Decade / Amy Lowell

DECADE

When you came, you were like red wine and honey,
And the taste of you burnt my mouth with its sweetness.
Now you are like morning bread,
Smooth and pleasant.
I hardly taste you at all for I know your savour,
But I am completely nourished.

Amy Lowell





DECADA

Cuando viniste, tú eras semejante al vino tinto y a la miel
Y el gusto de ti encendió mi boca con su dulzura
Ahora eres como el pan de la mañana,
Suave y placentera,
Apenas te degusto, puesto que conozco tu sabor
Pero sin embargo estoy completamente saciada.

Amy Lowell





DOPO DIECI ANNI

Quando arrivasti eri per me
Vino rosso e miele__
Il sapore di te
Mi ardeva sulle labbra__ dolce.
Sei come il pane del mattino
Adesso__ morbido e buono__
Ti assaggio poco poco, ormai
__ So di che cosa sai__
Però ugualmente di te
Mi sento pienamente sazia

Amy Lowell





DOPO DIECI ANNI

Quando arrivasti eri per me vino rosso
e miele.
Il sapore di te
mi ardeva sulle labbra, dolce.
Sei come il pane del mattino, adesso
morbido e buono.
Ti assaggio poco poco,
ormai (so di che cosa sai);
però ugualmente
di te mi sento pienamente sazia.

Amy Lowell





ON YIL

Geldiğinde kırmızı şarap ve bal gibiydin,
Ve tadın yaktı ağzımı şirinliğiyle.
Şimdi sabah ekmeği gibisin,
Yumuşak ve lezzetli.
Tadını bildiğimden, neredeyse hiç tatmıyorum seni,
Fakat büsbütün beslenirim seninle.

Amy Lowell

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

Palazzo Reale by Francesca Errichiello

Le Côté de Guermantes / Marcel Proust

"La dame un peu vulgaire qu'un dilettante en promenade éviterait de regarder, excepterait du tableau poétique que la nature compose devant lui, cette femme est belle aussi, sa robe reçoit la même lumière que la voile du bateau, et il n'y a pas de choses plus ou moins précieuses, la robe commune et la voile en elle-même jolie sont deux miroirs du même reflet, tout le prix est dans les regards du peintre."

Marcel Proust - (Le Côté de Guermantes)





"The slightly vulgar lady whom a man of discernment wouldn’t bother to look at as he passed her by, whom he would exclude from the poetical composition which nature has set before him — she is beautiful too; her dress is receiving the same light as the sail of that boat, everything is equally precious; the commonplace dress and the sail that is beautiful in itself are two mirrors reflecting the same image; their virtue is all in the painter’s eye."

Marcel Proust - (The Guermantes Way)





"La dama un tanto vulgar a la que un deleitante de paseo evitaría mirar, exceptuaría del cuadro poético que ante él compone la naturaleza, esa mujer es también hermosa, su vestido recibe la misma luz que la vela del barco, y no hay cosas más o menos preciosas, el traje corriente y la vela bonita en sí misma son dos espejos del mismo reflejo; todo el valor está en las miradas del pintor."

Marcel Proust - (El mundo de Guermantes)





"Gezintiye çıkmış bir amatörün bakmaktan kaçınacağı, doğanın, gözlerinin önünde oluşturduğu şiirsel tablonun dışında bırakacağı, biraz bayağı kadın da güzeldir; onun elbisesi de teknenin yelkeniyle aynı ışık tarafından sarmalanmıştır; hiçbir şey bir diğerinden daha değerli değildir, sıradan bir elbise de, kendi başına güzel olan yelken de aynı şeyi yansıtan iki aynadır; bütün değer, ressamın bakışındadır."

Marcel Proust - (Guermantes Tarafı)

Çeviri: Roza Hakmen, YKY

Nude by Hu Jundi

Franz Kafka / Letters to Milena

"I think there is one idiosyncracy that we share, Milena: we are so shy and anxious that almost every letter is different, almost every one is frightened by the previous letter and even more so by the reply. It's easy to see that you aren't like this by nature, and I, perhaps even I am not like this by nature, but this has almost become my nature, passing only when I am desperate or, at most, angry, and needless to say: when I am afraid.

Sometimes I have the feeling that we're in one room with two opposite doors and each of us holds the handle of one door, one of us flicks an eyelash and the other is already behind his door, and now the first one has but to utter a word ad immediately the second one has closed his door behind him and can no longer be seen. He's sure to open the door again for it's a room which perhaps one cannot leave. If only the first one were not precisely like the second, if he were calm, if he would only pretend not to look at the other, if he slowly set the room in order as though it were a room like any other; but instead he does exactly the same as the other at his door, sometimes even both are behind the doors and the the beautiful room is empty."

Franz Kafka - (Letters to Milena)

Translated by Philip Boehm





"Creo que tenemos una característica en común, Mílena: somos tan tímidos y ansiosos, que casi todas las cartas son diferentes, casi todas revelan el miedo causado por las precedentes y más aún por la respuesta. Usted no es así por naturaleza eso salta la vista. Y yo ... quizá yo mismo no sea así por naturaleza, pero esa actitud ya se ha hecho carne en mí y sólo se desvanece en la desesperación y, a lo sumo, en la ira y a no olvidarlo: en el miedo.

A veces tengo la impresión de que tenemos una habitación con dos puertas enfrentadas y cada uno de nosotros empuña el picaporte de una de ellas. Basta un pestañeo de uno para que el otro desaparezca detrás de su puerta. Y el primero apenas si alcanza a pronunciar una palabra cuando el segundo ya ha echado cerrojo y se pierde de vista. Volverá a abrir su puerta, porque se trata de una habitación que quizá no pueda abandonarse. Si el primero no fuera exactamente igual al segundo, si fuera sereno, preferiría no mirar en dirección al otro, ordenaría la habitación sin prisa, como si fuera una habitación cualquiera. Pero en lugar de eso, hace lo mismo con su puerta, a veces ambos cierran las puertas a la vez y la hermosa habitación queda desierta."

Franz Kafka - (Cartas a Milena)





"Credo, Milena, che noi due abbiamo una particolarità in comune: siamo tanto timidi e ansiosi, quasi ogni lettera è diversa, quasi ciascuna si spaventa della precedente, e, più ancora, della risposta. Lei non lo è per natura, lo si vede facilmente, e io, forse, nemmeno io lo sono per natura, ma ciò è quasi diventato natura, e si dilegua soltanto nella disperazione, tutt’al più nell’ira, e, da non dimenticare, nell’angoscia.

Talora ho l’impressione che abbiamo una camera con due porte, l’una di fronte all’altra, e ognuno stringe la maniglia di una porta e basta un batter di ciglia dell’uno perché l’altro sia già dietro la sua porta e basta che il primo dica una sola parola, il secondo ha già certamente chiuso la porta dietro di sé e non si fa più vedere. Egli riaprirà, sì, la porta, perché si tratta di una camera che forse non si può lasciare. Se non fosse esattamente come il secondo, il primo starebbe tranquillo, preferirebbe, in apparenza, non guardare neanche verso il secondo, metterebbe lentamente in ordine la camera, quasi fosse una camera come qualunque altra, ma invece fa esattamente la stessa cosa presso la sua porta, talvolta persino tutti e due sono di là dalle porte e la bella camera è vuota."

Franz Kafka - (Lettere a Milena)





"Sanırım Milena, sizinle ortak bir özelliğimiz var: O kadar çekingen ve ürkeğiz ki, hemen her mektup farklı, hemen her mektup bir öncekinden korkuyor; gelecek cevaptansa daha da fazla korkuyor. Siz doğuştan böyle değilsiniz, insan bunu kolayca görebiliyor. Bana gelince; belki ben bile doğuştan böyle değilim, ama artık neredeyse böyleymişim gibi bir hale geldi, yalnızca ümitsizlik ve olsa olsa kızgınlık anlarında geçiyor, tabii birde şunu unutmayalım: korkunca.

Bazen, karşılıklı iki kapısı olan bir odamız varmış gibi geliyor; ikimiz de kendi kapımızın kolunu tutuyoruz, birimiz gözünü kırpsa, diğerimiz kendi kapısının ardına kaçıveriyor ve ilki tek bir söz söylemeye kalksa, ikincisi kesinlikle çoktan kapıyı arkasından kilitlemiş ve gözden kaybolmuş oluyor. Kapıyı tekrar açacak, çünkü bu belki de insanın terk edemediği bir oda. İlki ikincisine bu kadar benzemese, sakin olsa, ötekine bakmıyormuş gibi davransa, odayı sanki herhangi bir odaymış gibi yavaş yavaş düzene sokacak; ama bunun yerine, o da kapısının orada aynı şeyi yapıyor, hatta bazen ikisi de kapılarının arkasına saklanıyorlar ve güzelim oda bomboş kalıyor."

Franz Kafka - (Milena'ya Mektuplar)

Çeviri: Esen Tezel / Can Yayınları

Untitled by David Dubnitskiy

Poema 6 / Pablo Neruda

POEMA 6

Te recuerdo como eras en el último otoño.
Eras la boina gris y el corazón en calma.
En tus ojos peleaban las llamas del crepúsculo.
Y las hojas caían en el agua de tu alma.

Apegada a mis brazos como una enredadera,
las hojas recogían tu voz lenta y en calma.
Hoguera de estupor en que mi sed ardía.
Dulce jacinto azul torcido sobre mi alma.

Siento viajar tus ojos y es distante el otoño:
boina gris, voz de pájaro y corazón de casa
hacia donde emigraban mis profundos anhelos
y caían mis besos alegres como brasas.

Cielo desde un navío. Campo desde los cerros.
Tu recuerdo es de luz, de humo, de estanque en calma!
Más allá de tus ojos ardían los crepúsculos.
Hojas secas de otoño giraban en tu alma.

Pablo Neruda

Veinte poemas de amor y una canción desesperada (1924)





POEM 6

I remember you as you were in the last autumn.
You were the grey beret and the still heart.
In your eyes the flames of the twilight fought on.
And the leaves fell in the water of your soul.

Clasping my arms like a climbing plant
the leaves garnered your voice, that was slow and at peace.
Bonfire of awe in which my thirst was burning.
Sweet blue hyacinth twisted over my soul.

I feel your eyes traveling, and the autumn is far off:
Grey beret, voice of a bird, heart like a house
Towards which my deep longings migrated
And my kisses fell, happy as embers.

Sky from a ship. Field from the hills:
Your memory is made of light, of smoke, of a still pond!
Beyond your eyes, farther on, the evenings were blazing.
Dry autumn leaves revolved in your soul.

Pablo Neruda

Twenty Love Poems and a Song of Despair (1924)





POEME 6

Je me souviens de toi telle que tu étais en ce dernier automne:
un simple béret gris avec le coeur en paix.
Dans tes yeux combattaient les feux du crépuscule.
Et les feuilles tombaient sur les eaux de ton âme.

Enroulée à mes bras comme un volubilis,
les feuilles recueillaient ta voix lente et paisible.
Un bûcher de stupeur où ma soif se consume.
Douce jacinthe bleue qui se tord sur mon âme.

je sens tes yeux qui vont et l'automne est distant:
béret gris, cris d'oiseau, coeur où l'on est chez soi
et vers eux émigraient mes désirs si profonds
et mes baisers tombaient joyeux comme des braises.

Le ciel vu d'un bateau. Les champs vus des collines:
lumière, étang de paix, fumée, ton souvenir.
Au-delà de tes yeux brûlaient les crépuscules.
Sur ton âme tournaient les feuilles de l'automne.

Pablo Neruda

Vingt poèmes d'amour et une chanson désespérée (1924)





POESIA 6

Ricordo com'eri l'autunno scorso.
Eri il basco grigio e il cuore quieto.
Nei tuoi occhi lottavano i bagliori del crepuscolo.
E le foglie cadevano sull'acqua della tua anima.

Aggrappata alle mie braccia come un rampicante,
le foglie raccoglievano la tua voce lenta e calma.
Falò di stupore in cui la mia sete bruciava.
Dolce giacinto azzurro curvato sulla mia anima.

Sento vagare il tuo sguardo e l'autunno è lontano:
basco grigio, voce d'uccello e cuore famigliare
dove migravano i miei desideri profondi
e cadevano i miei baci allegri come braci.

Cielo dalla nave. Campo dai colli.
Il tuo ricordo è di luce, di fumo e di stagno quieto!
Oltre i tuoi occhi ardevano i tramonti.
Foglie secche d'autunno giravano nella tua anima.

Pablo Neruda

Venti poesie d'amore e una canzone disperata (1924)





VI.

Hatırlarım seni geçen sonbahardaki halinle.
Beren griydi ve yüreğin sakindi.
Gözlerinde savaşırdı alacakaranlığın alevleri.
Ve düştü yapraklar ruhunun sularına.

Bir boru çiçeği gibi yapışmıştın koluma,
kısık ve sakin sesine korunak olurken yapraklar.
Arzumun alazlanıp durduğu kötürüm eden bir ateş.
Ruhumun üstünde burkulmuş o uysal mavi sümbül.

Nasıl da uzaklaşır gözlerin, sonbahar gibi uzaktır,
o gri bere, o cıvıltılı ses ve o evcimen yürek,
kömürün koruna öpücüklerimin neşeyle düştüğü
derin özlemlerimin amacı olan şeylerdi.

Bir gemiden görünen gökyüzü. Yücelerdeki yaylalar.
Hatıran ışık gibi, duman gibi, o sessiz gölcük gibi!
Gözlerinin ötesinde yanıp dururdu alacakaranlıklar.
Ruhunda fırıl fırıldı sonbaharın kuru yaprakları.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

"Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz Bir Şarkı"dan. (1924)

Photo by David Dubnitskiy

Du im Voraus / Rainer Maria Rilke

DU IM VORAUS

Du im Voraus
verlorne Geliebte, Nimmergekommene,
nicht weiß ich, welche Töne dir lieb sind.
Nicht mehr versuch ich, dich, wenn das Kommende wogt,
zu erkennen. Alle die großen
Bilder in mir, im Fernen erfahrene Landschaft,
Städte und Türme und Brücken und un-
vermutete Wendung der Wege
und das Gewaltige jener von Göttern
einst durchwachsenen Länder:
steigt zur Bedeutung in mir
deiner, Entgehende, an.

Ach, die Gärten bist du,
ach, ich sah sie mit solcher
Hoffnung. Ein offenes Fenster
im Landhaus - , und du tratest beinahe
mir nachdenklich heran. Gassen fand ich, -
du warst sie gerade gegangen,
und die Spiegel manchmal der Läden der Händler
waren noch schwindlich von dir und gaben erschrocken
mein zu plötzliches Bild. - Wer weiß, ob derselbe
Vogel nicht hinklang durch uns
gestern, einzeln, im Abend?

Rainer Maria Rilke

Aus: Die Gedichte 1910 bis 1922 (Paris, Winter 1913/14)





YOU WHO NEVER ARRIVED

You who never arrived
in my arms, Beloved, who were lost
from the start,
I don't even know what songs
would please you. I have given up trying
to recognize you in the surging wave of the next
moment. All the immense
images in me-- the far-off, deeply-felt landscape,
cities, towers, and bridges, and unsuspected
turns in the path,
and those powerful lands that were once
pulsing with the life of the gods-
all rise within me to mean
you, who forever elude me.

You, Beloved, who are all
the gardens I have ever gazed at,
longing. An open window
in a country house--, and you almost
stepped out, pensive, to meet me.
Streets that I chanced upon,--
you had just walked down them and vanished.
And sometimes, in a shop, the mirrors
were still dizzy with your presence and, startled,
gave back my too-sudden image. Who knows?
perhaps the same bird echoed through both of us
yesterday, seperate, in the evening...

(Paris, Winter 1913/14)

Rainer Maria Rilke

Translated by Stephen Mitchell





YOU, BELOVED, WHO WERE LOST...

You, beloved, who were lost
before the beginning, who never came,
I do not know which sounds might be precious to you.
No longer do I try to recognize you, when, as a surging wave,
something is about to manifest. All the huge
images in me, the deeply-sensed far-away landscapes,
cities and towers and bridges and un-
suspected turns of the path,
the powerful life of lands
once filled with the presence of gods:
all rise with you to find clear meaning in me,
your, forever, elusive one.

You, who are all
the gardens I've ever looked upon,
full of promise. An open window
in a country house—, and you almost stepped
towards me, thoughtfully. Sidestreets I happened upon,—
you had just passed through them,
and sometimes, in the small shops of sellers, the mirrors
were still dizzy with you and gave back, frightened,
my too sudden form.—Who is to say if the same
bird did not resound through us both
yesterday, separate, in the evening?

(Paris, Winter 1913/14)

Rainer Maria Rilke





TÚ QUE NUNCA LLEGASTE

Tú que nunca llegaste
a mis brazos, querido, a quien perdí­
desde el principio.
Ni siquiera sé qué canciones
te habrí­an gustado. He renunciado incluso a tratar
de reconocerte en la repentina ola
del próximo momento. Todas mis inmensas
imágenes – el lejano y sentido paisaje
ciudades, torres y puentes, e inesperados
giros en el camino,
y aquellas poderosas tierras que una vez
latieron con la vida de los dioses;
todos ellos se alzan dentro de mí­
refiriéndose a ti, siempre esquivo.

Tú, querido, que eres todos
los jardí­nes que siempre he contemplado,
añorante. Una ventana abierta
en una casa de campo- y tú casi
fuera, soñando con encontrarme.
Calles por las que pasé una vez-
que tú acababas de recorrer ya desaparecido.
Y a veces, en las tiendas, los escaparates
aún están impregnados de tu presencia para, súbitamente,
devolver mi reflejo. ¿Quién sabe?
Quizás el mismo pájaro resonó a través de ambos
ayer, separados, al atardecer…

Rainer Maria Rilke

https://www.lautreamont.net/2008/03/24/tu-que-nunca-llegaste/





SEN DAHA BAŞINDAN

Sen kollarıma asla gelmemiş sevgili,
sen yitirilmiş olan daha başından,
senin hangi şarkılar gider hoşuna
hiç öğrenemedim. Vazgeçtim ben seni
gelecek anın kabaran dalgaları içinde
tanımaya çabalamaktan. İçimdeki
tüm uçsuz bucaksız imgeler - - çok uzaktaki
derinliğine hissedilen peyzaj,
şehirler, kuleler, köprüler ve patikaların tahmin-
edilmedik dönemeçleri
ve şu bir vakitler nabzı tanrıların hayatıyla atan
kudretli topraklar - -
tümü, beni her zaman atlatan seni
anlamlandırmak için içimden yükselirler.

Sen, sevgili, daima hasretle seyrettiğim
bahçelersin sen. Bir kır evinde
açık bir pencere - -, ve sen daha yeni
atmışsın adımını dışarı, dalgın düşünceli
karşılamak için beni. Rast gele geçtiğim sokaklar, - -
sen onlarda az önce yürümüş ve gözden kaybolmuşsun.
Ve bazen, bir dükkanda, aynalar hala sersemlemiş
olurlardı senin orada bulunmuş olmandan, irkilmiş
geri verirlerdi benim çok ani hayalimi.Kim bilir? belki de
aynı kuş yankılanıyordu içimizden ikimizin de
ayrı ayrı, dün akşam.

(Paris, Kış 1913/14)

Rainer Maria Rilke

Çeviri: Osman Tuğlu

Photo by David Dubnitskiy

For Whom The Bell Tolls / Ernest Hemingway

"How little we know of what there is to know. I wish that I were going to live a long time instead of going to die today because I have learned much about life in these four days; more, I think than in all other time. I'd like to be an old man to really know. I wonder if you keep on learning or if there is only a certain amount each man can understand. I thought I knew so many things that I know nothing of. I wish there was more time."

Ernest Hemingway - (For Whom The Bell Tolls)




"¡Qué pocas cosas conocemos de lo que hay que conocer! Me gustaría vivir mucho, en lugar de morir hoy, porque he aprendido mucho en estos cuatro días sobre la vida. Creo que he aprendido más que durante toda mi vida. Me gustaría ser viejo y saber las cosas a fondo. Me pregunto si se sigue aprendiendo o bien si no hay más que cierta cantidad de cosas que cada hombre puede comprender. Yo creía saber muchas cosas y, de verdad, no sabía nada. Me gustaría tener más tiempo."

Ernest Hemingway - (Por quién doblan las campanas)





"Bilinecek şeylerin ne kadar azını biliyoruz. Bugün öleceğime uzun bir zaman yaşamak isterdim çünkü bu dört günde hayat hakkında çok şey öğrendim, dahası bütün öteki zamanlardan daha fazla düşünüyorum. Yaşlı bir adam olmak ve gerçekten bilmek isterdim. İnsan öğrenmeyi sürdürüyor mu yoksa her insanın anlayabileceği belli bir miktar mı var, merak ediyorum. Haklarında hiçbir şey bilmediğim birçok şeyi öğrendiğimi düşündüm. Keşke daha çok zaman olsaydı."

Ernest Hemingway - (Çanlar Kimin İçin Çalıyor)

Ernest Hemingway with film cameraman, Joris Ivens,
and two soldiers during the Spanish Civil War. Circa 1937-1938.

Los ríos acuden / Pablo Neruda

LOS RIOS ACUDEN

Amada de los ríos, combatida
por agua azul y gotas transparentes,
como un árbol de venas es tu espectro
de diosa oscura que muerde manzanas:
al despertar desnuda entonces,
eras tatuada por los ríos,
y en la altura mojada tu cabeza
llenaba el mundo con nuevos rocíos.
Te trepidaba el agua en la cintura.
Eras de manantiales construida
y te brillaban lagos en la frente.
De tu espesura madre recogías
el agua como lágrimas vitales,
y arrastrabas los cauces a la arena
a través de la noche planetaria,
cruzando ásperas piedras dilatadas,
rompiendo en el camino
toda la sal de la geología,
cortando bosques de compactos muros
apartando los músculos del cuarzo.

Pablo Neruda - (La lámpara en la tierra / Canto General)





ENTRANCE OF THE RIVERS

Beloved of the rivers, beset
by azure water and transparent drops,
like a tree of veins your spectre
of dark goddess biting apples:
and then awaking naked
to be tattooed by the rivers,
and in the wet heights your head
filled the world with new dew.
Water rose to your waist.
you are made of wellsprings
and lakes shone on your forehead.
From your source of density you drew
water like vital tears
and hauled the river-beds to the sand
across the planetary night,
crossing rough, dilated stone,
breaking down on the way
all the salt of geology,
cutting through forests of compact walls,
dislodging the muscles of quartz.

Pablo Neruda - (A Lamp on Earth / General Song)





THE RIVERS COME FORTH

Lover of the rivers, assailed
by blue water and transparent drops,
like a veined tree your specter
of a dark goddess that eats apples:
when you awakened, naked,
you were tattooed by the rivers,
and in the wet heights your head
filled the world with fresh dew.
Water trembled on your waist.
You were shaped by fountainheads
and lakes glistened on your brow.
From your maternal density you gathered
the water like vital tears,
dredged the sandy riverbeds
through the planetary night,
traversing harsh dilated stones,
shattering on your way
all the salt of geology,
cutting forests of compact walls,
sundering the quartz's muscles.

Pablo Neruda - (A Lamp on Earth / General Song)

Translated by Jack Schmitt





THE RIVERS EMERGE

Adored by the rivers, assailed
by blue water and transparent drops,
your spectrum of a dark goddess is
like a tree of veins which bites apples:
so then, at your awakening, naked
you were tattooed by the rivers,
and in the wet heights your forehead
filled the world with fresh dew.
The water trembled at your waist.
You were shaped by springs
and lakes shined on your face.
With your maternal vegetation you gathered
the water like vital tears,
you pulled the river beds to the sand
throughout the planetary night,
traversing rough dilated stones,
through the path smashing
all of geology’s salt,
cutting the compact walls of forests,
dislodging quartz’s muscles.

Pablo Neruda - (A Lamp on Earth / General Song)

Translated by Mark Eisner





IRMAKLAR ÇAĞILDAR GİDER

Irmakların sevdiği hayaletin bir ağacın
damarları gibi, uğramış saldırısına
mavi suyun ve berrak damlaların:
Kara tanrıçanın elmaları dişlemesi;
çıplak uyandığında baktın ki
dövme yapmış ırmaklar gövdene,
ve yeryüzünün nemli tepelerinde
taze çiyle doldu kafan.
Kasıklarında titreşti su.
Kaynaklardan yaratıldın sen
ve ışıdı göller alnında.
Ana gibi sık çalılarla toparladın suyu
hayat veren damlalarca,
ve gezegenin gecesi boyunca sürükledin
dere yataklarını kuma doğru,
geçerek yaban, uzamış taş yığınlarını
ezerek kendi yolunda
bütün coğrafyanın tuzunu,
düşürdün ormanların sıkı duvarlarına
ve işaretledin kuvarsın kaslarını.

Pablo Neruda

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

[“Evrensel Şarkı”nın birinci bölümü “Yeryüzündeki Lamba”dan]

The Tetons and the Snake River, 1942, by Ansel Adams

Eduardo Galeano / Nosotros decimos no

"El desprecio traiciona la historia y mutila al mundo. Los poderosos fabricantes de opinión nos tratan como si no existiéramos, o como si fuéramos sombras bobas. La herencia colonial obliga al llamado Tercer Mundo, habitado por gentes de tercera, a que acepte como propia la memoria de sus vencedores y a que compre la mentira ajena para usarla como si fuera la propia verdad. Nos premian la obediencia, nos castigan la inteligencia y nos desalientan la energía creadora. Somos opinados, pero no podemos ser opinadores. Tenemos derecho al eco, no a la voz, y los que mandan elogian nuestro talento de papagayos. Nosotros decimos no: nos negamos a aceptar esta mediocridad como destino."

Eduardo Galeano - (Nosotros decimos no: Crónicas (1963/1988)





"Disdain betrays History and mutilates the world. The powerful opinion-makers treat us as though we do not exist, or as though we are silly shadows. The colonial inheritance obliges the so called Third World - populated by third-class people - to accept as its own memory of the victors who conquered it and to take on the lies of others and use them as its own reality. They reward our obedience, punish our intelligence, and discourage our creative energy. We are opinionated, yet we cannot offer our opinions. We have a right to the echo, not to the voice, and those who rule praise our talent to repeat parrot fashion. We refuse to accept this mediocrity as our destiny."

Eduardo Galeano - (We Say No / Original Speech given in Chile, 1988)






"Horgörü tarihe ihanet eder ve dünyayı parçalar. Güçlü düşünce imalatçıları bize sanki yokmuşuz gibi davranır ya da sanki aptal gölgelermişiz gibi. Sömürgeci miras, üçüncü sınıf insanlar tarafından mesken tutulan Üçüncü Dünya denileni, galiplerinin belleğini kendi belleğiymiş gibi kabul etmeye ve kendisine uzak bir yalanı kendi gerçeğiymiş gibi kullanmak üzere satın almaya zorlar. İtaatimizi ödüllendirirler, zekâmızı cezalandırırlar ve yaratıcı enerjimizin soluğunu keserler. Biz düşünülenleriz ama düşünenler olamayız. Yankıya hakkımız var ama sese yok, yönetenler bizim papağanlık yeteneğimizi över. Biz hayır diyoruz: Bu pespayeliği kader olarak kabul etmiyoruz."

Eduardo Galeano - (1988'de Şili'nin başkenti Santiago'da yaptığı konuşmadan)

Eduardo Galeano

Poema 10 / Pablo Neruda

POEMA 10

Hemos perdido aun este crepúsculo.
Nadie nos vio esta tarde con las manos unidas
mientras la noche azul caía sobre el mundo.

He visto desde mi ventana
la fiesta del poniente en los cerros lejanos.

A veces como una moneda
se encendía un pedazo de sol entre mis manos.

Yo te recordaba con el alma apretada
de esa tristeza que tú me conoces.

Entonces, dónde estabas?
Entre qué gentes?
Diciendo qué palabras?
Por qué se me vendrá todo el amor de golpe
cuando me siento triste, y te siento lejana?

Cayó el libro que siempre se toma en el crepúsculo,
y como un perro herido rodó a mis pies mi capa.

Siempre, siempre te alejas en las tardes
hacia donde el crepúsculo corre borrando estatuas.

Pablo Neruda

Veinte poemas de amor y una canción desesperada (1924)





POEM 10

We have lost even this twilight.
No one saw us this evening hand in hand
while the blue night dropped on the world.

I have seen from my window
the fiesta of sunset in the distant mountain tops.

Sometimes a piece of sun
burned like a coin in my hand.

I remembered you with my soul clenched
in that sadness of mine that you know.

Where were you then?
Who else was there?
Saying what?
Why will the whole of love come on me suddenly
when I am sad and feel you are far away?

The book fell that always closed at twilight
and my blue sweater rolled like a hurt dog at my feet.

Always, always you recede through the evenings
toward the twilight erasing statues.

Pablo Neruda

Twenty Love Poems and a Song of Despair, (1924)

Translated by Stephen Tapscott





POEME 10

Nous avons encore perdu ce crépuscule
Et nul ne nous a vus ce soir les mains unies
pendant que la nuit bleue descendait sur le monde.

J'ai vu de ma fenêtre
la fête du couchant sur les coteaux lointains

Parfois, ainsi qu'une médaille
s'allumait un morceau de soleil dans mes mains.

Et je me souvenais de toi le coeur serré
triste de la tristesse à moi que tu connais.

Où étais-tu alors?
Et parmi quelles gens?
Quels mots prononçais-tu?
Pourquoi peut me venir tout l'amour d'un seul coup,
lorsque je me sens triste et te connais lointaine?

Le livre a chu qu'on prend toujours au crépuscule,
ma cape, chien blessé, à mes pieds a roulé.

Tu t'éloignes toujours et toujours dans le soir
vers où la nuit se hâte effaçant les statues.

Pablo Neruda

Vingt poèmes d'amour et une chanson désespérée, (1924)





POESIA 10

Abbiamo perso anche questo crepuscolo.
Nessuno ci ha visto stasera mano nella mano
mentre la notte azzurra cadeva sul mondo.
Ho visto dalla mia finestra la festa
del tramonto sui monti lontani.

A volte, come una moneta
mi si accendeva un pezzo di sole tra le mani.

Io ti ricordavo con l'anima oppressa
da quella tristezza che tu mi conosci.

Dove eri allora?
Tra quali genti?
Dicendo quali parole?
Perché mi investirà tutto l'amore di colpo
quando mi sento triste e ti sento lontana?

È caduto il libro che sempre si prende al crepuscolo
e come cane ferito il mantello mi si è accucciato tra i piedi.

Sempre, sempre ti allontani la sera
e vai dove il crepuscolo corre cancellando statue.

Pablo Neruda

Venti poesie d'amore e una canzone disperata, (1924)





X.

Gözden kaçırdık bu alacakaranlığı da.
Kimse görmedi bu akşamda bizi el ele,
inerken mavi gece yeryüzünün üstüne.

Penceremden gördüm
günbatımının eğlencesini uzak tepelerde.

Bazen olurdu, ki bir sikke gibi
yanardı ellerimde bir tutam güneş.
Hatırlardım seni, kaygılıydım yürekten
çok iyi bildiğin bir hüzünle.

Neredeydin o zamanlar?
Hangi insanların arasındaydın?
Ne söylemiştin onlara?
Niçin bütün sevdam doldurmalı birdenbire beni,
hüzünle vurulurken ben, ve sen benden bunca uzaktayken?

Düştü yere alacakaranlıkta hep sığındığım kitap,
ve yaralı bir köpek gibi kaydı pelerinim ayaklarımın önüne.

Hep, hep uzaklara gidersin akşamları,
alacakaranlığın heykelleri hızla yok ettiği yere.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

"Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz Bir Şarkı"dan. (1924)

Photo by Kasia Derwinska

Sou um evadido / Fernando Pessoa

Sou um evadido

Sou um evadido.
Logo que nasci
Fecharam-me em mim,
Ah, mas eu fugi.

Se a gente se cansa
Do mesmo lugar,
Do mesmo ser
Por que não se cansar?

Minha alma procura-me
Mas eu ando a monte
Oxalá que ela
Nunca me encontre.

Ser um é cadeia,
Ser eu é não ser.
Viverei fugindo
Mas vivo a valer.

Fernando Pessoa





I’m a runaway

I’m a runaway.
When I was born
They shut me up
Inside myself.
Ah, but I ran away.

If people get sick
Of living in
The same old place,
Why not of living
In the same old skin?

My soul is on
The lookout for me,
But I lie low.
Will it ever find me?
Never, I hope!

Being myself only
Means being pinned down
And no one at all.
I’ll live on the run,
And really live!

Fernando Pessoa

Translated by Edwin Honig and Susan M. Brown





Soy un evadido

Soy un evadido.
Luego que nací
En mí me encerraron
Pero yo me fui.

La gente se cansa
Del mismo lugar,
¿De estar en mí mismo
No me he de cansar?

Mi alma me busca
Por montes y valles.
Ojalá que nunca
Mi alma me halle.

Ser uno es cadena,
No ser es ser yo.
Huyéndome vivo
Y así vivo estoy.

Fernando Pessoa





Bir kaçağım ben

Bir kaçağım ben.
Doğduğumda
Kendime hapsettim
Kendimi. Sonra kaçtım.

İnsan sıkılırsa,
Aynı yerde yaşamaktan
Ben neden hep aynı
Derinin altında
Sıkılmadan yaşayayım?

Ruhum peşime düşmüş
Ama ben saklanıyorum,
Umarım ne yerde, ne de gökte
Bir türlü bulamaz beni.

Yalnız kendim olmak
Ya zindana kapanmak
Ya da hiç olmak demek.
Ben de kaçak yaşarım.
Pekâlâ yaşıyorum işte.

Fernando Pessoa

Çeviri: Cevat Çapan

Photo by Alena Goncharova

I, Daniel Blake (2016)

"I am not a client, a customer, nor a service user. I am not a shirker, a scrounger, a beggar nor a thief. I am not a national insurance number, nor a blip on a screen. I paid my dues, never a penny short, and was proud to do so. I don’t tug the forelock but look my neighbour in the eye. I don’t accept or seek charity. My name is Daniel Blake, I am a man, not a dog. As such I demand my rights. I demand you treat me with respect. I, Daniel Blake, am a citizen, nothing more, nothing less. Thank you."

I, Daniel Blake (2016) - A quote from the movie.





"No soy un cliente. No merezco ese apelativo. No soy un agitador, un parásito, un mendigo o un ladrón. No soy un número de la Seguridad Social o un nombre en una lista. Ni un mal pagador; nunca dejé nada sin pagar. Nunca tuve buena suerte pero miraba a mi vecino a los ojos y lo ayudaba si podía. No acepto ni busco la caridad. Mi nombre es Daniel Blake. Soy un hombre y no un perro. Busco y exijo mis derechos. Exijo que se me trate con respeto. Yo, Daniel Blake, soy un ciudadano. Nada más y nada menos. Gracias."

Yo, Daniel Blake (2016) - Una cita de la película.





"Ben bir müşteri, bir alıcı, veya hizmet kullanıcı değilim. Ben bir kaytarıcı, bir beleşçi, bir dilenci ya da bir hırsız değilim. Ben bir Sosyal Güvenlik Numarası ya da ekranda yanıp sönen bir iz değilim. Faturalarımı vergilerimi zamanında ve kuruşuna dek ödedim, bununla da gurur duyuyorum. Kimseye boyun eğmem, ama elimden gelirse komşumun gözünün içine bakar ona yardım ederim. Sadaka istemiyorum ve kabul de etmiyorum. Benim adım Daniel Blake. Ben bir insanım, bir köpek değilim. Bu sıfatla, haklarımı talep ediyorum. Ben, Daniel Blake, bir vatandaşım, ne bir eksik ne bir fazlası. Teşekkür ederim."

Ben, Daniel Blake (2016) - Filmden bir alıntı.

I, Daniel Blake (2016)

The Festival of Insignificance / Milan Kundera

"On woman’s erotic body there are certain golden sites: I always thought there were three such: the thighs, the buttocks, the breasts.

In the past, love was a celebration of the individual, of the inimitable, the tribute to the unique thing, a thing impossible to replicate. But not only does the navel not revolt against repetition, it is a call for repetitions! And in our millennium we are going to live under the sign of the navel. Under that sign we are all, every one of us, the soldiers of sex: all of us setting our sights not on the beloved woman but on some small hole in the middle of the belly, the hole that represents the sole meaning, the sole goal, the sole future of all erotic desire."

Milan Kundera - (The Festival of Insignificance)





"En el cuerpo erótico de la mujer, algunos lugares son excelsos: siempre creí que eran tres: los muslos, las nalgas, los pechos.

El amor era la celebración de lo individual, de lo inimitable, la gloria de lo único, de lo que no admite repetición. Pero el ombligo no sólo no se rebela contra la repetición, ¡es una llamada a las repeticiones! De modo que en nuestro milenio viviremos bajo el signo del ombligo. Bajo este signo, seremos todos soldados del sexo, con la mirada fija no sobre la mujer amada, sino sobre el mismo agujerito en medio del vientre que representa el único sentido, la única meta, el único porvenir de todo deseo erótico."

Milan Kundera - (La fiesta de la insignificancia)





"Kadın cinselliğinin bazı altın noktaları vardır: Ben hep bunların üç tane olduğunu düşünmüşümdür: Uyluklar, kalçalar, memeler.

Aşk, bir zamanlar, bireysel, benzersiz olanın şöleniydi, biricik olanın, hiçbir tekrara katlanamayanın ihtişamıydı. Oysa göbek deliği tekrara başkaldırmamakla kalmıyor, o bizzat tekrara bir davet. Ve biz de, bu bin yılda, göbek deliği burcunun altında yaşayacağız. Bu burcun altında her birimiz, sevdiği kadına değil; tek bir anlamı, tek bir amacı, her cinsel arzunun tek geleceğini ifade eden, karnın ortasındaki aynı küçük deliğe sabitlenip bakan seks askerleriyiz.

Milan Kundera - (Kayıtsızlık Şenliği)

Neith with Shadows (Front), Poundridge, 1985,
by Herb Ritts