Elizabeth Bishop / Insomnia

INSOMNIA

The moon in the bureau mirror
looks out a million miles
(and perhaps with pride, at herself,
but she never, never smiles)
far and away beyond sleep, or
perhaps she's a daytime sleeper.

By the Universe deserted,
she'd tell it to go to hell,
and she'd find a body of water,
or a mirror, on which to dwell.
So wrap up care in a cobweb
and drop it down the well

into that world inverted
where left is always right,
where the shadows are really the body,
where we stay awake all night,
where the heavens are shallow as the sea
is now deep, and you love me.

Elizabeth Bishop





INSOMNIO

La luna en el espejo de tocador
contempla (tal vez orgullosa
de sí misma, pero jamás se sonríe)
millones de millas
en la distancia y más allá del sueño,
o quizá duerma de día.

Si el Universo la abandonara,
ella lo mandaría al infierno
y encontraría una extensión de agua,
o un espejo, donde morar.
Envuelve pues tus cuitas con una telaraña
y tíralas en el pozo

a ese mundo invertido
donde la izquierda es siempre la derecha,
donde las sombras son en realidad el cuerpo,
donde nos quedamos despiertos toda la noche,
donde el cielo es tan llano como el mar
es ahora profundo, y donde tú me amas.

Elizabeth Bishop





UYKUSUZLUK

Dolabın aynasına yansıyan ay
dışarı, milyonlarca mil öteye
(belki de gururla, ama hiç
gülümsemeden kendine),
uzağa, uykudan ötelere bakıyor,
ya da belki gündüzleri uyuyor.

Terkettiği için onu Evren
canın cehenneme diyecektir ona
ve su parçası ya da ayna
bulup oraya yerleşecektir.
Bir örümcek ağı örüp tasasına
onu bir kuyuya atacaktır.

solun her zaman sağ olduğu
gölgelerinse aslında gövde,
bütün gece uyanık kaldığımız
göklerin deniz kadar sığ
şimdi de derin olduğu ve senin
beni sevdiğin o ters dönmüş dünyaya.

Elizabeth Bishop

Çeviri: Cevat Çapan

Elizabeth Bishop

Gabriela Mistral / La madre

LA MADRE

Vino mi madre a verme; estuvo sentada
aquí a mi lado, y, por primera vez en
nuestra vida, fuimos dos hermanas que
hablaron del tremendo trance.

Palpó con temblor mi vientre y
descubrió delicadamente mi pecho. Y al
contacto de sus manos me pareció que
se entreabrían con suavidad de hojas
mis entrañas y que a mi seno subía la
honda láctea.

Enrojecida, llena de confusión, le hablé
de mis dolores y del miedo de mi carne;
caí sobre su pecho; ¡y volví a ser de
nuevo una niña pequeña que sollozó en
sus brazos del terror de la vida!

Gabriela Mistral - (Poemas de las madres)





THE MOTHER

My mother came to see me; she was sitting here beside me, and, for the first time in our lives, we were two sisters, talking about the tremendous event.

Tremblingly, she felt my belly, and she gently uncovered my breast. At the touch of her hand it seemed to me my insides were half opening with the gentleness of leaves, and a milky wave was rising through my breast.

Flushed, full of confusion, I told her about my worries and about how I feared my own flesh; I dropped onto her breast, and once again I was the little girl who sobbed in her arms, terrified of life!

Gabriela Mistral

Translated by Stephen Tapscott





ANA

Anam görmeye geldi beni; oturdu yanı-başıma, ve hayatımızda ilk defa o ürkü-veren an hakkında konuşan iki kız-kardeş gibiydik.

Titreyerek duyumsadı karnımı ve açtı göğüslerimi usulca. Ve elleriyle dokunurken duyumsadım açıldığını içimin usulca ve bir süt dalgasının memelerime yükseldiğini.

Kızararak ve şaşkın bir şekilde anlattım O’na ağrılarımı ve bedenimdeki ürküyü; bağrına gömdüm sonra başımı ve kollarında ölesiye ağlayan küçük bir kız oldum yeniden.

Gabriela Mistral (1899-1957)

[1945 Nobel Edebiyat Ödülü]

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

Gabriela Mistral

The Joy of Writing / Wislawa Szymborska

The Joy of Writing

Why does this written doe bound through these written woods?
For a drink of written water from a spring
whose surface will xerox her soft muzzle?
Why does she lift her head; does she hear something?
Perched on four slim legs borrowed from the truth,
she pricks up her ears beneath my fingertips.
Silence - this word also rustles across the page
and parts the boughs
that have sprouted from the word "woods."

Lying in wait, set to pounce on the blank page,
are letters up to no good,
clutches of clauses so subordinate
they'll never let her get away.

Each drop of ink contains a fair supply
of hunters, equipped with squinting eyes behind their sights,
prepared to swarm the sloping pen at any moment,
surround the doe, and slowly aim their guns.

They forget that what's here isn't life.
Other laws, black on white, obtain.
The twinkling of an eye will take as long as I say,
and will, if I wish, divide into tiny eternities,
full of bullets stopped in mid-flight.
Not a thing will ever happen unless I say so.
Without my blessing, not a leaf will fall,
not a blade of grass will bend beneath that little hoof's full stop.

Is there then a world
where I rule absolutely on fate?
A time I bind with chains of signs?
An existence become endless at my bidding?

The joy of writing.
The power of preserving.
Revenge of a mortal hand.

Wislawa Szymborska - (From "No End of Fun", 1967)

Translated by S. Baranczak & C. Cavanagh





La alegría de escribir

¿A dónde corre, a través del bosque escrito, esta cierva escrita?
¿A beber del agua escrita
que copiará su hocico como papel carbón?
¿Por qué levanta la cabeza, habrá oído algo?
Apoyada en cuatro patas prestadas por la verdad
por debajo de mis dedos aguza los oídos.
Silencio, esta palabra también susurra sobre el papel
y retira
las ramas causadas por la palabra “bosque”.

Sobre la hoja blanca acechan para saltar
letras que pueden combinarse mal,
frases que acosan
y ante las cuales no habrá salvación.

Hay en una gota de tinta una reserva considerable
de cazadores que apuntan, con un ojos entrecerrado,
preparados para bajar por la empinada pluma,
para cercar a la cierva, dispuestos a disparar.

¿A dónde corre, a través del bosque escrito, esta cierva escrita?
¿A beber del agua escrita?

Olvidan que esto no es la vida.
Aquí rigen otras leyes, negro sobre blanco.
Un abrir y cerrar de ojos durará tanto como yo desee,
permitirá ser dividido en pequeñas eternidades,
llenas de balas detenidas al vuelo.

Si lo ordeno, nunca sucederá nada aquí.
En contra de mi voluntad no caerá ni una hoja,
ni se doblará una brizna de hierba bajo el peso de una pezuña.

¿Existe, pues, un mundo
sobre el que tengo un dominio absoluto?
¿Un tiempo que ato con cadenas de signos?
¿Una existencia infinita a mis órdenes?

La alegría de escribir.
La posibilidad de hacer perdurar.
La venganza de una mano mortal.

Wisława Szymborska





Yazmak Hazzı

Nereye koşuyor yazdığım ormanın içinde, şu yazdığım ceylan?
İçmek için mi şu yazdığım suyu
burnunun karbon kağıdı gibi kopyasını çıkaran?
Neden başını kaldırıyor, bir şey mi duydu?
Gerçek hayattan ödünç alınan dört ayağının üstünde
doğrulmuş, kulaklarını dikiyor arasında parmaklarımın.
Sessizlik, evet, bu sözcük bile hışırdıyor kağıdın üzerinde
ve aralıyor “orman” kelimesinden doğup çatallanan dalları.

İşte ellerinden asla kurtulamayacağı
kötü eşleştirilmiş harfler, izini süren cümleler,
beyaz sayfanın üzerinde pusuya yatmış
üzerine atılmak için yolunu gözlemekteler.

Epey nişan almış avcı bulunur bir damla mürekkepte,
bir gözlerini kapatmış beklerler, elleri tetikte
doğrultulan kalemin ucundan dökülmek için,
ceylanın etrafına mevzilenip ateş etmek isteğiyle.

Bunun hayat olmadığını unutuyorlar ama.
Başka kanunlar işler burada, beyaz üzerine kara.
Bir göz açıp kapamak yalnızca benim istediğim kadar sürer
ve sayısız kurşunun havada durup beklediği
küçük sonsuzluklara bölünebilir bu süre.
Ben olur demeden asla bir şey olmaz burada.
Tek bir yaprak bile düşmez benim isteğim dışında,
tek bir tutam ot bile ezilmez bir toynağın altında.

Kaderini benim belirlediğim bir dünya da var o zaman?
İşaretlerden zincirlerle bağladığım bir zaman da var?
Benim buyruklarımla işleyen sınırsız bir hayat da var?

İşte yazmak hazzı.
Kalıcı yapma şansı.

Wisława Szymborska

Wisława Szymborska in Kraków 1980

Due / Cesare Pavese

DUE

Uomo e donna si guardano supini nel letto:
i due corpi si stendono grandi e spossati.
L’uomo è immobile, solo la donna respira più a lungo
e ne palpita il molle costato. Le gambe distese
sono scarne e nodose,nell’uomo. Il bisbiglio
della strada coperta di sole è alle imposte.

L’aria pesa impalpabile nella grande penombra
e raggela le gocce di vivo sudore
sulle labbra. Gli sguardi delle teste accostate
sono uguali ma più non ritrovano i corpi
come prima abbracciati. Si sfiorano appena.

Muove un poco le labbra la donna, che tace.
Il respiro che gonfia il costato si ferma
a uno sguardo più lungo dell’uomo. E la donna
volge il viso accostandogli la bocca alla bocca.
Ma lo sguardo dell’uomo non muta nell’ombra.

Gravi e immobili pesano gli occhi negli occhi
al tepore dell’alito che ravviva il sudore
desolati. La donna non muove il suo corpo
molle e vivo. La bocca dell’uomo s’accosta.
Ma l’immobile sguardo non muta nell’ombra.

Cesare Pavese





TWO

Man and woman watch each other lying in bed:
their two bodies stretched out wide and exhausted.
the man is still, only the woman takes long breaths
that quiver her ribs. The legs distended
are bony and knotted in the man's. The whispers
from the sun-covered street are foisted on them.

The air hangs impalpable in the heavy shadow
and freezes the drops of living sweat
on the lips. The gazes from the adjoining heads
are identical, but they no longer find each other's bodies
as when they first embraced. They nearly touch.

The woman's lips move a little, but do not speak.
The breathing that swells the ribs stops
at the longest gaze from the man. The woman
turns her face close to the man's, lips to lips.
But the man's gaze does not change in the shadow.

Heavy and still weigh the eyes within eyes
at the warmth of the breath that revives the sweat,
desolate. The woman does not move her body,
supple and alive. The lips of the man come close
but the still gaze does not change in the shadow.

Cesare Pavese

Translated by Linh Dinh





DOS

Hombre y mujer se miran supinos en el lecho:
ambos cuerpos se extienden grandes y agotados.
Está el hombre inmóvil, tan sólo la mujer respira hondamente
y su blanco costado palpita. Las piernas extendidas
del hombre son enjutas y nudosas. El susurro
de la calle bañada por el sol bulle tras los postigos.

El aire pesa impalpable en la densa penumbra
y congela las gotas de vivo sudor
en los labios. Las miradas de las cabezas arrimadas
son idénticas, pero ya no encuentran los cuerpos
abrazados, como antes. Se rozan apenas.

Mueve algo sus labios la mujer, que calla.
La respiración que la hinca el costado se contiene
ante una mirada más persistente del hombre. La mujer
vuelve el rostro acercando una boca a la otra.
Pero la mirada del hombre no cambia en la sombra.

Graves e inmóviles pesan los ojos en los ojos,
bajo la tibieza del aliento que reaviva el sudor,
desolados. La mujer no mueve su cuerpo
blanco y vivo. La boca del hombre se acerca.
Pero la mirada inmóvil no cambia en la sombra.

Cesare Pavese

Photo by Olga Komarova