Soneto XL / Pablo Neruda

SONETO XL

Era verde el silencio, mojada era la luz,
temblaba el mes de Junio como una mariposa
y en el austral dominio, desde el mar y las piedras,
Matilde, atravesaste el mediodía.

Ibas cargada de flores ferruginosas,
algas que el viento sur atormenta y olvida,
aún blancas, agrietadas por la sal devorante,
tus manos levantaban las espigas de arena.

Amo tus dones puros, tu piel de piedra intacta,
tus uñas ofrecidas en el sol de tus dedos,
tu boca derramada por toda la alegría,

pero, para mi casa vecina del abismo,
dame el atormentado sistema del silencio,
el pabellón del mar olvidado en la arena.

Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)





SONNET XL

Green was the silence, wet was the light
the month of June trembled like a butterfly
and in the south dominion, from the sea and the stones,
Matilde, you traversed the midday.

You were loaded with ferrous flowers,
seaweeds that the south wind torments and forgets,
still white, shrivelled by the devouring salt,
your hands raised the stalks of sand.

I love your pure gifts, your skin of untouched rock,
your nails offered in the sun of your fingers,
your mouth spilt through all the joy,

but, for my house neighboring the abyss,
give me the tormented system of the silence,
the pavillion of the sea forgotten in the sand.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)





SONNET XL

Le silence était vert, la lumière mouillée,
tremblant le mois de juin était un papillon,
quand, par-delà la mer et les pierres, Mathilde,
tu traversas midi, dans le domaine austral.

Tu cheminais, chargée de fleurs ferrugineuses,
algues au vent du sud tourmentées, oubliées,
et, crevassées par le sel dévorant, tes mains,
blanches encore, soulevaient les épis de sable.

Que j’aime tes dons purs, ta peau de pierre intacte,
et tes ongles, offrande du soleil de tes doigts,
et ta bouche débordant de toute la joie ;

cependant, pour ma maison proche de l’abîme,
donne-moi l’univers tourmenté du silence,
pavillon de la mer oublié sur le sable.

Pablo Neruda - (La centaine d'amour, 1959)





SONETTO XL

Era verde il silenzio, bagnata era la luce,
tremava il mese di Giugno come una farfalla
e nell'australe dominio, dal mare e dalle pietre,
Matilde, attraversasti il meriggio.

Eri carica di fiori ferruginosi,
alghe che il vento sud tormenta e oblìa,
ancor bianche, screpolate dal sale divorante,
le tue mani sollevavan le spighe d'arena.

Amo i tuoi doni puri, la tua pelle di pietra intatta,
le tue unghie offerte nel sole delle tue dita,
la tua bocca sparsa per tutta la gioia,

ma, per la mia casa prossima all'abisso,
dammi il tormentato sistema del silenzio,
lo stendardo del mare dimenticato sull'arena.

Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)





SONE XL

O zamanlar yeşildi sessizlik, ışık çekmişti suyu
bir kelebek gibi titrerdi haziran ayı
geçtiğinde Matilde sen öğle içinden,
Güney'in topraklarında, denizden ve kayalardan.

Giderdin yüklenip çelik katılmış çiçekleri,
çilekeş ve terk edilmiş Güney'in rüzgarındaki yosunları,
eriten tuzla yanmış ak ellerin
dalgalandırırdı kumun başaklarını.

Aşığım sunduğun saflığa, el değmemiş taştan tenine,
parmaklarındaki güneşten tırnaklarının bana sakladığına,
bütün sevinçlerden taşkın ağzına,

ama uçuruma yakın evim için sen
sessizliğin çilesini ver bana,
kumda unutulmuş denizin ortağını.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviri: Adnan Özer

Marisa Papen by Laurent Masurel