Due Sigarette / Cesare Pavese

DUE SIGARETTE

Ogni notte è la liberazione. Si guarda i riflessi
dell'asfalto sui corsi che si aprono lucidi al vento.
Ogni rado passante ha una faccia e una storia.
Ma a quest'ora non c'è più stanchezza: i lampioni a migliaia
sono tutti per chi si sofferma a sfregare un cerino.

La fiammella si spegne sul volto alla donna
che mi ha chiesto un cerino. Si spegne nel vento
e la donna delusa ne chiede un secondo
che si spegne: la donna ora ride sommessa.
Qui possiamo parlare a voce alta e gridare,
che nessuno ci sente. Leviamo gli sguardi
alle tante finestre - occhi spenti che dormono -
e attendiamo. La donna si stringe le spalle
e si lagna che ha perso la sciarpa a colori
che la notte faceva da stufa. Ma basta appoggiarci
contro l'angolo e il vento non è più che un soffio.
Sull'asfalto consunto c'è già un mozzicone.
Questa sciarpa veniva da Rio, ma dice la donna
che è contenta d'averla perduta, perchè mi ha incontrato.
Se la sciarpa veniva da Rio, è passata di notte
sull'oceano inondato di luce dal gran transatlantico.
Certo, notti di vento. E' il regalo di un suo marinaio.
Non c'è più il marinaio. La donna bisbiglia
che, se salgo con lei, me ne mostra il ritratto
ricciolino e abbronzato. Viaggiava su sporchi vapori
e puliva le macchine: io sono più bello.

Sull'asfalto c'è due mozziconi. Guardiamo nel cielo:
la finestra là in alto - mi addita la donna - la nostra.
Ma lassù non c'è stufa. La notte, i vapori sperduti
hanno pochi fanali o soltanto le stelle.
Traversiamo l'asfalto a braccetto, giocando a scaldarci.

Cesare Pavese





"Two butts, now, on the asphalt. We look at the sky:
that window up there, she says pointing, is ours—
but the heater's not working. At night, lost steamers
have a little to steer by, maybe only the stars.
We cross the street, arm in arm, playfully warming each other."

Cesare Pavese - (Two Cigarettes)





DOS CIGARRILLOS

Cada noche es una liberación. Se ven los reflejos
del asfalto sobre los paseos que se abren lúcidos al viento.
Cada tipo que pasa tiene un rostro y una historia.
Pero en esta hora no existe el cansancio: Los faroles, a miles,
están a disposición del que se detiene a encender un fósforo.

La llamita se apaga sobre el rostro de la mujer
que me ha pedido lumbre. Se apaga por el viento
y la mujer, desilusionada, me pide otra vez fuego
y se vuelva a apagar: la mujer ríe ahora, sumisa.
Aquí podemos hablar en voz alta y gritar,
porque nadie nos oye. Levantamos la vista
a las muchas ventanas – ojos que duermen apagados –
y esperamos. La mujer encoge los hombros
y se lamenta por haber perdido el chal de colores
que le servía de estufa en la noche. Pero basta apoyarse
contra la esquina y el viento es sólo un soplo.
Sobre el cansado asfalto ya hay una colilla.
Este chal lo trajeron de Río, pero dice la mujer
que se alegra de haberlo perdido, pues me ha encontrado a mí.
Si el chal llegó de Río, atravesó la noche
sobre el océano iluminado por la luz del gran transatlántico.
Noches de viento claro. Era el regalo de un marinero.
Ya no está el marinero. La mujer me susurra
que si subo con ella, me enseñará el retrato,
rizado y bronceado. Navegaba sobre sucios barcos
y limpiaba las m áquinas; pero yo soy más guapo.

Sobre el asfalto ya hay ahora dos colillas. Miramos hacia arriba:
la ventana de allí, en lo alto – me dice la mujer – es la nuestra.
Pero arriba no hay estufa. Por la noche, los barcos perdidos
tienen muy pocas luces o sólo las estrellas.
Cogidos del brazo cruzamos la calle, jugando a calentarnos.

Cesare Pavese





İKİ SİGARA

Her gece bir kurtuluş. Işıması görünüyor
asfaltın pırıl pırıl, rüzgâra açılan yollar üzerinde.
Gelip geçen herkesin bir başka yüzü, bir başka öyküsü var.
Ama bu saatte artık yorgunluk duyulmaz:
binlerce sokak lambası
kibrit yakmak için duranlara hazır.

Benden kibrit isteyen kadının yüzünde sönüyor alev.
Rüzgârda sönüyor ve umutsuz kadın bir kez daha istiyor
o da sönüyor; artık gülüyor kadın boynu bükük.
Yüksek sesle konuşabilir, bağırabiliriz burada,
kimse duymaz bizi. Bakışlarımızı gezdiriyoruz sayısız pencerede
sönmüş gözler uykuda bekliyoruz.
Kadın omuzlarını kısarak renkli atkısını yitirdiğinden söz ediyor,
üzgün geceleri onu soba gibi ısıttığından.
Ama birbirimize dayanmak yeterli
köşede rüzgârdan geriye bir esintiden başka bir şey kalmıyor artık.
Yıpranmış asfalta bir izmarit düştü bile;
o atkı Rio dan gelmiş, ama hoşnut kadın
onu yitirdiğine, çünkü bana rastlamış.
Rio'dan gelmişse atkı geceleyin geçmİştir
büyük transatlantiğin ışığıyla bezenmiş okyanustan.
Evet, rüzgârla dolu geceler. Denizci sevgilisinin armağanıymış.
Artık yokmuş denizci. Kadın fısıldıyor,
onunla yukarı çıkarsam gösterirmiş bana denizcinin resmini
kıvırcık, güneş yanığı. Kirli gemilerde çalışıyormuş
makineleri temizlemek için, ben daha güzelmişim.

Asfaltta iki izmarit var şimdi. Gökyüzüne bakıyoruz.
Şu yukandaki pencere parmağıyla gösteriyor kadın bizimmiş.
Ama yukarıda soba yokmuş. Gece başıboş dolaşan vapura
cılız ışıklar yol gösteriyor ya da yalnızca yıldızlar.
Asfaltı kolkola geçiyoruz, birbirimizi ısıtmak için oynaşarak.

Cesare Pavese

Çeviri: Gülbende Kuray

Lovers under a street lamp, Paris, 1933, by Brassaï