Soneto IX / Pablo Neruda

SONETO IX

Al golpe de la ola contra la piedra indócil
la claridad estalla y establece su rosa
y el círculo del mar se reduce a un racimo,
a una sola gota de sal azul que cae.

Oh radiante magnolia desatada en la espuma,
magnética viajera cuya muerte florece
y eternamente vuelve a ser y a no ser nada:
sal rota, deslumbrante movimiento marino.

Juntos tú y yo, amor mío, sellamos el silencio,
mientras destruye el mar sus constantes estatuas
y derrumba sus torres de arrebato y blancura,

porque en la trama de estos tejidos invisibles
del agua desbocada, de la incesante arena,
sostenemos la única y acosada ternura.

Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)





SONNET IX

There where the waves shatter on the restless rocks
the clear light bursts and enacts its rose,
and the sea-circle shrinks to a cluster of buds,
to one drop of blue salí, falling.

O bright magnolia bursting in the foam,
magnetic transient whose death blooms
and vanishes—being, nothingness—forever:
broken salt, dazzling lurch of the sea.

You and I, Love, together we ratify the silence,
while the sea destroys its perpetual statues,
collapses its towers of wild speed and whiteness:

because in the weavings of those invisible fabrics,
galloping water, incessant sand,
we make the only permanent tenderness.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by Stephen Tapscott





SONNET IX

In the wave-strike over unquiet stones
the brightness bursts and bears the rose
and the ring of water contracts to a cluster
to one drop of azure brine that falls.

O magnolia radiance breaking in spume,
magnetic voyager whose death flowers
and returns, eternal, to being and nothingness:
shattered brine, dazzling leap of the ocean.

Merged, you and I, my love, seal the silence
while the sea destroys its continual forms,
collapses its turrets of wildness and whiteness,

because in the weft of those unseen garments
of headlong water, and perpetual sand,
we bear the sole, relentless tenderness.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translation by A. S. Kline





SONETTO IX

Al colpo dell'onda contro la pietra indocile
scoppia la chiarità e stabilisce la sua rosa
e il cerchio del mare si riduce a un grappolo,
a una sola goccia di sale azzurro che cade.

Oh radiante magnolia scatenata nella schiuma,
magnetica viaggiatrice la cui morte fiorisce
e torna eternamente a essere e non esser nulla:
sale rotto, abbacinante movimento marino.

Uniti tu e io, amor mio, sigilliamo il silenzio,
mentre il mare distrugge le sue costanti statue
e abbatte le sue torri di furia e bianchezza,

perché nella trama di questi tessuti invisibili
dell'acqua sbrigliata, dell'incessante arena,
sosteniamo l'unica e perseguitata tenerezza.

Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)





SONE IX

Hırçın kayalara vurdukça darbesi dalgaların
çatlar ışık ve yerleşir böylece senin gülün,
toplanıp salkım olur denizde girdaplar
bir tek damlasında akan mavi tuzun.

Ah, köpükte açılıveren ışıltılı manolya,
göz alıcı yolcu, ölümün açtırır çiçekleri
varlığın ve yokluğun sonsuz tekrarında:
Tuz kırığı, denizlerin pırıltılı gelgiti.

Birlikte, sen ve ben, sevgilim, mühürlüyoruz sessizliği;
varsın yıksın o yeri belli heykellerini deniz,
varsın devirsin o taşkın ve ak kulelerini,

her şeyi saran suyun ve arasız kumun
görünmez ipliklerden kumaşında
dokuyoruz birliği ve hor görülmüş sevgiyi.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviri: Adnan Özer

Aphrodite, 1955, by Yoshiyuki Iwase