31 Temmuz 2020 Cuma

Pain is strange ... / Charles Bukowski

"Pain is strange. A cat killing a bird, a car accident, a fire... Pain arrives, BANG, and there it is, it sits on you. It's real. And to anybody watching, you look foolish. Like you've suddenly become an idiot. There's no cure for it unless you know somebody who understands how you feel, and knows how to help."

Charles Bukowski ~ (Women)





"El dolor es extraño. Un gato que mata a un pájaro, un coche accidentado, un incendio… Llega el dolor, BANG, y allí está, se introduce en ti. Es real. Y para cualquiera que te vea, parecerás un imbécil. Como si te hubiese caído una idiotez repentina. No hay cura para ello mientras no encuentres a alguien que comprenda cómo te sientes y sepa cómo ayudarte."

Charles Bukowski ~ (Mujeres)





"La douleur est une chose étrange. Un chat tue un oiseau, un accident de voiture, un incendie... La douleur te tombe dessus, BANG, et voilà qu'elle s'assied sur toi. Elle est réelle. Aux yeux de n'importe qui, tu as l'air d'un imbécile. Comme si t'étais soudain devenu le dernier des débiles. Et c'est sans remède, à moins de connaître quelqu'un qui comprenne ce que tu ressens et qui sache comment t'aider."

Charles Bukowski ~ (Les Femmes)





"Il dolore é una cosa strana. Un gatto che uccide un uccello, un incidente di macchina, un incendio... Ecco il dolore, BANG, eccolo ti salta addosso. È reale. E quelli che ti guardano pensano che hai l'aria stupida. Come se fossi improvvisamente diventato scemo. Non c'é rimedio per il dolore a meno di conoscere qualcuno che capisca come ti senti e sappia cosa fare."

Charles Bukowski ~ (Donne)





"Acı acayip bir şeydi. Bir kuşu öldüren kedi, bir araba kazası, bir yangın... Acı gelir, BANG, oradadır, yerleşir üzerinize. Gerçektir. Aptalın biri gibi görünürsünüz dışardan bakanlara. Birdenbire aptallaşmış gibi. Ne hissettiğinizi anlayan ve size nasıl yardım edeceğini bilen birisini tanımadığınız takdirde hiçbir çaresi de yoktur."

Charles Bukowski ~ (Kadınlar / Arion Yayınevi)

Çeviri: Mukaddes İlgün


Photo by Noell Oszvald

30 Temmuz 2020 Perşembe

Cuando un corazón se cansa de sufrir, / ©Jacqueline

Cuando un corazón se cansa de sufrir,
ya nada lo hace sentir. Prefiere abrazar
la soledad y simplemente vivir en paz.

Ciego ante el amor, marchito por el dolor.

©Jacqueline


Unknown

29 Temmuz 2020 Çarşamba

Moon / Erdinç Durukan

Moon

for Alice

moon
kissing the water
in darkness

Erdinç Durukan





Ay

Alice için

ay
suyu öper
karanlıkta

Erdinç Durukan


Unknown artist

28 Temmuz 2020 Salı

Cuerpo a la vista / Octavio Paz

CUERPO A LA VISTA

Y las sombras se abrieron otra vez y mostraron tu cuerpo:
tu pelo, otoño espeso, caída de agua solar,
tu boca y la blanca disciplina de sus dientes caníbales, prisioneros en llamas
tu piel de pan apenas dorado y tus ojos de azúcar quemada,
sitios en donde el tiempo no transcurre,
valles que sólo mis labios conocen,
desfiladero de la luna que asciende a tu garganta entre tus senos,
cascada petrificada de la nuca,
alta meseta de tu vientre,
playa sin fin de tu costado.

Tus ojos son los ojos fijos del tigre
y un minuto después son los ojos húmedos del perro.

Siempre hay abejas en tu pelo.

Tu espalda fluye tranquila bajo mis ojos
como la espalda del río a la luz del incendio.

Aguas dormidas golpean día y noche tu cintura de arcilla
y en tus costas, inmensas como los arenales de la luna,
el viento sopla por mi boca y su largo quejido cubre con sus dos alas grises
la noche de los cuerpos,
como la sombra del águila la soledad del páramo.

Las uñas de los dedos de tus pies están hechas del cristal del verano.

Entre tus piernas hay un pozo de agua dormida,
bahía donde el mar de noche se aquieta, negro caballo de espuma,
cueva al pie de la montaña que esconde un tesoro,
boca del horno donde se hacen las hostias,
sonrientes labios entreabiertos y atroces,
nupcias de la luz y la sombra, de lo visible y lo invisible
(allí espera la carne su resurrección y el día de la vida perdurable).

Patria de sangre,
única tierra que conozco y me conoce,
única patria en la que creo,
única puerta al infinito.

Octavio Paz

"Semillas para un himno (1943-1955) / El girasol (1943-1948)"





BODY SIGHTING

And shadows opened again and showed a body:
your hair, thick autumn, solar waterfall,
your mouth and the white disciple of your cannibal teeth,
aflame prisoners,
your skin of barely toasted bread and your eyes of burnt sugar
places where time does not pass,
valleys known only by my lips,
between your breasts a moon-cliff ascending to your throat
petrified waterfall your nape,
high plateau your midriff
endless beach your flank.

Your eyes are the fixed eyes of the tiger
and a minute later they are the wet eyes of the dog.

There are always bees in your hair.

Your back flows calmly under my eyes
like the back of a river lit by a wildfire.

Sleeping waters hit your clay waist day and night
and in your shores, immense like moon sandscapes,
wind blows through my mouth and its long groan covers
with its two
gray wings
the night of bodies,
like the shadow of an eagle over the wasteland’s solitude.

Your toenails are made of the crystal of summer.

Between your legs there is a well of sleeping water,
bay where the night-sea quiets, black horse of foam,
treasure cave at the foot of the mountain, door from the
oven where hosts are made,
smiling lips, slightly open and cruel,
wedding of light and shadow, of all things visible and invisible
(there flesh awaits resurrection and everlasting life).

Blood homeland,
the only land I know and that knows me,
only homeland I believe in,
only door to infinity.

Octavio Paz

Translated by Mateo de Santágueda

Translator's note: The title in Spanish is structured around the phrase that sailors will use to indicate the sighting of land: ‘¡Tierra a la vista!‘. Since the literal translation will be extremely prosaic I decided to translate by keeping the original intent of the title.



Nu de la mer, Camargue, 1958, par Lucien Clergue

25 Temmuz 2020 Cumartesi

Kars / Cemal Süreya

KARS

Öyle güzel ki ölürüm artık
Beyaz uykusuz uzakta
Kars çocukların da Kars’ı
Ölüleri yağan karda
Donmuş gözlerimin arası

Sen küçüğüm sımsıcak
Ne derler ona – bu kızakta
Boyuna türküler yakıyorsun ya
Sanki her türküden sonra
Hohlasan gök buğulanacak

Anla ki her durakta
Yok sınırları aşkın
O iyi yüzlü Tanrı
Beklesin dursun bizi
Kurduğumuz rahat tuzakta

Nasıl olsa yine bir gün
Döneriz bu yollardan geri
Senin bir elinde bir mendil
Öbüründe kuş sesleri

Cemal Süreya

"Kars'ı Paris'te yazmıştım. Neden bilmem, utandığım olmuştur bundan. Kars'a gitmeden Kars demişim. Paris dönüşü hemen Kars'a teftiş turnesi çıkmasın mı? Göçebe'deki Kars izlenim ve imgeleri bu kez yerinde oluştu. Yine de bir eksiklik duygusu olmuştur uzun süre içimde Kars şiiri için. Sonra öğrendim, Rimbaud da Sarhoş Gemi'yi denizi görmeden yazmış. Nasıl avundum!

Çok tuhaf, Kars şiirindeki Kars, ‘Göçebe’ şiirindekinden daha çok var gibi. Şiirim yaşar mı bilmiyorum, aslında merak da etmiyorum bunu; ama çok uzun bir süre sonra iki şiire baksalar Kars şiirindeki Kars daha bir oturmuş gibi geliyor bana. Rimbaud ‘Sarhoş Gemi’yi denizi görmeden yazmış ya, nehirden denize geçirmiş gibi o gemiyi. Ben de Kars’ı görmemiştim ama Kutlu Deresi’ni, Erzincan’ı, Spikor Dağı’nı, Doğu Anadolu faunasını, yolları az çok biliyordum. Bu bir açıklama olabilir mi? Akşamları, eve doğru, beş yaşında ve annemin elinde fener, yürürken, yıldızlar Kars’a doğru gidiyordu sanki. Spikor’u uç noktaya götürdüm belki de Kars’ta. O şiir aslında bir yerde Kars’ı anlatan değil, Kars olmuş bir şiir."

Cemal Süreya - (Günler)


Kars, Turkey, by Kadir Ekinci

24 Temmuz 2020 Cuma

Dying to be Me / Anita Moorjani

"I can’t stress enough how important it is to enjoy yourself and not take yourself too seriously. One of the biggest flaws with many traditional spiritual systems is that they often make us take life too seriously. If I ever had to create a set of tenets for a spiritual path to healing, number one on my list would be to make sure to laught as often as possible throughout every single day – and preferably laugh at myself. This would be hands down over and above any form of prayer, meditation, chanting, or diet reform. Day to day problems never seem as big when viewed through a veil of humour and love. If every single one of us realized only this truth - the importance of joy and humor in our lives, we would reduce the number of illnesses in our bodies and the rate of violence in our societies dramatically.

In this age of information technology, we’re bombarded with news seemingly at the speed of light. We’re living in an age of high stress and fear, and in the midst of trying to protect outselves from everything that we think is “out there”, we’ve forgotten to enjoy ourselves and to take care of what’s inside.

Our life is our prayer. It’s our gift to this universe, and the memories we leave behind when we someday exit this world will be our legacy to our loved ones. We owe it to ourselves and to everyone around us to be happy and to spread that joy around.

If we can go through life armed with humor and the realization that we are love, we’ll already be ahead of the game. Add a box of chocolates into the mix, and we’ve got a winning formula!"

Anita Moorjani (From "Dying to be Me")


Paris, 1952, by Robert Frank

23 Temmuz 2020 Perşembe

Sylvia's Death / Anne Sexton

Sylvia's Death

for Sylvia Plath

O Sylvia, Sylvia,
with a dead box of stones and spoons,
with two children, two meteors
wandering loose in a tiny playroom,
with your mouth into the sheet,
into the roofbeam, into the dumb prayer,
(Sylvia, Sylvia
where did you go
after you wrote me
from Devonshire
about raising potatoes
and keeping bees?)
what did you stand by,
just how did you lie down into?
Thief —
how did you crawl into,
crawl down alone
into the death I wanted so badly and for so long,
the death we said we both outgrew,
the one we wore on our skinny breasts,
the one we talked of so often each time
we downed three extra dry martinis in Boston,
the death that talked of analysts and cures,
the death that talked like brides with plots,
the death we drank to,
the motives and the quiet deed?
(In Boston
the dying
ride in cabs,
yes death again,
that ride home
with our boy.)
O Sylvia, I remember the sleepy drummer
who beat on our eyes with an old story,
how we wanted to let him come
like a sadist or a New York fairy
to do his job,
a necessity, a window in a wall or a crib,
and since that time he waited
under our heart, our cupboard,
and I see now that we store him up
year after year, old suicides
and I know at the news of your death
a terrible taste for it, like salt,
(And me,
me too.
And now, Sylvia,
you again
with death again,
that ride home
with our boy.)
And I say only
with my arms stretched out into that stone place,
what is your death
but an old belonging,
a mole that fell out
of one of your poems?
(O friend,
while the moon’s bad,
and the king’s gone,
and the queen’s at her wit’s end
the bar fly ought to sing!)
O tiny mother,
you too!
O funny duchess!
O blonde thing!

(February 17, 1963)

Anne Sexton

Live or die (1966)





La muerte de Sylvia

dedicado a Sylvia Plath.

Oh, Sylvia, Sylvia,
con una caja muerta de cucharas y piedras,

con dos hijos, dos estrellas fugaces
errantes en el pequeño cuarto de juegos,

con tu boca en la sábana,
en la viga del techo, en la necia oración,

(Sylvia, Sylvia,
¿dónde fuiste
tras escribirme
desde Devonshire
sobre el cultivo de patatas
y la apicultura?)

¿a qué fuiste leal?
¿cómo pudiste meterte dentro?

¡Ladrona!-
¿Cómo te arrastraste dentro,

bajaste arrastrándote sola
al interior de la muerte que yo deseé tanto y durante tanto tiempo,

la muerte que las dos dijimos que estaba superada,
la que llevabamos en nuestros pechos flacos,

de la que hablabamos tanto cada vez
que nos metíamos tres martinis de más en Boston,

la muerte que hablaba de psicoanalistas y remedios,
la muerte que hablaba como novias conspiradoras,

la muerte por la que bebíamos,
¿las razones y luego el acto tranquilo?

(En Boston
los moribundos
viajan en taxi,
sí la muerte de nuevo,
esa vuelta a casa
con nuestro chico.)

Oh, Sylvia, recuerdo al batería somnoliento
que golpeaba tus ojos con una vieja historia,

cómo deseábamos dejarle venir
como a un sádico o un mariquita de Nueva York

para hacer su trabajo,
una necesidad, una ventana en una pared o una cuna,

y desde ese momento él esperó
bajo nuestro corazón, nuestro armario,

y ahora veo que lo almacenamos
año tras año, viejos suicidios

y sé de tu muerte por las noticias,
un gusto espantoso, como sal.

(Y yo,
yo también.
Y ahora, Sylvia,
tú otra vez
con la muerte otra vez,
aquella vuelta a casa
con nuestro chico.)

Y digo solamente
con mis brazos extendidos en ese lugar de piedra,

¿qué es tu muerte
sino una vieja pertenencia,

un lunar que cayó
de uno de tus poemas?

(Oh amiga,
mientras la luna es mala,
y el rey se ha ido,
y la reina no sabe qué hacer
¡el borracho debería cantar!)

¡Oh pequeña madre,
tú también!
¡Oh duquesa divertida!
¡Oh cosita rubia!

(17 de Febrero de 1963)

Anne Sexton

De "Vive o muere"





Svlvia'nm ölümü

Sylvia Plath için

Ah Sylvia. Sylvia,
taşların ve kaşıkların ölü kutusuyla.
iki çocuk, iki meteorla
ufacık bir oyun odasında başıboş gezinerek,
çarşafın içindeki ağzınla.
çatı kirişinin içinde, sessiz duacının içinde,
(Sylvia, Sylvia
nereye gittin
patates yetiştirme
ve arıların bakımı hakkında
Devonshiıe'dan
bana yazdıktan sonra?)
ne ile direndin,
tam nasıl uzandın içine?
Hırsız-
Nasıl yerde süründün,
sürüklendin aşağıya tek başına
çok feci şekilde istediğim ölümün içine ve o kadar uzun zamandır
içine sığmadığımızı söylediğimiz ölüme
çiroz göğüslerimizin üstüne giydiğimiz birine
her zaman öyle sık sık konuştuğumuz birine
Boston'da fazladan üç dry martiniyi içtik,
analizlerin ve tedavilerin konuştuğu ölüme
gizli planlı gelinler gibi konuşulan ölüme
şerefine içtiğimiz ölüme,
dürtülere ve sessiz eyleme?
(Boston'da
ölüm
binişi, taksilerde
evet yine ölüm
evi gezersin oğlumuzla.)
Ah Sylvia, uykulu davulcuyu anımsıyorum
eski bir öyküyle gözlerimizde çalan
nasıl da onun gelmesini istedik
bir sadist ya da bir New York perisi gibi
işini yapması için,
bir gereklilik, duvardaki ya da bebek karyolasındaki pencere
ve o zamandan beri bekledi
yüreklerimizin altında, dolabımızda
ve onu sakladığımızı şimdi anlıyorum
yıllarca, eski intiharları
ve senin ölüm haberlerinden biliyorum
onun için kötü bir tat, tuz gibi
(ve bana
bana da.
Ve şimdi, Sylvia,
sen yine
ölümle yine
evi gezersin
oğlumuzla.)
Ve yalnızca söylüyorum
o taş yerin içine çekilen kollarımla.
ölümün nedir
ancak eski bir ait olma
şiirlerinin birinden
düşen bir köstebek mi?
(ah arkadaş
ay rahatsızken
ve kral giderken
ve kraliçe tamamen şaşırmışken
bar sineği şarkı söylemeli!)
ah minicik anne,
sen de!
Ah komik düşes!
Ah sarışın şey!

Anne Sexton

Çeviri: Dilek Değerli


Sylvia Plath (October 27, 1932 – February 11, 1963)

17 Temmuz 2020 Cuma

Season / Wole Soyinka

SEASON

Rust is ripeness, rust
And the wilted corn-plume;
Pollen is mating-time when swallows
Weave a dance
Of feathered arrows
Thread corn-stalks in winged
Streaks of light. And, we love to hear
Spliced phrases of the wind, to hear
Rasps in the field, where corn leaves
Pierce like bamboo slivers.

Now, garnerers we,
Awaiting rust on tassels, draw
Long shadows from the dusk, wreathe
Dry thatch in woodsmoke. Laden stalks
Ride the germ’s decay – we await
The promise of the rust.

Wole Soyinka

https://en.wikipedia.org/wiki/Wole_Soyinka

Unknown translator

(Modern Poetry from Africa. Edited by Gerald Moore and Ulli Beier. Penguin Books Ltd., London, Great Britain, 1976, pp. 150-151)





MEVSİM

Pas olgunluktur, pas
Ve benzi sarı mısır tüyleri;
Çiçek tozları çiftleşmek üzeredir
Kırlangıçlar dansa durduğu zaman
Okun ucundaki tüy gibi
Uçuşmakta mısır saplarının iplikçikleri
Işığın hizasında. Ve biz işitmekten sevinçli
Rüzgârın toplu yürüyüşünü, işitmek
Ovadaki bıçkı sesini, mısırların bırakıldığı yerde
Bambu kıymıkları gibi içine işlediğini.

Biz toplayıcılar, şimdi
Püsküllerin üstündeki pası beklerken, çekilir
Alacakaranlıktan uzun gölgeler, kaplanır çelenk gibi
Sazdan samandan arabalar tütsüler içinde. Su yüklü saplar
Tohumun çürüğüne yürürler - biz bekleriz
Pasın söz verdiğini.

Wole Soyinka

(Nobel Ödüllü Nijeryalı şair ve yazar; d. 13 Temmuz 1934)

Çeviren: Haydar Ergülen

(Haz.: Cevat Çapan – Eray Canberk – Erdal Alova, Çağdaş Dünya Şiiri Antolojisi, Adam Yay., İstanbul, İkinci Basım: Şubat 2000, s. 580-581)


Cornfield with Reapers. 1864,
by Alfred Walter Williams (1823–1905)





16 Temmuz 2020 Perşembe

La vera misura dell'uomo è la pace. / Alda Merini

La vera misura
dell'uomo
è la pace.

Il poeta ostinato
a essere felice
chiama gli Unni
a distruggergli la casa.

Alda Merini 
è stanca di ripetere 
che è pazza.

Alda Merini

[Da: Aforismi e magie]





Gerçek ölçütü
insanlığın,
barıştır.

Mutlu olmak için
inat eden şair
Hunları çağırır
yıktırmak için evini

Yorgun
Alda Merini
tekrar tekrar dile getirmekten
deliliğini.

Alda Merini

Çeviri: Nükhet Akgün


Alda Merini

10 Temmuz 2020 Cuma

8 Temmuz 2020 Çarşamba

Orpheus. Eurydike. Hermes / Rainer Maria Rilke

Orpheus. Eurydike. Hermes

Das war der Seelen wunderliches Bergwerk.
Wie stille Silbererze gingen sie
als Adern durch sein Dunkel. Zwischen Wurzeln
entsprang das Blut, das fortgeht zu den Menschen,
und schwer wie Porphyr sah es aus im Dunkel.
Sonst war nichts Rotes.

Felsen waren da
und wesenlose Wälder. Brücken über Leeres
und jener große graue blinde Teich,
der über seinem fernen Grunde hing
wie Regenhimmel über einer Landschaft.
Und zwischen Wiesen, sanft und voller Langmut,
erschien des einen Weges blasser Streifen,
wie eine lange Bleiche hingelegt.

Und dieses einen Weges kamen sie.

Voran der schlanke Mann im blauen Mantel,
der stumm und ungeduldig vor sich aussah.
Ohne zu kauen fraß sein Schritt den Weg
in großen Bissen; seine Hände hingen
schwer und verschlossen aus dem Fall der Falten
und wußten nicht mehr von der leichten Leier,
die in die Linke eingewachsen war
wie Rosenranken in den Ast des Ölbaums.
Und seine Sinne waren wie entzweit:
indes der Blick ihm wie ein Hund vorauslief,
umkehrte, kam und immer wieder weit
und wartend an der nächsten Wendung stand, -
blieb sein Gehör wie ein Geruch zurück.
Manchmal erschien es ihm als reichte es
bis an das Gehen jener beiden andern,
die folgen sollten diesen ganzen Aufstieg.
Dann wieder wars nur seines Steigens Nachklang
und seines Mantels Wind was hinter ihm war.
Er aber sagte sich, sie kämen doch;
sagte es laut und hörte sich verhallen.
Sie kämen doch, nur wärens zwei
die furchtbar leise gingen. Dürfte er
sich einmal wenden (wäre das Zurückschaun
nicht die Zersetzung dieses ganzen Werkes,
das erst vollbracht wird), müßte er sie sehen,
die beiden Leisen, die ihm schweigend nachgehn:

Den Gott des Ganges und der weiten Botschaft,
die Reisehaube über hellen Augen,
den schlanken Stab hertragend vor dem Leibe
und flügelschlagend an den Fußgelenken;
und seiner linken Hand gegeben: sie.

Die So-geliebte, daß aus einer Leier
mehr Klage kam als je aus Klagefrauen;
daß eine Welt aus Klage ward, in der
alles noch einmal da war: Wald und Tal
und Weg und Ortschaft, Feld und Fluß und Tier;
und daß um diese Klage-Welt, ganz so
wie um die andre Erde, eine Sonne
und ein gestirnter stiller Himmel ging,
ein Klage-Himmel mit entstellten Sternen - :
Diese So-geliebte.

Sie aber ging an jenes Gottes Hand,
den Schrittbeschränkt von langen Leichenbändern,
unsicher, sanft und ohne Ungeduld.
Sie war in sich, wie Eine hoher Hoffnung,
und dachte nicht des Mannes, der voranging,
und nicht des Weges, der ins Leben aufstieg.
Sie war in sich. Und ihr Gestorbensein
erfüllte sie wie Fülle.
Wie eine Frucht von Süßigkeit und Dunkel,
so war sie voll von ihrem großen Tode,
der also neu war, daß sie nichts begriff.

Sie war in einem neuen Mädchentum
und unberührbar; ihr Geschlecht war zu
wie eine junge Blume gegen Abend,
und ihre Hände waren der Vermählung
so sehr entwöhnt, daß selbst des leichten Gottes
unendlich leise, leitende Berührung
sie kränkte wie zu sehr Vertraulichkeit.

Sie war schon nicht mehr diese blonde Frau,
die in des Dichters Liedern manchmal anklang,
nicht mehr des breiten Bettes Duft und Eiland
und jenes Mannes Eigentum nicht mehr.

Sie war schon aufgelöst wie langes Haar
und hingegeben wie gefallner Regen
und ausgeteilt wie hundertfacher Vorrat.

Sie war schon Wurzel.

Und als plötzlich jäh
der Gott sie anhielt und mit Schmerz im Ausruf
die Worte sprach: Er hat sich umgewendet -,
begriff sie nichts und sagte leise: Wer?

Fern aber, dunkel vor dem klaren Ausgang,
stand irgend jemand, dessen Angesicht
nicht zu erkennen war. Er stand und sah,
wie auf dem Streifen eines Wiesenpfades
mit trauervollem Blick der Gott der Botschaft
sich schweigend wandte, der Gestalt zu folgen,
die schon zurückging dieses selben Weges,
den Schritt beschränkt von langen Leichenbändern,
unsicher, sanft und ohne Ungeduld.

Rainer Maria Rilke

Aus: Neue Gedichte (1907)





Orpheus. Eurydice. Hermes

This was the souls’ strange mine.
Like silent silver ore they wandered
through its dark like veins. Between roots
the blood welled up that makes its way to men,
and it looked hard as porphyry in the dark.
Nothing else was red.

Rocks were there
and unreal forests. Bridges spanning voids
and that huge gray blind unmoving lake
that hung above its distant bed
like rainy sky above a landscape.
And between meadows, soft and full of patience,
the pale stripe of the single path,
laid down like a long pallor being bleached.

And up this single path they came.

In front the slender man in the blue mantle,
who mute and impatient stared ahead.
His stride devoured the path in huge mouthfuls
without slowing to chew; his hands hung heavy
and clenched out of the falling folds
and were no longer conscious of the light lyre
that had twined itself into his left
like tendrils of roses in an olive bough.
And his senses were as if divided:
for while his sight raced ahead like a dog,
turned around, came back, and then stood
far away and waiting at the path’s next turn,—
his hearing, like an odor, lagged behind.
Sometimes it seemed to him it reached
back to the steps of those two others
who were to follow for the whole ascent.
Then again it was just his own climbing’s echo
and his mantle’s wind he heard behind him.
But he told himself they were coming,
said it aloud and heard the words die out.
They were coming, it was only that they walked
with frightening lightness. If he could only
turn around once (though any backward glance
would be death to the entire undertaking,
so near completion now), he would have to see them,
those two light-footed ones, who followed silently:

The god of faring and of distant messages,
eyes shining under the traveler’s hood,
the slender staff held out before his body,
and at his ankles a fluttering of wings;
and entrusted to his left hand: she.

The one so loved that from a single lyre
came more lament than ever from lamenting women;
that from lament a world arose, in which
everything had second life: forest and valley
and road and village, field and flock and stream;
and that around this lament world, just as
around the other earth, a sun turned
and a star-filled silent heaven,
a lament heaven with devastated stars—:
This one so loved.

But now she walked at that god’s hand,
her steps, constrained by long winding-sheets,
soft, uncertain, and without impatience.
She was in herself, like a woman near birth,
and thought not of the man, who walked ahead,
and not of the path, which ascended into life.
She was in herself. And her having died
filled her like abundance.
Like a fruit ripe with sweetness and night
she was filled with her great death,
which was so new that she understood nothing.

She was in a new virginity
and untouchable; her sex had closed
like a young flower at approach of evening,
and her hands had been so weaned
from marriage, that even the light god’s
infinitely soft, guiding touch
hurt her like too great a liberty.

She was no longer the blond wife
who echoed often in the poet’s songs,
no longer the vast bed’s scent and island,
and that one man’s property no longer.

She was already loosened like long hair
and given over like fallen rain
and handed out like a limitless supply.

She was already root.

And when without warning
the god stopped her and with pain in his voice
uttered the words: He has turned around—,
she didn’t understand, and answered softly: Who?

But there in the distance, dark against
the bright exit, stood someone whose features
could not be read. He stood and saw
how on that stripe of meadow path
with mournful look the god of messages
turned silently around, to follow the shape
already returning on that same path,
her steps, constrained by the long winding-sheets,
soft, uncertain, and without impatience.

Rainer Maria Rilke

Translated by Edward Snow





Orpheus. Eurydice. Hermes

That was the strange mine of souls.
As secret ores of silver they passed
like veins through its darkness. Between the roots
blood welled, flowing onwards to Mankind,
and it looked as hard as Porphyry in the darkness.
Otherwise nothing was red.

There were cliffs
and straggling woods. Bridges over voids,
and that great grey blind lake,
that hung above its distant floor
like a rain-filled sky above a landscape.
And between meadows, soft and full of patience,
one path, a pale strip, appeared,
passing by like a long bleached thing.
And down this path they came.

In front the slim man in the blue mantle,
mute and impatient, gazing before him.
His steps ate up the path in huge bites
without chewing: his hands hung,
clumsy and tight, from the falling folds,
and no longer aware of the weightless lyre,
grown into his left side,
like a rose-graft on an olive branch.
And his senses were as if divided:
while his sight ran ahead like a dog,
turned back, came and went again and again,
and waited at the next turn, positioned there –
his hearing was left behind like a scent.
Sometimes it seemed to him as if it reached
as far as the going of those other two,
who ought to be following this complete ascent.

Then once more it was only the repeated sound of his climb
and the breeze in his mantle behind him.
But he told himself that they were still coming:
said it aloud and heard it die away.
They were still coming, but they were two
fearfully light in their passage. If only he might
turn once more ( if looking back
were not the ruin of all his work,
that first had to be accomplished), then he must see them,
the quiet pair, mutely following him:

the god of errands and far messages,
the travelling-hood above his shining eyes,
the slender wand held out before his body,
the beating wings at his ankle joints;
and on his left hand, as entrusted: her.

The so-beloved, that out of one lyre
more grief came than from all grieving women:
so that a world of grief arose, in which
all things were there once more: forest and valley,
and road and village, field and stream and creature:
and that around this grief-world, just as
around the other earth, a sun
and a silent star-filled heaven turned,
a grief-heaven with distorted stars –
she was so-loved.

But she went at that god’s left hand,
her steps confined by the long grave-cloths,
uncertain, gentle, and without impatience.
She was in herself, like a woman near term,
and did not think of the man, going on ahead,
or the path, climbing upwards towards life.
She was in herself. And her being-dead
filled her with abundance.
As a fruit with sweetness and darkness,
so she was full with her vast death,
that was so new, she comprehended nothing.

She was in a new virginity
and untouchable: her sex was closed
like a young flower at twilight,
and her hands had been weaned so far
from marriage that even the slight god’s
endlessly gentle touch, as he led,
hurt her like too great an intimacy.

She was no longer that blonde woman,
sometimes touched on in the poet’s songs,
no longer the wide bed’s scent and island,
and that man’s possession no longer.

She was already loosened like long hair,
given out like fallen rain,
shared out like a hundredfold supply.

She was already root.

And when suddenly
the god stopped her and, with anguish in his cry,
uttered the words: ‘He has turned round’ –
she comprehended nothing and said softly: ‘Who?’

But far off, darkly before the bright exit,
stood someone or other, whose features
were unrecognisable. Who stood and saw
how on the strip of path between meadows,
with mournful look, the god of messages
turned, silently, to follow the figure
already walking back by that same path,
her steps confined by the long grave-cloths,
uncertain, gentle, and without impatience.

Rainer Maria Rilke

Translated by A. S. Kline





Orfeo. Euridice. Hermes

Fue de las almas fabulosa mina.
Como silenciosas venas de plata
iban por su oscuridad. Entre raíces
salía la sangre que va a los hombres,
y en la oscuridad parecía pesado pórfido.
Por lo demás nada había más rojo.

Veíanse allí rocas
y bosques incorpóreos. Puentes sobre el vacío,
y aquel enorme, gris y opaco lago
suspendido sobre remoto asiento
cual cielo de lluvia sobre el paisaje.
Y entre los prados, de suave y plena longanimidad,
mostrábase la pálida cinta de un sendero,
tendida como larga palidez.

Y venían por esta única senda.

Al frente el hombre esbelto en manto azul,
que mudo e impaciente ante sí mismo parecía.
Sin masticar su paso devoraba el camino
a grandes trozos; sus manos colgaban
graves y herméticas siguiendo el caer de los pliegues,
olvidadas ya de la leve lira
que a su izquierda se hallaba incorporada
cual rosal en una rama de olivo.
Partidos parecían sus sentidos:
mientras su mirada iba delante como un perro,
regresaba y de nuevo se alejaba
esperándole quieta en un recodo,
su oído iba detrás como un olor.
A veces se imaginaba como si llegara
hasta donde iban aquellos dos
que debían seguir toda esta cuesta.
Y no era sino el eco de su ascenso,
y detrás de él, el viento de su manto.
Pero vienen, lo decía para sí,
lo decía en voz alta, y lo oía repetir por el eco.
Vendrán de seguro, es que serán dos
que andan sin ruido. Si pudiera volver
la vista (si al mirar atrás no fuera
la anulación de toda aquella obra,
que estaba en curso) tendría que verlos,
a ambos, leves, siguiéndole callados.

Al dios de a pie y del lejano aviso,
gorra de viaje sobre ojos claros,
llevando ante el cuerpo flexible vara
y en los talones desplegadas alas;
y a su mano izquierda, confiada: ella.

La Tan amada, que de una lira hizo
brotar más llanto que jamás plañidera alguna;
que del llanto salió un mundo en el que
todo existió de nuevo: bosque y valle,
lugar y senda, animal, campo y río;
que por este mundo-llanto, lo mismo
que por la otra tierra, se movió un sol
y un estrellado y silencioso cielo,
un cielo-llanto de astros alterados:
Por ella Tan-amada.

Pero ella iba de la mano del dios,
impedido el paso por las largas vendas mortuorias,
vacilante, suave, y sin impaciencia.
Sumida en sí misma, como en sublime esperanza,
sin reparar en el hombre que iba delante,
ni en la senda que subía a la vida.
Sumida en sí misma. Y su estar muerta
la colmaba como una plenitud.
Como un fruto de oscuridad y dulzura
así estaba llena de su gran muerte,
tan nueva que ella nada comprendía.

Hallábase en una nueva, no hollada
dolcellez; su sexo estaba cerrado
como un capullo hacia el atardecer.

Y sus manos tan deshabituadas
del tálamo, que aún el más leve roce
del ligero dios que la conducía
le ofendía como un exceso de intimidad.

Ella no era ya aquella mujer rubia
que a veces sonaba en las canciones del poeta,
no más isla y perfume del anchuroso lecho,
no era ya pertenencia de aquel hombre.

Estaba ya suelta como larga cabellera,
y entregada como lluvia que cae,
y repartida como acopio centuplicado.

Era ya raíz.

Y cuando rápido súbitamente
el dios la detuvo, y con dolor en la expresión
pronunció las palabras: «¡Él volvió la cabeza!».
Ella nada comprendió, y dijo en voz queda: «¿Quién?».
Pero a lo lejos, oscuro frente a la clara salida,
se divisaba un hombre cuyo rostro
no se podía reconocer. Estaba en pie y vio
cómo por la pradera, sobre la cinta de un sendero,
con triste mirada el dios del mensaje
daba la vuelta silencioso, y seguía a la figura
que ya desandaba el mismo camino,
impedido el paso por las largas vendas mortuorias,
vacilante, suave, y sin impaciencia.

Rainer Maria Rilke

Escrito en Roma, a comienzos de 1904. Redacción definitiva: Jonsered, Suecia, otoño de 1904.

https://www.literatura.us/idiomas/rmr_breve.html





Orfeo. Euridice. Ermete

Era la prodigiosa miniera delle anime.
Come vene d’argento silenziose
scorrevano il suo buio. Tra radici
sgorgava il sangue che affluisce agli uomini
e greve come porfido appariva nel buoi.
Di rosso altro non c’era.

Rupi c’erano,
selve incorporee e ponti sul vuoto
e quell’enorme, grigio, cieco stagno,
sospeso sopra il suo lontano fondo
come cielo piovoso su un paesaggio.
E in mezzo a prati miti di pazienza,
pallida striscia, un unico sentiero era visibile
come una lunga tela distesa ad imbiancare.

E per quest’unico sentiero essi venivano.

In testa l’uomo snello in manto azzurro,
guardando innanzi muto e impaziente
divorava la strada col suo passo
a grandi morsi senza masticarla. Gravi, chiuse,
dalle pieghe del manto pendevano le mani,
dimenticata ormai la lieve lira
ch’era incarnata nella sua sinistra
come tralci di rosa nel ramo dell’ulivo.
Ed i suoi sensi erano in due divisi:
mentre l’occhio in avanti correva come un cane,
tornava ed ogni volta nuovamente lontano
alla prossima svolta era ad attenderlo -
l’udito gli restava - come un odore - indietro.
Talora gli sembrava di percepire il passo
degli altri due viandanti che dovevano
seguirlo fino al colmo dell’ascesa.
Poi nient’altro che l’eco del suo ascendere
dietro di lui e il vento del suo manto.
E tuttavia venivano, si disse
a voce alta, e udì perdersi la voce.
Venivano, gli parve, ma con passo inudibile,
i due. Se per un attimo
gli fosse dato volgersi (se il volgersi a guardare
non fosse la rovina dell’intera sua opera
prima del compimento) li vedrebbe
i silenziosi due che lo seguivano:

il dio dei viandanti e del messaggio
lontano, sopra gli occhi chiari il pètaso,
lo snello caducèo proteso innanzi,
e alle caviglie il battito dell’ali;
e affidata alla sua sinistra: lei.

La Tanto-amata che un’unica lira
la pianse più che schiera di prèfiche nel tempo,
e dal lamento un mondo nuovo nacque,
ove ancora una volta tutto c’era: selva, valle,
paesi, vie, e campi, e fiumi e belve;
e intorno a questo mondo del lamento
come intorno ad un’altra terra, un sole
ed un cielo stellato taciti si volgevano,
un cielo del lamento pieno di astri stravolti -:
Lei, la Tanto-amata.

Ma ella andava alla mano di quel dio,
e il passo le inceppavano le lunghe bende funebri,
incerta, mite e senza impazienza;
chiusa in sé come un grembo che prepari una nascita,
senza un pensiero all’uomo innanzi a lei,
né alla via che alla vita risaliva.
Chiusa era in sé. E il suo essere morta
la riempiva come una pienezza.
Come d’oscurità e dolcezza un frutto,
era colma della sua grande morte,
così nuova che tutto le era incomprensibile.

Ella era in una verginità nuova
ed intangibile. Il suo sesso chiuso
come un giovane fiore sulla sera,

e le sue mani erano così immemori
di nozze che anche il dio che la guidava
col suo tocco infinitamente lieve,
come un contatto troppo familiare l’offendeva.

E non era più lei la bionda donna
che echeggiava talvolta nei canti del poeta,
isola profumata in mezzo all’ampio letto;
né più gli apparteneva.

Come una lunga chioma era già sciolta,
come pioggia caduta era diffusa,
come un raccolto in mille era divisa.

Ormai era radice.

E quando il dio bruscamente
fermatala, con voce di dolore
esclamò: Si è voltato -,
lei non capì e in un soffio chiese: Chi?
Ma in lontananza - oscuro contro la soglia chiara -
qualcuno in volto non riconoscibile
immobile guardava
la striscia di sentiero in mezzo ai prati
dove il dio messaggero, l’occhio afflitto,
si voltava in silenzio seguendo la figura
che per la via di prima già tornava,
e il passo le inceppavano le lunghe bende funebri,
incerta, mite e senza impazienza.

Rainer Maria Rilke

Traduzione: Giacomo Cacciapaglia





Orpheus. Eurke. Hermes

Ruhların dipsiz, garip madeniydi bu.
Ve onlar, sessiz gümüş damarları gibi
ilerlerdi bu madenin karanlığında. Arasında
köklerin, insanlığa akan kan fışkırırdı
karanlıkta ağır somaki parçalarınca.
Başka şey yoktu kırmızı.

Ama kayalar vardı,
düşümsü ormanlar. Boşluk üstünde köprüler,
ve bir manzara üstündeki boz, yağmurlu bir gök gibi
uzak yatağının tâ üstünde asılı kalmış
o büyük göl sonra: boz, yansıtmayan.
Ve çimenlikler arasında, yumuşak ve sabırlı,
ağarsın diye serilmiş uzun keten bezince
görünürdü tek yolun ensiz, soluk kesimi.

Onlar işte bu tek yola yaklaşırlardı.

Önde ince uzun er kişi, sırtında göğel üstlük,
önüne bakardı hep, dilsiz bir sabırsızlık içinde.
Adımları yutar, tıkınırdı yolu parça parça
durup çiğnemeden; dökülen kıvrımlardan
elleri sarkardı, ağır ve yumruk yumruk,
canlı çengin artık farkında olmadan:
soluna kök salan çengin,
nasıl sarılırsa gül sarmaşıkları zeytin dalına.
Duyuları bölünmüşe benzerdi: çünkü,
görmesi bir köpek gibi koşarken önünde,
dönüp geri gelir, dinelirken ikide bir,
uzak ve beklerken, yolun öbür dönemecinde –
işitmesi hep geri kalırdı bir koku gibi.
Ona öyle gelirdi ki zaman zaman işitmesi
geri uzardı öbür kişilerin gelişlerine;
bu çıkış yolunu izlese gerekti onlar da.
Derken arkasında bir şey yoktu yine
kendi ayak sesinden, üstlüğünün yelinden başka.
Ama kendini hâlâ geldiklerine inandırırdı;
geliyorlar derdi yüksek sesle, sönmesini dinlerdi sesinin.
Onlar gelirdi hâlâ, yalnız iki kişiydi
yürüyen, korkulu, çekingen. Dönüp
bakabilseydi bir kez (geri bakmak
bu işi bozmak olmasaydı bir,
bu daha bitmemiş) onları görebilirdi besbelli,
kendisini sessizce izleyen iki tez-gidişliyi:
Yolculuk ve uzak haber tanrısı, başında
parlak gözlerini saklayan gezi başlığı,
önünde tuttuğu ince değnek,
hafif çırpınan kanatlar topuklarında;
sol elindeyse, kendisine emanet, kadın .

O, öyle sevgiliydi ki, tek çalgıdan yükselen yas
daha çoktu bütün kadın-yascıların yasından,-
içinde her şeyin bir daha buluştuğu
bir yas dünyası yükselmişti: orman ve vadi
ve yol ve köy, tarla ve ırmak ve hayvan,-
bu yas dünyasının çevresinde dönerdi
bir başka yeryuvarlağının çevresinde döner gibi bir güneş
ve yıldızlarla yüklü, sessiz, bütün bir gök,
biçimsiz yıldızlarıyla bir yas göğü
O, öyle sevgiliydi.

Ama işte yürürdü tanrıyla elele,

adımları uzun kefeniyle çevrili,
kararsız, usul ve sabırsızlanmadan.
Sarınmış kendine, vakti yakın biri gibi,
ne önlerinde yürüyen adamı düşünürdü,
hayata yükselen yolu ne de.
Sarınmış kendine, gezinirdi. Ölmüşlüğü
onu bir dolgunluk gibi doldururdu.
Tatlılıkla, karanlıkla dolu bir meyve gibiydi
büyük ölümüyle; öyle yeniydi ki bu ölüm,
şimdilik kadın bir şey alamazdı içeri.

Bir yeni kızlığa ermişti,
dokunulmazdı. Akşamın gelmesiyle kapanan
bir çiçek gibi kapanmıştı cinsiyeti.
Solgun elleri karılık etmek alışkanlığından
öyle uzaklaşmıştı ki, ince tanrının
götürürken sonsuz yumuşak değinmesi bile
onu tedirgin ederdi bir aşırı senlibenlilik gibi.

Ozanın şiirlerinde sık sık yansıyan
o sarışın kadın değildi artık;
ne kokusuydu geniş sedirin artık, ne adası,
ne de şurdaki adamındı artık.
Şimdiden uzun saçlar gibi çözülmüştü,
yağan yağmur gibi her yere sunulmuştu,
çok türlü bir azık gibi dağıtılmıştı.

Köktü şimdiden.

Ve birdenbire,
tanrı elinden tutunca, acı bir
çığlıkla söyleyince şu sözleri: «Geri baktı!»
bir şey anlamadı, dedi yavaşça: «Kim?»

Oysa uzakta, parlak yerinde karamsı,
biri dururdu her kimse, yüzü
belli değildi. Durur ve görürdü
nasıl, çimenler arasındaki yol kesiminde,
haber tanrısının, yüzünde acı, sessizce döndüğünü
gitmek üzre ardından o şeklin:
aynı yoldan geri dönmekte olan,
adımları uzun kefeniyle çevrili,
kararsız, usul ve sabırsızlanmadan.

Rainer Maria Rilke

Çeviri: A.Turan Oflazoğlu


Relief: Orpheus, Eurydice and Hermes.
Paris, Louvre Museum. Private collection, Borghese.
From the Borghese collection. Since 1807 in the Louvre.

5 Temmuz 2020 Pazar

Terapi / Erdinç Durukan

Terapi (Haiku)

hep rüzgar esse
yağmur yağsa
ruhuma

Erdinç Durukan


Porto, Portugal, by João Cabral

4 Temmuz 2020 Cumartesi

L'anima innamorata / Alda Merini

Appartenere a qualcuno significa entrare con la propria idea nell'idea di lui o di lei e farne un sospiro di felicità.

A volte succedono cose strane, un incontro, un sospiro, un alito di vento che suggerisce nuove avventure della mente e del cuore. Il resto arriva da solo, nell'intimità dei misteri del mondo.

Ieri sera mi hai portato due quadri, anzi tre e due giavolte. Mi hai detto: Da quando sei grassa io ti amo di più.

Invece io mi nascondevo e scappavo di qua e di là come l'acqua. Dio mio, spiegami amore come si fa ad amare la carne senza baciarne l'anima.

Alda Merini

(da: L'anima innamorata)





"My God, explain me love how you can love the flesh without kissing the spirit." ~ Alda Merini





"Dios mío, explícame amor como se hace para amar la carne sin besar el alma." ~ Alda Merini


Naomi Nash by David Bellemere

2 Temmuz 2020 Perşembe

La depressione ... / Alda Merini

La depressione
è un discorso puro
sulla creatività.

Il genio muore per se stesso
e chiede d'esser sepolto
entro memorie deboli.

Alda Merini

[Da: Aforismi e magie]





Depresyon
yaratıcılık üstüne
saf bir konuşmadır.

Dahi, kendisi için ölür
ve zayıf hatıraları içinde
gömülmek ister.

Alda Merini

Çeviri: Nükhet Akgün


Photo by Maria Grazia Galatà