Song of the Last Meeting / Anna Akhmatova

SONG OF THE LAST MEETING

My heart was chilled and numb,
But my feet were light.
I fumbled the glove for my left hand
Onto my right.

It seemed there were many steps,
I knew – there were only three.
Autumn, whispering in the maples,
Kept urging: ‘Die with me!

I’m cheated by joylessness,
Changed by a destiny untrue.’
I answered: ‘My dear, my dear!
I too: I’ll die with you.’

The song of the last meeting.
I see that dark house again.
Only bedroom candles burning,
With a yellow, indifferent, flame.

1911

Anna Akhmatova

Translated by A. S. Kline





SONG OF THE FINAL MEETING

How helplessly chilled was my chest, yet
My footsteps were nimble and light.
I unconsciously put on my left hand
The glove that belonged on my right.

It seemed that the stairs were endless,
But I knew - there were only three!
Autumn, whispering through the maples,
Pleaded: "Die here with me!

I was blindly deceived by my dreary,
Dismal, changeable Fate." "And I too,"
I responded, "My darling, my dear one,
And I’ll also die here with you."

This is the song of the final meeting.
I looked up at your house, - all dark inside.
Just the bedroom candles burned with a fleeting,
Indifferent and yellowish light.

1911

Anna Akhmatova

Translation by Andrey Kneller





SONG OF THE FINAL MEETING

My breast grew helplessly cold,
But my steps were light.
I pulled the glove from my left hand
Mistakenly onto my right.

It seemed there were so many steps,
But I knew there were only three!
Amidst the maples an autumn whisper
Pleaded: "Die with me!"

I’m led astray by evil
Fate, so black and so untrue.
I answered: "I too dear one!"
"I too, will die with you..."

This is a song of the final meeting.
I glanced at the house’s dark frame.
Only bedroom candles burning
With an indifferent yellow flame.

1911

Anna Akhmatova

http://cuenglias.blogspot.com.tr/2014/11/songs-of-final-meeting-anna-akhmatova.html





LA CANCION DE LA ULTIMA CITA

Se enfriaba, desvalido, mi pecho,
pero eran ligeros mis pasos.
Me puse en la mano derecha
el guante de la mano izquierda.

¡Me pareció que había muchos peldaños
aunque sabía que eran sólo tres!
Un murmullo otoñal entre los arces
me pidió: "¡Muere conmigo!

¡Oye: una suerte penosa,
inconstante y mala me engañó!"
Le contesté: "¡Querido mío:
a mí también. Contigo moriré!"

Esta es la canción de la última cita.
Eché una mirada a la casa sombría.
Tan sólo en la alcoba ardían las velas
con una llama indiferente y mustia.

1911

Anna Ajmátova

Versión de Jorge Bustamante García





IL CANTO DELL'ULTIMO INCONTRO

Così smarrito gelava il petto,
ma andavo con passi leggeri.
Infilai nella mano destra
il guanto della sinistra.

Parevano tanti i gradini,
pure sapevo: erano solo tre!
Un fiato d’autunno fra gli aceri
invocava: "Muori con me!

Sono ingannato da un destino
triste, infido, crudele".
Gli risposi: "Caro, caro,
anch’io. Morirò con te..."

Questo è il canto dell’ultimo incontro.
Gettai uno sguardo alla casa buia.
Solo in stanza da letto le candele
ardevano di un lume indifferente e giallo.

1911

Anna Achmatova

Traduzione di Michele Colucci





SON BULUŞMANIN ŞARKISI

Kalp çâresiz soğuyup gitse de,
Ayaklarım taşıyordu beni.
Sağ elime giydim nedense,
Sol elimdeki eldiveni.

Çok sanmıştım basamağın sayısı,
Oysa ki üç tane idi.
Akçaağaçta güz fısıltısı
Yalvardı: "Benimle öl!" dedi,

"Aldattı beni kötü kaderim,
Hüzün yüklü ve değişken."
Cevap verdim: "Balım, şekerim:
Seninle ölürüm ben..."

Son buluşmanın şarkısıdır bu.
Bir süre baktım karanlık eve.
Yatak odasında mum yanıyordu
Titrek ışıkları ile.

Tsarkoye Selo, 29 Eylül 1911

Anna Ahmatova

Çeviri: Kanşaubiy Miziev – Ahmet Necdet

YÖN&Edebiyat Koop Yay., İstanbul, Birinci Baskı: Ocak 2009

Anna Akhmatova, Leningrad, 1924.

La vie devant soi / Romain Gary (Émile Ajar)

"J'ai jamais compris pourquoi on ne permet pas aux putes cataloguées d'élever leur enfant, les autres ne se gênent pas. Madame Rosa pensait que c'est à cause de l'importance du cul en France, qu'ils n'ont pas ailleurs. Ça prend ici des proportions qu'on peut pas imaginer, quand on ne l'a pas vu. Madame Rosa disait que le cul c'est ce qu'ils ont de plus important en France avec Louis XIV et c'est pourquoi les prostituées, comme on les appelle, sont persécutées car les honnêtes femmes veulent l'avoir uniquement pour elles."

Romain Gary (Émile Ajar) - (La vie devant soi / 1975)





"I've never understood why they don't let registered whores bring up their kids. Nobody bothers the other kind, do they? Madame Rosa thought it was because fucking is so important in France, much more than anywhere else, you wouldn't believe the proportions it assumes if you hadn't seen it with your own eyes. Madame Rosa used to say that next to Louis XIV fucking was the biggest thing in France, which is why prostitues, as they're sometimes called, are persecudet, because respectable women want it all to themselves."

Romain Gary (Émile Ajar) - (The Life Before Us: "Madame Rosa" / 1975)

Translated by Ralph Manheim





"Hiçbir zaman anlamadım, neden yasaktır vesikalı orospuların çocuklarını büyütmeleri; ötekiler hiç çekinmiyor. Madam Rosa, bunun nedeni kıçın Fransa'daki önemidir sanıyordu, böyle bir önem başka yerlerde görülmez; burada bu, gözle görülmedikçe aklın alamayacağı boyutlar kazanır. Madam Rosa diyordu ki, Fransızların en önemli şeyleri XIV. Louis ile kıçlarıdır; bu yüzden orospu olarak tanımlananlar baskı altında tutulurlar; çünkü namuslu kadınlar bunu sadece kendilerine istemektedirler."

Romain Gary (Émile Ajar) - (Onca Yoksulluk Varken  / 1975)

Çeviri: Vivet Kanetti - (Agora Kitaplığı)

Photo by Brassaï

Diary / Stefan Zweig

"Women have the power to understand everything, to get everything explained to them clearly, the question is whether it can last, whether this understanding is not going to blur and darken very quickly. She is so delicate that one fears to smother her with tenderness or any other feeling. Next time I want to let her know that we're missing too much. It occurred to me recently, strange and fundamental, the problem of femininity and masculinity. With us: the pleasure front-runner, so the slump that follows the enjoyment, with them: the retrospective fun from lack of imagination. Women live in the past, we do in the future, which is why they tend to have more memory than we do."

Stefan Zweig ~ (Diary, 21 December 1912)





"Kadınlar her şeyi anlayabiliyorlar, her şey açıklanabiliyor onlara; tek sorun bu işin sürekliliği, bu anlaşmanın çok geçmeden yeniden gölgelenerek kararıp kararmayacağı. Öylesine narin ki, sevgi ya da herhangi bir duygu göstermek bile ezecek gibi onu. Biz başlangıçta zevk alıyoruz, bu yüzden de tatmin olup yoruluyoruz; kadınsa sonradan zevk alıyor; çünkü hayalgücü yok. Kadınlar geriye dönük yaşarlar, erkeklerse ileriye doğru; bu yüzden kadınların belleği çoğunlukla erkeklerinkinden iyidir."

Stefan Zweig ~ (Günlük, 21 Aralık 1912)

Inga Dauselt in "Plexus" n°29, November 1969

Umberto Eco - (Confessions of a Young Novelist)

"There are two kinds of poets: good ones, who burn their poems at the age of eighteen, and bad ones, who keep writing poetry for as long as they live.

(...)

First, "inspiration" is a bad word that tricky authors use in order to seem artistically respectable. As the old adage goes, genius is ten percent inspiration and ninety percent perspriation. It is said that the French poet Lamartine often described the circumstances in which he had written one of his best poems: he claimed it had come to him fully formed in a sudden illumination, one night when he was wandering through the woods. After his death, somebody found in his study an impressive number of versions of that poem, which he had written and rewritten over the course of years."

Umberto Eco - (Confessions of a Young Novelist)





"Hay dos clases de poetas: los buenos, que queman sus poemas a los dieciocho años, y los malos, que siguen escribiendo poesía mientras viven.

(...)

En primer lugar, que «inspiración» es una mala palabra que los autores tramposos utilizan para parecer intelectualmente respetables. Como dice el viejo refrán, el genio es en un diez por ciento inspiración y en un noventa por ciento transpiración. Dicen que el poeta francés Lamartine describía a menudo las circunstancias en las que escribió uno de sus mejores poemas: aseguró que le había llegado completamente compuesto en una súbita iluminación, una noche que paseaba por el bosque. Después de su muerte, encontraron en su estudio un impresionante número de versiones de ese poema, que había estado escribiendo y reescribiendo a lo largo de los años."

Umberto Eco - (Confesiones de un joven novelista)





"İki tür şair vardır: Şiirlerini on sekiz yaşındayken yakan iyi şairler ve ömür boyu şiir yazmaya devam eden kötü şairler.

(...)

İlham, sanatsal açıdan saygın görünebilmek için hilebaz yazarların başvurduğu kötü bir kelimedir. Eski bir söz vardır, "Dehanın yüzde onu ilham, yüzde doksanı terdir." der. Fransız şair Lamartine'in, en iyi şiirlerinden birini nasıl yazdığından sıkça söz ettiği söylenir: Bir gece ormanda gezinirken şiirin ani bir ilhamla, aklına eksiksiz geldiğini öne sürermiş. Ölümünden sonra çalışma odasında o şiirin pek çok versiyonunu bulmuşlar, yıllar boyu yazıp yazıp düzeltmiş şiirini."

Umberto Eco - (Genç Bir Romancının İtirafları)

Çeviri: İlknur Özdemir / Kırmızı Kedi Yayınları

Rimbaud alité après le "drame de Bruxelles", Juillet 1873, par Jef Rosman

The Road Back / Erich Maria Remarque

"Morning comes. I go to my class. There sit the little ones with folded arms. In their eyes is still all the shy astonishment of the childish years. They look up at me so trustingly, so believingly – and suddenly I get a spasm over the heart.

Here I stand before you, one of the hundreds of thousands of bankrupt men in whom the war destroyed every belief and almost every strength. Here I stand before you, and see how much more alive, how much more rooted in life you are than I. Here I stand and must now be your teacher and guide. What should I teach you? Shall I tell you that in twenty years you will be dried-up and crippled, your freest impulses maimed and pressed mercilessly into the selfsame mold? Should I tell you that all learning, all culture, all science is nothing but hideous mockery, so long as mankind makes war in the name of God and humanity with gas, iron, explosive and fire? What should I teach you then, you little creatures who alone have remained unspotted by the terrible years?

What am I able to teach you then? Should I tell you how to pull the string of a hand grenade, how to best throw it at a human being? Should I show you how to stab a man with a bayonet, how to fell him with a club, how to slaughter him with a spade? Should I demonstrate how best to aim a rifle at such an incomprehensible miracle as a breathing breast, a living heart? Should I explain to you what tetanus is, what a broken spine is, and what a shattered skull? Should I mimic how a man with a stomach wound will groan, how one with a lung wound gurgles and one with a head wound whistles? More I do not know. More I have not learned.

Should I take you to the brown-and-green map there, move my finger across it and tell you that here love was murdered? Should I explain to you that the books you hold in your hands are but nets with which men design to snare your simple souls, to entangle you in the undergrowth of fine phrases and the barbed wire of falsified ideas?

I stand here before you, a polluted, a guilty man and can only implore you ever to remain as you are, never to suffer the bright light of your childhood to be misused as a blow flame of hate. About your brows still blows the breath of innocence. How then should I presume to teach you? Behind me, still pursuing, are the bloody years. How then can I venture among you? Must I not first become a child again myself?

I feel a cramp begin to spread through me, as if I were turning to stone, as if I were crumbling away. I lower myself slowly into the chair and realize that I cannot stay here any longer. I try to take hold of something but cannot. Then after a time that has seemed to me endless, the catalepsy relaxes. I stand up. "Children," I say with difficulty, "you may go now. There will be no school today.""

Erich Maria Remarque - (The Road Back, 1931)

Translated by Arthur Wesley Wheen





"Llega la mañana. Voy a mi clase. Ahí se sientan los pequeños con los brazos cruzados. En sus ojos todavía está el tímido asombro de sus años infantiles. Me miran con tanta confianza, con absoluta credibilidad; de repente siento un espasmo en el corazón.

Aquí estoy ante ustedes, uno de los cientos de miles de hombres arruinados a los que la guerra destruyó toda creencia y casi todas las fuerzas. Aquí estoy ante ustedes, y veo cuánto más vivos, cuánto más arraigados en la vida están ustedes que yo... ¿Les diré que en veinte años ustedes estarán resecos y paralizados, sus impulsos más espontáneos estarán atrofiados y comprimidos sin piedad dentro del mismísimo molde? ¿Debería decirles que todo aprendizaje, toda cultura, toda ciencia es nada más que una repugnante burla, siempre y cuando el género humano haga la guerra en nombre de Dios y la humanidad con gas, hierro, explosivos y fuego? ¿Qué debo enseñarles entonces, pequeñas criaturas que son las únicas que han quedado sin mancha durante los años terribles?

[...] ¿Debo decirles cómo quitar el seguro de una granada de mano, cómo lanzarla mejor a un ser humano? ¿Debo mostrarles cómo apuñalar a un hombre con una bayoneta...? ¿Debo demostrarles cómo apuntar mejor con un rifle hacia un corazón vivo, ese incomprensible milagro del pecho que respira?

Parado ante ustedes, un hombre culpable, contaminado, que solo puede implorarles que siempre permanezcan como son, nunca permitan que se abuse de la luz radiante de su infancia para encender una llama de odio. En sus frentes todavía sopla el aliento de la inocencia. ¿Cómo entonces debo presumir enseñarles? Detrás de mí, todavía persiguiéndome, están los años sangrientos. ¿Cómo puedo entonces aventurarme entre ustedes? ¿No debo convertirme primero en niño otra vez?

Siento un calambre que se extiende en todo mi ser, como si fuera a convertirme en piedra, como si fuera a desmoronarme... «Niños —les digo con dificultad— ya se pueden ir. Hoy no habrá clases»."

Erich Maria Remarque - (El camino de la vuelta, 1931)

Traducción de Raúl Serradell





"Sabah oluyor. Sınıfıma gidiyorum. Ellerini kavuşturmuş küçükler sıralarına oturmuşlar. İri iri gözlerinde çocukluk yıllarının o ürkek şaşkınlığı henüz duruyor. Bana öyle güvenle ve inanarak bakıyorlar ki! Kalbim tıkanacakmış gibi oluyor birden.

Sıfırı tüketmiş yüz binden bir tanesi olan ben, bütün inançlarını ve hemen bütün güçlerini savaşın parçaladığı yüz binden biri olan ben, burada sizlerin önünde dikiliyor ve sizlerin hayata benden çok daha bağlı, benden çok daha canlı olduğunuzu görüyorum. Burada sizlerin önünde duruyorum. Sizlere öğretmenlik ve yol göstericilik yapmam gerekiyor.

Ne öğreteyim sizlere? Yirmi yaşında içinizin boşalıp kavruk kalacağınızı, gelişmenizin en verimli çağında mahvolacağınızı ve acımasızca sıra malı olmaya zorlanacağınızı mı söyleyeyim?

İnsanlar Tanrı ve insanlık adına zehirli gaz, demir, barut ve ateşle birbirlerini boğazladıkça bütün öğrenim ve kültürün, bütün bilimlerin acı bir alaydan başka bir şey olmadığını mı anlatayım? Sizlere, bütün bu korkunç yıllarda temiz kalmış küçük yaratıklara ne öğretebilirim ben?

Ben sizlere ne öğretebilirim? El bombasının nasıl yakalanıp çekileceğini ve insanlara nasıl fırlatılacağını mı öğreteyim? Bir insanın nasıl süngüleneceğini mi, kürekle nasıl ikiye bölüneceğini mi göstereyim? Soluk alan göğüs, hayat taşan bir akciğer ve bir kalp gibi esrarlı mucizelere karşı bir namlunun nasıl doğrultulacağını mı anlatayım? Yoksa tetanosla nasıl kazık gibi olunacağını, parçalanmış bir bel kemiğinin ya da kafatasının ne hal alacağını mı anlatayım? Çevreye saçılan bir beynin, parçalanan kemiklerin ve dışarıya fırlayan bağırsakların görünüşünü mü anlatmalıyım sizlere? Yoksa karnından vurulanın nasıl inlediğini, ciğerden kurşun yiyenin nasıl da hırıltılı sesler çıkardığını ve başından yara alanın nasıl ıslık çalar gibi haykırdığını mı canlandırayım? Daha başka şeyler bilmiyorum. Daha fazlasını öğrenemedim.

Bütün içerimin katılaştığını, taş kesilip sonra da küçük küçük parçalara ayrılacakmış gibi olduğunu sanıyorum. Ağır ağır sandalyeye bırakıyorum kendimi ve burada daha fazla kalamayacağımı kavrıyorum. Kendimi biraz olsun toplamaya çalışıyorum; ama beceremiyorum. Hiç bitmeyecekmiş gibi uzun gelen bir zaman sonra biraz açılıyorum. Ayağa kalkıyorum ve güçlükle:

"Çocuklar!" diyorum, "Evlerinize gidin. Bugün okul yok.""

Erich Maria Remarque - (Dönüş Yolu, 1931)

Çeviri: Burhan Arpad / Everest Yayınları

British children sit outside the remains of their home.
London, England. September 1940.