23 Nisan 2016 Cumartesi

Doña Rosita la soltera o el lenguaje de las flores / Federico García Lorca

Cuando se abre en la mañana,
roja como sangre está:
el rocio no la toca
porque se teme quemar.
Abierta en el mediodía,
es dura como el coral:
el sol se asoma a los vidrios
para verla relumbrar.
Cuando en las ramas empiezan
los pájaros a cantar
y se desmaya la tarde
en las violetas del mar,
se pone blanca, con blanco
de una mejilla de sal;
y cuando toca la noche,
blando cuerno de metal,
y las estrellas avanzan
mientras los aires se van,
en la raya de los oscuro
se comienza a deshojar.

Federico García Lorca - (Doña Rosita la soltera o el lenguaje de las flores)





When it opens in the morning,
It glows as red as blood.
The dew won’t touch it
Afraid of being burnt.
Open wide at noon
It’s hard as the coral.
The sun leans through windows
To gaze at its gleaming.
When the birds begin
To sing in the branches
And the afternoon faints
In violet light, off the sea,
It turns white, as white
As a grain of white salt.
And when night chimes
Its white horn of metal
And the stars all appear
As the breezes die,
In a ray of darkness
It starts to fade.

Federico García Lorca - (Doña Rosita the Spinster and the Language of Flowers)





She opens in the morning,
Her colour the deepest red.
Afraid of being burnt by her,
The dew has quickly fled.

At noon her petals, open wide,
Have all the firmness of coral.
The sun looks down to gaze upon
The splendour of its rival.

When birds take to the branches
To announce the approach of sleep,
And evening begins to slip
Into the sea's azure deep.

Then her red grows deadly pale,
Like a cheek by sorrow torn,
And night, approaching softly,
Blows on a metal horn.

The stars advance across the sky,
The wind no longer calls,
As on the edge of darkness,
Her petals begin to fall.

Federico García Lorca - (Doña Rosita the Spinster)

Translated by Gwynne Edwards





Quand elle s‘ouvre le matin
elle est rouge comme le sang ;
la rosée ne la touche pas
de peur de la brûler.
Ouverte à midi
elle est dure comme le corail,
le soleil pointe aux carreaux
pour la voir étinceler.
Quand dans les branches commence
le pépiement des oiseaux
quand le soir s‘évanouit
dans les violettes de la mer,
elle devient blanche, du blanc
d‘une joue de sel ;
et quand vient le tour de la nuit
molle corne de métal
quand les étoiles s‘avancent
alors que les airs s‘en vont,
à la frontière de l‘obscur,
elle commence à s‘effeuiller.

Federico García Lorca - (Doña Rosita la célibataire ou le langage des fleurs)





Sabah olup açtığında
tıpkı kan gibi kıpkırmızı.
Çiy onun yanına yaklaşmaz
yanmaktan korkar.
Öğlen iyice açılır
dipdiri mercan misali.
Güneş camlara yaklaşır
onun parlaklığına bakmak için.
Kuşlar dallara konup
ötmeye başladığında
ve baygın düştüğünde ikindi,
denizin mevişi üstüne
beyazlaşır rengi,
tıpkı soluk bir yüz gibi.
Gece çöktüğünde, yumuşak
bir ay parçasına döner
yıldızlar ilerleyip de
Rüzgâr geriledikçe
karanlığın içinde
dökülmeye başlar yaprakları.

Federico García Lorca - (Kız Kurusu Gül Hanım veya Çiçeklerin Dili, sayfa 88-89)

İspanyolcadan çeviren Ayfer Teker Garcia, Mitos Boyut Yayınları


Ramón Casas i Carbó – Flores Deshojadas (1894)




17 Nisan 2016 Pazar

Bonne justice / Paul Éluard

Bonne justice

C'est la chaude loi des hommes
Du raisin ils font du vin
Du charbon ils font du feu
Des baisers ils font des hommes

C'est la dure loi des hommes
Se garder intact malgré
Les guerres et la misère
Malgré les dangers de mort

C'est la douce loi des hommes
De changer l'eau en lumière
Le rêve en réalité
Et les ennemis en frères

Une loi vieille et nouvelle
Qui va se perfectionnant
Du fond du cœur de l'enfant
Jusqu'à la raison suprême.

Paul Éluard





It’s The Sweet Law Of Men

It’s the sweet law of men
They make wine from grapes
They make fire from coal
They make men from kisses

It’s the true law of men
Kept intact despite
the misery and war
despite danger of death

It’s the warm law of men
To change water to light
Dream to reality
Enemies to friends

A law old and new
That perfects itself
From the child’s heart’s depths
To reason’s heights.

Paul Éluard





Buena justicia

La ardiente ley de los hombres
de la uva hacen vino
del carbón hacen fuego
de los besos hacen hombres

La dura ley de los hombres
quedar intacto a pesar
de las guerras y la miseria
a pesar de los peligros de muerte

La dulce ley de los hombres
transformar el agua en luz
el sueño en realidad
y los enemigos en hermanos

Una ley antigua y nueva
que se va perfeccionando
desde el fondo del corazón del niño
hasta la razón suprema.

Paul Éluard





Buona giustizia

È la calda legge degli uomini
Dall’uva fanno il vino
Dal carbone fanno il fuoco
Dai baci fanno gli uomini

È la dura legge degli uomini
Mantenersi intatti malgrado
Le guerre e la miseria
Malgrado i pericoli di morte

È la dolce legge degli uomini
Cambiare l’acqua in luce
Il sogno in realtà
E gli uomini in fratelli

Una legge vecchia e nuova
Che continua a perfezionarsi
Dal fondo del cuore del bambino
Sino al rendiconto supremo

Paul Éluard

Traduzione di G.Corchia





Asıl Adalet

İnsanlarda tek sıcak kanun;
Üzümden şerap yapmaları,
kömürden ateş yapmaları,
öpücükten insan yapmalarıdır.

İnsanlarda tek zorlu kanun;
Savaşlara, yoksulluğa karşı
kendilerini ayakta tutmaları,
ölüme karşı yaşamalarıdır.

İnsanlarda tek güzel kanun
Suyu ışık yapmaları,
düşü gerçek yapmaları,
düşmanı kardeş yapmalarıdır.

Hep var olan kanunlardır bunlar,
bir çocukcağızın ta yüreğinden başlar,
yayılır, genişler, uzar gider
ta akla kadar.

Paul Éluard

Çeviri: A. Kadir


Ile Saint-Louis, Paris, 1975, by Edouard Boubat

13 Nisan 2016 Çarşamba

The Ballad Of The Lonely Masturbator / Anne Sexton

THE BALLAD OF THE LONELY MASTURBATOR

The end of the affair is always death.
She's my workshop. Slippery eye,
out of the tribe of myself my breath
finds you gone. I horrify
those who stand by. I am fed.
At night, alone, I marry the bed.

Finger to finger, now she's mine.
She's not too far. She's my encounter.
I beat her like a bell. I recline
in the bower where you used to mount her.
You borrowed me on the flowered spread.
At night, alone, I marry the bed.

Take for instance this night, my love,
that every single couple puts together
with a joint overturning, beneath, above,
the abundant two on sponge and feather,
kneeling and pushing, head to head.
At night, alone, I marry the bed.

I break out of my body this way,
an annoying miracle. Could I
put the dream market on display?
I am spread out. I crucify.
My little plum is what you said.
At night, alone, I marry the bed.

Then my black-eyed rival came.
The lady of water, rising on the beach,
a piano at her fingertips, shame
on her lips and a flute's speech.
And I was the knock-kneed broom instead.
At night, alone, I marry the bed.

She took you the way a women takes
a bargain dress off the rack
and I broke the way a stone breaks.
I give back your books and fishing tack.
Today's paper says that you are wed.
At night, alone, I marry the bed.

The boys and girls are one tonight.
They unbutton blouses. They unzip flies.
They take off shoes. They turn off the light.
The glimmering creatures are full of lies.
They are eating each other. They are overfed.
At night, alone, I marry the bed.

Anne Sexton





LA BALADA DE LA MASTURBADORA SOLITARIA

Al final del asunto siempre es la muerte.
Ella es mi taller. Ojo resbaladizo,
fuera de la tribu de mí misma mi aliento
te echa en falta. Espanto
a los que están presentes. Estoy saciada.
De noche, sola, me caso con la cama.

Dedo a dedo, ahora es mía.
No está tan lejos. Es mi encuentro.
La taño como a una campana. Me detengo
en la glorieta donde solías montarla.
Me hiciste tuya sobre el edredón floreado.
De noche, sola, me caso con la cama.

Toma, por ejemplo, esta noche, amor mío,
en la que cada pareja mezcla
con un revolcón conjunto, debajo, arriba,
el abundante par espuma y pluma,
hincándose y empujando, cabeza contra cabeza.
De noche, sola, me caso con la cama.

De esta forma escapo de mi cuerpo,
un milagro molesto, ¿Podría poner
en exibición el mercado de los sueños?
Me despliego. Crucifico.
Mi pequeña ciruela, la llamabas.
De noche, sola, me caso con la cama.

Entonces llegó mi rival de ojos oscuros.
La dama acuática, irguiéndos en la playa,
en la yema de los dedos un piano, vergüenza
en los labios y una voz de flauta.
Entretanto, yo pasé a ser la escoba usada.
De noche, sola, me caso con la cama.

Ella te agarró como una mujer agarra
un vestido de saldo de un estante
y yo me rompí como se rompen las piedras.
Te devuelvo tus libros y tu caña de pescar.
El periódico de hoy dice que os habéis casado.
De noche, sola, me caso con la cama.

Muchachos y muchachas son uno esta noche.
Se desabotonan blusas. Se bajan cremalleras.
Se quitan zapatos. Apagan la luz.
Las criaturas destellantes están llenas de mentiras.
Se comen mutuamente. Están más que saciadas.
De noche, sola, me caso con la cama.

Anne Sexton

Traducción de Griselda García





LA BALLADE DE LA MASTURBATRICE SOLITAIRE

La fin de la liaison, c’est toujours la mort.
Il est mon atelier. Oeil glissant,
de la tribu de moi-même mon souffle
te trouve parti. Je fais horreur
à ceux qui se tiennent là. Je suis nourrie.
La nuit, seule, je me marie avec le lit.

Doigt à doigt, maintenant il est à moi.
Il n’est pas trop loin. Il est ma rencontre.
Je le bats comme une cloche. Je m’allonge
sous la tonnelle où tu avais l’habitude de le monter.
Tu m’empruntais sur le tapis de fleurs.
La nuit, seule, je me marie avec le lit.

Prends par exemple cette nuit, mon amour,
que chacun des couples compose
dans un retournement conjoint, dessous, dessus,
à deux avec abondance sur l’éponge et la plume,
s’agenouillant et poussant, tête contre tête.
La nuit, seule, je me marie avec le lit.

J’éclate hors de mon corps de cette façon,
un miracle agaçant. Pourrais-je
mettre le marché du rêve à l’affiche ?
Je suis étalée. Je crucifie.
Ma petite pomme, c’est ce que tu disais.
La nuit, seule, je me marie avec le lit.

Alors ma rivale aux yeux noirs arriva.
La dame de l’eau, se levant sur la plage,
un piano au bout des doigts, la honte
sur les lèvres et le discours de la flûte.
Et j’étais le balai cagneux à la place.
La nuit, seule, je me marie avec le lit.

Elle t’a pris comme une femme prend
une robe bon marché du présentoir
et je me suis brisée comme une pierre se brise.
Je rends tes livres et ton attirail de pêche.
Le journal du jour dit que vous êtes mariés.
La nuit, seule, je me marie avec le lit.

Les garçons et les filles ne font qu’un, ce soir.
Ils déboutonnent les corsages. Ils ouvrent les braguettes.
Ils retirent les chaussures. Ils éteignent la lumière.
Les créatures luisantes sont pleines de mensonges.
Ils se mangent les uns les autres. Ils sont trop nourris.
La nuit, seule, je me marie avec le lit.

Anne Sexton





LA BALLATA DELLA MASTURBATRICE SOLITARIA

La fine della tresca è sempre morte.
Lei è la mia bottega. Viscido occhio,
sfuggito alla tribù di me stessa
lansimo non ti ritrova. Fo orrore
a chi mi sta a guardare. Che banchetto!
Di notte, da sola, mi sposo col letto.

Dito dopo dito, eccola, è mia.
E lei il mio rendez-vu. Non è lontana.
La batacchio come una campana. Mi chino
Nel boudoir dove eri solito montarla.
Mhai preso a nolo sul fiorito copriletto.
Di notte, da sola, mi sposo col letto.

Metti ad esempio, stanotte, amor mio,
che ogni coppia saccoppia
rivoltolandosi, di sopra, di sotto,
in ginocchio saffronta spingendo
su spugna e piume labbondante duetto.
Di notte, da sola, mi sposo col letto.

Così evado dal corpo,
un miracolo irritante. Come posso
mettere in mostra il mercato dei sogni?
Son sparpagliata. Mi crocefiggo.
Mia piccola prugna è quel che mhai detto.
Di notte, da sola, mi sposo col letto.

Poi venne lei, la rivale occhi neri.
Signora dellacqua si staglia sulla spiaggia,
con un pianoforte in punta di dita,
parole flautate e pudore su labbra.
Mentre io, gambe a X, sembro lo scopetto.
Di notte, da sola, mi sposo col letto.

Lei ti prese come una donna prende
Un vestito a saldo dallattaccapanni,
e io mi spezzai come si spezza un sasso.
Ti rendo i libri e la roba da pesca.
Ti sei sposato, il giornale lha detto.
Di notte, da sola, mi sposo col letto.

Ragazzi e ragazze son tuttuno stanotte.
Sbottonan camicette, calano cerniere,
si levan le scarpe, spengono la luce.
Le creature raggianti sono piene di bugie.
Si mangiano a vicenda. Che gran banchetto!
Di notte, da sola, mi sposo col letto.

Anne Sexton





YALNIZ MASTURBASYONCUNUN BALADI

İlişkinin sonu ölümdür hep.
Kadın atölyemdir benim. Kaypak gözlü,
kabilemin ve nefesimin dışında
gittiğini saptar. Korkuturum
sadık kalanları. Casusum ben.
Gecede yalnızım, yatakla evliyim.
Parmaklar kenetli, kadınımdır artık benim.
Çok uzakta değildir. Karşılaştığımdır.
Bir çan gibi çalarım O’nu. Üzerine çıktığın
o çardakta yaslanırım arkama.
Ödünç almıştın beni o çiçekli yayılışta.
Gecede yalnızım, yatakla evliyim.
Her bir bereketli çiftin süngerle tüyün üstünde
eklemlerle alt alta üst üste birlikte devrildiği
diz çöktüğü ve dürttüğü bu geceyi ele alalım mesela, aşkım.
Gecede yalnızım, yatakla evliyim.
Kopar bedenim böylece,
sıkıntılı bir mucize. Düş pazarında
sergileyebilir miydim?
Dağılırım. Çarmıha gererim.
Küçük eriğim demiştin.
Gecede yalnızım, yatakla evliyim.
Sonra kara gözlü rakibim geldi.
Suyun hanımı, doğrularak sahilde,
parmak uçlarında bir piyano, dudaklarında
utanç ve bir flütün hitabı.
Ve çarpık bacaklı katırtırnağıydım ben.
Gecede yalnızım, yatakla evliyim.
Kadının kelepir bir elbiseyi
raftan alması gibi aldı seni
ve taşın kırılması gibi koptum.
Kitaplarını ve misinalarını geri veririm.
Günün gazetesi evlendiğini yazıyor.
Gecede yalnızım, yatakla evliyim.
Oğlanlar ve kızlar birdir bu gece.
Açarlar döşlerini. İndirirler fermuarları.
Çıkarırlar ayakkabıları. Söndürürler ışığı.
Pırıltılı yaratıklar yalan doludur.
Birbirlerini yerler. Aşırı besilidirler.
Gecede yalnızım, yatakla evliyim.

Anne Sexton

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy


Untitled by Sakiko Nomura

9 Nisan 2016 Cumartesi

Ben ne kadar şey gördüm yaşadımsa onları anlatmayı söz verdim sana / İlhan Berk

BEN NE KADAR ŞEY GÖRDÜM YAŞADIMSA ONLARI ANLATMAYI SÖZ VERDİM SANA

1. Sevgilim, durma beni öp ve kösnül ve peçeli kal öyle.
2. Sonra oranı daha büyüt, ağzını yarı aç, içini uzun tut, kan aksın.
3. Ve asılı ıslak bir çamaşır gibi gövdeni orda bırak, dinlensin.
4. Hem her şey toprağın alanı gibi üçle çarpıla çarpıla çıkar biliyorsun.
5. Ben ne kadar şey gördüm yaşadımsa onları anlatmayı söz verdim sana.
6. Sen bu madrigali de öbürleri gibi o taç yaprağına tut, büyüt.

İlhan Berk - (Madrigaller)


Nu de la Mer, 1979, by Lucien Clergue

Dünyanın ilk günlerinden kalma bir güneşle gider gelirdiniz / İlhan Berk

DÜNYANIN İLK GÜNLERİNDEN KALMA BİR GÜNEŞLE GİDER GELİRDİNİZ

1. Siz uğultulu ormanlar garip kuşlar yabanıl ırmaklardınız.
2. Dünyanın ilk günlerinden kalma bir güneşle gider gelirdiniz.
3. Ben büyük ağzın, boynun, yabanıl kokunla döner dururdum.
4. O onmaz tadı (neydi o?) düşündüm durdum her seferinde.
5. Çürümüş rahimler gördüm ben bu yeryüzünde yalpalarken.
6. Bütün gördüklerimi orda bırakıp kalktım sonra da.

İlhan Berk - (Madrigaller)


Photo by Jean Jacques André

Palyaço / Turgut Uyar

PALYAÇO

I

kaç kişiyi öldürdüm düşlerimde
kaç kilo çekerdi yalnızlık
kaç kere ezildim altında
yaz yağmurlarının

belki de palyaçolar ağlardı pazartesi sabahları
her sirk geldiğinde ağlamaklı olurduk
hep ağlamaklı olurduk gülünecek halimize

kim sevmezdi çiçekleri filan
”ben sevmezdim” dedim, “yalan” dedi

bunu palyaço söyledi,
palyaço söyledi ben yazdım
yazdım, yazmasam ağlayacaktım

herkes ağlarmış biraz, ben de ağladım
sırf bu yüzden mi ağladım
alçaklık gibi bir şey oldu bu biraz

biraz birazdım her şeyden
dün biraz sinirlenmiştim mesela
yarın bir kadını seveceğim biraz
biraz biraz kör oldum bügünlerde

ama rakı kadehlerini boşaltmayın
eksilmesin hiçbir şey
hiçbir şeyden dahi olsa
kalsın biraz

III

umursamıyorum yılgınlığımı filan
çünkü sessizce yaşanmalı her şey
bir devrim sesszce olmalı mesela
ve her sözcüğüne inanmalı bir palyaçonun

bir palyaço neden yalan söylesin ki
ben palyaço olsaydım söylemezdim
marangoz olsaydım da söylemezdim
ben insan olsaydım yalan söylemezdim!

hem nereden çıkardınız palyaçonun yalnızlığını
kaç kilo çeker ki bir palyaço
hem neden yüzüme vuruyorsunuz
bir çirkin ördek yavrusu olduğumu

gocunmam ki ben, ben gocunmam
bir palyaço ne kara gocunmazsa
o kadar, o kadar gocunmam işte

rakı doldurun! eksilmesin

III

bitmedi, yazacağım daha
yazmazsam ağlayacağım çünkü
alçakça olacak biraz

hem biz o zaman kimdik ki, nerelere giderdik
her sokakta biraz daha eksilirdik
bilirdim, geceleri puslu puslu olurdu bazen
bazen birisi fısıldarmış gibi olurdu
”duyamadım”, derdim, “tekrar et!”
sessizliğe bürünürdü o vakit her şey
sokaklar daha bir puslu
palyaçolar daha bir ağlamaklı olurdu
ve ben daha bir alçak olurdum
ağlardım biraz

hem sen kimsin, çekiştirme diyorum
hatta kuyruğuma basma diyorum
acıyor, tırmalarım,-
diyorum

kahrol, kahrol!
diyorum

IV

geçen gün yüzüme rastladım bir ilan panosunda
korktum birden, kusacak gibi oldum
”olur öyle” dedi palyaço,
”herkes alçaktır biraz”
”otur ulan!” dedim, bağırdım ona
ben bazen bağırırım biraz

”rakı doldur!” dedim, “eksilmesin!”
ben bazen eksilirim biraz
aslında hepimiz eksilirmişiz biraz
bunu sonradan öğrendim

ben aslında her şeyi sonradan öğrendim
herkes herkesi sonradan öğrenirmiş
bunu da sonradan öğrendim

örneğin;

geçen gün bir kadınla seviştim
biraz değil çok seviştim

ya işte öyle palyaço
diyorum ki,
bunu da yeni öğrendim
sevişmek de eksilmekmiş biraz

V

kim sevmezdi ki kuş ötüşlerini filan
”ben sevmezdim” dedim, “yalan”
dedi
bunu palyaço söyledi
palyaço söyledi, ben yazdım
yazmasam, alçak olacaktım
hem ben roman da yazdım biraz

bazen diyorum ki, palyaço,
sen olmasan ben ne yaparım
alçakça eksilirim belki biraz
her yağmur yağışında yerin dibine girerim
hiçbir kadının kasıklarını öpemem belki
ya da unuturum sonradan öğrendiklerimi

biraz biraz anlıyorum ki,
yüzler eller, o terli vücutlar filan
her şey plastikmiş biraz

VI.

haydi sirtaki yapalım palyaço
rakı doldur, yine eksildik biraz

İsimsiz

Not: Bu şiir nette Turgut Uyar'a ait olarak biliniyor. Fakat durum öyle değil. Bu şiir Turgut Uyar'a gelen bir mektupta varmış. Oğlunun demeci bu yönde.


Clowns series by Camilo Alvarez

Haruki Murakami / Sputnik Sweetheart

"Why do people have to be this lonely? What's the point of it all? Millions of people in this world, all of them yearning, looking to others to satisfy them, yet isolating themselves. Why? Was the earth put here just to nourish human loneliness?"

Haruki Murakami - (Sputnik Sweetheart)





"¿Por qué la gente tiene que ser de esta soledad? ¿Cuál es el punto de todo esto? Millones de personas en este mundo, todos ellos anhelo, mirando a los demás para satisfacerlas, pero aislando a sí mismos. ¿Por qué? ¿La tierra puso aquí sólo para nutrir la soledad humana?"

Haruki Murakami - (Sputnik, mi amor)





"Pourquoi les gens doivent-être cette solitude? Quel est le point de tout cela? Des millions de gens dans ce monde, chacun d'entre eux aspirent, la recherche à d'autres de les satisfaire, encore s'isoler. Pourquoi? La terre fut mis ici juste pour nourrir la solitude humaine?"

Haruki Murakami - (Les Amants du Spoutnik)





"Neden insanlar bu kadar yalnız olmak zorunda? Tüm bunların esprisi nedir? Bu dünyadaki milyonlarca insan, hepsi esniyor, kendilerini tatmin etmek için ötekileri seyrediyorlar, sürekli kendilerini yalıtıyorlar, soyutluyorlar. Niçin? Dünyanın amacı insanın yalnızlığını beslemek mi?"

Haruki Murakami - (Sputnik Sweetheart)


Iron runway in the fog, no year,
by Siegfried Herbst

2 Nisan 2016 Cumartesi

Hymne / Charles Baudelaire

HYMNE

À la très chère, à la très belle
Qui remplit mon coeur de clarté,
À l'ange, À l'idole immortelle,
Salut en l'immortalité!

Elle se répand dans ma vie
Comme un air imprégné de sel,
Et dans mon âme inassouvie
Verse le goût de l'éternel.

Sachet toujours frais qui parfume
L'atmosphère d'un cher réduit,
Encensoir oublié qui fume
En secret à travers la nuit,

Comment, amour incorruptible,
T'exprimer avec vérité?
Grain de musc qui gis, invisible,
Au fond de mon éternité!

À la très bonne, à la très belle
Qui fait ma joie et ma santé,
À l'ange, à l'idole immortelle,
Salut en l'immortalité!

Charles Baudelaire - (Fleurs du mal)





HYMN

To the dearest, fairest woman
Who sets my heart ablaze with light,
To the angel, the immortal idol,
Greetings in immortality!

She permeates my life
Like air impregnated with salt
And into my unsated soul
Pours the taste for the eternal.

Sachet, ever fresh, that perfumes
The atmosphere of a dear nook,
Forgotten censer smoldering
Secretly through the night,

Everlasting love, how can I
Describe you truthfully?
Grain of musk that lies unseen
In the depths of my eternity!

To the dearest, fairest woman
Who is my health and my delight
To the angel, the immortal idol,
Greetings in immortality!

Charles Baudelaire - (The Flowers of Evil)

Translated by William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

Other english translations: http://fleursdumal.org/poem/311





HIMNO

A la muy querida, a la muy bella
Que llena mi corazón de claridad,
Al ángel, al ídolo inmortal,
¡Salud en la inmortalidad!

Ella se extiende en mi vida
Como un aire impregnado de sal,
Y en mi alma no saciada
Derrama el sabor de lo eterno.

Saquito siempre fresco que perfuma
La atmósfera de un reducto querido,
Incensario olvidado que echa humo
En secreto a través de la noche,

¿Cómo -amor incorruptible-
Definirte con acierto?
¡Grano de almizcle que yaces, invisible,
En el fondo de mi eternidad!

A la muy buena, a la muy bella,
Que constituye mi alegría y mi salud,
Al ángel, al ídolo inmortal,
¡Salud en la inmortalidad!

Charles Baudelaire - (Las flores del mal)





INNO

Alla più cara, alla più bella,
che colma il mio cuore di luce,
all'angelo, all'idolo immortale,
salve, per l'immortalità!

Ella sommerge la mia vita
come un'aria impregnata di sale,
e nella mai sazia anima mia
insinua il gusto dell'eterno.

Fresco sacchetto che profuma
l'aria d'un caro angelo,
obliato incesiere che fuma
nascostamente, nella notte.

E come, amore incorruttibile,
dipingesti tale qual sei?
Grano di muschio che stai, invisibile,
in fondo alla mia eternità!

Alla più buona, alla più bella,
che è mia salute e mia gioia,
all'angelo, all'idolo immortale,
salve, per l'immortalità!

Charles Baudelaire - (I fiori del male)





İLAHİ

Selam en sevgiliye, en güzele,
Kalbimi ışıklarla dolduran,
O meleğe, ölümsüz mabudeye,
Selam ölümsüzlük diyarından!

Tuza kesmiş bir hava gibi
Odur hayatıma giren,
Ve sonsuz’un lezzetini
Doyumsuz ruhuma sindiren.

Sevimli bir çatıya koku saçan
Lavanta kesesi her dem taze,
Unutulmuş bir buhurdan
Geceleri tüten gizlice,

Hiç kirletilmemiş aşk, gerçekten,
Nasıl anlatmalı bunu sana?
Uyuyan mis tanesi, görülmeyen,
Sonsuzluğumun son noktasında!

Selam en iyiye, en güzele,
Beni sağlıklı ve neşeli kılan,
O meleğe, ölümsüz mabudeye,
Selam ölümsüzlük diyarından!

Charles Baudelaire - (Kötülük Çiçekleri)

Çeviri: Ahmet Necdet


Dream by Robert Farber