Gacela Del Amor Desesperado / Federico García Lorca

GACELA DEL AMOR DESESPERADO

La noche no quiere venir
para que tú no vengas
ni yo pueda ir.

Pero yo iré
aunque un sol de alacranes me coma la sien.
Pero tú vendrás
con la lengua quemada por la lluvia de sal.

El día no quiere venir
para que tú no vengas
ni yo pueda ir.

Pero yo iré
entregando a los sapos mi mordido clavel.
Pero tú vendrás
por las turbias cloacas de la oscuridad.

Ni la noche ni el día quieren venir
para que por ti muera
y tú mueras por mí.

Federico García Lorca

Diván del Tamarit (1931-1934)





GACELA DEL AMOR DESESPERADO

The night does not want to come
So that you do not come
Nor can I go.

But I will go
Though a sun-of-scorpions might eat my temple.
But you will come
With the tongue burned by the salt of rain.

The day does not want to come
So that you do not come
Nor can I go.

But I will go
Giving to the toads my bitten carnation.
But you will come
By the murky sewers of dark.

Neither the night, nor the day want to come,
So for you I die
And you die for me.

Federico García Lorca

Translation from http://spanishpoetryintranslation.blogspot.com/





GACELA OF DESPERATE LOVE

The night does not wish to come
so that you cannot come
and I cannot go.

But I will go
though a scorpion sun should eat my temple.

But you will come
with your tongue burned by the salt rain.

The day does not wish to come
so that you cannot come
and I cannot go.

But I will go
yielding to the toads my chewed carnation.

But you will come
through the muddy sewers of darkness.

Neither night nor day wishes to come
so that I may die for you
and you die for me.

Federico García Lorca

Translated by W. S. Merwin





GAZZELLA DELL'AMORE DISPERATO

La notte non vuole venire
perché tu non venga
e io non possa andare.

Ma io andrò
benché un sole di scorpioni mi mangi la testa.

Ma tu verrai
con la lingua bruciata dalla pioggia di sale.

Il giorno non vuole venire
perché tu non venga
e io non possa andare.

Ma io andrò
portando ai rospi il mio garofano morsicato.

Ma tu verrai
nelle cupe cloache dell'oscurità.

Né la notte né il giorno non vogliono venire
perché io muoia per te
e tu per me.

Federico García Lorca





GACELA DE L'AMOUR DESESPEREE

La nuit ne veut pas arriver
pour que tu ne viennes pas
ni moi je puisse aller.

Mais moi j’irai
même si un soleil de scorpions me mange la tempe.
Mais tu viendras
avec la langue brulée par une pluie de sel.

Le jour ne veut pas arriver
pour que tu ne viennes pas
ni moi je puisse aller.

Mais moi j’irai
en livrant aux crapauds mon oeillet mordu.
Mais tu viendras
par les troubles cloaques de l’obscurité.

Ni la nuit ni le jour veulent arriver
pour que je meure pour toi
et toi tu meures pour moi.

Federico García Lorca





UMARSIZ AŞKA GAZEL

Gelmek istemiyor gece
Ne sen gelebiliyorsun o yüzden
Ne de ben gidebiliyorum.

Ama ben gideceğim
Akrepten bir güneş şakağımı yesede.
Ama sen geleceksin
Dilin tuzlu yağmurlarca yakılmış.

Gelmek istemiyor gün
Ne sen gelebiliyorsun o yüzden
Ne de ben gidebiliyorum.

Ama ben gideceğim.
Kurbağalara atarak ağzımda çiğnediğim karanfili.
Ama sen geleceksin
Çamurlu lağımından karanlığın.

Gelmek istemiyor, ne gün, ne gece
Ölebiliriz o yüzden
Ben senin uğruna
Sen de benim.

Federico García Lorca

Photo by Masao Yamamoto

Mit zeitroten Lippen / Paul Celan

Mit zeitroten Lippen

Im Meer gereift ist der Mund,
dessen Worte der Abend hier nachspricht
im Angesicht seiner Länder.
Murmelnd spricht er sie nach,
mit zeitroten Lippen.

Mund, gezeitigt vom Meer,
vom Meer, wo der Thun schwamm
im Glanze,
der menschenher strahlt.

Silber des Thuns, den der Strahl traf,
Spiegelsilber des Thuns:
aufscheint den Augen
die zweite, die wandernde Glorie
der Stirnen.

Silber und Silber.
Doppelsilber der Tiefe.

Rudre die Kähne dorthin,
Bruder.
Wirf deine Netze danach,
Bruder.

Zieh es herauf,
wirf es uns in die Häuser,
wirf est uns auf die Tische,
wirft es uns auf die Teller -

Sieh, unsre Lippen schwellen,
zeitrot auch sie wie der Abend,
murmelnd auch sie -
und der Mund aus dem Meer
taucht schon empor
zum unendlichen Kusse.

Paul Celan





WITH TIME-RED LIPS

Matured in the sea is the mouth
whose words the evening here mimics
in the face of its lands.
Murmuring it repeats them
with time-red lips.

Mouth seasoned by sea,
by the sea where the Thun swam
in brilliance
that radiates mankindward.

Thun hit by the ray, Thunsilver,
mirror-silver of Thun:
The second, the wandering glory
of temples
illumines the eye.

Silver and silver.
Double-silver of depth.

Row the boats out there,
brother.
Throw your nets for it,
brother.

Pull it up,
throw it into our houses,
throw it on our tables,
throw it in our dishes.

See, our lips are swelling:
Time-red they too like the evening,
murmuring they too –
and the mouth from the sea
emerges
for the infinite kiss.

Paul Celan





CON LABIOS COLOR ROJO TIEMPO

En el mar madurado ha la boca,
sus palabras la tarde aquí repite
a la vista de sus tierras.
Murmurando las va repitiendo,
con labios color rojo tiempo.

Boca, que la mar envera,
la mar donde el atún nadó
en el fulgor
que irradia de los hombres.

Plata del atún al que el rayo alcanzó,
plata especular del atún:
relumbra en los ojos
la segunda, la errante gloria
de las frentes.

Plata y plata.
Plata doble del fondo.

Rema la barca hacia allí,
hermano.
Tiende tras ella tus redes,
hermano.

Sácala aquí arriba,
échanosla a las casas.
échanosla a las mesas,
échanosla a los platos -

Mira, nuestros labios se hinchan,
color rojo tiempo también como la tarde,
murmurando también ellos -
y la boca desde el mar
emerge ya
para el beso infinito.

Paul Celan





CON LABBRA ROSSE DI TEMPO

Nel mare è maturata la bocca
le cui parole qui la sera ridice
al cospetto dei suoi paesi.
Mormorando essa le ridice
con labbra rosse di tempo.

Bocca, che evocarono le maree,
nel mare in cui nuotava il tonno,
nello splendore
che irraggia dagli uomini.

Argento del tonno toccato dal raggio,
argento specchiante del tonno:
improvvisa agli occhi riluce
la seconda, la migrante
aureola
delle fronti.

Argento ed argento.
Doppio argento del profondo.

Rema con la barca fin laggiù,
fratello.
Lancia le tue reti,
fratello.

Tiralo su,
gettalo nelle nostre case,
gettalo sulle nostre tavole,
gettalo sui nostri piatti -

Guarda, le nostre labbra si fanno turgide,
anch’esse rosse di tempo come la sera,
mormoranti anch’esse -
e la bocca sorta dal mare
già emerge
al bacio infinito.

Paul Celan





ZAMAN KIRMIZISI DUDAKLARLA

Denizlerde olgunlaştı bu ağız,
o ki, sözcüklerini akşam, şimdi ve burada,
kendi ülkelerine bakarken,
mırıldanarak tekrar etmekte,
zaman kırmızısı dudaklarla.

O ağız ki, denizden yaratılmış, orkinosların,
insan varolduğundan bu yana göz kamaştıran
parıltılarla yüzdükleri denizden gelme.

Işığa hedef olan orkinosun gümüş rengi,
bir ayna gümüşü:
Gözlere çarpan ise,
alınlardan yansıyan,
bir başka ve gezginci zafer,

Gümüş ve yine gümüş.
Derinliklerin katmerli görkemi

Götür sandalları oraya,
kardeşim,
ve fırlat
ağlarını.

Çek sonra,
evlerimize,
masalarımıza,
tabaklarımıza at -

Bak, kabarmakta dudaklarımız,
onlar da zaman kırmızısı,
tıpkı akşam gibi,
onlar da mırıldanmakta -
ve denizden gelen dudaklar
kanatlanmaya başladı bile sudan,
sonsuz bir öpücüğe.

Paul Celan

Çeviri: Ahmet Cemal

Red winter, by Lora Palmer

Das ganze Leben / Paul Celan

DAS GANZE LEBEN

Die Sonnen des Halbschlafs sind blau wie dein Haar eine Stunde vor Morgen.
Auch sie wachsen rasch wie das Gras überm Grab eines Vogels.
Auch sie lockt das Spiel, das wir spielten als Trau m auf den Schiffen der Lust.
Am Kreidefelsen der Zeit begegnen auch ihnen die Dolche.

Die Sonnen des Tiefschlafs sind blauer: so war deine Locke nur einmal:
Ich weilt als ein Nachtwind im käuflichen Schoß deiner Schwester;
dein Haar hing im Ba um über uns, doch warst du nicht da. Wir waren
die Welt, und du wars t ein Gesträuch vor den Toren.

Die Sonnen des Todes sind weiß wie das Haar unsres Kindes: es
stieg aus der Flut, als du aufschlugst ein Zelt auf der Düne. Er zückte
das Messer des Glücks über uns mit erloschenen Augen.

Paul Celan





TODA LA VIDA

Los soles del sueño ligero son azules como tu cabello una hora antes del amanecer.
También ellos crecen rápido como la hierba sobre la tumba de un pájaro.
También los cautiva el juego que jugamos como ensueño en los barcos del placer.

En las rocas calcáreas del tiempo también los encuentran los puñales.
Los soles del sueño profundo son más azules: así fue tu cabellera sólo una vez:
Yo, viento nocturno, demoraba en el seno venal de tu hermana;
tu cabello colgaba en el árbol sobre nosotros, pero tú allí no estabas.
Nosotros éramos el mundo y tú eras un zarzal ante las puertas.

Los soles de la muerte son blancos como el cabello de nuestro hijo:
se elevó de las aguas cuando armaste una tienda en la duna.
Alzó sobre nosotros el cuchillo de la dicha con ojos apagados.

Paul Celan

Traducción de José Luis Reina Palazón





"The suns of deep sleep are bluer: only once were your locks like this:
I lingered as a night wind in the venal lap of your sister;
your hair hung above us in the tree, yet you weren't there.
We were the world, and you were a shrub before the gates."

Paul Celan





BÜTÜN YAŞAM

yarı uykunun güneşleri mavidir senin saçın gibi sabahtan bir saat önce
onlar da çabucak büyürler ot gibi bir kuşun mezarının üstünde
onları da ayartır oynadığımız oyun, düş olarak şehvet gemilerinde
zamanın kireç kayalıklarında karşılar onları da hançerler

derin uykunun güneşleri daha mavidir: öyleydi
senin perçemin de yalnızca bir kez
bir gece yeli olarak gezindiğimde kızkardeşinin satılık rahminde
senin saçın asılıydı üzerimizdeki ağaçta; ama sen yoktun orada
biz dünyaydık, sen de kapıların önünde bir çalılık

ölümün güneşleri beyazdır saçı gibi çocuğumuzun
selden çıktı geldi, sen kum tepesine çadır kurarken
parıldattı mutluluğun bıçağını üzerimizde sönmüş gözlerle

Paul Celan

Photo by Masao Yamamoto

La courbe de tes yeux / Paul Éluard

La courbe de tes yeux

La courbe de tes yeux fait le tour de mon coeur,
Un rond de danse et de douceur,
Auréole du temps, berceau nocturne et sûr,
Et si je ne sais plus tout ce que j'ai vécu
C'est que tes yeux ne m'ont pas toujours vu.

Feuilles de jour et mousse de rosée,
Roseaux du vent, sourires parfumés,
Ailes couvrant le monde de lumière,
Bateaux chargés du ciel et de la mer,
Chasseurs des bruits et sources des couleurs,

Parfums éclos d'une couvée d'aurores
Qui gît toujours sur la paille des astres,
Comme le jour dépend de l'innocence
Le monde entier dépend de tes yeux purs
Et tout mon sang coule dans leurs regards.

Paul Éluard / Capitale de la douleur, 1926





The Curve Of Your Eyes

The curve of your eyes embraces my heart
A ring of sweetness and dance
halo of time, sure nocturnal cradle,
And if I no longer know all I have lived through
It’s that your eyes have not always been mine.

Leaves of day and moss of dew,
Reeds of breeze, smiles perfumed,
Wings covering the world of light,
Boats charged with sky and sea,
Hunters of sound and sources of colour

Perfume enclosed by a covey of dawns
that beds forever on the straw of stars,
As the day depends on innocence
The whole world depends on your pure eyes
And all my blood flows under their sight.

Paul Éluard / Capital of Pain, 1926

Translated by A. S. Kline





La Curva de Tus Ojos

La curva de tus ojos mi corazón contornea,
Un redondel de baile y de dulzura,
Aureola del tiempo, cuna segura y nocturna,
y si ya no sé todo lo que he vivido
Es que tus ojos no me han visto siempre.

Hoja de día y espuma de rocío,
Canas del viento, sonrisas perfumadas,
Alas que cubren el mundo de luz,
Barcos cargados de cielo y de mar,
Cazadores de los ruidos y fuentes de los colores,

Perfumes surgidos de una cosecha de auroras
Que yace siempre sobre la paja de los astros,
Como el día depende de la inocencia
El mundo entero depende de tus ojos puros
Y toda mi sangre corre en sus miradas.

Paul Éluard / Capital del Dolor, 1926





La Curva Dei Tuoi Occhi

La curva dei tuoi occhi intorno al cuore
ruota un moto di danza e di dolcezza,
aureola di tempo,arca notturna e sicura
e se non so più quello che ho vissuto
è perchè non sempre i tuoi occhi mi hanno visto.

Foglie di luce e spuma di rugiada
canne del vento,risa profumate,
ali che coprono il mondo di luce,
navi cariche di cielo e di mare,
caccia di suoni e fonti di colori,

profumi schiusi da una cova di aurore
sempre posata sulla paglia degli astri,
come il giorno vive di innocenza,
così il mondo vive dei tuoi occhi puri
e tutto il mio sangue va in quegli sguardi.

Paul Éluard / Capitale del dolore, 1926





Gözlerinin Eğrisi Dolanıyor Yüreğimi

Gözlerinin eğrisi dolanıyor yüreğimi,
Bir raks  bir dinginlik çemberi
Zamanın aylası, gece beşiği ve güvenli,
Ve eğer hiçbir şey kalmadıysa aklımda yaşadığımdan
Gözlerinin her zaman görmediğindendir beni.

Yaprakları günün ve pembe şarabın köpüğü,
Rüzgârın sazları, kokulu gülücükler
Işık dünyasını saran kanatlar,
Gökyüzü ve deniz yüklü gemiler,
Gürültü avcıları ve renk kaynakları.

Tanların kuluçka yatağından doğan kokular
Yıldızların samanı üzerinde yatan
Saflığa bağımlı gün gibi tıpkı
Dünya da bağımlıdır senin tertemiz gözlerine
Ve akar bütün kanım bakışlarında senin.

Paul Éluard / Acının Başkenti, 1926

Çeviri: Özdemir İnce

Anna Karina, 1960s

Livro do Desassossego / Fernando Pessoa

"Prefiro a derrota com o conhecimento da beleza das flores, que a vitória no meio dos desertos, cheia da cegueira da alma a sós com a sua nulidade separada."

Fernando Pessoa - (Livro do Desassossego)





"I prefer a defeat that knows the beauty of flowers to a victory in the desert, full of blindness in the soul, alone with its isolated nothingness."

Fernando Pessoa - (The Book of Disquiet)




"Prefiero la derrota con el conocimiento de la belleza de las flores a la victoria en medio de los desiertos, llena de la ceguera del alma a solas con su nulidad apartada."

Fernando Pessoa - (Libro del desasosiego)





"Preferisco la sconfitta consapevole della bellezza dei fiori piuttosto che la vittoria nel mezzo del deserto, colma di cecità dell'anima di fronte alla sua nullità separata."

Fernando Pessoa - (Il libro dell'inquietudine)





"Çöl ortasında ruhun kör olmasından ibaret, her şeyden kopuk, bomboş, yapayalnız zaferlerdense, insanı çiçeklerin güzelliğinin farkına vardıran bozgunları tercih ederim."

Fernando Pessoa - (Huzursuzluğun Kitabı)

Photo by Masao Yamamoto

Ángela Adónica / Pablo Neruda

ÁNGELA ADÓNICA

Hoy me he tendido junto a una joven pura
como a la orilla de un océano blanco,
como en el centro de una ardiente estrella
de lento espacio.

De su mirada largamente verde
la luz caía como un agua seca
en transparentes y profundos círculos
de fresca fuerza.

Su pecho como un fuego de dos llamas
ardía en dos regiones levantado,
y en doble río llegaba a sus pies
grandes y claros.

Un clima de oro maduraba apenas
las diurnas longitudes de su cuerpo
llenándolo de frutas extendidas
y oculto fuego.

Pablo Neruda

Residencia en la tierra I (1925-1932)





ADONIC ANGELA

Today I stretched out next to a pure young woman
as if at the shore of a white ocean,
as if at the center of a burning star
of slow space.

From her lengthily green gaze
the light fell like dry water,
in transparant and deep circles
of fresh force.

Her bosom like a two flamed fire
burned raised in two regions,
and in a double river reached
her large, clear feet.

A climate of gold scarcely ripened
the diurnal length of her body
filling it with extended fruit
sand hidden fire.

Pablo Neruda

Residence on Earth I (1925-1932)

Translated by Donald D. Walsh





ANGELA ADÓNICA

Oggi mi son disteso presso una giovane pura
come alla riva d'un oceano bianco,
come nel centro di un'ardente stella
di lento spazio.

Dal suo sguardo lungamente verde
la luce cadeva come un'acqua secca,
in trasparenti e profondi cerchi
di fresca forza.

Il suo seno come un fuoco di due fiamme
ardeva in due regioni sollevato,
e in duplice fiume giungeva ai suoi piedi
grandi e chiari.

Un clima d'oro maturava appena
le diurne longitudini del suo corpo
empiendolo di frutti distesi
e di occulto fuoco

Pablo Neruda

Residenza sulla Terra I (1925-1932)





ANGELA ADONICA

Aujourd’hui je me suis couché près d’une jeune pure
comme au bord d’un océan blanc,
comme au centre d’une étoile ardente
d’espace lent.

De son regard longuement vert
la lumière tombait comme une eau sèche,
en de transparents et profonds cercles
de fraîche force.

Sa poitrine comme un feu de deux flammes
brûlait en deux hautes zones,
et en un double fleuve atteignait ses pieds,
grands et clairs.

Un climat d’or mûrissait à peine
les longitudes diurnes de son corps
le remplissant de fruits étendus
et de feu caché.

Pablo Neruda

Résidence sur la terre I (1925-1932)





ADONİS GİBİ ANGELA

Bugün yattım masum genç bir kızın yanında
beyaz bir okyanusun kıyısında gibi,
korlu bir yıldızın
yavaş yörüngesinin ortasında gibi.

Sonsuz yeşil bakışından
aktı ışık kuru su gibi
berrak derin çemberlerinde
taze gücün.

İki alazlı ateş gibi göğüsleri
parladı dikelmiş olarak iki bölgede,
ve çifte bir akıntıda ulaştı ateş
büyük ışıklı ayaklarına.

Altın bir iklim olgunlaştı erkenden
bedeninin gündelik uzantılarına
ve doldurdu onu akın akın meyvelerle
ve gizli korla.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

("Yeryüzünde Birinci Konaklama"dan)

Untitled, c. 1950, by Yoshiyuki Iwase

Un Río / Pablo Neruda

UN RÍO

Yo quiero ir por el Papaloapán
como tantas veces por el terroso espejo,
tocando con las uñas el agua poderosa:
quiero ir hacia las matrices, hacia la contextura
de sus originales ramajes de cristal:
ir, mojarme la frente, hundir en la secreta
confusión del rocío
la piel, la sed, el sueño.
El sábalo saliendo del agua
como un violín de plata,
y en la orilla las flores atmosféricas
y las alas inmóviles
en un calor de espacio defendido
por espadas azules.

Pablo Neruda

(Canto General / América, no invoco tu nombre en vano: Poema nº XVII)





A RIVER

I want to go along the Papaloapán
as on the earthy mirror so many times,
touching my fingers to the potent water:
I want to go to the matrix, to the original
frame of its crystal branchwork:
to go, to wet my face, to plunge in the secret
tumult of the dew
my skin my thirst my dream.
The shad shooting from the water
like a silver fiddle,
and redolent flowers on the bank,
and immobile wings
in a zone of heat defended
by blades of blue.

Pablo Neruda

(Canto General / Sixth Canto. America, I Do Not Invoke Your Name in Vain)

(Translating Neruda: The Way to Macchu Picchu / Writer by John Felstiner)





BİR IRMAK

Topraksı aynanın defalarca yaptığı gibi
sürüklenmek istiyorum Papaloapán’da,
dokunmak istiyorum güçlü suyuna tırnaklarımla:
sürüklenmek istiyorum kaynaklar arasından,
kristalin özgün dal örgüsü arasından:
alnımı ıslatmak için, daldırmak için tenimi, susuzluğu,
ve düş eklemek için
şebnemin saklı şaşkınlığına.
Ringanın sudan sıçrayışı
gümüş bir keman gibi,
ve kıyıda atmosferik çiçekler
ve kımıltısız kanatlar
mavi kılıçların savunduğu
bölgenin sıcağında.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

(Canto General’in "América, no invoco tu nombre en vano" bölümünden)

13th June 1966: EXCLUSIVE Chilean poet and activist Pablo Neruda
(1904 - 1973) leans on a ship's railing during the 34th annual
PEN boat ride around New York City. He wears a cap.
(Photo by Sam Falk/New York Times Co./Getty Images)

Apples of Hesperides / Amy Lowell

APPLES OF HESPERIDES

Glinting golden through the trees,
Apples of Hesperides!
Through the moonpierced warp of night
Shoot pale shafts of yellow light,
Swaying to the kissing breeze
Swings the treasure, goldengleaming,
Apples of Hesperides!.

Far and lofty yet they glimmer,
Apples of Hesperides!
Blinded by their radiant shimmer,
Pushing forward just for these;
Dewbesprinkled, bramblemarred,
Poor duped mortal, travelscarred,
Always thinking soon to seize
And possess the goldenglistening
Apples of Hesperides!.

Orbed, and glittering, and pendent,
Apples of Hesperides!
Not one missing, still transcendent,
Clustering like a swarm of bees.
Yielding to no man's desire,
Glowing with a saffron fire,
Splendid, unassailed, the golden
Apples of Hesperides!.

Amy Lowell





MELE DELLE ESPERIDI

Oro scintillante tra gli alberi,
Mele delle Esperidi!
Attraverso l'ordito notturno della luna trafitta
lanciate pallidi dardi di luce gialla,
tentennando alla brezza che sfiora
dondola il tesoro, l'oro luccicante,
Mele delle Esperidi.

Da lontano e dall'alto ancora baluginano
Mele delle Esperidi!
Accecati dal loro radioso luccicare
protendendosi in avanti per loro,
dalla rugiada bagnate, dai rovi rovinate,
povero mortale ingannato, dal viaggio segnato,
sempre pensando di acchiappare velocemente
e di possedere le luccicanti e dorate
Mele delle Esperidi!

Tonde, rilucenti, pendenti,
Mele delle Esperidi!
Nessuna mancante, ancora trascendenti,
raggruppate come uno sciame d'api.
Inflessibili dinanzi a qualsiasi umano desiderio,
ardenti con fiamma color zafferano,
splendide, inespugnabili, dorate,
Mele delle Esperidi!

Amy Lowell





HESPERİDES'İN ELMALARI

Altın gibi ışıldar ağaçların arasından,
Hesperides’in elmaları!
Ayla delinmiş gece kavisi arasından
Sarı ışığın solgun temrenlerini fırlatırlar,
Buse dolu melteme yönelip
Sallarlar defineyi, altın parıltılı
Hesperides’in elmaları!

Uzak ve ulaşılmaz olsalar da parıldar
Hesperides’in elmaları!
Yalnızca neşe saçan
Dürtükleyen ışığıyla körleşmiş,
Şebnemle örtülmüş, böğürtlenle boyanmış,
Zavallı safdil ölümlü, yolculuktan ürkmüş,
Altın pırıltısına yakında ulaşmayı
Ve sahip olmayı hep düşünür
Hesperides’in elmaları!

Kuşatılmış, ve pırıltılı, ve asılı,
Hesperides’in elmaları!
Hepsi tastamam, doğa üstü yine de,
Arı sürüsü gibi kümelenmiş.
Teslim olmamış hiçbir erkeğin arzusuna,
Safran ateşiyle tutuşmuş,
Şahane, saldırılmamış, altın
Elmaları Heseperides’in.

Amy Lowell

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

Photo by Jordan Sullivan

The Snow Man / Wallace Stevens

THE SNOW MAN

One must have a mind of winter
To regard the frost and the boughs
Of the pine-trees crusted with snow;

And have been cold a long time
To behold the junipers shagged with ice,
The spruces rough in the distant glitter

Of the January sun; and not to think
Of any misery in the sound of the wind,
In the sound of a few leaves,

Which is the sound of the land
Full of the same wind
That is blowing in the same bare place

For the listener, who listens in the snow,
And, nothing himself, beholds
Nothing that is not there and the nothing that is.

Wallace Stevens





EL HOMBRE DE NIEVE

Hace falta una mente de invierno
para contemplar la escarcha y las ramas
de los pinos con corteza de nieve;

y llevar un largo tiempo frío
mirando los enebros con su pelliza de hielo,
los abetos ásperos en el resplandor distante

del sol de enero; y no pensar
en ninguna desgracia al sonido del viento,
ni al sonido de hojas,

que es el sonido de la tierra
llena del mismo viento
que sopla en el mismo paraje desnudo

para el escucha, que escucha en la nieve
y, nada él mismo, observa
la nada que no está y la nada que está.

Wallace Stevens

Versión de Ramón Buenaventura





BONHOMME DE NEIGE

Il faut posséder un esprit d’hiver
Pour regarder le gel et les branches
Des pins sous leur croûte de neige ;

Avoir eu froid pendant longtemps
Pour contempler les genévriers hérissés de glace,
Les épicéas, bruts dans l’éclat lointain

Du soleil de janvier ; et ne pas imaginer
De détresse aucune dans le bruit du vent,
Le bruit d’une poignée de feuilles,

Qui est le bruit de l’étendue
Emplie du même vent
Soufflant dans le même lieu nu

Pour qui écoute, écoute dans la neige,
Et, n’étant rien lui-même, ne contemple
Rien qui ne soit là et le rien qui est.

Wallace Stevens





IL PUPAZZO DI NEVE

Bisogna avere una mente di inverno
Per ammirare il gelo e i rami
Dei pini incrostati di neve;

E aver avuto freddo a lungo
Per osservare i ginepri arruffati di ghiaccio,
Gli abeti ispidi al luccichio distante

Del sole in gennaio; e non trovare
Sofferente il suono del vento,
Il suono di poche foglie,

Che è il suono della terra
Piena dello stesso vento
Che sta soffiando sullo stesso posto spoglio

Per chi ascolta, chi ascolta nella neve,
E, lui stesso niente, non osserva
Niente che non ci sia e osserva il niente che c’è.

Wallace Stevens

Traduzione inedita di Daniele Zinni





KARDAN ADAM

Çam dallarındaki kar kabuğuna
Ve kırağıya bakmak için
Kıştan bir zihin gerekir;

Ve üşümüş olmalı haylidir, görmek için
Ardıçların buzla aşna fişne olduklarını.
Ocak güneşinin ırak pırıltısında

Zımparalar ladinler; ve düşünmemek
Rüzgârın sesindeki acıyı. Toprağın sesidir
Bir avuç yaprağın sesi; aynı rüzgârla doludur.

Karda kulak veren biri için eser aynı çıplak yerde,
Ve bir hiç olan kendisi ayrımsayamaz
Orada olmayan ve olan herhangi bir şeyi.

Wallace Stevens

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

Photo by Ichirō Kojima

Never Did I See Such Loves Nor Such Separations / İlhan Berk

Never Did I See Such Loves Nor Such Separations

Whenever I think of you
A gazelle goes down to drink water
And I see the meadows expanding

With you each evening
One green olive
And a piece of the blue sea
Take me along

Each time I dream of you
I plant roses where my hand touches
I give water to the horses
And I love the mountains even more

Ilhan Berk (18 November 1918 – 28 August 2008) was a leading contemporary Turkish poet.

Translated by Talat Sait Halman





NEITHER DID I SEE SUCH LOVES NOR SUCH PARTINGS

Each time I think of you
A gazelle jumps down, drinking
Water among the reeds.

Each evening a green olive
And a piece of sky take me
Boldly to your arms.

Each time I think of you
Roses grow at my fingers,
I give water to horses,
Loving the mountain more.

Ilhan Berk (18 November 1918 – 28 August 2008) was a leading contemporary Turkish poet.

Translated from Turkish by Murat Nemet-Nejat





NE BÖYLE SEVDALAR GÖRDÜM NE BÖYLE AYRILIKLAR

Ne zaman seni düşünsem
Bir ceylan su içmeye iner
Çayırları büyürken görürüm

Her akşam seninle
Yeşil bir zeytin tanesi
Bir parça mavi deniz
Alır beni

Seni düşündükçe
Gül dikiyorum ellerimin değdiği yere
Atlara su veriyorum
Daha bir seviyorum dağları.

İlhan Berk

Photo by Nikolay Yakovlev

Les Chants de Maldoror / Comte de Lautréamont

"On ne me verra pas, à mon heure dernière (j'écris ceci sur mon lit de mort), entouré de prêtres. Je veux mourir, bercé par la vague de la mer tempétueuse, ou debout sur la montagne... les yeux en haut, non: je sais que mon anéantissement sera complet. D'ailleurs, je n'aurais pas de grâce à espérer."

Comte de Lautréamont ~ (Les Chants de Maldoror)





"You will not, in my last hour, find me surrounded by priests. I want to die lulled by the waves of the stormy sea, or standing on a mountain-top…my eyes looking upwards, no: I know my extinction will be complete. Besides, I would have no hope of mercy."

Comte de Lautréamont ~ (The Songs of Maldoror)





"No me verán, cuando llegue mi última hora (y escribo esto en mi lecho de muerte), rodeado de curas. Quiero morir acunado por las olas del mar tempestuoso, o de pie sobre la montaña… con la mirada fija en lo alto; no: sé que mi aniquilación será completa. Además, no puedo esperar gracia alguna."

Comte de Lautréamont ~ (Los cantos de Maldoror)





"Kimse son anımda yanımda din adamı göremeyecek. Fırtınalı denizin dalgalarının kucağında ölmek istiyorum ben ya da dağlarda, ayakta. Gözlerim yukarıda değil, hayır. Bağışlanma da ummuyorum. Biliyorum, eksiksiz olacak yok oluşum."

Comte de Lautréamont ~ (Maldoror'un Şarkıları)

I've buried myself long ago, by Thymournia

Göl / Erdinç Durukan

GÖL

son durağındır senin
derin uykun

Erdinç Durukan

Nicaea, Turkey, by Kazım Torun

Allein / Hermann Hesse

ALLEIN

Es führen über die Erde
Strassen und Wege viel,
Aber alle haben
Dasselbe Ziel.

Du kannst reiten und fahren
Zu zwein und zu drein,
Den letzten Schritt
Mußt du gehen allein.

Drum ist kein Wissen
Noch Können so gut,
Als daß man alles Schwere
Alleine tut.

Hermann Hesse





ALONE

Across the Earth are leading
many a road and bend,
yet all are speeding
to the selfsame end.

Be you riding or driving
as twosome or three,
the last of your steps
belongs but to thee.

For skill's not as valid,
nor all that is known,
as tackling the difficult
stuff by your own.

Hermann Hesse

Translated from German by Walter Aue





ALONE

There lead over the earth
Streets and ways many,
But all have
The same goal.

You can ride and travel
By two and by three,
(But) the last step
You must go alone.

So there is no knowledge
Nor skill / ability so good,
But that one everything difficult
(must) alone do.

Hermann Hesse





YALNIZ

Yeryüzünde birçok
Yol ve sokak vardır,
Fakat hepsinin
Varacağı yer aynıdır.

Gezip dolaşırken türlü şekilde
İki ya da üç kişi olursun;
Son adımı ise
Yalnız atmaya mecbursun.

Bu yüzden çok faydalı değildir
Hiçbir yeti, hiçbir bilgi,
Yalnız başına yaptıktan sonra
Zor olan her bir şeyi.

Hermann Hesse

Çeviri: Hilmi Tezgör - (Altıkırkbeş Yayınları, 1993)

One Step Closer by Paulo Abrantes

La Mort heureuse / Albert Camus

"Les chats dorment des journées entières et aiment de la première étoile jusqu’à l’aube. Leurs voluptés mordent et leur sommeil est sourd. Ils savent aussi que le corps a une âme où l’âme n’a point de part."

Albert Camus - (La Mort heureuse)





"The cats sleep for days at a time and make love from the first star until dawn. Their pleasures are fierce, and their sleep impenetrable. And they know that the body has a soul in which the soul has no part."

Albert Camus - (Happy Death)





"I gatti dormono giorni interi e amano dalla prima stella fino all'alba. I loro piaceri mordono e il loro sonno è sordo. Sanno anche che il corpo ha un anima nella quale l'anima non ha parte."

Albert Camus - (La morte felice)





"Los gatos duermen días enteros y aman desde la primera estrella hasta el alba. Tienen voluptuosidades que muerden y un sueño sordo. También saben que el cuerpo tiene un alma en que no participa el alma."

Albert Camus - (La Muerte Feliz)





"Kediler gün boyunca uyur ve ilk yıldızdan tan vaktine dek sevişirler. Şehvetleri ısırgandır ve uykuları ağır. Gövdenin, ruhun hiçbir payının olmadığı bir ruhu olduğunu da bilirler."

Albert Camus - (Mutlu Ölüm)

Deux Amis, 1938, by Germaine Chaumel

La Mort heureuse / Albert Camus

"Crois-moi, il n'y a pas de grande douleur, pas de grands repentirs, de grands souvenirs. Tout s'oublie même les grandes amours. C'est ce qu'il y a de triste et d'exaltant à la fois dans la vie. Il y a seulement une certaine façon de voir les choses et elle surgit de temps en temps. C'est pour ça qu'il est bon quand même d'avoir eu un grand amour, une passion malheureuse dans sa vie. Ça fait du moins un alibi pour les désespoirs sans raison dont nous sommes accablés."

Albert Camus - (La Mort heureuse)





"Believe me there is no such thing as great suffering, great regret, great memory... Everything is forgotten, even a great love. That's what's sad about life, and also what's wonderful about it. There is only a way of looking at things, a way that comes to you every once in a while. That's why it's good to have had love in your life after all, to have had an unhappy passion- it gives you an alibi for the vague despairs we all suffer from."

Albert Camus - (Happy Death)





"Créeme, no hay gran dolor, grandes arrepentimientos, grandes recuerdos. Todo se olvida, incluso los grandes amores. Esto es lo que existe a la vez triste y exaltador en la vida. Hay solo cierta manera de ver las cosas, que surge de vez en cuando. Por esto es bueno a pesar de todo haber tenido un gran amor, una pasión desgraciada en su vida. Esto constituye por lo menos una coartada para las desesperaciones sin razón que nos agobian."

Albert Camus - (La muerte feliz)





"İnan bana, büyük acı yoktur, büyük pişmanlıklar, büyük anılar yoktur. Her şey unutulur, büyük aşklar bile. Yaşamda aynı anda hüznün ve coşkunluğun bulunuşu bundandır. Olayları görmenin ancak belli bir yolu vardır ve zaman zaman ortaya çıkar. İşte bunun içindir ki, yaşamında büyük bir aşka, mutsuz bir tutkuya sahip olmuş olmak yine de iyidir. Bu en azından bizi çökerten nedensiz umutsuzluklar için bir korunmadır."

Albert Camus - (Mutlu Ölüm)

Lovers Embrace, by David Ridley

Le premier homme / Albert Camus

"C’est dans ce sens que nos minutes de bonheur sont parfois celles où le sentiment de notre abandon nous gonfle et nous soulève dans une tristesse sans fin. Dans ce sens aussi que le bonheur souvent n’est que le sentiment apitoyé de notre malheur."

Albert Camus - (Le premier homme)





"It is in the sense that our moments of happiness are sometimes those when the feeling that we are abandoned inflates us and lifts us into an endless sadness. In the sense also that happiness often is no more than self-pity for our unhappiness."

Albert Camus - (The First Man)





"En ese sentido nuestros minutos de felicidad son a veces aquellos en los que el sentimiento de estar abandonados nos colma y los eleva a una tristeza sin fin. También en ese sentido la felicidad no es a menudo sino el enternecimiento ante nuestra desdicha."

Albert Camus - (El primer hombre)





"Bazı mutluluk dakikalarımız bırakılmışlık duygumuzun bizi şişirip sonsuz bir kedere yükselttiği dakikalardır. Gene bu nedenle mutluluk çoğu kez mutsuzluğumuza acıma duygusundan başka bir şey değildir."

Albert Camus - (İlk Adam)

Tokyo, by Yasuhiro Ishimoto

Le premier homme / Albert Camus

"Jeune, je demandais aux êtres plus qu'ils ne pouvaient donner: une amitié continuelle, une émotion permanente. Je sais leur demander maintenant moins qu'ils peuvent donner: une compagnie sans phrases. Et leurs émotions, leur amitié, leurs gestes nobles gardent à mes yeux leur valeur entière de miracle: un entier effet de la grâce."

Albert Camus - (Le premier homme)





"When I was young, I asked more of people than they could give: everlasting friendship, endless feeling. Now I know to ask less of them than they can give: a straightforward companionship. And their feelings, their friendship, their generous actions seem in my eyes to be wholly miraculous: a consequence of grace alone."

Albert Camus - (The First Man)





"De joven, yo pedía a las personas más de lo que podían dar: una amistad continua, una emoción permanente. Hoy sé pedirles menos de lo que pueden dar: una compañía sin frases. Y sus emociones, su amistad, sus gestos nobles conservan para mí su valor cabal de milagro: un efecto cabal de la gracia."

Albert Camus - (El primer hombre)





"Gençken insanlardan, verebileceklerinden fazlasını isterdim: Sürekli bir dostluk, kesintisiz bir coşku. Şimdi verebileceklerinden daha azını istemeyi öğrendim: Tümcesiz bir yoldaşlık. Ve coşkuları, dostlukları, soylu davranışları benim için mucizevi değerlerini tümüyle koruyor: Eksiksiz bir Tanrısal iyilik etkisi."

Albert Camus - (İlk Adam)

Albert Camus, ca. 1946.
Image by © Condé Nast Archive/CORBIS

Three Women / Sylvia Plath

SECOND VOICE:

There is the moon in the high window. It is over.
How winter fills my soul! And that chalk light
Laying its scales on the windows, the windows of empty offices,
Empty schoolrooms, empty churches. O so much emptiness!
There is this cessation. This terrible cessation of everything.
These bodies mounded around me now, these polar sleepers--
What blue, moony ray ices their dreams?

I feel it enter me, cold, alien, like an instrument.
And that mad, hard face at the end of it, that O-mouth
Open in its gape of perpetual grieving.
It is she that drags the blood-black sea around
Month after month, with its voices of failure.
I am helpless as the sea at the end of her string.
I am restless. Restless and useless. I, too, create corpses.

I shall move north. I shall move into a long blackness.
I see myself as a shadow, neither man nor woman,
Neither a woman, happy to be like a man, nor a man
Blunt and flat enough to feel no lack. I feel a lack.
I hold my fingers up, ten white pickets.
See, the darkness is leaking from the cracks.
I cannot contain it. I cannot contain my life.

I shall be a heroine of the peripheral.
I shall not be accused by isolate buttons,
Holes in the heels of socks, the white mute faces
Of unanswered letters, coffined in a letter case.
I shall not be accused, I shall not be accused.
The clock shall not find me wanting, nor these stars
That rivet in place abyss after abyss.

Sylvia Plath - (Three Women)





SEGUNDA VOZ:

Por la ventana se ve la luna. Alta.
¡Cómo llena mi alma el invierno! Y esa luz de tiza
depositando su polvo en las ventanas, las ventanas de despachos vacíos,
aulas vacías, iglesias vacías. ¡Oh, cuánta vacuidad!
Y esta cesación. Esta terrible cesación de todo.
Estos cuerpos que ahora se amontonan a mi alrededor. Estos durmientes polares.
¿Qué azules rayos de luna congelan sus sueños?

La siento entrar en mí, fría, ajena, como un instrumento.
Y esa insensata, dura cara en su final, esa boca dibujando una O
abierta en expresión de lamento perpetuo.
Es ella la que arrastra alrededor este mar de sangre negra
mes tras mes, con sus voces de fracaso.
Estoy desamparada como el mar en el extremo de su cordón.
Me siento intranquila. Intranquila e inútil. También yo creo cadáveres.

Marcharé hacia el norte. Marcharé adentrándome en una vasta oscuridad.
Me veo como una sombra, ni hombre ni mujer,
ni una mujer, feliz de ser como un hombre, ni un hombre
lo bastante insensible y plano como para no sentir ninguna carencia. Me siento una carencia.
Levanto mis dedos. Diez estacas blancas.
Mirad, la oscuridad se escapa por las grietas.
No puedo contenerla. No puedo contener mi vida.

Seré una heroína de lo periférico.
No se me acusará por los botones apartados,
agujeros en los talones de los calcetines, blancas caras mudas
de cartas sin contestar, enterradas en el cajón de la correspondencia.
No seré acusada, no seré acusada.
El reloj no me encontrará necesitando, ni tampoco estas estrellas
remachadas en su lugar, abismo tras abismo.

Sylvia Plath - (Tres Mujeres)

Sylvia Plath - Soy Vertical. Pero Preferiria Ser Horizontal

Traducción: José Antonio Gonzáles Cófreces & Jorge Eduardo Ritter & Eli Tolaretxipi

http://tr.scribd.com/doc/233227837/Plath-Sylvia-Soy-Vertical-Pero-Preferiria-Ser-Horizontal-16622-r1-0





İKİNCİ SES:

Yüksekteki pencerede ay var. Geçip gitti şimdi.
Nasıl da doldurur ruhumu kış! Ve bu tebeşir beyazı ışık
Serer pullarını pencerelere, boş ofislerin pencerelerine,
Boş sınıfların, boş kiliselerin. Ah nasıl da çok boşluk var!
Ve bu bitiş var. Her şeyin korkunç bitişidir bu.
Şimdi etrafımda yığılmış bu bedenler, bu kutup uykucuları –
Hangi mavi aysı ışın dondurur onların düşlerini?

Soğuk, yabancı, bir alet gibi, girdiğini hissederim içime.
Ve şu şeyin uç tarafındaki bu çılgın ve sert yüzü, açılır
O-şekilli ağzı, şu şeyin daimi kederinin gediğinde.
Kan siyahı denizi çekip döndüren kadındır
Aydan aya, şu şeyin fiyaskolu sesleriyle.
Çaresizim kendi ipinin sonundaki deniz misali.
Huzursuzum. Huzursuzum ve faydasızım. Cesetler yaratırım ben de.

Kuzey’e gideceğim. Gideceğim uzun bir siyahlığın içine.
Kendimi bir gölge gibi görürüm, ne erkek ne de kadın,
Ne erkek gibi olmaktan mutlu olacak bir kadın, ne de
Hiçbir yoksunluk hissetmeyecek denli aldırmaz ve yassı bir erkek.
Bir yoksunluk hissederim ben. Parmaklarımı kaldırırım, on beyaz mertek.
Bak, karanlık sızıyor yarıklarından.
Barındıramam bunu. Barındıramam hayatımı.

Dış muhitin kadın kahramanı olacağım ben.
Suçlanmayacağım kopmuş düğmelerce,
Çorap topuklarındaki deliklerce, bir mektup kutusunda gömülü
Yanıtlanmamış mektupların o beyaz dilsiz yüzlerince.
Suçlanmayacağım, suçlanmayacağım.
Ne saat kolay bulacak beni, ne de uçurumlara rağmen
Perçinlenmiş bu yıldızlar.

Sylvia Plath - ("Üç Kadın"dan)

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

Inge Schönthal Feltrinelli, 1955, by F. C. Gundlach