28 Şubat 2018 Çarşamba

Mon amour pour avoir figuré mes désirs / Paul Éluard

MON AMOUR

Mon amour pour avoir figuré mes désirs
Mis tes lèvres au ciel de tes mots comme un astre
Tes baisers dans la nuit vivante
Et le sillage de tes bras autour de moi
Comme une flamme en signe de conquête
Mes rêves sont au monde
Clairs et perpétuels

Et quand tu n'es pas là
Je rêve que je dors je rêve que je rêve

Paul Éluard





MY LOVE

My love to have represented my desires
Put your lips in the sky of your words as a celestial body
Your kisses at night living being
And the trail of your arms around me
As a flame in sign of conquest
My dreams are for the world
Clear and perpetual.

And when you are not there
I dream that I sleep I dream that I dream.

Paul Éluard





MI AMOR

Mi amor por haber figurado mis deseos
Puestos tus labios al cielo de tus palabras como un astro
Tus besos en la noche viviente
Y la estela de tus brazos alrededor de mí
Como una llama en señal de conquista
Mis sueños están en el mundo
Claros y perpetuos.

Y cuando tú no estás allí
Sueño que duermo sueño que sueño.

Paul Éluard

Traducción del francés: Julio Pollino Tamayo





AMOR MIO

Amor mio se tu hai figurati i miei desideri
Levate le labbra al cielo delle tue parole come un astro
I tuoi baci nella notte viva
E intorno a me il solco delle braccia
Come una fiamma in segno di conquista
Sono al mondo i miei pensieri
Chiari e perpetui

E quando non sei qui
Io sogno che dormo io sogno che sogno.

Paul Éluard

Traduzione di Franco Fortini





MEU AMOR

Meu amor por ter figurado meus desejos
Posto teus lábios no céu de tuas palavras como um astro
Teus beijos na noite viva
E o rastro de teus braços em torno de mim
Como uma chama em sinal de conquista
Meus sonhos estão no mundo
Claros e perpétuos

E quando tu não estás
Sonho que durmo sonho que sonho

Paul Éluard


Photo by Mikhail Tarasov

27 Şubat 2018 Salı

Táctica y estrategia / Mario Benedetti

TÁCTICA Y ESTRATEGIA

Mi táctica es
       mirarte
aprender como sos
quererte como sos

mi táctica es
       hablarte
y escucharte
construir con palabras
un puente indestructible

mi táctica es
quedarme en tu recuerdo
no sé cómo        ni sé
con qué pretexto
pero quedarme en vos

mi táctica es
       ser franco
y saber que sos franca
y que no nos vendamos
simulacros
para que entre los dos
no haya telón
      ni abismos

mi estrategia es
en cambio
más profunda y más
       simple

mi estrategia es
que un día cualquiera
no sé cómo         ni sé
con qué pretexto
por fin       me necesites

Mario Benedetti - Poemas de otros (1973-1974)





TACTICS AND STRATEGY

My tactics is to watch you,
to learn how you are,
to love you the way you are.

My tactics is to talk to you
and to listen to you;
to build with words
an indestructible bridge.

My tactics is
to stay in yor memory,
I do not know neither how nor
with which pretext,
but to stay in you.

My tactics is to be frank
and to know that you are frank
and that we do not sell ourselves simulacrums
so that between us both
there is neither curtain nor abysses.

My strategy is, nevertheless,
deeper and simpler.

My strategy is
that any given day,
I do not know neither how nor
with what reason,
at last... you need me.

Mario Benedetti





TACTIQUE ET STRATÉGIE

Ma tactique est
de te regarder
d’apprendre comme tu es
de t’aimer comme tu es

ma tactique est
de te parler
de t’écouter
de construire avec les mots
un pont indestructible

ma tactique est
de m’arrêter dans ton souvenir
je ne sais comment    et je ne sais
sous quel prétexte
mais de rester en toi

ma tactique est
d’être honnête
et de savoir que tu es honnête
et que nous ne nous vendons pas
des simulacres
afin qu’entre nous deux
il n’y ait ni rideau
ni abysses

ma stratégie
en revanche est
plus profonde et plus
simple
ma stratégie est
qu’un jour quelconque
je ne sais comment   et je ne sais
sous quel prétexte
tu auras besoin      de moi.

Mario Benedetti

Traduit par Olivier Favier





TATTICA E STRATEGIA

La mia tattica è
guardarti
imparare come sei
amarti come sei

la mia tattica è
parlarti
e ascolatarti
costruire con le parole
un ponte indistruttibile

la mia tattica è
rimanere nel tuo ricordo
non so come         né so
con quale pretesto
ma rimanere in te

la mia tattica è
essere franco
e sapere che tu sei franca
e che non ci vendiamo
simulacri
affinché tra noi due
non ci sia un sipario
né abissi

la mia strategia è
invece
più profonda e più
semplice
la mia strategia è
che un giorno qualsiasi
non so come né so
con quale pretesto
avrai bisogno di me.

Mario Benedetti

Traduzione di Martha L. Canfield





TAKTİK VE STRATEJİ

Benim taktiğim
sana bakmak
nasıl olduğunu öğrenmek
nasılsan öyle sevmek seni

benim taktiğim
seninle konuşmak
seni dinlemek
aramızda kelimelerden
yıkılmaz bir köprü kurmak

benim taktiğim
senin anılarına karışmak
nasıl ve ne sebeple
bilmiyorum ama
seninle karışmak

benim taktiğim
samimi olmak ve
senin de samimi olduğunu bilmek
seninle hiç -mış gibi
yapmamak, bu sayede
aramızda bir perdeye
ya da uçurumlara
izin vermemek

stratejim ise
taktiğimden biraz farklı
çok daha derin
çok daha basit

stratejim
nasıl ve ne sebeple
hiç bimiyorum ama
sonunda beni yanında
isteyeceğin o günü beklemek.

Mario Benedetti

İspanyolca'dan çeviren: Bülent Kale

(Aşk Kadınlar ve Hayat / Ayrıntı Yayınları / Birinci Basım: İstanbul, Eylül 2015)


Photo by Yevgeniy Repiashenko

25 Şubat 2018 Pazar

La línea de madera / Pablo Neruda

La línea de madera

Yo soy un carpintero ciego, sin manos.
He vivido
bajo las aguas, consumiendo frío,
sin construir las cajas fragantes, las moradas
que cedro a cedro elevan la grandeza,
pero mi canto fue buscando hilos del bosque,
secretas fibras, ceras delicadas,
y fue cortando ramas, perfumando
la soledad con labios de madera.

Amé cada materia, cada gota
de púrpura o metal, agua y espiga
y entré en espesas capas resguardadas
por espacio y arena temblorosa,
hasta cantar con boca destruida,
como un muerto, en las uvas de la tierra.

Arcilla, barro, vino me cubrieron,
enloquecí tocando las caderas
de la piel cuya flor fue sostenida
como un incendio bajo mi garganta,
y en la piedra pasearon mis sentidos
invadiendo cerradas cicatrices.

Cómo cambié sin ser, desconociendo
mi oficio antes de ser,
la metalurgia
que estaba destinada a mi dureza,
o los aserraderos olfateados
por las cabalgaduras en invierno?

Todo se hizo ternura y manantiales
y no serví sino para nocturno.

Pablo Neruda - (Yo soy / Canto General)





The Wood Line

I am a blind carpenter, without hands.
I've lived
underwater, consuming cold,
without building fragrant boxes, dwellings
that cedar by cedar raise grandeur,
but my song kept seeking forest threads,
secret fibers, delicate waxes,
and it kept cutting branches, perfuming
solitude with wooden lips.

I loved every material, every droplet
of purple or metal, water and shock of grain,
and I entered dense strata protected
by space and quaking sand,
until I sang with a ravaged mouth,
like a corpse, in the grapes of the earth.

Clay, mud, wine covered me,
I delighted in touching the hips
of the skin whose flower was poised
like a fire beneath my throat,
and in the stone my senses roamed
invading closed scars.

How did I change without being, not knowing
my trade before I came to be,
the metallurgy
that was destined to my hardness,
or the sawmills scented
by horses in winter?

Everything turned into tenderness and springs
and I was but a creature of the night.

Pablo Neruda

Translated by Jack Schmitt





Ağacın Çizgisi

Elleri olmayan kör bir marangozum ben.
Suyun altında yaşadım, yiyerek soğuğu
kokan bir kılıf dahi oluşturmadan, o meskenler
o sedir ağacından diğerine, bize gurur verdi hep,
ve gene de ormanın dokusunda aradım ben şarkımı,
o gizli liflerde, dermansız peteklerde,
ve budanmış dallarda, doldurdu rayihayla
yalnızlığı, ağacın dudaklarıyla.

Her bir maddeyi sevdim, her bir damlasını
eflatunun ya da metalin, suyun ve başağın,
ve daldım içine o sıkı katmanın, sonsuz ateşle
ve titreyen kumla çevrilmiş,
dünyanın üzümleri arasında bir ölü adam gibi
donuklaşmış ağızla şarkımı söyleyene dek.

Balçık, çamur ve şarap sarmalamış beni,
gırtlağımın altında bir yangın gibi
çiçekleri açan o toprakla kaplı
kalçalara dokundum çılgınca,
ve taşların arasında kayıp gitti duyularım
kapanmış yaranın içine.

Nasıl dönüşebilirdim olmadan, bilmeden
zanaatım oluşmadan,
demirhane
benim gücümle kararlı,
ya da hızarlar, kışları yük hayvanlarının
havası.

Her şey şefkat ve kaynak oldu
ve ben sadece gecesel amaca hizmet ediyordum.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

('Yo soy' - Canto General'den)


Unknown photographer

21 Şubat 2018 Çarşamba

Venus in Furs / Leopold von Sacher-Masoch

“Never feel secure with the woman you love, for there are more dangers in woman's nature than you imagine. Women are neither as good as their admirers and defenders maintain, nor as bad as their enemies make them out to be. Woman's character is characterlessness. The best woman will momentarily go down into the mire, and the worst unexpectedly rises to deeds of greatness and goodness and puts to shame those that despise her. No woman is so good or so bad, but that at any moment she is capable of the most diabolical as well as of the most divine, of the filthiest as well as of the purest, thoughts, emotions, and actions. In spite of all the advances of civilization, woman has remained as she came out of the hand of nature. She has the nature of a savage, who is faithful or faithless, magnanimous or cruel, according to the impulse that dominates at the moment. Throughout history it has always been a serious deep culture which has produced moral character. Man even when he is selfish or evil always follows principles, woman never follows anything but impulses. Don't ever forget that, and never feel secure with the woman you love.”

Leopold von Sacher-Masoch ~ (Venus in Furs)





 "Nunca estés seguro de la mujer a quien ames, porque la naturaleza de la mujer oculta más adversidades de las que te parece. Las mujeres no son ni tan buenas como dicen sus apologistas, ni tan malas como las pintan sus detractores. La naturaleza de la mujer es la volubilidad. La mejor cae momentáneamente en el fango, la peor se alza cuando menos se piensa hasta las nubes, hasta las acciones más nobles, y avergüenza a quien la desprecia. Ninguna es tan buena ni tan mala que no sea capaz a cada instante de los pensamientos, sensaciones y acciones más diabólicos o divinos, más infames o delicados. A despecho de todos los progresos de la civilización, la mujer está hoy tan atrasada como si saliera de manos de la naturaleza; tiene el temperamento de la fiera que, después de la impulsión que la domina, se muestra perfida ofiel, cruelo generosa. Una educación austera y celosa es lo único que en todo tiempo forma el carácter moral. Por esta razón, aun siendo malévolo y egoísta, el hombre acepta siempre los principios, mientras que la mujer sigue siempre sus impulsos. No lo olvides nunca: no confíes jamás en la mujer amada."

Leopold von Sacher-Masoch ~ (La Venus de las pieles)





“Sevdiğin bir kadının yanında kendini hiç güvende hissetme; çünkü kadının doğası düşündüğünden çok daha fazla tehlike içerir. Kadınlar ne onlara tapanların ve savunucularının onları yaptıkları kadar iyidirler ne de düşmanlarının yaptığı kadar kötü. Kadının karakteri, karaktersizliktir. En iyi kadın anında çamura batabilir ve en kötü kadın beklenmeyen bir anda büyük ve iyi şeyler yapabilir ve hor görenlerini utandırabilir. Hiçbir kadın, en ilahi, en pis, en temiz düşünceleri düşünmeye, duyguları hissetmeye, hareketlerde bulunmaya muktedir olduğundan, ne kötü ne de iyidir. Kadın, tüm ilerlemeye rağmen, doğaya nasıl geldiyse öyledir; o anki hislerine göre hem sadık, hem sadakatsiz, hem alicenap hem de gaddar davranacak kadar vahşi bir karaktere sahiptir. Her zaman ciddi, derin öğrenim ahlaki karakteri yaratmıştır. Bu nedenle erkek, ne kadar menfaatperest, ne kadar kötü niyetli olsa da hep prensipli davranır; kadın ise her zaman hisleri ile hareket eder. Bunu hiçbir zaman unutma ve sevdiğin bir kadının yanında kendini hiç güvende hissetme.”

Leopold von Sacher-Masoch ~ (Kürklü Venüs)


Venus in Fur (2013) - Directed by Roman Polanski

19 Şubat 2018 Pazartesi

We Shall Not Sip From The Same Glass / Anna Akhmatova

Не будем пить из одного стакана

Не будем пить из одного стакана
Ни воду мы, ни сладкое вино,
Не поцелуемся мы утром рано,
А ввечеру не поглядим в окно.
Ты дышишь солнцем, я дышу луною,
Но живы мы любовию одною.

Со мной всегда мой верный, нежный друг,
С тобой твоя веселая подруга.
Но мне понятен серых глаз испуг,
И ты виновник моего недуга.
Коротких мы не учащаем встреч.
Так наш покой нам суждено беречь.

Лишь голос твой поет в моих стихах,
В твоих стихах мое дыханье веет.
О, есть костер, которого не смеет
Коснуться ни забвение, ни страх.
И если б знал ты, как сейчас мне любы
Твои сухие, розовые губы!

1913

Анна Андреевна Ахматова

da “Чётки, Стихотворения”, Берлин: Петрополис, Алконост, 1923





We Shall Not Sip From The Same Glass

We shall not sip from the same glass,
No water for us, or sweet wine;
We'll not embrace at morning,
Not gaze from the same sill at night;
You breathe the sun, I the moon,
Yet the one love keeps us alive.

Always with me, tender, true friend,
And your smiling friend's with you.
But I know the pain in your grey eyes,
And my sickness is down to you, too.
In short, we mustn't meet often,
To be certain of peace of mind.

Yet it's your voice sings in my poems,
And in your poems my breath sighs,
O, beyond the reach of distance or fear,
There is a fire…
And if you knew how dear to me
Are those dry, pale lips of yours now.

1913

Anna Akhmatova

Translated by A. S. Kline





No beberemos del mismo vaso

No beberemos del mismo vaso
ni agua ni dulce vino,
no nos besaremos temprano en la mañana,
y al caer la noche contemplaremos la ventana…
Tú respiras sol, yo luna,
aunque vivimos un mismo amor.

Siempre está conmigo mi fiel y tierno amigo,
tu alegre amiga siempre te acompaña,
pero entiendo el temor de tus ojos grises
y eres el culpable del mal que me aqueja.
No hagamos más frecuentes nuestros breves encuentros.
Sólo así preservaremos nuestra paz.

Pero tu voz canta en mis versos,
y en los tuyos mi aliento sopla.
¡Oh, hay ciertos fuegos que el olvido
y el miedo no logran aplacar!
Si supieras cuánto anhelo ahora
besar esos labios tuyos, rosados y secos.

1913

Anna Ajmátova

Traducción: José Manuel Prieto González





Non berremo dallo stesso bicchiere

Non berremo dallo stesso bicchiere
L’acqua o il dolce vino,
Al mattino non ci daremo baci,
E a sera non guarderemo alla finestra.
Tu il sole respiri, io la luna,
Ma siamo vivi dello stesso amore.

Con te è sempre la tua gaia compagna,
Con me il fedele, mio tenero amico,
Ma vedo lo sgomento di grigi occhi,
E del mio male sei colpevole tu.
Lasciamo radi i nostri brevi incontri.
Così ci è serbata la pace dalla sorte.

La tua voce soltanto canta nei miei versi,
In quelli tuoi spira il mio respiro.
Oh, esiste un fuoco che non osa
Toccare né oblio né paura…
E se sapessi come mi son care
Ora le tue rosse, aride labbra.

1913

Anna Andreevna Achmatova

Traduzione di Bruno Carnevali e Paolo Galvagni

da “Rosario”, in “Luna allo zenit e altre poesie”, Passigli Poesia, 2007





Artık Aynı Bardaktan İçmeyeceğiz

Artık aynı bardaktan içmeyeceğiz
Ne suyu ne tatlı şarabı,
Erken sabahlarda öpüşmeyeceğiz,
Ve birlikte gözlemeyeceğiz camdan akşamı.
Sen güneşle soluklanıyorsun, ben ayla,
Ama yaşamadayız biz aynı sevdayla.

Benim yanımda hep candan, sevecen dostum,
Seninleyse canlı, şen sevgilin.
Ama gri gözlerde ürküyü ben anlıyorum,
Ve sensin suçlusu benim derdimin.
Sıklaştırmıyoruz kısa görüşmelerimizi,
Böyle korumaya yargılıyız erincimizi.

Dizelerimde bir senin sesin şakır,
Benim soluğum eser senin dizelerinde.
Ah, bir ateş var ki el değmeye
Ne korku, ne unutuş kalkışır.
Ve bilsen şimdi nasıl doyamadığımı
İzlemeye, senin kuru, pembe ağzını.

1913

Anna Ahmatova

Çeviren: Azer Yaran





Aynı Bardaktan İçmeyeceğiz

Aynı bardaktan içmeyeceğiz
Ne sıcak şarabı, ne suyu,
Kuşluk vakti öpüşmeyeceğiz,
Pencereden bakmayacağız akşama doğru.
Sen güneşle soluklanıyorsun, ben ayla,
Ama düştüğümüz aynı sevda.

Sadık ve sevecen dost, benim yanımda,
Senin yanındaysa neşeli bir sevgili.
Gri gözlerindeki korkuyu anlıyorum sanma,
Ve bu çektiklerimizin sensin sebebi.
Sıklaştırmıyoruz ayaküstü buluşmalarımızı.
Ne çare ancak böyle koruyabiliriz huzurumuzu.

Şiirlerimde yalnızca senin sesinin ezgisi duyulur
Senin şiirlerinde benim soluğum eser.
Bir ateş ki, ona kim dokunur,
Buna ne korku, ne unutuş cesaret eder
Ve bilsen nasıl hoşlandığımı
Seyretmekten senin kuru, pembe dudaklarını.

1913

Anna Ahmatova

Çeviren: Hande Özer


A portrait of Anna Akhmatova, 1914, by Nathan Altman

Sonnet CXVI / William Shakespeare

SONNET CXVI

Let me not to the marriage of true minds
Admit impediments. Love is not love
Which alters when it alteration finds,
Or bends with the remover to remove:
O no; it is an ever-fixed mark,
That looks on tempests, and is never shaken;
It is the star to every wandering bark,
Whose worth's unknown, although his height be taken.
Love's not Time's fool, though rosy lips and cheeks
Within his bending sickle's compass come;
Love alters not with his brief hours and weeks,
But bears it out even to the edge of doom.
   If this be error and upon me proved,
   I never writ, nor no man ever loved.

William Shakespeare





Soneto 116

Ante la unión de almas sinceras no dejéis
que ponga impedimentos. El amor no es amor
si al enfrentar la alteración se altera,
o flaquea cuando el que parte se aleja.

Oh, no, es un faro siempre en pie,
que ve pasar las tempestades y nunca es derribado;
es la estrella para el navío a la deriva,
de valor desconocido, aunque se mida su altura.

El amor no es juguete del tiempo, aunque el rosado de labios y mejillas
caiga bajo el golpe de su guadaña;
el amor no se altera en fugaces horas o semanas,
sino que perdura hasta el final de los tiempos.

Si estoy en un error, y en mí puede probarse,
yo nunca he escrito, ni ningún hombre ha amado.

William Shakespeare





SONETO CXVI

La unión de dos almas sinceras
no admite impedimentos.
No es amor el amor
que se transforma con el cambio,
o se aleja con la distancia.
¡Oh, no! Es un faro siempre firme,
que desafía a las tempestades sin estremecerse.
Es la estrella para el navio a la deriva,
de valor incalculable, aunque se mída su altura.
No es amor bufón del tiempo, aunque los rosados labios y
mejillas caigan bajo el golpe de su guadaña.
El amor no se altera con sus breves horas y semanas,
sino que se afianza incluso hasta en el borde del abismo.
Sí estoy equivocado y se demuestra,
yo nunca nada escribí, y nadie jamás amó.

William Shakespeare





SONNET CXVI

N’apportons pas d’entraves au mariage de nos âmes loyales. Ce n’est pas de l’amour que l’amour qui change quand il voit un changement, et qui répond toujours à un pas en arrière par un pas en arrière.

Oh ! non ! l’amour est un fanal permanent qui regarde les tempêtes sans être ébranlé par elles ; c’est l’étoile brillant pour toute barque errante, dont la valeur est inconnue de celui même qui en consulte la hauteur.

L’amour n’est pas le jouet du Temps, bien que les lèvres et les joues roses soient dans le cercle de sa faux recourbée ; l’amour ne change pas avec les heures et les semaines éphémères, mais il reste immuable jusqu’au jour du jugement.

Si ma vie dément jamais ce que je dis là, je n’ai jamais écrit, je n’ai jamais aimé.

William Shakespeare

Traduction : Victor Hugo





SONNET CXVI

Je ne puis à l’union de deux âmes sincères souffrir d’empêchement.
L’amour n’est pas l’amour qui s’altère quand son objet se renouvelle ou s’éloigne aussitôt que l’être aimé recule.
Oh non ! C’est un signal aux feux immuables,
un phare dans la tempête et qui la scrute sans trembler.
C’est une étoile pour tout navire errant,
dont on ne sait la valeur jusqu’à ce qu’on nous la retire.
L’amour n’est pas jouet du temps,
seules sous sa faucille tombent les lèvres roses et les joues.
L'amour ne s'altère pas en heures ou en semaines,
mais survit jusqu'à la pointe de la fin du temps.
Et si ceci est faux et qu'on me le prouve,
je n'ai jamais écrit, et personne n'a jamais aimé.

William Shakespeare





Sonetto 116

Non sia mai ch'io ponga impedimenti all'unione di anime fedeli;
Amore non è Amore se muta quando scopre un mutamento
o tende a svanire quando l'altro s'allontana. Oh no! Amore
è un faro sempre fisso che sovrasta la tempesta e non vacilla mai;
è la stella-guida di ogni sperduta barca, il cui valore è sconosciuto,
benché nota la distanza. Amore non è soggetto al Tempo,
pur se rosee labbra e gote dovran cadere
sotto la sua curva lama; Amore non muta in poche ore o settimane,
ma impavido resiste al giorno estremo del giudizio: se questo è errore
e mi sarà provato, io non ho mai scritto, e nessuno ha mai amato.

William Shakespeare





SONETTO CXVI

Non sarà mai che io ponga impedimento all'unione di due anime fedeli:
Amore non è amore se muta quando trova un mutamento nell'altro,
o se è pronta a dare solo quando l'altro si allontana.

No. Esso è un faro sempre fisso che anima le tempeste senza mai essere scosso;
è la stella di ogni barchetta errante
il cui valore non si conosce sebbene se ne possa misurare l'altezza.

Amore non è lo zimbello del tempo,
quantunque labbra rosse e guance passino sotto la falce ricurva del tempo.
Amore non muta con le brevi ore e con le settimane
ma dura eterno fino all'eterno giorno del giudizio.

Se questo che io scrivo è un errore
e sarà provato,
dite pure che io non ho mai scritto,
né che nessun uomo ha mai amato.

William Shakespeare





Sone 116

Mutlu birleşmesine hiçbir engel yok bence
Gerçekten sevenlerin. Sevgi demem sevgiye
Bir döneklik yaparsa bir değişme görünce,
Başka yola saparsa sevgili saptı diye:
Hayır, sevgi besbelli sağlam bir nirengidir,
Boraları gözler de sallanmaz, göğüs gerer,
Gemilere yön veren yıldızların dengidir.
Değeri bilinmeden başı ta göğe erer.
Zamanın soytarısı değildir sevgi asla,
Gül yüzlüler göçse de orağına düşerek
O değişmez kısacık günlerle haftalarla,
Direnir ve katlanır mahşerin ucuna dek.

Yanılıyorsam bunda ve çıkarsa yanlışım,
Ne hiç kimse sevmiştir, ne ben şiir yazmışım.

William Shakespeare

Çeviri: Talat Sait Halman





116. Sone

Bence engel tanımaz gerçek bir aşkla
Sevmiş olanlar. Aşk demem aşka
Değişik durumlarda değişip duruyorsa,
Ya da meyil duyuyorsa bırakmaya ilk fırsatta.
Aşk dediğin fırtınaya bakar ve titremez asla;
Ah, hayır! Her daim duracak bir işarettir,
Bir yıldızdır, dönenen teknelere rehberdir,
Boyu posu ölçülse de bilinmez değeri nedir.
Zamanın oyuncağı olmaz; gül dudaklı
Ve yanaklı aşkı götürebilir sallasa zaman orağını;
Değişmez aşk kısa da sürse saatler ve haftalar,
Aşk dediğin kıyamete dek yaşar.
Eğer yanlışım varsa ve bu bana kanıtlanırsa,
Demek hiç yazmamışım, kimse sevmemiş asla.

William Shakespeare

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy


Unknown photographer

16 Şubat 2018 Cuma

No tan alto / Pablo Neruda

NO TAN ALTO

De cuando en cuando y a lo lejos
hay que darse un baño de tumba.

Sin duda todo está muy bien
y todo está muy mal, sin duda.

Van y vienen los pasajeros,
crecen los niños y las calles,
por fin compramos la guitarra
que lloraba sola en la tienda.

Todo está bien, todo está mal.

Las copas se llenan y vuelven
naturalmente a estar vacías
y a veces en la madrugada,
se mueren misteriosamente.

Las copas y los que bebieron.

Hemos crecido tanto que ahora
no saludamos al vecino
y tantas mujeres nos aman
que no sabemos cómo hacerlo.

Qué ropas hermosas llevamos!
Y qué importantes opiniones!

Conocí a un hombre amarillo
que se creía anaranjado
y a un negro vestido de rubio.

Se ven y se ven tantas cosas.

Vi festejados los ladrones
por caballeros impecables
y esto se pasaba en inglés.
Y vi a los honrados, hambrientos,
buscando pan en la basura.

Yo sé que no me cree nadie.
Pero lo he visto con mis ojos.

Hay que darse un baño de tumba
y desde la tierra cerrada
mirar hacia arriba el orgullo.

Entonces se aprende a medir.
Se aprende a hablar, se aprende a ser.
Tal vez no seremos tan locos,
tal vez no seremos tan cuerdos.
Aprenderemos a morir.
A ser barro, a no tener ojos.
A ser apellido olvidado.

Hay unos poetas tan grandes
que no caben en una puerta
y unos negociantes veloces
que no recuerdan la pobreza.
Hay mujeres que no entrarán
por el ojo de una cebolla
y hay tantas cosas, tantas cosas,
y así son, y así no serán.

Si quieren no me crean nada.

Sólo quise enseñarles algo.

Yo soy profesor de la vida,
vago estudiante de la muerte
y si lo que sé no les sirve
no he dicho nada, sino todo.

Pablo Neruda - Estravagario [1957-1958]





NOT SO HIGH

Occasionally and remotely
You need to indulge in a tomb bath.

No doubt everything is all right
And pretty bad, no doubt about that.

Passengers come and go,
Kids grow up and streets follow suit,
We bought at last the guitar
That was strumming alone in the shop.

Everything is all right, everything is so bad.

Wine glasses fill up and
Empty themselves naturally,
And sometimes at dawn
They die away mysteriously.

Both the glasses and the drinkers.

We’ve outgrown ourselves so much
We don’t even say hi to our neighbor
And so many women love us now
We can’t even handle it.

How glamorous our outfits!
And how elevated our opinions!

I met this yellow man
Who thought himself to be a red-head,
And a black man passing for blond.

One sees so many things these days.
I saw thieves celebrated
As irreproachable gentlemen,
And this all was in English to boot.
And I saw honest men, starving,
Scavenging for food in garbage.

I know nobody believes me.
But I saw it with my own eyes.

You need to take a tomb bath
And look upwards at your pride
From the earthly enclosure.

It is then that you learn to measure things.
You learn to talk, you learn to be.
We may not be so crazy after all,
We may not be so sane.
We’ll learn to die.
To turn into mud and have no eyes.
To shun one’s lineage.

There are poets so great
No gate is big enough for them,
And fast dealmakers
Oblivious of poverty.
There are women who wouldn’t pass
Through the narrowest drain
And there are things, so many things,
Some are and some are not meant to be.

Don’t believe me if you don’t want to.
I just wanted to show you something.

I am a teacher of life,
An idle student of death,
And if you don’t need what I know,
Then I haven’t told you anything — but everything.

Pablo Neruda





ÖYLE YUKARIDAN DEĞİL

Arada sırada ve uzaklarda,
kendi mezarında bir banyo yapmak gerek.

Şüphesiz, her şey çok iyi,
her şey çok kötü, şüphesiz.

Yolcular gelip geçiyor,
büyüyor çocuklar ve sokaklar,
sonunda alıyoruz dükkanda
tek başına ağlayan o gitarı.

Her şey çok iyi, her şey çok kötü.

Bardaklar doluyor ve tekrar
boşalıyor, doğal olarak
ve bazen tan vaktinde
ölüyorlar sırra kadem basarak.

Bardaklar ve içenler.

O kadar büyüdük ki artık
selam vermiyoruz komşumuza
ve öyle çok kadın seviyor ki bizi
anlamıyoruz bile nasıl olduğunu.

Ne güzel elbiselerimiz var!
Ne önemli düşüncelerimiz!

Portakal rengi olduğuna inanan
sarı bir adam tanıdım
ve bir siyahi, sarışın giysiler içinde.

Öyle şeyler, öyle şeyler görülüyor ki.

Kusursuz beyefendilerin şölen
verdiği hırsızlar gördüm,
İngilizce oluyordu tüm bunlar.
Ve onurlular, açlar gördüm,
çöplüklerde ekmek ararlar.

Kimsenin inanmadığını biliyorum bana.
Kendi gözlerimle gördüm bunları ama.

Kendi mezarında bir banyo yapmak gerek
arada, ve o kapanmış topraktan,
aşağıdan bakmak şu gurura.

O zaman öğrenilir tartmak.
Konuşmak öğrenilir, var olmak.
Belki bu kadar çılgın olmayız o zaman,
bu kadar ihtiyatlı olmayız belki.
Ölmeyi öğreniriz.
Çamur olmayı, gözleri olmamayı.
Unutulmuş bir isim olmayı.

Bazı büyük şairler var,
kapılardan geçmezler,
ve bazı işadamları,
yokluğu hatırlamazlar.
Kadınlar var
gözü soğandan yaşarmamış,
daha neler var, neler,
böyleler ama böyle olmayacaklar.

İsterseniz inanmayın bana.

Sadece bir şey öğretmek istedim size.

Hayat profesörüyüm ben,
serseri öğrencisi ölümün
ve bildiklerim eğer, işinize yaramıyorsa,
hiçbir şey demedim size; her şeyden başka.

Pablo Neruda

Çeviri: Bülent Kale


Pablo Neruda

14 Şubat 2018 Çarşamba

Atacama / Pablo Neruda

ATACAMA

Voz insufrible, diseminada
sal, substituida
ceniza, ramo negro
en cuyo extremo aljófar aparece la luna
ciega, por corredores enlutados de cobre.
Qué material, qué cisne hueco
hunde en la arena su desnudo agónico
y endurece su luz líquida y lenta?
Qué rayo duro rompe su esmeralda
entre sus piedras indomables hasta
cuajar la sal perdida?
Tierra, tierra
sobre el mar, sobre el aire, sobre el galope
de la amazona llena de corales:
bodega amontonada donde el trigo
duerme en la temblorosa raíz de la campana:
oh madre del océano!, productora
del ciego jaspe y la dorada sílice:
sobre tu pura piel de pan, lejos del bosque
nada sino tus líneas de secreto,
nada sino tu frente de arena,
nada sino las noches y los días del hombre,
pero junto a la sed del cardo, allí
donde un papel hundido y olvidado, una piedra
marca las hondas cunas de la espada y la copa,
indica los dormidos pies del calcio.

Pablo Neruda

Canto General - (Canto General de Chile VII)





ATACAMA

Insufferable voice, disseminated
salt, substituted
ash, black bouquet
on whose extreme dewdrop the blind moon
rises, through grieving galleries of copper.
What matter, what hollow swan
plunges its naked agony into the sand
and hardens its slow liquid light?
What hard thunderbolt shatters its emerald
amid the indomitable stones until
the lost salt congeals?
Land, land
above the sea, above the air, above the gallop
of the horsewoman full of coral:
heaping granary where wheat
sleeps in the bells’ tremulous root:
O mother of the ocean!, maker
of blind jasper and golden silica:
upon your pure skin of bread, far from the forest,
nothing but your secret lines,
nothing but mankind’s days and nights,
but beside the thistle’s thirst, where
there’s a submerged and forgotten paper, a stone
marks the deep cradles of sword and cup,
indicates the calcium’s sleeping feet.

Pablo Neruda

Translated by Jack Schmitt





ATACAMA

Dayanılmaz ses, serpiştirilmiş
tuz, başkasının yerine geçen
kül, en uçtaki çiy incisinde
hüzünlü bakır dehlizlerde
kör ayın ortaya çıktığı siyah dal.
Hangi madde, içi boş hangi kuğu
batırıyor ölen çıplaklığını kumda
ve pekiştiriyor akıcı, yavaş ışığını?
Yılmaz taşlarının arasında hangi sert ışın eziyor
kendi yakutunu,
kaybolmuş tuzu katılaştırana dek?
Toprak, toprak
üzerinde denizin, üzerinde rüzgârın, üzerinde
mercanlarla süslenmiş dörtnalında amazonun:
Çanın titreyen kökünde
buğdayın uyuduğu dolu silolar:
Ah, okyanusun anası! Kör yeşimden
ve altın çakmaktaşından çiftçi kadın:
Ekmekten temiz teninde, uzağında ormanın,
sadece gizemli çizgiler var,
sadece kumdan alnın var senin,
sadece insanların geceleri ve gündüzleri var,
fakat senin dikeninin susuzluğu yakınında, gömülmüş
unutulmuş bir kağıdın bulunacağı yerde, bildiriyor
bir taş kılıcın ve arzunun derin beşiklerini,
işaretliyor kirecin uyuyan ayaklarını.

Pablo Neruda

[“Evrensel Şarkı”nın yedinci bölümü “Şili’nin Evrensel Şarkısı”ndan]

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy


Desert of Atacama, 1963, by Sergio Larrain

12 Şubat 2018 Pazartesi

Barcarola / Pablo Neruda

BARCAROLA

Si solamente me tocaras el corazón,
si solamente pusieras tu boca en mi corazón,
tu fina boca, tus dientes,
si pusieras tu lengua como una flecha roja
allí donde mi corazón polvoriento golpea,
si soplaras en mi corazón, cerca del mar, llorando,
sonaría con un ruido oscuro, con sonido de ruedas de tren con sueño,
como aguas vacilantes,
como el otoño en hojas,
como sangre,
con un ruido de llamas húmedas quemando el cielo,
sonando como sueños o ramas o lluvias,
o bocinas de puerto triste;
si tú soplaras en mi corazón, cerca del mar,
como un fantasma blanco,
al borde de la espuma,
en mitad del viento,
como un fantasma desencadenado, a la orilla del mar, llorando.

Como ausencia extendida, como campana súbita,
el mar reparte el sonido del corazón,
lloviendo, atardeciendo, en una costa sola,
la noche cae sin duda,
y su lúgubre azul de estandarte en naufragio
se puebla de planetas de plata enronquecida.

Y suena el corazón como un caracol agrio,
llama, oh mar, oh lamento, oh derretido espanto
esparcido en desgracias y olas desvencijadas:
de lo sonoro el mar acusa
sus sombras recostadas, sus amapolas verdes.

Si existieras de pronto, en una costa lúgubre,
rodeada por el día muerto,
frente a una nueva noche,
llena de olas,
y soplaras en mi corazón de miedo frío,
soplaras en la sangre sola de mi corazón,
soplaras en su movimiento de paloma con llamas,
sonarían sus negras sílabas de sangre,
crecerían sus incesantes aguas rojas,
y sonaría, sonaría a sombras,
sonaría como la muerte,
llamaría como un tubo lleno de viento o llanto
o una botella echando espanto a borbotones.

Así es, y los relámpagos cubrirían tus trenzas
y la lluvia entraría por tus ojos abiertos
a preparar el llanto que sordamente encierras,
y las alas negras del mar girarían en torno
de ti, con grandes garras, y graznidos, y vuelos.

¿Quieres ser fantasma que sople, solitario,
cerca del mar su estéril, triste instrumento?
Si solamente llamaras,
su prolongado són, su maléfico pito,
su orden de olas heridas,
alguien vendría acaso,
alguien vendría,
desde las cimas de las islas, desde el fondo rojo del mar,
alguien vendría, alguien vendría.

Alguien vendría, sopla con furia,
que suene como sirena de barco roto,
como lamento,
como un relincho en medio de la espuma y la sangre,
como un agua feroz mordiéndose y sonando.

En la estación marina
su caracol de sombra circula como un grito,
los pájaros del mar lo desestiman y huyen,
sus listas de sonido, sus lúgubres barrotes
se levantan a orillas del océano solo.

Pablo Neruda

Residencia en la tierra 2 (1933-1935)





BARCAROLE

If only you would touch my heart,
if only you were to put your mouth to my heart,
your delicate mouth, your teeth,
if you were to put your tongue like a red arrow
there where my dusty heart is beating,
if you were to blow on my heart near the sea, weeping,
it would make a dark noise, like the drowsy sound of
train wheels,
like the indecision of waters,
like autumn in full leaf,
like blood,
with a noise of damp flames burning the sky,
with a sound like dreams or branches or the rain,
or foghorns in some dismal port,
if you were to blow your heart near the sea,
like a white ghost,
in the spume of the wave,
in the middle of the wind,
like a ghost unleashed, at the seashore, weeping.
Like a long absence, like a sudden bell,
the sea doles out the sound of the heart,
raining, darkening at sundown, on a lonely coast:
no question that night falls
and its mournful blue of the flags of shipwrecks
peoples itself with planets of throaty silver.
And the heart sounds like a sour conch
calls, oh sea, oh lament, oh molten panic,
scattered in the unlucky and disheveled waves:
The sea reports sonorously
on its languid shadows, its green poppies.
if you existed, suddenly, on a mournful coast,
surrounded by the dead day,
facing into a new night,
filled with waves,
and if you were to blow on my cold and frightened heart,
if you were to blow on the lonely blood of my heart,
if you were to blow on its motion of doves in flame,
its black syllables of blood would ring out,
its incessant red waters would come to flood,
and it would ring out with shadows,
ring out like death,
cry out like a tube filled with wind or weeping,
like a shaken bottle spurting fear.
so that's how it is, and the lightning would glint in your
braids
and the rain would come in through your open eyes
to ready the weeping you shut up dumbly
and the black wings of the sea would wheel round you,
with its great talons and its rush and its cawing.
Do you want to be the solitary ghost blowing, by the sea its sad instrument?
If only you would call,
a long sound, a bewitching whistle,
a sequence of wounded waves,
maybe some one would come,
from the peaks of the islands, from the red depths of the
sea,
some one would come, someone would come.
Someone would come, blow fiercely,
so that it sounds like a siren of some battered ship,
like lamentation,
like neighing in the midst of the foam an blood,
like a ferocious water gnashing and sounding.
In the marine season
its conch of shadow spirals like a shout,
the seabirds ignore it and fly off,
its roll call of sounds, its mournful rings
rise on the shores of the lonely sea.

Pablo Neruda

Translation by Robert Hass





BARKAROL

Yalnızca yüreğime dokunsaydın,
yalnızca ağzını yüreğimin üstüne koysaydın,
o güzel ağzını, dişlerini,
dilini kırmızı bir ok gibi bıraksaydın
tozlu yüreğimin çarptığı yere,
üfleseydin yüreğimde, yakınında denizin, ağlayarak,
kasvetli bir gürültüyle duyulurdu, uyuyan
tren tekerlerinin sesiyle,
huzursuz sular gibi,
bol yapraklı bir sonbahar gibi,
kan gibi,
göğü yalayan ıslak alevlerin gürültüsüyle,
düşler ya da dallar ya da bulutlar gibi bir sesle,
ya da avuntusuz bir limandaki sis düdüğü gibi,
üfleseydin yüreğime, yakınında denizin,
beyaz bir hayalet gibi,
köpüğün tepeleri boyunca,
ortasında esintinin,
zincirlerinden kurtulmuş bir hayalet gibi, ağlayarak
deniz kıyısında.

Muhteşem bir yokluk gibi, ani bir çan gibi
dağıtıyor deniz yüreğin sesini,
yağmur yağarken akşama doğru yalnız bir kıyıda:
iniyor gece kuşkusuz,
ve kazazede bayraklarının hüzünlü gri rengi
şeneltiyor kendisini boğuk sesli gümüş gezegenlerle.

Ve sesleniyor yürek somurtkan bir salyangoz gibi,
bağırıyor, ey deniz, ey şikayet, ey çözülmüş korku
belaların ve bodur dalgaların arasında dağılmış:
Yankıyla suçluyor deniz
dinlenen gölgelerini, yeşil gelinciklerini.

Hüzünlü bir kıyıdaysan ansızın,
çevrilmiş o ölü günle,
dalgalarla dolu
yeni bir geceyle yüz yüzeysen,
ve üflemişsen yüreğime soğukla vuran korku gibi,
üflemişsen yüreğimin yalnız kanına,
üflemişsen alazlı güvercin dalgalanmasına,
kara kanlı hecelerini duyardın yüreğimin,
dur durak bilmez kızıl suları yükselirdi,
ve işitilirdi, gölgelerin sesleri,
ölüm gibi sesler,
çağırırlardı rüzgârla ya da ağlayışla dolu bir boru gibi,
ya da kısa püskürtülerle korku fışkırtan bir şişe gibi.

İşte böyle, ve yıldırımlar örtecekti senin beliklerini,
ve yağmur sızacaktı gözlerinden içeri
hazırlamak için gizlice sakladığın ağlayışını,
ve denizin kara kanatları dönecekti
çevrende, muazzam pençelerle ve boğuk çığlıkla ve kaçışla.

O yalnız hayalet mi olmak istiyorsun, deniz boyunca
hüzünlü, verimsiz çalgısını üfleyen?
Sadece çağırdın mı
uzatılmış sesini, kötücül ıslığını,
yaralı dalgalardan düzenini,
gelirdi biri belki,
biri gelirdi,
adaların şakaklarından, denizin kızıl derinliğinden,
gelirdi biri, biri gelirdi.

Gelirdi biri – üfle bir çılgın gibi,
bırak işitilsin batmış bir gemiden siren gibi,
bir şikayet gibi,
köpüğün ve kanın ortasında bir kişneme gibi,
dişleri kesen ve yankı veren acımasız bir su gibi.

Deniz mevsiminde
bir çığlık gibi döneniyor onun gölge salyangozu,
deniz kuşları hor görüyorlar onu ve kaçışıyorlar,
onun seslerden yoklaması, hüzünlü parmaklıkları
kalkıyor ayağa ıssız denizin kıyısında.

Pablo Neruda

[“Yeryüzünde Konaklama –II- (1931-1935)” kitabından]

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

Çeviri notu:

Barkarol: 1) Venedik gondolcularının söz ve müziği önceden yazılmadan, içlerinden geldiği gibi söyledikleri şarkı. 2) Ritmi üç zamanlı müzik eseri.


Model: Teisha Lowry for INDAH, 2016, by Peter Coulson

11 Şubat 2018 Pazar

Al pie desde su niño / Pablo Neruda

AL PIE DESDE SU NIÑO

El pie del niño aún no sabe que es pie,
y quiere ser mariposa o manzana.

Pero luego los vidrios y las piedras,
las calles, las escaleras,
y los caminos de la tierra dura
van enseñando al pie que no puede volar,
que no puede ser fruto redondo en una rama.
El pie del niño entonces
fue derrotado, cayó
en la batalla,
fue prisionero,
condenado a vivir en un zapato.

Poco a poco sin luz
fue conociendo el mundo a su manera,
sin conocer el otro pie, encerrado,
explorando la vida como un ciego.

Aquellas suaves uñas
de cuarzo, de racimo,
se endurecieron, se mudaron
en opaca substancia, en cuerno duro,
y los pequeños pétalos del niño
se aplastaron, se desequilibraron,
tomaron formas de reptil sin ojos,
cabezas triangulares de gusano.
Y luego encallecieron,
se cubrieron
con mínimos volcanes de la muerte,
inaceptables endurecimientos.

Pero este ciego anduvo
sin tregua, sin parar
hora tras hora,
el pie y el otro pie,
ahora de hombre
o de mujer,
arriba,
abajo,
por los campos, las minas,
los almacenes y tos ministerios,
atrás,
afuera, adentro,
adelante,
este pie trabajó con su zapato,
apenas tuvo tiempo
de estar desnudo en el amor o el sueño,
caminó, caminaron
hasta que el hombre entero se detuvo.

Y entonces a la tierra
bajó y no supo nada,
porque allí todo y todo estaba oscuro
no supo que había dejado de ser pie,
si lo enterraban para que volara
o para que pudiera
ser manzana.

Pablo Neruda - Estravagario [1957-1958]





TO THE FOOT FROM ITS CHILD

A child's foot doesn't know it's a foot yet
And it wants to be a butterfly or an apple
But then the rocks and pieces of glass,
the streets, the stairways
and the roads of hard earth
keep teaching the foot that it can't fly,
that it can't be a round fruit on a branch.
Then the child's foot
was defeated, it fell
in battle,
it was a prisoner,
condemned to life in a shoe.

Little by little without light
it got acquainted with the world in its own way
without knowing the other imprisoned foot
exploring life like a blind man.

Those smooth toe nails
of quartz in a bunch,
got harder, they changed into
an opaque substance, into hard horn
and the child's little petals
were crushed, lost their balance,
took the form of a reptile without eyes,
with triangular heads like a worm's.
And they had callused over,
they were covered
with tiny lava fields of death,
a hardening unasked for.
But this blind thing kept going
without surrender, without stopping
hour after hour.
One foot after another,
now as a man,
or a woman,
above,
below,
through the fields, the mines,
the stores, the government bureaus,
backward,
outside, inside,
forward,
this foot worked with its shoes,
it hardly had time
to be naked in love or in sleep
one foot walked, both feet walked
until the whole man stopped.

And then it went down
into the earth and didn't know anything
because there everything was dark,
it didn't know it was no longer a foot
or if they buried it so it could fly
or so it could
be an apple.

Pablo Neruda

Translated by Jodey Bateman





ÇOCUĞUNDAN AYAĞA

Çocuğun ayağı bilmiyordu bir ayak olduğunu daha,
bir kelebek olmak istiyordu ya da bir elma.

Ama sonra, cam kırıkları ve taşlar,
merdivenler ve sokaklar,
zorlu yolları toprağın,
öğrettiler ayağa uçamayacağını,
bir meyve olamayacağını etrafında bir dalın.
O zaman ayağı çocuğun,
Yıkıldı, düştü
ortasında  savaşın,
esir alındı,
ve mahkum oldu yaşamaya içinde bir pabucun.

Yavaş yavaş, hiç ışıksız,
tanıdı dünyayı kendince,
habersiz diğer ayaktan, karanlıkta
keşfederek dünyayı bir kör gibi.

O yumuşak tırnaklar,
salkım salkım kuvarstan,
sertleştiler, mat cisimler,
sert boynuzlar oldular birden
ve o küçücük taç yaprakları çocuğun,
yassılaşıp kaybettiler biçimlerini,
kör sürüngenlerin şeklini aldılar.
Sonra nasır tuttu o parmaklar,
akıl almaz sertlikte en küçük
volkanlarıyla kaplandılar ölümün.

Ama bizim kör yürüdü yine de
hiç durmadan, dinlenmeden,
an be an,
bir ayak ve öbür ayak
şimdi bir adamın,
ya da kadının olan,
yukarı,
aşağı,
kırlarda, madenlerde,
mağazalarda ve bakanlıklarda,
geriye,
içeri, dışarı,
ileri,
hep çalıştı ayak o pabucun içinde,
güçlükle vakit buldu
çıplak kalmaya, aşk ya da uyku için,
yürüdü, yürüdüler,
ta ki adam
tümüyle duruncaya kadar.

Sonunda indiği zaman altına toprağın,
farkında değildi hâlâ hiçbir şeyin,
çünkü her şey ama her şey karanlıktı orada da,
bir ayak olmadığını bile bilmiyordu daha;
uçması için gömdülerse bile onu,
ya da elma olabilsin diye.

Pablo Neruda

Çeviri: Bülent Kale


Boy with One Shoe. Morocco, 1999, by Dan Winters

Juan Gelman / Límites

Límites

¿Quién dijo alguna vez: hasta aquí la sed,
hasta aquí el agua?

¿Quién dijo alguna vez: hasta aquí el aire,
hasta aquí el fuego?

¿Quién dijo alguna vez: hasta aquí el amor,
hasta aquí el odio?

¿Quién dijo alguna vez: hasta aquí el hombre,
hasta aquí no?

Sólo la esperanza tiene las rodillas nítidas.
Sangran.

Juan Gelman





Sınırlar

Kim demiş susuzluk buraya kadardır,
buradan sonrasında gayrı sular akar?

Kim demiş hava buraya kadardır,
diye, ateş de buraya kadar?

Kim demiş aşk buraya kadardır,
buradan sonra nefret başlar?

Kim demiş insan buraya kadardır,
sonrası, artık insanlıktan çıkar?

Yalnızca umudun dizleri beresizdir.
Ama yine de kanarlar.

Juan Gelman

Çeviri: Bülent Kale


Photo by Ivan Ozerov

10 Şubat 2018 Cumartesi

Osip Mandelstam / Только детские книги читать

Только детские книги читать,
Только детские думы лелеять.
Все большое далеко развеять,
Из глубокой печали восстать.

Я от жизни смертельно устал,
Ничего от нее не приемлю,
Но люблю мою бедную землю,
Оттого, что иной не видал.

Я качался в далеком саду
На простой деревянной качели,
И высокие темные ели
Вспоминаю в туманном бреду.

(1908)

Osip Mandelstam





To read only children's books...

To read only children's books,
To cherish only children's thoughts.
All grown-up things to disperse far away,
And to rise from a deep sorrow.

I am mortally tired of life,
I accept nothing of it,
But I love my poor earth,
Because I’ve seen no other.

I swung myself in a far-off garden
On the simple wooden swing,
Remembering tall dark fir trees
In an obscure delirium.

(1908)

Osip Mandelstam

Translated by D. Smirnov-Sadovsky





Leer sólo libros infantiles...

Leer sólo libros infantiles,
Acariciar sólo pensamientos incautos,
Disipar todo lo que huela a solemne,
Sublevarse contra la honda tristeza.

Yo estoy mortalmente cansado de la vida,
No admito nada de ella,
Pero aún así amo esta pobre tierra
Porque no conozco otra.

De niño, en un jardín remoto, solía mecerme
Sobre un columpio de madera sencilla,
Y recuerdo los altos y oscuros abetos
En medio del delirio brumoso.

(1908)

Osip Mandelstam

Versión de Jorge Bustamante García





Yalnızca Çocuk Kitapları Okumak

Yalnızca çocuk kitapları okumak,
Yalnızca çocuksu düşüncelere kapılmak,
Yetişkinlere özgü ne varsa uzaklaşmak,
Sonra tüm acılarından yeniden doğmak.

Ölesiye yoruldum ben bu hayattan,
Hiçbir nimeti kabulüm değil gayrı,
Ama hâlâ seviyorum şu dünyayı,
Başka bir dünyam yok, belki ondan.

Şimdi uzak bir bahçede kendi kendime
Basit, ahşap bir salıncakta sallandığımı,
O yüksek kayınları, o orman karanlığını
Puslu hatıralar içinden seçiyorum yine.

(1908)

Osip Mandelstam

Çeviri: Bülent kale


Snow by a Forest Stream, 1900s, by Mikhail Germashev

5 Şubat 2018 Pazartesi

Soledades / Mario Benedetti

SOLEDADES

Ellos tienen razón
esa felicidad
al menos con mayúscula
                   no existe
ah pero si existiera con minúscula
sería semejante a nuestra breve
                                 presoledad

después de la alegría viene la soledad
después de la plenitud viene la soledad
después del amor viene la soledad

ya sé que es una pobre deformación
pero cierto es que en ese durable minuto
uno se siente
             solo en el mundo
sin asideros
sin pretextos
sin abrazos
sin rencores
sin las cosas que unen o separan

y en esa sola manera de estar solo
ni siquiera uno se apiada de uno mismo
los datos objetivos son como sigue

Hay diez centímetros de silencio
         entre sus manos y mis manos
una frontera de palabras no dichas
         entre tus labios y mis labios
y algo que brilla así de triste
         entre tus ojos y mis ojos

claro que la soledad no viene sola

Si se mira por sobre el hombro mustio
de nuestras soledades
se verá un largo y compacto imposible
un sencillo respeto por terceros o cuartos
ese percance de ser buenagente

Después de la alegría
después de la plenitud
después del amor
                viene la soledad

conforme
        pero
qué vendrá después
de la soledad

a veces no me siento
                    tan solo
si imagino
mejor dicho si sé
que más allá de mi soledad
                          y de la tuya
otra vez estás vos
aunque sea preguntándote a solas
qué vendrá después
                  de la soledad.

Mario Benedetti

De otros diluvios - Poemas de otros (1973-1974)





SOLITUDES

Ils ont raison,
ce bonheur
avec au moins une majuscule
n'existe  pas
ah, mais s'il existait avec une minuscule
il serait semblable à notre  brève présolitude

après la joie vient la solitude
après la plénitude vient la solitude
après l'amour vient la solitude

oui  je sais que c'est une pauvre déformation
mais ce qui est vrai est que dans cette durable minute
on se sent
seul au monde
sans anses
sans prétextes
sans accolades
sans rancoeurs
sans les choses qui unissent ou séparent
et dans cette seule façon d'être seul
on ne s'apitoie même pas sur soi-même

les données objectives sont comme suit
il y a dix centimètres de silence
entre tes mains et mes mains
une  frontière de paroles non dites
entre tes lèvres et les miennes
et quelque chose de triste qui brille
entre tes yeux et les miens
clairement la solitude ne vient pas seule
si on regarde par dessus l'épaule triste
de nos solitudes
on  verra un grand et compact
impossible
un simple respect pour les tiers ou les quatrièmes
ce contretemps d'être du bon monde

après la joie
après la plénitude
après l'amour
vient la solitude

d'accord
mais
que  viendra après
la solitude

des  fois je ne me sens pas
autant seul
si j'imagine
ou plutôt si je sais
qu'au delà de ma solitude
et de la tienne
une  autre fois tu es là
même si c'est en te demandant, seule,
ce qui viendra après
la solitude.

Mario Benedetti

Traduction: Jean McComber, 2010





YALNIZLIKLAR

Doğru söylüyorlar
şu mutluluk
en azından büyük harflerle
        yok hiçbir yerde
ama mevcutsa bir yerlerde küçük harflerle
şu bizim kısa ön yalnızlığımıza
                          benziyor olmalı mutlaka

mutluluktan sonra gelir yalnızlık
zirveden sonra gelir yalnızlık
aşktan sonra gelir yalnızlık

artık eminim bunun rezil bir safsata olduğuna
ancak yine de gerçek insanın bir dakikalığına
yalnız hissettiği kendini dünyada
                  ama yine de dayanılabildiği buna

bahanelerden
izahatlardan
kucaklaşmalardan
hınçlardan
birleştiren ve ayıran şeylerden yardım almadan

işte yapayalnız kalmanın bu tek yönteminde
insanın kendisi bile merhametsizdir kendisine
nesnel verileri aşağıdaki gibidir

on santimetrelik bir sessizlik olur
        senin ellerin ve benim ellerim arasında
söylenmemiş sözlerden bir sınır hattı
        senin dudaklarınla benim dudaklarım arasında
şöyle hazin hazin ışıldayan bir şey
        senin gözlerinle benim gözlerim arasında

elbette yalnızlık tek başına gelmez aslâ

eğer yalnızlıklarımızın o düşmüş omzunun
üzerinden şöyle bir bakılırsa
uzun ve yoğun bir imkânsız görülecektir orada
basit bir saygı üçüncü ve dördüncü kişilere
iyi insan olmaktan gelen o bildik bilgelik

mutluluktan sonra
zirveden sonra
aşktan sonra
                gelir yalnızlık

Mario Benedetti - (Aşk Kadınlar ve Hayat)

İspanyolca'dan çeviren: Bülent Kale

(Ayrıntı Yayınları / Birinci Basım: İstanbul, Eylül 2015)


Photo by Mecuro B Cotto