Alone / Edgar Allan Poe

ALONE

From childhood's hour I have not been
As others were; I have not seen
As others saw; I could not bring
My passions from a common spring.
From the same source I have not taken
My sorrow; I could not awaken
My heart to joy at the same tone;
And all I loved, I loved alone.
Then- in my childhood, in the dawn
Of a most stormy life- was drawn
From every depth of good and ill
The mystery which binds me still:
From the torrent, or the fountain,
From the red cliff of the mountain,
From the sun that round me rolled
In its autumn tint of gold,
From the lightning in the sky
As it passed me flying by,
From the thunder and the storm,
And the cloud that took the form
(When the rest of Heaven was blue)
Of a demon in my view.

Edgar Allan Poe





SOLO

Desde el tiempo de mi niñez, no he sido
como otros eran, no he visto
como otros veían, no pude sacar
mis pasiones desde una común primavera.
De la misma fuente no he tomado
mi pena; no se despertaría
mi corazón a la alegría con el mismo tono;
y todo lo que quise, lo quise solo.
Entonces -en mi niñez- en el amanecer
de una muy tempestuosa vida, se sacó
desde cada profundidad de lo bueno y lo malo
el misterio que todavía me ata:
desde el torrente o la fuente,
desde el rojo peñasco de la montaña,
desde el sol que alrededor de mí giraba
en su otoño teñido de oro,
desde el rayo en el cielo
que pasaba junto a mí volando,
desde el trueno y la tormenta,
y la nube que tomó la forma
(cuando el resto del cielo era azul)
de un demonio ante mi vista.

Edgar Allan Poe





SEUL

Dès l’heure de l’enfance je n’ai pas été
Comme les autres – je n’ai pas vu
Comme ils voyaient – pas su puiser
Mes passions à la même source –
A la même source mes peines –
Je n’ai pas, aux mêmes accents,
Eveillé mon cœur à la joie :
Tout ce que j’aimais, l’aimant seul.
Dans mon enfance aussi, à l’aube
D’une vie balayée d’orages,
Du fond du bien, du fond du mal
A jailli jadis le mystère
Qui m’étreint encore à cette heure –
Du torrent et de la fontaine –
Du rouge à-pic de la montagne –
Du soleil qui tournait autour
De moi dans son or automnal –
De l’éclair volant par le ciel –
Du tonnerre, de la tempête –
Et du nuage qui prenait
(Le reste du ciel étant bleu)
Forme de démon à mes yeux.

Edgar Allan Poe





SOLO

Da ora dell'infanzia non sono stato
Come altri sono stati - non ho visto
Come altri ha visto - non ho potuto portare
Le mie passioni da una sorgente comune
Dalla stessa fonte non ho preso
Il mio dolore, non ho potuto risvegliare
Il mio cuore di gioia per lo stesso tono;
E tutto ciò che amava, mi amava solo
Poi - nella mia infanzia - all'alba
Di una vita più tempestoso - è stato redatto
Dalla profondità ev'ry del bene e del male
Il mistero che mi lega ancora:
Dal torrente, o la fontana,
Dalla rupe rossa della montagna
Dal sole che 'intorno a me roll'd
In autunno è tinta di oro -
Dalla luce nel cielo
Come me n'é volo da -
Dal tuono e la tempesta,
E la nube che guardano la forma
(Quando il resto del cielo era azzurro)
Di un demone, a mio avviso.

Edgar Allan Poe





SOZINHO

Não fui, na infância, como os outros
e nunca vi como outros viam.
Minhas paixões eu não podia
tirar de fonte igual à deles;
e era outra a origem da tristeza,
e era outro o canto, que acordava
o coração para a alegria.
Tudo o que amei, amei sozinho.
Assim, na minha infância, na alba
da tormentosa vida, ergueu-se,
no bem, no mal, de cada abismo,
a encadear-me, o meu mistério.
Veio dos rios, veio da fonte,
da rubra escarpa da montanha,
do sol, que todo me envolvia
em outonais clarões dourados;
e dos relâmpagos vermelhos
que o céu inteiro incendiavam;
e do trovão, da tempestade,
daquela nuvem que se alterava,
(só, no amplo azul do céu puríssimo,)
como um demônio, ante meus olhos.

Edgar Allan Poe





YALNIZ

Çocukluğumdan beri olmadım diğerleri gibi
Gözlerim görmedi onların gördüklerini.
Tutkularım farklı, kaynağım
farklıydı ve aynı olmadı hüzünlerim
Kalbim uyanmadı aynı neşe tonunda
ve yalnızdım bütün aşklarımda.
Çocukluğum, fırtınalı bir ömrün şafağıydı,
iyi ve kötünün derinliklerine sürüldü.
Beni hâlâ dik tutan gizem:
sağanakta veya pınardan,
kızıl falezlerden, dağlardan,
dönen güneşten etrafımda
onun hazan renginden, sonbaharda,
gökte çakan şimşekten
yanımdan geçen,
gürlemesinden fırtınanın;
şekilden şekle giren
(gökyüzünün her yeri masmaviyken)
bir bulut, şekline bürünen iblisin.

Edgar Allan Poe

Çeviren: K. Özkan Dağ

Solitude, December 19, 1960, by André Kertész

Amor / Pablo Neruda

AMOR

Tantos días, hay tantos días
viéndote tan firme y tan cerca,
¿como lo pago, con que pago?

La primavera sanguinaria
de los bosques se despertó,
salen los zorros de sus cuevas,
las serpientes beben rocío,
y yo voy contigo en las hojas,
entre los pinos y el silencio,
y me pregunto si esta dicha
debo pagarla como y cuando.

De todas las cosas que he visto
a ti quiero seguir viendo,
de todo lo que he tocado,
solo tu piel quiere ir tocando:
amo tu risa de naranja,
me gustas cuando estas dormida.

Que voy a hacerle, amor, amada,
no se como quieren los otros,
no se como se amaron antes,
yo vivo viéndote y amándote,
naturalmente enamorado.

Me gustas cada tarde más.
Dónde estará? Voy preguntando
si tus ojos desaparecen.
¡Cuánto tarda! Pienso y me ofendo.
Me siento pobre, tonto y triste,
y llegas y eres una ráfaga
que vuela desde los duraznos.

Por eso te amo y no por eso,
por tantas cosas y tan pocas,
y así debe ser el amor
entrecerrado y general,
particular y pavoroso,
embanderado y enlutado,
florido como las estrellas
y sin medida como un beso.

Pablo Neruda





LOVE

So many days, oh so many days
seeing you so tangible and so close,
how do I pay, with what do I pay?

The bloodthirsty spring
has awakened in the woods.
The foxes start from their earths,
the serpents drink the dew,
and I go with you in the leaves
between the pines and the silence,
asking myself how and when
I will have to pay for my luck.

Of everything I have seen,
it's you I want to go on seeing:
of everything I've touched,
it's your flesh I want to go on touching.
I love your orange laughter.
I am moved by the sight of you sleeping.

What am I to do, love, loved one?
I don't know how others love
or how people loved in the past.
I live, watching you, loving you.
Being in love is my nature.

You please me more each afternoon.

Where is she? I keep on asking
if your eyes disappear.
How long she's taking! I think, and I'm hurt.
I feel poor, foolish and sad,
and you arrive and you are lightning
glancing off the peach trees.

That's why I love you and yet not why.
There are so many reasons, and yet so few,
for love has to be so,
involving and general,
particular and terrifying,
joyful and grieving,
flowering like the stars,
and measureless as a kiss.

Pablo Neruda





AMORI

Tanti giorni, ahi tanti giorni
vedendoti sì ferma e vicina,
come lo pagherò, con che cosa?

La primavera sanguinaria
dei boschi s’è risvegliata,
escon le volpi dalle tane,
bevon le serpi la rugiada,
con te io vado tra le foglie,
tra i pini e in mezzo al silenzio
e mi chiedo se questa gioia
dovrò pagarla, come e quando.

Di tutte le cose che ho veduto
te voglio continuare a vedere,
di tutto ciò che ho toccato,
solo la tua pelle voglio toccare:
amo il tuo sorriso d’arancia,
mi piaci quando stai dormendo.

Che posso farci, amore, amata,
non so come amino gli altri,
non so come prima si amarono,
vivo vedendoti e amandoti,
naturalmente innamorato.
Mi piaci ogni sera di più.

Dove sarà? – vado chiedendo
se i tuoi occhi scompaiono.
Come tarda! – penso e mi offendo.
Mi sento povero, sciocco e triste,
e arrivi e sei una raffica
che vola giù dai peschi.

Per questo ti amo e non per questo,
per tante cose e sì poche,
così dev’esser l’amore
socchiuso e generale,
particolare e pauroso,
imbandierato e a lutto,
fiorito come le stelle
e smisurato come un bacio.

Pablo Neruda





AŞK

Bunca gün, ah, bunca gün
görmeyi seni böyle kırılgan, böyle yakın,
nasıl öderim, neyle öderim?

Uyandı kana susamış
ilkbaharı koruların,
çıkıyor tilkiler inlerinden
çiylerini içiyor yılanlar,
ve ben gidiyorum seninle yapraklarda
çamlar ve sessizlik arasında,
sorarak kendime nasıl, ne zaman
ödeyeceğim diye şu bahtımı.

Bütün gördüklerim içinde
yalnız sensin hep görmek istediğim
dokunduğum her şey içinde
senin tenindir hep dokunmak istediğim:
seviyorum senin portakal kahkahanı
hoşlanıyorum uykudaki görüntünden.

Ne yapmalıyım, sevgilim, sevdiceğim
bilmiyorum nasıl sever başkaları
eskiden nasıl severlerdi,
yaşıyorum, bakarak, severek seni,
aşk tabiatımdır benim..

Her ikindi daha da hoşuma gidiyorsun.

Nerede o? Hep bunu soruyorum
kaybolduğunda gözlerin.
Ne kadar geç kaldı! Düşünüp inciniyorum,
yoksul, aptal, kasvetli duyuyorum kendimi
geliyorsun sen, bir esintisin
şeftali ağaçlarından uçan.

Bu yüzden seviyorum seni, bu yüzden değil
o kadar neden var ki, o kadar az,
böyle olmalı aşk
kuşatan, genel
üzgün, müthiş,
bayraklarda donanmış, yaslı,
yıldızlar gibi çiçek açan,
bir öpüş kadar ölçüsüz...

Pablo Neruda

Johnny Depp and Winona Ryder, 1990, by Herb Ritts

El lago de los cisnes / Pablo Neruda

EL LAGO DE LOS CISNES

Lago Budi, sombrío, pesada piedra oscura,
agua entre grandes bosques insepulta,
allí te abrías como puerta subterránea
cerca del solitario mar del fin del mundo.
Galopábamos por la infinita arena
junto a las millonarias espumas derramadas,
ni una casa, ni un hombre, ni un caballo,
sòlo el tiempo pasaba y aquella orilla verde
y blanca, aquel océano.
Luego hacia las colinas y, de pronto,
el lago, el agua dura y escondida,
compacta luz, alhaja del anillo terrestre.
Un vuelo blanco y negro: los cisnes ahuyentaron
largos cuellos nocturnos, patas de cuero rojo,
y la nieve serena volando sobre el mundo.

Oh vuelo desde el agua equivalente,
mil cuerpos destinados a la inmòvil belleza
como la transparente permanencia del lago.
De pronto todo fue carrera sobre el agua,
movimiento, sonido, torres de luna llena,
y luego alas salvajes que desde el torbellino
se hicieron orden, vuelo, magnitud sacudida,
y luego ausencia, un temblor blanco en el vacío.

Pablo Neruda - (Memorial de Isla Negra, 1962-1964)





SWAN LAKE

Lake Budi, in shadow, dark and heavy stone,
water among the vast unburied forests,
there you opened yourself like an underground door
beside that lonely sea at the world s end.
We galloped along the infinite sand
close to the prodigal and teeming foam,
neither house nor man nor horse,
only time passing and that green and white
shore, that ocean.
Later, into the hills and, suddenly,
the lake, its waters hard and hidden,
compacted light, jewel set in a ring of earth.
A black-and-white flying: the swans took flight,
long necks of night, feet of red leather,
and a placid snow flying over the world.

Oh, the flight from the mirroring water,
a thousand bodies aimed at a beautiful stillness
like the transparent permanence of the lake.
Suddenly, all was racing over the water,
movement, sound, towers of the full moon,
and then, wild wings, which out of the whirlwind
turned into order, flight, realized vastness,
and then absence, a white shivering in the void.

Pablo Neruda - (Black Island Memorial, 1962-1964)

Translated by Alastair Reid





SWAN LAKE

Lake Budi, sombre, dark heavy stone,
unburied water between high forest,
there you opened, like a subterranean door,
near the solitary sea at the end of the Earth.
We galloped over the infinite sands
joined to the flowing richness of spume,
not a house, not a man, not a horse,
only time going by, and that green and white shore,
that ocean.
Then towards hills, and, of a sudden,
the lake, a solid, secretive water,
compact light, gem of an earthly ring.
A flight, white and black: swans being banished,
long necks of nocturnal darkness, webs of scarlet skin,
and the clear snow flying over the world.

O flight from water’s meaning,
thousand bodies destined to beauty unshaken
like the lake’s pellucid permanence.
Suddenly, the whole, was a rush over water,
motion, sound, turrets of full moon,
and then wild wings making order from whirlwind,
a grandeur, flying, a beating,
and then, absence, white tremor of void.

Pablo Neruda - (Black Island Memorial, 1962-1964)

Translation by A. S. Kline





IL LAGO DEI CIGNI

Lago Budi, cupo, pesante pietra oscura,
acqua tra grandi boschi insepolta,
lì ti aprivi come porta sotterranea
presso il solitario mare della fine del mondo.
Galoppavamo per l'infinita arena
presso le milionarie schiume sparse,
non una casa, un uomo, né un cavallo,
solo il tempo passava e quella riva verde
e bianca, quell'oceano.
Poi verso le colline e, d'improvviso,
il lago, l'acqua dura e nascosta,
luce compatta, gioia dell'anello terrestre.
Un volo bianco e nero: i cigni fugarono
lunghi colli notturni, zampe di cuoio rosso
e la lor neve serena volava sopra il mondo.

Oh volo dall'acqua equivalente:
mille corpi destinati all'immobile bellezza
come la trasparente permanenza del lago.
D'improvviso tutto fu corsa sull'acqua.
movimento, suono, torri di luna piena,
poi ali selvagge che dal turbine
si fecero ordine, volo, grandezza scossa,
quindi assenza, un tremito bianco nel vuoto.

Pablo Neruda - (Memoriale di Isla Negra, 1962-1964)

http://www.antoniogiannotti.it/--1964---memoriale-di-isla-negra.html





KUĞULU GÖL

Kopkoyu Budi gölü, karanlık, ağır taş,
mezarsız kalmış ulu ormanlar arasındaki su,
bir yeraltı kapısı gibi açıyordun; orda kendini
dünyanın bir ucundaki ıssız denizin yanında.
Dörtnala at sürüyorduk uçsuz bucaksız kumda, köpük
yayarken milyonlarca yosununu,
ne bir ev, ne bir insan, ne bir at,
yalnız zamandı geçen ve bu yeşil, bu beyaz
kıyı, bu okyanus.
Tepelere doğru bir atılış ve
birden göl, o sert, gizli su,
o yoğun aydınlık, mücevheri yersel
yüzüğün. Ak ve kara bir uçuş; kuğular saçıyordu
kızıl bakırdan ayaklar ve gecesel, uzun boyunlar
ve dünyanın üzerinde uçan dupduru bir kar.

Ey, eş sudan kalkan uçuş,
durağan güzelliğin yazgısında binlerce gövde
saydam sonsuzluğunu andıran gölün.
Bütün bunlar sularda ansızın bir yarış oldu
ve devinim ve ses ve ay dolu kuleler
ve sonra yabanıl kanatlar kasırgadan ayrılan
olmak için dirlik düzenlik, atılış, sarsılan büyüklük
ve sonra yokluk, beyaz bir titreyiş boşlukta.

Pablo Neruda - (Kara Ada Şiirleri, 1962-1964)

Çeviri: Sait Maden

Puerto Domínguez, Paseo Lago Budi, by Stephanie Fuente-Alba

Ways Of Seeing / John Berger

"We can now understand the difficulty of creating a static image of sexual nakedness. In lived sexual experience nakedness is a process rather than a state."

John Berger - (Ways of Seeing)





"Ahora comprendemos la dificultad de crear una imagen estática de la desnudez sexual. En In experiencia Sexual vivida, la desnudez es un proceso, más que un estado."

John Berger - (Modos de ver)





"Durağan bir cinsel çıplaklık imgesi yaratmanın ne denli güç olduğunu şimdi anlayabiliriz. Yaşanırken çıplaklığın algılanması bir durum değil, bir süreçtir."

John Berger - (Görme Biçimleri)

Photo by Yoshiyuki Iwase

Erich Fromm - (The Art of Loving)

"Our whole culture is based on the appetite for buying, on the idea of a mutually favorable exchange. Modern man's happiness consists in the thrill of looking at the shop windows, and in buying all that he can afford to buy, either for cash or on installments. He (or she) looks at people in a similar way. For the man an attractive girl -- and for the woman an attractive man -- are the prizes they are after. 'Attractive' usually means a nice package of qualities which are popular and sought after on the personality market. What specifically makes a person attractive depends on the fashion of the time, physically as well as mentally. (...) In a culture in which the marketing orientation prevails, and in which material success is the outstanding value, there is little reason to be surprised that human love relations follow the same pattern of exchange which governs the commodity and the labor market."

Erich Fromm - (The Art of Loving)





"Ekinimizde tümüyle satınalma açlığı üzerine, alanın da, verenin de isteyerek girdiği bir alışveriş anlayışı üzerine kurulmuştur. Çağımızın insanı vitrinlere bakmakla, peşin olsun, taksitle olsun alabileceği her şeyi satın almakla mutlu olabilmektedir. Çağımızdaki insanlar öbür insanlara da aynı açıdan bakarlar. Erkek için çekici bir kız – kadın için de çekici bir erkek – peşinden koşulacak ganimetlerdir. 'Çekicilik' çoğu zaman, kişilik pazarında çok tutulan, çok aranan özelliklerden yapılmış bir pakettir. Kişiyi çekici yapan şeyler, gerek vücut, gerek kafa bakımından zamanın modasına bağlıdır. (...) Alışveriş üstüne dönen, maddesel değerlerin en üstün değerler olduğu bir ekinde insanlar arası ilişkilerin de mal mülk ve iş pazarında geçerli olan yöntemlere göre yönetilmesine şaşmamak gerekir."

Erich Fromm - (Sevme Sanatı)

Young couple window shopping, Tokyo, 1959, by John Dominis

Ways Of Seeing / John Berger

"To be naked is to be oneself. To be nude is to be seen naked by others and yet not recognized for oneself. A naked body has to be seen as an object in order to become a nude. (The sight of it as an object stimulates the use of it as an object.) Nakedness reveals itself. Nudity is placed on display. To be naked is to be without disguises."

John Berger - (Ways of Seeing)





"Estar desnudo es ser uno mismo. Ser un desnudo equivale a ser visto en estado de desnudez por otros, y sin embargo, no ser reconocido por uno mismo. Para que un cuerpo desnudo se convierta en "un desnudo" es preciso que se le vea como un objeto. (y el verlo como un objeto estimula el usarlo como un objeto). La desnudez se revela a sí misma. El desnudo se exhibe."

John Berger - (Modos de ver)





"Essere spogliati è essere se stessi. Essere nudi è essere visti spogliati e, tuttavia, non essere riconosciuti per se stessi. Per diventare un nudo, il corpo spogliato deve essere visto come un oggetto. (La vista del corpo nudo come oggetto ne stimola l'uso come oggetto.) Lo spogliarsi è rivelazione di sé. La nudità è esibizione."

John Berger - (Questione di sguardi)





"Çıplak olmak insanın kendisi olmasıdır. Nü olmaksa başkalarına çıplak görünmektir; insanın kendisi olarak algılanmamasıdır. Çıplak vücudun nü olabilmesi için bir nesne olarak görülmesi gerekir. (Vücudun nesne olarak görülmesi nesne olarak kullanılmasına yol açar. ) Çıplaklık kendisini olduğu gibi ortaya koyar. Nü'lükse seyredilmek üzere ortaya konuştur."

John Berger - (Görme Biçimleri)

Mangiacane Magic, II, Tuscany, Italy, 2009, by Petter Hegre

The Unbearable Lightness of Being / Milan Kundera

"We all reject out of hand the idea that the love of our life may be something light or weightless; we presume our love is what must be, that without it our life would no longer be the same."

Milan Kundera - (The Unbearable Lightness of Being)





"Hepimiz yaşamımızın en büyük aşkının hafif, ağırlıksız bir şey olabileceği düşüncesini yekten reddederiz; aşkımızın tam olması gerektiğini, onsuz yaşamımızın hiçbir zaman eskisi gibi olmayacağını varsayarız."

Milan Kundera - (Varolmanın Dayanılmaz Hafifliği)

The Unbearable Lightness of Being (1988)
- Juliette Binoche & Daniel Day-Lewis

Letters To A Young Poet / Rainer Maria Rilke

"...to have patience with everything unresolved in your heart and to try to love the questions themselves as if they were locked rooms or books written in a very foreign language. Don't search for the answers, which could not be given to you now, because you would not be able to live them. And the point is, to live everything. Live the questions now. Perhaps then, someday far in the future, you will gradually, without even noticing it, live your way into the answer."

Rainer Maria Rilke - (Letters To A Young Poet - #4, Worpswede, near Bremen, July 16, 1903)





"Kalbinde çözülmeden kalan her şey için sabırlı ol. Soruların kendisini sevmeye çalış, kilitli odalar ve yabancı lisanda yazılmış kitaplar gibi. Cevapları şimdi arama. Şu anda cevaplar sana verilemez, çünkü sen henüz onlarla yaşayamazsın. Bu her şeyi yaşama meselesidir. Şu anda senin, soruyu yaşaman gerekiyor. Belki daha ilerde, farkına bile varmadan, günün birinde kendini cevabını yaşarken bulacaksın."

Rainer Maria Rilke - (Genç Bir Şaire Mektuplar)

Behind the wall, photo by Greyguardian

From the Life of the Marionettes (TV Movie 1980)

Dear Mogens

What I'm going to describe isn't a dream in the usual sense. Although I experienced this under the influence of pills and alcohol. This experience seemed more real and horrible than the banal reality of everyday life. But that's all trivial. You can throw this letter away. I'm not writing to amuse you, but because I must write. I dreamed that I was sleeping. I dreamed that I was dreaming. It was very sensual. I mean, in another respect. Not only erotic. But somehow there was a direct link between my lower body and the intense and sweet-smelling moisture of a woman. Sweat, saliva, the fresh scent of thick hair. I moved over a glittering, spacious surface with my eyes closed. And all was very quiet. My contentment was complete. I felt a strange urge to tell a funny story. But I couldn't speak. But that didn't distress me. The feeling of hovering was closely connected to my muteness and my brain was intensely focused on my hands or rather my fingertips. There was a little eye on every finger that perceived this glittering whiteness with twinkling delight. It felt good like this. It could remain this way. I thought or rather I didn't think at all. lt flowed like a ribbon across my lips: "lf you are death, then I welcome you, dear death. lf you are life then I welcome you, dear life." I am in a closed room without windows or doors but also without a roof or walls. Perhaps I'm locked in a sphere or an ellipse. I'm not sure. It didn't occur to me to examine the contours of the room. I dreamt that I woke from a deep slumber. I was lying on the floor, which was as soft as a thick carpet. It was nice and warm, and I was content. Katarina lay beside me. She was still immobile, fast asleep. I knew right away that it was all a dream. I told myself in a low voice that I shouldn't be afraid that it was dangerous to become afraid to start panicking, to try to find a way out to cry or shout or pound the walls. I decided to remain calm. Katarina started waking up slowly. I tried to talk to her but I couldn't reach her. It seemed as though she didn't know I was there. She was soft and indifferent in a sexually arousing way. I wanted to make love to her but she eluded me. I never managed to penetrate her. She watched me, her lids half-closed, and smiled. I fell blind rage. I withdrew to stop myself from killing her. The feelings of rage and horror almost suffocated me. I told myself to remain calm unafraid self-possessed, not unpredictable. Everything went awry. There was even a moment of tenderness of complete silence. It is difficult to describe that particular moment. The very air I was in was transformed. It became milder and easier to breathe. The grey light vanished and was replaced by the soft, subdued light of dawn much like gentle hands that caressed our sore bodies. We entered into a sudden spirituality without reservations. Then disaster struck. The most unimaginable, irrevocable thing had happened. Katarina was suddenly dead. I knew I'd killed her in some cruel gruesome way. I woke up again and found myself sitting on my bed. The heavy traffic on the highway down below had started up. Everything was as usual. Katarina slept beside me. Her breathing was calm. Can you help me? Can I be helped? Can I continue living longer? Am I really alive? Or was my dream in effect the only brief moment of life I had? Of experienced and vanquished reality?

From the Life of the Marionettes (TV Movie 1980) - A quote from the movie.





Sevgili Mogens

Tarif edeceğim şey alışılmış anlamda rüya değil. Bunu hapların ve alkolün etkisi altında yaşamış olmama rağmen. Bu deneyim günlük hayatın bayağı gerçekliğinden daha gerçek ve korkunç görünüyordu. Ama bu tamamen saçma. Bu mektubu fırlatıp atabilirsin: Seni eğlendirmek için değil, yazmam gerektiği için yazıyorum. Uyuyor olduğumu hayal ettim. Rüya görüyor olduğumu hayal ettim. Çok tenseldi. Yani, başka bir açıdan. Sadece erotik değil. Ama her nasılsa belden aşağım ile şiddetli ve tatlı kokan kadın nemi arasında direk bir bağlantı vardı. Ter, salya, kalın saçın taze kokusu. Gözlerim kapalı, parlayan, geniş bir yüzeye geçtim. Ve her şey çok sessizdi. Rahatlığım tamdı. Komik bir hikaye anlatmak için garip bir istek duydum. Ama konuşamadım. Ama bu beni endişelendirmedi. Tereddüt hissi suskunluğuma yakından bağlıydı ve beynim yoğun şekilde ellerime odaklıydı ya da daha çok parmak uçlarıma. Her parmakta küçük bir göz vardı bu parlayan beyazlığı anlık bir zevkle algılayan. Böyle iyi hissettiriyordu. Bu şekilde kalabilirdi. Düşündüm ya da hiç düşünmedim. Dudaklarım boyunca bir şerit gibi aktı: "Sen eğer ölümsen, o halde seni memnuniyetle karşılarım sevgili ölüm. Eğer hayatsan o halde seni memnuniyetle karşılarım sevgili hayat." Penceresiz ya da kapısız kapalı bir odadayım ama çatısı ya da duvarları da yoktu. Belki bir küre ya da elipse kilitlendim. Emin değilim. Odanın şeklini incelemek aklıma gelmedi. Derin bir uykudan uyandığımı düşledim. Zeminde yatıyordum ki, zemin kalın bir halı kadar yumuşaktı. Güzel ve sıcaktı. Ve ben memnundum. Katarina yanımda yatıyor. Hala hareketsiz, derin uykudaydı. Hemen, hepsinin bir rüya olduğunu anladım. Kendime, alçak bir sesle korkmamam gerektiğini söyledim, ki korkmuş olmak tehlikeliydi, paniklemeye başlamak, bir çıkış yolu bulmaya çalışmak, ağlamak ya da bağırmak ya da duvarları yumruklamak. Sakin kalmaya karar verdim. Katarina yavaşça uyanmaya başladı. Onunla konuşmaya çalıştım ama ona ulaşamadım. Benim orada olduğumu bilmiyormuş gibiydi. Cinsel olarak kışkırtıcı şekilde yumuşak ve kayıtsızdı. Onunla sevişmek istedim ama beni atlattı. Onu etkilemeyi hiç beceremedim. Beni izliyordu, gözkapakları yarı kapalı ve gülümsedi. Kör bir öfke kapladı beni. Onu öldürmemi engellemek için çekildim. Öfke ve şiddet hisleri beni neredeyse boğuyordu. Kendime, sakin, korkmamış ve hakim kalmamı söyledim. Her şey ters gitti. Tam bir sessizliğin yumuşacık bir anı bile vardı. Bu özel anı tarif etmek zor. İçinde bulunduğum hava değişti. Daha hafif ve soluması kolay oldu. Gri ışık yok oldu ve yerini yumuşak, bastırılmış şafak ışığı aldı hassas bedenlerimizi okşayan yumuşak eller gibi. Tereddütler olmadan ani bir ruhaniliğe girdik. Sonra felaket. En düşünülemez, değiştirilemez şey olmuştu. Katarina aniden ölmüştü. Onu, acımasız, dehşet verici bir şekilde öldürdüğümü biliyordum. Yeniden uyandım ve kendimi yatağımda oturur buldum. Aşağıda anayoldaki yoğun trafik başlamıştı. Her şey her zamanki gibiydi. Katarina yanımda uyuyordu. Nefesi sakindi. Bana yardım edebilir misin? Bana yardım edilebilir mi? Artık yaşamaya devam edebilir miyim? Gerçekten canlı mıyım? Yoksa yürürlükte olan rüyam, yaşadığım yegane kısacık yaşam anı mıydı? Yaşanmış ve yok olmuş gerçekliğin?

Kuklaların Yaşamından (Tv Filmi) - Filmden bir alıntı.

From the Life of the Marionettes (TV Movie 1980) - A scene from the movie.

Oktay Rifat - (Freedom has hands)

FREEDOM HAS HANDS

1
Proudly they were running, our horses
Toward the calm sea

2
The way the pigeons were flying
Perhaps it’s the happiness of freedom!

3
Kissing was forbidden, did you know,
To think
To fight for labor work force, was forbidden!

4
They separated the product from its tree
Selling it as much as it sells at the bazaars
The branches of effort broken

5
Light is blinding, they say,
Freedom a ticking bomb.
The ones who break our light
And put a arson on freedom are themselves!
When we reach for it they want it to explode,
And burn.
There are minefields
Bread and water sit in the darkness.

6
Freedom has hands,
Eyes, feet,
To wipe away its sweat
To see tomorrow,
Headed toward equality.

7
I’m a cage, you’re ivy;
Twine as much as you can twine

8
This is a love for freedom,
It only takes one to see it once
It’s a piece of clothing that will last
It’s a dream that is the truth

9
Brave drivers of the historic movement
Workers, the bees of the world’s beehive
Flying around a piece of dark bread
Brothers who bring freedom to our world.
With the thoughs of that bread they wake up,
With the thoughts of that bread the nights meet mornings;
With that sun we can reach freedom.

10
This hope is the door to being free;
A tiny crack into happy days.
This happiness is the light of better days;
It reflects upon us quietly, frightened.

Come, people of my nation,
To the doors of freedom are like a branch;
Behind it, the sky is blue.

Oktay Rifat (10 June 1914 – 18 April 1988) was a Turkish writer and playwright, and one of the forefront poets of modern Turkish poetry since the late 1930s.

http://en.wikipedia.org/wiki/Oktay_R%C4%B1fat_Horozcu

Translation: http://rucore.libraries.rutgers.edu/rutgers-lib/25875/PDF/1





ELLERİ VAR ÖZGÜRLÜĞÜN

1
Köpürerek koşuyordu atlarımız
Durgun denize doğru.

2
Bu uçuş, güvercindeki,
Özgürlük sevinci mi ne!

3
Öpüşmek yasaktı, bilir misiniz,
Düşünmek yasak,
İşgücünü savunmak yasak!

4
Ürünü ayırmışlar ağacından,
Tutturabildiğine,
Satıyorlar pazarda;
Emeğin dalları kırılmış, yerde.

5
Işık kör edicidir, diyorlar,
Özgürlük patlayıcı.
Lambamızı bozan da,
Özgürlüğe kundak sokan da onlar.
Uzandık mı patlasın istiyorlar,
Yaktık mı tutuşalım.
Mayın tarlaları var,
Karanlıkta duruyor ekmekle su.

6
Elleri var özgürlüğün,
Gözleri, ayakları;
Silmek için kanlı teri,
Bakmak için yarınlara,
Eşitliğe doğru giden.

7
Ben kafes, sen sarmaşık;
Dolan dolanabildiğin kadar!

8
Özgürlük sevgisi bu,
İnsan kapılmaya görsün bir kez;
Bir urba ki eskimez,
Bir düş ki gerçekten daha doğru.

9
Yiğit sürücüleri tarihsel akışın,
İşçiler, evren kovanının arıları;
Bir kara somunun çevresinde döndükçe
Dünyamıza özgürlük getiren kardeşler.
O somunla doğrulur uykusundan akıl,
Ağarır o somunla bitmeyen gecemiz;
O güneşle bağımsızlığa erer kişi.

10
Bu umut özgür olmanın kapısı;
Mutlu günlere insanca aralık.
Bu sevinç mutlu günlerin ışığı;
Vurur üstümüze usulca ürkek.

Gel yurdumun insanı görün artık,
Özgürlüğün kapısında dal gibi;
Ardında gökyüzü kardeşçe mavi!

Oktay Rifat

Members of the Student Nonviolent
Coordinating Committee (SNCC)
sing freedom songs during
the March on Washington, 1963, by Danny Lyon

Nilgün Marmara - (Yürek: Kutup Tan Vakti)

YÜREK: KUTUP TAN VAKTİ

Su ılık burada.
Yine göç kendiliğindendi,
Yine gözlerim açık.
Bu gizli alanda ne görürüm, böylesine
mavi ve saf, tek başına?
Ah! Bir oluk geceden acuna yönelmiş,
Bir ağaç, yeşil çığlığını aya vuran
yapraklarıyla.
Ben, buhar resitalini ya da buzulun
çağrısını düşlerim.
Göz gözü görmesin, irisler donsun ya da!
Ses boğulsun,
Boyum bu boy kalsın!
Yüreğim bu çifte olurlukta,
Ilığın en karşıtı, deli düşmanı,
Kutup tanının kendisi olmaya ant içerek,
Dilerse kardan, buzdan bir igloo olsun,
dilerse eritsin bu vücudu kendi iç şafağında,
yunsun gök taşında!

Su, şimdi aydınlık ve hafiftir,
Yüzeyi çok karanlıkla solmuş olsa da.

Nilgün Marmara

Landscape in Normandy, 1940s. by Albert Monier

Non Chiederci La Parola / Eugenio Montale

Non Chiederci La Parola

Non chiederci la parola che squadri da ogni lato
l'animo nostro informe, e a lettere di fuoco
lo dichiari e risplenda come un croco
perduto in mezzo a un polveroso prato.

Ah l'uomo che se ne va sicuro,
agli altri ed a se stesso amico,
e l'ombra sua non cura che la canicola
stampa sopra uno scalcinato muro!

Non domandarci la formula che mondi possa aprirti,
sì qualche storta sillaba e secca come un ramo.
Codesto solo oggi possiamo dirti,
ciò che non siamo, ciò che non vogliamo.

Eugenio Montale - (Ossi di seppia)





Sorma Bizden O Sözcüğü

Sorma bizden o sözcüğü, her yandan
sarıp biçimlenmemiş ruhumuzu, ateş harflerle
açıklayan onu ve tozlu bir çayırda
yitmiş safran gibi ışıl ışıl yanan.

Ah o insan ki güven içinde gider,
o kendi kendisine ve ellere dost,
gölgesine dost insan inanmadı, sıvası bozuk
duvarda yaz sıcağının iz bıraktığına yer yer.

Bir çözüm isteme bizden sana dünyalar açacak,
dal gibi kuru ve kıvrık bir heceden başka yalnız..
Bugün şudur diyebildiğimiz ancak:
İstemediğimizdir olmadığımız.


Eugenio Montale - (Mürekkep Balığı Kemikleri)

Çeviri: Sait Maden

Reminiscence by Hengki Lee

All I know / Charles Bukowski

ALL I KNOW

All I know is this: the ravens kiss my mouth
the veins are tangled here,
the sea is made of blood.

All I know is this: the hands are reaching out,
my eyes are closed, my ears are closed,
the sky rejects my scream.

All I know is this: my nostrils drip with dreams
the hounds lap us up, the fools laugh out,
the clock ticks out the dead.

All I know is this: my feet are sorrow here,
my words are less than lilies, my words are clotted now:
the ravens kiss my mouth.

Charles Bukowski





ESTO ES TODO LO QUE SE

Esto es todo lo que sé: los cuervos buscan mi boca,
las venas están aquí enmarañadas,
el mar está hecho de sangre

esto es todo lo que sé: las manos extendidas están buscando algo,
mis ojos están cerrados, mis oídos están cerrados,
el cielo rechaza mi grito

esto es todo lo que sé: los orificios de mi nariz chorrean sueños,
los perros saltan sobre nosotros, los locos se ríen,
el reloj cuenta los muertos con su tic-tac

esto es todo lo que sé: mis piernas siente dolor aquí,
mis palabras son menos que lirios, mis palabras están ahora atascadas:
los cuervos besan mi boca.

Charles Bukowski





BÜTÜN BİLDİĞİM

Bütün bildiğim şu: Kuzgunlar öper ağzımı,
düğüm düğüm toplardamar buralar,
deniz tüm kandan.

Bütün bildiğim şu: Eller uzanır,
gözlerim kapalı, tıkalı kulaklarım,
gök çığlığımı yadsır.

Bütün bildiğim şu: Düşler damlar burnumdan,
tazılar yalar yutar bizi, çılgınlar kahkahayı basar,
tiktaklarıyla ölüleri tanımlar saat.

Bütün bildiğim şu: Ayaklarım üzünç buralarda,
sözlerim leylâklardan az, sözlerim pıhtı pıhtı:
Kuzgunlar öper gayrı ağzımı.

Charles Bukowski

Çeviri: Mustafa Ziyalan

Crow, photo by Vicky Van Dort

La Violencia de las Horas / César Vallejo

LA VIOLENCIA DE LAS HORAS

Todos han muerto.

Murió doña Antonia, la ronca, que hacía pan barato en el burgo.

Murió el cura Santiago, a quien placía le saludasen los jóvenes y las mozas, respondiéndoles a todos, indistintamente: "Buenos días, José! Buenos días, María!"

Murió aquella joven rubia, Carlota, dejando un hijito de meses, que luego también murió a los ocho días de la madre.

Murió mi tía Albina, que solía cantar tiempos y modos de heredad, en tanto cosía en los corredores, para Isidora, la criada de oficio, la honrosísima mujer.

Murió un viejo tuerto, su nombre no recuerdo, pero dormía al sol de la mañana, sentado ante la puerta del hojalatero de la esquina.

Murió Rayo, el perro de mi altura, herido de un balazo de no se sabe quién.

Murió Lucas, mi cuñado en la paz de las cinturas, de quien me acuerdo cuando llueve y no hay nadie en mi experiencia.

Murió en mi revólver mi madre, en mi puño mi hermana y mi hermano en mi víscera sangrienta, los tres ligados por un género triste de tristeza, en el mes de agosto de años sucesivos.

Murió el músico Méndez, alto y muy borracho, que solfeaba en su clarinete tocatas melancólicas, a cuyo articulado se dormían las gallinas de mi barrio, mucho antes de que el sol se fuese.

Murió mi eternidad y estoy velándola.

César Vallejo

THE VIOLENCE OF THE HOURS

Everyone has died.

Doña Antonia died, the hoarse one, who made cheap bread in the village.

The priest Santiago died who delighted in the greetings of boys and girls, answering all of them, indistinctly, with "Good day, Joseph, Good day, Mary!"

That blonde young girl, Carlota, died, leaving behind a little child a few months old, who also died later, eight days after his mother.

My aunt Albina died who sang country times and customs while she sewed in the corridors for Isidora, the maid by trade, the most honourable of women.

An old one-eyed man died, whose name I don’t remember, but he slept in the sun in the morning, sitting in front of the tinsmith’s on the corner.

Rayo died, the dog as tall as myself, wounded by no one knows whose bullet.

Lucas died, my brother-in-law, in the peace of waists, whom I recall when it rains and there is no one in my experience.

My mother died in my revolver, in my fist, my sister and my brother in my gory viscera, the three of them linked by a sad kind of sadness, in the month of August in three consecutive years.

The musician Méndez died, tall and very drunk, who sol-faed melancholy toccatas on his clarinet, at the sound of which the hens of my neighbourhood fell asleep long before sunset.

My eternity died and I am keeping vigil over it.

César Vallejo

Translated by Valentino Gianuzzi and Michael Smith





SAATLERİN ZORBALIĞI

Hepsi öldü.

Köyde ucuz ekmek pişiren, kısık sesli Antonia kadın öldü.

Delikanlıların, genç kızların selam vermesinden hoşlanan ve hiç kimseyi ayırmadan "Günaydın Jose, günaydın Maria," diyerek herkese selam veren rahip Santiago öldü.

O sarışın genç kadın, geride bıraktığı küçük yavrusu da kendisinden sekiz gün sonra ölen Carlota öldü.

Çekirdekten yetişme hizmetçi Isidora’ya, o saygıdeğer kadına evinin koridorlarında bir yandan dikiş dikip bir yandan da geçmişinden kalan şarkıları söyleyen teyzem Albina öldü.

Şimdi adını hatırlamadığım, köşedeki tenekeci dükkânı önünde oturup, sabah güneşinde uyuklayan o tek gözlü ihtiyar öldü.

Rayo, şu boyu benim boyuma eş köpek, kim bilir kimin kurşunuyla vurulup öldü.

Yağmur yağarken ve anılarımda yokken biri aklıma gelen, bellerin esenliğindeki kayın biraderim Lucas öldü.

Birbirini takip eden yılların ağustos günlerinde, bir kedere başka bir kederin üçünü de bağladığı Revolverimdeki annem, yumruğumdaki kız kardeşim ve kanlı bağrımdaki abim öldü.

Klarnetiyle hüzünlü melodiler çalıp, mahallemdeki tavukları daha güneş batmadan uykuya daldıran o uzun boylu, ayyaş müzisyen Mendez öldü.

Sonsuzluğum öldü ve ben yanı başında sabahlıyorum.

César Vallejo

César Vallejo

Beim Hufschlag der Nacht / Ingeborg Bachmann

Beim Hufschlag der Nacht

Beim Hufschlag der Nacht, des schwarzen Hengstes vorm Tor,

zittert mein Herz noch wie einst und reicht mir den Sattel im Flug,

rot wie das Halfter, das Diomedes mir lieh.

Gewaltig sprengt der Wind mir auf dunkler Straße voran

und teilt das schwarze Gelock der schlafenden Bäume,

daß die vom Mondlicht nassen Früchte

erschrocken auf Schulter und Schwert springen,

und ich schleudre

die Peitsche auf einen erloschenen Stern.

Nur einmal verhalt ich den Schritt, deine treulosen Lippen zu

küssen, schon fängt sich dein Haar in den Zügeln,

und dein Schuh schleift im Staub.

Und ich hör deinen Atem noch

und das Wort, mit dem du mich schlugst.

Ingeborg Bachmann

Cuando retumban frente a mi portal los cascos de la noche

Cuando retumban frente a mi portal los cascos de la noche, caballo negro,

tiembla, como antaño, mi corazón, y me ofrece en el vuelo la montura,

roja como el cabestro que Diomedes me prestó.

Dominante me precede el viento en la calle oscura

partiendo la negra melena de árboles dormidos

y los frutos, húmedos de luz de luna,

saltan asustados sobre hombro y espada,

entonces arrojo

el látigo sobre una estrella apagada.

Una sola vez detengo la carrera, para besar  tus labios infieles;

ya se enreda tu cabello en las riendas,

y tu zapato deja surcos en el polvo.

Y aún escucho tu aliento

y la palabra con que me golpeaste.

Ingeborg Bachmann

Gecenin Nal Sesleri Arasında

Gecenin büyük kapısı önündeki kara beygirin nal sesleri arasında,
hâlâ titriyor yüreğim bir zamanlarki gibi ve uzatıyor eyeri uçarcasına,
Diomedes'in ödünç verdiği yular gibi, kıpkırmızı.
Güçlü rüzgâr öncülüğümü yapmakta
karanlık yollarda ikiye bölerek uyuyan
ağaçların kapkara örgüsünü,
öyle ki, ay ışığıyla yıkanan meyveler
korkuyla sırtlara ve kılıçlara atlamaktalar,
ve ben indiriyorum kırbacımı
sırtına, çoktan sönmüş bir yıldızın.
Yalnızca bir kez yavaşlatıyorum adımlarımı, senin nankör dudaklarını
öpmek için, saçların dizginlere dolanmış
bile, ve pabuçların kumlarda sürükleniyor.

Hâlâ duymaktayım soluğunu
bir de hançer gibi sapladığın o sözcüğü.

Ingeborg Bachmann

Çeviri: Ahmet Cemal

Always a broken girl...

Pars / Erdinç Durukan

PARS

Sen ki sulardan geçtin sulardan
Yanıbaşında akıyordu çağlayanlar
Gümbür gümbür taşlar vadilerde
Nehirler boyunca ağaçlar
Bir avuç otla kurulmuş kuş yuvaları
Uğultuyla yürüyor orman
Tırmanıyor sonra pençelerin
Yarıklarından akıyor taş ve kum
Kıran kırana bir çığ deliriyor
Bir kartal göğü okşuyor
Kanatlarında ışıldıyor güneş
Bıçak sırtı kayalar
Korkunç bir bakış gibi uzuyor
Sonunda işte bulutların arasından
Dimdik gövdenle yükselen
Saçlarında sonsuz yıldız
Yüzünde dönen ay
Ve geceye asılı gözlerinle
Bir krater gölünü ısıtan
Sen

Erdinç Durukan

Painting by Olga Gouskova