31 Mart 2020 Salı

Los días hermosos ... / ©Jacqueline

Los días hermosos dependen de
cada alma y de cada interior, no del sol.

Son nuestras dichas o desdichas las que
nos envuelven el corazón, y gracias a eso
son nuestros días eternos...

¡Oh luminosos como el misimo sol!

©Jacqueline





Beautiful days depend on
each soul and each interior, not the sun.

It is our happiness or misfortune that
they surround our hearts, and thanks to that
are our eternal days ...

Oh luminous as the sun itself!

©Jacqueline


Photo by David Dubnitskiy

30 Mart 2020 Pazartesi

In the dark windowglass / Adrienne Rich

In the dark windowglass
a blurred face
-is it still mine?

Who out there hoped to change me-
what out there has tried?

What sways and presses against the pane
what can’t I see beyond or through-

charred, crumpled, ever-changing human language
is that still you?

1997-1998

Adrienne Rich

(Midnight Salvage: Poems 1995-1998)





Kara pencerecamında
bulanık bir yüz
– hala benim mi?

Kimdi beni değiştirmeyi uman-
Nelerdi bunu deneyen?

Pencere camını süpüren ve üzerine bastıran ne
neden ötesini ya da içini göremiyorum-

insanların kül olmuş, eğri büğrü, sürekli değişen dili
hala sen misin?

1997-1998

Adrienne Rich

Alıntı: https://bukowskininsucune.wordpress.com


Photo by Bayéré Zouzoua

29 Mart 2020 Pazar

Rima XLI / Gustavo Adolfo Bécquer

RIMA XLI

Tú eras el huracán, y yo la alta
torre que desafía su poder.
¡Tenías que estrellarte o que abatirme...!
        ¡No pudo ser!

Tú eras el océano; y yo la enhiesta
roca que firme aguarda su vaivén.
¡Tenías que romperte o que arrancarme...!
        ¡No pudo ser!

Hermosa tú, yo altivo; acostumbrados
uno a arrollar, el otro a no ceder;
la senda estrecha, inevitable el choque...
        ¡No pudo ser!

Gustavo Adolfo Bécquer

(Libro de los gorriones (nº26) / Rimas. Edición 1871)





RHYME XLI

You were the hurricane and I the tall
tower that defies its force:
You had to demolish me or be shattered!
It couldn't be!

You were the ocean and I the lofty
rock that steadfastly awaits its advance and retreat:
You had to uproot me or be crushed! ...
It couldn't be!

You beautiful, I arrogant; accustomed
one to sweep away, the other not to yield:
the path narrow, the collision inevitable ...
It couldn't be!

Gustavo Adolfo Bécquer

Translated by H. Landman





RHYME XLI

You were the total storm, and I the high
tower that defied it.
Either you blew yourself out, or else you demolished me...
It could not be!

You were the ocean, and I the lofty
rock that wouldn't be rocked.
Either you broke on me or else you ripped me out...
It could not be!

You were gorgeous and I was haughty; accustomed
the one to sweep away, the other to stand fast;
narrow the field, inevitable the shock...
It could not be!

Gustavo Adolfo Bécquer





RIMA XLI

Tu eri l'uragano e io l'alta
torre che sfida il suo potere:
dovevi schiantarti o abbattermi...
Non è potuto essere!

Tu eri l'Oceano e io la eretta
roccia che salda attende il suo ondeggiare:
dovevi rinfrangerti o sradicarmi!...
Non è potuto essere!

Bella tu, io altero; abituati
l'una a travolgere, l'altro a non cedere;
il sentiero stretto, inevitabile lo scontro...
Non è potuto essere!

Gustavo Adolfo Bécquer





XLI

Tu étais l’ouragan et moi, j’étais la haute
tour qui défie son pouvoir :
tu devais t’écraser ou t’abattre
Ça ne fût pas possible !

Tu étais l’océan et moi, j’étais le dressé
rocher qui solide attend son va-et-vient
tu devais te rompre ou m’arracher !...
Ça ne fût pas possible !

belle, toi, moi hautain; habitués
l’un à écraser, l’autre à ne pas  céder
le sentier étroit, inévitable la collision…
Ça ne fût pas possible !

Gustavo Adolfo Bécquer





XLI

Sen tayfundun, ben de yüksek
bir kuleyim gücüne meydan okuyan;
Ya sen dağılacaktın dört bir yana
ya da alaşağı edecektin beni!
Olanaksızdı!

Sen okyanustun, ben de dimdik
yükselen direngen kaya, gelgitlerine;
Ya sen kırılacaktın çarparak bana,
ya beni sürükleyip götürecektin!
Olanaksızdı!

Sen güzel, ben yüce: Alışkınız,
birimiz ayakları yerden kesmeye,
öteki eğilip bükülmemeye:
Yolumuz dar, çarpışma kaçınılmaz…
Olamazdı!

Gustavo Adolfo Bécquer

Çeviren: Vehbi Taşar


Photo by Christophe Staelens

28 Mart 2020 Cumartesi

Sonnet VII / William Shakespeare

Sonnet VII

Lo! in the orient when the gracious light
Lifts up his burning head, each under eye
Doth homage to his new-appearing sight,
Serving with looks his sacred majesty;
And having climb'd the steep-up heavenly hill,
Resembling strong youth in his middle age,
yet mortal looks adore his beauty still,
Attending on his golden pilgrimage;
But when from highmost pitch, with weary car,
Like feeble age, he reeleth from the day,
The eyes, 'fore duteous, now converted are
From his low tract and look another way:
So thou, thyself out-going in thy noon,
Unlook'd on diest, unless thou get a son.

William Shakespeare





Soneto VII

Mira el oriente cuando la grata luz de gracia
levanta su cabeza ardiente, cada ojo que está debajo
rinde homenaje al aparecer de nuevo ante su vista,
sirviendo con miradas su sagrada majestad.
Y, habiendo subido la escarpada colina celestial,
pareciendo fuerte juventud en la mitad de su carrera,
a pesar de eso, mortales miradas adoran su hermosura aún,
acompañándole en su dorada peregrinación,
pero cuando, de la más alta elevación, con cansado carro
como débil vejez, vacila ante el día,
los ojos, antes obedientes, ahora son convertidos
de su baja rejión, y miran a otra parte:
así tú cual tú mismo saliendo de tu mediodía,
no mirado mueres, a menos que tengas un hijo.

William Shakespeare

Traducción de Juan Ramón Jiménez

(Música de otros: traducciones y paráfrasis)





Sonetto VII

Guarda, ad oriente, quando il gentil lume
alza il capo fiammante, rende ogni occhio
quaggiù omaggio al suo riapparire,
la maestà sua sacra ossequiando;
e quando l'erta celeste ha scalato
simile a forte gioventù nel fiore,
la sua beltà sguardi mortali adorano
ancora, e l'aureo pellegrinaggio.
Ma quando giù dal culmine barcolla
qual tarda età, col carro esausto, gli occhi
prima devoti ora sono distolti
dal suo discendere, e guardano altrove.
Così varcando tu il tuo meriggio,
negletto muori, se non hai un figlio.

William Shakespeare





Sonnet VII

Regarde ! à l’orient, quand le soleil gracieux lève sa tête brûlante, tous les yeux ici-bas rendent hommage à son apparition nouvelle, en saluant du regard sa majesté sacrée ;

Et même, quand il a gravi la hauteur escarpée du ciel, semblable à la forte jeunesse dans sa plénitude, les regards mortels adorent encore sa beauté et l’escortent dans son pèlerinage d’or.

Mais, quand du zénith suprême, sur son char alourdi, il va, comme la vieillesse, chancelant au crépuscule, les yeux jusque-là respectueux se détournent de ce météore déchu et regardent ailleurs.

Toi, de même, quand tu auras dépassé ton midi, tu mourras inaperçu, à moins que tu n’aies un fils.

William Shakespeare

Traduction par François-Victor Hugo





Sonnet VII

Ah! de l'orient quand la royale lumière lève sa tête ardente, chaque oeil d'en bas fait hommage à la vision nouvelle survenue, en servant de regards sa majesté sacrée;

Puis comme elle a gravi la céleste colline, ressemblant à la forte jeunessse du plein de l'âge, les mortels regards adorent sa beauté encor et la suivent selon son pélérinage d'or;

Mais quand du sommet haut, par le char fatigué, pareille à l'âge faible elle s'écroule hors du jour, les yeux déjà inquiets prennent une autre voie en se détournant alors de son bas cours;

Ainsi toi, te dépassant toi-même dans ton midi, mourras non regardé si tu n'as pas un fils.

William Shakespeare





SONE VII

Bak, o cânım aydınlık kaldırırken doğudan
Alev alev başını, çevrilir bütün gözler
Onun taptaze doğan güzelliğine, hayran -
Ve kutsal görkemine hizmet etmeği özler.
Sarp yamaçtan çıkarken göklerin tepesine
Gençliğinin gücünü andırır orta yaşı:
Gülyüzüne o fâni bakışlar tapar yine,
Altın yolculuğunda hepsi onun yoldaşı.
Yorgun arabasıyla doruğa çıkar çıkmaz
Yaşlılık çağı gelmiş gibi bırakır günü:
Üstünden ayrılmayan gözler ona hiç bakmaz,
Başka yerleri süzer, izlemez çöküşünü.
Sen de kendi öğle’nde ölüp gözlerden ırak
Unutulmaktan kurtul - bir oğul yaratarak.

William Shakespeare

Çeviri : Talât Sait Halman





7. Sone

Bak! O görkemli ışık kaldırırken yanan başını
Doğuda, altındaki her bir göz kutsar
Onun yeni oluşan endamını,
Kutsal ihtişamını bakışlarıyla kutlarlar;
Ve tırmanırken o dik göksel yamacı,
Orta yaşında bile gücü gençliğindeki gibidir,
Hâlâ hayrandır güzelliğine onların ölümlü bakışları,
Eşlik ederler ona o altın yolculukta.
Fakat doruk noktasından sonra, o bitkin at arabasıyla,
Dermansız ihtiyar misali, yalpalayarak yürür gün ortasında,
Eskiden itaatkâr olan o gözler bakmaz onun derin uçurumuna,
Ve bakarlar şimdi hep başka taraflara.
Orta yaşı geçtiğin zaman, işte böylesin sen,
Kimse bakmazken ölür gidersin, bir oğul sahibi değilsen.

William Shakespeare

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy


Paul et Clémence, 1982, by Marcel Imsand

27 Mart 2020 Cuma

Rima XXX / Gustavo Adolfo Bécquer

RIMA XXX

Asomaba a sus ojos una lágrima
y a mi labio una frase de perdón;
habló el orgullo y se enjugó su llanto,
y la frase en mis labios expiró.

Yo voy por un camino; ella, por otro;
pero, al pensar en nuestro mutuo amor,
yo digo aún: —¿Por qué callé aquel día?
Y ella dirá: —¿Por qué no lloré yo?

Gustavo Adolfo Bécquer

(Libro de los gorriones (nº40) / Rimas. Edición 1871)





RHYME XXX

A tear appeared in her eyes,
and an expression of forgiveness on my lips.
Pride spoke and her tears dried
and the phrase died away on my lips.

I am journeying down one road; she, down another;
but when I think about the love we shared
I still say: “Why did I keep silent that day?"
And she must be saying, “Why didn’t I weep?"

Gustavo Adolfo Bécquer

Translated from the Spanish by Stanley Appelbaum





RHYME XXX

A tear was peeking from her eyes,
and from my lips, a phrase forgiving;
she wiped away her tear as I spoke proud,
and the phrase on my lips did not appear.

I the one road take, and she the other;
but thinking still our love together,
I ask, “why was I was silent that day?”
And she asks, “why was it I didn’t cry?”

Gustavo Adolfo Bécquer

Translated by Frank Watson





RHYME XXX

There appeared in her eyes a tear
and on my lips a phrase of forgiveness...
pride spoke and she dried her tears
and the phrase died on my lips.

I went my way and she went hers;
but when thinking of our mutual love,
I still say: "Why did I keep silent that day?"
and she says: "Why did I not cry?"

Gustavo Adolfo Bécquer





RIMA XXX

Una lacrima apparve nei suoi occhi
e al mio labbro una frase di perdono;
orgoglioso parlò e si asciugò le lacrime
e la frase sulle mie labbra è scaduta.

Vado su una strada: lei, dall'altra;
ma quando pensi al nostro amore reciproco,
Dico ancora: "Perché sono rimasto zitto quel giorno?"
E lei dirà: "Perché non ho pianto?"

Gustavo Adolfo Bécquer





XXX

Bir gözyaşı gözüktü gözlerinde düşmek üzere
Ve benim dudaklarımda bir özür dileme.
Gururla konuştu o ve gözyaşını sildi
Ve söz benim dudaklarımdan gitti.

Ben kendi yoluma giderim şimdi ve o kendi yoluna
Fakat düşündüğümüz zaman aşkımız konusunda,
Ben,“o gün ne diye çenemi kapattım?” derim bugün bile
Ve o der “Ben ağlamadım ne diye?”

Gustavo Adolfo Bécquer

Çeviren: Vehbi Taşar


Model Jane Wanderess "Lamacra".
Photo by Stephan Stadie

since feeling is first / E. E. Cummings

since feeling is first
who pays any attention
to the syntax of things
will never wholly kiss you;

wholly to be a fool
while Spring is in the world

my blood approves,
and kisses are a better fate
than wisdom
lady i swear by all flowers. Don’t cry
– the best gesture of my brain is less than
your eyelids’ flutter which says

we are for each other; then
laugh, leaning back in my arms
for life’s not a paragraph

And death i think is no parenthesis

E. E. Cummings





puesto que sentir es lo primero
quien preste atención alguna
a la sintaxis de las cosas
nunca te besará completamente;

ser tonto completamente
mientras la Primavera esté en el mundo

mi sangre lo aprueba,
y los besos son mejor destino
que la sabiduría
lo juro señora por todas las flores.   No llores
—el mejor gesto de mi cerebro es menos que
el aleteo de tus párpados que dice

que somos el uno para el otro: así que
ríete, recostándote en mis brazos
pues la vida no es un párrafo

Y la muerte creo no es un paréntesis

E. E. Cummings

Traducción de Álvaro Torres Ruiz





puisque sentir est premier
qui prête la moindre attention
à la syntaxe des choses
ne t’embrassera jamais entière;

tout entier être un idiot
quand le printemps est de ce monde

mon sang approuve,
et les baisers sont un meilleur sort
que la sagesse
ma dame je le jure sur toutes les ?eurs. Ne pleure pas
— le plus beau geste de mon cerveau ne vaut
ce battement de tes paupières qui dit

nous sommes l’un à l’autre:alors
ris donc,à la renverse dans mes bras
car la vie n’est pas un paragraphe

Et la mort je pense n’est pas une parenthèse.

E. E. Cummings

Traduit de l’anglais par Jacques Demarcq





Dato che il sentimento viene prima
chi presta attenzione
alla sintassi delle cose
non ti bacerà completamente;

essere del tutto folli
mentre la primavera è nel mondo

il mio sangue è d’accordo
e i baci sono un destino migliore
della saggezza
signora per tutti i fiori te lo giuro. Non piangere
– il miglior gesto del mio cervello è meno
dello sbattere delle tue palpebre che dice

che siamo fatti l’uno per l’altra: ridi
piuttosto, stringiti a me
perché la vita non è un paragrafo

e nemmeno – io credo – la morte una parentesi

E. E. Cummings





Da quando il sentimento è primo
chi paga qualche attenzione
alla sintassi delle cose
non ti bacerà mai el tutto

essere del tutto uno scemo
mentre la primavera è nel mondo

il mio sangue approva
e i baci sono un migliore destino
che la saggezza
signora io su tutti i fiori.
Non piangere
- il gesto migliore del mio
cervello vale meno che del
battito delle tue palpebre
che dice

noi fatti l'uno per l'altro:
così ridi, lasciati andare
tra le mie braccia
perché la vita non è un
paragrafo

e io penso che la morte
non sia una parentesi

E. E. Cummings





duygu başta gelir de
her şeyde bir sıra
gözeten birisi
hiç tümüyle öper mi seni;

tümüyle çılgın olmak
Bahar içreyken dünya

kanım öyle diyor,
ve öpüşler daha iyi bir yazgıdır
bilgelikten
tüm çiçekler üzre ant olsun kadınım. Ağlama
- beynimdeki en iyi kımıltı nedir ki
göz kırpışların yanında, diyor ki

birbirimiz içiniz: öyleyse
gül, yaslanırken kollarıma
çünkü hayat bir paragraf değildir

ve ölüm de sanırım parantez değil

E. E. Cummings

Çeviri: Suphi Aytimur


Photo by Terrence Drysdale

26 Mart 2020 Perşembe

Rima LIII / Gustavo Adolfo Bécquer

RIMA LIII

  Volverán las oscuras golondrinas
en tu balcón sus nidos a colgar,
y otra vez con el ala a sus cristales
        jugando llamarán.

  Pero aquellas que el  vuelo refrenaban
tu hermosura y mi dicha a contemplar,
aquellas que aprendieron nuestros nombres...
        ¡esas... no volverán!

  Volverán las tupidas madreselvas
de tu jardín las tapias a escalar,
y otra vez a la tarde aún más hermosas
        sus flores se abrirán.

  Pero aquellas, cuajadas de rocío
cuyas gotas mirábamos temblar
y caer como lágrimas del día...
        ¡esas... no volverán!

  Volverán del amor en tus oídos
las palabras ardientes a sonar;
tu corazón de su profundo sueño
        tal vez despertará.

  Pero mudo y absorto y de rodillas
como se adora a Dios ante su altar,
como yo te he querido...; desengáñate,
        ¡así... no te querrán!

Gustavo Adolfo Bécquer

(Libro de los gorriones (nº38) / Rimas. Edición 1871)





RHYME LIII

The black swallows will return
to hang their nests on your balcony,
and once again will knock in play
against your window panes;

but those that stopped their flight and perched
to observe your beauty and my good luck,
those who learned to know our names...
those... will not return!

The honeysuckle will return,
to climb the walls in your garden,
and open once again at evening
their even more beautiful flowers,

but those blooms that were full of dew
where we saw the trembling drops
fall like tears of the day ...
those... will not return!

Ardent words of love will return
to sound and resound in your ears;
and your heart from the depths of sleep
perhaps will wake again;

but silent, absorbed, on bended knee,
as men worship God at His altar,
as I have loved you ... make no mistake,
they'll not love you like that!

Gustavo Adolfo Bécquer

Translated by Brian Cole





RHYME LIII

Dark swallows will return
to hang their nests on your balcony
and again with their wings will rap playfully
     on its windows.

But those who checked their flight
to contemplate your beauty and my happiness,
those who memorized our names,
     those... will not return!

Dense honeysuckles will return
to climb the adobe walls of your garden
and again in the afternoon even more lovely
     will open their flowers.

But those drops of dew
that we watched tremble
and fall like tears of the day...
     those... will not return!

Ardent words of love will return
to sound in your ear,
your heart will perhaps awaken
     from its deep slumber.

But mute and entranced and kneeling,
like worshiping God at an altar,
like I desired you..., don't kid yourself,
     no one will desire you like that!

Gustavo Adolfo Bécquer

Translated by H. Landman

Translation notes:

Line 19 "sueño" : Literally this would be "dream", but "deep dream" sounds a bit awkward in English. "Slumber" feels more natural here.





RHYME LIII

Dusky swallows again will come
Upon thy balcony their nests to swing,
And tap their wings upon thy window-panes
In playful fluttering;

But those which slackened in their flight,
Thy beauty and my fortune their concern;
Those which even came to know our names...
Those... will ne'er return!

Twining honeysuckle will come
Again thy garden wall to clamber o'er,
And spread again upon the air its blossoms,
Fairer than all before;

But those, bediamonded with dew,
Whose drops we two were wont to watch aquiver
And fall, as they were tears of limpid morning...
Those... will come back never!

Burning words of love will come
Again full oft within thine ears to sound;
Perchance thy heart will even be aroused
From its sleep profound;

But mute and prostrate and absorbed,
As God is worshipped in His holy fane,
As I have loved thee... undeceive thyself:
Thou wilt not be thus loved again!

Gustavo Adolfo Bécquer

Translated by Young Allison

Robert Lowell also wrote a loose adaptation of this poem (subtitled "Volveran") which begins:

Dark swallows will doubtless come back killing
the injudicious nightflies with a clack of the beak






LIII

Les obscures hirondelles reviendront
sur  ton balcon suspendre leurs nids
et une autre fois avec l’aile sur leur vitres
en jouant elles frapperont.

Mais celles-là qui le vol réfrénaient
ta beauté et mon bonheur pour contempler,
celles-là qui apprirent nos prénoms…
Celles-là… elles ne reviendront pas !

Reviendront les chèvrefeuilles épaisses
escalader de ton jardin les murs,
et une autre fois au soir plus belles encore
ses fleurs elles ouvriront.

Mais celles-là, caillées de rosée,
dont les gouttes nous regardions trembler
et tomber comme des larmes du jour...
celles-là… elles ne reviendront pas!

Elles  reviendront de l’amour à tes oreilles
sonner les mots ardents;
ton cœur de ton profond sommeil
peut-être qu’ il éveillera

Mais muet et absorbé et à genoux
comme on adore Dieu devant son autel…
comme je t’ai aimée…; déchante-toi,
comme ça… ils ne t’aimeront pas!

Gustavo Adolfo Bécquer





RIMA LIII

Torneranno le nere rondini
e appenderanno i nidi sul tuo balcone,
e un'altra volta con l'ala sui vetri
chiameranno per gioco;

ma quelle che frenavano il volo,
per contemplre la tua bellezza e la mia gioia,
quelle che impararono i nostri nomi,
quelle...non torneranno!

Torneranno le folte madreselve
per scalare le mura del tuo giardino,
e ancora una volta di sera, sempre più belli,
si apriranno i loro fiori;

ma quelle tempestate di rugiada,
le cui gocce guardavamo tremare
e cadere come lacrime del giorno...,
quelle...non tornerammo!

Torneranno le parole ardenti dell'amore
a risuonare nelle tue orecchie;
il tuo cuore dal suo profondo sonno
si potrà forse risvegliare;

ma muto e assorto e inginocchiato,
come si adora Dio sull'altare,
come io ti ho amato..., disingànnati:
così, nessuno ti potrà amare!

Gustavo Adolfo Bécquer





LIII

O kara kırlangıçlar dönecek
Balkonuna yuvalarını asmaya,
Ve oynaşırlarken, kanatları yeniden
Çarpacak camlarına;

Ama senin güzelliğinle benim mutluluğumu
Seyretmek için uçuşlarına ara verenler,
Hani adlarımızı da bilenler…
İşte onlar… dönmeyecekler!

Bahçendeki o gür hanımelleri dönecek
Duvarlara tırmanmak için,
Ve daha güzel kokularla yeniden
Açacaklar akşamleyin;

Ama kırağı çalıp da donanlar,
Günün gözyaşları gibi, üzerinden
Titreyen çiğ tanecikleri dökülenler…
İşte onlar… dönmeyecekler!

O yakan sevda sözleri dönecek
Kulaklarında çınlayarak;
Ve kalbin uyanacak yeniden
O derin uykusundan;

Ama tanrının huzurunda diz çökmüş,
Sessizce yakaran insanlar gibi,
Tıpkı benim seni sevdiğim gibi… hiç kimse
Seni bir daha öyle sevmeyecek!

Gustavo Adolfo Bécquer

Çeviri: Cevat Çapan


London, 1959, by Sergio Larrain

25 Mart 2020 Çarşamba

My dove, my beautiful one / James Joyce

XIV

My dove, my beautiful one,
Arise, arise!
The night-dew lies
Upon my lips and eyes.

The odorous winds are weaving
A music of sighs:
Arise, arise,
My dove, my beautiful one!

I wait by the cedar tree,
My sister, my love,
White breast of the dove,
My breast shall be your bed.

The pale dew lies
Like a veil on my head.
My fair one, my fair dove,
Arise, arise!

(1903)

James Joyce - (Chamber Music)





XIV

Mi paloma, mi hermosa.
¡ Ven, ven!
Yace de noche el rocío
Sobre mis ojos y labios.

Tejen los perfumados vientos
Una música de suspiros:
¡Ven, ven,
Mi paloma, mi hermosa!

Te aguardo junto al cedro,
Mi hermana, mi amor,
Pecho blanco de paloma,
El mío será tu lecho.

Yace el pálido rocío
Como un velo sobre mí.
Mi linda, mi linda paloma,
¡Ven, ven!

(1903)

James Joyce - (Música de cámara)





XIV

Mia colomba, mia colomba stupenda,
levati in volo!
La rugiada notturna è ancora
sulle mie labbra e nei miei occhi.

I venti fragranti ricamano
una musica di dolci respiri:
alzati, levati in volo,
colomba mia, mia colomba stupenda!

Io attendo, accanto al cedro,
sorella mia, mio amore.
Candido petto di bianca colomba,
il mio petto sarà il tuo nido.

Il diafano velo della rugiada
ancora si stende sopra il mio capo.
Mia dolce, mia bella colomba,
alzati, levati in volo!

(1903)

James Joyce - (Musica da Camera)

Versione italiana di Marianna Piani





XIV

Mia colomba, mia bellissima,
Sveglia, sveglia!
La rugiada notturna si posa
Sulle mie labbra e gli occhi.

Gli odorati venti tessono
Un mare di sospiri:
Sveglia, sveglia,
Mia colomba, mia bellissima!

Ti aspetto sotto il cedro,
Sorella mia, amor mio,
Colomba dal bianco seno,
Il mio petto sarà il tuo cuscino.

La pallida rugiada si cinge
Simile a un velo sulla mia testa.
Mia bella, mia tenera colomba,
Sveglia, sveglia!

(1903)

James Joyce - (Musica da Camera)





XIV

Ma colombe, ma belle,
Prend ton envol!
La rosée de la nuit repose
Sur mes lèvres et mes yeux.

Brodent les vents parfumés
Une musique de soupirs:
Prend ton envol,
Ma colombe, ma belle!

J’attends auprès du cèdre,
Ma sœur, mon amour.
Cœur blanc de la colombe,
Ma poitrine sera ton lit.

La rosée pale repose
Comme un voile sur ma tête.
Ma belle, ma jolie colombe,
Prend ton envol!

(1903)

James Joyce - (Musique de Chambre)





XIV

Minha pomba, minha linda,
abrolhe, abrolhe!
O orvalho noturno jazeu
dos lábios dos olhos meus.

Dos ventos ressoam-se brisas
musicais suspiros:
abrolhe, abrolhe,
minha pomba, minha linda!

Almejada árvore de cedro,
minha irmã, meu amor.
Alvo peito pomba,
irá ser meu leito.

O pálido orvalho jaz velada
minha cabeça. Mais justa,
Minha pomba, Abrolhe-se,
abrolhe-se!

(1903)

James Joyce - (Musica de Camara)

Tradução: Eric Ponty





XIV

Güvercinim, bir tanecik güzelim,
Doğrul bakalım!
Kaplamış gece çiy’i
Dudaklarımı ve gözlerimi.

Mis kokulu yeller örer
İç çekişlerin müziğini:
Doğrul bakalım,
Güvercinim, bir tanecik güzelim!

Sedir ağacının yanında bekliyorum
Bacım, sevdalım.
Yatak olacak bağrım
Senin beyaz göğsüne.

Bakışımın önünde bir peçe gibi
Durur solgun çiy öylece.
Bir tanecik güzelim, güzel güvercinim benim,
Doğrul bakalım!

(1903)

James Joyce - (Oda Müziği)

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy


Columns by Robert Farber

Rima IV / Gustavo Adolfo Bécquer

RIMA IV

No digáis que, agotado su tesoro,
de asuntos falta, enmudeció la lira;
podrá no haber poetas; pero siempre
        habrá poesía.

Mientras las ondas de la luz al beso
        palpiten encendidas,
mientras el sol las desgarradas nubes
        de fuego y oro vista,
mientras el aire en su regazo lleve
        perfumes y armonías,
mientras haya en el mundo primavera,
        ¡habrá poesía!

Mientras la ciencia a descubrir no alcance
        las fuentes de la vida,
y en el mar o en el cielo haya un abismo
        que al cálculo resista,
mientras la humanidad siempre avanzando
        no sepa a dó camina,
mientras haya un misterio para el hombre,
        ¡habrá poesía!

Mientras se sienta que se ríe el alma,
        sin que los labios rían;
mientras se llore, sin que el llanto acuda
        a nublar la pupila;
mientras el corazón y la cabeza
        batallando prosigan,
mientras haya esperanzas y recuerdos,
        ¡habrá poesía!

Mientras haya unos ojos que reflejen
        los ojos que los miran,
mientras responda el labio suspirando
        al labio que suspira,
mientras sentirse puedan en un beso
        dos almas confundidas,
mientras exista una mujer hermosa,
        ¡habrá poesía!

Gustavo Adolfo Bécquer

(Libro de los gorriones (nº39) / Rimas. Edición 1871)





Rhyme IV

Don’t say that, its treasure exhausted,
the lyre has fallen silent for lack of subject matter;
possibly there won’t be poets, but always
there will be poetiy.

As long as the waters, when kissed by the light,
palpitate glowingly,
as long as the sun clothes the tattered clouds
in fire and gold,
as long as the breeze bears on its bosom
fragrances and harmonies,
as long as there is springtime in the world,
there will be poetry!

As long as science fails to discover
the sources of life,
as long as, on sea or in sky, there’s an abyss
resistant to mathematical reckoning,
as long as mankind in its steady progress
is ignorant of where it’s heading,
as long as a mystery exists for man,
there will be poetry!

As long as one feels that one’s soul is laughing,
though one’s lips aren’t;
as long as people weep, without tears welling up
to cloud their eyes;
as long as heart and head
continue to fight each other;
as long as hopes and memories exist,
there will be poetiy!

As long as there’s a pair of eyes reflecting
the eyes that gaze at them,
as long as a pair of sighing lips respond
to lips that sigh,
as long as two souls can be felt
to have merged in a kiss,
as long as a beautiful woman exists,
there will be poetry!

Gustavo Adolfo Bécquer

Edited and translated by Stanley Appelbaum

Rhymes and Legends (Selection)/Rimas y Leyendas (selección): A Dual-Language Book (Dover Dual Language Spanish) Bilingual Edition.





Rhyme IV

Do not say that, exhausted of its treasure,
there is lack of subject matter to silence poetry;
we may not have poets; but
there will always be poetry.

As long as the kiss ignites the heart with
waves of light,
as long as the sun dresses the torn clouds
with fire and gold,
as long the air carries perfumes and
harmonies in its lap,
as long there is spring in the world,
There will be poetry!

As long as science does not discover
the origins of life,
and in the sea or in the heaven there is an abyss
that cannot be calculated;
as long as the always advancing humanity
does not know where it's heading;
as long as there is a mystery for man,
There will be poetry!

As long as we feel that the soul rejoices,
without the lips laughing;
as long as we can cry without the tears
blurring our vision;
as long as the heart and the brain
continue struggling;
as long as there is hope and remembrances,
There will be poetry!

As long as there are eyes that reflect
the eyes that look at them,
as long as the lip responds sighing
to the lip that sighs,
as long as two confused souls can
in a kiss feel themselves,
as long as there is a beautiful woman,
There will be poetry!

Gustavo Adolfo Bécquer

Translated by Juan F. Medrano





RIMA IV

Non dite che esaurendo il suo tesoro,
di argomenti priva, ammutolì la lira;
potranno non esserci poeti; ma sempre
ci sarà poesia.

Finché le onde al bacio della luce
palpiteranno ardenti,
finché il sole le frastagliate nuvole
con fuoco e oro visiterà,
finché l’aria nel suo grembo porterà
profumi e armonie,
finché nel mondo ci saranno primavere,
ci sarà poesia!

Finché l’umana scienza non scoprirà
le sorgenti della vita,
e nel mare o nel cielo ci sarà un abisso
che al calcolo resista,
finché l’umanità sempre in cammino
non saprà dove sta andando,
finché ci sarà un mistero per l’uomo,
ci sarà poesia!

Finché si sentirà ridere l’anima,
senza che le labbra ridano;
finché si piangerà, senza che il pianto arrivi
a rannuvolare la pupilla;
finché il cuore e la testa
continueranno la loro battaglia,
finché ci saranno speranze e ricordi,
ci sarà poesia!

Finché ci saranno occhi che riflettano
gli occhi che li guardano,
finché risponderanno le labbra sospirando
alle labbra che sospirano,
finché in un bacio possano sentirsi
due anime unite,
finché ci sarà una bella donna
ci sarà poesia!

Gustavo Adolfo Bécquer


Alice

24 Mart 2020 Salı

Anche tu sei l'amore / Cesare Pavese

Anche tu sei l'amore.
Sei di sangue e di terra
come gli altri. Cammini
come chi non si stacca
dalla porta di casa.
Guardi come chi attende
e non vede. Sei terra
che dolora e che tace.
Hai sussulti e stanchezze,
hai parole - cammini
in attesa. L'amore
è il tuo sangue - non altro.

Cesare Pavese





You also are love.
Made of blood and earth
like the others. You walk
like one who won’t stray far
from your own front door.
You watch like one who waits
and doesn’t see. You are earth
that aches and keeps silent.
You have bursts and lapses,
you have words — you walk
and wait. Your blood
is love — that’s all.

Cesare Pavese

Translated by Geoffrey Brock





También tú eres el amor.
Eres de sangre y tierra
como los otros. Andas
como quien no se mueve
de la puerta de casa.
Miras como el que espera
y no ve. Eres tierra
que sufre y calla.
Te sobresaltas y fatigas,
tienes palabras –caminas
esperando. El amor
es tu sangre –no otra.

Cesare Pavese

(“Roma, 18-23 de junio de 1946. Halladas en dos hojitas mecanografiadas, en el cuaderno Cuentos y poesías inéditas”…Están indicadas como “Dos poesías a T., 18-23 de junio ´46” en un apunte encontrado en otro cuaderno”)

(De “POEMAS INEDITOS POEMAS ELEGIDOS, Cesare Pavese, Traducción y prólogo Horacio Armani, Notas de Italo Calvino, Ediciones Librerías Fausto, Bs.As., 1975)





También tú eres el amor.
Eres de sangre y de tierra
como nosotros. Caminas
como quien no se separa jamás
de la puerta de su casa.
Miras como quien espera y no ve.
Eres tierra que duele y que olvida.
Y eres delirio y cansancio,
tienes palabras —caminas en espera.
El amor es tu sangre. No otra.

Cesare Pavese





Sen de sevgisin.
Kandan ve topraktansın
ötekiler gibi. Yürüyorsun
evin kapısından
ayrılmayan birisi gibi.
Bekleyen ve görmeyen
biri gibi bakıyorsun.
Acı veren ve susan
topraksın.
Yorgunluklar, irkiltiler var sende,
sözcükler - yürüyorsun
bekleyiş içinde. Sevgidir
senin kanın - başkası değil.

Cesare Pavese

Çeviri: Kemal Atakay


"A settembre esci per correre con
il tramonto e ritorni a casa con la luna."
Viterbo Strada Capretta-Piscin Di Polvere. Italia,
foto di Alice

21 Mart 2020 Cumartesi

Las flores de Punitaqui / Pablo Neruda

VI

Las flores de Punitaqui

ERA dura la patria allí como antes.
Era una sal perdida el oro,
                                            era
un pez enrojecido y en el terrón colérico
su pequeño minuto triturado
nacía, iba naciendo de las uñas sangrientas.

Entre el alba como un almendro frío,
bajo los dientes de las cordilleras,
el corazón perfora su agujero,
rastrea, toca, sufre, sube y a la altura
más esencial, más planetaria, llega
con camiseta rota.

Hermano de corazón quemado,
junta en mi mano esta jornada,
y bajemos una vez más a las capas dormidas
en que tu mano como una tenaza
agarró el oro vivo que quería volar
aún más profundo, aún más abajo, aún.

Y allí con unas flores
las mujeres de allí, las chilenas de arriba,
las minerales hijas de la mina,
un ramo entre mis manos, unas flores
de Punitaqui, unas rojas flores,
geranios, flores pobres
de aquella tierra dura,
depositaron en mis manos como
si hubieran sido halladas en la mina más honda,
si aquellas flores hijas de agua roja
volvieran desde el fondo sepultado del hombre.

Tomé sus manos y sus flores, tierra
despedazada y mineral, perfume
de pétalos profundos y dolores.
Supe al mirarlas de dónde vinieron
hasta la soledad dura del oro,
me mostraron como gotas de sangre
las vidas derramadas.

Eran en su pobreza
la fortaleza florecida, el ramo
de la ternura y su metal remoto.

Flores de Punitaqui, arterias, vidas, junto
a mi cama, en la noche, vuestro aroma
se levanta y me guía por los más subterráneos
corredores del duelo,
por la altura picada, por la nieve, y aun
por las raíces donde sólo las lágrimas
         alcanzan.

Flores, flores de altura,
flores de mina y piedra, flores
de Punitaqui, hijas
del amargo subsuelo: en mí, nunca olvidadas,
quedasteis vivas, construyendo
la pureza inmortal, una corola
de piedra que no muere.

Pablo Neruda - (- XI - Las Flores de Punitaqui / Canto General)





VI

The Flowers of Punitaqui

There the homeland was hard as before.
Gold was a lost salt,
                               it was
a ruddy fish and in the wrathful clump
its minuscule crushed minute
was born, was being born of bloody fingernails.

Amid the dawn, like a cold almond,
beneath the cordillera’s teeth,
the heart drills its hole,
searches, gropes, suffers, climbs, and at
the most essential, most planetary heights,
appears with a torn undershirt.

Brother with a burned-out heart,
join this shift in my hand,
and let’s descend again to the slumbering strata
in which your hand gripped like tongs
the live gold that tried to fly
even deeper, ever farther down.

And there with some flowers
the women from there, Chileans from above,
the mine’s mineral daughters,
deposited a bouquet in my hands,
some flowers from Punitaqui,
some red flowers,
geraniums, poor flowers
from that harsh land,
as if they’d been found in the deepest mine,
as if those flowers, daughters of red water,
had returned from the buried depths of mankind.

I took their hands and their flowers, broken
mineral earth, perfume
of profound petals and sorrows.
When I saw them I knew they’d come
from the hard solitude of gold.
Like drops of blood they showed me
their scattered lives.

In their poverty they were
flowering fortitude, the bouquet
of tenderness and its remote metal.

Flowers from Punitaqui, arteries, lives, at
my bedside, in the night, your aroma
rises and guides me through the most subterranean
corridors of grief,
through the pocked heights, through the snow,
        and even
through the roots, penetrated by tears alone.

Flowers, lofty flowers,
flowers from mine and stone, flowers
from Punitaqui, daughters
of the bitter subsoil: in me, never forgotten,
you remained alive, building
immortal purity, a corolla
of stone that doesn’t die.

Pablo Neruda - (- XI - The Flowers of Punitaqui / General Song)

Translated by Jack Schmitt

(Canto General, 50th Anniversary Edition)





VI

I fiori di Punitaqui

DURA era lì la patria come prima.
era un sale perduto l'oro, era
un pesce incandescente e nella zolla iraconda
il suo piccolo istante triturato
nasceva pian piano dalle unghie insanguinate.

Là nell'alba come un mandorlo freddo,
sotto i denti delle cordigliere,
il cuore perfora il suo buco,
cerca, tocca, soffre, risale, e nell'altura
più essenziale, più planetaria arriva
con la maglietta stracciata.

Fratello dal cuore bruciacchiato,
posami nella mano questa giornata,
e scendiamo ancora negli strati addormentati,
dove la tua mano come una tenaglia
afferrò l'oro vivo che voleva volare
ancora più nel profondo, ancora più in basso.

E à con alcuni fiori
le donne del posto, le cilene di lassù,
le minerali figlie della miniera,
un mazzo con alcuni fiori
di Punitaqui, qualche fiore rosso,
dei gerani, poveri fiori
di quella dura terra, nelle mie mani
depositarono come se l'avessero trovati nella più fonda
miniera, come se quei fiori figli dell'acqua rossa
risalissero dal fondo sepolto dell'uomo.

Presi le loro mani e i loro fiori,
terra frantumata e minerale,
profumo di petali profondi e di dolori.
E nel guardarli seppi da dove venivano
fino all'aspra solitudine dell'oro;
e mi mostrarono come gocce di sangue
le loro vite disperse.

Erano nella loro povertà
la cittadella fiorita, il mazzo
della dolcezza e suo metallo remoto.

Fiori di Punitaqui, arterie, vite,
accanto al mio letto, di notte, il vostro aroma
s'innalza e mi guida nei più sotterranei
corridoi del cordoglio,
sulle alture bucate, sulla neve, e di nuovo
nelle radici dove solo arrivano le lacrime.

Fiori, fiori delle altitudini,
fiori di miniera e di pietra, fiori
di Punitaqui, figli
dell'amaro sottosuolo: mai dimenticati,
in me vivi rimaneste, creando
la purezza immortale, una corolla
di pietra che non muore.

Pablo Neruda ( - XI - I Fiori di Punitaqui / Canto Generale)





VI

As flores de Punitaqui

Era dura a pátria lá como antes.
Era um sal perdido o ouro,
era
um peixe enrubescido e no torrão colérico
seu pequeno minuto triturado
nascia, ia nascendo das unhas sangrentas.

Entre a alva corno uma amendoeira fria,
sob os dentes das cordilheiras,
o coração perfura seu buraco,
rastreia, toca, sofre, sobe, e na altura
mais essencial, mais planetária, chega
com a camiseta rasgada.

Irmão de coração queimado,
junta em minha mão esta jornada,
e baixemos uma vez mais às camadas adormecidas
em que tua mão como uma tenaz
agarrou o ouro vivo que queria voar
ainda mais profundo, ainda mais abaixo, ainda.

E lá como umas flores
as mulheres de lá, as chilenas de cima,
as minerais filhas da mina,
um ramo entre as minhas mãos, umas flores
de Punitaqui, umas rubras flores,
gerânios, flores pobres
daquela terra dura,
depositaram em minhas mãos como
se tivessem sido achadas na mina mais funda,
se aquelas flores filhas da água rubra
voltassem lá do fundo sepultado do homem.

Peguei suas mãos e suas flores, terra
despedaçada e mineral, perfume
de pétalas profundas e dores.
Soube ao olhá-las de onde vieram
até a solidão dura do ouro,
me mostraram como gotas de sangue
as vidas derramadas.

Eram em sua pobreza
a fortaleza florescida, o ramo
da ternura e seu metal remoto.

Flores de Punitaqui, artérias, vidas, junto
a meu leito, na noite, vosso aroma
se ergue e me guia pelos mais subterrâneos
corredores do luto
pela altura perfurada, pela neve, e ainda
pelas raízes que só as lágrimas alcançam.

Flores, flores da altura,
flores de mina c pedra, flores
de Punitaqui, filhas
do amargo subsolo: em mim, nunca olvidadas,
ficastes vivas, construindo
a pureza imortal, uma corola
de pedra que não morre.

Pablo Neruda - (CANTO XI - As flores de Punitaqui / Canto Geral)

Tradução: Paulo Mendes Campos





Punitaqui’nin Çiçekleri

Orada anayurt daha da katıydı şimdi.
Saçılmış tuzdu altın,
kırmızı alevler saçan bir balık, ve o hiddetli
toprak parçası doğuyordu ezilmiş küçük
dakikasında onun, kanlı tırnakların getirdiği.

Şafakta soğuk bir badem ağacı gibiydi,
sıradağlarının dişleri altında,
deliyor yürek kendi çıkışını,
araştırıyor, yokluyor, acı çekiyor, tırmanıyor, ve
en merkeze, en gezegensi yüksekliğe ulaşıyor
yırtılmış gömleğiyle.

Yanık yürekli biraderler,
bırakın elime bugün yaptığınız işi,
ve bırakın bir kez daha gitsin o uyuyan katmanlara,
daha da derine, kaçmak isteyen
yaşayan altını elinin bir maşa
gibi tuttuğu daha da derine.

Ve oraya geldiler bir kaç çiçekle
yöre kadınları, Şili yaylalarının kızları,
madenin mineralsi kızları,
ve bıraktılar bir buketi ellerime, bir kaç çiçek
Punitaqui’den, bir kaç kırmızı çiçek,
sardunyalar, bu katı topraktan,
ellerimde en derin dehlizdeymiş gibi
bulunan alelade çiçekler,
döndürdü bu çiçekleri
kırmızı suyun kızları,
insanın derine gömülmüş derininden.

Ellerini ve çiçekleri tuttum, mahvolmuş,
mineralsi toprağını, taçyapraklarının
ve acıların esrarlı kokusunu.
İnceledim onları ve biliyordum geldiklerini
altının kötü yürekli yalnızlığına,
kan damlaları gibi gösterdiler bana
heba olmuş hayatlarını.

Onların yoksulluklarında
çiçek açan kaleydiler, şefkatin
buketi ve uzak metal.

Punitaqui’nin çiçekleri, atardamarlar, hayat,
yatağımın ucunda geceleri yükseliyor kokularınız
ve alıp götürüyor beni hüznün
en derin maden dehlizlerine,
geçerek o ezilmiş yüksekliği, geçerek karı,
ve hatta sadece gözyaşlarının ulaşabileceği kökleri geçerek.

Çiçekler, yayla çiçekleri,
madenden ve taştan gelen çiçekler,
Punitaqui’nin çiçekleri, kızları
o acı yeraltının: bendesiniz, ve unutulmadınız hiç,
hep hayatta kalacaksınız bende ve kuracaksınız
ölümsüz berraklığı, taştan bir taçyaprak
ölmez hiç.

[“Evrensel Şarkı”nın on birinci bölümü “Punitaqui’nin Çiçekleri”nden]

Pablo Neruda (1904-1973)

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy


Photo by Alice

Will Not Come Back / Robert Lowell

WILL NOT COME BACK

Dark swallows will doubtless come back killing
the injudicious nightflies with a clack of the beak;
but these that stopped full flight to see your beauty
and my good fortune… as if they knew our names -
they’ll not come back. The thick lemony honeysuckle,
climbing from earthroot to your window,
will open more beautiful blossoms to the evening;
but these… like dewdrops, trembling, shining, falling,
the tears of day – they’ll not come back…
Some other love will sound his fireword for you
and wake your heart, perhaps, from its cool sleep;
but silent, absorbed, and on his knees,
as men adore God at the altar, as I love you -
don’t blind yourself, you’ll not be loved like that.

Robert Lowell (1917-1977)





No volverán [volverán]

Las oscuras golondrinas, sin duda, volverán para matar
a las torpes mariposas nocturnas de un picotazo;
pero éstas que detuvieron su vuelo para ver tu belleza
y mi buena fortuna.... como si ellas supieran nuestros nombres-
ésas no volverán. Las espesas y limonosas flores,
subiendo desde las raíces de la tierra hasta tu ventana,
abrirán las más bellas corolas al atardecer;
pero éstas .... como gotas de rocío, temblando, brillando, cayendo,
las lágrimas del día -ésas no volverán...
Algún otro amor hará sonar su palabra de fuego en ti
y despertará tu corazón, tal vez desde su frío sueño;
pero silencioso, absorto y arrodillado,
como hombre que adora a Dios en el altar, como yo te amo-
no te ciegues, a ti no te amarán como él te ama.

1970-1973.

Robert Lowell (1917-1977)

Trad. del inglés de Sergio Mansilla Torres.

Tomado de: "Concise Anthology of American Literature", Second Edition.





GERİ GELMEYECEKLER

Kara kırlangıçlar kuşkusuz geri gelecekler öldürerek
akılsız gece kelebeklerini gagalarının bir tıkırtısıyla;
ama tam hız uçarken duruverenler, senin güzelliğinle
benim parlak talihimi seyretmek için… adımızı bilirmiş gibi –
onlar geri gelmeyecek. Sık, limonsu hanımeli,
topraktaki kökünden senin pencerene doğru tırmanan
daha da güzel çiçekler açacak geceye;
oysa bunlar… çiy taneleri gibi titreyen, parlayan, düşen
gündüz gözyaşları – onlar geri gelmeyecek…
Bir başka aşk ateşli sözünü üfleyerek kulağına
uyandıracak kalbini, belki, soğuk uykusundan;
ama sessiz, kendini vererek ve dizlerinin üzerinde
insanın Tanrı'ya taptığı gibi mihrapta, benim seni sevdiğim gibi –
kandırma kendini, bir daha öyle sevilmeyeceksin.

Robert Lowell (1 Mart 1917 – 12 Eylül 1977, ABD)

Çeviren: Fatih Özgüven


Robert Lowell in London. 1970,
by Gerard Malanga

17 Mart 2020 Salı

Complaint / William Carlos Williams

Complaint

They call me and I go.
It is a frozen road
past midnight, a dust
of snow caught
in the rigid wheeltracks.
The door opens.
I smile, enter and
shake off the cold.
Here is a great woman
on her side in the bed.
She is sick,
perhaps vomiting,
perhaps laboring
to give birth to
a tenth child. Joy! Joy!
Night is a room
darkened for lovers,
through the jalousies the sun
has sent one golden needle!
I pick the hair from her eyes
and watch her misery
with compassion.

William Carlos Williams - (1883-1963)





Lamento

Me llaman y voy.
Es un camino helado
después de medianoche,
una nevisca atrapada
en los tiesos carriles.
Se abre la puerta.
Sonrío, entro y
me sacudo el frío.
Hay una mujer corpulenta
de costado en la cama.
Está enferma,
acaso vomitando,
acaso esforzándose
para dar a luz
su décimo hijo. ¡Alegría! ¡Alegría!
¡La noche es un cuarto
oscurecido para amantes,
a través de las persianas el sol
ha enviado una aguja dorada!
le aparto el pelo de los ojos
y contemplo su dolor
compadeciéndome.

William Carlos Williams - (1883-1963)

Versión: Alberto Girri





ŞİKÂYET

Beni çağırıyorlar, gidiyorum.
Yol buz tutmuş.
vakit gece yarısını geçmiş,
Kar döküntüleri
Sert tekerlek izlerine yakalanmış.
Kapı açılıyor.
Gülümseyip giriyorum ve
silkiniyorum soğuğu.
İşte bir büyük kadın
yan yatıyor yatakta.
Hasta,
Belki kusuyor,
belki sancı çekiyor
doğurmak için
onuncu çocuğunu. Sevinç! Sevinç!
Sevenler için karartılmış
bir odadır gece;
jaluzilerin arasından güneş
bir altın iğne göndermiş!
Kadının saçını topluyorum gözlerinden
ve sefaletine bakıyorum
şefkatle.

William Carlos Williams - (Pulitzer Edebiyat Ödüllü tıp doktoru şair; 1883-1963, ABD)

Çeviren: Baki Yiğit


A Sick Girl. 1928, by Mikhail Nesterov (1862-1942, Russia)

14 Mart 2020 Cumartesi

Impression IV / E. E. Cummings

Impression IV

the hours rise up putting off stars and it is
dawn
into the street of the sky light walks scattering poems

on earth a candle is
extinguished     the city
wakes
with a song upon her
mouth having death in her eyes

and it is dawn
the world
goes forth to dreams….

i see in the street where strong
men are digging bread
and i see the brutal faces of
people contented hideous hopeless cruel happy

and it is day,

in the mirror
i see a frail
man
dreaming
dreams
dreams in the mirror

and it
is dusk    on earth

a candle is lighted
and it is dark.
the people are in their houses
the frail man is in his bed
the city

sleeps with death upon her mouth having a song in her eyes
the hours descend,
putting on stars….

in the street of the sky night walks scattering poems

E. E. Cummings





Impresión IV

las horas se levantan apagando estrellas y es
el alba
la luz camina por la calle del cielo sembrando poemas

en la tierra una candela se
extingue la ciudad
despierta
con una canción en los
labios y la muerte en los ojos

y clarea
el mundi
sigue adelante asesinando sueños…

miro la calle donde fornidos hombres están cavando pan
y veo los rostros brutales de
la gente contenta espantosa desesperada cruel feliz

y es de día,

en el espejo veo un frágil
hombre
soñando
sueños
sueños en el espejo

y ha caído el crepúsculo en la tierra
enciende una vela
y es noche cerrada
la gente está en sus casas
el hombre frágil en su cama
la ciudad

duerme con la muerte en los labios tiene una canción
en los ojos
las horas descienden,
encendiendo estrellas…

por la calle del cielo anda la noche sembrando poemas

E. E. Cummings

Traducción: Juan Antonio Vasco





izlenimler IV

saatler ilerler yıldızları erteleyerek ve
tan vaktidir bu
ışıklar akar gök yollarında şiirler saçarak

dünyada bir kandil
söndürülür, kent
uyanır
dudaklarında bir şarkıyla
gözlerinde ise ölümle

ve tan vaktidir
dünya
ilerler düşleri öldürmeye....

caddelerde görüyorum güçlü adamları,
ekmek parası peşindeler ve
zalim yüzlerini görüyorum halkın,
gönenmiş iğrenç umutsuz insafsız mutlu

ve kuşluk vaktidir

aynada gördüğüm
zayıf
bir adam
düşleyerek
düşleri
düşler aynada

ve artık
akşamdır, dünyada

bir kandil yakılır
ve karanlıktır artık,
insanlar evlerindedir
zayıf adam yatağındadır
kent

uyur dudaklarında ölümle, gözlerinde şarkıyla
saatler geriler
yıldızlara bürünerek....

gece akar gök yollarında şiirler saçarak

E. E. Cummings

Çeviri: Suphi Aytimur


Paris, 1931-32, by Brassaï

Cure / Marin Sorescu

CURE

When the cure for a disease is discovered
Those who have died of the illness
Ought to rise again
And go on living
All the rest of their days
Until they fall sick with another disease
Whose cure has not yet been discovered.

Marin Sorescu

(Unknown translator)





REMEDIO

Cuando se da el remedio para una enfermedad,
todos los que han perecido de esta enfermedad
tendrían que resucitar
y continuar viviendo
el resto de sus días,
hasta enfermarse de otra enfermedad,
cuyo remedio no ha sido todavía descubierto.

Marin Sorescu





ÇARE

Bir hastalığın çaresi bulununca,
O hastalıktan ölenler
Yeniden ayağa kalkıp
Devam etmeliler
Kalan günlerinin tümünü yaşamaya,
Çaresi henüz bulunmamış
Başka bir hastalığa yakalanıncaya kadar.

Marin Sorescu

Çeviren: Baki Yiğit


#Coviditalia

13 Mart 2020 Cuma

Libre / ©Jacqueline

Libre

Deseo ser libre como lo es el viento,
me gustaría poder volar tan alto como lo
hacen las aves que se apoderan de los cielos,
pero es tanto mi miedo, que no logro emprender
éste tan anhelado sueño.

Se me está yendo la vida en tratar de quitarme
todos estos apegos emocionales que me tienen
amarrada al suelo, la sociedad, una casa, un marido
y unos bellos hijos son el motivo poderoso
por el cual no he podido subir al cielo.

Miedo mío, falta de apoyo y comprensión
de ellos, un marido machista o unos padres
que me criaron para dedicarme a la casa, son
parte de las cosas que me detienen para no
volar tan alto como es mi deseo.

Triste realidad de muchas amas de casa
que se les va la vida limpiando y cocinando,
sin poder experimentar la dicha que se siente
descubrir que somos capaces de hacer eso
y muchas, muchas cosas más.

Por ejemplo, volar tan alto como las aves
que se apoderan de los cielos...

©Jacqueline


Photo by Christophe Staelens

11 Mart 2020 Çarşamba

God Dies! / Frances Farmer

By Frances Farmer - West Seattle High School, Seattle, Washington - First Prize, Familiar Essay Division, Scholastic Awards - Teacher: Miss Belle McKenzie

"No one ever came to me and said, "You're a fool. There isn't such a thing as God. Somebody's been stuffing you." It wasn't murder. I think God just died of old age. And, when I realized that he wasn't any more, it didn't shock me. It seemed natural and right!

Maybe it was because I was never properly impressed with a religion. I went to Sunday School and liked the stories about Christ and the Christmas star. They were beautiful. They made you warm and happy to think about. But I didn't believe them. The Sunday School teacher talked too much in the way our grade school teacher used to when she told us about George Washington. Pleasant, pretty stories, but not true.

Religion was too vague. God was different. He was something real, something I could feel. But there were only certain times when I could feel it. I used to lie between cool, clean sheets at night after I'd had a bath, after I had washed my hair and scrubbed my knuckles and finger-nails and teeth. Then I could lie quite still in the dark with my face to the window with the trees in it, and talk to God. "I am clean, now. I've never been as clean. I'll never be cleaner." And somehow, it was God. I wasn't sure that it was ..... just something cool and dark and clean.

That wasn't religion, though. There was too much of the physical about it. I couldn't get that same feeling during the day, with my hands in dirty dish water and the hard sun showing up the dirtiness on the roof tops. And after a time, even at night, the feeling of God didn't last. I began to wonder what the minister meant when he said, "God, the father, sees even the smallest sparrow fall. He watches over all his children." That jumbled it all up for me. But I was sure of one thing. If God were a father, with children, that cleanliness I had been feeling wasn't God. So at night, when I went to bed, I would think, "I am clean. I am sleepy." And then I went to sleep. It didn't keep me from enjoying the cleaness any less. I just knew that God wasn't there. He was a man on a throne in Heaven, so he was easy to forget.

Sometimes I found he was useful to remember; especially when I lost things that were important. After slamming through the house, panicky and breathless from searching, I could stop in the middle of a room and shut my eyes. "Please God, let me find my red hat with the blue trimmings." It usually worked. God became a superfather that couldn't spank me. But if I wanted a thing badly enough, he arranged it.

That satisfied me until I began to figure that if God loved all his children equally, why did he bother about my red hat and let other people lose their fathers and mothers for always? I began to see that he didn't have much to do about hats or people dying or anything. They happened whether he wanted them to or not, and he stayed in Heaven and pretended not to notice. I wondered a little why God was such a useless thing. It seemed a waste of time to have him. After that he became less and less, until he was ..... nothingness.

I felt rather proud to think that I had found the truth myself, without help from anyone. It puzzled me that other people hadn't found out, too. God was gone. We were younger. We had reached past him. Why couldn't they see it? It still puzzles me."

Frances Farmer - (God Dies!)

Frances Farmer (1913-1970) was an American film actress who had a tragic life. In 1931, while attending West Seattle High School, she won $100 in a writing contest sponsored by Scholastic Magazine with this touching text about the reason why of her atheism. In the very religious United-States, this essay produced a controversy and Frances Farmer was accused to be an atheist.

http://atheisme.free.fr/Contributions/God_dies.htm





Nadie vino y me dijo: . No fue un asesinato, pienso que simplemente Dios murió de viejo. Y cuando me di cuenta que ya no estaba aquí, no me impresionó. Me pareció justo y natural.

Quizás fue porque nunca me impresionó adecuadamente una religión. Fui a la escuela dominical y me gustaron las historias sobre Cristo y la estrella de Navidad. Eran hermosas. Pensar en ellas me hacía sentir cálida y feliz. Pero no creía en ellas. El maestro de la escuela dominical hablaba de manera parecida a la maestra de escuela primaria cuando nos hablaba de George Washington. Historias agradables y bonitas, pero no verdaderas.

La religión era algo muy vago. Dios era diferente. Era algo real, algo que podía sentir. Pero sólo había ciertos momentos en que podía sentirlo. Solía acostarme entre sábanas limpias y frescas después de darme un baño, lavar mi pelo y frotar mis nudillos, uñas y dientes. Entonces podía estar inmóvil en la oscuridad viendo los árboles a través de la ventana y decirle a Dios: “Estoy limpia ahora. Nunca he estado tan limpia. Nunca estaré más limpia”. Y, de alguna manera, ahí estaba Dios. Aunque no estaba segura que fuera Él ... simplemente era algo fresco, oscuro y limpio.

Sin embargo, eso no era religión. Había algo muy físico en esto. No podía mantener el mismo sentimiento durante el día, con mis manos en el agua lavando platos y con el duro sol mostrando la suciedad de los tejados. Me empecé a preguntar el significado de lo que decía el ministro: “Dios Padre ve caer incluso a la más pequeña paloma. Él vela por todos sus hijos.” Eso me confundía. Pero estaba segura de una cosa: si Dios era el Padre de los niños, esa limpieza que había sentido no era Dios. Así que en la noche, cuando iba a la cama, podía pensar: “Estoy limpia, estoy con sueño”. Y entonces me dormía. Eso no evitó que disfrutara menos la limpieza. Sólo supe que Dios no estaba ahí. Él era un hombre con un trono en el Cielo, así que era fácil de olvidar.

A veces me parecía útil recordarlo, especialmente cuando perdía cosas importantes. Después de dar portazos por la casa, apanicada y sin aliento por la búsqueda, podía detenerme en medio de un cuarto y cerrar los ojos: “Por favor, Dios, ayúdame a encontrar mi sombrero de orla azul”. Normalmente funcionaba. Dios se convirtió en un super-padre que no podía maltratarme. Y si yo quería intensamente algo, Él lo concedía.

Eso me satisfacía hasta que pensé que si Dios amaba igual a todos sus hijos, por qué se preocupaba por mi sombrero rojo y dejaba que otra gente perdiera a sus padres y madres por siempre. Empecé a ver que Él no tenía mucho que ver con sombreros, gente muriendo o cualquier otro asunto. Las cosas sucedían tanto si Él quería como si no, y permanecía en el cielo pretendiendo no ver lo que pasaba. Me pregunté por qué Dios era esa cosa inútil. Me parecía una pérdida de tiempo tenerlo. Después de eso Él se fue disminuyendo poco a poco hasta que se hizo nada.

Me sentí orgullosa de pensar que había encontrado la verdad por mí misma, sin ayuda de nadie, pero me desconcertaba que otra gente no la hubiera encontrado como yo. Dios había muerto. Éramos más jóvenes. Habíamos ido más allá de Él. ¿Por qué no podían ver esto? Eso todavía me desconcierta.

"Dios muere". Por Frances Farmer [82]

[82] Con este escrito, a sus 18 años, Frances Farmer ganó el premio de la revista The Scholastic, en 1931, por el mejor ensayo de estudiantes de High School. Con él adquirió fama nacional y también desató la indignación y la protesta de los pastores y cristianos de la ciudad de Seattle.

http://cadafrontera.blogspot.com/2016/12/frances-farmer-la-felicidad-no-estaba.html





Hiç kimse bana gelip “Salağın tekisin. Tanrı diye bir şey yok. Birileri seni doldurmuş.” demedi. Cinayet değildi. Tanrının yaşlılıktan öldüğünü düşünüyorum. Ve artık olmadığını anlayınca şaşırmadım. Normal ve doğru görünüyordu.

Belki de hiçbir zaman bir dinden çok etkilenmediğim içindi. Pazar okuluna gitmiştim ve İsa ve Bethelem Yıldızı ile ilgili hikayelerden hoşlanmıştım. Güzellerdi. İçinizi ısıtıyorlardı, ve düşününce mutlu ediyorlardı. Ama onlara inanmadım. Pazar okulundaki öğretmen çok konuşuyordu, tıpkı ilkokul öğretmenimizin George Washington’u anlatırken yaptığı gibi. Zevkli, hoş hikayelerdi, ama doğru değillerdi.

Din çok muğlaktı. Tanrı farklıydı. Gerçek gibiydi, hissedebildiğim bir şeydi. Ama yalnızca belirli zamanlarda hissedebiliyordum. Eskiden serin, temiz çarşaflar arasında uzanırdım. Banyo yaptıktan, saçımı yıkayıp, eklemlerimi, parmaklarımı ovaladıktan sonra. Oldukça sessiz bir şekilde uzanırdım karanlıkta, yüzüm ağaçlı olan pencereye dönük ve tanrıyla konuşurdum. “Şimdi temizim. Hiç olmadığım kadar temiz. Hiç olamayacağım kadar temiz.” Ve bir şekilde, o tanrıydı. Onun sadece serin, karanlık ve temiz bir şey olmadığından emin değildim.

Yine de bu din değildi. Çok fazla somuttu. Aynı duyguyu gün içinde hissedemiyordum, ellerim kirli bulaşık suyu içindeyken ve acımasız güneş çatıların tepesindeki kirleri açığa çıkarırken. Ve bir süre sonra gece dahi tanrı hisssiyatı uzun sürmüyordu. Vaizin “Tanrı, baba, en küçük serçenin bile düşüşünü görür. Bütün çocuklarını kollar.” Derken ne demek istediğini merak etmeye başladım. Bu her şeyi karıştırdı benim için. Ama bir şeyden emindim. Eğer tanrı bir babaysa, çocukları varsa, duyumsadığım temizlik hissi tanrı değildi. Bu yüzden geceleri uyumaya gittiğimde, “Temizim. Uykum var.” diye düşünüyordum. Ve uykuya dalıyordum. Bu benim temizlikten aldığım hazzı azaltmıyordu bile. Tanrının orada olmadığını biliyordum işte. O cennetteki tahtında oturan bir adamdı, yani unutmak kolaydı.

Bazen de hatırlamanın faydalı olduğunu seziyordum, özellikle önemli şeyleri kaybettiğimde. Evin altını üstüne getirdikten sonra, panik halinde ve aramaktan nefesim tükenmiş, bir odanın ortasında dururdum ve gözlerimi kapatırdım. “Lütfen tanrım, mavi çizgili kırmızı şapkamı bulayım.” Çoğunlukla işe yarardı. Tanrı kıçıma şaplak atamayacak bir süper babaya dönüştü. Ama bir şeyi yeterince çok istersem, ayarlıyordu.

Bu beni tatmin etti, ta ki eğer tanrı bütün çocuklarını eşit seviyorsa neden benim kırmızı şapkamla uğraşıyor da başka insanların anne babalarını kaybetmesine izin veriyor diye düşünmeye başlayana kadar. Onun şapkalarla veya ölen insanlarla pek ilgisi olmadığını anlamaya başladım. İstese de istemese oluyorlardı ve o cennette oturup fark etmiyormuş gibi davranıyordu. Biraz, tanrının neden bu kadar işe yaramaz bir şey olduğunu merak ettim. Varlığı zaman kaybı gibi göründü. Ondan sonra, azaldıkça azaldı, ta ki.. Hiçliğe kadar.

Gerçeği kendi başıma bulduğum için gururluydum, kimseden yardım almadan. Başka insanların bulamaması da şaşırtıyordu. Tanrı gitmişti. Daha gençtik. Onun ötesine ulaşmıştık. Neden göremiyorlardı? Hala şaşırıyorum.

Frances Farmer - (Tanrı ölür)

Not: Amerikan aktrist Frances Farmer'ın 17 yaşındayken yazdığı ödüllü yazı.


Frances Farmer (1913-1970)

10 Mart 2020 Salı

The Wold's Need / Ella Wheeler Wilcox

The Wold's Need

So many gods, so many creeds,
So many paths that wind and wind,
While just the art of being kind,
Is all the sad world needs.

Ella Wheeler Wilcox - (Custer and other poems.)

W. B. Conkey Company Chicago, Ill., (1896).





La necesidad del mundo

Tantos dioses, tantos credos,
tantos senderos sinuosos,
mientras que el arte de ser justo
es todo lo que este triste mundo necesita.

Ella Wheeler Wilcox





La necesidad del mundo

Tantos dioses, tantos credos,
tantos caminos que el viento y el viento,
mientras que solo el arte de ser amable
es todo lo que necesita el mundo triste.

Ella Wheeler Wilcox





Dünyanın İhtiyacı

Ah ne çok tanrı var, ne çok tarikat,
Ne çok tarik dönerek kıvrılır,
Halbuki bütün hüner bilmektir:
Kederli dünyanın bütün ihtiyacı merhamettir.

Ella Wheeler Wilcox

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy


Syrian refugees - By the beginning of 2018,
nearly 13 million Syrians were displaced.
Photo: Nikolay Doychinovnikolay, AFP

9 Mart 2020 Pazartesi

Thy fingers make early flowers / E. E. Cummings

Thy fingers make early flowers
of all things.
thy hair mostly the hours love:
a smoothness which
sings,saying
(though love be a day)
do not fear,we will go amaying.

thy whitest feet crisply are straying.
Always
thy moist eyes are at kisses playing,
whose strangeness much
says;singing
(though love be a day)
for which girl art thou flowers bringing?

To be thy lips is a sweet thing
and small.
Death,thee i call rich beyond wishing
if this thou catch,
else missing.
(though love be a day
and life be nothing,it shall not stop kissing).

"a pretty girl who naked is
is worth a million statues"*

E. E. Cummings

*From another poem of his.





Tus dedos convierten en tierna flor
todo cuando tocan.
las horas aman tu cabello sobre todo:
una dulzura que
canta y dice
(aunque el amor dure un día)
no temas, iremos a la fiesta de mayo.

tus cándidos pies caminan ágilmente.
Siempre
juegan a besar tus ojos húmedos
cuya rareza tanto
dice,cantando
(aunque el amor dure un día)
¿a qué chica llevas estas flores?

Ser tus labios es algo dulce
y liviano.
Muerte, reconozco Tu riqueza más allá de toda esperanza
si coges esto
y pierdes lo demás
(aunque el amor dure un día
y la vida no sea nada, no dejará de besar)

"una muchacha linda que desnuda esté
vale un millón de estatuas"*

E. E. Cummings

Traducción de José Casas

*De otro poema suyo. (Traducción de Álvaro Torres Ruiz)





parmakların turfanda çiçekleri olur
her şeyin.
saçların çoğunlukla aşk saatleri:
bir akıcılık ki
şarkı söyler de der
(aşk bir gün bile olsa)
korkma, hayranlığımız sürüp gidecek.

bembeyaz ayakların hep sapa yollarda.
Daima
öpüş oyunundadır buğulu gözlerin
ve onların yabansığı çok şeyler
der ve şarkı söyler
(aşk bir gün bile olsa)
sen hangi kıza çiçek getiriyorsun?

senin dudakların olmak bir şeydir,
tatlı ve küçük.
Ölüm, Seni istekler ötesi varsıl sayarım
onu elde edersen,
yoksa ararsın.
(aşk bir gün bile olsa
ve hayat bir hiç, öpüşmeyi kesmez o).

"bir güzel kız ki çıplaktır
bir milyon heykele değer"*

E. E. Cummings

Çeviri: Suphi Aytimur

*Onun diğer bir şiirinden.


Olga-Maria Veide by Alex Vanzetti