Ingeborg Bachmann and Paul Celan: Heart’s Time wrapped in Darkness

"Sometimes I’d like nothing better than to get away and come to Paris, to feel you touch my hand, how you touch me completely with flowers and then not to know yet again where you come from and where you are going. To me you come from India or from a more distant dark, brown land, to me you are the desert and the sea and everything secretive. I know nothing about about and that is why I am often so afraid for you, I cannot imagine that you are doing the same things the rest of us are doing here, I should have a castle for us and bring you to me, so that you can be my enchanted lord, we will have many tapestries in it and music and invent love.

I have often thought that "Corona" is your most beautiful poem, it is the most perfect anticipation of a moment where everything becomes marble and exists forever. But here it is not my "time". I hunger for something that I will not get, everything is flat and vapid. Tired and used-up even before it is used.

In mid-August I will be in Paris just for a few days. Don’t ask me why, but be there for me, for one evening, or two or three. Take me to the Seine, we want to look down into it for a long time until we’ve become small fish and recognize each other again."

Ingeborg Bachmann writes to Paul Celan, Vienna, 24 June 1949

(Ingeborg Bachmann and Paul Celan: Heart’s Time wrapped in Darkness)





"A veces lo único que quisiera es irme y llegar a París, sentir que tocas mis manos, que me tocas entera con flores, y después otra vez no saber de dónde vienes y adónde vas. Para mí eres de la India, o de un país aun más lejano, oscuro, marrón; para mí eres desierto y mar y todo lo que es misterio. Sigo sin saber nada de ti y por eso muchas veces tengo miedo por ti, no puedo imaginarme que tú debas hacer lo que los otros hacemos aquí, yo debería tener un castillo para nosotros y traerte conmigo, para que puedas ser allí mi señor encantado, tendre mos muchas alfombras allí y música, e inventaremos el amor.

He estado pensando mucho. "Corona" es tu poema más bello, es la anticipación perfecta de un instante donde todo se vuelve mármol y es para siempre. Pero para mí aquí no será "tiempo". Tengo hambre de algo que no me darán, todo es chato y flojo, está cansado y gastado antes del uso.

Para mediados de agosto quiero estar en París, un par de días solamente. No me preguntes por qué, para qué, pero quiero que estés para mí, una noche o dos, tres... Llévame al Sena, vamos a mirar y mirar bien adentro hasta que nos hayamos vuelto pececitos y nos reconozcamos."

Ingeborg Bachmann a Paul Celan, Viena, 24 de junio de 1949

(Tiempo del corazón: correspondencia / Ingeborg Bachmann y Paul Celan.)

Traducción de Griselda Mársico





"Ci sono giorni in cui vorrei soltanto andare via e venire a Parigi, sentire come tu afferri le mie mani e mi tocchi con i fiori e di nuovo non sapere da dove vieni e dove vai. Per me tu vieni dall’India o da un paese ancora più remoto, scuro e bruno, per me tu sei il deserto e il mare e tutto quanto è mistero. Ancora non so nulla di te e per questo spesso ho paura per te, non riesco a immaginare che tu debba fare le stesse cose che facciamo qui noi altri, dovrei avere un castello per noi e portarti da me, perché lì dentro tu possa essere il mio incantato Signore, tappeti molti avremo e musica e inventeremo l’amore.

Ci ho pensato spesso, “CORONA” è la tua più bella poesia, è la perfetta anticipazione di un istante nel quale tutto diventa e rimane marmo per sempre. Ma qui per te nulla è “tempo”. Anelo a qualcosa, che non raggiungerò, tutto è piatto e scialbo, estenuato e consunto, già prima di essere usato.

A metà agosto sarò a Parigi, solo per qualche giorno. Non chiedermi il motivo, lo scopo, ma stammi vicino per una sera, oppure due, tre… Portami a passeggio lungo la Senna, ci soffermeremo a guardare così a lungo nelle acque finché non saremo diventati dei pesciolini e ci riconosceremo."

Ingeborg Bachmann a Paul Celan, Vienna, 24 giugno 1949

(Troviamo le parole. Lettere 1948-1973, Ingeborg Bachmann e Paul Celan)

Traduzione di Francesco Maione





"Bazen buradan ayrılmaktan ve Paris’e gitmekten, ellerimi tuttuğunu, bana çiçeklerle dokunduğunu hissetmekten başka bir şey arzulamıyorum, sonra nerden geldiğini, nereye gittiğini de bilmek istemiyorum. Benim için sen Hindistanlısın ya da daha da uzak, karanlık, kahverengi bir ülkeden; benim için çölsün sen, denizsin, sır olan her şeysin. Hâlâ hiçbir şey bilmiyorum senin hakkında ve bu yüzden senin için korkuyorum, bizlerin burada yaptığı herhangi bir şeyi senin yaptığını hayâl edemiyorum, ikimiz için bir saray kurmalı ve o sarayın içinde benim sihirli efendim olabilmen için seni yanıma almalıydım, orada halılarımız ve müziğimiz olacak, orada aşkı bulacağız.

Sık sık düşündüm, senin en güzel şiirin "Corona", her şeyin mermere dönüştüğü ve ebedileştiği bir anın çok önceden kusursuz bir biçimde gerçekleşmesi o. Ama buradaki ben için "zaman" olmuyor. Elime geçmeyecek bir şeye açlık duyuyorum, her şey sığ ve tatsız, yorgun ve daha kullanılmadan yıpranmış.

Ağustos ortasında Paris’te olacağım, birkaç günlüğüne. Neden, niye sorma bana, ama benim için orada ol, bir akşamlığına ya da iki, üç. Beni Seine nehri’ne götür, küçük balıklara dönüşene ve birbirimizi yeniden tanıyana kadar bakalım sularına."

Ingeborg Bachmann’dan, Paul Celan’a (24 Haziran 1949, Viyana)

Çeviri: İlknur Özdemir - (Kalp Zamanı & Mektuplar, Ingeborg Bachmann, Paul Celan, Turkuaz Kitap)

Paris, 1954, by Jeanloup Sieff