I awakened to dryness and the ferns were dead,
the potted plants yellow as corn;
my woman was gone
and the empty bottles like bled corpses
surrounded me with their uselessness;
the sun was still good, though,
and my landlady’s note cracked in fine and
undemanding yellowness; what was needed now
was a good comedian, ancient style, a jester
with jokes upon absurd pain; pain is absurd
because it exists, nothing more;
I shaved carefully with an old razor
the man who had once been young and
said to have genius; but
that’s the tragedy of the leaves,
the dead ferns, the dead plants;
and I walked into a dark hall
where the landlady stood
execrating and final,
sending me to hell,
waving her fat, sweaty arms
and screaming
screaming for rent
because the world had failed us
both.
Charles Bukowski
LA TRAGEDIA DE LAS HOJAS
Me desperté a la sequedad y estaban muertos los helechos,
las plantas de las macetas amarillas como maíz;
mi mujer se había ido
y las botellas vacías como cadáveres desangrados
me rodeaban con su inutilidad;
el sol aún estaba bueno, sin embargo,
y la nota de mi casera crujió con un amarillo fino
y nada exigente; lo que ahora se necesitaba
era un buen comediante, estilo antiguo, un bufón
con bromas acerca del dolor absurdo; el dolor es absurdo
porque existe, nada más;
me afeité con cuidado con una navaja vieja,
el hombre que una vez fue joven y que, según se decía,
genial; pero
ésa es la tragedia de las hojas,
los helechos muertos, las plantas muertas;
y salí al vestíbulo oscuro
donde la casera se erguía,
execrante y final,
mandándome al infierno,
agitando los brazos gordos, sudorosos
y chillando
chillando por la renta
porque el mundo nos había fallado
a los dos.
Charles Bukowski
LA TRAGEDIE DES FEUILLES
Je me suis réveillé, en pleine sécheresse,
les fougères étaient mortes,
les plantes en pot, jaunes comme du maïs ;
ma femme était partie,
les bouteilles vides comme des cadavres saignés à blanc
me cernaient de leur inutilité ;
le soleil faisait encore du bien, pourtant,
et le mot de ma propriétaire se craquelait en beauté,
d’un jaunissement sans exigence ; ce qu’il me fallait maintenant,
c’était un bon comique à l’ancienne, un bouffon
blaguant la douleur absurde ; la douleur est absurde
parce qu’elle existe, rien de plus ;
j’ai rasé avec précaution avec un vieux rasoir
l’homme qui avait été jeune autrefois et dont on
disait qu’il avait du génie ; mais
c’est ça, la tragédie des feuilles,
les fougères mortes, les plantes mortes ;
et je suis entré dans une salle sombre
où trônait la propriétaire,
exécrante, point final,
m’expédiant en enfer,
en agitant ses bras gras et suants
et réclamant en criant
à grands cris le loyer
parce que le monde nous avait tous les deux
floués.
Charles Bukowski
LA TRAGEDIA DELLE FOGLIE
Mi destai alla siccità e le felci erano morte,
le piante in vaso gialle come grano;
la mia donna era sparita
e i cadaveri dissanguati delle bottiglie vuote
mi cingevano con la loro inutilità;
c'era ancora un bel sole, però,
e il biglietto della padrona ardeva d'un giallo caldo
e senza pretese; ora quello che ci voleva
era un buon attore, all'antica, un burlone capace di scherzare
sull'assurdità del dolore; il dolore è assurdo
perché esiste, solo per questo;
sbarbai accuratamente con un vecchio rasoio
l'uomo che un tempo era stato giovane e,
così dicevano, geniale; ma
questa è la tragedia delle foglie,
le felci morte, le piante morte;
ed entrai in una sala buia
dove stava la padrona di casa
insultante e ultimativa,
mandandomi all'inferno,
mulinando i braccioni sudati
e strillando
strillando che voleva i soldi dell'affitto
perché il mondo ci aveva tradito
tutt'e due.
Charles Bukowski
YAPRAKLARIN TRAJEDİSİ
kuraklığa uyandım ve eğreltiotları ölüydü
saksı çiçekleri mısır gibi sararmış
kadınım gitmişti
ve boş şişeler kanı çekilmiş cesetler gibi
sardı beni işe yaramazlıklarıyla
güneş hala iyiydi ama
ve ev sahibemin notu bükülmüş
hoş ve talepsiz sararmışlığında, şimdi gereken
iyi bir komedyendi, eski tarz bir şakacı
absürd acı üzere şaka yapacak; acı absürddür
çünkü vardır, hepsi bu
dikkatle tıraş ettim eski bir jiletle
bir zamanlar genç olan ve
dehası olduğu söylenen adamı; ancak
yaprakların trajedisi bu işte
ölü otlar, ölü bitkiler
ve karanlık bir hole yürüdüm
ev sahibemin dikildiği
tüm nefretiyle dediğim dedik
sallayıp şişman, terli kollarını
canın cehenneme diye yırtınıp
yırtınıp kira kira diye
çünkü yamuk yapmıştı dünya
ikimize de
Charles Bukowski
 |
| Charles Bukowski |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder