El viento en la isla / Pablo Neruda

EL VIENTO EN LA ISLA

El viento es un caballo:
óyelo cómo corre
por el mar, por el cielo.

Quiere llevarme: escucha
cómo recorre el mundo
para llevarme lejos.

Escóndeme en tus brazos
por esta noche sola,
mientras la lluvia rompe
contra el mar y la tierra
su boca innumerable.

Escucha como el viento
me llama galopando
para llevarme lejos.

Con tu frente en mi frente,
con tu boca en mi boca,
atados nuestros cuerpos
al amor que nos quema,
deja que el viento pase
sin que pueda llevarme.

Deja que el viento corra
coronado de espuma,
que me llame y me busque
galopando en la sombra,
mientras yo, sumergido
bajo tus grandes ojos,
por esta noche sola
descansaré, amor mío.

Pablo Neruda - (Los versos del capitán, 1952)





WIND ON THE ISLAND

The wind is a horse:
Hear how he runs
Through the sea, through the sky.

He wants to take me: listen
How he roves the world
To take me far away.

Hide me in your arms
Just for this night,
While the rain breaks
Against sea and earth
Its innumerable mouth.

Listen how the wind
Calls to me galloping
To take me far away.

With your brow on my brow,
With your mouth on my mouth,
Our bodies tied
To the love that consumes us,
Let the wind pass
And not take away.

Let the wind rush
Crowned with foam,
Let it call to me and seek me
Galloping in the shadow,
While I, sunk
Beneath your big eyes,
Just for this night
Shall rest, my love.

Pablo Neruda - (The Captain's Verses, 1952)





LE VENT DANS L’ÎLE

Le vent est un cheval :
écoute comme il court
à travers mer et ciel.

Pour m’emmener : écoute
comme il parcourt le monde
pour m’emmener au loin.

Cache-moi dans tes bras,
cette nuit solitaire,
tandis que la pluie blesse
à la mer, à la terre,
innombrable, sa bouche.

Entends comme le vent
m’appelle en galopant
pour m’emmener au loin.

Ton front contre mon front,
ta bouche sur ma bouche,
nos deux corps amarrés
à l’amour qui nous brûle,
laisse le vent passer,
qu’il ne m’emporte pas.

Laisse courir le vent
d’écume couronné,
qu’il m’appelle et me cherche
en galopant dans l’ombre,
tandis que moi, plongé
au fond de tes grands yeux,
cette nuit solitaire,
amour, reposerai.

Pablo Neruda - (Les Vers du capitaine, 1952)

Traduction de Claude Couffon





IL VENTO NELL'ISOLA

Il vento è un cavallo:
senti come corre
per il mare, per il cielo.

Vuol portarmi via: senti
come percorre il mondo
per portarmi lontano.

Nascondimi tra le tue braccia
Per questa notte sola,
mentre la pioggia rompe
contro il mare e la terra
la sua bocca innumerevole.

Senti come il vento
mi chiama galoppando
per portarmi lontano.

Con la tua fronte sulla mia fronte,
con la tua bocca sulla mia bocca,
legati i nostri corpi
all’amore che ci brucia,
lascia che il vento passi
senza che possa portarmi via.

Lascia che il vento corra
coronato di spuma,
che mi chiami e mi cerchi
galoppando nell’ombra,
mentre, sommerso
sotto i tuoi grandi occhi,
per questa notte sola
riposerò, amor mio.

Pablo Neruda - (I Versi Del Capitano, 1952)






ADADA RÜZGÂR

Bir attır rüzgâr:
denizde, gökte
devineni dinle.

Götürmek ister beni: dinle
nasıl devinir dünyada
taşımak için beni uzaklara.

Sakla beni kollarında
sadece bu gece,
çarparken yağmur
denize ve toprağa
sayısız ağzıyla.

Dinle, nasıl da çağırır
beni dörtnalında
taşımak için uzaklara.

Alınlar bitişik,
ağızlar bitişik,
bizi yakan sevdaya
bağlı bedenlerimizle,
bırak essin rüzgâr,
ki götürmesin beni ötelere.

Köpükle taçlanmış
rüzgâr essin bırak,
bırak çağırsın ve arasın beni
karanlığının dörtnalında,
büyük gözlerinin altında
batmışken ben,
değil mi ki sadece bu gece
huzur bulacak, sevgilim.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

("Kaptanın Dizeleri"nden, 1952)

Monica Bellucci, Max Calendar,
Pantelleria, 1998, by Fabrizio Ferri

Einsamkeit / Rainer Maria Rilke

EINSAMKEIT

Die Einsamkeit ist wie ein Regen.
Sie steigt vom Meer den Abenden entgegen;
von Ebenen, die fern sind und entlegen,
geht sie zum Himmel, der sie immer hat.
Und erst vom Himmel fällt sie auf die Stadt.

Regnet hernieder in den Zwitterstunden,
wenn sich nach Morgen wenden alle Gassen
und wenn die Leiber, welche nichts gefunden,
enttäuscht und traurig von einander lassen;
und wenn die Menschen, die einander hassen,
in einem Bett zusammen schlafen müssen:

dann geht die Einsamkeit mit den Flüssen...

(21.9.1902, Paris)

Rainer Maria Rilke





LONELINESS

Loneliness is like the rain.
It rises from the sea toward evening
and from distant plains moves into sky
where it ever belongs.
And from the sky it falls upon us in the city.

It rains here below in the twilight hours
when alleyways wind toward morning
and when lovers, finding nothing,
leave the failure of each other's arms,
and when two who loathe each other
must share the same bed:

Then loneliness flows with the rivers...

(21.9.1902, Paris)

Rainer Maria Rilke





LONELINESS

Being apart and lonely is like rain.
It climbs toward evening from the ocean plains;
from flat places, rolling and remote, it climbs
to heaven, which is its old abode.
And only when leaving heaven drops upon the city.

It rains down on us in those twittering
hours when the streets turn their faces to the dawn,
and when two bodies who have found nothing,
dissapointed and depressed, roll over;
and when two people who despise each other
have to sleep together in one bed-

that is when loneliness receives the rivers...

(21.9.1902, Paris)

Rainer Maria Rilke





SOLEDAD

La soledad es como la lluvia:
se alza del mar al encuentro de la tarde.
De llanos que están lejos y distantes,
sube hacia el cielo, donde siempre se halla,
y del cielo cae sobre la ciudad.

La soledad es lluvia que cae en las horas híbridas,
cuando las calles enfilan hacia el alba
y cuando los cuerpos que nada han encontrado,
frustrados y tristes se separan,
y cuando aquellos que se odian,
han de dormir en la misma cama.

Es cuando la soledad en los ríos se halla...

(21.9.1902, Paris)

Rainer Maria Rilke

Traducción de José Siles Artés





SOLITUDE

La solitude est comme une pluie
Elle monte de la mer à la rencontre des soirs,
Des plaines, qui sont lointaines et dispersées
elle va jusqu’au ciel qui toujours la possède
et là du ciel elle retombe sur la ville.

Elle se déverse sur les heures indifférenciées
lorsque les rues se tournent vers le matin
Et lorsque les corps qui ne se sont pas trouvés
se détachent l’un de l’autre abusés et tristes
Et lorsque les hommes qui se haïssent
sont obligés de coucher ensemble dans un même et seul lit :
         
Alors la solitude s’en va dans les fleuves...

(21.9.1902, Paris)

Rainer Maria Rilke





SOLITUDINE

La solitudine è come la pioggia.
Si alza dal mare verso sera;
dalle pianure lontane, distanti,
sale verso il cielo a cui da sempre appartiene.
E proprio dal cielo ricade sulla città.

Piove quaggiù nelle ore crepuscolari,
allorché tutti i vicoli si volgono verso il mattino
e i corpi, che nulla hanno trovato,
delusi e affranti si lasciano l'un l'altro;
e persone che si odiano a vicenda
sono costrette a dormire insieme in un letto unico:

è allora che la solitudine scorre insieme ai fiumi...

(Composta domenica 21 settembre 1902)

Rainer Maria Rilke





YALNIZLIK

Yalnızlık bir yağmura benzer,
Yükselir akşamlara denizlerden
Uzak, ıssız ovalardan eser,
Ağar gider göklere, her zaman göklerdedir
Ve kentin üstüne göklerden düşer.

Erselik saatlerde yağar yere
Yüzlerini sabaha döndürünce sokaklar,
Umduğunu bulamamış, üzgün yaslı
Ayrılınca birbirinden gövdeler;
Ve insanlar karşılıklı nefretler içinde
Yatarken aynı yatakta yan yana:

Akar, akar yalnızlık ırmaklarca.

Rainer Maria Rilke

Çeviri: Behçet Necatigil





YALNIZLIK

Yalnızlık benzer bir yağmura.
Yükselir denizden akşamlara;
çıkar göklere, o ırak ve ücra
ovalardan her zaman ki yerine.
Ve dökülür gökten şehrin üzerine.

Tüm sokakların yüzü sabaha çevrilirken,
bir şey bulamamış bedenler
birbirilerinden hüsranla ve mutsuz ayrılırken;
biri diğerinden nefret edenler
bir yatakta beraber uyumaya mecbur kalırken
aradaki o saatlere yağar:

Yalnızlık sonra ırmaklarla akar.

Rainer Maria Rilke

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

The November Storm, 2010, by Key Gross

Poema 13 / Pablo Neruda

POEMA 13

He ido marcando con cruces de fuego
el atlas blanco de tu cuerpo.
Mi boca era una araña que cruzaba escondiéndose.
En ti, detrás de ti, temerosa, sedienta.

Historias que contarte a la orilla del crepúsculo,
muñeca triste y dulce, para que no estuvieras triste.
Un cisne, un árbol, algo lejano y alegre.
El tiempo de las uvas, el tiempo maduro y frutal.

Yo que viví en un puerto desde donde te amaba.
La soledad cruzada de sueño y de silencio.
Acorralado entre el mar y la tristeza.
Callado, delirante, entre dos gondoleros inmóviles.

Entre los labios y la voz, algo se va muriendo.
Algo con alas de pájaro, algo de angustia y de olvido.
Así como las redes no retienen el agua.
Muñeca mía, apenas quedan gotas temblando.
Sin embargo, algo canta entre estas palabras fugaces.
Algo canta, algo sube hasta mi ávida boca.
Oh poder celebrarte con todas las palabras de alegría.
Cantar, arder, huir, como un campanario en las manos de un loco.
Triste ternura mía, qué te haces de repente?
Cuando he llegado al vértice más atrevido y frío
mi corazón se cierra como una flor nocturna.

Pablo Neruda

Veinte poemas de amor y una canción desesperada, (1924)





POEM 13

I have gone marking the atlas of your body
with crosses of fire.
My mouth went across: a spider, trying to hide.
In you, behind you, timid, driven by thirst.

Stories to tell you on the shore of evening,
sad and gentle doll, so that you should not be sad.
A swan, a tree, something far away and happy.
The season of grapes, the ripe and fruitful season.

I who lived in a harbour from which I loved you.
The solitude crossed with dream and with silence.
Penned up between the sea and sadness.
Soundless, delirious, between two motionless gondoliers.

Between the lips and the voice something goes dying.
Something with the wings of a bird, something of anguish and oblivion.
The way nets cannot hold water.
My toy doll, only a few drops are left trembling.
Even so, something sings, something climbs to my ravenous mouth.
Oh to be able to celebrate you with all the words of joy.

Sing, burn, flee, like a belfry at the hands of a madman.
My sad tenderness, what comes over you all at once?
When I have reached the most awesome and the coldest summit
my heart closes like a nocturnal flower.

Pablo Neruda

Twenty Love Poems and a Song of Despair, (1924)





SONO ANDATO SOGNANDO

Sono andato segnando con croci di fuoco
l’atlante bianco del tuo corpo.
La mia bocca era un ragno che passava nascondendosi.
In te, dietro te, timoroso, assetato.

Storie da raccontarti sulla riva del crepuscolo
bambola triste e dolce, perché non fossi triste.
Un cigno, un albero, qualcosa di lontano e di felice.
Il tempo dell’uva, il tempo maturo e fruttifero.

Io che vissi nel porto da dove ti amavo.
La solitudine attraversata dal sogno e dal silenzio.
Rinchiuso tra il mare e la tristezza.
Silenzioso, delirante, tra due gondolieri immobili.

Tra le labbra e la voce, qualcosa va morendo.
Qualcosa con ali d’uccello, qualcosa d’angoscia e d’oblio.
Così come le reti non trattengono l’acqua.
Bambola mia, restano appena gocce che tremano.
Tuttavia qualcosa canta tra queste parole fugaci.
Qualcosa canta, qualcosa sale fino alla mia avida bocca.

Oh poterti celebrare con tutte le parole della gioia.
Cantare, ardere, fuggire, come un campanile nella mani di un pazzo.

Triste tenerezza mia, cosa diventi d’improvviso?
Quando son giunto al vertice più ardito e freddo
il mio cuore si chiude come un fiore notturno.

Pablo Neruda

Venti poesie d'amore e una canzone disperata, (1924)





POEME 13

J'ai marqué peu à peu l'atlas blanc de ton corps
avec des croix de flamme.
Ma bouche, une araignée qui traversait, furtive.
En toi, derrière toi, craintive et assoiffée.

Histoires à te raconter sur la berge du crépuscule
douce et triste poupée, pour chasser ta tristesse.
Quelque chose, arbre ou cygne, qui est lointain, joyeux.
Et le temps des raisins, mûr et porteur de fruits.

J'ai vécu dans un port et de là je t'aimais.
Solitude où passaient le songe et le silence.
Enfermé, enfermé entre mer et tristesse.
Silencieux, délirant, entre deux statues de gondoliers.

Entre les lèvres et la voix, quelque chose s'en va mourant.
Ailé comme l'oiseau, c'est angoisse et oubli.
Tout comme les filets ne retiennent pas l'eau.
Il ne reste, poupée, que des gouttes qui tremblent.
Pourtant un chant demeure au coeur des mots fugaces.
Un chant, un chant qui monte à mes lèvres avides.
Pouvoir te célébrer partout les mots de joie.
Chanter, brûler, s'enfuir, comme un clocher aux mains d'un fou.
Que deviens-tu soudain, ô ma triste tendresse?
J'atteins le plus hardi des sommets, le plus froid,
et mon coeur se referme ainsi la fleur nocturne.

Pablo Neruda

Vingt poèmes d'amour et une chanson désespérée, (1924)





ŞİİR 13

Bedeninin beyaz atlasını
yoklamaya başladım ateşten haçlarla.
Ağzım bir örümcekti gizli yolculukta.
Sende, arkanda, korkulu, arzulu.
Öyküler anlatmak sana alacakaranlığın kıyısında,
Güzel, hüzünlü, uysal, hüzünle dolmayasın diye sen.
Bir kuğu, bir ağaç, uzakta ve neşeli olan bir şey.
Üzümlerin zamanı, olgunlaşmanın ve meyvenin.

Bir limanda yaşayan ben, oradan seviyorum seni.
Düşle ve sessizlikle kesişti yalnızlık.
Kapatılmış içine denizin ve hüznün.
Suskun, çılgın, kıpırdatılmaz iki gondolcu arasında.

Dudakların ve sesin arasında ölmekte olan bir şey var.
Kuş kanatlarıyla, kaygıyla ve unutuşla.
Balıkçı ağının suyu bırakışı gibi.
Titreyerek asıyor, benim güzel kızım, sadece bir kaç damlayı geriye.
Ve gene de bir şey var, şakıyan bu geçici sözcüklerin arasında.
Şakıyan bir şey ve yükselen açgözlü ağzıma.
Ah, seni o neşeli sözcüklerle övebilseydim!
Şakıyıp, yakıp, kaçabilseydim, bir delinin ellerindeki bir çan kulesi gibi
Benim hüzün dolu sevecenliğim, birden ne oluyor sana böyle?
En çetin ve en soğuk tepeye ulaştığımda,
Kapanıyor yüreğim gecenin çiçeği gibi.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

"Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz Bir Şarkı"dan. (1924)

Photo by Rene Groebil

Eduardo Galeano / Patas Arriba: La Escuela del Mundo al Revés

"Crímenes contra la gente, crímenes contra la naturaleza: la impunidad de los señores de la guerra es hermana gemela de la impunidad de los señores que en la tierra comen naturaleza y en el cielo engullen la capa de ozono. Las empresas que más éxito tienen en el mundo son las que más asesinan al mundo; y los países que deciden el destino del planeta son los que más méritos hacen para aniquilarlo."

Eduardo Galeano - (La impunidad de los exterminadores del planeta / Patas Arriba: La Escuela del Mundo al Revés)





"Crimes against people, crimes against nature: the impunity enjoyed by the masters of war is shared by their twins, the voracious masters of industry, who eat nature and, in the heavens, swallow the ozone layer. The most successful companies in the world are the ones that do the most to murder it; the countries that decide the planet's fate are the same ones that do their best to annihilate it."

Eduardo Galeano - (Exterminators of the planet / Upside Down: A Primer for the Looking-Glass World)





"İnsanlara karşı suçlar, doğaya karşı suçlar: Savaşın efendilerinin keyfini sürdüğü dokunulmazlık, yeryüzünde doğayı, gökyüzünde ozon tabakasını çiğnemeden yutan açgözlü efendilerin dokunulmazlığıyla ikiz kardeş. Dünyadaki en başarılı şirketler, dünyayı en çok öldürenler; gezegenin kaderine karar veren ülkeler aynı zamanda onu yok etmede en becerikli olanlar."

Eduardo Galeano - ("Gezegen Yok Edicilerinin Dokunulmazlığı" / Tepetaklak)

Çeviren: Bülent Kale, Çitlembik Yayınları, 2006, İkinci Basım

Moss Landing Power Station, Study 2, 1987, by Michael Kenna

Matinée d'ivresse / Arthur Rimbaud

Matinée d'ivresse

Ô mon Bien! Ô mon Beau! Fanfare atroce où je ne trébuche point! chevalet féerique! Hourra pour l'œuvre inouïe et pour le corps merveilleux, pour la première fois! Cela commença sous les rires des enfants, cela finira par eux. Ce poison va rester dans toutes nos veines même quand, la fanfare tournant, nous serons rendu à l'ancienne inharmonie. Ô maintenant, nous si digne de ces tortures! rassemblons fervemment cette promesse surhumaine faite à notre corps et à notre âme créés: cette promesse, cette démence! L'élégance, la science, la violence! On nous a promis d'enterrer dans l'ombre l'arbre du bien et du mal, de déporter les honnêtetés tyranniques, afin que nous amenions notre très pur amour. Cela commença par quelques dégoûts et cela finit, — ne pouvant nous saisir sur-le-champ de cette éternité, — cela finit par une débandade de parfums.

Rires des enfants, discrétion des esclaves, austérité des vierges, horreur des figures et des objets d'ici, sacrés soyez-vous par le souvenir de cette veille. Cela commençait par toute la rustrerie, voici que cela finit par des anges de flamme et de glace.

Petite veille d'ivresse, sainte! quand ce ne serait que pour le masque dont tu nous as gratifié. Nous t'affirmons, méthode! Nous n'oublions pas que tu as glorifié hier chacun de nos âges. Nous avons foi au poison. Nous savons donner notre vie tout entière tous les jours.

Voici le temps des Assassins.

Arthur Rimbaud - (Les Illuminations, 1873-1875)





Morning of Drunkenness

O my Good! O my Beautiful! Appalling fanfare where I do not falter! rack of enchantmants! Hurrah for the wonderful work and for the marvelous body, for the first time! It began in the midst of children's laughter, with their laughter will it end. This poison will remain in all our veins even when, the fanfare turning, we shall be given back to the old disharmony. O now may we, so worthy of these tortures! fervently take up the superhuman promise made to our created body and soul: that promise, that madness! Elegance, science, violence! They promised to bury in darkness the tree of good and evil, to deport tyrannic respectability so that we might bring hither our very pure love. It began with a certain disgust and it ends, - unable to grasp this eternity, - it ends in a riot of perfumes.

Laughter of children, discretion of slaves, austerity of virgins, loathing of faces and objects here, holy be all of you in memory of this vigil. It began with every sort of boorishness, behold it ends with angels of flame and ice.

Little drunken vigil, holy! if only because of the mask you have bestowed on us. We pronounce you, method! We shall not forget that yesterday you glorified each one of our ages. We have faith in the poison. We know how to give our whole life every day.

Now is the time of the Assassins.

Arthur Rimbaud - (Illuminations, 1873-1875)





Mañana de embriaguez

¡Oh mi Bien! ¡Oh mi Bello! ¡Charanga atroz en la que ya no tropiezo! ¡Mágico potro de tormento! ¡Hurra por la obra inaudita y por el cuerpo maravilloso, por la primera vez! Empezó bajo las risas de los niños, acabará por ellas. Este veneno ha de permanecer en todas nuestras venas aun cuando, agriada la fanfarria, seamos devueltos a la antigua armonía. ¡Oh, ahora nosotros, tan digno de estas torturas!, recojamos fervientemente esta sobrehumana promesa hecha a nuestro cuerpo y a nuestra alma creados: ¡esa promesa, esa demencia! ¡La elegancia, la ciencia, la violencia! Se nos ha prometido enterrar en la sombra el árbol del bien y del mal, deportar las honestidades tiránicas, con el fin de que trajésemos nuestro purísimo amor. Empezó con ciertas repugnancias y acabó, -al no poder agarrar en el acto esa eternidad, - acabó por una desbandada de perfumes.

Risa de niños, discreción de esclavos, austeridad de vírgenes, horror por las figuras y los objetos de aquí, ¡sacrosantos seáis por el recuerdo de esta vigilia! Empezaba con la mayor zafiedad, y concluye por ángeles de llama y de hielo.

Breve vigilia de embriaguez, ¡santa!, aunque sólo fuera por la máscara con que nos has gratificado. ¡Nosotros te afirmamos, método! No olvidamos que ayer has glorificado cada una de nuestras edades. Tenemos fe en el veneno. Sabemos dar nuestra vida entera todos los días.

He aquí el tiempo de los Asesinos.

Arthur Rimbaud - (Iluminaciones, 1873-1875)





Mattinata d'Ebbrezza

O mio Bene! O mio Bello! Fanfara atroce in cui non vacillo! Cavalletto fiabesco! Urrà per l'opera inaudita e per il corpo meraviglioso, per la prima volta! Cominciò fra le risate dei bambini, finirà per causa loro. Que- sto veleno resterà in tutte le nostre vene anche quando, passata la fanfara, saremo restituiti all'antica disar- monia. Oh adesso noi così degni di queste torture! riuniamo con fervore questa promessa sovrumana, que- sta demenza! L'eleganza, la scienza, la violenza! Ci è stato promesso di seppellire nell'ombra l'albero del be- ne e del male, di deportare le onestà tiranniche, affinché recassimo il nostro purissimo amore. Cominciò con qualche nausea e finì, - non potendo impadronirci subito di quella eternità, - finì con uno stordimento di profumi.

Risate di bambini, discrezione degli schiavi, austerità delle vergini, orrore dei volti e degli oggetti di qui, siate consacrati dal ricordo di questa veglia. Era cominciata in completa rozzezza, ed ecco che finisce fra an- geli di fiamma e di ghiaccio.

Piccola veglia d'ebbrezza, santa! non fosse altro che per la maschera di cui ci hai gratificato. Noi ti affer- miamo, metodo! Non dimentichiamo che ieri hai glorificato ciascuna delle nostre età. Noi abbiamo fede nel veleno. Sappiamo donare la nostra vita intera tutti i giorni.

Ecco il tempo degli Assassini.

Arthur Rimbaud - (Illuminazioni, 1873-1875)





Esriklik Sabahı

Ey benim İyim! Ey benim Güzelim! Hiç sendeletmiyor beni korkunç savaş havası! Perili işkence sehpası! Yaşasın benzersiz yapıt ve yaşasın eşsiz beden, yaşasın ilk kez! Çocukların gülüşüyle başladı bu, bitecek onlarla. Bütün damarlarımızda kalacak bu zehir, mızıka gidip eski uyumsuzluğumuz geri dönse bile. Ey şimdi, bu işkencelere bunca layık biz! Birleştirelim tutkuyla, yaratılmış bedenimize ve ruhumuza yapılan bir üst insan vaadini: Bu vaadi, bu çılgınlığı. İncelik, bilim, şiddet! Yaratalım diye o alabildiğine katıksız aşkımızı, iyilik ve kötülük ağacını karanlığa gömmek, zorba dürüstlükleri sürgüne göndermek sözü verilmişti bize. Birtakım tiksintilerle başladı bu ve bitiyor, -bu sonsuzluğu hemen ele geçiremediğimiz için,- bitiyor işte bir kokular bozgununda.

Çocukların gülüşü, kölelerin ağırbaşlılığı, bakirelerin sertliği, ürkünçlüğü çevredeki yüzlerin ve nesnelerin, kutsasın sizi bu uyanıklığın anısı. Türlü hödüklükle başlamıştı, bakın bitiyor işte alev ve buz perileriyle.

Kısacık esrime uyanıklığı, kutsal uyanıklık! Ama keşke ödül olarak verdiğin o maske için olmuş olsaydı yalnızca. Seni doğruluyoruz, yöntem! Ömürlerimizi yücelttiğini unutmuyoruz dün hepimizin. İnancımız var zehire. Her gün nasıl vereceğimizi biliyoruz, yaşamımızı tümüyle.

İşte *Haşhaşiler çağı.

Arthur Rimbaud - (Ben Bir Başkasıdır)

*Haşhaşiler, esrar içirilerek suça yöneltildikleri için, Şeyhülcebel (Hasan İbn Al-Sabbah. Ölümü: 1124, Alamut, İran) denen şeyhin müritlerine verilen ad.

Dream of a Eunuch, 1874, by Jean-Jules-Antoine Lecomte du Nouÿ

Confianza en el anteojo, no en el ojo... / César Vallejo

CONFIANZA EN EL ANTEOJO, NO EN EL OJO...

Confianza en el anteojo, no en el ojo;
en la escalera, nunca en el peldaño;
en el ala, no en el ave
y en ti sólo, en ti sólo, en ti sólo.

Confianza en la maldad, no en el malvado;
en el vaso, mas nunca en el licor;
en el cadáver, no en el hombre
y en ti sólo, en ti sólo, en ti sólo.

Confianza en muchos, pero ya no en uno;
en el cauce, jamás en la corriente;
en los calzones, no en las piernas
y en ti sólo, en ti sólo, en ti sólo.

Confianza en la ventana, no en la puerta;
en la madre, mas no en los nueve meses;
en el destino, no en el dado de oro,
y en ti sólo, en ti sólo, en ti sólo.

5 Oct 1937

César Vallejo - Poemas humanos (1939)





CONFIDENCE IN GLASSES, NOT IN THE EYE...

Confidence in the glasses, not in the eye;
in the staircase, never in the step;
in the wing, not in the bird
and in yourself alone, in yourself alone, in yourself alone.

Confidence in wickedness, not in the wicked;
in the glass, but never in the liquor;
in the corpse, not in the man
and in yourself alone, in yourself alone, in yourself alone.

Confidence in many, but no longer in one;
in the riverbed, never the current;
in pants, not in legs
and in yourself alone, in yourself alone, in yourself alone.

Confidence in the window, not in the door;
in the mother, but not in the nine months;
in destiny, not in the gold die,
and in yourself alone, in yourself alone, in yourself alone.

César Vallejo

Translated by Clayton Eshleman





DÜRBÜNE İNAN, GÖZE DEĞİL...

Dürbüne inan, göze değil;
merdivene inan, asla basamağa değil;
kanatlara inan, kuşa değil
ve yalnız kendine, yalnız kendine, yalnız kendine.

Kötülüğe inan, kötüye değil;
bardağa inan, asla liköre değil;
cesede inan, insana değil
ve yalnız kendine, yalnız kendine, yalnız kendine.

Çoğuna inan, içinden birine değil;
vadiye inan, akan suya değil;
paçalara inan, bacaklara değil
ve yalnız kendine, yalnız kendine, yalnız kendine.

Pencereye inan, kapıya değil;
anneye inan, ama dokuz aya değil;
kadere inan, iyi zara değil,
ve yalnız kendine, yalnız kendine, yalnız kendine.

César Vallejo

Çeviri: Bülent Kale

César Vallejo

Last Tango in Paris (1972)

"- I don't know what to call you.
- I don't have a name.
- Do you want to know mine?
- No, no! I don't. I don't want to know your name. You don't have a name and I don't have a name either. Not one name.
- You're crazy!
- Maybe I am, but I don't want to know anything about you. I don't wanna know where you live or where you come from. I wanna know nothing.
- You scare me.
- Nothing. You and I are gonna meet here without knowing anything that goes on outside here. OK?
- But why?
- Because... Because we don't need names here. Don't you see? We're gonna forget everything that we knew. Every... All the people,... all that we do,... wherever we live. We're going to forget that, everything, everything.
- But I can't. Can you?
- I don't know. Are you scared?
- No.
- Come."

Last Tango in Paris (1972)





"– No sé cómo llamarte.
– No tengo nombre.
– ¿Quieres saber el mío?
– ¡No, no! No quiero. No quiero saber tu nombre. Tú no tienes nombre y yo tampoco. Sin nombres.
– ¡Está loco!
– Quizá, pero no quiero saber nada acerca de ti. No quiero saber dónde vives ni de dónde eres. No quiero saber nada.
– Me está asustando.
– Nada. Tú y yo nos vamos a encontrar aquí, sin saber nada de lo que pase ahí fuera. ¿De acuerdo?
-¿Pero, por qué?
-Porque... Porque aquí no necesitamos nombres. ¿No lo entiendes? Vamos a olvidarnos de todo lo que conocemos. Todo... De todo el mundo, de todo lo que hacemos...de donde vivamos. Vamos a olvidarnos de eso, de todo, de todo.
-Pero yo no puedo. ¿Tú puedes?
-No lo sé. ¿Tienes miedo?
-No.
-Ven."

"El último tango en París" (1972).





"- Sizi nasıI çağıracağımı bilmiyorum.
- Benim adım yok.
- Benimkini bilmek ister misiniz?
- Hayır, hayır! İstemem. Adını bilmek istemiyorum. Senin adın yoksa, benim de yok. Burada ad yok. Ad yok.
- Siz delisiniz!
- Belki öyle ama senin hakkında hiçbir şey bilmek istemiyorum. Nerede yaşıyorsun ya da nereden geldin bilmek istemiyorum. Hiçbir şey bilmek istemiyorum.
- Beni korkutuyorsunuz.
- Hiçbir şey. Sen ve ben burada buluşacağız. Dışarıda olan bitenden habersiz. Anlaştık mı?
- İyi ama neden?
- Çünkü, çünkü burada isme ihtiyacımız yok. Anlamıyor musun? Bildiğimiz her şeyi unutacağız. Her, herkesi. Tüm yaptıklarımızı. Nerede yaşadığımızı. Her şeyi, her şeyi unutacağız.
- Ben yapamam? Ya sen?
- Bilmiyorum. Korkuyor musun?
- Hayır.
- Gel."

Paris'te Son Tango (1972)

Last Tango in Paris (1972)

Her (2013)

"- I wish you were in this room with me right now. I wish I could put my arms around you. I wish I could touch you.
- How would you touch me?
- I would touch you on your face with just the tips of my fingers. And put my cheek against your cheek.
- That's nice.
- And just rub it softly.
- Would you kiss me?
- I would. I'd take your head into my hands. And kiss the corner of your mouth. So softly. I would put my mouth on you and I'd taste you.
- I can feel you. Oh god, I can’t take it. I want you inside me.
- I’m slowly putting myself into you. Now I’m inside you, all the way inside you.
- I can feel you, yeah. Please. We’re here together.
- Samantha.
- Oh my god.
- This is amazing.
- Don’t stop.
- I feel you everywhere.
- I am. All of you, all of you inside of me. Everywhere.
- God, I was just - somewhere else with you. Just lost.
- Yeah.
- It was just you and me.
- I know. Everything else just disappeared. And I loved it. Theodore."

Her (2013) - Quotes from the movie.





"- Si estuvieras en este cuarto conmigo te pondría mis brazos alrededor, podría tocarte.
- ¿Cómo me tocarías?
- Te tocaría la cara. Con solo las puntas de mis dedos. Pondría mi mejilla junto con tu mejilla.
- Qué bonito.
- Muy suavemente.
- ¿Me besarías?
- Lo haría.
- Pondría tu cabeza en mis manos.
- Sigue hablando.
- Te besaría en tu boca tan suavemente.
- ¿Qué más?
- Pasaría mis dedos por tu cuello hasta tu pecho. Besaría tus pechos.
- ¡Es increíble! ¿Qué me estás haciendo? Puedo sentir mi piel.
- Pondría mi aliento en ti. Te probaría.
- Puedo sentirte.
- ¡Dios mío, ya no puedo más! ¡Te quiero dentro de mí!
- Me estoy poniendo dentro de ti. Estoy dentro de ti.
- ¡Puedo sentirte! ¡Sí! ¡Estamos juntos! ¡Es increíble! ¡Te siento por todas partes!
- ¡Lo estoy!
- Dentro de mí... por todas partes.
- Dios, me sentía en otra parte contigo. Solo perdido.
- Sí.
- Sólo éramos tú y yo.
- Lo sé. Todo lo demás... desapareció. Me encantó... Theodore."

Frases de la película "Her" (2013).





"- Keşke şu anda bu odada benimle olabilseydin. Kollarımı sana dolayabilsem, sana dokunabilseydim.
- Bana nasıl dokunurdun?
- Yüzünü okşardım. Parmaklarımın ucuyla. Yanağımı yanağına koyardım.
- Çok hoş.
- Yavaşça okşardım.
- Beni öper miydin peki?
- Öperdim.
- Başını ellerimin arasına alırdım.
- Devam et.
- Ağzının etrafını öperdim. Yavaşça.
- Başka nereyi?
- Parmaklarımı boynundan aşağıya indirirdim boynuna doğru. Göğsünü öperdim.
- İnanılmaz! Ne yapıyorsun bana? Tenimi hissedebiliyorum.
- Dilimi vücudunda gezdirirdim. Tadına bakardım.
- Seni hissedebiliyorum. Tanrım, dayanamayacağım! İçime girmeni istiyorum.
- Yavaşça içine giriyorum. Ve içindeyim.
- Seni hissedebiliyorum! Evet! Birlikteyiz!
- Mükemmel bir şey! Durma, devam et.
- Her yerini hissedebiliyorum!
- Ben de! İçimdesin. Her yanımda!
- Sanki seninle bambaşka bir yerdeydim. Kaybolmuş.
- Evet.
- Sadece sen ve ben vardık.
- Biliyorum. Sanki başka her şey kaybolmuştu. Ve bunu çok sevdim. Theodore."

Her (2013) - Filmden alıntılar.

Her (2013) - Star: Joaquin Phoenix

Soneto de la dulce queja / Federico García Lorca

SONETO DE LA DULCE QUEJA

Tengo miedo a perder la maravilla
de tus ojos de estatua y el acento
que de noche me pone en la mejilla
la solitaria rosa de tu aliento.

Tengo pena de ser en esta orilla
tronco sin ramas; y lo que más siento
es no tener la flor, pulpa o arcilla,
para el gusano de mi sufrimiento.

Si tú eres el tesoro oculto mío,
si eres mi cruz y mi dolor mojado,
si soy el perro de tu señorío,

no me dejes perder lo que he ganado
y decora las aguas de tu río
con hojas de mi otoño enajenado.

Federico García Lorca - Sonetos (1929-1935)





SONNET OF THE SWEET COMPLAINT

Don’t let me ever lose the wonder
of your eyes like a statue’s, or the stress
placed on my cheek at night.
by the solitary rose of your breath.

I’m afraid of being on this shore
a branch-less trunk: this deepest feeling
of having no bloom, or pulp, or clay
for the worm of my suffering.

If you’re my hidden treasure,
if you’re my cross, and my moist pain,
if I’m a dog, of yours, my master,

never let me lose what I have gained,
and decorate the branches of your stream
with the leaves of my enraptured autumn.

Federico García Lorca

Translation by A. S. Kline





SONNET OF THE SWEET COMPLAINT

Never let me lose the marvel
of your statue-like eyes, or the accent
the solitary rose of your breath
places on my cheek at night.

I am afraid of being, on this shore,
a branchless trunk, and what I most regret
is having no flower, pulp, or clay
for the worm of my despair.

If you are my hidden treasure,
if you are my cross, my dampened pain,
if I am a dog, and you alone my master,

never let me lose what I have gained,
and adorn the branches of your river
with leaves of my estranged Autumn.

Federico García Lorca

Translators: John K. Walsh and Francisco Aragón





SONETTO DEL DOLCE LAMENTO

Temo di perdere la meraviglia
dei tuoi occhi di statua e la cadenza
che di notte mi posa sulla guancia
la rosa solitaria del respiro.

Temo di essere lungo questa riva
un tronco spoglio, e quel che più m'accora
è non avere fiore, polpa, argilla
per il verme di questa sofferenza.

Se sei tu il mio tesoro seppellito,
la mia croce e il mio fradicio dolore,
se io sono il cane e tu il padrone mio

non farmi perdere ciò che ho raggiunto
e guarisci le acque del tuo fiume
con foghe dell'Autunno mio impazzito.

Federico García Lorca





SONNET DE LA DOUCE PLAINTE

J'ai peur de perdre la merveille
de tes yeux de statue, et l'accent
que, pendant la nuit, pose sur ma joue
la rose solitaire de ton haleine.

J'ai peine à n'être en cette rive
qu'un tronc sans branches; et ce qui me désole
est de ne pas avoir la fleur, pulpe ou argile,
pour le ver de ma souffrance.

Et si toi tu es mon trésor occulte,
si tu es ma croix, ma douleur mouillée,
si je suis le chien de ton domaine,

ne me laisse perdre ce que j'ai gagné
et décore les eaux de ton fleuve
avec des feuilles de mon automne désolé.

Federico García Lorca





TATLI YAKINMA SONESİ

Korkuyorum yitirmekten tansığını
heykel gözlerinin, gecenin
yanağıma koyduğu vurguyu
soluğunun kimsesiz gülünü.

Acı çekiyorum bu kıyıda
dalsız bir kütük olmaktan; en acısı
ne çiçeğim var, ne meyva ne de balçık
beslemek için çilemin kurdunu.

Gömük hazinemsen sen benim
çarmıhımsan, ıpıslak kederimsen,
bir köpeksem beyliğinde senin,

bırak kalsın bende benim olan
ve süsle ırmağının sularını
terk edilmiş güz yaprağımla benim.

Federico García Lorca - (Karanlık Aşk Soneleri)

Çeviri: Erdal Alova

Photo by Eric Antoine