Es la mañana llena de tempestad
en el corazón del verano.
Como pañuelos blancos de adiós viajan las nubes,
el viento las sacude con sus viajeras manos.
Innumerable corazón del viento
latiendo sobre nuestro silencio enamorado.
Zumbando entre los árboles, orquestal y divino,
como una lengua llena de guerras y de cantos.
Viento que lleva en rápido robo la hojarasca
y desvía las flechas latientes de los pájaros.
Viento que la derriba en ola sin espuma
y sustancia sin peso, y fuegos inclinados.
Se rompe y se sumerge su volumen de besos
combatido en la puerta del viento del verano.
Pablo Neruda
Veinte poemas de amor y una canción desesperada, (1924)
POEM 4
The morning is full of storm
in the heart of summer.
The clouds travel like whit handkerchiefs of goodbye,
the wind, travelling, waving them in its hands.
The numberless heart of the wind
beating above our loving silence.
Orchestral and dinive, resounding among the trees
like a language full of wars and songs.
Wind that bears off the dead leaves with a quick raid
and deflects the pulsing arrows of the birds.
Wind that topples her in a wave without spray
and substance without weight, and leaning fires.
Her mass of kisses breaks and sinks,
assailed in the door of the summer's wind.
Pablo Neruda
Twenty Love Poems and a Song of Despair, (1924)
POEME 8
C'est le matin plein de tempête
au coeur de l'été.
Mouchoirs blancs de l'adieu, les nuages voltigent,
et le vent les secoue de ses mains voyageuses.
Innombrable, le coeur du vent
bat sur notre amoureux silence.
Orchestral et divin, bourdonnant dans les arbres,
comme une langue emplie de guerres et de chants.
Vent, rapide voleur qui enlève les feuilles,
et déviant la flèche battante des oiseaux,
les renverse dans une vague sans écume,
substance devenue sans poids, feux qui s'inclinent.
Volume de baisers englouti et brisé
que le vent de l'été vient combattre à la porte.
Pablo Neruda
Vingt poèmes d'amour et une chanson désespérée, (1924)
POESIA 4
La mattina è gonfia di tempesta
nel cuore dell’estate.
Come bianchi fazzoletti d’addio viaggiano le nubi,
il vento le scuote con le sue mani peregrine.
Cuore infinito del vento
che palpita sul nostro silenzio innamorato.
E ronza tra gli alberi, orchestrale e divino,
come una lingua piena di guerre e di canti.
Vento che rapina fulmineo le foglie secche
e devia le frecce palpitanti degli uccelli.
Vento che le travolge in onda senza spuma
e sostanza senza peso, e fuochi inclinati.
Si rompe e sommerge il suo volume di baci
combattuto sulla porta del vento dell’estate.
Pablo Neruda
Venti poesie d'amore e una canzone disperata, (1924)
4.
Fırtına sabahı bu
yazın bağrında.
Bulutlar ak veda mendilleri gibi gidiyor,
rüzgâr sallıyor onları yolcu elleriyle.
Sayısız yüreği rüzgârın
çırpınıyor sevdalı sessizliğimizin üstünde.
Tanrısal bir orkestra ki çınlıyor ağaçlıklarda
savaşlarla, şarkılarla dolu bir dil benzeri.
Rüzgâr, yapraklar kaldıran elitez hırsız,
kuşların çırpınan oklarına başka yön veren.
Rüzgâr ki deviriyor onları bir köpüksüz dalgaya,
ağırlıksız bir öze ve alçalan ateşlere.
Kırılıp batıyor öpüşlerinin oylumu
kapısına çarparak yaz rüzgârının.
Pablo Neruda - (Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz bir Şarkı)
Çeviri: Sait Maden
IV.
Sabah fırtınalarla dolu
yazın yüreğinde.
Beyaz mendiller gibi veda eder koşturan bulutlar,
rüzgârla sarsılmış, bir göçebenin elleriyle.
Sevdalı suskunluğumuzda çarpıp duran
rüzgârın sayılamaz yüreğini duy.
Ağaçların arasından uğuldar, tanrısal bir orkestra gibi,
savaşlar ve şarkılarla dolu bir dil gibi.
Rüzgâr soyar şimşek hızıyla kurumuş yaprakları
ve büker kuşların titreyen oklarını.
Rüzgâr devirir onu köpüksüz dalgalarında,
ağırlıksız özünde ve bükülmüş ateşinde.
Onun sayısız öpüşü parçalanır, dağılıp gider,
ki yaz rüzgârının kapısında yenilgiye uğramıştı.
Pablo Neruda
Çeviri: İsmail Haydar Aksoy
[“Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz Bir Şarkı”dan]
 |
| St Kilda, Scotland, by Jim Richardson |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder