El laberinto de la soledad / Octavio Paz

"Habitamos nuestra soledad como Filoctetes su isla, no esperando, sino temiendo volver al mundo. No soportamos la presencia de nuestros compañeros. Encerrados en nosotros mismos, cuando no desgarrados y enajenados, apuramos una soledad sin referencias a un más allá redentor o a un más acá creador. Oscilamos entre la entrega y la reserva, entre el grito y el silencio, entre la fiesta y el velorio, sin entregarnos jamás. Nuestra impasibilidad recubre la vida con la máscara de la muerte; nuestro grito desgarra esa máscara y sube al cielo hasta distenderse, romperse y caer como derrota y silencio."

Octavio Paz - (El Laberinto De La Soledad)





"We live in our solitude like Philoctetes on his island, fearing rather than hoping to return to the world. We cannot bear the presence of our companions. We hide within ourselves – except when we rend ourselves open in our frenzy – and the solitude in which we suffer has no reference either to a redeemer or a creator. We oscillate between intimacy withdrawal, between a shout and a silence, between a fiesta and a wake, without ever truly surrendering ourselves. Our indifference hides life behind a death mask; our wild shout rips off this mask and shoots into the sky, where it swells, explodes, and falls back in silence and defeat."

Octavio Paz - (The Labyrinth of Solitude)





"Bizim yalnızlığımız Filoktetes'in sürgün adasındaki tutsaklığına benzer. Ondan kurtulmak umuduyla değil de kurtulacağız korkusuyla yaşarız. Yoldaşlarımızın varlığına dayanamayız, hoşgörüyle karşılamayız onları. Kendi içimize gizleniriz. Genellikle açığa vurduğumuz coşkularımız dışındaki bu yalnızlık, yaratıcının ya da kurtarıcının yalnızlığına hiç benzemez. Yakınlıkla çekingenlik, haykırış ile suskunluk, fiesta ile uyanıklık arasında gider geliriz. Gerçekte hiçbirine tümden bırakmayız kendimizi. Aldırmazlıklarımız, boşvermişliklerimiz yaşamı gizleyen ölü maskesidir; yabansı çığlığımız bu maskeyi fırlatır atar gökyüzüne doğru. Maske orada gürültüyle patlar. Sessizce ve yenilgiyle yere iner."

Octavio Paz - (Yalnızlık Dolambacı)

The mask is the soul, 1989, by Greta Buysse (Cut)

El Laberinto De La Soledad / Octavio Paz

"El trabajo, único dios moderno, ha cesado de ser creador. El trabajo sin fin, infinito, corresponde a la vida sin finalidad de la sociedad moderna. Y la soledad que engendra, soledad promiscua de los hoteles, de las oficinas, de los talleres y de los cines, no es una prueba que afine el alma, un necesario purgatorio. Es una condenación total, espejo de un mundo sin salida."

Octavio Paz - (El Laberinto De La Soledad)





"Work, the only modern god, is no longer creative. It is endless, infinite work, corresponding to the inconclusive life of modern society. And the solitude it engenders--the random solitude of hotels, offices, shops and movies theaters--is not a test that strengthens the soul, a necessary purgatory. It is utter damnation, mirroring a world without exit."

Octavio Paz - (The Labyrinth of Solitude)





"Çağımızın tek tanrısı olan iş-güç (kazanç tutkusu) artık yaratıcılığını yitirmiştir. İş-güç, başı sonu olmayan uğraşıyı ve çağdaş toplumun amacı belirsiz yaşam felsefesini simgeler. Ve de iş hayatının yol açtığı yalnızlık -otellerin, büroların, koca mağazaların ve sinemaların o kalabalıktan taşan yalnızlığı- ruhu güçlendiren, arındıran yerler ya da yaşantılar değildir. Çağdaş dünyanın yalnızlığı, dünyanın çıkmazını yansıtan aynadır."

Octavio Paz - (Yalnızlık Dolambacı)

The realities of daily life under the Romanian
regime of Ceausescu were among the harshest
of any country in the Eastern Bloc,
Outside Bucharest, 1990, by Peter Turnley

Zadie Smith - (NW)

"When they met, the man and the woman, the physical attraction was immediate and overwhelming. This is still the case. Because of this unusual, acute attraction, their chronology is peculiar. The physical came first, always.

Before he spoke to her he had already washed her hair, twice.

They had sex before either knew the other’s surname.

They had anal sex before they had vaginal sex.

They had dozens of sexual partners before they married each other."

Zadie Smith - (NW)





"Cuando el hombre y la mujer se conocieron, la atracción física fue inmediata y arrolladora. Sigue siéndolo. Debido a se atracción tan aguda e insólita, su cronología es peculiar. Lo físico siempre llegó primero.

Antes de hablar con ella, él ya le había lavado el pelo dos veces.

Tuvieron relaciones sexuales antes de conocer sus respectivos apellidos.

Antes de practicar el sexo vaginal ya habían practicado el anal.

Antes de casarse habían tenido decenas de parejas sexuales."

Zadie Smith - (NW Londra)

Traducción del inglés de Javier Calvo





"Adamla kadın tanıştığında, aralarındaki fiziksel çekim ani ve çok kuvvetliydi. Hala da öyle. Bu olağandışı ve şiddetli çekimden dolayı, çok özgün bir kronolojileri var. Fiziksel şeyler hep önce geliyor.

Adam kadınla konuşmadan önce onun saçlarını halihazırda iki kez yıkamıştı.

Birbirlerinin soyadını öğrenmeden önce seviştiler.

Vajinal seksten önce anal seks yaptılar.

Evlenmeden önce ikisinin de düzinelerce seks partneri oldu."

Zadie Smith - (NW Londra)

Çeviri: Özlem Gayretli Sevim (Everest Yayınları)

Storie, by Sonia Mutti

Le Beau Navire / Charles Baudelaire

LE BEAU NAVIRE

Je veux te raconter, ô molle enchanteresse!
Les diverses beautés qui parent ta jeunesse;
Je veux te peindre ta beauté,
Où l'enfance s'allie à la maturité.

Quand tu vas balayant l'air de ta jupe large,
Tu fais l'effet d'un beau vaisseau qui prend le large,
Chargé de toile, et va roulant
Suivant un rythme doux, et paresseux, et lent.

Sur ton cou large et rond, sur tes épaules grasses,
Ta tête se pavane avec d'étranges grâces;
D'un air placide et triomphant
Tu passes ton chemin, majestueuse enfant.

Je veux te raconter, ô molle enchanteresse!
Les diverses beautés qui parent ta jeunesse;
Je veux te peindre ta beauté,
Où l'enfance s'allie à la maturité.

Ta gorge qui s'avance et qui pousse la moire,
Ta gorge triomphante est une belle armoire
Dont les panneaux bombés et clairs
Comme les boucliers accrochent des éclairs;

Boucliers provoquants, armés de pointes roses!
Armoire à doux secrets, pleine de bonnes choses,
De vins, de parfums, de liqueurs
Qui feraient délirer les cerveaux et les coeurs!

Quand tu vas balayant l'air de ta jupe large
Tu fais l'effet d'un beau vaisseau qui prend le large,
Chargé de toile, et va roulant
Suivant un rythme doux, et paresseux, et lent.

Tes nobles jambes, sous les volants qu'elles chassent,
Tourmentent les désirs obscurs et les agacent,
Comme deux sorcières qui font
Tourner un philtre noir dans un vase profond.

Tes bras, qui se joueraient des précoces hercules,
Sont des boas luisants les solides émules,
Faits pour serrer obstinément,
Comme pour l'imprimer dans ton coeur, ton amant.

Sur ton cou large et rond, sur tes épaules grasses,
Ta tête se pavane avec d'étranges grâces;
D'un air placide et triomphant
Tu passes ton chemin, majestueuse enfant.

Charles Baudelaire - (Fleurs du mal)





THE BEAUTIFUL SHIP

I want to name for you, indolent sorceress!
The divers marks of beauty which adorn your youth;
I want to describe your beauty,
In which are blended childhood and maturity.

When you go sweeping by in your full, flowing skirts,
You resemble a trim ship as it puts to sea
Under full sail and goes rolling
Lazily, to a slow and easy rhythm.

On your large, round neck, on your plump shoulders,
Your head moves proudly and with a strange grace;
With a placid, triumphant air
You go your way, majestic child.

I want to name for you, indolent sorceress!
The divers marks of beauty which adorn your youth;
I want to describe your beauty,
In which are blended childhood and maturity.

Your exuberant breast which swells your silken gown,
Your triumphant breast is a lovely cabinet
Whose panels, round and bright,
Catch each flash of light like bucklers,

Exciting bucklers, armed with rosy points!
Cabinet of sweet secrets, crowded with good things,
With wines, with perfumes, with liqueurs
That would make delirious the minds and hearts of men!

When you go sweeping by in your full, flowing skirts,
You resemble a trim ship as it puts to sea
Under full sail and goes rolling
Lazily, to a slow and easy rhythm.

Your shapely legs beneath the flounces they pursue
Arouse and torment obscure desires
Like two sorceresses who stir
A black philtre in a deep vessel.

Your arms which would scorn precocious Hercules
Are the worthy rivals of glistening boas,
Made to clasp stubbornly Y
our lover, as if to imprint him on your heart.

On your large, round neck, on your plump shoulders,
Your head moves proudly and with a strange grace;
With a placid, triumphant air
You go your way, majestic child.

Charles Baudelaire - (Flowers of Evil)

Translated by William Aggeler

Other english translations: http://fleursdumal.org/poem/147





EL BELLO NAVIO

Yo te quiero contar, ¡oh lánguida hechicera!
Los distintos encantos que ornan tu juventud;
          Trazar deseo tu belleza
Donde, a la par, se alían infancia y madurez.

Cuando pasas, barriendo el aire con tu falda
Semejas a un bajel que enfila la bocana
          Y anda balanceándose, desplegadas las velas,
Siguiendo un ritmo dulce y perezoso y lento.

Sobre tu esbelto cuello y tus anchas espaldas
Se pavonea con gracia tu altanera cabeza;
          Con aire plácido y triunfal
Continúas tu camino, majestuosa niña.

Yo te quiero contar, ¡oh lánguida hechicera!
Los distintos encantos que ornan tu juventud;
          Trazar deseo tu belleza
Donde, a la par, se alían infancia y madurez.

Tu seno que se comba, oprimiendo el moaré,
Tu seno triunfante es un pulido armario
          Cuyas dos jambas claras y arqueadas
Se parecen a escudos que aferrasen la luz.

¡Provocantes defensas con dos rosadas puntas!
Mueble dulce en secretos, lleno de cosas ricas:
          Vinos, perfumes, néctares,
Que harían delirar mentes y corazones.

Cuando pasas, barriendo el aire con tu falda,
Semejas a un bajel que enfila la bocana
          Y anda balanceándose, desplegadas las velas,
Siguiendo un ritmo dulce y perezoso y lento.

Tus piernas escultóricas, bajo airosos volantes,
Provocan y exasperan las fiebres más oscuras,
          Cual dos brujas batiendo
En profunda vasija el más siniestro tósigo.

Tus brazos que anhelaran los hércules precoces,
Son los más firmes émulos de las boas deslizantes,
          Pensados para asir
Como para tatuar en tu pecho a tu amante.

Sobre tu esbelto cuello y tus anchas espaldas,
Se pavonea con gracia tu cabeza altanera;
          Con aire plácido y triunfal
Continúas tu camino, majestuosa niña.

Charles Baudelaire - (Las flores del mal)

Versiones de Antonio Martínez Sarrión





LA BELLA NAVE

O mia tenera maga, voglio dirti le lodi
delle tante bellezze di cui t'adorni e godi;
la tua bellezza dipingerti voglio,
fatta d'acerba grazia e d'adulto rigoglio.

Quando vai sventagliando con l'ampia gonna l'aria,
sembri una bella nave che prenda il largo, carica
di vele, sopra l'acqua dondolandosi
secondo un ritmo dolce, un ritmo pigro e blando.

Sul collo largo e pieno, sugli omeri opulenti
come un trofeo d'insolite grazie la testa ostenti,
e placida non meno che imperiosa
per la tua via procedi, fanciulla maestosa.

O mia tenera maga, voglio dirti le lodi
delle tante bellezze di cui t'adorni e godi;
la tua bellezza dipingerti voglio
fatta d'acerba grazia e d'adulto rigoglio.

Il tuo seno che sforza la seta, baldanzoso
e superbo, il tuo seno è un mobile prezioso,
nei cui pannelli lucidi e bombati,
come in due scudi, i lampi rimangono impigliati.

Scudi piccanti, ch'armano rosee punte protese!
Stipo ricolmo di mille dolcissime sorprese,
di vini, di profumi, di liquori
che accendono una febbre nei cervelli e nei cuori!

Quando vai sventagliando con l'ampia gonna l'aria,
sembri una bella nave che prenda il largo, carica
di vele, sopra l'acqua dondolandosi
secondo un ritmo dolce, un ritmo pigro e blando.

Le tue nobili gambe contro le balze guizzano
e in fondo al cuore oscuri desideri ci aizzano,
come due fattucchiere che un immondo
beveraggio rimestino in un vaso profondo.

Fra le tue braccia, boa scintillanti e feroci,
che sanno farsi giuoco degli ercoli precoci,
serri l'amante con tale ardore
che par tu voglia fartene un suggello sul cuore.

Sul collo largo e pieno, sugli omeri opulenti
come un trofeo d'insolite grazie la testa ostenti,
e placida non meno che imperiosa
per la tua via procedi, fanciulla maestosa.

Charles Baudelaire - (I fiori del male)





GÜZEL GEMİ

Ey güzeller güzeli, sana demem o ki,
Binbir ışıkla renk bezemiş gençliğini;
Çizmek isterim resmini tez,
Kucak kucağadır orada ilkyaz ve güz.

Andırır havada savrulan eteklerin,
O ince, upuzun, güzel gemilerin
Vuruşunu açığa, uzak;
Ardından bir uyumun, bezgince, yumuşak.

Üstünde boynunun, omuzlarının, dimdik,
Yükselir başın bir alımla görülmedik;
Taçla süslü bir bakış soğuk,
Yürür gidersin yolunda sen, göksel çocuk.

Ey güzeller güzeli, sana demem o ki,
Binbir ışıkla renk bezemiş gençliğini;
Çizmek isterim resmini tez,
Kucak kucağadır orada ilkyaz ve güz.

Göğsün ki başlar ve yuvarlaklaşır gittikçe,
Göğsün ki görülmedik en eşsiz çekmece,
Aydınlık ve yuvarlak bir düş,
İki kalkan onlar, şimşekler vurmuş;

O çıldırtan göğsün süslü pembe güllerle,
Saklandığı gizlerin, dolu nelerle,
Eskimiş şaraplar ve ıtır,
Orada duymak ve düşünmek sayıklamaktır.

Andırır havada savrulan eteklerin,
O ince, upuzun, güzel gemilerin
Vuruşunu açığa uzak
Ardından bir uyumun, bezgince, yumuşak.

O soylu bacakların senin avlamakta,
Çılgınca istekleri, etekler ardında,
Aranan özsuyudur aşkın,
Süzülmüş tortulardan karanlıkların.

Kolların, yeni yetme erkekleri saran,
Başka mı ki uzun ve parlak yılanlardan,
Sarar âşığını sımsıkı,
Hep sende duracak o iz, çıkartma tıpkı.

Üstünde boynunun, omuzlarının, dimdik,
Yükselir başın bir alımla görülmedik,
Taçla süslü bir bakış soğuk,
Yürür gidersin yolunda sen, göksel çocuk.

Charles Baudelaire - (Kötülük Çiçekleri)

Çeviri: Sabahattin Kudret Aksal

Nu de la Mer, by Lucien Clergue

Orientación de los gatos / Julio Cortázar

ORIENTACIÓN DE LOS GATOS

A Juan Soriano

Cuando Alana y Osiris me miran no puedo quejarme del menor disimulo, de la menor duplicidad. Me miran de frente, Alana su luz azul y Osiris su rayo verde. También entre ellos se miran así, Alana acariciando el negro lomo de Osiris que alza el hocico del plato de leche y maúlla satisfecho, mujer y gato conociéndose desde pianos que se me escapan, que mis caricias no alcanzan a rebasar. Hace tiempo que he renunciado a todo dominio sobre Osiris, somos buenos amigos desde una distancia infranqueable; pero Alana es mi mujer y la distancia entre nosotros es otra, algo que ella no parece sentir pero que se interpone en mi felicidad cuando Alana me mira, cuando me mira de frente igual que Osiris y me sonríe o me habla sin la menor reserva, dándose en cada gesto y cada cosa como se da en el amor, allí donde todo su cuerpo es como sus ojos, una entrega absoluta, una reciprocidad ininterrumpida.

Es extraño, aunque he renunciado a entrar de lleno en el mundo de Osiris, mi amor por Alana no acepta esa llaneza de cosa concluida, de pareja para siempre, de vida sin secretos. Detrás de esos ojos azules hay más, en el fondo de las palabras y los gemidos y los silencios alienta otro reino, respira otra Alana. Nunca se lo he dicho, la quiero demasiado para trizar esta superficie de felicidad por la que ya se han deslizado tantos días, tantos años. A mi manera me obstino en comprender, en descubrir; la observo pero sin espiarla; la sigo pero sin desconfiar; amo una maravillosa estatua mutilada; un texto no terminado, un fragmento de cielo inscrito en la ventana de la vida.

Hubo un tiempo en que la música me pareció el camino que me llevaría de verdad a Alana, mirándola escuchar nuestros discos de Bartok, de Duke Ellington, de Gal Costa, una transparencia paulatina me ahondaba en ella, la música la desnudaba de una manera diferente, la volvía cada vez más Alana porque Alana no podía ser solamente esa mujer que siempre me había mirado de lleno sin ocultarme nada. Contra Alana, más allá de Alana yo la buscaba para amarla mejor; y si al principio la música me dejó entrever otras Alanas, llegó el día en que f rente a un grabado de Rembrandt la vi cambiar todavía más, como si un juego de nubes en el ciclo alterara bruscamente las luces y las sombras de un paisaje. Sentí que la pintura la llevaba más allá de sí misma para ese único espectador que podía medir la instantánea metamorfosis nunca repetida, la entrevisión de Alana en Alana. Intercesores involuntarios, Keith Harrett, Beethoven y Anibal Troilo me habían ayudado a acercarme, pero frente a un cuadro o un grabado Alana se despojaba todavía más de eso que creía ser, por un momento entraba en un mundo imaginario para sin saberlo salir de si misma, yendo de una pintura a otra, comentándolas o callando, juego de cartas que cada nueva contemplación barajaba para aquel que sigiloso y atento, un poco atrás o llevándola del brazo, veía sucederse las reinas y los ases, los piques y los tréboles, Alana.

¿Qué se podía hacer con Osiris? Darle su leche, dejarlo en su ovillo negro satisfactorio y ronroneante; pero a Alana yo podía traerla a esta galería de cuadros como lo hice ayer, una vez más asistir a un teatro de espejo y de cámaras oscuras, de imágenes tensas en la tela frente a esa otra imagen de alegres jeans y blusa roja que después de aplastar el cigarrillo a la entrada iba de cuadro en cuadro, deteniéndose exactamente a la distancia que su mirada requería, volviéndose a mí de tanto en tanto para comentar o comparar. Jamás hubiera podido descubrir que yo no estaba ahí por los cuadros, que un poco atrás o de lado mi manera de mirar nada tenía que ver con la suya. Jamás se daría cuenta de que su lento y reflexivo paso de cuadro en cuadro la cambiaba hasta obligarme a cerrar los ojos y luchar para no apretarla en los brazos y llevármela al delirio, a una locura de carrera en plena calle. Desenvuelta, liviana en su naturalidad de goce y descubrimiento, sus altos y sus demoras se inscribían en un tiempo diferente del mío, ajeno a la crispada espera de mi sed.

Hasta entonces todo había sido un vago anuncio, Alana en la música, Alana frente a Rembrandt. Pero ahora mi esperanza empezaba a cumplirse casi insoportablemente, desde nuestra llegada Alana se había dado a las pinturas con una atroz inocencia de camaleón, pasando de un estado a otro sin saber que un espectador agazapado acechaba en su actitud, en la inclinación de su cabeza, en el movimiento de sus manos o sus labios el cromatismo interior que la recorría hasta mostrarla otra, allí donde la otra era siempre Alana sumándose a Alana, las cartas agolpándose hasta completar la baraja. A su lado, avanzando poco a poco a lo largo de los muros de la galería, la iba viendo darse a cada pintura, mis ojos multiplicaban un triángulo fulminante que se tendía de ella al cuadro y del cuadro a mí mismo para volver a ella y aprehender el cambio, la aureola diferente que la envolvía un momento para ceder después a un aura nueva, a una tonalidad que la exponía a la verdadera, a la última desnudez. Imposible prever hasta donde se repetiría esa ósmosis, cuántas nuevas Alanas me llevarían por fin a la síntesis de la que saldríamos los dos colmados, ella sin saberlo y encendiendo un nuevo cigarrillo antes de pedirme que la llevara a tomar un trago, yo sabiendo que mi larga búsqueda había llegado a puerto y que mi amor abarcaría desde ahora lo visible y lo invisible, aceptaría la limpia mirada de Alana sin incertidumbres de puertas cerradas, de pasajes vedados.

Frente a una barca solitaria y un primer piano de rocas negras, la vi quedarse inmóvil largo tiempo; un imperceptible ondular de las manos la hacia como nadar en el aire, buscar el mar abierto, una fuga de horizontes. Ya no podía extrañarme que esa otra pintura donde una reja de agudas puntas vedaba el acceso a los árboles linderos la hiciera retroceder como buscando un punto de mira, de golpe era la repulsa, el rechazo de un limite inaceptable. Pájaros, monstruos Marinos, ventanas dándose al silencio o dejando entrar un simulacro de la muerte, cada nueva pintura arrasaba a Alana despojándola de su color anterior, arrancando de ella las modulaciones de la libertad, del vuelo, de los grandes espacios, afirmando su negativa frente a la noche y a la nada, su ansiedad solar, su casi terrible impulso de ave fénix. Me quedé atrás sabiendo que no me sería posible soportar su mirada, su sorpresa interrogativa cuando viera en mi cara el deslumbramiento de la confirmación, porque eso era también yo, eso era mi proyecto Alana, mi vida Alana, eso había sido deseado por mí y refrenado por un presente de ciudad y parsimonia, eso ahora al fin Alana, al fin Alana y yo desde ahora, desde ya mismo. Hubiera querido tenerla desnuda en los brazos, amarla de tal manera que todo quedara claro, todo quedara dicho para siempre entre nosotros, y que de esa interminable noche de amor, nosotros que ya conocíamos tantas, naciera la primera alborada de la vida.

Llegábamos al final de la galería, me acerqué a la puerta de salida ocultando todavía la cara, esperando que el aire y las luces de la calle me volvieran a lo que Alana conocía de mi. La vi detenerse ante un cuadro que otros visitantes me habían ocultado, quedarse largamente inmóvil mirando la pintura de una ventana y un gato. Una última transformación hizo de ella una lenta estatua nítidamente separada de los demás, de mí que me acercaba indeciso buscándole los ojos perdidos en la tela. Vi que el gato era idéntico a Osiris y que miraba a lo lejos algo que el muro de la ventana no nos dejaba ver. Inmóvil en su contemplación, parecía menos inmóvil que la inmovilidad de Alana. De alguna manera sentí que el triángulo se había roto, cuando Alana volvió hacia mí la cabeza el triángulo ya no existía, ella había ido al cuadro pero no estaba de vuelta, seguía del lado del gato mirando más allá de la ventana donde nadie podía ver lo que ellos veían, lo que solamente Alana y Osiris veían cada vez que me miraban de frente.

Julio Cortázar - (Queremos tanto a Glenda)





THE ORIENTATION OF CATS

Whenever Alana and Osiris look at me I can complain neither of duplicity nor concealment.  They look at me head on, Alana with her bluish light and Osiris with his green rays.  They also look at one another this way, Alana stroking Osiris's black back which his nose and happy mouth reach from his milk bowl, woman and cat intimate on a level that eludes me, a level that my caresses cannot exceed.  It's been a while now since I renounced all control over Osiris – we're good friends at an unbreachable distance; but Alana is my wife and the distance between us is different, something that she doesn't seem to feel but which compromises my happiness whenever she looks at me, whenever she looks at me just like Osiris does and smiles or talks to me without the slightest reservation, every gesture and matter of hers handed over like love itself, as if her eyes comprised her entire body, a complete handover, uninterrupted reciprocity.

It's strange: although I have forsaken complete entry into Osiris's world, my love for Alana cannot accept the simplicity of closure, of always being together, of life without secrets.  Behind those blue eyes lies more; at the bottom of those words, those moans and those silences another kingdom, another Alana lives and breathes.  I've never told her this because I love her too much to dampen our superficial happiness, and besides, so many days, so many years have already passed.  In my way I am still trying to understand, to discover; I observe her without spying; I follow her without mistrust; I love a beautiful, mutilated statue, an unfinished text, a fragment of heaven written into the window of life.

There was a time when music seemed like my path to truth about Alana.  Looking at her I listened to the records of Bártok, Duke Ellington, and Gal Costa, and a gradual transparency took me deeper into her, the music uncloaked her in a different way, made her every time a little more like Alana because Alana could not only be this woman who had always looked at me fully without hiding a thing.  I looked against Alana, beyond Alana, in order to love her better.  And if music initially allowed me to espy other Alanas, the day came when I saw her change even more in front of an engraving by Rembrandt, as if a game of clouds in the sky had suddenly altered the chiaroscuro of a landscape.  I sensed that the painting carried her beyond herself in the eyes of the one observer who could notice the instantaneous metamorphosis never repeated, the view between Alana and Alana.  Involuntary intercessors – Keith Jarrett, Beethoven, and Aníbal Troilo – had helped me approach her, but facing a painting or engraving Alana still removed more of what I believed her to be.  She entered for a moment into an imaginary world so as to depart, without knowing it, from herself, moving from one painting to another, commenting on them then falling silent, a game of cards whereby every new thought merited stealthy and polite consideration.  A bit behind or by raising her arm,  Alana would follow queens and aces, spades and clubs.

What could be done with Osiris?  Give him milk, leave him curled up purring and happy in a black ball.  But Alana I could take to the picture gallery as I had yesterday, have her attend yet again a theater of mirrors and dark rooms, of tense images upon her body before that other image of light jeans and a red blouse which, after squashing a cigarette at the entrance, went from painting to painting, maintaining the exact distance that her look required, turning towards me now and again to comment or compare.  She would never have been able to discover that I was not there because of the paintings, that behind or beside her my way of looking at our surroundings had nothing to do with hers.  She would never realize that her slow and pensive step from painting to painting was changing her to such an extent that I was forced to close my eyes and struggle to keep myself from seizing her in my arms and delivering her to madness, to a mad race in the streets.  Relaxed and carefree in the naturalness of her pleasures and discovery, her highs and delays had been set to a different rhythm than mine, quite alien to the infuriating suppression of my thirst.

Until then everything had been a vague announcement, Alana in music, Alana before Rembrandt; but now my hopes began to become almost unbearable.  Since our arrival Alana had devoted herself to these paintings with the atrocious innocence of a chameleon, passing from one state to another without realizing that a crouching observer was lying in wait, looking in her posture, the inclination of her head, and the movement of her hands or lips for the interior chromatism coating her that would show her to be another, a state in which Alana was always being added to Alana, the cards piling up until the deck was full.  At her side, advancing little by little along the gallery walls, I walked and watched her engage herself in each painting, my eyes multiplying a flashing triangle made of her moving from painting to painting as points bound to me.  All of this was done to get back to her, to catch the change, the different halo which enveloped her one moment only to give way the next moment to a new aura, to a tonality which exposed her to a true and final unveiling.  It was impossible to foresee how long this osmosis would continue, how many new Alanas would ultimately be brought to me in the synthesis of the Alana whom the two of us, gorged on Alanas, would finally extract.  Of course, she would know nothing of this; she would simply light another cigarette and ask me to bring her a drink.  Whereas I would know that my long search had finally come to an end, that henceforth my love encompassed the visible and invisible, and I would accept Alana's clean gaze with no uncertainty of closed doors or forbidden passageways.

I saw her standing for a while and not moving before a lonely boat and an initial mass of black rock.  An imperceptible wave of her hands made her seem like she was swimming in the air, searching for the open sea, a flight towards the horizon.  I could not help finding it strange that another painting, in which a grille of acute dots prohibited access to a line of trees, made her step back as if looking for a certain vantage point.  And all of a sudden she was repulsed, having reached an unacceptable limit.  Birds, sea monsters, windows giving on to silence and letting in a simulacrum of death, every new painting destroyed Alana, depriving her of her previous color, ripping from her the modulations of liberty, of flight, of great open spaces, affirming her denial of night and nothingness, her fear of sunlight, her almost terrible impulse of the phoenix.  I stayed back knowing that I wouldn't be able to tolerate her gaze, her curious surprise when she looked me in the eye and saw bedazzled confirmation.  Because this was also what I was, this was my project Alana, my life Alana, this had been what I wanted and what was contained by a present time of city and parsimony, then now at last Alana, at last Alana and I from now on, from this very moment.  I would have liked to take her naked in my arms, love her in such a way that she would have no doubts and all would be said forever between us.  And from this endless night of love would emerge the first dawn of a new life for us who had known so many dawns already.

We arrived at the final exhibit in the gallery.  I moved closer to the exit, all the while hiding my face and hoping that the air and lights in the street would bring back what Alana knew of me.  I saw her stop before a painting whose view had been blocked by other visitors.  She stayed there for a long time without budging, gazing at the picture of a window and a cat.  One last transformation made her into a statue cleanly separated from all the others, from me who was now approaching indecisively, looking for her lost eyes amidst her form.  I noticed that the cat was identical to Osiris and that it was gazing at something far away which the window wall did not let us see.  Completely unmoving and deep in thought was the cat, yet still not as motionless as Alana.  Somehow I sensed that the triangle had been broken; when Alana turned her head towards me the triangle no longer existed.  She had gone into the picture but had not come back.  From the other, betrayed side she continued looking beyond the window where no one could see what they could see, what only Alana and Osiris could see every time they looked right at me.

Julio Cortázar





KEDİLERİN YÖN BULMASI

Alana ve Osiris bana bakınca, en ufak bir ikiyüzlülük, ya da, gizlilikten yakınamam. Dosdoğru yüzüme bakıyorlar; Alana ve mavi ışığı, Osiris ve yeşil ışını. Birbirlerine de aynı şekilde bakıyorlar; Alana Osiris’in siyah sırtını okşuyor, o da süt kabından burnunu kaldırıyor ve tatmin olmuş bir biçimde miyavlıyor. Kadın ve kedi benden ayrı, okşamalarımın yakalayamadığı alanlarda iletişimde bulunuyorlar. Osiris üzerinde bir otorite kurmaktan çoktan vazgeçtim; iyi arkadaşız, bununla birlikte aramızda aşılamayacak bir uzaklık var. Ama, Alana karım ve uzaklık bir başka. Bana baktığında, ve bana gülümsediğinde, Osiris gibi yüzüme doğruca baktığında, ya da, hiçbir şey gizlemeden konuştuğunda – her davranışında ve herşeyde kendini vererek, aşkta da nasıl veriyorsa; tüm bedeni de gözleri gibi olduğunda, mutlak bir bağış, kesintisiz bir karşılık, onun göremediği bir gölge düşüyor mutluluğuma.

Şaşılacak şey, Osiris’in evrenine doğruca girmekten vazgeçmeme karşın, Alana için olan aşkım, böyle tekdüze biçimde sonuçlanmış bir anlaşmayı kabul etmiyor : her zaman için bir çift olmak, gizemsiz bir yaşam. Bu mavi gözlerinin ardında başka birşey var, bu sözcüklerin, sızlamaların, sessizliklerin altında başka bir evren soluk alıyor. Bunu ona hiç söylemedim, bunca günün bunca yılın üzerinden geçtiği bu mutluluk yüzeyini kıramayacak kadar çok seviyorum onu. Kendi kafama göre anlamaya, keşfetmeye çalışıyorum. Gözetlemeden, kuşku duymadan izliyorum onu. Yaralanmış çok güzel bir heykeli, bitmemiş bir metni, yaşam penceresine yazılmış bir gökyüzü parçasını seviyorum.

Bir ara müziğin beni Alana’ya götürebilecek bir yol olduğunu sandım; ona, Bartok, Duke Ellington, Gal Gorta’nın plaklarını dinlerken baktığımda, duyarsız bir saydamlık beni onun yerine yerleştiriyordu; müzik onu değişik bir biçimde soyuyordu, onu daha da Alana yapıyordu, çünkü Alana doğruca yüzüme baktığında benden hiçbir şey gizlemeyen bir kadın olamazdı. Alana’ya karşı, Alana’nın ötesinde, onu daha iyi sevebilmek için arıyordum; ve başlangıçta müzik bana başka Alanalar gösterdiyse de Rembrandt’ın bir gravürünün önünde onun daha da değiştiğini gördüm: gökyüzünde bir bulut oyununun ansızın gölgelerin yerini değiştirdiği, ışıkların görüntü aydınlığa kavuşturduğu gibi. Resmin Alana’yı kendi kabuğunun dışına çıkardığını duydum, bir anlık bir değişim mı – Alana’dan Alana”ya giden, görünmesiyle yitmesi bir olan bu düşü – ölçebilen tek izleyici olarak. Gönüllü aracı Keith Jarrett, Beethoven, ve Annibal Troilo ona yaklaşmama yardımcı olmuşlardı. Ama bir gravürün, ya da, tablonun önünde Alana kendi olduğunu sandığı kişiden daha da ayrılıyor, bir an için düşsel bir evrene giriyordu. Bilmeden kendi dışına çıkıyordu, bir resimden diğerine giderek, onları yorumlayarak, ya da, susarak. Kraliçelerin, asların, maçaların, sineklerin, Alanaların birbiri ardına geldiğini gören, dikkatli ve temkinli ve biraz geride durup onu kolundan tutan biri için her yeni izlemenin yeniden dağıttığı bir iskambil oyunu..

Osiris ile ne yapabilirdim ki? Sütünü vermek ve tatmin olmuş siyah topaca saygı duymaktan başka. Ama Alana’yı, dün yaptığım gibi resim sergisine götürebilirdim; bir kez daha aynalar ve kara odalar tiyatrosuna tanık olmak ve tuale gerilmiş imgelerin başka bir imgeye-girişte sigarasını söndürdükten sonra üzerinde pislenmiş bir kot pantolon ve kırmızı gömlekle tablodan tabloya geçen, bakışının tam istediği aralıkta duran, ara sıra yanıma gelip bir yorum yada, bir karşılaştırma yapmamı isteyen Alana- karşı durmalarını görmek için. Buraya tablolar için geldiğimden, ve onu biraz geriden, ya da, yanından izleyen bakışımın kendi bakışıyla hiçbir ilgisi olmadığından kuşkusu olamazdı. Alana tablodan tabloya düşünceli bir şekilde geçerken çok değişiyordu.  Gözlerimi kapatmak,  ve onu kollarımın arasında sarıp taşkınlık yapmak, sokakta delice bir yarışa götürmek istiyordum. Bunu yapmamak için acı çektiğimi hiçbir zaman bilmeyecekti. Bulgusunda ve eğlencesinde rahatlığı bulurken, duraklamaları ve durgunlukları gerilimine ve susuzluğuma yabancı, benimkinden ayrı bir zamana yazılıyorlardı.

Şimdiye dek herşey yalnızca belirtiydi; müzikte Alana, Rembrandt önünde Alana. Ama bekleyişim artık çekilmez olmuştu. Sanat Galerisine gelişimizden beri, Alana kendini resimlere vermişti: bukalemunun korkunç saflığıyla bir durumdan diğerine geçiyordu: uygun zamanı gözetleyen bir izleyicinin onu, duruşunda, başının eğikliğinde, ellerini ya da, dudaklarının deviminde izlediğini, ve her yeni durumun tüm oyun bitene dek birbiri ardına masaya düşen iskambil kağıtları gibi Alana’nın Alana’yı kapattığını bilmeden. Alana’nın yanında, Galerinin duvarları boyunca ilerlerken, onun kendini bir resme verdiğini gördüm; Alana tabloya bakıyordu. Ben de tabloya bakıyordum. Sonra da bana bakıyordu, ve gözleri böylece değişmeyi yakalayan bir üçgeni çoğaltıyordu. Onu bir an için çevreleyen değişik bir ayla, yerini bir yenisine bırakıyordu; en son en gerçek çıplaklığa götürene dek. Bu birbirine geçişin nereye dek yineleneceğini, her ikimizin de arzusunu yerine getirecek bir bileşime kaç yeni Alana’nın beni götüreceğini önceden kestirmek olanaksızdı. Onu bir içki içmeğe götürmek istediğimi söylemeden önce yeni bir sigara yakan, ve hiçbir şeyden kuşkulanmayan Alana, ve uzun arayışımın en sonunda sonuçlandığını ve sevgimin bundan böyle görünür ile görünmeyeni ayırdedebileceğini, kapalı kapılardan yasak geçitlerden çekinmeksizin Alana’nın açık bakışını kabul edeceğini bilen ben.

Bırakılmış bir kayığın ve ön planda kayalıkların bulunduğu bir resmin önünde Alana’nın yeniden durgunlaştığını gördüm; ellerinin görünmeyen bir dalgalanışı, onu sanki gökyüzünde yüzermiş gibi gösteriyordu. Sanki büyük denizleri, enginlerde bir kaçışı arıyordu. Ağaçların geçişini yasaklayan, ucunda maça desenleri olan parmaklıkların bulunduğu bir resmin onu ürküttüğünü görmek beni şaşırtmadı; başka bir yansıma noktası arıyor gibiydi; ve ansızın tablodan uzaklaşması, kabul edilemeyecek bir sınırlanmanın yadsınışı. Kuşlar, sualtı canavarları, sessizliğe açılmış, ölümün bir benzerinin içeriye girmesine göz yuman pencereler… her yeni resim, Alana’nın bir önceki rengini silerek, onu kaplıyordu: özgürlüğün, uçuşun ve büyük mekanların titreşimlerini ondan çekerek, geceyi ve hiçliği yadsıyışını, güneşin yörüngesinden kaynaklanan arzusunu, anka kuşunu andıran ürpertici çevikliğini olumlayarak. Beklediğim şeyin gerçekleşmesinin yüzümde yapacağı göz kamaştırıcı etkisini gördüğünde, soru dolu şaşkınlığı ve bakışının altından kalkamayacağımı bildiğim için, Alana’nın biraz gerisinde duruyordum. Çünkü bu arzu aynı anda bendim, benim tasarımdı. Alana benim yaşamım. Alana istemiş olduğum bir şey ve kuru bir yaşamın benden esirgediği bir armağan, işte en sonunda, en sonunda, bu andan başlayarak ve bu anda. Alana ve ben. Onu kollarımın arasında çıplak tutmak, onu, aramızda herzaman, herşeyin apaçık olacağı, herşeyin söylenebileceği bir biçimde sermek, ve yabancısı olmadığımız bu bitmeyen aşk gecesinden en sonunda yaşamış ilk şafağının doğmasını isterdim.

Sonunda Galerinin sonuna geldik. Çıkış kapısına doğru yaklaşıyordum, sokağın havasının ve ışıklarının Alana’nın beni tanıdığı biçime sokmasını bekleyerek başımı dışarıya doğru çevirdim. Alana’nın başka izleyicilerin, şimdiye dek görmemi engellediği bir tablonun önünde durduğunu gördüm. Bir pencere ve kedi imgesinin önünde uzun süre kımıldamadan durmuştu. Son bir değişiklik onu, diğerlerinden ayıran ve tualde onun yitmiş bakışını aramaya çalışan benden açıkça ayıran ağır bir heykel yaptı. Kedinin Osiris’e benzediğini gördüm. Pencere duvarının bizim de görmemizi engellediği uzaktaki bir şeye bakıyordu. Kedinin kımıldamadan oraya bakmasındaki durgunluk, yine de ona bakan Alana’nınkinden daha azdı. Üçgenin kırıldığını duyar gibi oldum; Alana bana doğru başını çevirdiğinde üçgen artık yoktu. Alana ve Osiris’in ne zaman yüzüme dosdoğru baktılarsa gördükleri, onlardan başka kimsenin göremeyeceği, ve şimdi ikisinin pencerenin ötesinde baktıkları yerde kurulmuştu.

Julio Cortázar

Çeviri: Engin Soysal

Untitled. Dreamy Works by Noell S. Oszvald
(Hungarian-based photographer)

Je n’ai envie que de t’aimer / Paul Éluard

INTIMES V

Je n’ai envie que de t’aimer
Un orage emplit la vallée
Un poisson la rivière

Je t’ai faite à la taille de ma solitude.
Le monde entier pour se cacher
Des jours des nuits pour se comprendre

Pour ne plus rien voir dans tes yeux
Que ce que je pense de toi
Et d’un monde à ton image

Et des jours et des nuits réglés par tes paupières.

Paul Éluard - (Les yeux fertiles, 1936)





I ONLY WISH TO LOVE YOU

I only wish to love you
A storm fills the valley
A fish the river

I have made you the size of my solitude
The whole world to hide in
Days and nights to understand

To see no more in your eyes
Than what I think of you
And a world in your image

And days and nights ruled by your eyelids.

Paul Éluard





INTIMAS V

Sólo de amarte tengo ganas
Una tormenta llena el valle
Un pez el arroyo

Te hice a la estatura de mi soledad
El mundo entero para esconderse
Días noches  para comprenderse

Para no ver en tus ojos nada más
Que lo que pienso de ti
Y de un mundo a tu imagen

Y de los días y las noches regidos por tus párpados.

Paul Éluard





SOLAMENTE DESEO AMARTE

Solamente deseo amarte
Una tempestad llena el valle
Un solo pez el río

Te he hecho
A la medida de mi soledad
Todo el mundo para esconderse
Días y noches para comprenderse

Para contemplar en tus ojos
Todo lo que pienso de ti
Y de un mundo hecho a tu imagen

Y las noches y los días gobernados por tus párpados.

Paul Éluard





HO VOGLIA SOLTANTO DI AMARTI

Ho voglia soltanto di amarti
Una tempesta riempie la valle
E un pesce il fiume

Alta ti ho fatta come la mia solitudine
Il mondo intero per nascondersi
Giorni e notti per comprendersi

Per vedere negli occhi
Solo quanto io penso di te
E di un mondo a tua immagine

E giorni e notti regolati al ritmo delle tue palpebre

Paul Éluard





BİR ŞEY İSTEMEDİM SENİ SEVMEKTEN BAŞKA

Bir şey istemedim seni sevmekten başka
Fırtınalar doldurdu vadiyi
Balıklar kıyıları

Yalnızlığımdan bir kavuk ördüm sana
Bütün gece saklansın diye içine
Geceler gündüzlerle barışsın diye

Göreyim diye gözlerinde
Yalnız seni düşündüğümü
Senin hayalinle donanmış dünyayı
Görmeyeyim diye geceyi gündüzü

Gözlerin onları düzene sokmamışsa

Paul Éluard

Çeviri: A.Kadir - Asım Bezirci (Asıl Adalet / Seçme Şiirler / Evrensel Basım Yayın)





CANIMIZDAN

İsteğim yok seni sevmekten başka
Bir fırtına dolduruyor koyağı
Irmağı bir zehir

Seni yalnızlığımın boyunda yarattım
Saklanmaya yarattım bütün dünyayı
Kendimi kavramaya günleri geceleri

Görmek için yalnızca
Senin için
Tıpkı sana benzer bir dünya için düşündüğümü

Gözkapaklarınla düzen verilmiş günler geceler için.

Paul Éluard

Alıntı: Cafrande.org

Nush Éluard et Paul Éluard, 1935, par Henri Martinie

Relojes / Julio Cortázar

RELOJES

Un fama tenía un reloj de pared y todas las semanas le daba cuerda CON GRAN CUIDADO. Pasó un cronopio y al verlo se puso a reír, fue a su casa e inventó el reloj-alcachofa o alcaucil, que de una y otra manera puede y debe decirse.

El reloj alcaucil de este cronopio es un alcaucil de la gran especie, sujeto por el tallo a un agujero de la pared. Las innumerables hojas del alcaucil marcan la hora presente y además todas las horas, de modo que el cronopio no hace más que sacarle una hoja y ya sabe una hora. Como las va sacando de izquierda a derecha, siempre la hoja da la hora justa, y cada día el cronopio empieza a sacar una nueva vuelta de hojas. Al llegar al corazón el tiempo no puede ya medirse, y en la infinita rosa violeta del centro el cronopio encuentra un gran contento, entonces se la come con aceite, vinagre y sal, y pone otro reloj en el agujero.

Julio Cortázar - (Manual de instrucciones / Historias de cronopios y de famas)





CLOCKS

A fama had a wall clock and every week he took great care winding it up. As a cronopio was passing by he laughted at this view, went home and invented the artichoke-clock or alcaucil that can be named in both ways.

The artichoke-clock from this cronopio belongs to a great species, held from its stem to a hole in the wall. Its innumerable leaves appoint the current hour besides all hours, so that the cronopio takes a leaf out and knows the time. As he takes them out from left to right, the leaf always give the precise hour, and every day the cronopio starts a new round of leaves. At the very heart time cannot me measured anymore, so in the infinite purplish core the cronopio finds a great joy, then it can be eaten with oil, vinegar and salt, and put another clock in the hole.

Julio Cortázar - (The Instruction Manual / Cronopios and Famas)





DUVAR SAATLERİ

Bir Famanın duvar saati vardı ve her sabah onu ÖZENLE kurardı. Bunu gören Cronopio gülmeye başladı, evine dönüp enginar-saati ya da synara icat etti- her iki türlü de söylenebilir.

Cronopionun enginar-saati, duvarda bir deliğe sapından tutturulmuş çok iri cins bir enginardır. Enginarın sayısız yaprağı hem şimdiki saati, hem de aynı zamanda bütün saatleri gösterir, öyle ki saatin kaç olduğunu öğrenmesi için Cronopionun yapraklardan birini koparması yeterli olur. Soldan sağa doğru koparıldığından, yaprak hep doğru zamanı gösterir ve her gün yeni bir yaprak dizisini koparır. Tam ortasına geldiğinde zamanı ölçmek artık olanaksızdır ve merkezdeki sonsuz mor gülde uçsuz bir mutluluğu keşfeder Cronopio. Daha sonra onu sirkeli sosla yer ve deliğe başka bir saat yerleştirir.

Julio Cortázar - (Açıklayıcı Bilgiler El Kitabı, Altıkırkbeş Yayınları)

Purple Artichoke 2, by Azra Iqbal

Instrucciones para cantar / Julio Cortázar

"Empiece por romper los espejos de su casa, deje caer los brazos, mire vagamente la pared, olvídese. Cante una sola nota, escuche por dentro. Si oye (pero esto ocurrirá mucho después) algo como un paisaje sumido en el miedo con hogueras entre las piedras, con siluetas semidesnudas en cuclillas, creo que estará bien encaminado, y lo mismo si oye un río por donde bajan barcas pintadas de amarillo y negro, si oye un sabor de pan, un tacto de dedos, una sombra de caballo."

Julio Cortázar - (Instrucciones para cantar / Historias de cronopios y de famas)





"Begin by breaking every mirror in the house. Let your arms fall. Regard the wall loosely, forget. Sing one note, listen from the inside. If you hear (but this will happen much later) something like a landscape immersed in fear, with bonfires in between the rocks, with semi-nude silhouettes on tiptoes, I believe you will be well on your way, the same if you hear a river where vessels painted in yellow and black descend, if you hear the taste of bread, the feel of fingers, the shadow of a horse."

Julio Cortázar - (Instructions for singing / The Instruction Manual)






"Evin tüm aynalarını kırmakla başlayın işe, kollarınızı salıverin, dalgın dalgın duvara bakın, kendinizi unutun. Tek bir nota söyleyin, içinizde dinleyin. Taşların arasından çıkan ateşlerin, yarı çıplak ve çömelmiş siluetlerin olduğu korkuyla kaplı bir manzaraya benzer bir şeyler duyuyorsanız (ama bu daha sonra gerçekleşecek) iyi yolda olduğunuzu düşünüyorum, aynı şekilde sarı ve siyah boyalı kayıkların yüzdüğü bir nehir duyuyorsanız, bir ekmek tadı, bir parmak dokunuşu, bir at gölgesi duyuyorsanız, yine iyi yoldasınız."

Julio Cortázar - (Şarkı söylemek için açıklayıcı bilgiler / Açıklayıcı Bilgiler El Kitabı, Altıkırkbeş Yayınları)

Julio Cortázar, January 01, 1969, by Pierre Boulat

Suicide / Anne Sexton

"Often, very often, Sylvia and I would talk at length about our first suicides, at length, in detail, in depth—between the free potato chips. Suicide is, after all, the opposite of the poem. Sylvia and I often talked opposites." Anne Sexton

6 October (1965): Anne Sexton to Charles Newman





"Frecuentemente, muy frecuentemente, Sylvia y yo hablábamos largo y tendido sobre nuestros primeros suicidios. Largo y tendido, en detalle y en profundidad entre las patatas fritas gratis. El suicidio es, después de todo, lo opuesto al poema. Sylvia y yo frecuentemente hablábamos de los opuestos." Anne Sexton





"Çok sık olarak, Sylvia ile uzun uzun intihar girişimlerimizden konuşurduk. Bir taraftan cips yerken diğer yandan da intihar girişimlerimizin ayrıntılarını konuşurduk. İntihar en çok şiirin zıddıdır ve biz genellikle uçta olandan konuşurduk." Anne Sexton

Anne Sexton and Sylvia Plath

José Javier Alfaro Calvo - (Tiempo de amor)

"El tiempo no funciona cuando llega el amor. Mañana te estuve contemplando durante dos horas seguidas. Ayer me compraré dos ojos de repuesto y así seguir mirándote."

José Javier Alfaro Calvo - (Tiempo de amor)





"İnsan aşık olunca zaman işlemez oluyor. Yarın iki saat boyunca sana bakıp durdum. Dün kendime iki yedek göz alacağım, sırf sana daha çok bakabilmek için."

José Javier Alfaro Calvo - (Aşkın Zamanı)

Çeviri: Bülent Kale

Photo by Lora Palmer

Las armas secretas / Julio Cortázar

"El mundo se maneja con un cilindro de caucho que cabe en la mano; girando apenas a la derecha, todos los árboles son un solo árbol tendido a la vera del camino; entonces se hace girar una nada a la izquierda, el gigante verde se deshace en cientos de álamos que corren hacia atrás, las torres de alta tensión avanzan pausadamente, una a una, la marcha en una cadencia feliz en la que ya pueden entrar palabras, jirones de imágenes que no son las de la ruta, el cilindro de caucho gira a la derecha, el sonido sube y sube, una cuerda de sonido se tiende insoportablemente, pero ya no se piensa más, todo es máquina, cuerpo pegado a la máquina y viento en la cara como un olvido."

Julio Cortázar - (Las armas secretas, 1959)





"The world is steered by a little rubber tube that fits in the hand; turning just a little to the right, all the trees become a single tree spread out at the side of the road; then turn the slightest bit to the left, the green giant splits into hundreds of aspens that race backwards, the towers carrying the high-tension wires move forward with a leisurely motion, one at a time, the march is a cheerful cadense, even words can get into it, tags of images, nothing to do with what you see along the road, the rubber tube turns to the right, the sound gets louder and louder, a wire of sound extends itself unbearably, but there’s no more thinking now, it’s all machine, body set onto the machine and the wind against the face lake forgetfulness."

Julio Cortázar - (Secret Weapons / Blow-Up: And Other Stories)





"Dünyanın dümeni avuç içine sığan bir küçük lastik tüptür; biraz sağa döndür, bütün ağaçlar tek ağaç olur yolun kıyısına serilir; şimdi de azıcık sola çevir, o yeşil dev yarılır, hepsi de geri geri giden yüzlerce çam ağacına dönüşür, yüksek gerilim tellerini taşıyan kuleler aheste aheste yaklaşırlar, teker teker, neşeli bir müzik tümcesidir bu geçit, sözler bile girebilir araya, imge parçaları, yolda görülenlerle ilişkisiz; lastik boru sağa dönüyor, ses yükseldikçe yükseliyor, bir ses teli dayanılmaz bir gerilimle uzuyor, uzuyor ama düşünmek diye bir şey yok artık, şimdi makinadır her şey, gövde makinaya oturtulmuş ve yüze rüzgâr vuruyor, unutuş gibi."

Julio Cortázar - ("Gizli Silahlar" adlı öyküsünden / Büyüdükçe)

Çeviri: Nihal Yeğinobalı, Alan Yayıncılık, 1985

Brie, May 1968, by Henri Cartier-Bresson

Mattino / Cesare Pavese

MATTINO

La finestra socchiusa contiene un volto
sopra il campo del mare. I capelli vaghi
accompagnano il tenero ritmo del mare.

Non ci sono ricordi su questo viso.
Solo un ombra fuggevole, come di nube.
L’ombra è umida e dolce come la sabbia
di una cavità intatta, sotto il crepuscolo.
Non ci sono ricordi. Solo un sussurro
che è la voce del mare fatta ricordo.

Nel crepuscolo l’acqua molle dell’alba
che s’imbeve di luce, rischiara il viso.
Ogni giorno è un miracolo senza tempo,
sotto il sole: una luce salsa l’impregna
e un sapore di frutto marino vivo.

Non esiste ricordo su questo viso.
Non esiste parola che lo contenga
o accomuni alle cose passate. Ieri,
dalla breve finestra è svanito come
svanirà tra un istante, senza tristezza
né parole umane, sul campo del mare.

(1940)

Cesare Pavese

Dalla raccolta Lavorare stanca, 1936 prima edizione, rivista nel 1943.





MORNING

The window, half open, holds a face
over the meadow of the sea. The hair sways
with the gentle rhythm of the sea, moving.

There are no memories on this face.
Only a passing shadow, like the shadow of a cloud.
In the half-light the shadow is moist and sweet
like the sand of a hollow cove, untouched.
There are no memories. Only a murmur
which is the sound of the sea made memory.

In the half-light the soft water of dawn
is saturated with light and illumines the face.
When the sun is high, each day is a miracle.
It has no time. A salt light suffuses it,
and a smell of living things from the salt sea.

No memory lives on this face.
No word could hold it, no word
connect it to vanished things. Yesterday
it vanished from the little window as it will
always vanish, instantly, no sadness,
no human words, over the field of the sea.

(1940)

Cesare Pavese

Translated by William Arrowsmith, The Ecco Press, New York, 1979.





MANANA

La ventana entornada recuadra un rostro
sobre el campo del mar. Los lindos cabellos
acompañan el tierno ritmo del mar.

No hay recuerdos en este rostro.
Sólo una sombra huidiza, como de nubes.
La sombra es húmeda y dulce como la arena
de una intacta caverna, bajo el crepúsculo.
No hay recuerdos. Sólo un susurro
que es la voz del mar convertida en recuerdo.

En el crepúsculo, el agua mullida del alba,
que se impregna de luz, alumbra el rostro.
Cada día es un milagro intemporal,
bajo el sol: lo impregnan una luz salobre
y un sabor a vívido marisco.

No existe recuerdo en este rostro.
No hay palabra que lo contenga
o vincule con cosas pasadas. Ayer,
se desvaneció de la angosta ventana,
tal como se desvanecerá dentro de poco, sin tristeza
ni humanas palabras, sobre el campo del mar.

(1940)

Cesare Pavese





SABAH

Yarı aralık pencere bir yüz çevreliyor
deniz üzerinde. Güzel saçlar
denizin yumuşak ritmine eşlik ediyor.

Bu yüzde anılar yok.
Yalnızca kaçamak bir gölge, bulutlardan oluşmuş gibi.
Gölge, el değmemiş bir mağara kumu gibi
nemli ve tatlı, alacakaranlıkta.
Anılar yok. Yalnızca
bir fısıltı, anıya dönüşmüş denizin sesi.

Gün doğarken ışıkla yıkanan
şafağın yumuşak suyu, yüzü yeniden aydınlatıyor.
Her gün zamansız bir mucize,
güneşin altında: Tuzlu bir ışık dolduruyor onu
ve canlı balık kokusu.

Bu yüzde anı yok.
Onu anlatacak sözcük yok
ya da geçmişe bağlayacak. Dün,
dar pencereden yok oldu, tıpkı
biraz sonra yok olacağı gibi, hüzün olmaksızın
ve insan sözü, deniz üzerinde.

(1940)

Cesare Pavese

Çeviri: Kemal Atakay

Opening by Hengki Koentjoro