A Myth of Devotion
When Hades decided he loved this girl
he built for her a duplicate of earth,
everything the same, down to the meadow,
but with a bed added.
Everything the same, including sunlight,
because it would be hard on a young girl
to go so quickly from bright light to utter darkness
Gradually, he thought, he'd introduce the night,
first as the shadows of fluttering leaves.
Then moon, then stars. Then no moon, no stars.
Let Persephone get used to it slowly.
In the end, he thought, she'd find it comforting.
A replica of earth
except there was love here.
Doesn't everyone want love?
He waited many years,
building a world, watching
Persephone in the meadow.
Persephone, a smeller, a taster.
If you have one appetite, he thought,
you have them all.
Doesn't everyone want to feel in the night
the beloved body, compass, polestar,
to hear the quiet breathing that says
I am alive, that means also
you are alive, because you hear me,
you are here with me. And when one turns,
the other turns—
That's what he felt, the lord of darkness,
looking at the world he had
constructed for Persephone. It never crossed his mind
that there'd be no more smelling here,
certainly no more eating.
Guilt? Terror? The fear of love?
These things he couldn't imagine;
no lover ever imagines them.
He dreams, he wonders what to call this place.
First he thinks: The New Hell. Then: The Garden.
In the end, he decides to name it
Persephone's Girlhood.
A soft light rising above the level meadow,
behind the bed. He takes her in his arms.
He wants to say I love you, nothing can hurt you
but he thinks
this is a lie, so he says in the end
you're dead, nothing can hurt you
which seems to him
a more promising beginning, more true.
Louise Glück (b. 1943)
(Louise Glück, Poems 1962-2012, Farrar, Straus and Giroux, Ecco, an imprint of HarperCollins Publishers, New York, USA, 2012, pp. 540-541)
Un mito de devoción
Cuando Hades decidió amar a esta chica
construyó para ella un duplicado de tierra
todo igual, debajo de la pradera,
pero con una cama adicional.
Todo igual, incluyendo la luz del sol
porque sería difícil para una chica joven
pasar rápidamente del esplendor de la luz a la profunda oscuridad
Gradualmente, pensó él, le entregaría la noche,
primero como las sombras de hojas que se agitan.
Después la luna, después las estrellas. Después sin luna, sin estrellas.
Deja que Perséfone se acostumbre lentamente.
Al final, pensó él, las hallará cómodas.
Una réplica de tierra
Salvo que aquí hubo amor
¿No quieren todos amor?
Él esperó por muchos años
construir un mundo, mirando
a Perséfone en la pradera.
Perséfone, oledora, catadora.
Si tienes un apetito, pensó él,
los tienes todos.
No todos quieren en la noche sentir
el cuerpo amado, brújula, estrella polar,
escuchar la respiración callada que dice
estoy viva, eso significa también
que estás viva, porque me oyes,
estás aquí conmigo. Y cuando uno gira,
el otro gira—
Eso fue lo que sintió, el amo de la oscuridad,
mirando el mundo que había construido
para Perséfone. Por su mente jamás pasó que
no hubiera más olores aquí,
ciertamente, tampoco comida.
¿Culpa? ¿Terror? ¿El miedo al amor?
Estas cosas que no podía imaginar;
ningún amante jamás las imagina.
Sueña, se pregunta cómo llamar a este lugar.
Primero piensa: El Nuevo Infierno: El Jardín.
Al final, decide nombrarlo
La Infancia de Perséfone.
Una suave luz se eleva sobre la pradera,
detrás de la cama. La toma entre sus brazos.
Quiere decirle Te amo, nada puede herirte.
Pero piensa
esto es una mentira, y finalmente le dice
tú estás muerta, nada puede herirte
lo cual le parece
un comienzo prometedor, más real.
Louise Glück
Edición y traducción Elbert Coes
Un mito di devozione
Quando Ade decise di amare questa ragazza
costruì per lei un duplicato della terra,
tutto identico, fino al prato,
ma con un letto annesso.
Tutto identico, compresa la luce del sole,
perché sarebbe stato difficile per una giovane ragazza
passare così velocemente dalla luce intensa all’oscurità assoluta.
Gradualmente, pensò, avrebbe introdotto la notte,
dapprima simile a ombre di foglie svolazzanti.
Poi la luna, poi le stelle. Così niente luna, niente stelle.
Lasciava che Persefone si abituasse lentamente.
Alla fine, pensò, l’avrebbe trovato confortante.
Una replica della terra
Tranne per il fatto che qui c’era amore.
Non vogliono tutti l’amore?
Attese molti anni,
costruendo un mondo, osservando
Persefone nel prato.
Persefone, una fiutatrice, un’assaggiatrice.
Se hai un desiderio, pensò,
li hai tutti quanti.
Non vuole ognuno di noi sentire nella notte
il corpo dell’amante, bussola, stella polare,
ascoltare il quieto respiro che dice
sono vivo, che significa
sei vivo, perché mi senti,
sei qui con me. E quando uno si gira
l’altro si volta —
Questo è ciò che ha provava, il signore delle tenebre,
guardando il mondo che aveva
costruito per Persefone. Non gli passò mai per la mente
che non ci sarebbe stato più alcun odore qui,
certamente non più la fame.
Colpa? Terrore? La paura dell’amore?
Queste cose non le poteva immaginare;
nessun amante li immagina mai.
Sogna, si domanda come chiamare questo posto.
In principio pensa: Il nuovo inferno. Poi: Il giardino.
Alla fine, decide di chiamarlo
L’infanzia di Persefone.
Una luce soffusa che sale sopra il prato pianeggiante,
dietro il letto. La prende tra le braccia.
Vuole dire ti amo, niente può ferirti
ma capisce
che è una menzogna, così alla fine dice
sei morta, niente può ferirti,
il che gli sembra
un inizio più promettente, più vero.
Louise Glück
Bir Sadakat Efsanesi
Karar verdiğinde Hades sevdiğine bu kızı
kurdu onun için yeryüzünün bir benzerini,
aynıydı her şeyiyle, çayırlıklara kadar,
ama koydu bir yatak fazladan
aynıydı her şey, günışığı dahi
zor olurdu çünkü bir genç kızın bunca tez elden
parlayan ışıkları aşıp zifiri karanlığa geçmesi
Düşündü, günbegün tanıştıracaktı onu geceyle
ilkin titreşen yaprakların gölgelerince
Sonra ay, sonra yıldızlarca. Derken ne ay ne yıldızlar
Bırakacaktı alışsındı Persephone yavaştan yavaştan
Düşündü, sonunda nasılsa bulurdu ondaki erinci
Bir kopyası dünyanın
tek farkla ki sevgi vardı burada.
Tek istediği sevgi değil mi ki herkesin?
Bekledi Hades yıllarca
bir dünya kurup seyrederek
Persephone’yi çayırlıklarda.
Persephone ki bir reyha hassı, bir çeşnici
Düşündü, varsa eğer ağzınızın tadı
Çeşnici de olursunuz ve dahi reyha hassı
Kim istemez gecenin bir vakti
duyumsamayı sevgili bu bedeni, ne pusula ne kutup yıldızı
duymak için bu sessiz soluk alışverişi, söylerken o
Yaşıyorum ben, demek ki
yaşıyorsun sen de, çünkü duyuyorsun ya sesimi
buradasın demek benimle. Dönerse sırtını insan
çevirir karşıdaki de yüzünü---
Buydu karanlıklar lordunun duyumsadığı işte
bakarken Persephone için
kurduğu dünyaya. Hiç de aklına
gelmemişti oysa ne bir koku
ne de yemek olduğu burada
Suç mu? Dehşet mi? Aşk korkusu mu?
Hayal bile edemezdi böyle şeyleri;
Bir âşık hayal eder mi ya hiç bunları.
Düşlerine giriyor, ne ad vermeli şimdi bu yere
İlk gelen aklına; Yeni Cehennem, sonra da İrem Bahçesi
Verdi kararını en sonu
Diyecekti ona Persephone’nin Kızlık Çağı.
Dümdüz uzanan çayırların üzerinden nazlı nazlı
yükselen bir ışık ardında yatağın. Alıyor Hades kollarına onu.
Söylemek istiyor, seviyorum, hiçbir şey incitemez seni
ne var ki düşüyor aklına bir yalan olduğu bunun
diyor, en sonu öldün sen, bu yüzden
incitemez kimse seni, budur işte gözüne görünen
daha gerçek, daha ümitvâr olan başlangıç.
Louise Glück
Çeviri: Recep Nas
 |
Photo by Alex Vanzeeti
|
