Día / Octavio Paz

DIA

Un día se pierde
En el cielo hecho de prisa
La luz no deja huellas en la nieve
Un día se pierde
Abrir y cerrar de puertas
La semilla del sol se abre sin ruido
Un día comienza
La niebla asciende la colina
Un hombre baja por el río
Los dos se encuentran en tus ojos
Y tú te pierdes en el día
Cantando en el follaje de la luz
Tañen campanas allá lejos
Cada llamada es una ola
Cada ola sepulta para siempre
Un gesto una palabra la luz contra la nube
Tú ríes y te peinas distraída
Un día comienza a tus pies
Pelo mano blancura no son nombres
Para este pelo esta mano esta blancura
Lo visible y palpable que está afuera
Lo que está adentro y sin nombre
A tientas se buscan en nosotros
Siguen la marcha del lenguaje
Cruzan el puente que les tiende esta imagen
Como la luz entre los dedos se deslizan
Como tú misma entre mis manos
Como tu mano entre mis manos se entrelazan
Un día comienza en mis palabras
Luz que madura hasta ser cuerpo
Hasta ser sombra de tu cuerpo luz de tu sombra
Malla de calor piel de tu luz
Un día comienza en tu boca
El día que se pierde en nuestros ojos
El día que se abre en nuestra noche

Octavio Paz - (Manantial, Semillas para un himno, 1943-1955)





DAY

A day is lost
In a sky suddenly there
Light leaves no footprints in the snow
A day is lost
Opening and shutting of doors
The seed of the sun splits open soundlessly
A day begins
The fog goes up in the foothills
A man goes down to the river
They meet and are found in your eyes
And you lose yourself in day
Singing among the leaves of light
Sounds of bells far away
Every call a wave
Every wave obliterates
A gesture, a word, the light against cloud
You laugh and you do your hair not noticing
A day begins at your feet
Skin hand whiteness these are not names
For this skin this hand and this whiteness
The visible and palpable which is outside
That which within and is nameless
By acts of touch they go searching in us
Following the turns that language made
Crossing the bridge this image strung from them
As light pouring itself among the fingers
As you yourself between my hands
As your hand interlaced within my hands
A day begins in my words
Light which goes ripening until it becomes flesh
Until it becomes shadow of your flesh light of your shadow
Network of warmth skin of your light
A day begins in your mouth
Day which opens in our night

Octavio Paz - (Early Poems, 1935-1955)

Translated by Muriel Rukeyser





GÜN

Bir gün yiter gider
Evren gökyüzünde
Karda iz bırakmaz ışık
Bir gün yiter gider
Kapıları açmaya ve kapatmaya....

Güneşin tohumu çatlar sessizce
Bir gün başlar
Sis oyar tepeyi
Bir adam ırmağı iner
Gözlerinde karşılaşır bunlar senin
Günün içinde yiter gidersin
Şakıyarak ışığın yapraklarında
Çanlar çalar ötelerden
Her çağrı bir dalgadır
Her dalga gömülür çıkmamak üzere
Bir kımıltı...bir söz...buluta karşı ışık...
Güler ve saçlarını tararsın dalgın

Bir gün başlar ayaklarında
Adlarından başka şey değildir; el..aklık..saç..
Bu elin..bu aklığın... bu saçların..
Bu görülebilen ve yoklanabilen dışarı...
Bu içeri ve adsız olan
Aranır bizde el yordamıyla
İzleyip dilin yürüyüşünü
Geçerler bu imgeye gerdikleri köprüden
Parmaklar arasındaki ışık gibi kayarlar
Ellerimin arasında senin gibi
Ellerimle elin gibi sarılırlar birbirlerine

Bir gün başlar ve sözlerim
Sıcaklık zinciri ışık kabuğu
Bir gün başlar ağzında
Gözlerimizde yiten gün
Açılan gün gecemize...

Octavio Paz

Photo by Lucien Clergue