Soneto XLII / Pablo Neruda

SONETO XLII

Radiantes días balanceados por el agua marina,
concentrados como el interior de una piedra amarilla
cuyo esplendor de miel no derribó el desorden:
preservó su pureza de rectángulo.

Crepita, sí, la hora como fuego o abejas
y es verde la tarea de sumergirse en hojas,
hasta que hacia la altura es el follaje
un mundo centelleante que se apaga y susurra.

Sed del fuego, abrasadora multitud del estío
que construye un Edén con unas cuantas hojas,
porque la tierra de rostro oscuro no quiere sufrimientos

sino frescura o fuego, agua o pan para todos,
y nada debería dividir a los hombres
sino el sol o la noche, la luna o las espigas.

Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)





SONNET XLII

Radiant days balanced by the sea water,
concentrated like the inside of a yellow stone
whose splendour of honey did not bring down disorder:
but preserved its rectangular purity.

It crackles, yes, the hour like fire or bees
and green is the chore of submerging oneself in leaves,
until towards the height the foliage is
a blinding world that goes out and whispers.

Thirst of fire, scorching multitude of the summertime
that builds an Eden with a few leaves,
because the dark-faced earth does not want suffering

but freshness or fire, water or bread for all,
and nothing should divide people
but the sun or the night, the moon or the wheat.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by Gustavo Escobedo





SONNET XLII

Radiant days balanced by sea water,
as concentrated as the inside of a yellow stone
whose honey-like splendour did not overcome the disorder:
but preserved it in its rectangular purity.

It crackles, yes, the hour like fire or bees
and it’s green, the task of submerging oneself in leaves,
until towards the height the foliage is
a twinkling world that switches off and whispers.

Thirst of the fire, scorching summer crowd
which builds an Eden with a few leaves,
because the dark-faced land does not want suffering

but freshness or fire, water or bread for all,
and nothing should divide men
except the sun or the night, the moon or the wheat.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)





SONE XLII

Deniz suyunda salınan ışıltılı günler,
kargaşanın sürüklendiği sarı bir kayanın ruhu gibi,
çöktüler tortuya baldan görkemiyle onun:
Saflığını korudu böylece dikdörtgen.

Çıtırdar ya saat, ateş ya da arılar gibi,
yeşil vurur gömülerek yapraklara
yeşil dallardan bir tepe oluncaya,
ışık saçan bir dünya söner ve fısıldar kendi kendine.

Üzüntü çekemez artık toprağın karanlık yüzü,
susamıştır ateşe birkaç yaprakla bir cennet kuran
yaz günlerinin sarmaş dolaş kabalığı.

Tazelik ve ateştir, su ya da ekmek herkese;
hiçbir şey düşmedi erkeklerin payına
güneş ya da gece, ay ya da dikenlerden başka.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviri: Adnan Özer

Série Nazaré. 1953-57, by Artur Pastor

Tarde / Federico García Lorca

TARDE

Tarde lluviosa en gris cansado,
y sigue el caminar.
Los árboles marchitos.
Mi cuarto, solitario.
Y los retratos viejos
y el libro sin cortar...

Chorrea la tristeza por los muebles
y por mi alma. Quizá,
no tenga para mí Naturaleza
el pecho de cristal.

Y me duele la carne del corazón
y la carne del alma. Y al hablar,
se quedan mis palabras en el aire
como corchos sobre agua.

Sólo por tus ojos
sufro yo este mal,
tristezas de antaño
y las que vendrán.

Tarde lluviosa en gris cansado,
y sigue el caminar.

(Noviembre de 1919)

Federico García Lorca





AFTERNOON

Rainy afternoon in tired gray,
and the journey goes on.
The trees, faded.
My room, lonely.
And the old portraits
and the book still uncut ...

Sadness flows down the furniture
and down my soul.
Perhaps
Nature doesn't have
a glass bosom for me.

And the flesh of my heart hurts me,
and the flesh of my soul.
And when I speak,
my words remain in the air
like corks on water.

Only for your eyes
I suffer this evil,
sadness of the past
and those that will come.

Rainy afternoon in tired gray,
and the journey goes on.

Federico García Lorca

(November 1919)

Federico García Lorca

Translated by Stanley Appelbaum





SERA

Sera piovosa in grigio stanco.
Tutto è così.
Gli alberi secchi
la mia stanza solitaria.
E i ritratti vecchi
e il libro intonso...

Trasuda la tristezza dai mobili
e dall'anima.
Forse
la Natura ha per me
il cuore di cristallo.

E mi duole la carne del cuore
e la carne dell'anima.
E parlando
le mie parole restano nell'aria
come sugheri sull'acqua.

Solo per i tuoi occhi
soffro questo male;
tristezze del passato
tristezze che verranno.

Sera piovosa in grigio stanco.
E va la vita.

(Novembre 1919)

Federico García Lorca





AKŞAM

Yağmurlu ve soluk külrengi akşam,
yürüyor her şey.
Kurumuş ağaçlar.
Kimsesiz odam.
Açılmamış kitap,
eski resimler…

Bir hüzün sızıyor mobilyalardan
ve ruhumdan.
Belki
yok Doğa’nın bana göstereceği
kristal göğsü.

İşte yüreğimin eti acıyor
ve ruhumun eti.
Ben konuşunca,
sözlerim havada kalakalıyor
suda mantar gibi.

Gözlerin içindir
çektiğim acı,
geçmişin acısı
ve geleceğin.

Yağmurlu ve soluk külrengi akşam,
yürüyor her şey.

(Kasım 1919)

Federico García Lorca

Çeviri: Sait Maden

Photo by Alex Howitt

Tu piel me llama... / ©Leah

Tu piel me llama..
La pasión se desborda por mis poros solo con rozar tu piel desnuda,
Tu piel que me insista a pecar de todos modos.. a sentir como el placer me inunda cuando hacemos el amor no me reprimo y la lujuria me envuelve entre tus garras.

Abrázame vuela conmigo siénteme enciéndeme con tu cuerpo junto al mío.
Recorrer tu cuerpo es emprender un incansable viaje más allá del infinito.
Quiero que naufrague en el mar de mis entrañas y que refugiés tu esencia en mí.
Quiero ser tuya y que dejes tu huella en mi piel,
Entregandome tus días tus noches,
Haciendo de cada palabra una complicidad y de cada sueño una realidad.
Entrégame lo más hermoso que tienes,
Entregandome tu Alma.

©Leah

Photo by Gavin O'Neill

Memoria de mis putas tristes / Gabriel García Márquez

"La besé por todo el cuerpo hasta quedarme sin aliento: la espina dorsal, vértebra por vértebra, hasta las nalgas lánguidas, el costado del lunar, el de su corazón inagotable. A medida que la besaba aumentaba el calor de su cuerpo y exhalaba una fragancia montuna. Ella me respondió con vibraciones nuevas en cada pulgada de su piel, y en cada una encontré un calor distinto, un sabor propio, un gemido nuevo, y toda ella resonó por dentro con un arpegio y sus pezones se abrieron en flor sin tocarlos."

Gabriel García Márquez - (Memoria de mis putas tristes)





"I kissed her all over her body until I was breathless: her spine, vertebra by vertebra, down to her languid buttocks, the side with the mole, the side of her inexhaustible heart. As I kissed her the heat of her body increased, and it exhaled a wild, untamed fragrance. She responded with new vibrations along every inch of her skin, and on each one I found a distinctive heat, a unique taste, a different moan, and her entire body resonated inside with an arpeggio, and her nipples opened and flowered without being touched."

Gabriel García Márquez - (Memories of My Melancholy Whores)

Translated from the Spanish by Edith Grossman





"E le baciai tutto il corpo sino a rimanere senza fiato: la spina dorsale, vertebra per vertebra, fino alle natiche languide. Lei mi rispose con vibrazioni nuove in ogni centimetro della sua pelle, e in ognuno trovai un calore diverso, un sapore proprio, un gemito nuovo, e lei tutta riecheggiò dentro con un arpeggio e i suoi capezzoli si aprirono a fiore senza che li avessi toccati."

Gabriel García Márquez - (Memoria delle mie puttane tristi)





"E beijei-a por todo o corpo até ficar sem respiração: a espinha dorsal, vértebra por vértebra, até as nádegas lânguidas, o lado da pinta, o de seu coração inesgotável. À medida que a beijava aumentava o calor de seu corpo e ela exalava uma fragrância de montanha. Ela me respondeu com vibrações novas em cada polegada de sua pele, e em cada uma en contrei um calor diferente, um sabor próprio, um gemido novo, e ela inteira ressoou por dentro com um arpejo, e seus mamilos se abriram em flor sem ser tocados."

Gabriel García Márquez - (Memorias de minhas putas tristes)

Photo by Gavin O'Neill

Aire Nocturno / Federico García Lorca

AIRE NOCTURNO

Tengo mucho miedo
de las hojas muertas,
miedo de los prados
llenos de rocío.
Yo voy a dormirme;
si no me despiertas,
dejaré a tu lado mi corazón frió.
¿Qué es eso que suena
muy lejos?
Amor. El viento en las vidrieras,
¡amor mío!

Te puse collares
con gemas de aurora.
¿Por qué me abandonas
en este camino?
Si te vas muy lejos,
mi pájaro llora
y la verde viña
no dará su vino.

¿Qué es eso que suena
muy lejos?
Amor. El viento en las vidrieras,
¡amor mío!

Tú no sabrás nunca,
esfinge de nieve,
lo mucho que yo
te hubiera querido
esas madrugadas
cuando tanto llueve
y en la rama seca
se deshace el nido.

¿Qué es eso que suena
muy lejos?
Amor. El viento en las vidrieras,
¡amor mío!

1919

Federico García Lorca





ARIA DI NOTTURNO

Ho tanta paura
delle foglie morte,
paura dei prati
gonfi di rugiada.
Vado a dormire;
se non mi sveglierai
lascerò al tuo fianco
il mio freddo cuore.

Che cosa suona
così lontano?
Amore. Il vento sulle vetrate,
amor mio!

Ti cinsi collane
con gemme d’aurora.
Perché mi abbandoni
su questo cammino?
Se vai tanto lontana
il mio uccello piange
e la vigna verde
non darà vino.

Che cosa suona
così lontano?
Amore. Il vento sulle vetrate,
amor mio!

Non saprai mai
o mia sfinge di neve,
quanto
t’avrei amata
quei mattini
quando a lungo piove
e sul ramo secco
si disfa il nido.

Che cosa suona
così lontano?
Amore. Il vento sulle vetrate,
amore mio!

1919

Federico García Lorca





GECE EZGİSİ

Öyle korkarım ki
kuru yapraklardan
ve çiyle örtülü
ovalardan öyle.
Uyumak üzereyim;
uyarmazsan beni,
donmuş yüreğimi bırakırım yanında.

Nedir o çınlayan
uzakta?
Aşk. Pencere camlarında rüzgâr o,
aşkım benim!

Süsledim boynunu
taşlarıyla tanm.
Ne diye bıraktın
bu yolda sen beni?
Ağlayacak kuşum
gidersen uzağa
ve yemyeşil asma
şarap vermeyecek.

Nedir o çınlayan
uzakta?
Aşk. Pencere camlarında rüzgâr o,
aşkım benim!

Hiç bilmeyeceksin
kar sfenksim benim
seni nasıl candan
sevmiş olduğumu
bu ışıyan tanda
bastırınca yağmur
ve kuru ağaçta
bozulurken yuva.

Nedir o çınlayan
uzakta?
Aşk. Pencere camlarında rüzgâr o,
aşkım benim!

1919

Federico García Lorca

Çeviri: Sait Maden

Kampa by Josef Sudek

Me encanta esos hoyuelos... / ©Leah

Me encanta esos hoyuelos,
Esos que se forman donde tu espalda acaba,
Dónde comenzó el delirio de mi alma,
Hoyuelos que me hacen perder la cordura dónde chocan mis deseos donde mi cuerpo queda tendido sobre tu espalda.

©Leah

Photo by Brutal

Soneto XL / Pablo Neruda

SONETO XL

Era verde el silencio, mojada era la luz,
temblaba el mes de Junio como una mariposa
y en el austral dominio, desde el mar y las piedras,
Matilde, atravesaste el mediodía.

Ibas cargada de flores ferruginosas,
algas que el viento sur atormenta y olvida,
aún blancas, agrietadas por la sal devorante,
tus manos levantaban las espigas de arena.

Amo tus dones puros, tu piel de piedra intacta,
tus uñas ofrecidas en el sol de tus dedos,
tu boca derramada por toda la alegría,

pero, para mi casa vecina del abismo,
dame el atormentado sistema del silencio,
el pabellón del mar olvidado en la arena.

Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)





SONNET XL

Green was the silence, wet was the light
the month of June trembled like a butterfly
and in the south dominion, from the sea and the stones,
Matilde, you traversed the midday.

You were loaded with ferrous flowers,
seaweeds that the south wind torments and forgets,
still white, shrivelled by the devouring salt,
your hands raised the stalks of sand.

I love your pure gifts, your skin of untouched rock,
your nails offered in the sun of your fingers,
your mouth spilt through all the joy,

but, for my house neighboring the abyss,
give me the tormented system of the silence,
the pavillion of the sea forgotten in the sand.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)





SONNET XL

Le silence était vert, la lumière mouillée,
tremblant le mois de juin était un papillon,
quand, par-delà la mer et les pierres, Mathilde,
tu traversas midi, dans le domaine austral.

Tu cheminais, chargée de fleurs ferrugineuses,
algues au vent du sud tourmentées, oubliées,
et, crevassées par le sel dévorant, tes mains,
blanches encore, soulevaient les épis de sable.

Que j’aime tes dons purs, ta peau de pierre intacte,
et tes ongles, offrande du soleil de tes doigts,
et ta bouche débordant de toute la joie ;

cependant, pour ma maison proche de l’abîme,
donne-moi l’univers tourmenté du silence,
pavillon de la mer oublié sur le sable.

Pablo Neruda - (La centaine d'amour, 1959)





SONETTO XL

Era verde il silenzio, bagnata era la luce,
tremava il mese di Giugno come una farfalla
e nell'australe dominio, dal mare e dalle pietre,
Matilde, attraversasti il meriggio.

Eri carica di fiori ferruginosi,
alghe che il vento sud tormenta e oblìa,
ancor bianche, screpolate dal sale divorante,
le tue mani sollevavan le spighe d'arena.

Amo i tuoi doni puri, la tua pelle di pietra intatta,
le tue unghie offerte nel sole delle tue dita,
la tua bocca sparsa per tutta la gioia,

ma, per la mia casa prossima all'abisso,
dammi il tormentato sistema del silenzio,
lo stendardo del mare dimenticato sull'arena.

Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)





SONE XL

O zamanlar yeşildi sessizlik, ışık çekmişti suyu
bir kelebek gibi titrerdi haziran ayı
geçtiğinde Matilde sen öğle içinden,
Güney'in topraklarında, denizden ve kayalardan.

Giderdin yüklenip çelik katılmış çiçekleri,
çilekeş ve terk edilmiş Güney'in rüzgarındaki yosunları,
eriten tuzla yanmış ak ellerin
dalgalandırırdı kumun başaklarını.

Aşığım sunduğun saflığa, el değmemiş taştan tenine,
parmaklarındaki güneşten tırnaklarının bana sakladığına,
bütün sevinçlerden taşkın ağzına,

ama uçuruma yakın evim için sen
sessizliğin çilesini ver bana,
kumda unutulmuş denizin ortağını.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviri: Adnan Özer

Marisa Papen by Laurent Masurel

Pequeño Vals Vienés / Federico García Lorca

PEQUEÑO VALS VIENÉS

En Viena hay diez muchachas,
un hombro donde solloza la muerte
y un bosque de palomas disecadas.
Hay un fragmento de la mañana
en el museo de la escarcha.
Hay un salón con mil ventanas.
        ¡Ay, ay, ay, ay!
Toma este vals con la boca cerrada.

Este vals, este vals, este vals,
de sí, de muerte y de coñac
que moja su cola en el mar.

Te quiero, te quiero, te quiero,
con la butaca y el libro muerto,
por el melancólico pasillo,
en el oscuro desván del lirio,
en nuestra cama de la luna
y en la danza que sueña la tortuga.
        ¡Ay, ay, ay, ay!
Toma este vals de quebrada cintura.

En Viena hay cuatro espejos
donde juegan tu boca y los ecos.
Hay una muerte para piano
que pinta de azul a los muchachos.
Hay mendigos por los tejados.
Hay frescas guirnaldas de llanto.
        ¡Ay, ay, ay, ay!
Toma este vals que se muere en mis brazos.

Porque te quiero, te quiero, amor mío,
en el desván donde juegan los niños,
soñando viejas luces de Hungría
por los rumores de la tarde tibia,
viendo ovejas y lirios de nieve
por el silencio oscuro de tu frente.
        ¡Ay, ay, ay, ay!
Toma este vals del "Te quiero siempre".

En Viena bailaré contigo
con un disfraz que tenga
cabeza de río.
¡Mira qué orilla tengo de jacintos!
Dejaré mi boca entre tus piernas,
mi alma en fotografías y azucenas,
y en las ondas oscuras de tu andar
quiero, amor mío, amor mío, dejar,
violín y sepulcro, las cintas del vals.

Federico García Lorca - Poeta en Nueva York (1929-1930)





LITTLE VIENNESE WALTZ

In Vienna there are ten little girls,
a shoulder for death to cry on,
and a forest of dried pigeons.
There is a fragment of tomorrow
in the museum of winter frost.
There is a thousand-windowed dance hall.

Ay, ay, ay, ay!
Take this close-mouthed waltz.

Little waltz, little waltz, little waltz,
of itself, of death, and of brandy
that dips its tail in the sea.

I love you, I love you, I love you,
with the armchair and the book of death,
down the melancholy hallway,
in the iris's darkened garret,
in our bed that was once the moon's bed,
and in that dance the turtle dreamed of.

Ay, ay, ay, ay!
Take this broken-waisted waltz.

In Vienna there are four mirrors
in which your mouth and the echoes play.
There is a death for piano
that paints the litde boys blue.
There are beggars on the roof.
There are fresh garlands of tears.

Ay, ay, ay, ay!
Take this waltz that dies in my arms.

Because I love you, I love you, my love,
in the attic where the children play,
dreaming ancient lights of Hungary
through the noise, the balmy afternoon,
seeing sheep and irises of snow
through the dark silence of your forehead.

Ay, ay, ay, ay!
Take this "I will always love you" waltz.

In Vienna I will dance with you
in a costume with a river's head.
See how the hyacinths line my banks!
I will leave my mouth between your legs,
my soul in photographs and lilies,
and in the dark wake of your footsteps,
my love, my love, I will have to leave
violin and grave, the waltzing ribbons.

Federico García Lorca

Translator: Greg Simon & Steven F. White





PETITE VALSE VIENNOISE

À Vienne il y a dix jeunes filles,
une épaule où sanglote la mort
et un bois de colombes empaillées,
Il y a un fragment de matin
au musée du givre.
Il y a un un salon à mille fenêtres.

Ay, ay, ay, ay !
Prends cette valse la bouche fermée.

Cette valse, valse, valse
De oui, de mort et de cognac,
Qui mouille sa traîne dans la mer.

Je t’aime, t’aime, t’aime,
avec le fauteuil et le livre mort,
dans le couloir mélancolique,
au grenier sombre de l’iris,
dans notre lit de la lune
et par la danse que rêve la tortue.

Ay, ay, ay, ay !
Prends cette valse aux reins cambrés.

À Vienne il y a quatre miroirs
où jouent ta bouche et les échos.
Il y a une mort pour piano
qui peint en bleu les jeunes gars.
Il y a des mendiants sur les toits.
Il y a de fraîches guirlandes de pleurs.

Ay, ay, ay, ay !
Prends cette valse qui meurt dans mes bras.

Parce que je t’aime, je t’aime, amour,
dans le grenier où vont jouer les enfants,
rêvant de vieux lustres de Hongrie
dans la rumeur du tendre après-midi,
voyant des brebis et des iris de neige
dans le silence obscur de ton front.

Ay, ay, ay, ay !
Je prends la valse « Je t’aime toujours. »

À Vienne, je danserai avec toi
dans un déguisement qui aura
une tête de fleuve.
Vois mes rives de jacinthes !
Je laisserai ma bouche entre tes jambes,
mon âme dans des lis et des photographies
et dans la vague obscure de ta démarche
je veux, mon amour, mon amour, laisser,
violon et sépulcre, les rubans de la valse.

Federico García Lorca

Traduit de : Pequeño vals vienés par Pierre Darmangeat. Dans : Poésies 111 / Federico García Lorca, Gallimard, 1968, (Poésie).





PICCOLO VALZER VIENNESE

A Vienna ci sono dieci ragazze,
una spalla dove piange la morte
e un bosco di colombe disseccate.
C'e' un frammento del mattino
nel museo della brina.
C'è un salone con mille vetrate.

Ahi! Ahi! Ahi! Ahi!
Prendi questo valzer con la bocca chiusa.

Questo valzer, questo valzer, questo valzer,
di sì, di morte e di cognac
che si bagna la coda nel mare.

Io ti amo, io ti amo, io ti amo
con la poltrona e con il libro morto,
nel malinconico corridoio,
nell'oscura soffitta del giglio,
nel nostro letto della luna,
nella danza che sogna la tartaruga.

Ahi! Ahi! Ahi! Ahi!
Prendi questo valzer dalla spezzata cintura.
A Vienna ci sono quattro specchi,
vi giocano la tua bocca e gli echi.
C'è una morte per pianoforte
che tinge d'azzurro i giovanotti.
Ci sono mendichi sui terrazzi. E
fresche ghirlande di pianto.

Ahi! Ahi! Ahi! Ahi!
Prendi questo valzer che spira fra le mie braccia.
Perchè io ti amo, ti amo, amore mio,
nella soffitta dove giocano i bambini,
sognando vecchie luci d'Ungheria
nel mormorio di una sera mite,
vedendo agnelli e gigli di neve
nell'oscuro silenzio delle tue tempie.

Ahi! Ahi! Ahi! Ahi!
Prendi questo valzer del "Ti amo per sempre".
A Vienna ballerò con te
con un costume che abbia la testa di fiume.
Guarda queste mie rive di giacinti!
Lascerò la mia bocca tra le tue gambe,
la mia anima in foto e fiordalisi,
e nelle onde oscure del tuo passo io voglio,
amore mio, amore mio, lasciare,
violino e sepolcro, i nastri del valzer.

Federico García Lorca





KÜÇÜK VİYANA VALSİ

Viyana’da var on küçük kız
üstünde ölüm ağlasın diye bir omuz
ve kurutulmuş güvercinlerden bir ağaçlık.
Bir kırıntısı var yarının
müzesinde kış ayazının.
Bir dans salonu bin-pencereli.

Ay, ay, ay, ay!
Al bu ağzı-kapalı valsi.

Küçük valsi, küçük valsi, küçük valsi,
kendisinden, ölümden, ve brendiden
kuyruğunu denize batırmış.

Seviyorum seni, seviyorum seni, seviyorum seni,
ölümün koltuğuyla ve kitabıyla
melankoli geçitinin altında,
süsen çiçeğinin karanlık çatı katında,
bir zamanlar ayın yatağı olan yatağımızda,
ve kaplumbağanın düşlediği o dansta.

Ay, ay, ay, ay!
Al bu kırık-belli valsi

Viyana’da var on ayna
içlerinde senin ağzın ve yankıların çalar.
Bir ölüm var piyano için
küçük öğlan çocuklarını maviye boyayan.
Dilenciler var damda.
Taze çelenkler var gözyaşlarından.

Ay, ay, ay, ay!
Al bu kollarımda ölen valsi.

Çünkü seviyorum seni, seviyorum seni, sevgili,
çocukların oynadığı tavan arasında,
düşleyerek eski zaman ışıklarını Macaristanın
şeker gibi bir öğleden sonranın gürültüsü arasında,
farkına vararak kuzunun ve kardan süsen çiçeklerinin
arasından alnının karanlık sessizliğinin.

Ay, ay, ay, ay!
Al bu” Herzaman seveceğim seni” valsini.

Viyana’da dans edeceğim seninle
bir nehrin başından bir giysiyle.
Bak sümbüller nasıl sıralanır kenarlarımda!
Ağzımı bırakacağım bacaklarının arasında,
ruhumu fotoğraflarda ve zambaklarda,
ve karanlık dümen suyunda ayak seslerinin,
sevgilim, sevgilim, kalacağım bırakmak zorunda
kemanı, mezarı, ve vals yapan şeritleri.

Federico García Lorca

From a German New mag, by Thomas Patrick John Anson,
5th Earl of Lichfield (25 April 1939 – 11 November 2005)
 aka Patrick Lichfield aka Lord Lichfield.