A una estatua de proa (Elegía) / Pablo Neruda

A UNA ESTATUA DE PROA (ELEGIA)

En las arenas de Magallanes te recogimos cansada
navegante, inmóvil
bajo la tempestad que tantas veces tu pecho dulce y doble
desafió dividiendo en sus pezones.

Te levantamos otra vez sobre los mares del Sur, pero ahora
fuiste la pasajera de lo oscuro, de los rincones, igual
al trigo y al metal que custodiaste
en alta mar, envuelta por la noche marina.

Hoy eres mía, diosa que el albatros gigante
rozó con su estatura extendida en el vuelo,
como un manto de música dirigida en la lluvia
por tus ciegos y errantes párpados de madera.

Rosa del mar, abeja más pura que los sueños,
almendrada mujer que desde las raíces
de una encina poblada por los cantos
te hiciste forma, fuerza de follaje con nidos,
boca de tempestades, dulzura delicada
que iría conquistando la luz con sus caderas.

Cuando ángeles y reinas que nacieron contigo
se llenaron de musgo, durmieron destinadas
a la inmovilidad con un honor de muertos,
tú subiste a la proa delgada del navío
y ángel y reina y ola, temblor del mundo fuiste.
El estremecimiento de los hombres subía
hasta tu noble túnica con pechos de manzana,
mientras tus labios eran oh dulce! humedecidos
por otros besos dignos de tu boca salvaje.

Bajo la noche extraña tu cintura dejaba
caer el peso puro de la nave en las olas
cortando en la sombría magnitud un camino
de fuego derribado, de miel fosforescente.
El viento abrió en tus rizos su caja tempestuosa,
el desencadenado metal de su gemido,
y en la aurora la luz te recibió temblando
en los puertos, besando tu diadema mojada.

A veces detuviste sobre el mar tu camino
y el barco tembloroso bajó por su costado,
como una gruesa fruta que se desprende y cae,
un marinero muerto que acogieron la espuma
y el movimiento puro del tiempo y del navío.
Y sólo tú entre todos los rostros abrumados
por la amenaza, hundidos en un dolor estéril,
recibiste la sal salpicada en tu máscara,
y tus ojos guardaron las lágrimas saladas.
Más de una pobre vida resbaló por tus brazos
hacia la eternidad de las aguas mortuorias,
y el roce que te dieron los muertos y los vivos
gastó tu corazón de madera marina.

Hoy hemos recogido de la arena tu forma.
Al final, a mis ojos estabas destinada.
Duermes tal vez, dormida, tal vez has muerto, muerta:
tu movimiento, al fin, ha olvidado el susurro
y el esplendor errante cerró su travesía.
Iras del mar, golpes del cielo han coronado
tu altanera cabeza con grietas y rupturas,
y tu rostro como una caracola reposa
con heridas que marcan tu frente balanceada.

Para mí tu belleza guarda todo el perfume,
todo el ácido errante, toda su noche oscura.
Y en tu empinado pecho de lámpara o de diosa,
torre turgente, inmóvil amor, vive la vida.
Tú navegas conmigo, recogida, hasta el día
en que dejen caer lo que soy en la espuma.

Pablo Neruda - (El Gran Océano, Canto General, 1950)





TO A SHIP'S FIGUREHEAD (ELEGY)

From the sands of Magellan we salvaged you, exhausted
voyager, immobile
beneath the storm your sweet twofold breast so many times
defied dividing itself between your nipples.

We lifted you again over the Southern waters, but now
you were the passenger in darkness, of angles, one
with the wheat and the metal you guarded
on the wide water, enveloped by oceanic night.

Today you are mine, goddess whom the giant albatross
grazed with its wingspan extended in flight,
like a cloak of music conducted in rain
by your blind wandering eyelids of timber.

Rose of the sea, bee more pure than dream,
almond-woman who from the roots
of a holm-oak peopled with cantos
made yourself form, force of the nest-filled foliage,
mouth of tempests, delicate sweetness,
that could go conquering the light with its thighs.

When the angels and the queens born with you,
covering themselves with moss, slumbered, fated
to the immobility the dead guard with honour,
you climbed to the narrow prow of the ship
and angel and queen and wave, you were the earth’s tremor.
Man’s shudderings climbed to your
noble tunic with its apple-wood breast.
while your lips oh sweetness! were moistened
by other kisses worthy of your wild mouth.
Beneath strange nights your waist let
fall the pure burden of the ship into the waves
cutting a path through the sombre extent
of overturned flame, of phosphorescent honey.
The wind opened its bag of tempests,
the unbound metal of its groans,
and the light at dawn received you trembling
in the ports, kissing your moist diadem.

Sometimes the trembling vessel heeled
when you halted your path through the sea,
like a heavy fruit that breaks off and falls,
a dead mariner whom the spume,
and the pure motion of time and ship, receive.
And you alone among all the faces
submerged by menace, plunged into barren sadness,
received the scattered salt-brine on your mask,
and your eyes retained the salty tears.
More than one wretched life slipped from your arms
into an eternity of funereal waters,
and the touch of the dead and the living
wore away your heart of ocean timber.

Today we have salvaged your form from the sand.
Finally you were destined for my eyes.
You slumber, perhaps, a slumberer, perhaps you are dead, a dead one:
your motion has finally forgotten the sighing
and the wandering splendour has ceased its journey.
Anger of ocean, blows of the heavens have circled
your proud head with cracks and fissures,
and your face rests like a conch,
with wounds that mark your swaying brow.

For me your beauty holds all of the perfume,
all of the wandering corrosion, all its dark night.
And in your raised breast of lamp or of goddess,
swelling turret, immobile love, life lives.
Salvaged, you sail with me, until that day
in which they let fall what I am into the spume.

Pablo Neruda - (The Great Ocean, General Song, 1950)

Translated by A. S. Kline





BİR GEMİ SÜSÜ FİGÜRÜ İÇİN (AĞIT)

Macellan Boğazı’nın kumsallarında bulduk seni,
yorgun kadın gemici, fırtınada kıpırtısız
tatlı ve gergin göğüslerinin çok sık
göğüs gerdiği gibi, bölünmüş arasında meme uçlarının.

Kaldırdık seni bir kez daha Güney’in denizi üzerine, fakat şimdi
sensin, karanlığın ve köşelerin yolcususun,
açık denizde koruduğun buğdayla ve metalle eşitsin,
sarmalanmışsın denizin gecesinde.

Bugün benimsin, tanrıça, o dev albatros gibi
seğirip geçen kaçıştaki yayılmış bedeniyle,
ağaçtan kör ve titreşen göz kapaklarının
yağmuru arasında çalınan müzikten bir manto gibi.

Denizin gülü, düşlerden daha temiz ana arı,
şarkılarla dolu bir meşenin kökleriyle
endamını bulmuş badem gözlü kadın,
kuş yuvalarıyla dolu dalla yaprağın gücüsün sen,
kasırgaların ağzısın, ışığı fethetmek ister
narin hoşluk senin kalçalarınla.

Seninle doğan melekler ve kraliçeler,
yosunla örtünüp uyurlarken, kaderindir
bir ölünün onuruyla kıpırtısızlık,
tırmandın geminin zayıf pruvasına
ve melek, kraliçe ile dalga oldun,
dünyadaki bir titremeden oluştun.
Yükseldi insanın dehşeti
elma göğüsleriyle soylu tuniğine senin,
ey tatlı, ıslakken dudakların
o yaban ağzına layık başka öpücüklerle.

Yabancı gece altında kalçan
bıraktı geminin temiz ağırlığı düşsün diye dalgalara,
keserken yenilmiş ateşten bir izi
fosfor ışıltılı baldan, o kasvetli sonsuzluktan.
Rüzgâr açtı senin zülüflerinde fırtınalı sandığını,
şikayetinin serbest bırakılmış metalini,
ve şafakta rastladın ışığa titreyerek
limanlarda, öperek ıslak tacını.

Ara sıra durduruyordun hızını deniz üzerinde
ve titreyen kayık çalkalanıyordu böğründe,
ağır bir meyve gibi kendini koparan ve düşen,
zamanın ve geminin o temiz devinimiyle
ve köpükle kucaklanan bir ölü gemici.
Ve sen yalnızsın, tehditle felçleşmiş
yüzlerin arasında, kısır bir acıya batmışsın,
maskenle aldın o fışkıran tuzu,
ve gözlerin korudu o tuzlu gözyaşlarını.
Bir sefil hayattan fazlası kaydı kollarının arasından
o öldüren suların sonsuzluğuna
ve ölülerle yaşayanların dokunuşu
yedi bitirdi deniz ağacından yüreğini.

Bugün bulduk endamını kumda.
Mutlak olarak yazılmıştın gözlerimin alnına.
Uyuyorsun belki, uyuyarak, belki ölüsün sen, öldün sen:
En sonunda unuttu mırıltılarını yankıların
ve dolanıp duran parıltın bitirdi yolculuğunu.
Denizin gazabı, gökyüzünün vuruşu taçlandırdı
mağrur başını sıyrıklarla ve çatlaklarla,
ve dinleniyor yaralarla bozulmuş yüzün
sallanan alnını hisseden bir deniz kabuğu gibi.

Benim için saklıyor güzelliğin bütün kokusunu,
bütün bu evsiz barksız asidi, bütün karanlık gecesini.
Ve senin lamba ya da tanrıça şişkin göğsünde,
yükselen kule, dokunulmaz aşk, yaşıyor hayatı.
Yelken açıyorsun benimle, tekrar bulunmuş, o güne
bırakırlarken olduğum her şeyi köpüğe.

Pablo Neruda - (Büyük Okyanus, Evrensel Şarkı, 1950)

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

Mermaid figurehead sculpture on bow of ship

No sólo el fuego / Pablo Neruda

NO SÓLO EL FUEGO

Ay sí, recuerdo,
ay tus ojos cerrados
como llenos por dentro de luz negra,
todo tu cuerpo como una mano abierta,
como un racimo blanco de la luna,
y el éxtasis,
cuando nos mata un rayo,
cuando un puñal nos hiere en las raíces
y nos rompe una luz la cabellera,
y cuando
vamos de nuevo
volviendo a la vida,
como si del océano saliéramos,
como si del naufragio
volviéramos heridos
entre las piedras y las algas rojas.

Pero
hay otros recuerdos,
no sólo flores del incendio,
sino pequeños brotes
que aparecen de pronto
cuando voy en los trenes
o en las calles.

Te veo
lavando mis pañuelos,
colgando en la ventana
mis calcetines rotos,
tu figura en que todo,
todo el placer como una llamarada
cayó sin destruirte,
de nuevo,
mujercita
de cada día,
de nuevo ser humano,
humildemente humano,
soberbiamente pobre,
como tienes que ser para que seas
no la rápida rosa
que la ceniza del amor deshace,
sino toda la vida,
toda la vida con jabón y agujas,
con el aroma que amo
de la cocina que tal vez no tendremos
y en que tu mano entre las papas fritas
y tu boca cantando en invierno
mientras llega el asado
serían para mi la permanencia
de la felicidad sobre la tierra.

Ay vida mía,
no sólo el fuego entre nosotros arde,
sino toda la vida,
la simple historia,
el simple amor
de una mujer y un hombre
parecidos a todos.

Pablo Neruda - (Los versos del capitán, 1952)





NOT ONLY THE FIRE

Ah yes, I remember,
ah your closed eyes
as if filled from within with black light,
your whole body like an open hand,
like a white cluster from the moon,
and the ecstasy,
when a lightningbolt kills us,
when a dagger wounds us in the roots,
and a light strikes our hair,
and when
again we gradually
return to life,
as if we emerged from the ocean,
as if from the shipwreck
we returned wounded
among the stones and the red seaweed.

But
there are other memories,
not only flowers from the fire
but little sprouts
that suddenly appear
when I go on trains
or in the streets.

I see you
washing my handkerchiefs,
hanging at the window
my worn-out socks,
your figure on which everything,
all pleasure like a flare-up,
fell without destroying you,
again,

little wife
of every day,
again a human being,
humbly human,
proudly poor,
as you have to be in order to be
not the swift rose
that love's ash dissolves
but all of life,
all of life with soap and needles,
with the smell that I love
of the kitchen that perhaps we shall not have
and in which your hand among the fried potatoes
and your mouth singing in the winter
until the roast arrives
would be for me the permanence
of happiness on earth.

Ah my life,
it is not only the fire that burns between us
but all of life,
the simple story,
the simple love
of a woman and a man
like everyone.

Pablo Neruda - (The Captain's Verses, 1952)

Translated by Donald D. Walsh





NON SOLO IL FUOCO

Ahi, si, ricordo,
ahi, i tuoi occhi chiusi
come pieni dentro di luce nera,
tutto il tuo corpo come una mano aperta,
come un grappolo bianco della luna,
e l'estasi,
quando un fulmine ci uccide,
quando un pugnale ci ferisce nelle radici
e una luce ci spezza la chioma,
e quando
di nuovo
torniamo alla vita,
come uscissimo dall'oceano,
come tornassimo feriti
dal naufragio
tra le pietre e l'alghe rosse.

Ma
altri ricordi esistono,
non solo fiori dell'incendio,
ma piccoli germogli
che compaiono d'improvviso
quando vado nei treni
o nelle strade.

Ti vedo
che lavi i miei fazzoletti,
che appendi alla finestra
i miei calzini rotti,
vedo la tua figura in cui tutto,
tutto il piacere come una fiammata
cadde senza distruggerti,
di nuovo,
donnina
d'ogni giorno,
di nuovo essere umano,
umilmente umano,
superbamente povero,
come devi essere perché tu sia
non la rapida rosa
che la cenere dell'amore dissolve,
ma tutta la vita
tutta la via con sapone ed aghi,
con l'aroma che amo
della cucina che forse non avremo
in cui la tua mano, tra le patate fritte
e la tua bocca, che nell'inverno canta,
mentre arriva l'arrosto,
saran per me la permanenza
della felicità sopra la terra.

Ahi, vita mia,
non solo il fuoco tra noi arde,
ma tutta la vita,
la semplice storia,
l'amore semplice
di una donna e d'un uomo
uguali a tutti gli altri.

Pablo Neruda - (I Versi Del Capitano, 1952)





SADECE ATEŞ DEĞİL

Oy, evet, hatırlarım,
oy içi kararmış ışıkla dolu
kapalı gözlerini,
açık bir el gibi bütün bedenini,
parıldayan bir ay salkımı gibi,
ve esrimeyi,
bir şimşek ışını bizi öldürdüğünde,
yaraladığında bizi bir hançer kökümüze dek,
ve bir ışık yararken saçlarımızı,
ve biz
yeniden başladığımızda
hayata geri dönmeye,
sanki okyanustan çıkmışız,
sanki bir gemi batışından
yaralı dönmüşüz
taşlarla kızıl yosunlar arasında.

Fakat
başka anılar da var,
şehvetin çiçekleri değil yalnızca,
fakat filizlenir azar azar,
ki birdenbire görünür,
trenle giderken
ya da yürürken sokakta.

Mendillerimi yıkarken
görürüm seni,
delikli çoraplarımı asarken
pencerede,
endamın, ki ondadır bütün
bütün isteği muazzam bir alaz gibi
çalar sanki yere seni zarar vermeden sana,
yeniden,
sen her günün
küçük kadını,
yeniden insansı bir varlık,
alçakgönüllü insan,
yoksulluğa rağmen gururlu,
senin gibi olmalı, aşk külünün
ıssız bıraktığı
geçici gül olmayasın diye,
fakat hayatın hepsi olasın diye,
sabunla ve iğneyle bütün bir hayat,
o sevdiğim mis kokuyla,
belki hiçbir zaman sahip olamayacağımız mutfaktan
kolun kızartılan patatesler arasında
ve pişmiş eti getirirken içeri
ağzın şarkıyla dolu kış zamanı,
benim için dünyada
sonsuz mutluluk bu olacak.

Oy, hayatımsın benim,
aramızda yalnızca ateş değil alazlanan,
fakat bütün bir hayat,
o yalın hikâye,
herkesinkine benzeyen
bir kadınla bir erkek arasındaki
o yalın aşk.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

("Kaptanın Dizeleri"nden, 1952)

Untitled, not dated, by Vivian Maier

La Infinita / Pablo Neruda

LA INFINITA

Ves estas manos? Han medido
la tierra, han separado
los minerales y los cereales,
han hecho la paz y la guerra,
han derribado las distancias
de todos los mares y ríos,
y sin embargo
cuanto te recorren
a ti, pequeña,
grano de trigo, alondra,
no alcanzan a abarcarte,
se cansan alcanzando
las palomas gemelas
que reposan o vuelan en tu pecho,
recorren las distancias de tus piernas,
se enrollan en la luz de tu cintura.
Para mí eres tesoro más cargado
de inmensidad que el mar y su racimos
y eres blanca y azul y extensa como
la tierra en la vendimia.
En ese territorio,
de tus pies a tu frente,
andando, andando, andando,
me pasaré la vida.

Pablo Neruda - (Los versos del capitán, 1952)





THE INFINITE ONE

Do you see these hands? They have measured
the earth, they have separated
minerals and cereals,
they have made peace and war,
they have demolished the distances
of all the seas and rivers,
and yet,
when they move over you,
little one,
grain of wheat, swallow,
they can not encompass you,
they are weary seeking
the twin doves
that rest or fly in your breast,
they travel the distances of your legs,
they coil in the light of your waist.
For me you are a treasure more laden
with immensity than the sea and its branches
and you are white and blue and spacious like
the earth at vintage time.
In that territory,
from your feet to your brow,
walking, walking, walking,
I shall spend my life.

Pablo Neruda - (The Captain's Verses, 1952)

Translated by Donald D. Walsh





L'INFINIE

Tu vois ces mains ? Elles ont mesuré
la terre, elles ont séparé
minéraux et céréales,
elles ont fait la paix, la guerre,
abattu les distances
de toutes les mers et de tous les fleuves,
pourtant,
quand elles te parcourent
toi, la petite,
le grain de blé, l’alouette,
elles n’arrivent pas à t’étreindre en entier,
elles peinent pour atteindre
les colombes jumelles
qui sur tes seins reposent ou volent,
elles parcourent les distances de tes jambes,
elles s’enroulent à la clarté de ta ceinture.
Tu es pour moi un trésor plus chargé
d’immensité que la mer et ses grappes
et tu es blanche et bleue et tu es vaste comme
la terre à l’heure des vendanges.
Sur ce territoire,
de tes pieds à ton front
je passerai ma vie
à marcher, à marcher, à marcher.

Pablo Neruda - (Les Vers du Capitaine, 1952)





L’INFINITA

Vedi queste mani? Han misurato
la terra, han separato
i minerali e i cereali,
han fatto la pace e la guerra,
hanno abbattuto le distanze
di tutti i mari, di tutti i fiumi,
e tuttavia
quando percorrono
te, piccola,
grano di frumento, allodola,
non riescono a comprenderti,
si stancano raggiungendo
le colombe gemelle
che riposano o volano sul tuo petto,
percorrono le distanze delle tue gambe,
si avvolgono alla luce della tua cintura.
Per me sei un tesoro più colmo
d'immensità che non il mare e i grappoli,
e sei bianca e azzurra e vasta come
la terra nella vendemmia.
In questo territorio,
dai tuoi piedi alla tua fronte,
camminando, camminando, camminando,
Passerò la mia vita.

Pablo Neruda - (I Versi Del Capitano, 1952)





SINIRSIZ

Görüyor musun bu elleri? Bunlar ölçtü
yeryüzünü, ayırdı
mineralleri ve mısır türlerini,
barıştı ve savaştı,
yendi uzaklıkları
bütün denizlerde ve ırmaklarda,
ama gene de,
yolculuk edip dururken sende,
ey küçüğüm,
ey buğday tanem, ey toygarım,
tam olarak algılayamazlar seni,
göğsünde ya dinlenen ya da uçan
ikiz güvercinleri
avlamaktan yorulurlar,
dolanırlar bacaklarının mesafesinde,
dolanırlar belinin ışığında.
Benim için bir hazine odasısın, sonsuzca
varsılsın denizden ve onun yığıntılarından,
ve beyazsın ve mavisin ve enginsin
bağ bozumunda toprak gibi.
Bu bölgede,
ayaklarından alnına,
dolanarak, dolanarak, dolanarak,
geçireceğim hayatımı.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

("Kaptanın Dizeleri"nden, 1952)

Photo by David Hamilton

Women Who Run With the Wolves / Clarissa Pinkola Estés

"Laughter is a hidden side of women’s sexuality; it is physical, elemental, passionate, vitalizing, and therefore arousing. It is a kind of sexuality that does not have a goal, as does genital arousal. It is a sexuality of joy, just for the moment, a true sensual love that flies free and lives and dies and lives again on its own energy. It is sacred because it is so healing. It is sensual for it awakens the body and the emotions. It is sexual because it is exciting and causes waves of pleasure. It is not one-dimensional, for laughter is something one shares with oneself as well as many others. It is a woman’s wildest sexuality."

Clarissa Pinkola Estés - (Women Who Run With the Wolves)





"Gülme, kadın cinselliğinin gizli tarafıdır; fizikseldir, temeldir, tutkuludur, hayat vericidir ve bu yüzden uyarıcıdır. Genital uyarılma gibi bir hedefi olmayan bir cinsellik türüdür. Sadece o an için, bir sevincin cinselliğidir; özgürce uçan, yaşayıp ölen ve kendi enerjisiyle yeniden yaşayan hakiki ve şehevi bir sevgidir. Kutsaldır; çünkü fazlasıyla iyileştiricidir. Şehevidir; çünkü bedeni ve onun duygularını uyandırır. Cinseldir; çünkü heyecan vericidir ve haz dalgalarına neden olur. Tek boyutlu değildir; çünkü gülme, insanın kendisi kadar başkalarıyla da paylaştığı bir şeydir. Bir kadının en vahşi cinselliğidir."

Clarissa Pinkola Estés - (Kurtlarla Koşan Kadınlar)

Çeviri: Hakan Atalay / Ayrıntı Yayınları

Marilyn Monroe

Poema 7 / Pablo Neruda

POEMA 7

Inclinado en las tardes tiro mis tristes redes
a tus ojos oceánicos.

Allí se estira y arde en la más alta hoguera
mi soledad que da vueltas los brazos como un náufrago.

Hago rojas señales sobre tus ojos ausentes
que olean como el mar a la orilla de un faro.

Sólo guardas tinieblas, hembra distante y mía,
de tu mirada emerge a veces la costa del espanto.

Inclinado en las tardes echo mis tristes redes
a ese mar que sacude tus ojos oceánicos.

Los pájaros nocturnos picotean las primeras estrellas
que centellean como mi alma cuando te amo.

Galopa la noche en su yegua sombría
desparramando espigas azules sobre el campo.

Pablo Neruda

Veinte poemas de amor y una canción desesperada (1924)





POEM 7

Leaning into the afternoon, I cast my saddened nets,
towards your oceanic eyes.

There, in the highest fire, my solitude unrolls and ignites,
arms flailing like a drowning man’s.

I send out crimson flares across your distant eyes,
that swell like the waves, at the base of a lighthouse.

You only guard darkness, far-off woman of mine,
from your gaze the shore of trepidation sometimes emerges.

Leaning towards afternoon, I fling my saddened nets,
into the sea, your eyes of ocean trouble.

The night-birds peck at the early stars,
that glitter as my soul does, while it loves you.

The night gallops, on its mare of shadows,
spilling blue silken tassels of corn, over the fields.

Pablo Neruda

Twenty Love Poems and a Song of Despair, (1924)

Translation by A. S. Kline





POEME 7

Incliné sur les soirs je jette un filet triste
sur tes yeux d'océan.

Là, brûle écartelée sur le plus haut bûcher,
ma solitude aux bras battants comme un noyé.

Tes yeux absents, j'y fais des marques rouges
et ils ondoient comme la mer au pied d'un phare.

Ma femelle distante, agrippée aux ténèbres,
de ton regard surgit la côte de l'effroi.

Incliné sur les soirs je jette un filet triste
sur la mer qui secoue tes grands yeux d'océan.

Les oiseaux de la nuit picorent les étoiles
qui scintillent comme mon âme quand je t'aime.

Et la nuit galopant sur sa sombre jument
éparpille au hasard l'épi bleu sur les champs

Pablo Neruda

Vingt poèmes d'amour et une chanson désespérée, (1924)





POEMA 7

Inclinado nas tardes atiro minhas tristes redes
a teus olhos oceánicos.

Ali estica-se e arde na mais alta fogueira
minha solidão que dá voltadas os braços como um náufrago.

Faço vermelhos sinais sobre teus olhos ausentes
que olean como o mar à orla de um farol.

Só guarda trevas, fêmea distante e minha,
de tua mirada emerge às vezes a costa do espanto.

Inclinado nas tardes jogo minhas tristes redes
a esse mar que sacode teus olhos oceánicos.

Os pássaros noturnos picotean as primeiras estrelas
que centellean como minha alma quando te amo.

Galopa a noite em sua égua sombria
desparramando espigas azuis sobre o campo.

Pablo Neruda

Vinte Poemas de Amor e uma Canção Desesperada (1924)





POESIA 7

Chino sulle sere, lancio le mie reti tristi
nei tuoi occhi oceanici.

Lì si tende e arde nella pira più alta
la mia solitudine che annaspa come un nau frago.

Lancio rossi segnali oltre i tuoi occhi assenti
che ondeggiano come il mare sulla sponda di un faro.

Sorvegli solo le tenebre, femmina distante e mia,
dal tuo sguardo talora emerge la costa dello spavento.

Chino sulle sere, getto le mie reti tristi
in quel mare che scuote i tuoi occhi oceanici.

Gli uccelli notturni beccano le prime stelle
che splendono come la mia anima quando ti amo.

La notte galoppa sulla sua cavalla ombrosa
sparpagliando spighe azzurre sul campo.

Pablo Neruda

Venti poesie d'amore e una canzone disperata, (1924)





VII.

Eğilerek fırlatırım hüzünlü ağlarımı
gözlerinin okyanusunda akşama doğru.

Yalnızlığım gerinir ve ateşin en harlısında yanar,
sallanan kollarıyla kazazede bir adama benzer.

Uzak gözlerine gönderirim kırmızı işaretleri,
bir deniz fenerine çarpan dalgalar misali.

Ey kadın, uzaktasın ama benimsin, saklarsın sadece karanlığı,
bakışından ortaya çıkar ara sıra korkunun kıyısı.

Gözlerinin okyanuslarını sallayan o denizde akşama doğru
eğilerek fırlatırım hüzünlü ağlarımı.

Seni sevdiğim zaman gagalar gecenin kuşları
ruhum gibi parıldayan o ilk yıldızları.

Gece dörtnala sürer karanlık kısraklarını
yayar tarlalara gök mavisi başaklarını.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

"Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz Bir Şarkı"dan. (1924)

The sea inside by Kasia Derwinska

Départ / Arthur Rimbaud

Départ

Assez vu. La vision s'est rencontrée à tous les airs.
Assez eu. Rumeurs des villes, le soir, et au soleil, et toujours.
Assez connu. Les arrêts de la vie. — Ô Rumeurs et Visions!
Départ dans l'affection et le bruit neufs!

Arthur Rimbaud - (Les Illuminations, 1873-1875)





Departure

Eough seen. The vision was encountered under all skies.
Enough had. Sounds of cities, evening, and in the light, and always.
Enough known. The decisions of life. – O Sounds and Visions!
Departure into new affection and noise!

Arthur Rimbaud - (Illuminations, 1873-1875)

Translated by A. S. Kline





Departure

Seen enough. The vision was met with in every air.
Had enough. Sounds of cities, in the evening and in the sun and always.
Known enough. Life's halts.-- O Sounds and Visions!
Departure in new affection and new noise.

Arthur Rimbaud - (Illuminations, 1873-1875)

Translated by Loiuse Varese





Partida

Visto suficiente. La visión se ha vuelto a encontrar en todos los aires.
Tenido suficiente. Rumores de las ciudades, por la noche, y al sol, y siempre.
Conocido suficiente. Los parones de la vida. - ¡Oh Rumores y Visiones!
¡Partida en el afecto y el ruido nuevos!

Arthur Rimbaud - (Iluminaciones, 1873-1875)





YOLA ÇIKIŞ

Yeterince görüldü. Bütün kılıklara girdi gizli görüntü.
Yeterince oldu. Kentin uğultuları, akşamleyin ve güneşte, ve her
zaman.
Yeterince yaşandı. Yaşamın durakları. - Ey uğultular ve Gizli
Görüntüler!
Yola çıkış, yeni sevgi ve yeni görüntüler içinde.

Arthur Rimbaud - (Illuminations, 1873-1875)

Çeviri: Özdemir İnce

Place Gambetta, Paris, 1929, by André Kertész

Poema 5 / Pablo Neruda

POEMA 5

Para que tú me oigas
mis palabras
se adelgazan a veces
como las huellas de las gaviotas en las playas.

Collar, cascabel ebrio
para tus manos suaves como las uvas.

Y las miro lejanas mis palabras.
Más que mías son tuyas.
Van trepando en mi viejo dolor como las yedras.

Ellas trepan así por las paredes húmedas.
Eres tú la culpable de este juego sangriento.

Ellas están huyendo de mi guarida oscura.
Todo lo llenas tú, todo lo llenas.

Antes que tú poblaron la soledad que ocupas,
y están acostumbradas más que tú a mi tristeza.

Ahora quiero que digan lo que quiero decirte
para que tú las oigas como quiero que me oigas.

El viento de la angustia aún las suele arrastrar.
Huracanes de sueños aún a veces las tumban.

Escuchas otras voces en mi voz dolorida.
Llanto de viejas bocas, sangre de viejas súplicas.
Ámame, compañera. No me abandones. Sígueme.
Sígueme, compañera, en esa ola de angustia.

Pero se van tiñendo con tu amor mis palabras.
Todo lo ocupas tú, todo lo ocupas.

Voy haciendo de todas un collar infinito
para tus blancas manos, suaves como las uvas.

Pablo Neruda

Veinte poemas de amor y una canción desesperada (1924)





POEM 5

For you to hear me
my words
thin themselves out, at times,
like the trails of gulls on the shore.

A necklace of bones, a crazed rattle
for your fingers smooth as grapes.

And I look at my words from a distance.
More than mine they are yours.
Like tendrils they climb my ancient suffering.

They climb, like this, inside damp walls.
It is you the guilty one in this blood-wet round.

They are escaping from my dark covert.
You pervade everything, you, pervade everything.

They live, before you, in the solitude you enter,
and are accustomed, more than you, to my sadnesses.

Now I want them to say what I want them to tell you,
for you to hear as I want you to hear me.

The winds of misery may still bring them down.
Hurricanes of dream may still make them tumble.
You attend other voices, in my voice of pain,
Cries, of ancient mouths: blood, of ancient pleas.
Love me. Don’t leave me, friend. Follow me.
Follow me, friend, in this wave of misery.

They go on being miserly, with your love, my words.
You enter everything, you, enter everything.

I make, out of all this, an infinite necklace,
for your white fingers, smooth as grapes.

Pablo Neruda

Twenty Love Poems and a Song of Despair, (1924)

Translation by A. S. Kline





POEME 5

Pour que tu m'entendes
mes mots parfois s'amenuisent
comme la trace des mouettes sur la plage.

Collier, grelot ivre
pour le raisin de tes mains douces.

Mes mots je les regarde et je les vois lointains.
Ils sont à toi bien plus qu'à moi.
Sur ma vieille douleur ils grimpent comme un lierre.

Ils grimpent sur les murs humides.
Et de ce jeu sanglant tu es seule coupable.

Ils sont en train de fuir de mon repaire obscur.
Et toi tu emplis tout, par toi tout est empli.

Ce sont eux qui ont peuplé le vide où tu t'installes,
ma tristesse est à eux plus qu'à toi familière.

Ils diront donc ici ce que je veux te dire,
et entends-les comme je veux que tu m'entendes.

Habituel, un vent angoissé les traîne encore
et parfois l'ouragan des songes les renverse.

Tu entends d'autres voix dans ma voix de douleur.
Pleurs de lèvres anciennes, sang de vieilles suppliques.

Ma compagne, aime-moi. Demeure là. Suis-moi.
Ma compagne, suis-moi, sur la vague d'angoisse.

Pourtant mes mots prennent couleur de ton amour.
Et toi tu emplis tout, par toi tout est empli.

Je fais de tous ces mots un collier infini
pour ta main blanche et douce ainsi que les raisins.

Pablo Neruda

Vingt poèmes d'amour et une chanson désespérée, (1924)





POESIA 5

Perché tu mi oda
le mie parole
a volte si assottigliano
come le orme dei gabbiani sulle spiagge.

Collana, sonaglio ebbro
per le tue mani dolci come l'uva.

E le vedo lontane le mie parole.
Più che mie esse son tue.
Si arrampicano sul mio vecchio dolore come l'edera.

Si arrampicano così sulle pareti umide.
Sei tu la colpevole di questo gioco sanguinoso.
Esse fuggono dal mio rifugio oscuro.
Tu riempi tutto, tutto.

Prima di. te popolarono la solitudine che occupi,
e sono abituate più di te alla mia tristezza.

Ora voglio che dicano ciò che voglio dirti.
Perché tu oda come voglio che m'oda.

Il vento dell'angoscia ancora le trascina.
Uragani di sogni a volte ancora le abbattono.
Senti altre voci nella mia voce addolorata.
Pianto di vecchie bocche, sangue di vecchie suppliche.
Amami, compagna. Non abbandonare.
Seguimi. Seguimi, compagna, in quest'onda di angoscia.

Ma vanno tingendosi del tuo amore le mie parole.
Tu occupi tutto, tutto.

Ne farò di tutte una collana infinita
per le tue mani bianche, dolci come l'uva.

Pablo Neruda

Venti poesie d'amore e una canzone disperata, (1924)





POEMA 5

Para que você me ouça
minhas palavras
emagrecem-se às vezes
como as impressões das gaivotas nas praias.

Colar, cascabel ébrio
para tuas mãos suaves como as uvas.

E olho-as longínquas minhas palavras.
Mais que minhas são tuas.
Vão trepando em minha velha dor como as yedras.

Elas trepam assim pelas paredes úmidas.
É você a culpada deste jogo sangrento.

Elas estão fugindo de minha guarida escura.
Todo o cheias você, todo o cheias.

Antes que você povoaram a solidão que ocupa,
e estão acostumadas mais que você a minha tristeza.

Agora quero que digam o que quero te dizer
para que você as ouça como quero que me ouça.

O vento da angústia ainda as costuma arrastar.
Furacões de sonhos ainda às vezes as tumban.

Escuta outras vozes em minha voz dolorida.
Pranto de velhas bocas, sangue de velhas súplicas.
Ama-me, parceira. Não me abandone. Segue-me.
Segue-me, parceira, nessa onda de angústia.

Mas vão-se tiñendo com teu amor minhas palavras.
Tudo o ocupa você, tudo o ocupa.

Vou fazendo de todas um colar infinito
para tuas brancas mãos, suaves como as uvas.

Pablo Neruda

Vinte Poemas de Amor e uma Canção Desesperada (1924)





V.

Duyman için beni,
sözcüklerim
sivrilir ve incelir
sahillerde martının izleri gibi.

Üzümler gibi pürüzsüz ellerine bırakılacak
bir gerdanlıktır, sarhoş bir çan.

Ve sözcüklerim ne kadar da uzak görünür.
Benim olduğundan daha çok senindir onlar.
Sarmaşıklar gibi tırmanırlar eski acılarıma.

İşte böyle tırmanırlar o nemli duvarlara.
Yalnız sensin nedeni bu zalim oyunun.
Bak, kaçarlar benim karanlık mağaramdan.
Sadece senin için yer var, sadece sana.

Senden önce doldururlardı şimdi senin doldurduğun boşluğu
ve senden daha içli dışlıydılar benim hüznümle.
Şimdi benim sana söylemek istediğimi söyleyecekler,
duyulmak istediğim gibi beni duyman için.

Hâlâ söküp alır onları kaygının rüzgârı.
Hâlâ düşlerin fırtınaları düşürür onları ara sıra.
Başka sesler işitirsin benim acılı sesimde.
Geçmiş ağızlardan hıçkırıklar, geçmiş dualardan kan.
Sev beni, dostum. Terk etme beni. İzle beni.
İzle beni, dostum, kaygının bu dalgasında.

Fakat şimdi boyanır sözcüklerim aşkına.
Ve sen, işgal edersin her şeyi, her şeyi işgal edersin.

Bunlardan sana sonsuz bir gerdanlık yapmak isterim
üzümler gibi pürüzsüz ellerine bırakmak için.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

"Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz Bir Şarkı"dan. (1924)

Mains nues, par Lucien Clergue

Diego Rivera / Frida...

"Es la primera vez en la historia del arte que una mujer ha expresado con franqueza absoluta, descarnada y, podríamos decir, tranquilamente feroz, aquellos hechos generales y particulares que conciernen exclusivamente a la mujer.

Su sinceridad, que quizás llamaremos a la par tiernísima y cruel, la ha llevado a dar de ciertos hechos el testimonio más indiscutible y cierto, por eso ha pintado su propio nacimiento, su amamantamiento, su crecimiento en la familia y sus terribles sufrimientos de todo orden, sin llegar jamás a la más ligera exageración o discrepancia de los hechos precisos, conservándose realista, profunda, como lo es siempre el pueblo mexicano y su arte.

Frida Kahlo es en realidad un ser maravilloso, provisto de una fuerza vital y un poder de resistencia al dolor mucho más allá de lo normal. A este poder está unida, como es natural, una sensibilidad superior, de una fuerza y susceptibilidad increíbles.

Correspondiendo a este temple nervioso, sus ojos tienen una retina igualmente excepcional. La microfotografía de esa retina acusa carencia de pupilas, lo cual da por resultado que los ojos de Frida miren como la lente de un microscopio.

Ve mucho más allá, dentro del infinito mundo pequeño, de lo que nosotros vemos, y eso se une a su poder de penetración implacable de las ideas, intenciones y sentimientos de los demás.

Frida Kahlo es el más grande de los pintores mexicanos y su obra está llamada a multiplicarse por la reproducción. Y si no habla desde los muros, hablará desde los libros a todo el mundo.

Es uno de los mejores y mayores documentos plásticos y más intensos documentos verídicos humanos de nuestro tiempo. Será de un valor inestimable para el mundo del futuro.

Frida Kahlo es una mujer extraordinariamente bella, no de una belleza común y corriente, sino tan excepcional y característica como lo que produce."

Diego Rivera





"Sanat tarihinde ilk kez bir kadın, tam bir içtenlikle, yalınlığı ve sakinliği içinde acımasız denebilecek bir içtenlikle, yalnızca kadını ilgilendiren genel ve özel olguları dile getirmiştir. Çok yumuşak ve zalim olarak da nitelenebilecek içtenliği, bazı şeylerin kesin ve tartışmasız biçimde tanıklığını yapmasını sağlamıştır; bunun için kendi doğumunu, meme emmesini, ailesi içinde büyümesini ve her türden korkunç acılarını, kesin olgularla duyguları genelleştirip onları kozmogonik ifadesine ulaştığı durumlarda bile, her zaman yapmış olduğu gibi gerçekçi kalarak, derine inerek resmetmiştir.

Frida kahlo, gerçekte normalin çok üzerinde bir yaşama gücüne ve acıya karşı dayanıklılığına sahip, harika bir varlıktır. Bu güce ek olarak, ki bu da çok doğaldır, üstün bir duyarlılığı, inanılmaz bir inceliği vardır. Bu sinirli bünyeye uyum gösteren gözlerinin bebekleri olağanüstüdür. Gözbebeğinin mikro fotoğrafı kabarcıkların eksik olduğunu gösterir ki, bunun sonucu olarak Frida'nın gözleri tıpkı bir mikroskop lamı gibi işler. Bizlerden çok daha uzağı, çok daha küçük şeyleri görür, bu da onun başkalarının düşünce, niyet ve duygularına yaklaşma gücünü pekiştirir. Gözleri bir mikroskop gücüne sahip olduğu gibi, beyni de gözlediği varlığın duyumsal-entelektüel yaratımının saydamlığını etkileyecek x ışınlı bir alet gibi güçlüdür.

Resmi, bizim nitelik ve niceliğimizin bir eşdeğeri olmaktan öte, yoğunluğu ve derinliğindeki içerikle, duvar resimlerimizin büyük yüzeylerine yayılmasa da, Frida Kahlo meksikalı ressamların en büyüğüdür. Çağımızın en iyi ve en büyük plastik belgelerinden ve gerçek insani belgelerinden biridir. Geleceğin dünyası için sahip olduğu değeri ölçmek mümkün değildir.

Böylesine bir içerik, kendisini içereni etkilememiş olamaz; tıpkı içerenin, içeriğin özelliklerinden etkilenmemesinin mümkün olamayacağı gibi. İşte bu nedenle, Frida Kahlo olağanüstü güzel bir kadındır; genelgeçer bir güzellik değildir onunki, tıpkı ürettiği yapıt gibi müstesna ve karakterlidir."

Diego Rivera

Frida Kahlo

Mirror / Sylvia Plath

Mirror

I am silver and exact. I have no preconceptions.
Whatever I see I swallow immediately
Just as it is, unmisted by love or dislike.
I am not cruel, only truthful‚
The eye of a little god, four-cornered.
Most of the time I meditate on the opposite wall.
It is pink, with speckles. I have looked at it so long
I think it is part of my heart. But it flickers.
Faces and darkness separate us over and over.

Now I am a lake. A woman bends over me,
Searching my reaches for what she really is.
Then she turns to those liars, the candles or the moon.
I see her back, and reflect it faithfully.
She rewards me with tears and an agitation of hands.
I am important to her. She comes and goes.
Each morning it is her face that replaces the darkness.
In me she has drowned a young girl, and in me an old woman
Rises toward her day after day, like a terrible fish.

Sylvia Plath





Miroir

Je suis d’argent et exact. Je n’ai pas de préjugés.
Tout ce que je vois je l’avale immédiatement,
Tel quel, jamais voilé par l’amour ou l’aversion.
Je ne suis pas cruel, sincère seulement —
L’œil d’un petit dieu, à quatre coins.
Le plus souvent je médite sur le mur d’en face.
Il est rose, moucheté. Je l’ai regardé si longtemps
Qu’il semble faire partie de mon cœur. Mais il frémit.
Visages, obscurité nous séparent encore et encore.

Maintenant je suis un lac. Une femme se penche au-dessus de moi,
Sondant mon étendue pour y trouver ce qu’elle est vraiment.
Puis elle se tourne vers ces menteuses, les chandelles ou la lune.
Je vois son dos, et le réfléchis fidèlement.
Elle me récompense avec des larmes et une agitation de mains.
Je compte beaucoup pour elle. Elle va et vient.
Chaque matin c’est son visage qui remplace l’obscurité.
En moi elle a noyé une jeune fille, et en moi une vieille femme
Se jette sur elle jour après jour, comme un horrible poisson.

Sylvia Plath

Traduction Valérie Rouzeau, dans Sylvia Plath, Œuvres, Quarto Gallimard, 2011





El espejo

Soy de plata y exacto.
No tengo prejuicios.
Todo lo que veo lo trago de inmediato
tal y como es,
sin la turbiedad del amor o de la antipatía.
No soy cruel, solo veraz-
el ojo de un diosecillo con cuatro esquinas-.
La mayor parte del tiempo medito
sobre la pared de enfrente.
Es rosada. Con manchas. La he mirado tanto
que creo que forma parte de mi corazón. Pero se mueve.
Caras y oscuridad nos separan una y otra vez.

Ahora soy un lago. Una mujer se asoma sobre mí,
buscando en mi extensión lo que ella es en realidad.
Luego se vuelve hacia esas embusteras, las velas o la luna.
Veo su espalda y la reflejo con fidelidad.
Me recompensa con lágrimas y gesticula con las manos.
Soy importante para ella. Viene y va.
Cada mañana es su cara lo que sucede a la oscuridad.
En mí ha ahogado una muchacha, y desde mí
una mujer mayor
se eleva hacia ella día tras día, como un pez terrible.

Sylvia Plath





Espejo

Soy de plata y exacto. Sin prejuicios.
Y cuanto veo trago sin tardanza
tal y como es, intacto de amor u odio.
No soy cruel, solamente veraz:
ojo cuadrangular de un diosecillo.
En la pared opuesta paso el tiempo
meditando: rosa, moteada. Tanto ha que la miro
que es parte de mi corazón. Pero se mueve.
Rostros y oscuridad nos separan

sin cesar. Ahora soy un lago. Ciérnese
sobre mí una mujer, busca mi alcance.
Vuélvese a esos falaces, las luciérnagas
de la luna. Su espalda veo, fielmente
la reflejo. Ella me paga con lágrimas
y ademanes. Le importa. Ella va y viene.
Su rostro con la noche sustituye
las mañanas. Me ahogó niña y vieja

Sylvia Plath

De "Cruzando el océano" 1971

Versiones de Jesús Pardo





Specchio

Sono d’argento e rigoroso. Non ho preconcetti.
Quello che vedo lo ingoio all’istante
così com’è, non velato da amore o da avversione.
Non sono crudele, sono solo veritiero-
l’occhio di un piccolo dio, quadrangolare.
Passo molte ore a meditare sulla parete di fronte.
È rosa e macchiettata. La guardo da tanto tempo
che credo faccia parte del mio cuore. Ma c’è e non c’è.
Facce e buio ci separano ripetutamente.
Ora sono un lago. Una donna si china su di me,
cercando nella mia distesa ciò che essa è veramente.
Poi si volge alle candele o alla luna, quelle bugiarde.
Vedo la sua schiena e la rifletto fedelmente.
Lei mi ricompensa con lacrime e un agitare di mani.
Sono importante per lei. Va e viene.
Ogni mattina è sua la faccia che prende il posto del buio.
In me ha annegato una ragazza e in me una vecchia
sale verso di lei giorno dopo giorno come un pesce tremendo.

Sylvia Plath

Traduzione di Anna Ravano

da “Attraversando l’acqua”, in “I capolavori di Sylvia Plath”, Mondadori, 2004





Ayna

Gümüştenim ve hatasızım. Önyargısızım.
Gördüğümü anında yutarım.
Olduğum gibiyim, sevgiyle ya da sevgisizlikle puslanmadım.
Zalim değilim ben, yalnızca gerçekçiyim –
Dört köşeli, küçük bir Tanrı gözüyüm.
Çoğu zaman karşı duvarı düşünürüm.
Benekleriyle pembedir. Sanırım o denli baktığımdan
Yüreğimin bir parçasıdır. Fakat çırpınır.
Yüzler ve karanlık bizi tekrar tekrar ayırır.

Bir gölüm şimdi ben. Araştırarak
Kendisi olan ufuklarımı, eğilir üzerime bir kadın.
Sonra döner o yalancılara, mumlara ya da aya.
Sırtını görürüm, ve yansıtırım sadık bir şekilde.
Göz yaşlarıyla ve ellerin tahrikiyle ödüllendirir beni.
Ona göre önemliyim. Gelir ve gider.
Yüzüdür her sabah karanlığın yerini alan.
İçimde boğdu genç bir kızı, ve korkunç bir balık gibi
Yaşlı bir kadın doğrulur ona doğru içimde günden güne.

[1961]

Sylvia Plath (1932-1963)

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

From the series "The Mirror", by Robert Hutinski

Poema 3 / Pablo Neruda

POEMA 3

Ah vastedad de pinos, rumor de olas quebrándose,
lento juego de luces, campana solitaria,
crepúsculo cayendo en tus ojos, muñeca,
caracola terrestre, en ti la tierra canta!

En ti los ríos cantan y mi alma en ellos huye
como tú lo desees y hacia donde tú quieras.
Márcame mi camino en tu arco de esperanza
y soltaré en delirio mi bandada de flechas.

En torno a mí estoy viendo tu cintura de niebla
y tu silencio acosa mis horas perseguidas,
y eres tú con tus brazos de piedra transparente
donde mis besos anclan y mi húmeda ansia anida.

Ah tu voz misteriosa que el amor tiñe y dobla
en el atardecer resonante y muriendo!
Así en horas profundas sobre los campos he visto
doblarse las espigas en la boca del viento.

Pablo Neruda

Veinte poemas de amor y una canción desesperada (1924)





POEM 3

Ah vastness of pines, murmur of waves breaking,
slow play of lights, solitary bell,
twilight falling in your eyes, baby doll,
snail of the earth, in you the earth sings!

In you the rivers sing, and my soul in them flees
as you desire it, and you send it where you will.
Mark for me my road on your brows of hope
and I in my delirium will release the flock of arrows.

Around me I see your waist of fog
and your silence accosts my troubled hours,
and you are with your transparent arms of stones
where my kisses anchor and my damp desire nests.

Ah your mysterious voice that love colors and tolls
in the resonant and dying evening!
Thus in deep hours over the fields I have seen
the ears of wheat tolling in the mouth of the wind.

Pablo Neruda

Twenty Love Poems and a Song of Despair, (1924)

Translation from spanishpoetryintranslation.blogspot.com





POEME 3

Immensité des pins, rumeur brisée des vagues,
contre le crépuscule et ses vieilles hélices
crépuscule tombant sur tes yeux de poupée,
coquillage terrestre, en toi la terre chante!

En toi chantent les fleuves et sur eux fuit mon âme
comme tu le désires et vers où tu le veux.
Trace-moi le chemin sur ton arc d'espérance
que je lâche en délire une volée de flèches.

Je vois autour de moi ta ceinture de brume,
mes heures poursuivies traquées par ton silence,
c'est en toi, en tes bras de pierre transparente
que mes baisers se sont ancrés, au nid de mon désir humide.

Ah! ta voix de mystère que teinte et plie l'amour
au soir retentissant et qui tombe en mourant!
Ainsi à l'heure sombre ai-je vu dans les champs
se plier les épis sous la bouche du vent.

Pablo Neruda

Vingt poèmes d'amour et une chanson désespérée, (1924)





POESIA 3

Ah vastità di pini, rumore d'onde che si frangono,
lento gioco di luci, campana solitaria,
crepuscolo che cade nei tuoi occhi, bambola
chiocciola terrestre, in te la terra canta!

In te i fiumi cantano e in essi l'anima mia fugge
come tu desideri e verso dove tu vorrai.
Segnami la mia strada nel tuo arco di speranze
e lancerò in delirio il mio stormo di frecce.

Intorno a me sto osservando la tua cintura di nebbia
e il tuo silenzio incalza le mie ore inseguite,
e sei tu ton le tue braccia di pietra trasparente
dove i miei baci si ancorano e la mia umida ansia s'annida.

Ah la tua voce misteriosa che l'amore tinge e piega
nel crepuscolo risonante e morente!
Così in ore profonde sopra i campi ho visto
piegarsi le spighe sulla bocca del vento.

Pablo Neruda

Venti poesie d'amore e una canzone disperata, (1924)





POEMA 3

Ah vastedad de pinhos, rumor de ondas avariando-se,
lento jogo de luzes, sino solitário,
crepúsculo caindo em teus olhos, boneca,
caracola terrestre, em ti a terra canta!

Em ti os rios cantam e minha alma neles foge
como você o deseje e para onde você queira.
Marca-me meu caminho em teu arco de esperança
e soltarei em delírio minha bandada de setas.

Em torno de mim estou vendo teu cintura de nevoeiro
e teu silêncio acossa minhas horas perseguidas,
e é você com teus braços de pedra transparente
onde meus beijos ancoram e minha úmida ânsia aninha.

Ah tua voz misteriosa que o amor tinge e dobra
no entardecer ressonante e morrendo!
Assim em horas profundas sobre os campos vi
dobrar-se as espigas na boca do vento.

Pablo Neruda

Vinte Poemas de Amor e uma Canção Desesperada (1924)





III.

Yuvarlanan dalgaların gürültüsüyle muhteşem çam ormanları,
ışığın ikircikli oyunu o yalnız çanın çınlaması için,
alacakaranlığın gözlerindeki eğlencesi
dünya şarkılarını söyler deniz kabuğuyla, ey güzel.

Sende şakır ırmaklar, ve ırmaklara kaçar benim ruhum,
istediğin gibi, ve nereye istersen oraya.
Göster bana ne olur umudunun yayındaki yolu,
ve gönderirim sana ben şehvetimin ok akınını.

Etrafımda görürüm sisli belini,
ve sessizliğin acı verir bana huzursuz saatlerimde,
ve senin yanında berrak taşlardan kollarınla
çapa atar öpüşlerim, ve yapışkan arzum yaşar orada.

Ah, gizemlidir sesin, aşkın boyadığı ve eğdiği
akşam ölüp giderken çınlayarak!
İşte böyle gördüm seni derin saatlerde
eğilir tarladaki başaklar rüzgârın kudretiyle.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

"Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz Bir Şarkı"dan. (1924)

Unknown photographer

Poema 9 / Pablo Neruda

POEMA 9

Ebrio de trementina y largos besos,
estival, el velero de las rosas dirijo,
torcido hacia la muerte del delgado día,
cimentado en el sólido frenesí marino.

Pálido y amarrado a mi agua devorante
cruzo en el agrio olor del clima descubierto,
aún vestido de gris y sonidos amargos,
y una cimera triste de abandonada espuma.

Voy, duro de pasiones, montado en mi ola única,
lunar, solar, ardiente y frío, repentino,
dormido en la garganta de las afortunadas
islas blancas y dulces como caderas frescas.

Tiembla en la noche húmeda mi vestido de besos
locamente cargado de eléctricas gestiones,
de modo heroico dividido en sueños
y embriagadoras rosas practicándose en mí.

Aguas arriba, en medio de las olas externas,
tu paralelo cuerpo se sujeta en mis brazos
como un pez infinitamente pegado a mi alma
rápido y lento en la energía subceleste.

Pablo Neruda

Veinte poemas de amor y una canción desesperada (1924)





POEM 9

Drunk on turpentine and long-drawn kisses,
in summertime, I steer a sailboat of roses,
bent upon the death of the spidery day,
mired in my solid marine madness.

Pale and tied to my ravenous waters,
I cruise the sour smell of the naked climate,
still clothed in gray and acerbic sounds,
and a sorrowful crest of abandoned spray.

Hardened by passions, mounted on my one wave,
lunar, solar, hot and cold, all of a sudden,
I find calm in the throat of the fortunate isles
that are white and sweet as cool hips.

In the humid night, my dress of wet kisses trembles,
charged with the insanity of electrical currents,
heroically divided into vivid dreams
and intoxicating roses that work their arts on me.

Upstream, in the middle of the outer waves,
your parallel body surrenders to my arms
like a fish that is infinitely fastened to my soul,
fast and slow, in the energy beneath the heavens.

Pablo Neruda

Twenty Love Poems and a Song of Despair, (1924)

Translated from Spanish by Paul Weinfield, © 2015





POEME 9

Ivre de longs baisers, ivre des térébinthes,
je dirige, estival, le voilier des roses,
me penchant vers la mort de ce jour si ténu,
cimenté dans la frénésie ferme de la mer.

Blafard et amarré à mon eau dévorante
croisant dans l’aigre odeur du climat découvert,
encore revêtu de gris, de sons amers,
et d’un triste cimier d’écume abandonnée.

Je vais, dur, passionné, sur mon unique vague,
lunaire, brusque, ardent et froid, solaire,
et je m’endors d’un bloc sur la gorge des blanches
îles fortunées, douces comme des hanches fraîches.

Mon habit de baisers tremble en la nuit humide
follement agité d’électriques décharges,
d’hébraïque façon divisé par des songes
l’ivresse de la rose en moi s’est déployée.

En remontant les eaux, dans les vagues externes,
ton corps jumeau et qui se soumet dans mes bras
comme un poisson sans fin s’est collé à mon âme
rapide et lent dans cette énergie sous les cieux.

Pablo Neruda

Vingt poèmes d'amour et une chanson désespérée, (1924)





POESIA 9

Ubriaco di trementina e di lunghi baci,
guido il veliero delle rose, estivo,
che volge verso la morte del giorno sottile,
posato sulla solida frenesia marina.

Pallido e ormeggiato alla mia acqua famelica
incrocio nell'acre odore del clima aperto,
ancora vestito di grigio e di suoni amari,
e di un cimiero triste di spuma abbandonata.

Vado, duro di passioni, in sella all'unica mia onda,
lunare, solare, ardente e freddo, repentino,
addormentato nella gola di felici
isole bianche e dolci come freschi fianchi.

Trema nella notte umida il mio abito di baci
follemente carico di impulsi elettrici,
diviso in modo eroico tra i miei sogni
e le rose inebrianti che con me si cimentano.

Controcorrente, in mezzo a onde esterne,
il tuo corpo parallelo si ferma tra le mie braccia
come un pesce per sempre incollato alla mia anima,
rapido e lento nell'energia subceleste.

Pablo Neruda

Venti poesie d'amore e una canzone disperata, (1924)





IX.

Sarhoşum çamların reçinesiyle ve uzun öpüşlerle
yön veririm yaz güllerinin yelkenlerine,
eğilerek ölmekte olan zarif güne doğru,
kök salmışım denizin güçlü gazabında.

Solgun ve aç gözlü suyuma vızıldayarak
aşarım çıplak iklimin ekşi kokusunu,
hâlâ kül rengi giysilerim ve kekre tınısındayım,
ve terk edilmiş köpüğün hüzünlü tuğuylayım.

Arzularımın gücünde binerim kendimin tek dalgasına,
ay gibi, güneş gibi, yakan ve soğuk, apansız,
uyurum sakinleşmiş o mutlu adaların yutağında,
ak ve yumuşak adalar serin kalçalar gibi.

Elektrik akımıyla doldurulmuş çılgınlık
nemli gecede titretir öpücüklerden giysimi,
kahramanca bölünmüş düşleri
ve benliğimi dolduran sarhoş eden gülleri.

Akıntıya karşı, taşkın dalgaların ortasında,
verirsin bana kendini, beden bedene, kollarımda
sonsuza dek ruhuma bağlanmış bir balık gibi,
hızlı ve yavaş neredeyse göksel bir güçle.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

"Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz Bir Şarkı"dan. (1924)

Photo by Lucien Clergue

La dialéctica de la soledad / Octavio Paz

"El niño se enfrenta a una realidad irreductible a su ser y a cuyos estímulos no responde al principio sino con llanto o silencio. Roto el cordón que lo unía a la vida, trata de recrearlo por medio de la afectividad y el juego. Inicia así un diálogo que no terminará sino hasta que recite el monólogo de su muerte. Pero sus relaciones con el exterior no son ya pasivas, como en la vida prenatal, pues el mundo le exige una respuesta. La realidad debe ser poblada por sus actos. Gracias al juego y a la imaginación, la naturaleza inerte de los adultos —una silla, un libro, un objeto cualquiera— adquiere de pronto vida propia. Por la virtud mágica del lenguaje o del gesto, del símbolo o del acto, el niño crea un mundo viviente, en el que los objetos son capaces de responder a sus preguntas. El lenguaje, desnudo de sus significaciones intelectuales, deja de ser un conjunto de signos y vuelve a ser un delicado organismo de imantación mágica. No hay distancia entre el nombre y la cosa y pronunciar una palabra es poner en movimiento a la realidad que designa. La representación equivale a una verdadera reproducción del objeto, del mismo modo que para el primitivo la escultura no es una representación sino un doble del objeto representado. Hablar vuelve a ser una actividad creadora de realidades, esto es, una actividad poética. El niño, por virtud de la magia, crea un mundo a su imagen y resuelve así su soledad. Vuelve a ser uno con su ambiente. El conflicto renace cuando el niño deja de creer en el poder de sus palabras o de sus gestos. La con-ciencia principia como desconfianza en la eficacia mágica de nuestros instrumentos."

Octavio Paz - (La dialéctica de la soledad / El laberinto de la soledad)





"The child must face an irreducible reality, and at first he responds to its stimuli with tears or silence. The cord that united him with life has been broken, and he tries to restore it by means of play and affection. this is the beginning of a dialogue that ends only when he recites the monologue of his death. But his relations with the eternal world are not passive now, as they were in his prenatal life, because the world demands a response. Reality has to be peopled by his …. Thanks to games an fantasies, the inert natural world of adults – a chair, a book, anything – suddenly acquires a life of its own. The child uses the magic power of language and gesture, symbol or act, to create a living world in which objects are capable of replying to his questions. Language, freed of intellectual meanings, ceases to be a collection of signs and again becomes a delicate and magnetic organism. Verbal representation equals reproduction of the object itself, in the same way that a carving, for the primitive man, is not a representation but a double of the object represented. Speech again becomes a creative activity dealing with realities, that is, a potic activity. Through magic the child creates a world in his own image and thus resolves his solitude. Self-awareness begins when we doubt the magical efficacy of our instruments."

Octavio Paz - (The Dialectic of Solitude / The Labyrinth of Solitude)

Translated by Lysander Kemp





"Çocuk, çözümleyemediği her gerçeği göğüslemek, onunla başa çıkmak zorundadır. Önce, göz yaşlarıyla ya da susarak tepkisini gösterir. Onu yaşama bağlayan bağ aslında kopmuştur, çocuk bu kopukluğu duygu ve oyunla kapatmaya çalışır. Bu, kişinin ölüm sözleriyle sona erecek olan diyaloğun başlangıcıdır. Ama dış dünya ile olan ilişkileri, artık -doğum öncesi döneminde olduğu gibi- edilgen değildir. Çünkü dünya ondan bir tepki beklemektedir. Gerçek, onun eylemleriyle insanlaşacaktır. Oyunlar, düşler, büyüklerin olağan sayılan duygusuz dünyası -bir sandalye, bir kitap gibi her şey- birdenbire bir canlılık ve kişilik kazanır. Çocuk, dil ve jestlerinin, simge ve davranışlarının gizemli gücünü kullanarak nesneleri konuşturur, cansız şeylerden kendi çocuksu sorularına yanıt verebilen, canlı bir dünya yaratır. Soyut anlamlardan arındırılmış dil de bu yolla bir imgeler birikimi olmaktan çıkar, tatlı ve çekici bir canlı varlık olur. Tıpkı ilkel insanın yaptığı bir heykelciğin, nesnenin kendisi değil de bir kopyası olması gibi! Konuşma da, yeniden, gerçeklere -yani ozanca işlere- değin yaratıcı bir eylem olur. Gizem ve büyü ile çocuk, dünyayı kendine benzer bir biçimde yeniden yaratır ve böylece yalnızlık sorunu çözümler. Düşte yarattığımız nesnelerin etkinliğinden (gerçekliğinden) kuşku duymağa başladığımızda, bilinçlenme (kendini tanıma) aşamasına varmışız demektir."

Octavio Paz - (Yalnızlığın Diyalektiği / Yalnızlık Dolambacı)

Çeviri: Bozkurt Güvenç

Berlin, 1957, by Lothar Sauer