De miradas polvorientas caídas al suelo
o de hojas sin sonido y sepultándose.
De metales sin luz, con el vacío,
con la ausencia del día muerto de golpe.
En lo alto de las manos el deslumbrar de mariposas,
el arrancar de mariposas cuya luz no tiene término.
Tú guardabas la estela de luz, de seres rotos
que el sol abandonado, atardeciendo, arroja a las iglesias.
Teñida con miradas, con objeto de abejas,
tu material de inesperada llama huyendo
precede y sigue al día y a su familia de oro.
Los días acechando cruzan en sigilo
pero caen adentro de tu voz de luz.
Oh dueña del amor, en tu descanso
fundé mi sueño, mi actitud callada.
Con tu cuerpo de número tímido, extendido de pronto
hasta cantidades que definen la tierra,
detrás de la pelea de los días blancos de espacio
y fríos de muertes lentas y estímulos marchitos,
siendo arder tu regazo v transitar tus besos
haciendo golondrinas frescas en mi sueño.
A veces el destino de tus lagrimas asciende
como la edad hasta mi frente, allí
están golpeando las olas, destruyéndose de muerte:
su movimiento es húmedo, decaído, final.
Pablo Neruda
Residencia en la tierra I (1925-1932)
ALLIANCE (SONATA)
From dust-laden glances, fallen to earth,
or noiseless leaves, self-buried.
From tarnished metals, with the void incarnate,
with the absence of day, dead of a stroke.
In hand-heights, the dazzle of butterflies,
butterflies setting sail in their unbounded light.
You were guardian to the light’s stelae, fragmented beings
the late and tardy sun flung at the churches.
Glance-tinted, with the aim of bees,
your embodiment of unlooked-for flame in flight
precedes and follows day, his holden kin.
Days cruise in secret and lie in ambush
but fall into the trap: your voice of light.
Oh lady of the house of love - in your repose
I ground my dreams, my hushed expectancy.
With your body shyly numbered, extended suddenly
out to the quanitites which have defined the earth,
beyond the broils of the white days in space,
cold with slow deaths and withering incentives,
I feel your lap burning and your kisses passing
like early summer swallows in my dreams.
Times are when what your tears may wish to be
like age reaches my forehead -
there waves are battering, tripping themselves to death:
their motion humid, fallen, final.
Pablo Neruda
Residence on Earth I (1925-1932)
Translated by Nathaniel Tarn
ALLEANZA (SONATA)
Di sguardi polverosi caduti al suolo
o di foglie senza suono e che affondano.
Di metalli senza luce, col vuoto,
con l'assenza del giorno morto d'improvviso.
Nell'alto delle mani l'abbacinare di farfalle,
il volo di farfalle la cui luce non ha fine.
Tu conservavi la scia di luce, di esseri spezzati
che il sole abbandonato, all'imbrunire, getta sulle chiese.
Tinta di sguardi, di oggetti d'api,
il tuo materiale d'inattesa fiamma che fugge
precede e segue il giorno e la sua famiglia d'oro.
I giorni in agguato passano con cautela,
ma cadono dentro la tua voce di luce.
Oh signora dell'amore, nel tuo riposo
ho fondato il mio sogno, il mio atteggiamento silenzioso.
Col tuo corpo di numero timido, esteso d'improvviso
fino alle quantità che definiscono la terra,
dietro la lotta dei giorni bianchi di spazio
e freddi di morti lente e di stimoli appassiti,
sento ardere il tuo grembo e passare i tuoi baci
creando rondini fresche nel mio sonno.
A volte il destino delle tue lacrime ascende
come l'età fino alla mia fronte, lì
stanno battendo le onde, distruggendosi di morte:
il loro movimento è umido, abbattuto, finale.
Pablo Neruda
Residenza sulla Terra I (1925-1932)
ANLAŞMA (SONAT)
Toprağa düşmüş tozlu yapraklardan
ya da kendisini gömen sessiz yapraklardan.
Işıksız metallerden, boşlukla birlikte,
yokluğuyla birdenbire ölen günde.
Ellerin tepesinde kelebeklerin ışıltısı,
ışığının son nedir bilmediği kelebeklerden bir akın.
Korudun ışıktan izi, ezilmiş varlıklardan
batışındaki terk edilmiş güneşin
fırlattığı gibi kiliselere.
Bakışla lekelenmiş, işi gücü arılarla,
beklenmeyen alev için kaçışta, gider özü
günden önce ve izler onu ve onun altın soyunu.
Gözetleyen günler geçip gider gizlice,
fakat düşer onlar ışıktan sesinin içine.
Ey aşkın hükümranı, sükûnetinde
kurdum düşümü, içe kapanıklığımı.
Ürkünç sayılardan bedeninle senin, birdenbire
yayılmışsın dünyayı açıklayan o kemiyetlere,
günlerin kavgasının ardında beyaz uzay
ve soğuğu yavaş ölümün ve solan içgüdünün,
hissederim kasığının alazlandığını ve öpüşlerinin geçtiğini
dönüşerek rüyamdaki genç serçelere.
Bazen yükselir gözyaşlarının kaderi
alnıma yükseldiği gibi yaşımın – orada
patlar dalgalar ve öldüresiye vurur kendilerini:
ıslaktır devinim, gevşek ve kesin.
Pablo Neruda
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
[“Yeryüzünde Birinci Konaklama (1925-1931)” adlı kitabından]
 |
| Photo by David Dubnitskiy |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder