Il girasole piega a occidente
e già precipita il giorno
nel suo occhio in rovina
e l’aria dell’estate s’addensa
e già curva le foglie
e il fumo dei cantieri.
S’allontana con scorrere
secco di nubi e stridere di fulmini
quest’ultimo gioco del cielo.
Ancora, e da anni, cara, ci ferma
il mutarsi degli alberi
stretti dentro la cerchia dei Navigli.
Ma è sempre il nostro giorno
e sempre quel sole che se ne va
con il filo del suo raggio affettuoso.
Non ho più ricordi,
non voglio ricordare;
la memoria risale dalla morte,
la vita è senza fine.
Ogni giorno è nostro.
Uno si fermerà per sempre,
e tu con me, quando ci sembri tardi.
Qui sull’argine del canale,
i piedi in altalena, come di fanciulli,
guardiamo l’acqua, i primi rami dentro
il suo colore verde che s’oscura.
E l’uomo che in silenzio s’avvicina
non nasconde un coltello fra le mani,
ma un fiore di geranio.
Salvatore Quasimodo
ALMOST A MADRIGAL
The sunflower bends to the west,
and the daylight already fades in its
ruined eye, and the air of summer
thickens and already the leaves and the smoke
in the wood-yards curl. The last play of light fades
in a dry belt of cloud and a clap of thunder. Again,
and for years, dear, the transformation of trees
holds us within the narrow circle
of the Navigli. But it is always our day
and always that sun that leaves
with threads of affectionate rays.
I no longer recall; nor wish to recall;
the memory risen from the dead,
life is endless. Each day
is ours. One will end thus forever,
and you and I, when it seems late to us.
Here on the bank of the canal, swinging
our feet, like children,
we gaze at the water, the branches
clothed in their tint of green that darkens.
And the man who approaches in silence,
hides no knife in his hand
but a geranium flower.
Salvatore Quasimodo
Translated by A. S. Kline
CASI UN MADRIGAL
El girasol se inclina a occidente
y ya precipita al día en su
ojo de ruina, y el aire del verano
se adensa y ya encorva las hojas y el humo
de las fábricas. Se aleja con seco
deslizarse de nubes y rechinar de rayos
este último juego del cielo. Aún,
y hace años, querida, nos detiene el mudarse
de los árboles apretados dentro del cerco
de los canales. Pero es siempre nuestra día
y siempre aquel sol que se nos va
con el hilo de su rayo afectuoso.
No tengo más recuerdos, no queiro recordar;
la memoria remonta de la muerte,
la vida es sin fin. Cada día
es nuestro. Uno se detendrá para siempre,
y tú conmigo, cuando nos parezca tarde.
Aquí sobre el dique del canal, columpiando
los pies como chiquillos,
miramos el aqua, los primeros ramos dentro
de su color verde que oscurece.
Y el hombre que en silencio entre se acerca
no oculta el cuchillo entre las manos,
sino una flor de geranio.
Salvatore Quasimodo
Traducción de Javier Sologuren, Carlos Germán Belli
AŞK TÜRKÜSÜ
Batıya döner ayçiçeği
Gün hızlanmıştır bile
Eğildi mi o - yoğunlaşır
Yaz havası, kımıl kımıl yapraklar, işlik
Dumanları. Çatırdayıvermesiyle yıldırımların,
Bulutların akıvermesiyle bir, uzaklaşır yiter
Göğün bu son oyunu da.Yıllardan beri,
Sevgilim, hep böyle şaşkına çevirir
Bizi ağaçların değişmesi
Navigli'deki. Ama günlerimiz hep aynı,
Güneş o güneş, çekip giden
Bir ışık çizgisiyle ardında, sevgi dolu.
Anılar bitti artık, anımsamak istemiyorum;
Belleğimi ölüm almış,
Yaşamın sonu yok. Bütün günler
Bizim. Vakit geçti diyerek sen de
Bırakacaksın beni, durunca devinim.
Burda kanalın üstünde yükselerek
Salıncakla çocuklar gibi, suya
Bakıyoruz, kararan
Yeşilindeki ilk dallara.
Bıçak değil avcunda gizlediği
Sessizce yaklaşan adamın
Tek bir ıtır çiçeği.
Salvatore Quasimodo
Çeviri: Egemen Berköz
 |
| Photo by Kazım Torun |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder