In Hamburg / Wolfgang Borchert

IN HAMBURG

In Hamburg ist die Nacht
nicht wie in anderen Städten
die sanfte blaue Frau,
in Hamburg ist sie grau
und hält bei denen, die nicht beten,
im Regen Wacht.

In Hamburg wohnt die Nacht
in allen Hafenschränken
und trägt die Röcke leicht,
sie kuppelt, spuckt und schleicht,
wenn es auf schmalen Bänken
sich liebt und lacht.

In Hamburg kann die Nacht
nicht süße Melodien summen
mit Nachtigallentönen,
sie weiß daß uns das Lied der Schiffssirenen,
die aus dem Hafen stadtwärtsbrummen,
genau so selig macht.

Wolfgang Borchert





HAMBURG'DA

Hamburg'da gece
başka kentlerde
o tatlı, mavili kadın
Hamburg'da kül renginde,
yağmurda yağışta başını bekler
Tanrıya uzak kalmışların.

Hamburg'da gece
yeri bütün liman meyhaneleri
eğninde ince, hafif bir giysi
çöpçatandır, bir görüntü, sessiz geçer
parklarda, dar sıralar üstünde
başlamışsa sevişmeler, gülüşler.

Hamburg'da gece
aygın baygın şarkılar söyleyemez
bülbül şakımaları içinde,
bilir bize aynı mutluluğu verir,
vapuk düdüklerinin türküsü
limandan şehre vuran seslerde.

Wolfgang Borchert (1921, Almanya – 1947, İsviçre)

Çeviri: Behçet Necatigil

(Ülke Ülke Çağdaş Dünya Şiiri, Milliyet gazetesi eki, 1979, s. 388)





HAMBURG'DA

Hamburg'da gece
Başka şehirdekine benzemez
O sevimli, mavi kadın
Hamburg'da kurşun renginde
Yağmur, yağış demez
Başlarını bekler günahkârların.

Hamburg'da gece
Liman meyhanelerinde gezer
Etekliği açılır rüzgârda
Çöp çatar, hayalet gibi süzülür, geçer
Dar banklar üstünde, parklarda
Sevişenler, gülüşenler gördükçe.

Hamburg'da gece
Bülbüller gibi şakıyarak
Baygın türküler bilmez söylesin
Bilir vapur düdükleri öttükçe
Limandan şehre varan seslerde
Lezzetini duyarız türkülerin.

Wolfgang Borchert (1921, Almanya – 1947, İsviçre)

Çeviri: Behçet Necatigil

(Dr. Hüseyin Karakan, Başlangıcından Bu Güne Dünya Şiiri - Antoloji-,
Şiir Yay., İstanbul, İkinci Baskı, Ocak 1963, Cilt I, s. 205)

Hamburg Essay, 1951, by Walter Sanders

Sobre el cielo verde / Federico García Lorca

SOBRE EL CIELO VERDE

Sobre el cielo verde,
un lucero verde
¿qué ha de hacer, amor,
¡ay! sino perderse?

Las torres fundidas
con la niebla fría,
¿cómo han de mirarnos
con sus ventanitas?

Cien luceros verdes
sobre un cielo verde,
no ven a cien torres
blancas, en la nieve.

Y esta angustia mía
para hacerla viva,
he de decorarla
con rojas sonrisas.

Federico García Lorca

Preludio II — Amor (Canciones 1921-1924)





ON THE GREEN SKY

On the green sky
one green star
what can it do-love—
—ay—but be lost—

The towers blur
in the cold fog
From the tiny windows
how can we be seen—

One hundred green stars
on a green sky
can't see a hundred
white towers in the snow

And to make my anguish
come alive
I have to decorate it
with red smiles

Federico García Lorca

Translated by Sarah Arvio





SUL CIELO VERDE

Sul cielo verde,
Una stella verde,
che ha da fare, amore,
ahi! se non perdersi?

Le torri fuse
con la nebbia fredda,
come devono guardarci
con le loro piccole finestre?

Cento stelle verdi
su un cielo verde,
non vedono cento torri
bianche, nella neve.

E questa angoscia mia,
per renderla viva,
devo decorarla
con rossi sorrisi.

Federico García Lorca





GÖĞÜN YEŞİLİNDE

Göğün yeşilinde
yeşil bir yıldız
ne yapabilir, sevdiğim,
yitmekten başka?

Soğuk siste
gömülen kuleler
nasıl seçiyor
bizi pencerelerimizden?

Göğün yeşilinde
yüz yeşil yıldız
görmüyor yüz kuleyi
karın içinde bembeyaz.

Canlansın diye
acımı,
söylemek istiyorum
kırmızı gülümsemelerle.

Federico García Lorca

O. Serhat Erkekli

Starry night over the Rhône, Arles, September 1888,
by Vincent van Gogh

Alma Ausente / Federico García Lorca

ALMA AUSENTE

No te conoce el toro ni la higuera,
ni caballos ni hormigas de tu casa.
No te conoce el niño ni la tarde
porque te has muerto para siempre.

No te conoce el lomo de la piedra,
ni el raso negro donde te destrozas.
No te conoce tu recuerdo mudo
porque te has muerto para siempre.

El otoño vendrá con caracolas,
uva de niebla y montes agrupados,
pero nadie querrá mirar tus ojos
porque te has muerto para siempre.

Porque te has muerto para siempre,
como todos los muertos de la Tierra,
como todos los muertos que se olvidan
en un montón de perros apagados.

No te conoce nadie. No. Pero yo te canto.
Yo canto para luego tu perfil y tu gracia.
La madurez insigne de tu conocimiento.
Tu apetencia de muerte y el gusto de su boca.
La tristeza que tuvo tu valiente alegría.

Tardará mucho tiempo en nacer, si es que nace,
un andaluz tan claro, tan rico de aventura.
Yo canto su elegancia con palabras que gimen
y recuerdo una brisa triste por los olivos.

(1935)

Federico García Lorca - (Llanto por Ignacio Sánchez Mejías)





THE SOUL ABSENT

Neither the bull nor the fig tree know you,
nor your horses, nor the ants under your floor.
Neither the child nor the evening know you,
because you have died forever.

The spine of rock does not know you,
nor the black satin where you are ruined,
Your mute remembrance does not know you,
because you have died forever.

Autumn will come with its snails,
grapes in mist, and clustered mountains,
but no one will want to gaze in your eyes,
because you have died forever.

Because you have died forever,
like all the dead of the Earth,
like all the dead forgotten
in a pile of lifeless curs.

No one knows you. No. But I sing of you.
I sing for others your profile and grace.
The famed ripeness of your understanding.
Your appetite for death, pleasure in its savour.
The sadness your valiant gaiety contained.

Not for a long time, if ever, will there be born,
an Andalusian so brilliant, so rich in adventure.
I sing his elegance in words that moan,
and remember a sad breeze through the olive-trees.

Federico García Lorca

Translation by A. S. Kline





ABSENT SOUL

The bull does not know you, nor the fig tree,
nor the horses, nor the ants in your own house.
The child and the afternoon do not know you
because you have dead forever.

The shoulder of the stone does not know you
nor the black silk, where you are shuttered.
Your silent memory does not know you
because you have died forever

The autumn will come with small white snails,
misty grapes and clustered hills,
but no one will look into your eyes
because you have died forever.

Because you have died for ever,
like all the dead of the earth,
like all the dead who are forgotten
in a heap of lifeless dogs.

Nobady knows you. No. But I sing of you.
For posterity I sing of your profile and grace.
Of the signal maturity of your understanding.
Of your appetite for death and the taste of its mouth.
Of the sadness of your once valiant gaiety.

It will be a long time, if ever, before there is born
an Andalusian so true, so rich in adventure.
I sing of his elegance with words that groan,
and I remember a sad breeze through the olive trees.

Federico García Lorca





ÂME ABSENTE

Ni le taureau ni le figuier ne te connaissent,
ni les chevaux ni les fourmis de ta maison.
Ni l’enfant ni le soir ne te connaît
parce que tu es mort pour toujours.

Ni l’arrête de la pierre ne te connaît,
ni le satin noir où tu te défais,
ni ton souvenir muet ne te connaît
parce que tu es mort pour toujours.

L’automne viendra avec ses conques,
raisins de nuages et cimes regroupées,
Mais nul ne voudra regarder dans tes yeux
parce que tu es mort pour toujours.

Parce que tu es mort pour toujours,
comme tous les morts de la Terre,
comme tous les morts qu’on oublie
dans un amas de chiens éteints.

Nul ne te connaît plus. Non. Pourtant, moi, je te chante.
Je chante pour des lendemains ton allure et ta grâce.
La maturité insigne de ton savoir.
Ton appétit de mort et le goût de sa bouche.
La tristesse que cachaient ta joie et ta bravoure.

Il tardera longtemps à naître, s’il naît un jour,
un Andalou si noble, si riche d’aventures.
Je chante son élégance sur un ton de plainte
et je me souviens d’une brise triste dans les oliviers.

Federico García Lorca





ANIMA ASSENTE

Non ti conosce il toro né il fico,
né i cavalli né le formiche di casa tua.
Non ti conosce il bambino né la sera
perché sei morto per sempre.

Non ti conosce il dorso della pietra,
né il raso nero dove ti distruggi.
Non ti conosce il tuo ricordo muto
perché sei morto per sempre.

Verrà l’autunno con conchiglie,
uva di nebbia e monti aggruppati,
ma nessuno vorrà guardare i tuoi occhi
perché sei morto per sempre.

Perché sei morto per sempre,
come tutti i morti della Terra,
come tutti i morti che si scordano
in un mucchio di cani spenti.

Nessuno ti conosce. No. Ma io ti canto.
Canto per dopo il tuo profilo e la tua grazia.
L’insigne maturità della tua conoscenza.
Il tuo appetito di morte e il gusto della sua bocca.
La tristezza che ebbe la tua coraggiosa allegria.

Tarderà molto a nascere, se nasce,
un andaluso così chiaro, così ricco d’avventura.
Io canto la sua eleganza con parole che gemono
e ricordo una brezza triste negli ulivi.

Federico García Lorca





GİDEN CAN

Ne boğa tanır seni ne incir ağacı,
Ne evindeki atlar, ne karıncalar
Ne çocuk tanır seni, ne de ikindi
Ölüsün çünkü, dirileceğin de yok.

Taşın sırtı da seni tanımaz artık,
İçinde düşündüğün kara atlas da.
Dilsiz anıların da tanımaz seni,
Ölüsün çünkü, dirileceğin de yok.

Deniz kabuklarıyla geldiğinde güz,
Sis üzümleriyle, dağ öbekleriyle,
Gözlerine hiç kimse bakmak istemez,
Ölüsün çünkü, dirileceğin de yok.

Ölüsün çünkü, dirileceğin de yok.
Yeryüzünün bütün ölüleri gibi,
Unutulmuş bütün ölüler gibi
Sönmüş bir köpekler yığını içinde.

Yok tanıyan seni.Yok.Seni söylüyorum bense.
Yüzünü inceliğini söylüyorum sonraya.
Anlayışının o yüce, yetkin üstünlüğünü
İştahını ölüme, ağzındaki tada onun.
Senin o yiğitçe sevincini saran kederi.

Doğmasına çok zaman ister, gün olur doğarsa,
Öyle zengin serüvenli, parlak Endülüslü'nün.
İnleyen sözlerle söylüyorum inceliğini
Anarak acı bir yeli zeytin ağaçlarında.

Federico García Lorca

Çeviri: Sait Maden

Federico García Lorca, 1930

I was a poet animated by philosophy, ... / Fernando Pessoa

I was a poet animated by philosophy, not a philosopher with poetic faculties. I loved to admire the beauty of things, to trace in the imperceptible and through the minute the poetic soul of the universe.

The poetry of the earth is never dead. We may say that ages gone have been more poetic, but we can say (...)

Poetry is in everything in land and in sea, in lake and in riverside. It is in the city too—deny it not—it is evident to me here as I sit: there is poetry in this table, in this paper, in this inkstand; there is poetry in the rattling of the cars on the streets, in each minute, common, ridiculous motion of a workman who [on] the other side of the street is painting the signboard of a butcher's shop.

Mine inner sense predominates in such a way over my five senses that I see things in this life—I do believe it—in a way different from other men. There is for me—there was—a wealth of meaning in a thing so ridiculous as a door key, a nail on a wall, a cat's whiskers. There is to me a fullness of spiritual suggestion in a fowl with its chickens strutting across the road. There is to me a meaning deeper than human fears in the smell of sandalwood, in the old tins on a dirt heap, in a matchbox lying in the gutter, in two dirty papers which, on a windy day, will roll and chase each other down the street.

For poetry is astonishment, admiration, as of a being fallen from the skies taking full consciousness of his fall, astonished at things. As of one who knew things in their soul, striving to remember this knowledge, remembering that it was not thus he knew them, not under these forms and these conditions, but remembering nothing more.

The artist must be born beautiful and elegant; for he that worships beauty must not himself be unfair. And it is assuredly a terrible pain for an artist to find not at all in himself that which he strives for. Who, looking at the portraits of Shelley, of Keats, of Byron, of Milton, and of Poe, can wonder that these were poets? All were beautiful, all were beloved and admired, all had in love warmth of life and heavenly joy, as far as any poet, or indeed any man, can have.

(1910)

Fernando Pessoa

Edited and translated by Richard Zenith - (The Selected Prose of Fernando Pessoa)





Yo era un poeta animado por la filosofía, no un filósofo con facultades poéticas. Me gustaba admirar la belleza de las cosas, rastrear en lo imperceptible del minuto, qué pasa en el alma poética del universo.

La poesía de la tierra nunca muere. Podemos decir que las épocas pasadas fueron muy poéticas, pero podemos decir (…)

La poesía está en todo –- en la tierra y en el mar, en el lago y en la margen del río. Está en la ciudad también –- no lo nieguen— aquí donde me siento es para mí evidente: hay poesía en el ruido de los carros en las calles, hay poesía en cada momento o hasta en lo vulgar, ridículo movimiento de un trabajador que, del otro lado de la calle, está pintando el rótulo de una carnicería.

Mi sentido interior predomina de tal modo sobre mis cinco sentidos que veo cosas en esta vida –lo sé— de una forma diferente a la de los otros hombres. Hay para mí – hubo— toda una riqueza de significaciones en cosas tan ridículas como la llave de una puerta, un clavo en la pared, los bigotes de un gato. Hay para mí toda una plenitud de sugestiones espirituales en una gallina que atraviesa la calle con sus pollitos, Hay para mí un significado más profundo de lo que los propios recelos humanos en el perfume del sándalo, en latas viejas en un montón de basura, en una caja de fósforos dejada en una basurero, en dos papeles sucios que en un día de viento revolotean y se persiguen por la calle abajo.

Porque la poesía es espanto, admiración, como alguien quien al retumbar de los cielos con plena conciencia de su ensimismamiento, mirara atónito hacia todas las cosas, como alguien que conociese las cosas en sus almas, haciendo todo por acordarse de este conocimiento, acordándose de que no fue así como las conoció, no fue bajo estas formas y estas condiciones, pero no acordándose de nada más.

El artista debe nacer bello y elegante, puesto que quien cultiva la belleza no debe ser feo. Seguramente, debe de ser un terrible dolor para el artista no descubrir absolutamente en él mismo aquello por lo que lucha. ¿Quién, mirando el retrato de Shelley, de Keats, de Byron, de Milton y de Poe, puede extrañarse de que hayan sido poetas? Todos fueron bellos, amados y admirados; todos tuvieron el calor vital y la alegría celestial que vienen del amor [...].

(1910)

Fernando Pessoa

Traducción Mario Bojórquez - (Diario de Fernando Pessoa)





Ben felsefeden esinlenmiş bir şairdim, yoksa şiirsel yetilere sahip bir filozof değil. Şeylerdeki güzelliğe tutkuyla hayrandım; ayırt edilemeyenin ve minnacık ayrıntının içinde¹, evrenin şiirsel ruhunu algılıyordum.

Yeryüzünün şiiri asla ölmez. Eski zamanların daha şiirsel olduğu söylenebilir, ama şu da söylenebilir …

Şiir her şeyde vardır … yeryüzünde ve denizde, göllerde ve nehir kıyılarında. Şehirlerde de şiire rastlanır -hiç inkar etmeye kalkmayın; benim için bu, oturduğum yerde bile aşikardır: Bu masada, bu kağıt parçasında, bu mürekkep hokkasında; sokaktaki arabaların sarsıntısında, sokağın karşı tarafında, bir kasap dükkanının tabelasını boyayan işçinin küçücük, kaba ve gülünç hareketlerinin her birinde …

Benim içsel duyum beş duyuma öylesine hakimdir ki yaşamın nesnelerini başkalarından farklı gördüğüme eminim. Bir kapının anahtarı, duvardaki bir çivi, bir kedinin bıyıkları gibi gülünç şeylerde benim için son derece zengin bir anlam vardır ya da vardı. Hiç tınmadan sokaktan geçen sıradan bir tavukla civcivlerinde bir tür tinsel tamlık bulurum. Sandalağacının kokusunda, bir çöp yığınının üzerine atılmış konserve kutularında, yol kenarındaki kanala düşmüş bir kibrit kutusunda, rüzgarlı bir günde uçuşan ve birbiri peşi sıra sokağa düşen, pis iki kağıt parçasında insani korkulardan daha derin bir anlam buluyorum.

Çünkü şiir uyuşukluktur; gökten düşen ve düşüşünün tamamen bilincindekl, gördükleri karşısında serseme dönmüş bir varlığın gözünün kamaşmasıdır. Tıpkı nesnelerin ruhunu tanımış ve bu geçmiş ilmi hatırlamaya çahşan, onları farklı veçhede, başka biçim ve durumlarda tanımış olduğunu hatırlayan, başka da bir şey hatırlamayan bir varlık gibi.

Sanatçı, hem güzel hem de zarif doğmayı görev bilmelidir; çünkü güzelliğe tapan kişinin kendisi güzellikten mahrum olamaz. Üstelik, bunca hararetle aradığı şeyi kendinde hiç bulamamak bir sanatçı için kuşkusuz müthiş bir ıstıraptır. Shellcy’in, Keats’ın, Byron’un, Milton ve Poe’nun portrelerine bakıp da onların şair olmasına şaşabilir miyiz? Hepsi güzeldi, hepsi sevildi, hayran olundu, hepsi yaşamın sıcaklığını ve göksel hazzı tattı aşkta; tabii bunlar bir şaire, hatta bir insana ne kadar bahşedilmişse …

(1910)

Fernando Pessoa

Not: 1 Pessoa kendi gençlik şiirlerinden bazılarını minimalist olarak nitelemiştir.

Fernando Pessoa

No te rindas / Mario Benedetti

NO TE RINDAS

No te rindas, aún estás a tiempo
de alcanzar y comenzar de nuevo,
aceptar tus sombras,
enterrar tus miedos,
liberar el lastre,
retomar el vuelo.
no te rindas que la vida es eso,
continuar el viaje,
perseguir tus sueños,
destrabar el tiempo,
correr los escombros,
y destapar el cielo.
No te rindas, por favor no cedas,
aunque el frío queme,
aunque el miedo muerda,
aunque el sol se esconda,
y se calle el viento,
aún hay fuego en tu alma
aún hay vida en tus sueños.
Porque la vida es tuya y tuyo también el deseo
porque lo has querido y porque te quiero
porque existe el vino y el amor, es cierto.
Porque no hay heridas que no cure el tiempo.
Abrir las puertas,
quitar los cerrojos,
abandonar las murallas que te protegieron,
vivir la vida y aceptar el reto,
recuperar la risa,
ensayar un canto,
bajar la guardia y extender las manos
desplegar las alas
e intentar de nuevo,
celebrar la vida y retomar los cielos.
No te rindas, por favor no cedas,
aunque el frío queme,
aunque el miedo muerda,
aunque el sol se ponga y se calle el viento,
aún hay fuego en tu alma,
aún hay vida en tus sueños
porque cada día es un comienzo nuevo,
porque esta es la hora y el mejor momento.
Porque no estás solo, porque yo te quiero.

Mario Benedetti





DON'T GIVE UP

Don't give up, you still have time
to reach up and start anew,
Accept your shadows,
Bury your fears,
Free your burdens,
Fly again.

Don't give up, that's what life is
Continue the journey,
Follow your dreams,
Unstuck time,
Move the rubble,
And uncover the sky.

Don't give up, please don't give way,
Even if the cold burns,
Even if fear bites,
Even if the sun sets,
And the wind goes silent,
There is still fire in your soul
There is still life in your dreams.

Because life is yours and yours is the desire
Because you have loved it and because I love you
Because wine exists and love is true.
Because there are no wounds that time doesn't cure.

To open the doors,
Take away the locks,
Abandon the walls that have protected you,
To live life and accept the challenge
Get back laughter,
Practice a song,
Lower the guard and extend the hands
Open the wings
And try again,
Celebrate life and take back the skies.

Don't give up, please don't give way,
Even if the cold burns,
Even if fear bites,
Even if the sun sets,
And the wind goes silent,
There is still fire in your soul
There is still life in your dreams.

Because every day is a new beginning,
Because this is the hour and the best moment.
Because you are not alone, because I love you.

Mario Benedetti





NON TI ARRENDERE

Non ti arrendere, ancora sei in tempo
di conseguire e cominciare di nuovo,
seppellire le tue paure,
liberare il buonsenso,
riprendere il volo.
Non ti arrendere perché la vita e così.
Continuare il viaggio,
perseguire i tuoi sogni,
sciogliere il tempo,
togliere le macerie
e scoperchiare il cielo.
Non ti arrendere per favore, non cedere
anche se il freddo brucia
anche se la paura morde
anche se il sole si nasconde
e taccia il vento
ancora c’è fuoco nella tua anima
ancora c’è vita nei tuoi sogni.
Perché la vita è tua e tuo anche il desiderio
perche lo hai voluto e perché ti amo.
Perché esiste il vino e l’amore, è certo.
Perché non vi sono ferite che non curi il tempo
aprire le porte, togliere i catenacci,
abbandonare le muraglie che ti protessero,
vivere la vita e accettare la sfida,
recuperare il sorriso,
provare un canto,
abbassare la guardia
e stendere le mani
dispiegare le ali
e tentare di nuovo.
Celebrare la vita e riprendere i cieli.
Non ti arrendere, per favore non cedere,
anche se il freddo brucia
anche se la paura morde,
anche se il sole tramonti e taccia il vento,
ancora c’e fuoco nella tua anima,
ancora c’è vita nei tuoi sogni
perché ogni giorno è un nuovo inizio,
perché questa è l’ora e il miglior momento.
Perché non sei sola, perché ti amo.

Mario Benedetti





"Pes etme, mağlubiyeti kabullenme,
soğuk yaksa ve korku ısırsa bile,
güneş kendini saklasa
ve rüzgar sessiz olsa bile,
ruhunda hala ateş
ve düşlerinde hala hayat var.
Hayat senindir, arzu da;
çünkü her gün yeni bir başlangıçtır,
çünkü şimdi tam zamanı ve en doğru andır,
çünkü yalnız değilsin, çünkü seni seviyorum."

Mario Benedetti

Not: Kısmi şiir

Photo by Kasia Derwinska

La notte bella / Giuseppe Ungaretti

LA NOTTE BELLA

Quale canto s'è levato stanotte
che intesse
di cristallina eco del cuore
le stelle

Quale festa sorgiva
di cuore a nozze

Sono stato
uno stagno di buio

Ora mordo
come un bambino la mammella
lo spazio

Ora sono ubriaco
d'universo

(1916)

Giuseppe Ungaretti





THE BEAUTIFUL NIGHT

What chant has taken off this night
that interweaves
of crystalline echo of the heart
the stars

What spring feast
of wedding heart

I was
a watertight of darkness

Now I bite
like a baby the breast
the space

Now I am drunk
with universe.

(1916)

Giuseppe Ungaretti





LA NOCHE BELLA

Qué canto se levantó esta noche
que teje
de un cristalino eco del corazón
las estrellas

Qué fiesta surgía
de corazón en bodas

He sido
un pantano de sombra

Ahora muerdo
el espacio
como un niño el seno

Ahora estoy ebrio
de universo

(1916)

Giuseppe Ungaretti





GÜZEL GECE

Ne şarkıydı bu gece ağan
ve dokuyan
yüreğin kristal yankısıyla
yıldızların

Ne şenlik pınarıydı
düğün dernek yürek

Sığ durgun suyu oldum
karanlığın

Isırıyorum şimdi
memedeki bebek gibi
uzamı

Acunla
sarhoşum şimdi

(Devetaclıi / 24 Ağustos 1916)

Giuseppe Ungaretti

The Starry Night, 1889, by Vincent van Gogh

People on a bridge / Wislawa Szymborska

PEOPLE ON A BRIDGE

A strange planet with its strange people.
They yield to time but don't recognise it.
They have ways of expressing their protest.
They make pictures, like this one for instance:

At first glance, nothing special.
You see water.
You see a shore.
You see a boat sailing laboriously upstream.
You see a bridge over the water and people on the bridge.
The people are visibly quickening their step,
because a downpour has just started
lashing sharply from a dark cloud.

The point is that nothing happens next.
The cloud doesn't change its colour or shape.
The rain neither intensifies nor stops.
The boat sails on motionless.
The people on the bridge
run just where they were a moment ago.

It's difficult to avoid remarking here:
this isn't by any means an innocent picture.
Here time has been stopped.
Its laws have been ignored.
It's been denied influence on developing events.
It's been insulted and spurned.

Thanks to a rebel,
a certain Hiroshige Utagawa
(a being which as it happens
has long since and quite properly passed away)
time stumbled and fell.

Maybe this was a whim of no significance,
a freak covering just a pair of galaxies,
but we should perhaps add the following:

Here it's considered proper
to regard this little picture highly,
admire it and thrill to it from age to age.

For some this isn't enough.
They even hear the pouring rain,
they feel the cool drops on necks and shoulders,
they look at the bridge and the people
as if they saw themselves there
in the self-same never-finished run
along an endless road eternally to be travelled
and believe in their impudence
that things are really thus.

Wislawa Szymborska

Translated from the Polish by Adam Czerniawski Dziwna





GENTE EN EL PUENTE

Extraño este planeta y extraña en él la gente.
Acatan el tiempo, pero no lo reconocen.
Tienen maneras de expresar su desacuerdo.
Producen, por ejemplo, escenas como ésta:

Nada especial en un primer momento.
Se ve agua.
Se ve una orilla del agua.
Se ve contra corriente avanzar una barca.
Se ve un puente sobre el agua y se ve en él a la gente.
Se ve muy bien cómo la gente apura el paso,
pues, en ese instante, desde una nube negra
comienza a azotar la lluvia.

La cosa es que después no pasa nada.
La nube no cambia ni de color ni de forma.
La lluvia ni es más intensa ni cede.
La barca navega sin moverse.
La gente en el puente corre
exactamente ahí donde corría.

Difícil no hacer un comentario:
Esta no es para nada una imagen inocente.
Aquí fue detenido el tiempo.
Dejaron de considerarse sus leyes.
Se le privó de influencia en la evolución de los hechos.
Fui desdeñado y ofendido.

Por culpa de un rebelde,
un tal Hiroshige Utagawa
(ser que, por lo demás,
hace mucho y como corresponde ha transcurrido),
el tiempo tropezó y cayó de bruces.

Tal vez se trate de una broma sin mayor significado,
una travesura a escala de apenas un par de galaxias,
por si acaso, sin embargo,
agreguemos lo que sigue:

Es aquí de buen tono
apreciar mucho esta escena,
maravillarse con ella y conmoverse por generaciones

Hay algunos a quienes ni siquiera esto les basta.
Oyen incluso el rumor de la lluvia,
sienten el frío de las gotas en la nuca y en la espalda,
miran el puente y a la gente
como si se vieran a sí mismos
en esa misma carrera interminable,
en ese camino sin fin por recorrer eternamente,
y creen, en su osadia,
que así es en realidad.

Wislawa Szymborska





GENTE SUL PONTE

Strano pianeta e strana la gente che lo abita.
Sottostanno al tempo, ma non vogliono accettarlo.
Hanno modi per esprimere la loro protesta.
Fanno quadretti, ad esempio questo:

A un primo sguardo nulla di particolare.
Si vede uno specchio d’acqua.
Si vede una delle sue sponde.
Si vede una barchetta che s’affatica.
Si vede un ponte sull’acqua e gente sul ponte.
La gente affretta visibilmente il passo.
perché da una nuvola scura la pioggia
ha appena cominciato a scrosciare.

Il fatto è che poi non accade nulla.
La nuvola non muta colore né forma.
La pioggia né aumenta né smette.
La barchetta naviga immobile.
La gente sul ponte corre proprio
là dov’era un attimo prima.

E’ difficile esimersi qui da un commento.
Il quadretto non è affatto innocente.
Qui il tempo è stato fermato.
Non si è più tenuto conto delle sue leggi.
Lo si è privato dell’influsso sul corso degli eventi.
Lo si è ignorato e offeso.

A causa d’un ribelle,
un tale Hiroshige Utagawa
(un essere che del resto
da un pezzo, e come è giusto, è scomparso),
il tempo è inciampato e caduto.
Forse non è che una burla innocua,
uno scherzo della portata di solo qualche galassia,
tuttavia a ogni buon conto
aggiungiamo quanto segue:

Qui è bon ton
apprezzare molto questo quadretto,
ammirarlo e commuoversene da generazioni.

Per alcuni non basta neanche questo.
Sentono perfino il fruscio della pioggia,
sentono il freddo delle gocce sul collo e sul dorso,
guardano il ponte e la gente
come se là vedessero se stessi,
in quella stessa corsa che non finisce mai
per una strada senza fine, sempre da percorrere,
e credono nella loro arroganza
che sia davvero così.

Wislawa Szymborska





BİR KÖPRÜDEKİ İNSANLAR

Garip bir gezegen, garip insanlarıyla.
Zaman teslim olur, ama tanımazlar.
Protestolarını ifade etmenin yolunu bulur,
Resimler yaparlar, bunun gibi mesela:

İlk bakışta özel bir şey yok.
Su görürsün
Bir sahil görürsün.
Akıntıya karşı zorlukla giden bir tekne görürsün.
Suyun üstünde bir köprü ve üstünde insanlar görürsün.
İnsanlar görünür şekilde adımlarını sıklaştırır,
çünkü demin başlamıştır bir yağmur
kara bir buluttan aşağıya kamçılarcasına.

Mesele şu ki arkasından hiçbir şey olmaz.
Bulut ne biçimini ne rengini değiştirir.
Yağmur ne yoğunlaşır, ne durur.
Tekne hareketsizce süzülür.
Köprüdeki insanlar
biraz önce bulundukları yere koşarlar.
Burada araya sokuşturmadan olmayacak:
bu hiç de öyle masum bir resim değil.
Burada durdurulmuştur zaman.
Yasaları çiğnenmiştir.
Gelişen olaylara etkisi engellenmiştir.
Hakaretle defedilmiştir.

Bir âsinin sayesinde,
belirli birinin, Hiroşige Utagava diye
(nasıl olmuşsa, aslında
uzun zaman önce hayli usulünce
aramızdan göç etmiş bir yaratık)
zaman tökezleyip düştü.

Belki de önemsiz bir kapristi,
birkaç galaksiyi örten uçuğun biriydi,
ama belki şunları da eklemeli:

Buralarda uygun görülür
bu küçük resme büyük itibar göstermek,
hayranlıkla bakıp çağdan çağa heyecanla titremek.

Bazıları için bu yeterli değil.
Boşanan yağmuru bile işitirler,
boyunlara ve omuzlara düşen serin damlaları duyarlar,
köprüye ve insanlara bakarlar,
sanki orada kendilerini görmüşçesine
hep aynı hiç bitirilmeyen koşuda
ebediyen yol alınacak sonsuz bir yol boyunca
ve utanmazlık içinde inanarak
işin aslında böyle olduğuna.

Wislawa Szymborska

Çeviri: Osman Deniztekin

Sudden Shower over Shin-Ōhashi bridge
and Atake, September 1857,
by Utagawa Hiroshige

Un patio / Jorge Luis Borges

UN PATIO

Con la tarde
se cansaron los dos o tres colores del patio.
Esta noche, la luna, el claro círculo,
no domina su espacio.
Patio, cielo encauzado.
El patio es el declive
por el cual se derrama el cielo en la casa.
Serena,
la eternidad espera en la encrucijada de estrellas.
Grato es vivir en la amistad oscura
de un zaguán, de una parra y de un aljibe.

Jorge Luis Borges -  Fervor de Buenos Aires (1923)





A PATIO

At evening
they grow weary, the patio’s two or three colours.
Tonight, the moon, bright circle,
fails to dominate space.
Patio, channel of sky.
The patio is the slope
down which sky flows into the house.
Serene,
eternity waits at the crossroad of stars.
It’s pleasant to live in the friendly dark
of entrance-way, arbour, and cistern.

Jorge Luis Borges

Translation by A. S. Kline





UN PATIO

Con la sera
si fiaccarono i due o tre colori del pàtio.
La gran franchezza della luna piena
più non esalta il suo cielo abituale.
Pàtio, inalveato firmamento.
È il patio la pendice
per cui straripa fino in casa il cielo.
Serena
l’eternità si accampa a un crocicchio di stelle.
È buono vivere nel sodalizio arcano
di un atrio, di una pergola e di un pozzo.

Jorge Luis Borges

(da "Carme presunto e altre poesie", trad. di U. Cianciòlo,
Einaudi, Torino 1969)





AVLU

Yoruldu renkleri avlunun
akşamla.
Dolunayın büyük aydınlığı
alıştığı göğü artık büyülemiyor.
Gökyüzü öyle serin ki şimdi
küçük bir melek ölmüş diyecek bakıcılar.
Avlu, göğün uzantısı.
Tanrı'nın yüreklere baktığı
bir penceredir avlu.
Taşan göğün
eve aktığı bir yamaçtır avlu.
Sessizce
ölümsüzlük bekliyor yıldızlar kavşağında.
Yaşamak ne güzel sıcak dostluğunda
dehlizin, saçakların, sarnıcın.

Jorge Luis Borges

Çeviren: Ülkü Tamer

(Ülkü Tamer, Çağdaş Latin Amerika Şiiri Antolojisi,

Adam Yay., İstanbul, Birinci Basım: Şubat 1982, s. 80)

The Magic Garden, c. 1970, by Josef Sudek

Marquis de Sade / Sexual pleasure is, ...

"Sexual pleasure is, I agree, a passion to which all others are subordinate but in which they all unite." Marquis de Sade





"El placer sexual es la pasión que gobierna al resto, pero en la que todas se unen." Marquis de Sade





"Cinsel haz, bana göre, diğerlerine bağlı olan ama tümünün birleştiği bir tutkudur." Marquis de Sade

Lidia Savoderova by Ivan Warhammer

Marquis de Sade / Le sexe est aussi important que manger ou boire, ...

"Le sexe est aussi important que manger ou boire, et nous devrions permettre l’appétit de se contenter avec aussi peu de pudeur retenue ou fausse que l’autre." Marquis de Sade





"Sex is as important as eating or drinking and we ought to allow the one appetite to be satisfied with as little restraint or false modesty as the other." Marquis de Sade





"El sexo es tan importante como comer o beber, y debemos satisfacer este apetito con tan pocas restricciones y falso decoro como los otros." Marquis de Sade





"Seks yemek veya içmek kadar önemlidir ve bir arzunun en az diğeri kadar az kısıtlamayla veya sahte tevazuyla tatmin edilmesine izin vermek zorundayız." Marquis de Sade

Xenia Deli and other model

Marquis de Sade / Sex should be ...

"Sex should be a perfect balance of pain and pleasure. Without that symmetry, sex becomes a routine rather than an indulgence." Marquis de Sade





"El sexo debe ser un equilibrio perfecto entre dolor y placer. Sin esa simetría, el sexo se convierte en una rutina más que en un deleite." Marquis de Sade





"Seks acı ve hazzın mükemmel bir birlikteliği olmalıdır. Bu simetri olmazsa, seks zevkten alışkanlığa dönüşür." Marquis de Sade

Xenia Deli and other model

Marquis de Sade / A woman's fate is ...

"A woman's fate is to be like a she-wolf, a bitch: she must belong to everyone who wants her." - Marquis de Sade 





"El destino de la mujer es ser como la perra, como la loba: debe pertenecer a cuantos quieran algo de ella." - Marquis de Sade

Photo by Vladimir Arkhipov