bir arkadaş olmadığı için senden vazgeçiyorsa o zaman onun karakteri ve zayıflıkları hakkında yakınmak doğru olur mu? Bir insanın karşısındakini, sahip olduğu erdemleri, sadakati ve gösterdiği sabır için sevmesi ne anlama gelir ki? Sadakatle ölçülen sevgi türlerinin değeri nedir? Sadık olmayan bir arkadaşı aynen sadık olup kendini feda eden diğerini kabullendiğimiz gibi kabullenmek bizim görevimiz değil mi? Karşısındakinden hiç ama hiçbir şey beklemeden ve talep etmeden gösterilen fedakarlık tüm insani ilişkilerin gerçek muhteviyatı değil midir? Ve ne kadar az beklersen o kadar kendinden vermez misin? Karşısındakine bütün gençlik çağı boyunca güven, tüm erkeklik çağı boyunca fedakarlık ve en sonunda bir insanın diğerine verebileceği en yüksek değer olan kör, koşulsuz, tutkulu güven duygusunu veren insan, sonradan karşısındakinin hain, alçak olduğunu görmek zorunda kalırsa o zaman isyan ederek intikam almak istemesi normal midir? Eğer isyan eder, intikam çığlıkları atarsa o zaman o kandırılan ve terk edilen adamın gerçek bir dost olduğunu söyleyebilir miyiz?"

Sandor Marai ~ (Yürek Yangını)

Photo by E. Fraydman

The Ballad of Reading Gaol / Oscar Wilde

Yet each man kills the thing he loves
  By each let this be heard,
Some do it with a bitter look,
  Some with a flattering word,
The coward does it with a kiss,
  The brave man with a sword!

Some kill their love when they are young,
  And some when they are old;
Some strangle with the hands of Lust,
  Some with the hands of Gold:
The kindest use a knife, because
  The dead so soon grow cold.

Some love too little, some too long,
  Some sell, and others buy;
Some do the deed with many tears,
  And some without a sigh:
For each man kills the thing he loves,
  Yet each man does not die.

Oscar Wilde ~ (The Ballad of Reading Gaol)





Y sin embargo, cada hombre mata lo que ama.
Que todos oigan esto:
unos lo hacen con mirada torva
otros con la palabra halagadora;
el cobarde lo hace con un beso,
con la espada el valiente.

Matan algunos el amor de joven
y otros cuando viejos;
estrangulan algunos con manos de lujuria,
otros con manos de oro:
el más amable usa el puñal
para que el frío llegue antes.

Aman algunos poco tiempo, largamente otros.
Hay quienes compran y también quienes venden.
El acto es cometido a veces en el llanto
y otras sin un suspiro.
Pues todos matan lo que aman;
pero no todos mueren.

Oscar Wilde ~ (La Balada de la cárcel de Reading)

Traducción de E. Caracciolo Trejo





Y sin embargo, sepan todos,
cada hombre mata lo que ama.
Los unos matan con su odio,
los otros con palabras blandas;
el que es cobarde, con un beso,
y el de valor, con una espada!

Unos lo matan cuando jóvenes,
y cuando están viejos los otros;
unos con manos de deseo,
otros lo estrangulan con oro;
y el más hábil, con un puñal
porque así se enfría más pronto.

Aman mucho unos; otros, poco.
Se compra y vende el sentimiento.
Unos lo matan entre llanto,
otros sin prisas y sin miedo.
Cada uno mata lo que ama
mas no todos pagan por ello.


Oscar Wilde ~ (Balada de la cárcel de Reading)

Traducción de Enrique Quintero Valencia





Je savais seulement quelle pensée pourchassée
Lui faisait presser le pas, et pourquoi
Il contemplait le jour éblouissant
D’un œil aussi mélancolique.
L’homme avait tué ce qu’il aimait,
Et pour cela devait mourir.

Pourtant, tout homme tue ce qu’il aime,
Que tous entendent ces paroles.
Certains le font d’un regard dur,
D’autres avec un mot flatteur,
Le lâche tue d’un baiser
Et le brave d’un coup d’épée !

Certains tuent leur amour en leur jeunesse,
D’autres en leur vieillesse,
Certains étranglent avec les mains du Stupre,
D’autres avec les mains de l’Or.
Les plus cléments usent d’un couteau,
Car promptement refroidit le mort.

Oscar Wilde ~ (La Ballade de la geôle de Reading)





Eppure ogni uomo uccide ciò che ama,
ognuno ascolti dunque ciò che dico:
alcuni uccidono con uno sguardo d’amarezza,
altri con una parola adulatoria,
il codardo uccide con un bacio,
l’uomo coraggioso con la spada!

Alcuni uccidono il loro amore i gioventù,
ed altri quando sono vecchi;
alcuni lo strangolano con le mani dell’Avidità,
altri con le mani della Ricchezza;
l’uomo gentile uccide col coltello,
perché più ratto giunga il freddo della morte.

Alcuni amano troppo brevemente, altri troppo a lungo,
alcuni vendono, ed altri comprano;
alcuni uccidono con molte lacrime,
ed altri senza un sol singhiozzo:
perché ogni uomo uccide ciò che ama,
eppure nessuno di loro deve morire.

Oscar Wilde ~ (La Ballata del Cercere di Reading)

Traduzione: Marco M. G. Michelini





Kulak verin sözlerime iyice,
Herkes öldürebilir sevdiğini
Kimi bir bakışıyla yapar bunu,
Kimi dalkavukça sözlerle,
Korkaklar öpücük ile öldürür,
Yürekliler kılıç darbeleriyle!

Kimi gençken öldürür sevdiğini
Kimileri yaşlı iken öldürür;
Şehvetli ellerle öldürür kimi
Kimi altından ellerle öldürür;
Merhametli kişi bıçak kullanır
Çünkü bıçakla ölen çabuk soğur.

Kimi aşk kısadır, kimi uzundur,
Kimi satar kimi de satın alır;
Kimi gözyaşı döker öldürürken,
Kimi kılı kıpırdamadan öldürür;
Herkes öldürebilir sevdiğini
Ama herkes öldürdü diye ölmez.

Oscar Wilde ~ (Reading Zindanı Baladı'ından)

Çeviri: Tozan Alkan

The death of love "La muerte del amor" by Arantzazu Martínez

Porno / Irvine Welsh

"You fuck with your cock, but you make love with your body and soul. The cock is fuck all. In fact, I'll go further: the cock can be your worst enemy. Why? Because the cock needs a hole. That means the lassie is always in control, as long as the relationship is kept on a purely physical, i.e. shagging, basis. No matter how big your cock is or how well you use it, it's replaceable. There are thousands, millions of cocks queuing up for the berth yours is occupying and a good-looking lassie with any savvy knows that. Fortunately, most lack that awareness. No, the way to wrestle control of the relationship back from the lassie is by getting into her head."

Irvine Welsh ~ (Porno)





"Sikinle sikersin ama vücudun ve ruhunla sevişirsin. Sikin hiçbir önemi yoktur. Aslında, daha ileri gideceğim: Sikin senin en kötü düşmanın olabilir. Neden? Çünkü sikin bir deliğe ihtiyacı vardır. Yani ilişki tamamen fiziksel bir düzeyde, düzüşme temelinde kaldığı sürece kontrol hatunun elinde demektir. Sikin ne kadar büyük olursa olsun ya da sen onu ne kadar iyi kullanıyor olursan ol, yeri her zaman için doldurulabilir. Seninkinin işgal ettiği park yerini kapmak için kuyruğa girmiş bekleyen binlerce, milyonlarca sik var ve kafası çalışan güzel bir hatun bunu çok iyi bilir. Neyse ki çoğu bu bilince sahip değil. İlişkinin kontrolünü hatunun elinden almak için yapman gereken şey onun beynine girmektir."

Irvine Welsh ~ (Porno)

Photo by Edgar Núñez

Soneto XXIV / Pablo Neruda

SONETO XXIV

Amor, amor, las nubes a la torre del cielo
subieron como triunfantes lavanderas,
y todo ardió en azul, todo fue estrella:
el mar, la nave, el día se desterraron juntos.

Ven a ver los cerezos del agua constelada
y la clave redonda del rápido universo,
ven a tocar el fuego del azul instantáneo,
ven antes de que sus pétalos se consuman.

No hay aquí sino luz, cantidades, racimos,
espacio abierto por las virtudes del viento
hasta entregar los últimos secretos de la espuma.

Y entre tantos azules celestes, sumergidos,
se pierden nuestros ojos adivinando apenas
los poderes del aire, las llaves submarinas.

Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)





SONNET XXIV

Love, love, towards the tower of the sky, the clouds
climbed like triumphant washerwomen
and everything burned in blue, everything a star:
the sea, the ship, the day were banished together.

Come see the cherry trees of a water constellation
and the round key of the rapid universe,
come touch the fire of instantaneous blue,
come before its petals are consumed.

Nothing here but light, quantities, clusters,
space opened by the virtues of the wind
until it sheds the last secrets of the foam.

And amidst so many sky-blues, submerged,
our eyes are lost barely guessing
the powers of the air, the underwater keys.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by Gustavo Escobedo





SONNET XXIV

Love, Love, the clouds in the sky’s tower
mounted like triumphant purifying fountains,
and all glowed blue, all was star-like:
sea, boat, day, fused and banished.

Come and see the cherries of water that appeared,
and the whole scale of the swift universe,
come and touch the fire of the blue instant,
come before its petals are consumed.

Nothing here lacks light, number, clusters,
space opened up by the wind’s virtues,
until it delivers the sea-foam’s last secret.

And among so many blues, celestial, submerged,
our eyes are lost barely divining
the powers of air, the underwater gushers.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translation by A. S. Kline





SONNET XXIV

Amour, amour, à la tour du ciel les nuages
montèrent telles de triomphantes lavandières,
et tout brida en bleu d’azur, tout fut étoile :
la mer, la nef, le jour s’exilèrent ensemble.

Viens voir les cerisiers dans leur eau constellée
viens voir la ronde clef de l’univers rapide,
viens toucher le feu de l’azur instantané,
viens avant que ses pétales soient consumés.

Il n’est ici que lumière, quantités, grappes,
il n’est qu’espace ouvert par les vertus du vent
jusqu’à livrer les derniers secrets de l’écume.

Et parmi tant de bleus célestes, submergés,
nos yeux se sont perdus, ils devinent à peine
les puissances de l’air et les clefs de la mer.

Pablo Neruda - (La centaine d'amour, 1959)





SONETTO XXIV

Amore, amore, le nubi sulla torre del cielo
salirono come trionfanti lavandaie,
e tutto arse d'azzurro, tutto fu stella:
il mare, la nave, il giorno s'esiliarono uniti.

Vieni a vedere i ciliegi dell'acqua costellata
e la chiave rotonda del rapido universo,
vieni a toccare il fuoco dell'azzurro istantaneo,
vieni prima che i suoi petali si consumino.

Altro non v'è qui che la luce, quantità, grappoli,
spazio aperto dalle virtù del vento
fino a consegnare gli ultimi segreti delle schiuma.

E tra tanti azzurri celesti, sommersi,
si perdono i nostri occhi indovinando appena
i poteri dell'aria, le chiavi sottomarine.

Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)





SONE XXIV

Aşk, aşk diyerek tırmandı bulutlar
utkulu çamaşırcılar gibi göğün kulelerine,
ne varsa yandı mavilikte, ne varsa yıldız oldu;
Deniz, gemi, gün, sürgün oldular birlikte.

Gel görmeye kirazlarını iklim suyunun
ve toparlak çalgısını hızlı evrenin,
gel çalmaya ateşini anlık mavinin,
gel, taçyapraklar kendini yiyip bitirmeden.

Işıktan bol bir şey yok burada, saymakla bitmez eşya,
salkımlar.. rüzgârın emeğiyle kazanılmış bir yer,
sönünceye köpüğün son gizleri.

Gömülü gözlerimiz bu kutsal maviliklerde,
alır almaz gelecekten bir haber
havanın güçlerini, okyanus anahtarlarını yitirdiler.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviri: Adnan Özer

Photographs taken in the Valparaíso Region,
on the Pacific Coast, inside and around the house
of the Chilean poet Pablo Neruda.
The "Isla Negra" house. Chile, 1957, by Sergio Larrain

Sobre una poesía sin pureza / Pablo Neruda

Sobre una poesía sin pureza

Es muy conveniente, en ciertas horas del día o de la noche, observar profundamente los objetos en descanso: las ruedas que han recorrido largas, polvorientas distancias, soportando grandes cargas vegetales o minerales, los sacos de las carbonerías, los barriles, las cestas, los mangos y asas de los instrumentos del carpintero. De ellos se desprende el contacto del hombre y de la tierra como una lección para el torturado poeta lírico. Las superficies usadas, el gasto que las manos han infligido a las cosas, la atmósfera a menudo trágica y siempre patética de estos objetos, infunde una especie de atracción no despreciable hacia la realidad del mundo.

La confusa impureza de los seres humanos se percibe en ellos, la agrupación, uso y desuso de los materiales, las huellas del pie y los dedos, la constancia de una atmósfera humana inundando las cosas desde lo interno y lo externo.

Así sea la poesía que buscamos, gastada como por un ácido por los deberes de la mano, penetrada por el sudor y el humo, oliente a orina y a azucena, salpicada por las diferentes profesiones que se ejercen dentro y fuera de la ley. Una poesía impura como un traje, como un cuerpo, con manchas de nutrición, y actitudes vergonzosas, con arrugas, observaciones, sueños, vigilia, profecías, declaraciones de amor y de odio, bestias, sacudidas, idilios, creencias políticas, negaciones, dudas, afirmaciones, impuestos.

La sagrada ley del madrigal y los decretos del tacto, olfato, gusto, vista, oído, el deseo de justicia, el deseo sexual, el ruido del océano, sin excluir deliberadamente nada, sin aceptar deliberadamente nada, la entrada en la profundidad de las cosas en un acto de arrebatado amor, y el producto poesía manchado de palomas digitales, con huellas de dientes y hielo, roído tal vez levemente por el sudor y el uso. Hasta alcanzar esa dulce superficie del instrumento tocado sin descanso, esa suavidad durísima de la madera manejada, del orgulloso hierro. La flor, el trigo, el agua tienen también esa consistencia especial, ese recuerdo de un magnífico tacto.

Y no olvidemos nunca la melancolía, el gastado sentimentalismo, perfectos frutos impuros de maravillosa calidad olvidada, dejado atrás por el frenético libresco: la luz de la luna, el cisne en el anochecer, «corazón mío» son sin duda lo poético elemental e imprescindible. Quien huye del mal gusto cae en el hielo.

Pablo Neruda: «Sobre una poesía sin pureza». En: Caballo verde para la poesía. No 1, Madrid, octubre de 1935.





Toward An Impure Poetry

It is good, at certain hours of the day and night, to look closely at the world of objects at rest. Wheels that have crossed long, dusty distances with their mineral and vegetable burdens, sacks from the coal bins, barrels, and baskets, handles and hafts for the carpenter's tool chest. From them flow the contacts of man with the earth, like a text for all troubled lyricists. The used surfaces of things, the wear that the hands give to things, the air, tragic at times, pathetic at others, of such things—all lend a curious attractiveness to the reality of the world that should not be underprized.

In them one sees the confused impurity of the human condition, the massing of things, the use and disuse of substances, footprints and fingerprints, the abiding presence of the human engulfing all artifacts, inside and out.

Let that be the poetry we search for: worn with the hand's obligations, as by acids, steeped in sweat and in smoke, smelling of lilies and urine, spattered diversely by the trades that we live by, inside the law or beyond it.

A poetry impure as the clothing we wear, or our bodies, soupstained, soiled with our shameful behavior, our wrinkles and vigils and dreams, observations and prophecies, declarations of loathing and love, idylls and beasts, the shocks of encounter, political loyalties, denials and doubts, affirmations and taxes.

The holy canons of madrigal, the mandates of touch, smell, taste, sight, hearing, the passion for justice, sexual desire, the sea sounding-willfully rejecting and accepting nothing: the deep penetration of things in the transports of love, a consummate poetry soiled by the pigeon's claw, ice-marked and tooth-marked, bitten delicately with our sweatdrops and usage, perhaps. Till the instrument so restlessly played yields us the comfort of its surfaces, and the woods show the knottiest suavities shaped by the pride of the tool. Blossom and water and wheat kernel share one precious consistency: the sumptuous appeal of the tactile.

Let no one forget them. Melancholy, old mawkishness impure and unflawed, fruits of a fabulous species lost to the memory, cast away in a frenzy's abandonment-moonlight, the swan in the gathering darkness, all hackneyed endearments: surely that is the poet's concern, essential and absolute.

Those who shun the "bad taste” of things will fall flat on the ice.

Pablo Neruda 

Translated from the Spanish by Ben Belitt





Saf Şiir Yoktur

Günün ya da gecenin belirli saatlerinde, yararlı nesneleri sessizce, dikkatle incelemek meşakkate değer: tahıl ya da madenle gereğinden de yüklü, uzun, tozlu yolları kat etmiş tekerlekler, kömür çuvalları, fıçılar, sepetler, marangoz araç-gereçleri. Bu nesnelerin insan ve yeryüzüne dokunuşları, gerçekliği bozan lirik şair için değerli dersler taşıyabilir. Eskimiş yüzeyler, insan elinin verdiği aşınma, bu nesnelerden -zaman zaman trajik, ama hep acıklı- doğan her şey, gerçekliğe küçümsenmemesi gereken bir çekicilik verir.

İnsandaki bulanık katışma onlarda ayırt edilir: Kümelere yönelme, gereçlerin kullanımı ve eskimesi, el ya da ayak izi her yüzeye nüfuz eden insan varlığının sürekliliği.

Aradığımız işte bu şiir. Asitle, insan elinin emeğiyle aşınmış, yasal ve yasanın dışında her çeşit işin beslediği, ter ve duman, sidik ve zambak kokularıyla kaplanan şiir.

Bir giysi ya da bir vücut kadar kirli bir şiir, yemek ve utançla lekelenmiş bir şiir; kırışıklıklar, gözlemler, düşler, uyanışlar, kehanetler, aşk ve nefret ilanları, hayvanlar, vuruşlar, kasideler, manifestolar, inkarlar, kuşkular, onaylar, vergilerle dolu bir şiir.

Sevdalanışın kutsal yasası, ve dokunma, koklama, tatma, görme ve duymanın buyrukları, adalet tutkusu ve cinsel arzu, okyanusun sesi, hiçbir şey kasıtlı olarak dışarda bırakılmadan, hiçbir kayda zorlanmayan bir sevda uğruna ölçülmemiş derinliklere dalış. Ve şiirsel ürün parmak izleriyle, diş ve buz izleriyle damgalanacaktır - terin ve savaşın azar azar soğurduğu bir şiir. Biri, sürekli çalınan bir enstrüman kadar düzgün sürtünmeyle aşınan yüzeyi, yontulmuş odunun sert yumuşaklığını, mağrur demir gücünü kazanıncaya kadar. Çiçekler, buğday ve suda da o özgül bütünlük vardır, o aynı; elle tutulur görkemlilik.

Ama melankoliyi, bir başka çağın duygusallığını, harikaları çalım satma deliliğiyle bir tarafa atılmış olan o bütünüyle dokunuşun kirlettiği ürünü görmezlikten gelemeyiz: ayışığı, hüzünlü kuğu, "sevgilim", hiç kuşkusuz şiirin asli ve önemli unsurlarıdır. Kötü zevkten kaçan, belaya yakalanmış demektir.

Pablo Neruda

Pablo Neruda. The "Isla Negra" house, Chile, 1957, by Sergio Larrain

Diotima / Friedrich Hölderlin

DIOTIMA

You suffer and keep silent and, strange to them,
You holy being, silently wilt away;
For, ah, in vain among barbarians
Here in the sunlight you seek your kindred,

The nobly tender spirits that are no more!
Yet time speeds on. Thougth mortal, my song will live
To see the day which next to gods , with
Heroes will name you, itself be like you.

Friedrich Hölderlin

Translated by Michael Hamburger





DIOTIMA

Susarak katlanırsın, onlarsa anlamazlar seni
Ey kutsal varlık! solar gidersin susarak;
Çünkü ah, boşuna ararsın barbarlar
arasında yakınlarını günışığı içre,

Artık varolmayan o ince, büyük ruhlar!
Fakat ivecendir zaman. Ama ölümsüz türküm,
Ey diotima, görecektir o günü, tanrılardan sonra
kahramanlarla seni adlandıran, ve sana benzeyen!

Friedrich Hölderlin

Pure Love by Csaba Markus

William Shakespeare / Venus and Adonis

"Cali it not love, for Love to heaven is fled,
Since sweating Lust on earth absorb’d his name;

(...)

Love comforteth like sunshine after rain,
But lust's effect is tempest after sun.
Love's gentle spring doth ahvays fresh remain,
Lust's winter comes ere summer half be done.
Love surfelts not, lust like a glutton dies.
Love is all truth, lust full offorged lies."

William Shakespeare ~ (Venus and Adonis)






"No llames a esto amor, pues este voló al cielo,      
desde que la lujuria ha usurpado su nombre,

(...)

Conforta amor cual sol, después de toda lluvia,      
pero lujuria es tal, cual tempestad tras sol;       
amor es primavera, con toda su frescura;      
pero lujuria invierna sin que el verano acabe.      
Amor nunca se sacia, lujuria es insaciable;      
el amor es verdad, falacia la lujuria."  

William Shakespeare ~ (Venus y Adonis)

Versión lírica de Ramón García González





"Sevgi deme buna; çünkü sevgi gökyüzüne kaçtı,
Terleyen şehvet onun yeryüzündeki yerini alalı beri. 

(...)

"Sevgi yağmurdan sonra açan güneş gibi avutur;
Oysa şehvet güneşten sonra fırtına gibidir.
Sevginin tatlı baharı her dem taze kalır;
Şehvetin kışı daha yaz bitmeden basar.
Sevgi açgözlü değildir; şehvet tıkanan bir obur gibi ölür.
Sevgi baştan aşağı gerçektir; şehvet uydurma yalanlarla doludur."

William Shakespeare ~ (Venüs ve Adonis)

Çeviri: Mina Urgan - (Shakespeare ve Hamlet / YKY)

Photo by Edgar Núñez

The Book of Disquiet / Fernando Pessoa

"I’ve always wanted to be liked. It grieved me that I was treated with indifference. Left an orphan by Fortune, I wanted—like all orphans—to be the object of someone’s affection. This need has always been a hunger that went unsatisfied, and so thoroughly have I adapted to this inevitable hunger that I sometimes wonder if I really feel the need to eat. Whatever be the case, life pains me."

Fernando Pessoa ~ (The Book of Disquiet)





"Her zaman sevilmek istedim. Bana ilgisizce davranılması daima kederlendirdi beni. Talihin yetim bıraktığı ben, her yetim gibi birilerinin sevgisini ve şefkatini görmek istedim. Bu ihtiyaç daima yatıştıramadığım bir açlık oldu ve bu kaçınılmaz açlığa kendimi o kadar alıştırdım ki, bazen gerçekten yemek yeme ihtiyacı hissetmediğimi düşünüyorum. Her ne olursa olsun, hayat canımı yakıyor."

Fernando Pessoa ~ (Huzursuzluğun Kitabı)

Lonely Man. From the New York City series
by Benn Mitchell

The Book of Disquiet / Fernando Pessoa

"I’ll disappear in the fog as a foreigner to all life, as a human island detached from the dream of the sea, as a uselessly existing ship that floats on the surface of everything."

Fernando Pessoa ~ (The Book of Disquiet)





"Bütün bir hayata yabancı gibi, denize hasret bir ada gibi, her şeyin üzerinde yüzen faydasız bir gemi gibi sislerin arasında gözden kaybolacağım."

Fernando Pessoa ~ (Huzursuzluğun Kitabı)

Unknown photographer